Prince of Mars เดิมพันทั้งหน้าตักปิดบัญชีรักเช็กบิลหัวใจ (ชุด prince)

When you make a wish...

Miss and think to our God...

All of what you want will be true...

เมื่อใด... ที่ตั้งจิตอธิษฐาน
เมื่อใด... ที่ตั้งจิตคิดถึงพระเจ้า
เมื่อนั้น... ทุกสิ่งที่เราปรารถนาจะเป็นจริง
บทนำ

ศาลเจ้าศักดิ”สทธี้

ภายใต้ชายคาที่ให้ร่มเงาคุ้มครองความหวังของใครต่อใครของ สถานที่แห่งนี้แสนสุขสงบและร่มเย็นจนทำให้จิตใจอันว้าวุ่นอย่างไม่รู้ สาเหตุค่อยๆ สงบลงอย่างน่าประหลาด

ที่นี่...เป็นเสมือนที่พึ่งทางใจของคนที่จมอยู่กับความโศกเศร้าและ คนทั่วไปนับร้อยนับพัน

กลิ่นธูปที่ผสานกับสายลมอ่อนๆ พัดผ่านมาสู่ร่างกายอย่างเบาสบาย ขณะที่ 'โอคาดะ ฮิโรเอะ^, ยืนอยู่หน้าหมู่แผ่นปัายคำอธิษฐานและเธอตั้งใจ ขอพรกับพระเจ้าเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่หลังจากที่ประสบอุบัติเหตุจนสูญเสีย ความทรงจำไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน (ตามคำบอกเล่าของผู้เป็นพ่อและแม่) ฃอใหชีวิตใหม่ของฉันมีแต่สิ่งดีๆ ขอให้ฉันพบแต่คนดีๆ และขอให้หัวใจ ฉันเข้มแข็งพอที่จะเผชิญหน้ากับอดีตที่อาจจะหวนกลับมาในทุกรูปแบบ...

ฮิโรเอะไม่มั่นใจว่าเหตุใดจิตใจของเธอถึงได้อธิษฐานเป็น 'นัย^, เซ่นนั้น ไปได้...ราวกับว่าบางอย่างที่ซ่อนตัวอยู่ในจิตใจทำหน้าที่ของมันเองโดยที่ เธอก็ไม่อาจรู้ตัว

หญิงสาวสลัดความคิดอันวุ่นวายออกจากศีรษะก่อนที่ร่างบางได้สัดส่วน น่ามองจะเดินไปแขวนแผ่นป้ายอธิษฐานไว้ท่ามกลางหมู่แผ่นป้ายอื่นๆ ที่ ถูกแขวนอยู่ก่อนแล้ว

"ไปกันได้หรือยังลูก"

"ค่ะคุณแม่"

ฮิโรเอะยิ้มจางๆ กับผู้เป็นแม่ซึ่งยืนรอเธออยู่ สองแม่ลูกเดินออกจาก ศาลเจ้าไปหาผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ยืนรออยู่ด้านนอก ใบหน้าใจดีของ ชายวัยสี่สิบห้าที่ยืนอยู่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

ทว่า...ฮิโรเอะกลับรู้สึกไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่นิดเดียว!

บ้านโอคาดะ

"เป็นยังไงบ้าง พอจะจำอะไรได้บ้างมั้ยเรา"

เสียงเข้มๆ ของชายร่างสูงผู้มีใบหน้าใจดีและแสนอ่อนโยนเอ่ยอย่าง นุ่มนวลขณะที่เจ้าของร่างบางซึ่งมีความสูงหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซนติเมตร และเป็นเจ้าของเรือนผมยาวตรงสีดำสลวยซึ่งมีความยาวถึงกลางหลังก้าว เข้าไปในบ้านหลังขนาดกลางซึ่งชั้นล่างเปิดเป็นร้านขนมหวานบรรยากาศ น่ารักๆ

นัยน์ตาโตสีนํ้าตาลแบบเรียวรีที่สวยร้ายและมีเสน่ห์สึกลับน่าค้นหา กวาดมองจนทั่วบ้านอย่างทบทวนความทรงจำก่อนที่เธอจะหันไปมองผู้เป็น พ่อและส่ายหน้า

"ไม่คุ้นเลยค่ะคุณพ่อ นึกไม่ออกเลยลักอย่าง"

"คุณคะ ยัยฮิโรเอะเพิ่งจะกลับมานะคะ" ผู้เป็นแม่วัยราวๆ สี่สิบปี เจ้าของรูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอมและใบหน้าที่ยังคงสะสวยดูอ่อนกว่า วัยเป็นผู้ทักท้วงสามี

"คุณพ่อคงอยากให้ลูกสาวกลับมาเป็นปกติไวๆ น่ะค่ะ^,, ฮิโรเอะยิ้ม อย่างไม่คิดมากอะไร "แต่อีกลักพักหนูคงจะจำอะไรได้เองแหละค่ะ หมอ บอกว่าต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูความทรงจำ"

"พ่อก็แกล้งถามไปอย่างนั้นแหละน่า"

"ถ้าอย่างนั้นฉันพาลูกไปดูห้องก่อนนะคะ แกคงคิดถึงห้องของแก เพราะไม่ได้อยู่เสียตั้งนาน"

ผู้เป็นแม่เอื้อมมือมาแตะท่อนแขนอันเรียวสวยของอิโรเอะก่อนที่จะ พาหญิงสาวนั้นไปยังชั้นบน ฮิโรเอะยังคงกวาดสายตามองสำรวจบ้านของ เธอด้วยความชื่นซม

แม้ว่าบ้านหลังนี้จะไม่ได้หลังใหญ่โตมาก แต่ถ้าเทียบกับบ้านหลัง อื่นๆ ในอาณาบริเวณนี้ก็นับว่าเป็นบ้านที่กว้างขวาง จัดตกแต่งได้น่าอยู่ สะอาดสะอ้าน และมีบรรยากาศเหมาะจะพักผ่อนที่สุด

ยิ่งด้านล่างซึ่งเป็นร้านขนมหวานและมีสวนร่มรื่นด้วยแล้วจึงยิ่งดู ห่างไกลกับความวุ่นวายของสังคมเมืองโตเกียวอย่างน่าประหลาดใจ และ ถ้าเทียบกับใจกลางเมืองโตเกียวด้วยแล้วยิ่งคิดไม่ถึงเลย

ฮิโรเอะรู้ทันเรื่องราวในโลกปัจจุบันได้เหมือนคนทั่วไป เพราะเธอ เป็นผู้ป่วยที่เสียความทรงจำเกี่ยวกับตัวเองเท่านั้น แต่ความสามารถและ ความรอบรู้ซึ่งมีติดตัวของเธอยังปกติดีอยู่

"นี่คือห้องนอนของลูกนะ เป็นห้องที่ลูกรักมากๆ และถ้าว่างเมื่อไหร่ ลูกจะหมกตัวอยู่ในนี้ได้ทั่งวันเลย นั่งอ่านหนังสือบ้าง เล่นเกมบ้าง บางวัน ก็วาดรูปด้วย"

"งั้นเหรอคะ"

ริม'ฝีปากอิ่มเต็มตัดกับผิวขาวจัดเอ่ยอย่างขอไปทีขณะที่นัยน์ตา งดงามยังคงกวาดมองไปทั่วห้องขนาดกลางที่ตกแต่งเรียบง่ายแต่น่าอยู่มาก ทุกส่วนในห้องมีชีวิตชีวาเหมือนยังมีคนเคยอาศัยอยู่ แม่ของเธอคงทำ ความสะอาดห้องนี้รอการกลับมาของเธอเสมอ และท่านก็ดูแลรักษามัน อย่างดี

แต่ถึงอย่างไร...หญิงสาวก็ยังไม่คุ้นเคยหรือรู้สึกผูกพันกับบ้านหลังนี้ หรือห้องนี้เลยแม้แต่นิด อย่าว่าแต่บ้านเลย แม้กระทั่ง...กับพ่อหรือแม่ เธอยังไม่รู้สึกคุ้นเคยสักเท่าไหร่ เป็นลูกที่แย่จริงๆ

ฮิโรเอะต่อว่าตัวเองและรู้สึกผิดต่อบุพการีจนเธอต้องขอโทษพวก

ท่านอยู่ในใจ

"เดี๋ยวแม่จะลงไปเตรียมตัวเปิดร้านข้างล่าง ลูกทำความคุ้นเคยกับ ห้องไปนะจ๊ะ ถ้ามีอะไรก็ลงไปหาแม่ข้างล่างนะ แต่ตอนคาๆ พ่อคงจะออก ไปทำงานแล้ว"

"ขอบคุณมากนะคะคุณแม่"

"ไม่เป็นไรจ้ะ ถ้านึกอะไรไม่ออกก็ไม่ต้องรีบร้อนหรอกนะ...อยู่ที่นี่ กับพ่อแม่ไม่มีอะไรให้คิดมากหรอก" คุณแม่บอกและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

มือเรียวบางของท่านแตะที่ไหล่ฮิโรเอะก่อนที่จะเปิดประตูออกจาก ห้องและปิดมันเอาไว้ให้เธออยู่อย่างเป็นส่วนตัว หญิงสาวจึงเดินไปนั่งที่ ริมเตียงและกวาดสายตามองห้องส่วนตัวอีกครั้ง

ฮิโรเอะพยายามคิดและรวบรวมความทรงจำเก่าๆ ที่อาจจะฝังลึกอยู่ ในประตูที่ถูกปิดตาย แต่ต่อให้นึกถึงเพียงใด...เธอก็จดจำอะไรที่เกี่ยวกับ ตนเองไม่ได้เลยสักอย่าง

แม้กระทั่งสาเหตุที่ทำให้เธอสูญเสียความทรงจำไป เธอก็ยังนึกไม่

ออก...

'โอคาดะ ฮิโรเอะ...สาวสวยวัยสิบเถ้าปีสูญเสียความทรงจำไปเมื่อ หนึ่งเดือนที่แล้วด้วยอุบิตเหตุถูกรถซนจนต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาลเป็น ระยะเวลานาน มีบิดาเป็นผู้จัดการคลับซื่อดังแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างจากบ้าน ที่แสนสงบแห่งนี้ ส่วนมารดาที่แสนอ่อนโยนนั่นทำร้านขนมหวานและเป็น แม่บ้านที่แสนน่ารัก

ครอบครัวเธอแสนอบอุ่นและสงบสุขจนใครหลายคนอิจฉา^,

นึ่คือข้อมูลที่ฮิโรเอะได้รับจากคุณพ่อคุณแม่และเหล่าพยาบาลก่อน ที่เธอจะกลับมา

"โอคาดะ ฮิโรเอะ''

ขณะที่ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงและเงยหน้าขึ้นมองเพดานสีขาวอย่าง ไข้ความคิด หญิงสาวเอ่ยทบทวนซื่อของตนเองซํ้าอีกครั้งราวกับชื่อนี้เป็น

ซื่อที่เธอ 'ไม่เคยรู้จัก, มาก่อนเลย...

1

Yamada Ryo

หนึ่งเดือนต่อมา...

S CLUB

ฉันไม่รู้ว่าแสงสปอตไลต์ที่สาดส่องลงมาบนเวทีกว้างใหญ่ และ เสียงเพลงที่เปิดอัดบีตหนักๆ จนเร่งเร้าจังหวะการเต้นหัวใจของทุกคนที่ รวมตัวกันอยู่ในฮอลล์ไนต์คลับชื่อดังและแสนหรูหราแห่งนี้มีอิทธิพลต่อ จังหวะการเต้นและการเคลื่อนไหวร่างกายของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่

มันอาจจะเริ่มตั้งแต่วันที่ฉันก้าวเข้ามาทำงานที่นี่'ในฐานะนักเต้น หรือว่าอาจจะเป็นเฉพาะเวลาที่ฉันเหยียบขึ้นบนเวทีเท่านั้น แต่ที่ฉันรู้แน่ๆ คือ...ผู้ซมต้านล่างซึ่งแสดงความพอใจกับการเคลื่อนไหวร่างกายอันเซ็กซี่ และมีพลังของฉันมีผลที่ทำให้ฉันร้อนร่มและพร้อมจะสนุกไปกับพวกเขา จิตวิญญาณในการแสดงอันมีพลังและเต็มที่กับทุกโชว์กระมังที่สร้าง ซื่อเสียงให้ 'ฮิโรเอะ, กลายเป็นที่รู้จักในหมู่นักท่องราตรีอย่างแพร่หลาย ฉันเป็นนักเต้นที่ทำให้ทุกโชว์เต็มไปด้วยสีสันเซ่นเดียวกับคืนนี้ซึ่งฉันโชว์ Dance Battle คู่กับนักเต้นหนุ่มสุดฮอตของคลับก็ยังเป็นที่สนใจไม่ เปลี่ยนไปจากเดิม

fl Don't stop keep it moving put your drinks up It's getting ill it's getting sick on the floor We never quit we never rest on the floor If I ain't rolling I may die on the floor fl*

เมื่อเข้าสู่ท่อนฮุคในครึ่งหลังของเพลงที่มีบีตอัดแน่นตังแข่งกับเสียง

เป่าปากโห่ร้องอย่างชอบใจของคนดู โชว์ก็ยิ่งร้อนแรงมากยิ่งขึ้น เราไม่ได้ โชว์แค่เซ็กซี่หรือยั่วยวน แต่การเต้นของฉันและเขาโชว์ความสามารถและ มีการครืเอตอยู่เสมอจึงไม่ซํ้าซาก แน่นอนว่า...เราต้องซ้อมกันก่อนยั่นโชว์ เสมอ

fl fl fl fl~

เมื่อเข้าสู่ท่อนอุคสุดท้าย...ฉันและคู่ Dance Battle วิ่งไปยังเวที ฝังตรงกันข้ามซึ่งมีกรงจำลองวางอยู่บนเวทีที่จะค่อยๆ ยกสูงยั่นจากพื้น ด้านล่างมีแดนเซอร์ทั้งหญิงและชายวาดลวดลายร้อนแรงมากยั่นเรื่อยๆ ขณะเดียวกันไฟสว่างที่สุดก็กำลังสาดล่องมาที่เราสองคน

ฉันโปรยรอยยิ้มยั่วยวนและท้าทายให้กับหนุ่มคู่แข่งและคนดูเพื่อ เร่งเร้าให้ทุกคนมาสนุกด้วยกันจนจบเพลง แต่ขณะที่การเต้นกำลังดำเนิน มาถึงช่วงสุดท้ายของเพลง...สายตาของฉันก็ไปสะดุดกับนัยน์ตาสีดำสนิท คู่หนึ่งราวกับมีแรงดึงดูดอย่างน่าประหลาดจนทำให้การเต้นถึงกับสะดุดไป!

ฉันประสานสายตากับเขาอยู่ครู่หนึ่ง ยังเป็นโซคดีอยู่บ้างที่ฉันสะดุด อยู่เพียงสิบวินาทีเท่านั้นเพลงก็จบลง การสะดุดของฉันจึงไม่ได้สร้างความ เสียหายให้กับโชว์มากนัก และเมื่อโชว์จบพร้อมกับพลุไฟที่ระเบิดยั่นบน เวที...เสียงเป่าปากกรีดร้องชอบใจของผู้ซมก็ดังตามมาติดๆ

"บ้าจริง..."

ฉันสลัดความว้าวุ่นใจออกไปก่อนจะโบกมือให้กับผู้ซมขณะที่กรง จำลองค่อยๆ เลื่อนลงมาอยู่ในสภาพปกติของเวที แต่ถึงแม้ฉันจะพยายาม ตัดภาพสายตาคู่นั้นไปจากหัวมากมายเพียงใด สุดท้ายแล้วฉันก็อดใจไม่ได้ ที่จะเงยหน้ายั่นไปบนชั้นสองของคลับซึ่งเป็นโซนวีไอพีที่มีใครคนหนึ่งนั่ง

อยู่

แล้วเราก็สบตากันอีกหน...

ฉันเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตลอดเวลานัยน์ตาสีดำสนิทราวกับสีของรัตติกาล อันมืดมนจับจ้องที่ตัวฉันอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั้งตอนที่ฉันกำลังมองเขา

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)