Snow Queen (cookie)

บทนำ

 

ปีนี้สโนว์ หลันอายุสิบขวบ เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อกับแม่ แต่แม่ทอดทิ้งเธอไปนานแล้ว มีเสียงซุบซิบนินทาว่าคุณปู่คุณย่าไม่ชอบแม่ ทำให้พ่อวางตัวลำบากเพราะถูกขนาบอยู่ตรงกลาง สุดท้ายพ่อกับแม่ก็ไปกันไม่รอดเลยต้องหย่าขาดจากกันในที่สุด

แม้จะไม่มีแม่ แต่สโนว์ยังคงได้รับความรักความอบอุ่นอย่างล้นเหลือ เหตุผลเป็นเพราะเธออาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ซึ่งประกอบไปด้วยคุณปู่ คุณย่า ป้าใหญ่ ลุงเขยใหญ่ ป้ารอง ลุงเขยรอง ป้าสาม ลุงเขยสาม ป้าสี่ กับลูกพี่ลูกน้องวัยต่างๆ กันอีกเป็นโขยง ผู้ใหญ่ในบ้านต่างพากันเอาอกเอาใจและทะนุถนอมเธอไม่ต่างจากแก้วเจียระไนที่กลัวว่าพลั้งมือไปจะทำตกแตกได้

แล้วมีตัวอย่างที่แสดงให้เห็นว่าเธอถูกตามใจถึงขนาดไหนไหม...มีสิ

เช่นว่าพี่สาวซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอไปห้างสรรพสินค้ากับป้าใหญ่ และอยากได้ตุ๊กตารุ่นที่ผลิตจำนวนจำกัดเป็นของขวัญวันเกิด แต่ป้าใหญ่ค้านเสียงแข็งว่าแพงเกินไป ให้ซื้ออย่างอื่นแทน ทว่าท้ายที่สุด ตุ๊กตาตัวนั้นก็โผล่มาอยู่ในงานวันเกิดของสโนว์

หรือเวลาลูกพี่ลูกน้องผู้ชายจะไปออกเดตกับแฟนแล้วสโนว์ซึ่งอยู่ว่างๆ พอดีไม่มีอะไรทำจะตามไปด้วยให้ได้ แม้พี่ชายต้องเสี่ยงโดนแฟนค้อนตาคว่ำยังไง ก็จำเป็นต้องพาน้องสาวออกไปด้วย มิเช่นนั้นเขาจะโดนทำโทษกักบริเวณไปอีกสองเดือน

แค่นี้ก็รู้แล้วว่าสโนว์มีความสำคัญเหนือเด็กคนอื่นๆ ในตระกูลมากแค่ไหน

เธอถามพ่อ ‘ทำไมพวกป้ากับลุงถึงดีกับหนูขนาดนี้คะ ดีกับหนูมากกว่าพวกพี่ๆ ซะอีก’

พ่อลูบผมเธอขณะตอบ ‘เพราะว่าสโนว์ไม่มีแม่อยู่ใกล้ๆ ดังนั้นพวกป้ากับลุงถึงได้รักหนูเพิ่มเป็นสองเท่า อีกอย่างลูกสาวของพ่อทั้งสวยทั้งน่ารักขนาดนี้ ใครเห็นแล้วทำไมจะไม่รักล่ะ’

ตอนก่อนอายุห้าขวบ เธอเชื่อคำพูดเหล่านี้สนิทใจ แต่ภายหลังเด็กฉลาดเกินวัยอย่างสโนว์ก็เริ่มรู้เป็นนัยๆ ไม่มากก็น้อย จึงไม่เชื่อตามทั้งหมดอีกต่อไป

ความนัยอยู่ที่ไหนล่ะ ก็อยู่ที่...

หน้าที่ดูแลคุณปู่คุณย่าตกเป็นที่ของพ่อซึ่งบอกว่าตัวเองเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลหลัน ก็ย่อมต้องเป็นคนเลี้ยงดูพ่อแม่ยามแก่เฒ่า จะปัดความรับผิดชอบให้ลูกสาวไม่ได้

สโนว์เข้าใจดีว่ามันเป็นขนบธรรมเนียมของคนจีน อีกทั้งพ่อเธอเป็นผู้ชายที่ยึดมั่นในคุณธรรมและมีความรับผิดชอบมากที่สุด

พ่อยังเลี้ยงดูพวกลูกพี่ลูกน้องของสโนว์ด้วย ซึ่งไม่เกี่ยวกับเรื่องขนบธรรมเนียมอะไร แต่พ่อบอกว่าพวกลุงเขยล้วนแล้วแต่เป็นข้าราชการ เลยหาเงินได้ไม่มาก และในเมื่อพ่อมีกำลังพอทำไหว จะช่วยแบ่งเบาภาระเพิ่มนิดหน่อยก็ไม่เป็นไร คนเราควรช่วยเหลือซึ่งกันและกัน อย่าคิดเล็กคิดน้อยมากเกินไป

สโนว์พยักหน้าแม้จะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก ทว่าลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น เธอจึงเป็นคนง่ายๆ และไม่คิดเล็กคิดน้อย อีกอย่างต่อให้พวกพี่ๆ ไม่ชอบเธอ แต่หลังจากโดนพวกป้าๆ เอ็ดใส่ทีเดียว พวกขาก็ต้องยอมมาเล่นกับเธออยู่ดี

นอกจากนี้ ในบ้านยังมีป้าสี่ที่พ่อต้องคอยเลี้ยงดูอีกหนึ่งคน

พ่อบอกว่าป้าสี่อายุสี่สิบกว่าแล้วแต่ยังไม่เจอคู่ครองที่เหมาะสม โอกาสที่จะแยกออกไปมีครอบครัวเองในวันข้างหน้าคงมีไม่มากแล้ว ด้วยเหตุนี้พ่อจึงให้ป้าสี่ทำงานอยู่ที่บริษัทในตำแหน่งผู้จัดการ ได้เงินเดือนสูงแบบที่ใครๆ ก็ต้องอิจฉา เพื่อให้ป้าสี่เก็บเอาไว้ใช้ยามแก่เฒ่า

ดังนั้นหลังจากสโนว์อายุเกินห้าขวบ ก็พอจะจับต้นชนปลายจนรู้ความจริงข้อหนึ่งว่า...การที่เธอได้รับความเอ็นดูนั้นไม่ใช่เพราะว่าไม่มีแม่อยู่ใกล้ๆ หรือเพราะเธอทั้งสวยทั้งน่ารัก แต่เป็นเพราะพวกผู้ใหญ่ที่พ่อเลี้ยงดูอยู่ซึ่งมีมากมายเหลือเกินนั้นต้องการตอบแทนบุญคุณ เลยทุ่มความรักและความใส่ใจให้เธอมากเสียจนแทบจะเกินความพอดีไปแล้ว

พ่อเป็นห่วงที่ตัวเองมักจะงานยุ่งมาก ไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนลูกสาวได้บ่อยๆ ดังนั้นตอนที่คฤหาสน์แถบนี้เพิ่งสร้างขึ้น พ่อก็ตัดใจซื้อบ้านหลังใหญ่รวดเดียวสี่หลัง เพื่อให้ป้ากับลุงเขยทั้งหลายย้ายมาอยู่ด้วย เพราะเหตุนี้คนในตระกูลทั้งหมดจึงมาอาศัยรวมกัน ซึ่งมันก็ครึกครื้นดีอยู่ แต่พอคนมากก็มักจะเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดเรื่องกระทบกระทั่งจุกจิกกวนใจบ้าง

แต่ในสายตาคนภายนอกกลับมองดูด้วยความอิจฉา พวกเขาคิดกันว่าคุณปู่คุณย่าครอบครัวหลันเป็นคนแก่ที่โชคดีที่สุด เพราะสังคมสมัยนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว มีคนสูงอายุไม่กี่คนที่จะมีลูกหลานล้อมหน้าล้อมหลังคอยดูแล แถมลูกหลานครอบครัวนี้ยังได้ดีแบบไม่น้อยหน้ากันอีกด้วย เป็นทั้งเจ้าของบริษัทเอย ศาสตราจารย์เอย หมอเอย...ต้องเป็นเพราะพวกเขาทำบุญทำกุศล และสร้างคุณงามความดีไว้มากในชาติก่อน ถึงได้มีวาสนาขนาดนี้

อันที่จริงแล้ว เมื่อยี่สิบห้าปีก่อน ในบรรดา ‘ลูกเอาถ่าน’ ของคุณปู่คุณย่าไม่ได้รวมถึงพ่อของสโนว์หรอก

เพราะป้าทุกคนของสโนว์เรียนหนังสือเก่งกันหมด มีแต่พ่อที่ชอบทำตัวเป็นเด็กเสเพล วันๆ ตั้งแก๊งสุมหัวกับเพื่อนเถลไถลอยู่นอกบ้าน จนผลการเรียนย่ำแย่ไม่เอาไหน

ตอนนั้นคุณปู่มักถอนหายใจแล้วพูดบ่อยๆ ว่ามีลูกชายกลายเป็นเหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้าน นึกไปถึงเมื่อก่อนที่สองคนผัวเมียมีลูกสาวเป็นโขยงแล้ว ก็ยังกัดฟันทนไม่ยอมถอดใจเลิกมีลูก เพราะอยากได้ลูกชายสักคนไว้เชยชม แต่ไม่นึกว่า...เฮ้อๆๆ

จะทำยังไงได้เล่า ชีวิตคนเราก็เป็นแบบนี้ มีโอกาสจั่วได้ไพ่เสียมากกว่าไพ่ดี

หลังจากลูกๆ จบมัธยมปลาย กงล้อของโชคชะตาหมุนใหม่อีกครั้ง ในขณะที่พวกป้าซึ่งเรียนเก่งทั้งหลายสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดัง และเรียนต่อปริญญาโทไปทีละคนๆ พ่อของสโนว์เริ่มต้นชีวิตการทำงาน โดยเข้าไปเป็นคนงานในบริษัทเครื่องครัว ซึ่งเกือบจะกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตในตระกูล เพราะป้าใหญ่ซึ่งเรียนปริญญาโทในตอนนั้นมีแฟนเป็นหมอ เขาดูถูกที่น้องชายเธอเป็นแค่คนงาน ถึงขั้นมีปากมีเสียงกันอย่างหนัก จนเรื่องบานปลายและแยกทางกันในที่สุด

ภายหลังพ่อได้เจอกับนายจ้างที่เห็นว่าพ่อหน่วยก้านดี จึงช่วยผลักดันส่งเสริมเต็มที่ หลังจากนั้นไม่กี่ปี พ่อก็แยกตัวออกมาลงขันเปิดโรงงานเครื่องครัวเล็กๆ กับเพื่อนจากที่ทำงานเก่าซึ่งมีประสบการณ์ เพราะพ่อเป็นคนมีหัวการค้าเลยสั่งเครื่องครัวรุ่นใหม่ล่าสุดจากยุโรปและอเมริกาเข้ามาด้วย ซึ่งส่งผลให้ได้กำไรเพิ่มขึ้นอย่างพุ่งพรวด จากธุรกิจเล็กๆ กลายเป็นบริษัทขนาดย่อมภายในเวลาสั้นๆ แค่สามปี ต่อมาก็เริ่มบุกเบิกตลาดสุขภัณฑ์อีก

แต่ไม่คาดคิดว่าหุ้นส่วนจะมาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตในเวลาต่อมา ลูกชายเขาอยากได้เงินสดมากกว่าร่วมหุ้นต่อ พ่อจำต้องกู้เงินจากธนาคารมาซื้อหุ้นครึ่งหนึ่งของอีกฝ่าย และกลายเป็นเจ้าของกิจการแต่เพียงผู้เดียว

นับเป็นช่วงเวลาที่บริษัทลำบากมากที่สุด พวกป้าต่างก็ปรามาสพ่อ บอกให้ปิดบริษัทและกลับไปเรียนหนังสือใหม่ แต่พ่อยังคงยืนหยัดจนผ่านมันมาได้โดยที่บริษัทไม่เพียงแต่จะไม่ถูกพิษดอกเบี้ยเล่นงานจนอ่วม ทว่ายังแซงหน้าคนอื่นขึ้นมาเป็นอันดับหนึ่งในวงการด้วย

หลังจากนั้นพอพ่อเข้าไปจับธุรกิจก่อสร้างในยุคที่ราคาบ้านถีบตัวสูงขึ้นอย่างพุ่งพรวด ก็ใช้หัวคิดพลิกแพลงจนเปลี่ยนบริษัทเดิมให้กลายเป็นบริษัทก่อสร้างที่มีชื่อเสียงโด่งดังอันดับหนึ่ง พ่อซึ่งทำการค้าเก่งเลยกลายเป็นลูกที่เอาถ่านมากที่สุดในบรรดาพี่น้องไปโดยปริยาย

พ่อของสโนว์เป็นคนใจคอกว้างขวางและทำเพื่อคนอื่นได้เสมอ ซึ่งเท่านี้ก็รู้แล้วว่าเขาจะรักและตามใจลูกสาวขนาดไหน

สโนว์เป็นเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ของครอบครัว ถ้าเธอบอกว่าอันนี้ดี ไม่มีใครค้านเธอว่ามีอีกอันที่ดีกว่า หรือถ้าเธออยากไปทางซ้าย ทุกคนได้แต่ตบมือและเปิดทางซ้ายให้เธอเดินไปอย่างสะดวกโยธิน โดยไม่มีทางบอกให้เธอลองไปทางขวาดู แม้ว่าวิวทางนั้นจะไม่เลวเหมือนกัน

เพราะเธอมีพ่อคอยให้ท้ายอยู่ ในบ้านหลังนี้ คำพูดของเธอจึงศักดิ์สิทธิ์ราวกับพระราชโองการเลยก็ไม่ปาน

ปีที่สโนว์อายุหกขวบ อยู่ดีๆ ป้าสี่ก็เกิดความคิด

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)