Pandora-N เธอนั่นแหละ..ความลับ! (ชุด Pandora)

บทนำ

ก๊อกๆ

"เข้าไปนะคะ"

และทันทีที่เปิดประตูเข้าไปเพราะรู้ดีว่าข้างในไม่ได้ล็อก ภาพที่คุ้น ชินตาในแบบเดิมๆ ก็ปรากฏขึ้น ร่างผู้ชายกับผู้หญิงนอนก่ายกันบนเตียง ท่าเดิม ทุกอย่างเดิมๆ เหมือนตลอดหลายปีที่ผ่านมา =__=

"พี่เอเจคะ พี่ควรจะตื่นนอนแล้วแต่งตัวไปทำงานได้แล้ว"

"ว้าย!"

ส่วนสาวน้อยที่ได้ยินเสียงฉันก็เป็นเหมือนเซ่นทุกคน กระโดดลุก'ขน นั่งหาผ้ามาคลุมกายก่อนจะรีบหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นไปใส่ ในห้องนํ้าทันที

ฉันมองเรื่องนี้เป็นความเคยชินไปได้ยังไงกันนะ =__=

"สวัสดีคนสวยของพี่ ><ว<"

"ไปอาบนํ้า คุณลุงกับคุณน้ารอพี่อยู่ข้างล่างนะคะ ทำไมต้องเป็น อย่างนี้แทบทุกอาทิตย์เลย"

"ก็ถ้าเธอยอมคบกับพี่แต่แรก พี่ก็คง¹ไม่ต้องหาคนอื่นมานอนก่าย

แก้เซ็งหรอก"

"ถ้าฉันยอมคบกับพี่ ฉันคงนํ้าตาเช็ดหัวเข่า"

"ไม่นะ!"

"เฮ้ย =() = " ฉันรีบหันหน้าไปทางอื่นตอนที่พี่เอเจกระโดดลุกขึ้นยืน โดยที่ตัวเองไม่ใส่อะไรเลย ถึงจะชินแค่ไหนแต่ฉันก็เคยเห็นแค่ท่อนบน เท่านั้นนะ! T^AT "ถ้าพี่ไมรีบใส่เสื้อผ้า ฉันจะโกรธจริงๆ แล้วด้วย"

"กลัวเห็นรูปร่างพี่แล้วจะมีอารมณ์ร่วมชิมิส่า >0<"

"เช้านี้อารมณ์ดี ฉันว่าจะหยิบกรรไกรมาตัดหญ้าที่หน้า..."

"โอเค ไปแต่งตัวก็ได้ ทำไมชอบพูดถึงกรรไกรต่อหน้าพี่ทุกทีเลย" "ก็พี่ซอบนู้ดใส่ฉันทุกที แล้ววันนี้ก็ยิ่งกว่าทุกวัน"

หมับ!

พี่เอเจสวมกอดฉันจากด้านหลังโดยที่ตัวเองยังไม่ได้สวมใส่อะไรเลย ด้วยซา ฉันรู้สึกได้นะ...ไอ้ส่วนที่เจริญเติบโตเต็มวัยแล้วน่ะ =0=

"พี่ชอบเธอจริงๆ นะ"

"ไปแต่งตัว! วันนี้'พี่มีถ่ายตอนสิบ'โมงนะคะ"

"คร้าบแม่ ลัลล้า ได้เอาเปรียบเธออีกวันแล้ว ลัลล้า—"

เจ้าตัววิ่งไปรอบห้องอย่างต้องการยั่วให้ฉันหันไปมองให้ได้ว่าตัวเอง แก้ผ้าอยู่

"ฉันไม่มีวันรักพี่ได้หรอก"

เจ้าตัวที่ยังร่าเริงวิ่งไปรอบห้องถึงกับชะงักแล้วถามฉันด้วยเสียงที่เริ่ม จะจริงจังขึ้นบ้างแล้ว "ทำไมกัน"

"เพราะว่า..."

"ถ้าเธอมีคนอื่น...พี่จะฆ่ามัน"

"ถ้าพี่ไม่ได้เธอ คนอื่นก็ต้องไม่ได้ และถ้ายิ่งเป็นเธอ ถ้าพี่ได้แล้ว คนอื่นก็ห้ามได้เหมือนกัน วะอ่าๆ^,,

จริงจังได้แค่แป๊บเดียวจริงๆ นั้นแหละ =__=

"ฉันไปปลุกพี่มิวเอ้ก่อนนะคะ รีบๆ แต่งตัวเข้าล่ะ"

"ได้ >_<ว"

ฉันเดินออกจากห้องนอนพี่เอเจแล้วก็ตรงไปยังห้องของพี่มิวเอ้ เคาะ ประตูพอเป็นธรรมเนียม และห้องนี้ก็เป็นเหมือนเซ่นทุก¹วัน เมื่อเข้ามาจะได้ กลิ่นนํ้าหอมอ่อนๆ ลอยมาฟ้องว่าเจ้าตัวกำลังแต่งตัวอยู่ และทุกวันจะต้อง วางเนกไทของตัวเองไว้เพี่อให้ฉันเดินไปผูกให้ ซึ่งมันคงเป็นธรรมเนียมไป แล้ว แต่งตัวครบทุกอย่างแต่จะรอให้ฉันไปผูกเนกไทให้ทุกวัน "รอตั้งนาน มัวแต่ไปปลุกนายเอเจล่ะสิ"

"ก็เหมือนทุกวันแหละค่ะ แต่วันนี้ดูจะชุกซนมากไปหน่อย" ฉันหยิบ เนกไทเดินไปผูกคอให้พี่มิวเอ้แล้วพูดไปด้วย "วันนี้เลือกสีน้ำตาลเหรอคะ ดูโตขึ้นไปอีกนิดเลยนะ"

"วันนี้ต้องไปเจอผู้จัดละครน่ะ แม่ให้พี่ไปแทน เธอไม่ชอบสีนี้เหรอ" "พี่ใส่อะไรก็ดูดีทั้งนั้นแหละค่ะ"

พี่มิวเอ้ค่อยๆ เอามือมาเกลี่ยหน้าฉันเบาๆ คลับคล้ายคลับคลาว่า จะเอ็นดู

"พี่ชอบตอนเธอพูดว่าชุกซนจัง...ฟังแล้วมันดูเซ็กซี่"

"หว่านเสน่ห์ให้ฉันอีกแล้วนะ เดี๋ยวก็หลงรักซะเลย!"

"ถ้าเป็นเธอ พี่โอเค ยั้ยๆๆ ><ว<"

"อ๊าย พี่คะ หัวฉันยุ่งอีกแล้วนะ"

แล้วความมีเสน่ห์ของเขาก็แตกตังโพละอย่างเซ่นทุกวัน ไม่รู้เป็นโรค อะไรจะต้องดึงฉันเข้าไปกอดแล้วขยี้หัวฉันอย่างมันเนี้ยวจนหัวฉันฟูฟ่อง กระจุยกระจาย =__= แถมน้ำหอมของเขาก็ยังติดตัวฉันแบบนี้ทุกวัน จนเพื่อนแซวจนเลิกแซวไปแล้วว่าเมื่อคืนฉันไปอยู่กับใครมา

"แต่งตัวเสร็จแล้วรีบลงไปทานข้าวนะคะ คุณลุงคุณน้ารออยู่" "เหลือห้องสุดท้ายสินะ จริงๆ ไม่ต้องปลุกมันหรอก มันก็ตื่นเองได้ ทุกวันนั่นแหละ"

"มันเป็นธรรมเนียมเหมือนที่ฉันต้องมาผูกเนกไทให้พี่ทุกวันไงคะ"

"ไม่ไปไม่ได้เหรอ"

"อะไรอีกล่ะวันนี้"

"หวง"

"รีบๆ ไปเลยค่ะ สายแล้ว เดี๋ยวก็ไปพบผู้ใหญ่ไม่ทันหรอก"

"จ้ะ -3-"

ฉันเดินออกจากห้องพี่มิวเอ้ตรงไปยังห้องสุดท้ายที่มักจะรู้สึกหวาดๆ เสมอแตกต้องเข้าไปปลุกตามธรรมเนียม ก๊อกๆ "เข้าไปนะ"

ฉันไม่รอให้มีคนขานรับแต่เดินตรงเข้าไปทันทีอย่างรู้ว่าตัวเองจะต้อง ไต้พบเจอกับเขา 'เบนจามีน^, ผู้ชายที่มักจะฝังตัวเองอยู่หน้ากระจกทุกครั้ง เหมือนกับว่ากำลังค้นหาอะไรบางอย่างอยู่กับกระจกนั่น และทุกครั้งที่ไต้ เห็นภาพนี้มันก็ซวนให้ฉันนึกถึงตำนานกรีกเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับนางไม้ที่ซื่อ เอิกโด่

เอิกโด่เป็นนางไม้ที่หลงใหลชายหนุ่มที่มีซื่อว่านาร์ซิสซัส แต่ไม่ว่า เธอจะอยากคุยหรืออยากสื่อสารกับเขาแด่ไหนก็ทำไม่ไต้ เพราะทุกครั้งที่ นาร์ซิสซัสถาม เธอจะทำไค้แด่ทวนคำพูดของคนที่ถามกลับไปจนกระทั่ง นาร์ซิสซัสรำคาญและไล่เธอจากไป...ตั้งแต่นั่นมาเอิกโด่ก็ไต้แต่หลบอยู่ใน หุบเขา ไม่เปิดเผยตัวจนร่างของเธอหายไปในที่สุด ส่วนนาร์ซิสซัสเองก็ไม่ เคยสนใจว่าเธอจะเป็นตายร้ายดียังไง วันๆ เอาแต่มองตัวเองในลำธาร เพราะหลงรักรูปโฉมตัวเองที่สะท้อนกลับมาอยู่อย่างนั่น

ก็คงเหมือนกับฉันที่ไค้แต่มองเขาจากมุมไกลๆ โดยไม่กล้าแสดงออก มาว่ารู้สึกยังไงกับเขา ส่วนเขา...วันๆ ก็เอาแต่จ้องมองกระจกครั้งละนานๆ จนกระทั่งฉันเรียกนั่นแหละเขาถึงจะหันมา

"ลงไปทานข้าวไต้แล้ว คุณลุงคุณม้ารออยู่"

"อืม^,,

เขาคนนี้...คือผู้ชายที่ฉันหลงรัก เขาคือนาร์ซิสซัสของฉัน...

"แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะ จิวเวลรี่ของช้านนน ><ว<"

)( ><ว<) บอกไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกฉันว่าจิลเฉยๆ จะมา เวลรี่เวลร่าไปทำไมกัน"

"ก็แกซื่อนั้นนี่ ทำไมจะต้องอับอายซื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ด้วย ><ว<"

"ฉันไม่ได้อาย แต่มันเว่อร์ ใครได้ยินเช้าจะหาว่าฉันกระแดะไม่เช้า เรื่อง เรียกว่าจิลอย่างเดียวก็พอ จิล จิล จิล ท่อง'ให้'ขึ้นไ,'จ!"

ฉันเขย่าหัวเพื่อนอย่างต้องการจะซึมซับซื่อฉันให้เช้าหัวมันให้ได้มาก ที่สุดเท่าที่จะมากได้ แต่ก็ไม่เคยเห็นจิ้บซ่าจะจำใส่หัวเสียที

"ฉันว่าซื่อแกมันเด่นดีออกนะ เด่นกว่าครอบครัวอาโดนิสที่รักของฉัน เสียอีก -O- ว่าแต่ฉันไม่เห็นแกเอาของขวัญวันเกิดของแกมาโรงเรียนด้วย เลย ของขวัญของบรรดาเจ้านายแกน่ะ ตอนนี้พวกเพื่อนๆ ในห้องต่างจ้อง แกตาเป็นมันเลยนะเพราะอยากรู้กันมากว่าสามพี่น้องนั่นให้อะไรแกบ้าง" "จะประมูลกันหรือไง

"ถ้าแกคิดจะเอาออกประมูลก็บอกฉันคนแรกเล้ย! แกไม่รู้หรอกว่า ของที่ได้จากพวกนั้นมีค่าทางใจกับพวกแพ่นคลับเขาแค่ไหน *<ว*"

ไม่ต้องงงที่บรรดาผู้ชายสามคนแรกที่เกรื่นมาตั้งแต่ด้นเรื่อง

นั่น ทำไมถึงได้มีแพ่นคลับมากมายอย่างนี้ นั่นเป็นเพราะคนพวกนั้นเป็น ครอบครัวดาราที่มีอิทธิพลที่สุดในวงการบันเทิงไม่ว่าจะเป็นสื่อไหน ครอบครัวนั้นรวมไปถึงพี่บ้าน้าอาทุกคนล้วนแต่ทำงานในวงการนี้กันทั้งนั้น ตั้งแต่คุณลุงคุณบ้าที่เป็นผู้จัดละครที่อดีตเคยเป็นพระ-นางที่นั้นไปอยู่จุด สูงสุดมาแล้ว และเมื่อทั้งสองคนแต่งงานมีลูก เด็กทั้งสามคนก็ยังได้อยู่ วงการบันเทิงแขนงต่างๆ อีก

พี่เอเจ...นักร้องดาวรุ่งที่ขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของวงการและมีแนวโน้ม จะโกอินเตอร์ในอีกไม่ช้านี้ พรสวรรค์ด้านเสียงร้องและการแสดงไม่เป็น สองรองใคร และไม่ว่าจะเกเรแค่ไหนก็มีคนออกโรงปกบ้องเสมอ

พี่มิวเอ้...นักแสดงวัยรุ่นที่กำลังจะก้าวนั้นแท่นพระเอกที่ดังที่สุด