Bad Boy Brothers แหกกฏรักทดสอบใจลูกชายมาเพีย

บทนำ

ณ คฤหาสน์ทองคำแท้แพรทองถัง

นโปเลียน ฉากหน้าของเขาคือเจ้าของธุรกิจเกี่ยวกับปูนซีเมนต์ แต่เบื้องหลังเป็นเจ้าพ่อมาเฟียคุมธุรกิจกาสิโนแถวปอยเปต เขาเพิ่งเดินทางกลับจากดูงานที่มาเก๊าเพื่อร่วมลงทุนกับเจ้าพ่อกาสิโนยักษ์ใหญ่ที่นั่น จากอารมณ์ดีๆ ที่ธุรกิจกำลังไปได้สวยกลับต้องมาชะงักค้างกลางอากาศตอนเห็นบรรดาลูกชาย ‘แฝดสี่’ ของเขาแต่ละคนทำตัวไม่เข้าท่า

ลูกชายคนโต สตาลิน กำลังนั่งซดเหล้าแทนกาแฟ ในมือถือหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับฟุตบอลเพื่อค้นหาทีมเต็มหนึ่งของประเทศอังกฤษที่จะเข้าไปชิงแชมป์พรีเมียร์ลีกในฤดูกาลหน้า หึๆ เขาวิเคราะห์ทีมชนะได้ถูกเผงล่ะก็ เขาจะได้เงินจากการพนันครั้งนี้เหยียบล้านเลยทีเดียว

ลูกชายคนรอง ฮิตเลอร์ คนที่ดูเหมือนจะเข้าท่าเข้าทางที่สุดกำลังนั่งคุยโทรศัพท์กับผู้หญิงแล้วบอกเลิกอย่างไม่ไยดี จากนั้นก็ต่อโทรศัพท์หาสาวคนใหม่แล้วก็บอกเลิกต่อไปเรื่อยๆ เหมือนกับว่าสิ่งที่พูดออกไปท่องจำจนขึ้นใจได้แล้วว่า...

‘เลิกกันเถอะ’ หรือไม่ก็ ‘ก็เธอสวยเฉพาะตอนกลางคืน ฉันอายเวลาจะควงด้วย’

นิสัยบัดซบ!!!

ลูกชายคนที่สาม เลนินซ์ กำลังนั่งดูหนังฆาตกรรมรำลึกเลือดสาดปาดไข่ขาดกระจาย เขาครอบครองโซฟาอยู่คนเดียวด้วยการเอาขาข้างหนึ่งวางพาดอยู่บนโต๊ะกลาง ขาอีกข้างเหยียดยาวอย่างสบายใจ ปากคาบบุหรี่แล้วก็สบถด่าไอ้หน้าโง่ที่โดนเจื๋อนผ่านจอทีวีพลาสมาห้าสิบนิ้วตรงหน้าเหมือนกับว่ามันเป็นเมียที่หมดรักไปแล้ว

ลูกชายคนสุดท้อง โจโฉ เจ้านี่ก็ไม่ทำอะไรเลย มองไปทีไรก็เอาแต่นั่งต่อโมเดลรถแข่ง แล้วก็ร้องโหวกเหวกดีใจอยู่คนเดียวตอนที่สามารถติดกาวที่แฮนด์มอเตอร์ไซค์ได้สำเร็จ นี่ถ้ามันเอารถห้าคันห้าสีของมันเข้ามาในบ้านล่ะก็ เขาคงต้องเห็นลูกคนนี้นั่งขัดสีรถอยู่ต่อหน้าเป็นแน่!

ลูกชายทั้งสี่คนที่เกิดมาห่างกันคนละประมาณห้านาที หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะแต่นิสัยไม่เหมือนกันสักนิด เหมือนกันอย่างเดียวก็คือความงี่เง่าไม่เอาไหน ทำให้เจ้าพ่อมาเฟียอย่างเขาอยากตายวันละหลายๆ รอบ จะบอกว่าเขาสอนไม่ดีก็ไม่ได้เพราะเขาก็ไม่ได้สอน แต่หน้าที่สอนลูกมันเป็นหน้าที่ของแม่นี่หว่า เขาแค่หาเงินเข้าบ้านอย่างเดียวก็เหนื่อยหอบจนลิ้นห้อยแล้ว

“ไอ้เด็กเปรตทั้งสี่!”

หลังจากหมดความอดทนกับเหตุการณ์โกลาหลตรงหน้าที่แลดูเหมือนกับว่าบ้านหลังนี้เป็นกาสิโนเถื่อนในหนังจีนกลายๆ ไปแล้ว นโปเลียนก็ตะโกนอย่างไม่สงบแต่สยบทุกความเคลื่อนไหว แม้ว่าเสียงอันดังนั่นจะไม่ได้ช่วยให้ทั้งสี่คนหันมาสนใจเขาได้ แต่อย่างน้อยพวกมันก็หยุดมองเขาเสี้ยววินาทีหนึ่ง!

พ่ออยากกรี๊ดจังเลยเว้ยเฮ้ย!

(นี่มาเฟียหรือกะเทยเฒ่าแถวรัชดา)

“นี่! ฉันเรียกพวกแกไม่ได้ยินกันเลยหรือไง คำพูดของฉันมันไม่ได้มีความหมายอะไรอีกแล้วใช่มั้ย”

“โธ่! มีความหมายน่าพ่อ แต่บอลนัดนี้สำคัญกว่านะ มันใช้ตัดสินเงินในกระเป๋าผมได้นะว่าจะอยู่หรือจะไป” สตาลิน

“ถึงแม้จะคุยโทรศัพท์กับสาวอยู่ แต่ไม่ได้หมายความว่าพ่อสำคัญน้อยไปกว่ายัยพวกนี้เลยนะ” ฮิตเลอร์

“พ่อก็ว่ามาสิ ถึงสองตาใช้ดู หูซ้ายใช้ฟัง แต่หูข้างขวาก็ยังว่างอยู่นะ” เลนินซ์ยักไหล่ (กระดิกเท้าด้วย)

“โฉใช้สมาธิต่อโมเดลอยู่ พ่อไม่เห็นหรือไงฮะ! แต่เอาเถอะ จะหยุดให้สักนาทีก็แล้วกัน พ่อมีอะไรก็รีบพูดมาได้แล้ว” โจโฉ

“พวกแกจะทำตัวไร้ค่าไปวันๆ แบบนี้จนถึงเมื่อไหร่กัน หา!!! แล้วไอ้กิจกรรมบ้าๆ นี่ก็หยุดก่อน ใครสนใจกับสิ่งที่ทำอยู่มากกว่าฉันตอนนี้ ฉันจะไล่ออกจากบ้านแล้วตัดพวกแกออกจากกองมรดกให้เร็วที่สุด!”

คำว่ากองมรดกหลุดออกมาจากปากทีไร ลูกชายทุกคนต้องสะดุ้งลุกขึ้นนั่งสนใจเขาทุกที และครั้งนี้ก็เช่นกัน

“แค่นี้นะ ไมเกรนขึ้น!”

ฮิตเลอร์กดวางสาย เลนินซ์รีบกดรีโมตปิดหนังแล้วนั่งสงบเสงี่ยมมองหน้าพ่ออย่างสนใจทันที ส่วนโจโฉเผลอสลัดชิ้นส่วนโมเดลล้อรถที่อยู่ในมือทิ้งไปอย่างไม่รู้ทิศ แต่ก็ทำเป็นเก๊กหน้านิ่งเหมือนไม่ได้ตื่นเต้นอะไร

“มีอะไรเหรอพ่อ ทำไมต้องทำเสียงเครียดอย่างนั้นด้วย ทำหน้าตาแบบนั้นดูแก่ลงไปอีกตั้งห้าสิบปีแน่ะ” เลนินซ์

“พอพูดถึงมรดก พวกแกก็เปลี่ยนจากเปรตทั้งสี่มาเป็นคนเชียวนะ เห็นเงินสำคัญกว่าพ่อ!”

“เปล่าสักหน่อย พวกเราทุกคนก็สนใจพ่อกันหมดแหละ เพียงแต่เมื่อกี้เราโฟกัสกับสิ่งอื่นมากไปหน่อยเท่านั้น” สตาลินแก้ตัว

“นี่พ่อเหนื่อยมากมั้ย เดี๋ยวสั่งให้เด็กในบ้านยกน้ำมาให้” ฮิตเลอร์เอาใจ

“ไม่ต้อง! ฉันปวดหัวกับพวกแกจริงๆ แล้ว”

“อ้าว...พ่อเรียกให้พวกเราสนใจเพียงเพราะพ่อปวดหัวแค่เนี้ยเหรอ โห่...ล้อรถฉันอยู่ไหนวะเนี่ย” โจโฉเริ่มหันไปสนใจโมเดลอีกครั้ง

“มันต้องมีเรื่องสำคัญอยู่แล้วถึงได้เรียกพวกแก...ทำไมลูกชายของนโปเลียนมันถึงไม่ได้เรื่องเลยนะ นี่ฉันตั้งชื่อพวกแกแต่ละคนตามแม่ทัพใหญ่ทั้งนั้นนะว้อย! หัดทำตัวดีๆ ให้เป็นผู้นำสมชื่อกันซะบ้างสิ!”

“ก็มันยังไม่ถึงเวลาที่พวกเราต้องออกโรงนี่นา ลองพ่อยกสมบัติให้สิ เราจะบริหารงานให้พ่อชื่นใจโดยไม่ต้องพึ่งยาหม่องน้ำตราลิงสวิงกิ้งให้สิ้นเปลืองเลย” เลนินซ์ว่า

“ฉันยังไม่ตาย ไม่ยกอะไรให้พวกแกแน่ และต่อให้ตายก็ไม่ยกด้วย...เฮ้อ ถามจริงๆ เหอะ ชีวิตพวกแกมีอะไรดีบ้าง ดูซิ ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง หาสาระก็ไม่ได้ แล้วจะหาเมียได้มั้ยเนี่ย!”

คำว่าเมียทำให้ทุกคนเงียบกริบ มันสยองพอๆ กับบอกให้ไปกินขี้อะไรเทือกนั้น...

“ทำไม เงียบกันทำไม ไม่อยากมีเมียหรือไง”

“มีก็ได้ แต่ไม่มีจะดีกว่า งั้นพ่อก็หามาให้สิ แต่ทำลูกให้ได้อย่างเดียวนะ ยังไม่อยากรักใครตอนนี้” เลนินซ์

“ผู้หญิงหาได้เหมือนเห็บหมัดหมานั่นแหละ แต่จะหาแล้วถูกใจถึงขั้นแต่งงานด้วยคงไม่เอา คนเราจะยิ่งใหญ่ต้องอยู่ได้ด้วยตัวคนเดียว” ฮิตเลอร์

“ความรักก็คือการเดิมพัน มันต้องมีการพนันก่อนถึงจะคุ้มค่า High risk, high return ไง พ่อเคยได้ยินมั้ย” สตาลิน

“เห็นโฉเป็นอย่างนี้ แต่โฉมีแฟนแล้วนะพ่อ อย่ามาดูถูกกันหน่อยเลยน่า!”

ทุกคนหันไปมองหน้าโจโฉแล้วก็ส่ายหัวเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่พูด โดยเฉพาะนโปเลียนที่ถึงกับเดินไปดีดหูลูกชายคนเล็กที่เขารักและตามใจมากที่สุดอย่างอดไม่ได้

“ถ้าแกมีแฟน พี่แกก็คงเรียนจบหมอ ทนาย ทหารกันหมดแล้ว”

“พ่อเปรียบเทียบอะไรของพ่อเนี่ย” โจโฉทำหน้านิ่วคิ้วขมวด “โฉ ไม่เห็นเข้าใจเลย”

“แปลว่ามันเป็นไปไม่ได้ไง พี่แกไม่ได้เรื่องสักคน เหมือนแก!”

นโปเลียนมองหน้าลูกชายทั้งสี่คนกราดเป็นกระสุนปืนเอ็มสิบหกแล้วอยู่ๆ ก็มีความคิดบางอย่างแล่นวาบขึ้นมาจากไขสันหลังสั่งการไปยังสมองเหมือนไฟฟ้าช็อต

“มะรืนนี้ฉันจะต้องบินไปดูงานที่ญี่ปุ่น ดังนั้น...ฉันขอสั่งให้พวกแก!”

“O_O” ลูกทั้งสี่

“หาแฟนให้ได้ก่อนที่ฉันจะกลับ...ถ้าฉันกลับมาแล้วเห็นว่าใครยังโสดอยู่ล่ะก็ คนคนนั้นจะไม่มีสิทธิ์ในกองมรดกของฉันด้วยประการทั้งปวง”

ผมชื่อเลนินซ์

(ลูกชายคนที่สามของคฤหาสน์ทองคำแพรทองถัง)

น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อ!

ทำไมพ่อต้องมาสั่งให้พวกเราทำโน่นทำนี่ตามใจพ่อด้วยนะ แค่ยอมใช้ชื่อประหลาดๆ แบบนี้ก็ทรมานใจจะแย่อยู่แล้ว เฮอะ! ไม่รู้จะอยากยิ่งใหญ่ไปไหน ถึงกับต้องเอาชื่อของพวกตาแก่ในประวัติศาสตร์โลกมาตั้งเป็นชื่อพวกเรา นี่ยังดีนะที่พ่อปรานีตั้งชื่อเลนินให้ อ้อ! แต่ผมไม่ชอบว่ะ ก็เลยต้องเติม ซ โซ่ การันต์ไปด้วย ไม่อยากมีชื่อซ้ำใครนี่หว่า แม้ว่าไอ้หมอนี่จะเป็นถึงผู้นำนักปฏิวัติมาร์กซิสต์คนแรกของรัสเซียก็เหอะ

เอาวะ! อย่างน้อยไม่ได้ชื่อเหมาเจ๋อตุง ซัดดัม เปาบุ้นจิ้น บิน ลาเดน อะไรเทือกๆ นี้ก็โอเคแล้ว

เลนินซ์ก็เลนินซ์!

ว่าแต่ว่าใครมันไปเข้าฝันพ่อให้มาสั่งให้พวกเราหาแฟนวะเนี่ย โคตรน่าเบื่อเลย ผู้หญิงเป็นเพศที่น่ารำคาญที่สุดในโลก ชอบคิดว่าโลกนี้เป็นสีชมพู อยากสวยตลอดเวลา วันไหนถ้าไม่ได้แต่งหน้าแล้วจะปัสสาวะออกมาทางก้นหรือไงก็ไม่รู้ พวกผู้ชายอย่างเราๆ สบายกว่าตั้งเยอะ อาบน้ำ ล้างหน้า เสร็จ! แต่งตัวออกจากบ้านได้เลย แล้วนี่ไม่รู้ว่าพ่อจะหาเรื่องให้พวกเราเอาความเรื่องมากมาเข้าตัวทำไม คิดแล้วก็ปวดหัวโว้ยยย!

ตึก

เสียงคนเดินมาจากข้างหลังทำให้ผมต้องหันไปมอง

พ่อนี่หว่า

“มองอะไร หา! ไอ้ลูกไม่รักดี”

“มองพ่อน่ะสิ รู้ตัวมั้ยว่าคำสั่งของพ่อทำให้นินซ์จะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว”

“อะไรของแกวะ ฉันก็เห็นแกพาสาวหน้าใหม่ๆ เข้าบ้านประจำไม่ใช่หรือไง”

“ใช่! แต่นั่นไม่ใช่แฟน นินซ์ไม่ได้อยากจริงจังกับยัยพวกนั้นสักหน่อย แต่ละคนจุกจิกจู้จี้น่ารำคาญออก”

“ก็เลือกเอาสักคนสิ”

“โห่ พ่อ...ถามหน่อยเถอะ พ่อเคยมีแฟนมั้ยเนี่ย ทำไมถามงี้อ่ะ”

“งั้นฉันคงผสมพันธุ์กับม้าลายล่ะมั้งถึงได้แกออกมาเนี่ย ไอ้เด็กเวร!!!”

“นี่พ่อ! บอกอะไรให้นะ แฟนน่ะ หล่อๆ อย่างนินซ์จะหาเมื่อไหร่ก้ได้ พ่อไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าอยากจะมีสักคน แค่กระดิกนิ้วทีเดียวก็แล่นมาแล้ว แต่แค่ยังไม่อยากจะมีตอนนี้เท่านั้นแหละ นินซ์รักชีวิตโสด พ่อมีเมียแล้วพ่อไม่เข้าใจหรอก!”

“โอ้โห! ไอ้ลูกชาย แกมั่นใจจังเลยนะว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกนี้จะชอบแกน่ะ นอกจากหน้าตาที่หล่อเหมือนพ่อแล้ว ฉันก็ไม่เห็นว่าแกจะมีอะไรดีเลย ได้แต่ทำตัวเรื่อยเปื่อยไปวันๆ แบบนี้น่ะ ใครเขาจะมาเอาแก”

“เฮ้ย! พ่อดูถูกกันเกินไปแล้วนะ เอางี้! พ่ออยากให้นินซ์มีแฟนแบบไหนล่ะ ออเดอร์มาเลยสิ เดี๋ยวจะดีลิเวอรี่ให้เดี๋ยวนี้แหละ!’

“ได้! แกมั่นใจนะว่าแกจีบได้ทุกคนน่ะ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนในโลกก็จะยอมตกลงปลงใจกับแกใช่มั้ย”

“แน่นอน! พ่อก็รู้ว่าผู้ชายอย่างนินซ์ไม่เคยอกหัก ผู้หญิงน่ะเหรอ...แค่สบตาก็เสร็จแล้ว แต่มีข้อแม้นะ นินซ์ไม่ชอบคนที่แก่กว่า อ้วนกว่า และดำกว่า ขอแค่นี้พอ”

“หึๆ งั้นฉันนึกออกอยู่หนึ่งคนแล้ว แม่หนูนี่ไม่มีทางชอบแกแน่ๆ”

“ทำไม เป็นทอมเหรอ เป็นทอมก็ไม่กลัวหรอก นินซ์เปลี่ยนทอมให้เป็นเธอมาเยอะแล้ว พ่อจะลองดูก็ได้”

“เฮอะ! ไมใช่ทอมหรอก เป็นผู้หญิงน่ารักๆ เลยด้วย แต่ฉันพนันได้เลยว่าแกไม่มีทางลากผู้หญิงคนนี้ขึ้นเตียงได้เหมือนคนอื่นๆ ที่แกเคยคั่วมาแน่”

“ทำไมพ่อถึงมั่นใจอย่างนั้นล่ะ”

“ฉันมั่นใจก็แล้วกันน่ะ”

“ได้เลย! งั้นถ้านินซ์สอยเวอร์จิ้นยัยนั่นมาได้ พ่อต้องยกมรดกให้นินซ์คนเดียวนะ”

“เอาแบบเต็มใจ ไม่ใช่ข่มขืนนะเว้ย”

“โธ่พ่อ! เห็นนินซ์เป็นคนยังไงเนี่ย ระดับนี้แล้วไม่เคยฝืนใจใครอ่ะ แค่ชี้นิ้วไปที่เตียง ผู้หญิงก็รีบคลานตามขึ้นไปกันเป็นฝูงแล้ว”

“คนหรือลิง”

“ทั้งลิงทั้งคนนั่นแหละ นินซ์อ่ะสัญชาตญาณสัตว์ป่า นักล่าระดับชาติ พ่อไม่รู้ล่ะสิ เอาเป็นว่าไม่ว่าใครหน้าไหนก็ปฏิเสธนินซ์ไม่ได้ พ่อรู้ไว้แค่นี้พอ อย่าเสียเวลาเปล่าเล้ยยย”

“นี่แกท้าฉันเรอะ!”

“พ่อกลัวใช่มั้ยล่ะ เสน่ห์ของลูกายพ่อคนนี้ไม่ธรรมดานะครับ”

“เออ...เราจะได้เห็นดีกัน ไอ้ลูกหมา!!!”

1

ยูคิส

ณ ร้านอาหารบวบร่าเริง

แฮกๆๆ เหนื่อยๆๆ

อะไรกันเนี่ย ทำไมทำงานร้านอาหารมันถึงได้เหนื่อยอย่างนี้ก็ไม่รุ้ กรี๊ดดด ฉันเกลียดช่วงสงกรานต์ที่สุดในโลกกก นอกจากจะโดนสาดน้ำเปียกตลอดเวลาที่เดินไปเดินมาแล้ว พวกพนักงานในร้านยังพากัน

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)