Hotline สายด่วนป่วนให้รัก!

(สวัสดีค่ะ นี่คือบริการฮอตไลน์สายพิเศษสำหรับคุณ...ทางเราได้

สุ่มเบอร์โทรศัพท์ผู้โชคดีเพื่อให้บริการปรึกษาปัญหาเรื่องความรักฟรี

ไม่จำกัดเวลา และคุณคือผู้โชคดีของเรา กรุณาบอกชื่อของคุณหลังเสียง

‘ติ๊ด’ ค่ะ)

ติ๊ด...

“...เรดอน”

(ระบบได้บันทึกชื่อของคุณเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณที่ให้ความ

ร่วมมือค่ะ เราจะติดต่อไปเพื่อให้บริการปรึกษาคุณฟรีทุกวันอังคารและ

พฤหัสบดี ถ้าหากต้องการยกเลิกบริการนี้ คุณสามารถบอกยกเลิกทาง

โทรศัพท์ได้ทันทีทุกครั้งที่เราติดต่อไป ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ)

ตู๊ด...ตู๊ด...

 

บทนำ

 

“ตรวจตั๋วค่ะ”

“=O=?”

“ขอตั๋วรถเมล์ด้วย...” ฉันมองหน้านายตรวจที่ยืนแบมืออยู่ตรงหน้า ว่าไงนะ...ตรวจตั๋วรถเมล์งั้นเหรอ

ชิบเป๋งแล้ว! เมื่อกี้ฉันเอาตั๋วเก็บไว้ตรงไหนนะ

นายตรวจทำหน้าบูดบึ้งใส่ฉันอย่างกับการที่ไม่มีตั๋วรถเมล์เป็นเรื่องเลวร้ายมากเทียบเท่าลอบสังหารประธานาธิบดี

ครืดดดด...

ฉันรูดซิปที่อยู่ข้างซ้ายของกระเป๋าเป้ เมื่อซิปเปิดออก ตั๋วรถเมล์ที๋ฉันเก็บสะสมไว้ตั้งแต่ชาติปางก่อนก็ทะลักออกมา ความจริงก็คือฉันไม่เคยทิ้งตั๋วรถเมล์เลยสักครั้ง มันถึงได้ดองอยู่ในกระเป๋ามากมายขนาดนี้ ฉันแอบเหล่มองนายตรวจที่ยังคงยืนอยู่ข้างๆ และมองมาที่ฉันด้วยสายตาเชือดเฉือน

อ่า...ใบไหนกันล่ะเนี่ย หน้าตาคล้ายๆ กันไปหมด แบบนี้จะรู้ได้ยังไงว่าใบไหน ฉันจึงลองยื่นตั๋วใบหนึ่งไปให้เธอ

“ไม่ใช่” นายตรวจส่ายหัว ฉันจึงหยิบอีกใบหนึ่งส่งไป

“...”

ผู้คนที่อยู่บนรถเมล์ต่างก็มองมาที่ฉันแล้วหัวเราะกันคิกคัก

โอ๊ยยยย...อยากจะบ้าตาย ป้ายหน้ามันคือโรงเรียนและฉันต้องลงแล้วด้วย!

“ขอโทษค่ะ ไปหาเอาเองแล้วกันนะคะ” ฉันควักตั๋วทุกใบที่อยู่ในกระเป๋าเป้ออกมาแล้วยัดใส่มือนายตรวจก่อนจะวิ่งไปกดกริ่งเพื่อที่จะลงจากรถ และเมื่อรถจอดสนิทฉันก็กระโดดลงมาอย่างรวดเร็ว

แฮกๆ...แฮกๆ

ในที่สุดฉันก็ได้ลงจากรถเมล์มหาประลัยนั่นสักที เกือบโดนบีบคอตายอยู่บนนั้นแล้วมั้ยล่ะ ดูจากหน้านายตรวจเมื่อกี้แล้ว ถ้าฉันไม่รีบลงมาล่ะก็มีหวังโดนเอาตั๋วรถเมล์ยัดปากตายแน่ๆ

ฉันหันไปมองป้ายชื่อโรงเรียน สถานที่ซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางที่ฉันต้องนั่งรถเมล์มาทุกเช้าด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง (ซะเมื่อไหร่)

Saint Pierre

ตัวอักษรบนป้ายชื่อโรงเรียนที่ทำจากโลหะส่องแสงวิบวับเนื่องจากกระทบกับแสงแดดในยามเช้า ทุกครั้งที่ฉันมองเห็นป้ายใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มที่อยู่หน้าโรงเรียน ในใจจะนึกเสมอว่าแม่คิดยังไงกันแน่ถึงให้ฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันรู้สึกว่าในโรงเรียนนี้มีแต่พวกแปลกประหลาด ตั้งแต่อาจารย์ไปจนถึงนักเรียนโดยเฉพาะประธานนักเรียนแต่ละรุ่น เรียกได้ว่าเพี้ยนไม่ทิ้งแถวจริงๆ ล่าสุดนี่ก็ตั้งองค์กรประหลาดอะไรอีกแล้วก็ไม่รู้ ได้ยินแว่วๆ ว่าชื่ออีควอล เป็นกลุ่มพิทักษ์ความเสมอภาคระหว่างชายหญิง ที่สำคัญสมาชิกในกลุ่มยังมาจากกลุ่มเดดไลน์ที่เล่าลือกันว่าเป็นเสือผู้หญิงบวกกับสมาชิกของกลุ่มผู้พิทักษ์สิทธิสตรีบ้าๆ บอๆ อีก เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ! คิดเรื่องพวกนี้ไปก็เปลืองสมองเปล่าๆ

“กรี๊ดดดดดดดด....”

“ว้ายยยยยยยย...”

เสียงกรีดร้องของบรรดาเด็กผู้หญิงดังชัดขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่ตอนที่ฉันลงจากรถเมล์จนกระทั่งเข้าใกล้ประตูโรงเรียน และเมื่อเดินมาถึงก็พบว่าที่หน้าโรงเรียนนั้นมีนักเรียนหญิงที่ใส่เครื่องแบบของเซนต์ปิแอร์แบบเดียวกับที่ฉันใส่อยู่ยืนออกันเต็มไปหมดโดยมีนักเรียนชายยืนอยู่เป็นส่วนน้อยเท่านั้น

ใครก็ได้บอกฉันที...ว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่โรงเรียนเพี้ยนๆ นี่อีก!

ฉันพยายามแทรกตัวเข้าไปในกลุ่มนักเรียนหญิงที่ยืนเบียดเสียดกัน จนกระทั่งสามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่กลางวง หรือพูดให้ถูกก็คือต้นเหตุที่ทำให้พวกนักเรียนมายืนมุงกันแบบนี้

นั่นมันอะไรน่ะ!!!

ที่อยู่ตรงหน้าฉันคือนักเรียนชายที่สวมเครื่องแบบของเซนต์ปิแอร์คนหนึ่งนอนแผ่หลาอยู่ตรงกลาง เสื้อนักเรียนที่ควรจะขชาวสะอาดเหมือนคนอื่นๆ กลับมีรอยสีแดงเปื้อนเป็นวงกว้างเหมือนรอยเลือด ไม่ใช่เพียงแค่บนเสื้อเท่านั้นแต่ที่พื้นบริเวณที่เขานอนอยู่ก็มีกองเลือดเช่นกัน!

นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย! หรือว่าหมอนั่นจะถูกแทง!

“ทำไมไม่รีบพาเขาส่งโรงพยาบาล!!!” ฉันตะโกนขึ้นท่ามกลางเสียงกรีดร้องของนักเรียนหญิงแต่กลับไม่มีใครสนใจที่ฉันพูดสักคน หรือไม่ก็ไม่มีใครได้ยินสิ่งที่ฉันพูด

บ้าไปแล้ว! ทุกคนเป็นบ้ากันไปหมด คนกำลังจะตายแท้ๆ แต่สีหน้าที่ทุกคนแสดงออกมาไม่เหมือนกับว่ามองเห็นคนบาดเจ็บอยู่ตรงหน้า

ในเมื่อไม่มีใครคิดจะช่วยคนเจ็บ ฉันนี่แหละจะช่วยเขาเอง! อย่างน้อยฉันก็ไม่อยากเห็นใครมาตายต่อหน้าต่อตา ให้ตายเหอะ! ไม่คิดเลยว่าเด็กโรงเรียนนี้จะไร้น้ำใจกันขนาดนี้

“หลบไป!!!”

ฉันตะโกนเสียงดังก่อนจะผลักใครก็ตามที่ยืนอยู่ข้างหน้าให้พ้นทางเพื่อจะเข้าไปช่วยคนเจ็บ แล้วฉันก็เข้ามาอยู่กลางวงได้สำเร็จ พวกนักเรียนที่มุงดูอยู่ต่างก็มองตรงมา บงคนทำสีหน้าเหมือนกับเห็นคนบ้า หน็อย...คนที่บ้าน่ะมันพวกเธอต่างหากล่ะ!

“นาย!!! อย่าเพิ่งตายนะ ฉันจะช่วยนายเอง!” ฉันเขย่าตัวผู้เคราะห์ร้ายเพื่อให้เขาคืนสติ จะว่าไปแล้วพอมองดูใกล้ๆ ก็รู้สึกว่าหมอนี่หน้าตาคุ้นๆ ยังไงไม่รู้แฮะ แต่ช่างมันก่อนเถอะ นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญสักหน่อย

“เฮ้!!! นายได้ยินฉันมั้ย!” ฉันยังคงตะโกนต่อท่ามกลางสีหน้าตกตะลึงของวงล้อมเด็กนักเรียน

เสียงกรี๊ดของเหล่านักเรียนหญิงหายไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

พึ่บ!

จู่ๆ ผู้เคราะห์ร้ายที่ตอนแรกนอนนิ่งไม่ไหวติงก็ลืมตาขึ้นก่อนจะพลิกตัวขึ้นมา ผลักฉันลงไปนอนแทนที่เขาเมื่อกี้แล้วใช้มือเท้าที่พื้น จากนั้นก็โน้มหน้าลงมาหา

ฉันตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ทำอะไรไม่ถูก รู้สึกสับสนไปหมด แต่แล้วก็มีเสียงกระซิบดังขึ้นที่ข้างหูของฉัน ถึงแม้ว่าสมองจะรู้สึกมึนงง แต่เสียงที่ได้ยินกลับดังชัดเจนราวกับดังออกมาจากลำโพงขยายเสียง

“เฮ้...สาวน้อย ลิ้มรสชาติอันแสนหอมหวานจากตัวผมสิครับ”

ทันทีที่บุคคลที่ฉันคิดว่าเขาเป็นผู้เคราะห์ร้ายพูดจบ วินาทีต่อมาฉันก็รับรู้ได้ถึงสิ่งสองสิ่ง หนึ่ง คือ...ฉันกำลังอ้าปากค้าง ตกตะลึงกับสิ่งที่คนตรงหน้าพูด และสอง เมื่อฉันได้สบสายตากับดวงตาสีน้ำตาลอัลมอนด์ของเขา ก็ด็เหมือนว่าสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจตั้งแต่ตอนแรกที่เห็นหน้าเขากลับกระจ่างชัดขึ้นทันที ฉันจำได้แล้ว!...ดวงตาสีน้ำตาลคู่นี้

มันเป็นของผู้ชายที่แค่ได้ยินชื่อครั้งแรกก็รู้สึกไม่ถูกใจเสียแล้ว

ชื่อของเขาก็คือ...

“ระ...เรดอน!” ฉันหลุดชื่อของเขาออกมาเบาๆ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมฉันถึงรู้จักชื่อเขา เอาเป็นว่าทั้งโรงเรียนนี้มีใครไม่รู้จักเขาบ้างดีกว่า ก็ผู้ชายคนนี้น่ะมันตัวอันตรายน่ะสิ! มันคงไม่แปลกใช่มั้ยที่เรารู้จักใครสักคนหนึ่งเป็นอย่างดี ในขณะที่เขาอาจจะไม่รู้จักเราเลยด้วยซ้ำ

“กรี๊ดดดดดดดดด!!!”

เสียงกรี๊ดจากเหล่าเด็กนักเรียนหญิงดังขึ้นอีกครั้ง ผู้ชายตรงหน้าฉันลุกขึ้นยืน แต่ฉันกลับยังรู้สึกช็อกไม่หาย

เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับฉันวะเนี่ยยยยยย!!!

ฉันอยากจะตะโกนให้คำนี้ออกมาชะมัด

 

1

เขาชื่อเรดอน แต่ฉันชื่อ...

 

“นะ...นาย ไม่ได้ถูกแทงหรอกเหรอ”

ฉันชี้นิ้วไปที่ผู้ชายซึ่งยืนอยู่ตรงหน้า รู้สึกได้ว่าปลายนิ้วของตัวเองกำลังสั่นแบบไม่ตั้งใจ ความรู้สึกอับอาย ประหม่าและสับสนปนเปกันไปหมด ฉันอยากจะกรี๊ดใส่หน้าเขาจริงๆ ให้ตายเหอะ! เพราะตอนนี้ทุกคนที่ยืนอยู่กกำลังจ้องมองมาที่ฉันกับเขาเป็นตาเดียว

“เอ่อ...ขอโทษนะคะ ใช่น้องแพรวที่มาสมัครเป็นนางเอกโฆษณาหรือเปล่าคะ”

จู่ๆ พี่ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมเสื้อยืดสีดำลายมะเขือเทศยิ้มแฉ่งท่าทางเหมือนพวกสตาฟฟ์ หรือทีมงานอะไรสักอย่างก็เดินมาสะกิดที่ไหล่ฉันแล้วกระซิบถามเบาๆ

“เปล่าค่ะ...ฉันไม่ได้ชื่อแพรว” ฉันตอบกลับไป

“อ่าว!...นี่เธอไม่ใช่เด็กที่จะมาเล่นโฆษณาคู่กับฉันหรอกเหรอ” เสียงอีตาเรดอนท้วงขึ้น แต่ไม่มีใครคิดจะตอบคำถามของเขา

“ถ้าอย่างนั้นรบกวนน้องออกจากบริเวณนี้ก่อนนะคะ ตอนนี้ทางบริษัทของเรากำลังขอใช้พื้นที่ภายในโรงเรียนของน้องอยู่ค่ะ”

ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่พี่ผู้หญิงคนนี้พูดสักนิด บริษัทอะไร แล้วใช้พื้นที่ของโรงเรียนทำอะไร ฉันงงไปหมดแล้ว

“แล้ว...”

พึ่บ!

ในขณะที่ฉันกำลังจะถามเธอในสิ่งที่กำลังสงสัย จู่ๆ ก็รู้สึกได้ว่ามีคนมาโอบไหล่ของฉันก่อนจะมีเสียงพูดตามมาว่า

“ขอโทษนะคะที่เพื่อนของหนูเข้ามารบกวนการทำงานของพวกพี่ๆ งั้นขอตัวไปก่อนนะคะ”

เจ้าของมือนั้นรีบลากฉันออกจากกลุ่มนักเรียนที่กำลังมุงดูเหตุการณ์อยู่ทันทีอย่างกับกลัวว่าฉันจะสร้างเรื่องอะไรขึ้นอีก

เมื่อถูกลากมาได้ไกลพอสมควรแล้ว เจ้าของมือนั้นก็ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ

“โอ๊ยๆๆๆ...ฉันจะบ้าตาย! เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ แกคิดจะทำบ้าอะไรกันแน่ฮะ!” ฉันรู้แล้วว่าเจ้าของมือที่ลากฉันหลบฉากออกมานั้นไม่ใช่ใครอื่น นอกจากเพื่อนสุดที่รักของฉันที่มีชื่อว่า ‘แอล’ นั่นเอง

“ทำบ้าอะไร...พูดอะไรของแกน่ะ พวกนั้นต่างหากที่ทำบ้าบออะไรอยู่ก็ไม่รู้” ฉันเถียงกลับ

“โธ่ๆๆๆ ยัยเพื่อนเลิฟ แกนี่ช่างไม่รู้อะไรกับเขาเลยจริงๆ”

“ฉันไม่รู้อะไรฮะ...ช่วยพูดให้เคลียร์หน่อยได้มั้ย” ฉันจ้องหน้าเพื่อนสนิทอย่างคาดคั้น

“เฮ้อ...แกไม่รู้หรือไงว่าวันนี้มีบริษัทมาขอใช้พื้นที่ในโรงเรียนถ่ายโฆษณาน้ำมะเขือเทศยี่ห้อ ‘โทมาตี้’ น่ะ แล้วพี่เรดอนเขาก็ได้เป็นพระเอกโฆษณานี้ด้วย อ้อ...ส่วนนางเอกโฆษณาก็ยัยแพรวที่อยู่ห้องหกนั่นไง”

“อะไรนะ! ถ่ายโฆษณา!!!”

“ก็เออน่ะสิ...แกไม่เห็นหรือไงว่าที่เสื้อของพี่เรดอนน่ะมีรอยเปื้อนสีแดงวงเบ้อเริ่มอยู่ นั่นน่ะรอยน้ำมะเขือเทศ”

“น้ำมะเขือเทศงั้นเหรอ!”

“อย่าบอกนะว่าแกคิดว่ามันคือรอยเลือดน่ะ” สีหน้าของแอลในตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังจมดิ่งลงสู่ท้องมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ไพศาลยังไงยังงั้น

“อือ...ก็เพราะคิดว่างั้น ฉันถึงได้วิ่งเข้าไปช่วยหมอนั่นไงล่ะ”

“=O=”

“ฉันคิดว่าหมอนั่นถูกแทงนี่!!! -O- แล้ว...เสียงกรี๊ดบ้าบอนั่นล่ะ

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)