FIENDs ฟินด์ส กับ จดหมายจากฟีนิกซ์

วันที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้เกิดขึ้นในวันอาทิตย์ที่อากาศสดใส ฟิลลิปตื่นสาย ตอนสิบเอ็ดโมงเขาลงมาชั้นล่างให้อาหารเจ้าเปโดรสุนัขพันธ์ เยอรมันเชพเพิร์ดที่เลี้ยงไว้ก่อนเข้าครัวทำอาหารเจ้าควบเที่ยงอันได้แก่อาหาร สำเร็จรูปรสผีเสื้อ เยลลี่ผลไม้รูปตัวหนอน และนํ้าผึ้งผสมมะนาว เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยจึงเริ่มลงมือทำงานที่คั่งค้าง ทว่าความจริงคือยังไม่ได้เริ่มเลยมากกว่า เขาเคลื่อนไปที่ห้องทำงาน ไต่ขึ้นเก้าอี้หนังที่หนานุ่ม จากนั้นเปิดแล็ปท็อปพลางคิดว่ามีพล็อตอะไรที่พอจะนำไปเขียนได้บ้าง

ตอนบ่ายโมงเขาเริ่มเปิดโทรทัศน์เผื่อว่ารายการใดรายการหนึ่งจะช่วยสร้างแรงบันดาลใจให้กับเขา ช่องแรกที่เปิดขึ้นมาเป็นรายการสัตว์โลกน่ารู้ มีเสือตัวหนึ่งกำลังวิ่งไล่กวาง เขากดเลื่อนไป ช่องถัดมาเป็นการเรียนเวทมนตร์กับแม่มด เขากดเลื่อนอีกครั้งแล้วหยุดดูรายการทำอาหารกับครัวแวมไพร์อยู่ราวๆ สิบนาที เมนู^,น้ำสับปะรดผสมเลือดนั้นดูเข้าท่า (ฟิลลิปจดเมนูนี้ลงกระดาษด้วยเผื่อใช้ในนิยาย) สุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นช่องข่าวซึ่งเป็นข่าวเศรษฐกิจที่น่าเบื่อ ดวงตาสี่คู่เริ่มปรือจนเกือบปิด โชคดีที่โทรศัพท์ส่งเสียงดังก่อนเขาจะหลับจริงๆ ฟิลลิปรีบหารีโมตเพื่อกดปิดโทรทัศน์ บนจอในขณะนั้นนักข่าวกำลังจะรายงานเรื่องกลุ่มก่อการร้ายพอดี

เปโดรเป็นสัตว์เลี้ยงที่แสนรู้ มันคาบโทรศัพท์มาให้เจ้านายโดยที่เขาไม่ต้องบอก

"ขอบใจ" ฟิลลิปเอ่ย

โจนาธานนั่นเองที่โทรมา

เขาทักทาย อีกฝ่ายชักชวนให้ออกไปหาอะไรดื่มด้วยกัน ตอนแรกฟิลลิปจะปฏิเสธแต่พอนึกได้ว่าถึงจะนั่งอยู่ตรงนี้ก็ทำอะไรไม่ได้จึงตอบตกลง

เวลาหกโมงครึ่งฟิลลิปเลือกสวมเสื้อยืดแอนดรูว์แอนด์มอลลี่สีเขียวเข้ม เสื้อนี้เป็นแบรนด์ทำมือ (หรือขา) ของครอบครัวอาราโนของเขาเอง มันถักทอจากใยแมงมุมที่มีความเหนียวนุ่ม นอกจากจะใส่สบายและยืดหยุ่น มัน ยังมีลวดลายเฉพาะอีกด้วย ดังนั้นเสื้อแบบนี้จึงมีจำนวนน้อยและราคาสูง

เขาจัดเสื้อบริเวณที่ขาทั้งแปดลอดออกมาให้เข้าที่ ทุกครั้งที่เขาสมองตัน และเห็นเสื้อตัวนี้ก็มักจะนึกถึงพ่อกับแม่ ครั้งนี้ก็เช่นกัน พวกท่านอยากให้เขามารับช่วงต่องานนี้มากกว่าเป็นนักเขียนนิยาย พ่อมักพูดเสมอว่าการถักทอมันอยู่ในสายเลือด ฟิลลิปไม่ปฏิเสธเรื่องนั้นแต่เขารักงานเขียนมากกว่า

แมงมุมรีบสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดสับสนพวกนั้น เมื่อเงยหน้ามองก็เห็นเปโดรคาบกระเป๋าสะพายสีฟ้าอ่อนมารอแล้ว ฟิลลิปยัดโทรศัพท์มือถือกับกระ เป๋าเงินลงไป จากนั้นอีกสิบห้านาทีต่อมา เขาก็ออกจากบ้านขึ้นรถแท็กซี่ ไปที่ร้านประตูสีฟ้าซึ่งอยู่ที่ถนน 52 ร้านนี้เป็นร้านอาหารกึ่งบาร์สไตล์โบราณ บรรยากาศสงบและเรียบง่าย นั่นเป็นเหตุผลที่เขารักร้านนี้ แมงมุมน่ะไม่ชอบเสียงอะไรที่ดังๆ ถ้าจะให้ไปผับที่มีเสียงแบบนั้นขอตายเสียดีกว่า

คุณนายบลูเจ้าของร้านทักทายเขาทันทีที่ก้าวเท้าแรกเข้าไป เธอเป็นมนุษย์ อายุเลยสี่สิบแล้วแต่ยังดูมีเสน่ห์

"เอาเหมือนเดิมใช่ไหม" เธอรู้ใจเขา

"เหมือนเดิม" ฟิลลิปยืนยัน

จากนั่นฮันนี่ไซเดอร์แก้วเล็กที่เหมาะสมกับขนาดของฟิลลิปก็ถูกเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว

"ช่วงนี้คุณเป็นไงบ้าง" เธอชวนคุย

"ก็ดี..." ฟิลลิปว่า "ไม่นับเรื่องงานนะ"

"คุณเพิ่งจะประสบความสำเร็จนะที่รัก" คุณนายบลูหัวเราะคิกคัก "ฉันอ่านนิยายของคุณ มันสุดยอดมากจนฉันไม่อยากเชื่อว่ามันมีพื้นมาจากเรื่องจริงในชีวิตเรา ฉันภาวนาให้มีคนซื้อเรื่องนี้ไปทำเป็นภาพยนตร์เร็วๆ และถ้าเป็นจริงคุณต้องบอกพวกเขานะว่าพระเอกแวมไพร์ในเรื่องต้องเป็นโลแกนมาเรียนเท่านั้น"

"โลแกน มาเรียนก็เหมาะดีนะ” โลแกนเป็นแวมไพร์จากตระกูลเก่าแก่ที่เพิ่งเข้าท่างานในฮอลลีวูดได้ประมาณสามปี เขาโด่งดังเป็นพลุแตกจากบทสุภาพบุรุษแวมไพร์ในภาพยนตร์รักคอมมิดี้

"คุณรู้ไหมฉันอ่านบทความในโลกของฟินด์ เขาว่าปีที่ผ่านมามนุษย์ผู้หญิงแต่งกับหนุ่มแวมไพร์มากขึ้น"

"อิทธิพลของหนังน่ะ"

"มันชี้ให้เห็นว่าฟินด์กับมนุษย์อยู่ร่วมกันได้" เธอกล่าวแล้วเว้นช่วงไป ฟิลลิปรู้ได้ว่าเธอกำลังเกริ่นนำเพื่อจะเข้าเรื่องสำคัญบางอย่าง ตอนนั้นเองที่กระดิ่งตรงประตูร้านดังแล้วโจนาธานก็ปรากฏตัว ผมสีดำขลับของเขาดู ยุ่งเหยิง ส่วนดวงตาสืรเขียวเป็นประกายเหมือนเช่นเคย

"ขอโทษที" เขาว่า "ผมจะออกจากบ้านแล้วแต่แอนนาเปิดข่าวนั้นพอดี"

แอนนาคือคู่หมั้นของโจนาธาน แต่ข่าวนั้นที่ว่าคือข่าวอะไร

"คุณหมายถึงข่าวนั้นใช่ไหม" คุณนายบลูทำตาโต เธอยกค็อกเทลเลือดสังเคราะห์กรุ๊ปโอมาเสิร์ฟให้ ฟิลลิปหรี่ตา แมงมุมไม่ชินทุกครั้งที่เห็นเพื่อนสนิทที่เป็นฟินด์พ่อมดชอบดื่มเมนูของพวกแวมไพร์ แม้ตอนเขียนเรื่องฟินด์สกับยีนส์เขาค้นข้อมูลแล้วพบว่าพวกแวมไพร์ต้องดื่มเลือดเพื่อแก้ปัญหาภาวะ โลหิตจาง ส่วนมนุษย์หรือฟินด์อื่นๆ บางกลุ่มนิยมดื่มเพราะเป็นความชอบ

"ใช่แล้ว" โจนาธานพยักหน้า เขาดูตื่นเต้นมาก เลือดไหลมารวมที่ใบหน้าจนเห็นผิวเป็นสีชมพูเข้ม

"ข่าวอะไรเหรอ" ฟิลลิปถามออกไปจนได้

คุณนายบลูปิดปาก ทำตาโตอีกครั้ง โจนาธานอุทานว่า "หา!"

"คุณไม่ได้ดูข่าวเลยเหรอ" พ่อมดถาม

"ผมดู!" ถ้าฟิลลิปมีคิ้วมันคงจะขมวดจนเป็นปมแล้ว "แต่ผมนึกไม่ออกว่า ข่าวไหน"

"มีข่าวเดียวที่เป็นที่พูดถึงกันในตอนนี้" คุณนายบลูบอก รู้สึกลมหายใจสะดุดเพราะยิ่งพูดยิ่งตื่นเต้น เธออยากจะพูดเรื่องนี้ตั้งแต่ก่อนโจนาธานจะเข้ามาขัดจังหวะแล้วว่า "ฟีนิกซ์ตายแล้ว"

คราวนี้เป็นตาฟิลลืปตกใจบ้าง

ไม่มีใครไม่รู้จักฟินิกซ์ ฟินิกซ์ในที่นี้ไม่ใช่นกไฟที่จะเห็นได้ในตู้กระจกของสวนสัตว์แต่มันเป็นตำแหน่ง เป็นคำที่ใข้เรียกผู้อยู่จุดสูงสุดของกลุ่มหัวรุนแรงที่เรียกร้องสิทธิการปกครองโดยฟินด์ หากพูดให้ชัดก็คือเป็นหัวหน้ากลุ่มผู้ก่อการร้ายซึ่งรัฐบาลทุกประเทศต้องการตัวมากที่สุด คุณจินตนาการได้ไหมว่าพวกนี้น่ากลัวแค่ไหน พวกนี้น่ากลัวมาก! บ้าไปแล้วที่ต้องการให้ โลกนี้ถูกปกครองโดยฟินด์เท่านั้น! ว่ากันว่าเหตุการณ์ร้ายแรงที่มีมนุษย์ตายเป็นจำนวนมากล้วนเป็นฝีมือของกลุ่มฟินิกซ์

 

"มันตายแล้วเหรอ" ฟิลลิปใช้ ^,มัน^, เพราะไม่มีใครรู้ว่าฟินิกซ์เป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย

"รัฐบาลเพิ่งแถลงการณ์ยืนยัน" โจนาธานดูข่าว นั่นเป็นสาเหตุให้เขามาสาย "และรู้ไหมว่าเป็น 'เขา^, ผมคิดมาตลอดว่าเป็น 'เธอ^, ซะอีก"

"จะเขาหรือเธอก็ไม่สำคัญแล้ว" คุณนายบลูยิ้มกว้าง "เราคงต้องฉลอง บางทีฉันอาจจะเลี้ยงทั้งร้านในคืนนี้”

"ผมยินดีรับความมีน้ำใจนั้นนะ" ฟิลลิปกล่าว "แต่ผมเกรงว่ามันจะสูญเปล่า เราต่างก็รู้ว่าท่าไม"

"เหมือนฟินิกซ์" โจนาธานรู้

"เหมือนฟินิกซ์" ฟิลลิปพยักหน้า "นกอมตะที่เผาตัวเองแล้วกลับมาเกิดใหม่ หัวหน้าเก่าตายไป หัวหน้าใหม่ก็ขึ้นมาแทน"

นั่นเป็นกฎหลักของกลุ่มผู้ก่อการร้ายที่ใครๆ ก็รู้เช่นกัน

"ถึงยังงั้นฉันก็คิดว่าต้องฉลองอยู่ดี” คุณนายบลูยืนยัน "แด่ความสงบสุขชั่วคราวและชัยชนะในครั้งนี้” เธอยกแก้วเหล้าของเธอ

ฟิลลิปยกแก้วชนแผ่วเบา

 

พวกเขาออกจากร้านประมาณสี่ทุ่ม หลังจากแยกกับโจนาธานที่ด้านหน้า ตอนแรกฟิลลิปตั้งใจจะขึ้นแท็กซี่เลยแต่เปลี่ยนใจเมื่อคิดว่ากลับไปต้องนั่งทำงานต่อ บวกกับอากาศคืนนี้ค่อนข้างดีจึงเปลี่ยนเป็นเดินเล่นสักพัก

ฟิลลิปพบว่าเขาคิดผิดก็ตอนที่เจอกับกลุ่มคนที่เพิ่งออกมาจากผับใกล้ๆ พวกนี้เมาและส่งเสียงดัง เขาเกือบตกไปบนถนนเพราะชนกับชายที่เดินสวนมา แมงมุมถอนหายใจ เตรียมจะโบกรถแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน

"เฮ้!"

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)