Love Out Loud รักต้องลับฉบับคำสาปสุดเพี้ยน

บทนำ

 

ฉันนั่งทำการบ้านอยู่ในห้องของตัวเองอย่างเงียบๆ ทุกคนในบ้านหลับกันหมดแล้ว ยกเว้นพาร์ซ พี่ชายฝาแฝดของฉันที่ออกไปประชุมกับแก๊งของเขาตั้งแต่เมื่อหัวค่ำ...และยังไม่กลับ

พาร์ซเป็นหนึ่งในสมาชิกของแก๊ง U-Death ซึ่งมีพี่ชินยูเป็นหัวหน้าแก๊ง (ที่หล่อมากกก) บังเอิญว่าในถิ่นฉันมีพวกวัยรุ่นป่าเถื่อนเพ่นพ่านกันอยู่เยอะ เลยชอบเกิดเหตุด่วนเหตุร้ายที่น่ากลัวขึ้นเสมอๆ พวกเขาก็เลยตั้งแก๊งขึ้นเพื่อคอยคุมพวกวัยรุ่นในถิ่นนี้ไม่ให้ก่อเรื่อง และยังต้องป้องกันไม่ให้คนจากแก๊งอื่น ถิ่นอื่นเข้ามาวุ่นวายกับคนในถิ่นเราด้วย (พอดีว่าในถิ่นเรามีคนสวยๆ น่ารักๆ เยอะซะด้วยสิ โดยเฉพาะฉัน! อุ๊ย! อ่านไม่ผิดหรอกจ้ะ ฉันจริงๆ ฉันเอง คิๆ)

กุกกักๆๆ

โอ๊ะ! เสียงอะไรน่ะ ใครมาทำอะไรหน้าห้องฉันเนี่ย เอ๊ะ! หรือจะเป็นพาร์ซโดนทำร้ายร่างกายซมซานกลับมาอีก หลายครั้งแล้วนะที่ฉันต้องเปิดประตูไปเจอพาร์ซในสภาพคลานขึ้นบันไดมาเหมือนผีจูออนเลือดอาบตัวอย่างกับเป็นมนุษย์น้ำแข็งไส ฉันแทบจะช็อกตายก่อนเขาหลายทีแล้วด้วยซ้ำ หวังว่าคราวนี้จะอยู่ในสภาพที่ดีหน่อยนะ อย่าโผล่มาแต่แขนแต่ขาล่ะ

ก๊อก!

นั่นไง! เสียงพาร์ซจริงด้วย ถ้ามาแบบนี้สภาพต้องแย่แน่ๆ สัญญาณการเคาะแค่โป๊กเดียวเนี่ย แปลว่าเขาต้องใช้หัวเคาะแทนแขนขาที่ไม่มีแรงแม้แต่จะยกมันขึ้นมา หรือว่ามันอาจจะขาดร่องแร่งไปแล้วก็ได้

กรี๊ดดด ทำยังไงดี ฉันกลัวเปิดประตูออกไปแล้วเป็นลมตายก่อนจะได้ช่วยพี่อ่ะ

“พาร์ซ...นาย...นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”

ฉันลองซาวนด์เสียงดูก่อน อย่างน้อยๆ จะได้รู้ว่าเขายังพูดได้หรือเปล่า

“...”

เฮ้ย...ทำไมเงียบ ไม่ได้ยินเหรอ สงสัยฉันต้องกระเถิบไปใกล้กับประตูอีกนิด

“พาร์ซ! ตอบฉันสิ บอกหน่อยว่านายไม่ได้เป็นอะไรมาก ฉันใจคอไม่ดีเลยนะ”

“...”

โอ๊ย! แย่แล้ว สาหัส สาหัสแน่ๆ ปกติพาร์ซไม่เคยเงียบใส่ฉันแบบนี้ อย่างน้อยเขาต้องครางเบาๆ หรือส่งเสียงโอดโดอยอะไรให้ได้ยินบ้าง แต่นี่มันเงียบเกินไป เงียบจนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงกระดกลิ้น หรือว่าไอ้พวกนั้นตัดลิ้นเขาโยนทิ้งให้หมากินไปแล้ว!!! กรี๊ดดด ไม่นะ พี่ฉันจะเป็นใบไม่ได้ อ๊ากกก

ผลัวะ!!!

ฉันกระชากประตูออกด้วยความช็อก แต่ทันทีที่ประตูเปิด ฉันก็รู้สึกเหมือนถูกของแข็งบางอย่างกระแทกอย่างแรง ทำให้กระเด็นหงายท้องลงไปนอนแผ่อยู่บนเตียง แถมยังจุกมาด้วย

“โอยยย เจ็บบบบ”

ฉันยกมือขึ้นกุมท้อง พยายามจะโงหัวขึ้นมาดูว่าเมื่อกี้มันเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นเนี่ย แต่อยู่ดีๆ ก็มีใครไม่รู้ใส่หมวกไอ้โม่งสีดำกระโจนเข้ามากดตัวฉันไว้

“อย่าส่งเสียง”

“นายเป็นใคร! จะทำอะไรฉันน่ะ ไม่นะ!!!”

“หึๆๆๆ หึๆๆๆ”

เขาหัวเราะเสียงเหี้ยม แต่ไม่ตอบไม่พูดอะไรเลย ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา แต่ก็ไม่สำเร็จ เขาล็อกแขนฉันไว้แน่นมาก แถมยังพยายามจะดันตัวเข้ามาชิดกับฉันให้มากที่สุด

“นายจะทำอะไรน่ะ อยากได้อะไรก็เอาไปสิ เอาไปเลย ห้องฉันไม่มีของมีค่าหรอก ยังผ่อนไม่หมดเลยสักอย่าง โน้ตบุ๊กก็พังไปแล้ว ตู้เย็นก็เพิ่งเอาไปจำนำมา ตั๋วจำนำยังอยู่บนโต๊ะอยู่เลย ได้โปรด...อย่าทำร้ายฉัน ฉันเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีแม้แต่อนาคตอันสดใส เพราะฉันไม่เคยเรียนได้เกรดสี่ ฮือๆๆๆ”

“ฉันไม่ได้ต้องการเงิน!”

“ทองฉันก็ไม่มี”

“ฉันอยากได้ตัวเธอ!”

“อะไรนะ”

“เธอต้องเป็นของฉัน หึๆๆๆๆๆๆ”

กรี๊ดดดดดด พูดจบมันก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้แล้วบดขยี้ปากฉันอย่างแรง ฉันพยายามจะดิ้น จะร้อง แต่ก็ไม่ได้ผล ไอ้เลวนี่ก็ยังทำกับฉันเหมือนสัตว์ป่า มือไม้ของเขาตะกุยเสื้อผ้าฉันจนฉีกขาด เห็นเนื้อตัวขาวเนียนแวบไปแวบมา น้ำตาฉันไหลอาบแก้ม ไม่สามารถทำอะไรได้เลย นี่ฉันจะต้องเสียเวอร์จิ้นให้กับใครก็ไม่รู้งั้นเหรอ ไอ้โม่งที่ฉันไม่เห็นแม้แต่หน้ามันเนี่ยนะ แล้วถ้าฉันท้องล่ะ ลูกจะออกมาหน้าตาเป็นยังไง มีแค่ตากับปาก ขาดแต่จมูกหรือเปล่า ทำยังไงดี ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วยด้วย!

เพล้ง!

เสียงกระจกหน้าต่างแตกละเอียดทำให้ฉันกับไอ้โม่งหันไปมองพร้อมกันด้วยความตกใจ แล้วอยู่ดีๆ ก็มีใครที่ไหนอีกก็ไม่รู้พุ่งเข้ามากระชากตัวไอ้โม่งออกจากร่างฉันแล้วต่อยเต็มแรง

พลั่ก!

จากนั้นทั้งคู่ก็เข้าตะลุมบอนกันไม่ยั้ง หมัดแลกหมัด ถีบแลกถีบ พอฉันตั้งสติได้ก็ลุกขึ้นมานั่งมองอย่างอึ้งๆ ผู้ชายคนที่มาช่วยฉันเป็นใครก็ไม่รู้ สวมเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงยีนสีเข้ม ที่สำคัญเขาใส่หน้ากากแฟนซีสีดำเหมือนเพิ่งกลับจากงานเต้นรำที่ไหนสักที่มาหมาดๆ หรือเขาจะเป็นอินทรีดำคู่แข่งอินทรีแดง ซึ่งถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อกอบกู้วิกฤตการณ์บ้านเมืองของประเทศให้กลับมาสามัคคีเป็นสีเดียวกันอีกครั้ง

...ไม่น่าใช่

โครม!!!

“ไปซะ ก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจมาจับแก!”

อินทรีดำ (นามแฝง) ตะโกนไล่ไอ้โม่งที่เพิ่งถูกถีบไปกระแทกกับฝาตู้เสื้อผ้าจนหมดสภาพด้วยเสียงดังลั่น ไอ้โม่งก็เลยค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นแล้วรีบหนีออกจากห้องของฉันไปอย่างว่องไวยิ่งกว่าโดนจรวดมิซไซล์จี้ตูด

ฉันยังคงมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างงงๆ เหมือนเดิม

ขวับ...

หวา อินทรีดำหันมาทางนี้แล้ว เขาค่อยๆ เดินมาหาฉัน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้ (กรี๊ดดดด ลืมไปว่าอยู่ในสภาพโชว์เนื้อหนังมังสาเล็กๆ) จากนั้นเขาก็จับไหล่ฉัน แล้วก้มหน้าลงมาใกล้จนได้ยินเสียงหายใจหอบแฮกๆ (เข้าใจว่าคงเหนื่อยมาก)

“เธอ...ไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ย”

อ๊า นี่ขนาดใส่หน้ากากปิดตาไว้ ยังดูออกเลยว่าเขาหล่อมาก ผิวหน้าเนียนละเอียด จมูกโด่งเว่อร์ คิ้วเข้ม ริมฝีปากบางน่าจูบ ทรงผมซอยปรกหน้าปรกตาเหมือนหนุ่มเกาหลี (หวังว่าตาคงจะไม่ตี่เหมือนเจ๊กตื่นไฟนะ) ว่าแต่เขามาช่วยฉันทำไมเนี่ย

“นายเป็นใคร”

“เธอไม่รู้จักฉันหรอก”

“แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังเดือดร้อน นายเป็นพวกซูเปอร์ฮีโร่ที่มีหูทิพย์ตาทิพย์หรือไง”

“ฮะๆ ไม่หรอก รู้แค่ว่าฉันเป็นฮีโร่ของเธอก็พอ”

“อ๊าาา แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะ ถ้าไม่ได้นายช่วยไว้ ฉันต้องแย่แน่ๆ”

“ไม่เป็นไร ส่วนค่าตอบแทนน่ะ”

“อ๊ะ?”

เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่อยู่ดีๆ ก็ก้มหน้าลงมาจรดริมฝีปากลงบนเรียวปากของฉันเบาๆ ก่อนจะผละออก

“แค่นี้ก็พอ”

พูดจบเขาก็ยืดตัวขึ้น เดินหนีไปที่ประตู ทั้งที่ฉันยังอึ้ง ทึ่ง เขินอยู่ หน้าแดงไปทั้งแถบแล้ว อินทรีดำจุ๊บปากฉันอ่ะ แค่จุ๊บนิดเดียวแต่หัวใจกลับเต้นแรงซะยิ่งกว่าตอนจะโดนไอ้โม่งปลุกปล้ำซะอีก

“เดี๋ยวก่อนสิ! ได้โปรดเถอะ บอกฉันหน่อยว่านายเป็นใคร ฉันอยากรู้ว่าใครเป็นคนช่วยฉันไว้ ฉันอยากรู้จริงๆ”

กึก...

เขาหันกลับมามองฉันแล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะค่อยๆ ถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นดวงตาคมเข้ม เท่บาดใจ รับกับใบหน้าหล่อๆ เหมือนเทพบุตรกรีก-โรมัน

“ฉันชื่อรีเวิร์ส อีกไม่นานเราคงได้เจอกัน”

“เจอกัน?”

“แล้วเจอกัน!”

 

1

เสียงลึกลับในห้องมืด

 

สามปีต่อมา

วันที่ 13 กุมภาพันธ์

กรี๊ดดด เขากำลังเดินมาแล้ว!!!

ฉันถือกล่องช็อกโกแลตทำเองรูปหัวใจไว้ในมือ หลังพิงผนังตึก หัวใจเต้นแรงจนอาจจะทำให้รถที่วิ่งผ่านไปผ่านมาหยุดชะงักกะทันหันเพราะคิดว่าเป็นเสียงแตรได้

นี่เป็นครั้งแรก...ครั้งแรกของชีวิตที่ฉันจะบอกรักผู้ชาย...ผู้ชายที่ฉันแอบหลงรักมาสามปี

เขาชื่อ ‘รีเวิร์ส’ เป็นเพื่อนสนิทของพาร์ซที่อยู่ในแก๊งเดียวกัน ครั้งแรกที่ฉันเจอเขามันน่าประทับใจมากจนยากที่จะห้ามใจไว้ได้ วันนั้นมันเกือบจะเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตของฉันไปแล้ว แต่เพราะมีเขา...ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไป รวมทั้งหัวใจของฉันด้วย

ไว้ค่อยเล่าให้ฟัง ยังไม่ว่าง!

เพราะตอนนี้ฉันมีเรื่องสำคัญกว่านั้นที่จะต้องทำให้สำเร็จ จริงๆ แล้วฉันควรจะเอาของขวัญชิ้นนี้มอบให้เขาในวันพรุ่งนี้ แต่เมื่ออาทิตย์ก่อนดันทะลึ่งไปดูดวงมา แม่หมอบอกว่าฉันจะเจอเรื่องร้ายในวันที่สิบสี่ กุมภาพันธ์ (ซึ่งแหงล่ะ นั่นก็แปลว่าฉันจะต้องถูกเขาปฏิเสธหน้าหงายมาแหงๆ เพราะงั้นฉันก็เลยเลือกที่จะปฏิบัติการในวันนี้แทนไงล่ะ)

โอ๊ย...ตื่นเต้นจะแย่แล้ววว รีเวิร์สกำลังเดินใกล้เข้ามาทุกทีๆ ใจฉันน่ะวิ่งเข้าไปหาเขานานแล้ว แต่สมองยังสั่งการอยู่ว่าให้หยุดรอเขาตรงนี้ เวลาที่เขาเดินมาถึงจะได้เซอร์ไพรส์ไง!!!

ตึก!

กรีดร้องง...เขามาถึงแล้ว

พรวด!!!

ฉันโผล่หัวและตัวออกไปขวางทางรีเวิร์สไว้อย่างเร็ว แล้วรีบยื่นกล่องช็อกโกแลตให้ทั้งที่ยังหลับตาปี๋

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ล่วงหน้านะ”

อ๊าาา...ทำไมทุกอย่างมันเงียบสงบอย่างนี้ล่ะ นี่ฉันยืนอยู่ริมถนนหรือใกล้ป่าช้ากันแน่ ไม่มีเสียงตอบจากฝั่งตรงข้ามเลย ใจหายนะเนี่ย

ขวับ

ฉันตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขากำลังยืนมองฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย แถมยังขมวดคิ้วนิดๆ

“อะไร”

โอ๊ะ! ไม่ต้องตกใจ...รีเวิร์สก็เป็นแบบนี้แหละ เย็นชา หน้าตาย ไม่ค่อยแสดงความรู้สึก เขาชอบที่จะมีเรื่องกับคนอื่นมากกว่าที่จะพูดจาดีๆ มันก็เลยไม่แปลกที่เขาจะพูดกับฉันได้ห้วนและโหดร้ายแบบนี้

...แต่บางทีฉันก็ยังไม่ค่อยชินนักหรอก

“ช็อกโกแลตน่ะ ฉันทำเองเลยนะ”

“ทำเอง? แล้วทำไมไม่กินเองซะล่ะ”

“ก็ฉันทำมาให้นาย อยากให้นายลองชิมฝีมือฉันอ่ะ”

“ไม่ดีกว่า...ฉันยังไม่อยากตาย”

กรี๊ด...พูดแบบนี้นายอาจตายได้นะ!!!

“ไม่ตายหรอกน่า ฉันไม่ได้ผสมยาพิษลงไปสักหน่อย ฉันตั้งใจทำมาให้ นายก็รับไปหน่อยได้มั้ยล่ะ จะเอาไปทิ้งหรือจะเอาไปทำอะไรก็ได้ แค่นายรับรู้ว่าฉันคิดยังไงกับนายก็พอ”

อร๊ายยยย...ในที่สุดฉันก็พูดออกไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่รอรับคำตอบจากเขาเท่านั้น เพราะช้านเพิ่งบอก...รักปายยย...และเขาก็รับฟัง...ทุกอย่าง...ทุก...

ฟึ่บ!

โอ๊ะ! รีเวิร์สคว้ากล่องช็อกโกแลตไปจากมือฉันแล้ว เขาชะงักมองมันนิดหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจแกะกล่องออกอย่างลวกๆ โบเบอกระจุยกระจายกระเจิดกระเจิง (หัดผูกอยู่สามชั่วโมงเลยนะนั่น) จากนั้นเขาก็หยิบช็อกโกแลตออกมาชิมหนึ่งก้อน

“ไม่อร่อย”

ฟุ่บ!!!

อะ...อะไรน่ะ พูดจบเขาก็โยนช็อกโกแลตทั้งกล่องลงในถังขยะข้างเสาไฟ แล้วก็หันมาจ้องฉันอย่างเลือดเย็น

“พอใจยัง”

“นะ...นาย นั่นฉันใช้เวลาทำทั้งวันทั้งคืนเลยนะ พาร์ซกับพี่ชินยูยังชมเลยว่าอร่อยมาก แล้วทำไม ทำไม! นายถึงโยนทิ้งอย่างไร้เยื่อใย

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)