Bad Guy อันตราย!บริเวณนี้ความรักแรงสูง (ชุด Bad guy)

บทนำ

ท้องฟ้าในวันนี้ช่างดูมืดมนอนธการเสียนี่กระไร มองไปทางไหนก็แลดูน่ากลัวไปหมด คนก็ไม่ค่อยจะออกมาเดินเล่นกันสงสัยกลัวว่าฝนจะตก แต่พยากรณ์อากาศก็ไม่เห็นเตือนอะไรเลยนี่หว่า สงสัยจะจริงที่เขาบอกว่าพยากาณ์อาการประเทศนี้เชื่อถือไม่ได้

“เมี้ยว!”

เสียงเล็กๆ ของแมวเหมียวบาดลึกเข้ามาถึงจิตวิญญาณของฉันผู้ซึ่งกำลังเดินทางกลับบ้านพร้อมด้วยกระเป๋านักเรียน ความกลัวในบรรยากาศที่แสนจะวังเวงนั้นหายเป็นปลิดทิ้งแล้ววิ่งเข้าไปหาลูกแมวตัวน้อยที่ส่งเสียงยั่วยวนนั่น โอ้ ใครกันนะ ใจร้ายทิ้งลูกแมวน้อยสามตัวไว้ในกล่องอย่างนี้ แล้วจิตวิญญาณนางเอกอย่างฉันจะนิ่งเฉยได้อย่างไร ฉันก็เลยตัดสินใจ!

“กลับบ้านด้วยกันนะ หมู หมา ไก่” (ดูมันตั้งชื่อแมว)

ออกจะดูบ้าหอบฟางไปเสียหน่อยที่ฉันแบกทั้งกล่องแมวและกระเป๋านักเรียนใบลีบเล็กของตัวเองเดินไปด้วย แต่ก็รู้สึกมีความสุขเมื่อได้รู้ว่ามีสามชีวิตอยู่ในความปกครองของฉัน เราจะกลับบ้านด้วยกัน ไฟต์กับแม่เรื่องเอาแมวมาเลี้ยง แล้วก็จะอยู่กันอย่างมีความสุขนะจ๊ะ

แกร๊กๆ แกร๊กๆ แกร๊กๆ

เสียงเหมือนโลหะกระทบกันราวๆ ร้อยกว่าชิ้นดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ฉันที่ตามองแต่แมวก็เริ่มเงยหน้าขึ้น มองไปตามเสียงนั้นแล้วก็แทบช็อก ปล่อยกล่องลงพื้นแบบลืมไปซึ่งจิตวิญญาณนางเอก

ผู้ชายกว่าร้อยชีวิตยกปืนกันคนละกระบอกส่องมาทางฉันเป็นจุดเดียว สายตาแน่วแน่บ่งบอกว่าถ้าฉันขยับอีกนิด ร่างฉันจะกระจุยเป็นผุยผง ถ่ายหนังกันอยู่หรือเปล่าเนี่ย หนูกลัวแล้ว แง

แกร๊กๆ

และปืนสองกระบอกสุดท้ายก็จ่อมาทางฉันในระยะเผาขน ผู้ชายสองคนที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดกำลังหอบหายใจเหมือนสัตว์ร้ายที่บาดเจ็บจากการต่อสู้จ้องมาทางฉันอย่างเอาเรื่อง

“ได้เวลาตัดสินกันแล้วเบงเค”

“ตัดสินยังไง”

“สู้กันไปก็ไม่รู้ผลเสียที ฉันว่า...เราควรจะต้องใช้วิธีที่สามัญที่สุดตัดสินให้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย!”

ตัดสินอะไรกัน แล้วทำไมตอนตัดสินต้องจ้องมาที่ฉันพร้อมด้วยปืนที่สุดแสนจะอันตรายแบบนั้นด้วย แล้วนี่ฉันควรจะทำยังไงต่อดี กลับตัวก็ไม่ได้ จะเดินหนีไปก็ไปไม่ถึง ฝั่งซ้ายก็ผู้ชายร่างยักษ์ รัศมีน่าเกรงกลัวที่ถูกอีกฝ่ายเรียกว่า ‘เบงเค’ ส่วนด้านขวาก็ผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน แต่ดูชั่วร้ายเอาเรื่องนามว่า ‘เจสส์’

“เด็กน้อย...นายนี่คิดอะไรเป็นเด็กๆ จริงๆ ฉันไม่คิดหรอกนะว่าฉันจะแพ้นายน่ะเจสส์ นายต่างหากที่กำลังหมดแรงและจนตรอกหาทางออกไม่ได้เลยจะใช้วิธีแบบนี้”

“อย่าพูดมาก! เฮียกล้าหรือเปล่าล่ะที่จะใช้วิธีแบบนี้น่ะ”

“ถ้ามันทำให้นายดูมีศักดิ์ศรีขึ้นก็เอาสิ”

คนทั้งคู่ตกลงอะไรกันก็ไม่รู้ ทำไมไม่มีใครสนใจหนูเลย หนูเป็นแค่เด็กนักเรียนที่กำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย ปล่อยหนูไปไม่ได้เรอะ

“นี่...ยัยเด็กนักเรียน”

ผู้ชายที่ชื่อเจสส์หันมาเรียกฉันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด แลดูสยองเหมือนดูหนังผี ฉันกลัวจนพูดไม่ออก ได้แต่ทำตาโตด้วยความตกใจ

“เลือกมา”

“=O=”

“ว่าเธออยากนอนกับใครมากกว่ากัน ระหว่างฉันกับเบงเค”

เฮ้ย! มาถามอะไรแบบนี้เนี่ย ฉันจะอยากไปนอนกับใครนอกจากหมอนข้างและเตียงที่บ้านตัวเอง สายตากดดันกว่าร้อยชีวิตนั่นอีกที่กำลังทิ่มแทงเข้ามาที่ร่างกายของฉันจนทะลุเป็นรูโบ๋แล้ว

“พูดมา” เบงเค

“พูด!!!/พูด!!!” ทั้งสองคน

พอสิ้นคำตวาด วิญญาณฉันก็แทบจะหลุดออกจากร่าง เมื่อทุกคนต้องการคำตอบ ฉันก็เลยต้องทำตามคำขอแม้ว่าขาของฉันจะหมดแรงและสติสัมปชัญญะกำลังจะหลุดลอยเพราะความหวาดกลัว

“แบ๊ะ”

1

มาเฟีย

“พอแกร้องแบ๊ะแล้วทุกคนทำยังไงวะ” ลินิน เพื่อนร่วมห้องสุดซี้ของฉันถามขึ้นด้วยความตื่นเต้น

“ก็อึ้งกันหมด แต่ก็ยังคงไม่ยอมปล่อยฉันไป ฉันก็เลย...เป็นลม”

“เป็นลม!!”

“พอฉันแกล้งเป็นลม ทุกคนถึงเลิกสนใจฉัน ในจังหวะที่กำลังชุลมุนอีนุงตุงนังฉันก็ค่อยๆ คลานออกมาจากที่เกิดเหตุแล้วหนีกลับบ้านด้วยความครึกครึ้นใจ”

“ยังจะมีอารมณ์มาครึกครื้นใจ”

คิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้นแล้วยังตัวสั่นอยู่เลย นึกว่าถ่ายหนัง แต่มันไม่ใช่การถ่ายหนังน่ะสิ! ทุกคนใช้ปืนจริง ไม่มีสะลิงห้อยโหน ตอนชนกันนี่เนื้อกระแทกเนื้อ กระดูกกระแทกกันอย่างมีสีสัน (สำนวนเธอนี่น่านับถือมาก) อยากจะอยู่ดูต่อแต่กลัวว่าทุกคนจะหันมาสั่งให้ฉันเป็นกรรมการตัดสินอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่อีก

“แล้วแม่ที่แกช่วยไว้ล่ะ หมู หมา ไก่น่ะ”

“เออว่ะ”

“อย่าบอกนะว่าแกลืมเอาไว้ในสถานที่เกิดเหตุน่ะ”

“ฉันก็ไม่ได้อยากบอก แต่มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ เลย ทำยังไงดี แง้”

“ไอ้คนรักสัตว์ไม่จริง”

พอพูดถึงเจ้าสามตัวนั่นฉันก็รู้สึกผิด ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ถ้าตอนนั้นฉันไม่พาพวกมันไปด้วย ป่านนี้พวกมันก็คงยังอยู่ที่เดิม และอาจจะมีคนป้อนข้าวป้อนน้ำให้ วันนั้นฝนตกเสียด้วยสิ พวกมันจะเป็นหวัดหรือเปล่านะ จะมีใครพาพวกมันไปไว้ที่ร่มๆ บ้างมั้ย จิตใจนางเอกร้อนรุ่มแล้วนะ

“ฉันกลับล่ะ เจอกันวันสอบแอดมิดชั่น”

“โอเค”

ทำไมเพื่อนไม่สังเกตเห็นถึงความเศร้าโศกเสียใจของฉันบ้างเลย คนเราถ้าเห็นเพื่อนเศร้า มันควรจะต้องปลอบใจและเดินกลับบ้านไปเป็นเพื่อนไม่ใช่หรือไง งอนนะเนี่ย! เฮอะ แต่ก็ช่างเถอะ บางโมเมนต์นางเอกก็อยากจะอยู่ตัวคนเดียว คิดอะไรคนเดียว และเล่นมิวสิกวีดีโอคนเดียว...

ขณะที่เดินกลับบ้านแล้วมัวแต่คิดถึงเจ้าสามตัวนั้น ฉันก็พบกับรถสีขาวคันใหญ่มาจอดขวางหน้าซอยบ้านกะว่าไม่ให้ใครเข้าไปได้ พอหยุดมองได้สักพักก็มีการขยับเขยื้อนจากภายในรถแล้วประตูก็ถูกเปิดออกมา

ผู้ชายสูงยาวเข่าดีในชุดสีขาวดูดีมีราคานั่นทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจที่อะไรๆ มันก็เป็นสีขาวไปหมด ตั้งแต่เครื่องแต่งกายยันพาหนะ เขาค่อยๆ กอดแว่นตาให้เห็นดวงตาบวมช้ำกับใบหน้าที่แสนยับเยินแล้วฉีกยิ้มให้

“เฮ้ ยัยใบ้”

“(-_-  )(  -_-)”

“เธอนั่นแหละ ยัยใบ้!”

ผู้ชายคนนั้นพูดแล้วเดินเข้ามาหาในระยะประชิดก่อนจะก้มหน้าลงมาเพราะตัวที่สูงกว่า

“แบ๊ะ!”

“O_O” ฉัน

“ทำหน้าเหมือนจะจำได้แล้วแฮะ”

“นะ...นาย”

“อ้าว ไม่ได้เป็นใบ้นี่หว่า”

“นายมาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย”

“แล้วทำไมเธอถึงพูดได้ล่ะเนี่ย”

เขาสวนกลับฉันอย่างรวดเร็วไม่มีอาการสะทกสะท้าน ผู้ชายที่ชื่อเจสส์ในตอนนั้นน่ะเอง ฉันจำเขาได้ดีโดยเฉพาะดวงตาคู่สวยที่เคยจ้องมองมาทางฉัน ตอนนั้นหน้าเขาเต็มไปด้วยเลือด แต่วันนี้เขาดูสะอาดสะอ้านในชุดเสื้อผ้าสีขาวดูดีมียี่ห้อ ตอนนี้หน้าเขาไม่มีสีเลือดอีกต่อไป จะเหลือก็แค่รอยฟกช้ำดำเขียวเท่านั้น น้าหน้าเขาปกติคงจะหล่อมากเลยนะเนี่ย

“อ่ะฮ่า แปลว่าเธอไม่ได้เป็นใบ้ล่ะเซ่ แล้วทำไมตอนนั้นถึงไม่ยอมตอบว่าจะนอนกับใคร”

“ฉัน...ฉันเป็นบ้า วะฮ่าๆๆ อา...พี่คะ พี่จะไปยืนหลบอยู่มุมเสานั่นทำไม นี่ไงคะบ้านฉัน...ฉันรู้ค่ะว่าไม่มีใครเห็นพี่หรอก ฮะๆๆ”

ฉันหันไปพูดกับอากาศประหนึ่งว่ามีผีคอยตามหลังฉันอยู่ เพราะอยากสร้างสถานการณ์ให้ไอ้นักเลงหัวไม้หน้าหล่อตรงหน้านี่เชื่อให้ได้ว่าฉันเป็นบ้า ทว่าไม่เพียงแต่เขาทำหน้าไม่เชื่อเท่านั้น ยังใช้นิ้วดีดหน้าผากฉันด้วย

“โอ๊ย!!”

“เล่นไม่เนียน”

“มันเจ็บนะ”

“ตอนนั้นแกล้งเป็นใบ้เพราะจะหลีกลี้หนีคำถาม คราวนี้จะแกล้งเป็นบ้าใส่หน้าฉันอีก ถ้าขืนเธอยังเล่นละครไม่เลิก ฉันจะไม่คืนไอ้เจ้านี่ให้เธอนะ”

“ไอ้เจ้านี่..”

“อ้อ ลืม มันอยู่ในรถ”

เขากุลีกุจอเดินกลับไปเปิดประตูรถแล้วอุ้มแมวตัวน้อยที่ใส่เสื้อยืดสีขาวอย่างน่ารักน่าชังเดินกลับมา เขาใส่เสื้อให้มัน แมวข้างถนนกลายเป็นแมวมีระดับ...ระดับนักเลง

“นั่นเจ้า...ไก่”

“แมวบ้าอะไรชื่อไก่”

“ฉันตั้งให้มันเองล่ะ แล้วตัวที่เหลือล่ะ”

“ตัวที่เหลือน่ะ...”

บรืน...

ขบวนรถคันสีดำแล่นมาจอดเทียบข้างรถคันสีขาวของเจสส์ จากนั้นผู้ชายตัวโตกับบรรดาผองเพื่อนในชุดสีดำของเขาก็พากันก้าวลงมาจากรถ ผู้ชายในคืนที่ฟ้ามืดมนอีกคนหนึ่ง และฉันก็จำชื่อเขาได้ดีอย่างน่าโมโหอีกด้วย

“เบงเค” ฉัน

“เฮ้ย เธอจำชื่อมันได้ ฉันโกรธนะเนี่ย!!!”

เจสส์ถึงกับอาละวาดตอนฉันเผลอหลุดชื่อเบงเคออกมา คนที่ถูกฉันเอ่ยชื่อเดินจรงเข้ามาหาด้วยเสื้อผ้าสีดำทั้งตัว จากนั้นก็ถออดแว่นกันแดดเผยให้เห็นหน้าตาได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

หล่อมาก...

“คิดไม่ถึงว่านายจะมาดักรอเด็กคนนี้ก่อนหน้าฉันอีก”

“ต่างคนต่างก็มีเส้นสายเป็นของตัวเองล่ะน่า” เจสส์ตอบกลับอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว “ใช่ว่าเฮียจะตามติดยัยนี่ได้คนเดียวเสียเมื่อไหร่ เบงเค”

“นายนี่ไม่ยอมแพ้กับอะไรจริงๆ นะเจสส์ ทำไมเราไม่สู้ให้รู้แพ้รู้ชนะไปเลยล่ะ ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้”

“ทำอย่างกับเฮียไม่รู้คำตอบ เราสู้กันไปก็ไม่มีใครชนะ วันนั้นเราชกกันกว่าห้าชั่วโมงยังไม่รู้ผลเลยนะ” เจสส์

“นายกำลังจะแพ้ แต่ยัยใบ้นี่มาขวางเสียก่อนต่างหาก”

เบงเค...ผู้ชายที่สุดแสนจะหล่อเหลาและน่ากลัวในคราวเดียวกันจ้องมาที่ฉัน แม้ตอนนี้หน้าเขาจะยังบวมปูดอยู่เช่นกัน แต่ฉันพูดได้เลยว่าเขาเป็นคนที่...หล่อ น่าค้นหา และน่ากลัวได้อย่างมีเสน่ห์ ทว่าคนพวกนี้มาทำอะไรที่นี่นะ ตอนแรกเหมือนจะมาหาฉัน แล้วทำไมอยู่ๆ มายืนคุยกันเอง นางเอกงอน

“ทุกคนหันมาสนใจฉันเดี๋ยวนี้!”

“อ้าว เธอไม่ได้เป็นใบ้เรอะ” เบงเค

ทำไมกัน ผู้หญิงหน้าตาอย่างฉันไม่เป็นใบ้ไม่ได้หรือไง เฮอะ!!!

“วันนั้นเธอคนนี้แกล้งเป็นใบ้น่ะ คงกลัวว่าถ้าเลือกเราคนใดคนหนึ่งแล้วเธออาจจะถูกอีกฝั่งที่ไม่ได้เลือกยิงตายอะไรแบบนี้” เจสส์

ใช่เลย ฉันเป็นแบบนั้นแหละ

“ถ้าวันนี้พูดได้แล้วก็เลือกเลยสิ” เบงเคตัดบทอย่างรวดเร็ว ทำให้เจสส์หันมาตาลุกวาวใส่ฉันคล้ายแมงมุมลายตัวนั้น

“นั่นสินะ พูดได้แล้วก็เลือกเลยสิ”

“เดี๋ยวฉันแกล้งตาบอดนะ ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าถ้าเลือกคนหนึ่งแล้ว อีกคนหนึ่งจะไม่ยิงฉันหรือมาทำร้ายฉันทีหลังด้วยความแค้น”

“ด้วยศักดิ์ศรีของพวกฉัน ไม่มีทางที่จะทำอะไรแบบนั้นแน่ แพ้ก็คือแพ้ เรามีน้ำใจนักกีฬามากพอ” เบงเค

“ใช่... เราเป็นแบบนั้นแหละ” เจสส์ตอบไม่เต็มเสียงเท่าไหร่ นั่นมันหมายถึงว่า...

ถ้าฉันเลือกเบงเค ฉันตายแน่

แต่ดูเหมือนว่าเบงเคจะดูเจสส์ออกเหมือนที่ฉันดูออก ก็เลยถอนหายใจแล้วกอดอกมองเจสส์อย่างสมเพช

“นายนี่มันเด็กน้อยจริงๆ”

“พูดบ้าอะไรเนี่ย ก็บอกแล้วไงว่าฉันยอมรับผลได้”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)