Oops Sorry! ขอโทษทีพอดีว่าร้ายไปหน่อย (ชุด sorry)

บทนำ

Round One!

Mareeya's Part

ผู้หญิงส่วนใหญ่ทำยังไงกันนะ เมื่อมีคู่แข่งที่อยู่ในระดับเท่าเทียม กับตัวเอง เท่าเทียมซะจนไม่รู้จะหาข้อด้อยของหล่อนเพื่อเอาชนะได้ยังไง แถมคู่แข่งที่ว่านี้ดันเป็นคู่แข่งกันในทุกๆ เรื่องซะด้วยสิ ไม่ว่าจะเป็นฐานะ ทางการเงิน การศึกษา ความสวยความงาม รวมไปถึงเรื่องความรัก ฉัน รู้สึกว่ามันนานเกินไปแล้วที่แม่นั่นตั้งตัวเป็นคู่แข่งกับฉันด้วยการท่าสงคราม

แต่วันนี้มันจะไม่ใช่สงครามเย็นอีกต่อไป ฉันจะเป็นคนตัดสินเอง!

Per Sempre Restaurant

ตึก ตึก ตึก

บริกรหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าโค้งศีรษะให้อย่างสุภาพ ก่อนที่

ปราด้าคู่ใจจะพาฉันเดินผ่านหน้าเขาเข้าไปในภัตตาคารอาหาร ฝรั่งเศสแห่งนี้ ฉันยกมือข้างหนึ่งขึ้นถอดแว่นกันแดดกรอบสีชมพูเข้มเพื่อ

 

 

มองหาคู่กรณี

นั่นไง...บิงโก หล่อนนั่งอยู่ที่โต๊ะริมกระจกมุมในสุดนั่นเอง

ตึก ตึก ตึก

ฉันเดินตรงเข้า'ไปยังเป๋าหมายพลางสะบัดปลายผมที่มัดรวบสูง ที่ มุมปากแสยะยิ้ม ก่อนจะหยุดยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะตัวนั่น ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรง ข้ามหล่อนมีสีหน้าไม่สู้ดีนักเมื่อเห็นฉัน เขาก้มหน้าลงเพราะไม่รู้จะสู้หน้า กับฉันยังไงดี ขณะที่หล่อนวางส้อมและมีดลงแล้วเงยหน้ายิ้นสบตากับฉัน อย่างท้าทาย

"เป็นดินเนอร์ที่สวยงามดีนะ ว้าว นี่เป็นเมนูแนะนำของร้านวันนี้เลย นี่นา" ฉันว่า แล้วก็...

เพล้งงงงงง!!

ฉันปัดอาหารจานนั่นลงกับพื้นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ทันที ไม่กี่วินาที หลังจากนั้นฉันก็ดึงผ้าปูโต๊ะพื้นมาสะบัดใส่หน้าฝ่ายชาย ทำเอาทุกสิ่ง ทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะร่วงลงกับพื้นจนหมด

"กรึ้ดดดดดด! หยุดเดี๋ยวนั้นะยัยมารียา!"

"รู้ตัวว่าไม่ใช่แม่ฉันก็อย่ามาออกคำสั่ง"

พลั่ก!!

ฉันว่าพร้อมกับผลักหล่อนให้ลงไปนั่งกับเก้าอี้ตามเดิม หล่อนทำท่า กำลังจะวีนแตกก่อนจะรวบรวมสติแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจาก กระเป๋า ดูเหม่อนว่าอยากจะร้องขอความช่วยเหลือจากใครลักคน พลั่ก!!

ฉันยกกระเป๋าหลุยส์วิตตองพื้นบิดโทรศัพท์มือถือของหล่อนจนกระเด็น ไปไกลก่อนจะพูดพื้น

"หันหน้ามารับกรรมหน่อยสิแม่คู้ณ ทียุ่งกับผู้ชายของคนอื่นยังกล้า เลย จะรับกรรมเข้าหน่อยทำเป็นกลัวหรือไง"

"เธอมันโง่เองนี่มารียา ถ้ารู้ว่าเป็นผู้ชายของตัวเอง ก็คุมให้อยู่หน่อย

สิ!"

"อ้อเหรอ ถ้าชะนีตัวเมียไม่เอากล้วยมาล่อ ลิงตัวผู้มันก็ไม่มาหรอก

นะ" ฉันว่าพลางปรายตามองมาร์ค แฟนหนุ่มคนปัจจุบันของฉัน ซึ่งอีก ไม่กี่นาทีต่อจากนี้เขาก็จะกลายเป็นอดีตของฉันแล้ว

เพราะฉันไม่นิยมใช้ของร่วมกับใคร!

ผัวะ! ผัวะ!

"กรี้ดดดดดด หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! หยุดนะ กรี้ดดด!! ช่วยด้วย ช่วยฉัน ด้วย!!" เสียงกรีดร้องของหล่อนด้งก้องไปทั่วร้าน เมื่อฉันฟาดหน้าหล่อน ด้วยหลุยส์วิตตองซ้ายทีขวาที หล่อนถึงกับลงไปนอนกองกับพื้น พอเห็น มาร์คทำท่าจะเช้าไปช่วย ฉันเลยหันไปปรายตาใส่จนทำให้เขาต้องถอยหลัง กลับ

"ค่ารักษาพยาบาล เผื่อเสียโฉม"

พั่บ!

ว่าแล้วฉันก็โยนเช็คใส่หน้าคู่กรณีพร้อมกับเชิดหน้าพื้น ที่มุมปากก็ แสยะยิ้มอีกครั้งอย่างผู้ชนะ พลางสะบัดปลายผมที่มัดรวบสูงแล้วเดินออก จากภัตตาคารแห่งนี้ไป และไม่ลืมที่จะแวะรูดบัตรเครดิตอีกใบที่เคาน์เตอร์ สำหรับค่าเสียหายในวันนี้

1

She's Mareeya.

ติดๆ ติดๆ

เสียงโทรศัพท์มือถือด้งติดต่อกันร่วมสิบนาทีแล้ว ฉันทำตาปรือพลาง หยิบบันพื้นมาถอดแบตเตอรี่ออกก่อนจะฟุบหน้านอนลงไปตามเดิม ไม่ลืม ที่จะคว้าหมอนสีขาวใบโตพื้นมาปิดหู

...โอว ไม่นะๆ ขอฉันนอนต่ออีกลักครึ่งชั่วโมงเถอะ ก๊อกๆๆ! ก๊อกๆๆ!

อีกห้านาทีต่อมา เสียงเคาะประตูก็ด้งรัวอยู่ที่หน้าห้องนอน เมื่อเคาะ จนรู้ตัวว่ามืออาจระบมได้ คุณหญิงพจนาก็เปลี่ยนมาตะโกนแทน "มารียา!!

มารีย้าาา!! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!"

 

 

ฉันเหวี่ยงหมอนใบที่เอาขึ้นมาปิดหูออกแล้วลุกจากเตียงอย่างอิดออด ก่อนจะเดินฉับๆ ไปเปิดประตูห้องนอน -(=_=)/- โอ๊ะโอ...คุณหญิงพจนากำลังควันออกหูเลยล่ะ ผลัวะ!

"จัดการเรื่องของเธอซะ! ฉันมองหน้าท่านผู้กำกับแทบไม่ติด ทำอะไร นึกถึงหน้าฉันบ้าง!" คุณแม่ยื่นหมายเรียกให้ก่อนจะสบตากับฉันด้วยความ โมโห

"อืออึ...ข้อหาทำร้ายร่างกาย" ฉันก้มหน้ามองเอกสารในมือผ่านๆ ก่อนจะหาวหวอดๆ

"อย่ามาทำเป็นไม่สนใจไยดีกับเรื่องนี้นะมารียา โดนใบสั่งเป็นร้อย ฉันไม่ว่า แต่เจอหมายเรียกข้อหาทำร้ายร่างกายแบบนี้เดี๋ยวก็เสียประวัติ กันพอดี มารยถิรณีไม่เคยมีประวัติด่างพร้อยนะจะบอกให้"

"ก็ยัดเงินตำรวจสิคะ"

"ทำแบบนั้นได้ยังไง คู่กรณีเธอไม่ใช่กระจอกๆ"

"ค่าๆ -O- งั้นคุณแม่ก็ทำเรื่องยื่นขอประกันตัวหนูซะ ลองถ้ายัย พาดาไม่ยอมล่ะก็ หนูจะแล่นไปตบยัยนั่นถึงที่เลย"

"เอ๊ะ ยังไม่หยุดอีก!!              แสดงว่าเธอไปทำร้ายร่างกายลูกสาวของ

คุณหญิงประดิษฐ์จริงๆ ใช่ไหม"

คุณหญิงประดิษฐ์ที่คุณแม่กำลังพูดถึงก็คือแม่ของยัยพาดา ผู้หญิง ที่ฉันลงทุนยอมให้หลุยส์วิตตองแปดเปื้อนด้วยการฟาดมันที่ใบหน้างามๆ ของหล่อนเมื่อคืนนั่นแหละ

"ก็แค่ถูกหลุยส์วิตตองฟาดหน้า ไม่เห็นจะเจ็บตรงไหนเลย"

"มารียา

"ค่ะๆ -O- หนูทำจริงๆ ช่วยไม่ได้นี่นา ยัยนั่นอยากทำตัวให้น่า หมั่นไส้ทำไม"

"หยุดก่อเรื่องลักทีเถอะ ฉันปวดหัว"

"ใครบอกว่าหนูเป็นคนก่อเรื่อง ยัยนั่นคว้าแฟนคนล่าสุดของหนูไป ไม่พอ ยังจะมีหน้าโทรมาท้าทายหนูอีก คันจนอยากหาเรื่องเองล่ะสิไม่ว่า"

 

 

"แรงงงงงงงงง

"อีกอย่าง คุณแม่ก็รู้ดีว่าปกติหนูไม่ใช่คนที่จะลงไปเกลือกกลั้วกับของ ที่ตัวเองแขยง ยกเว้นในกรณีที่เหลืออดจริงๆ"

"ถึงจะยังไงก็เถอะ ฉันอนุญาตให้ลงสนามแต่พอควรนะ"

คำว่า 'ลงสนาม^, ในที่นี้หมายถึงการแข่งขันนั่นแหละ ทั้งคุณแม่และ คุณหญิงประดิษฐ์ต่างก็เป็นคู่แข่งกันในหลายๆ เรื่อง ตั้งแต่สมัยเรียน หนังลือด้วยกันแล้ว ดีนะเนี่ยที่คุณแม่ได้คุณพ่อมาครอง AOA ขัยชนะของ ท่านก็เลยส่งผลให้ลูกมีขัยไปกว่าครึ่ง โฮะๆ

"คุณแม่คะ...ถ้ายัยพาดาฟ้งศาลขึ้นมาล่ะ"

"ฉันมั่นใจว่าลูกของฉันไม่ผิด"

"น่ารักที่สุดเลยค่ะ AOA" ฉันว่าพลางโน้มตัวเข้าสวมกอดคุณแม่สุด ที่รัก ก่อนที่ท่านจะขอตัวไปอาบนํ้าแต่งตัว เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการ ออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ รุ่นเดียวกันในวันนี้

ฉันเดินไปส่งท่านแล้วปิดประตูก่อนจะก้มมองใบแจ้งความที่อยู่ในมือ อีกครั้ง

ขวับ!

ฉันโยนมันลงกังขยะอย่างไม่ไยดีเพราะรู้ดีว่าอย่างไรแล้ว คุณหญิง พจนาจะต้องเป็นคนจัดการเรื่องนี้ให้อย่างแน่นอน!

Who cares about her!

ฉันกับยัยพาดานับว่าเป็นคู่แข่งกันมาตั้งแต่สมัยรุ่นแม่ ยัยนั่นทำให้ ฉันประสาทกินมาหลายครั้งแล้วตั้งแต่ในงานประมูลเครื่องประดับครั้งก่อน รวมไปถึง The Women นิตยสารผู้หญิงของมหาวิทยาลัยที่ ฉันกับยัยนี่แย่งเผากันและกันลงในคอลัมน์ 'ซุบซิบ Her' ผลัดกันแพ้ผลัด กันชนะ แต่ก็นั่นแหละ อะไรจะสะใจเท่ากับเวลาที่ฉันได้จ้องหน้าหล่อน... ชอบทำสีหน้าท้าทายใส่ฉันดีนัก ฉันเลยหมดความอดทนอยู่หลายๆ ครั้ง! เอาล่ะ เรื่องเมื่อคืนก็ให้มันจบไป วันนี้นางมารร้ายอย่างฉันต้องสง่างามในแอคีตาลีอีกครั้ง!

 

 

Aekeetalee University

กราบสวัสดีสาวกนางร้ายทุกท่านค่ะ AA ในระหว่างที่กำลังเดินทาง ไปมหาวิทยาลัยแอคีตาลี ฉันขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ปิ๊งป่อง-! อย่างที่ทราบกันแล้วว่าฉันซื่อมารียา มารยถิรณี เป็นลูกสาวคนเดียวของ คุณหญิงพจนาและคุณปาลันธ์ มารยถิรณี มีดู่แข่งคนสำคัญคือยัยพาดา ปุ๊บปั๊บปังปอนด์ (ใส่ร้ายนามสกุลด้วยความเกลียดซัง

ทำไมฉันถึงได้ตั้งตัวเป็นศัตรูกับแม่นั่นนักหนาน่ะเหรอ เรื่องมันเริ่มมาจากการที่ฉันถูก The Women นิตยสารผู้หญิง ของมหาวิทยาลัยแอคีตาลี ยกย่องให้เป็นนางร้ายที่ฮอตที่สุดในระดับชั้น ปีสอง ขณะที่ยัยพาดากลับถูกยกย่อง'ให้เป็นนางเอกที่ฮอตที่สุด เมื่อเรา ได้รู้จักกันมากชั้น หล่อนก็ดูออกว่าข้อเลียของฉันคือเป็นคนที่ทนอะไรไม่ ค่อยได้ หล่อนเลยชอบยั่วโมโหจนทำให้ฉันดูเป็นนางร้ายในสายตาคนอื่น ฉันก็เลยสนองนี้ดแม่นั่นด้วยการร้าย'ใส่แบบสุดๆ อย่างเซ่นเมื่อคืนนี้ไงล่ะ AOA

เปลี่ยนจากเรื่องสาเหตุที่บาดหมางกับยัยนางเอกดีสองหน้านั่นมาที่ เรื่องของสถาบันแอคีตาลีบ้าง สถานที่แห่งนี้มีความสำคัญกับชีวิตฉันมาก ฉันเติบ'โตจากที่นี่ มีซื่อเลียงจากที่นี่ และใช้ชีวิตมากกว่าห้าสิบเปอร์เซ็นต์ อยู่ที่นี่ แอคีตาลีคือสถาบันการศึกษาซื่อดังที่เปิดทำการเรียนการสอนตั้งแต่ ชั้นอนุบาลจนถึงระดับมหาวิทยาลัย โดยมีราชวงศ์แอคีตาลี (ราชวงศ์ที่ ปกครองบ้านเมืองในปัจจุบัน) เป็นผู้ก่อตั้งและให้การสนับสนุนมาอย่าง ต่อเนื่อง ซึ่งผู้ที่จะเข้าเรียนที่นี่ได้ ’ต้องมีตราประทับจากทางพระราชวัง แอคีตาสีมาแสดงเท่านั่น (เฉพาะในระดับมหาวิทยาลัย) นักเรียนนักศึกษา ส่วนใหญ่ของสถาบันแห่งนี้จึงมาจากกลุ่มซนชั้นสูง อาทิเซ่น เชื้อพระวงศ์ ลูกเจ้า ลูกหม่อม ราชนิกุล และไฮโซ นอกจากนี้ยังมีนักเรียนนักศึกษา บางคนที่มาจากกลุ่มคนธรรมดาแต่มีความเป็นอัจฉริยะเฉพาะด้านก็เลยถูก ทาบทามให้ได้ทุนเรียนที่นี่เช่นกัน

สำหรับตัวฉัน ด้วยเพราะคุณพ่อทำงานรับใช้ราชวงศ์แอคีตาสีมา นาน ฉันจึงได้รับสิทธิ์เข้ามาเรียนในสถาบันแอคีตาลีได้ตั้งแต่ชั้นอนุบาล ว่า

กันว่าไม่มีอะไรที่หาไม่ไดในแอคีตาลี เพราะที่นี่มีทั้งหนังสือพิมพ์ นิตยสาร โรงพยาบาล ศาลอุทธรณ์ และศาลฎีกา นอกจากนี้ยังเป็นสถานที่ที่สนับสนุน การกีฬาแห่งชาติอีกด้วย คุณสามารถหาทุกสิ่งทุกอย่างได้ในแอคีตาลี เพียง แต่ว่าคุณจะหลงทางในพื้นที่ที่กว้างขวางนับหมื่นเอเคอร์หรือไม่ก็เท่านั้นเอง ผู้หญิงที่นี่เชื่อว่านี่คือโลกของเจ้าหญิงอย่างแท้จริง!

Fashion Flail

เมื่อฉันหยุดรถที่หน้าตึกแฟชั่นฮอลล์ ฉันก็ผลักประตูรถพอร์ชคู่ใจ ออกพลางก้าวลงมา ไม่ลืมที่จะยื่นกุญแจรถให้กับบริกร เขาก้มศีรษะรับ แล้วนำรถฉันไปเก็บในที่ประจำเหมือนทุกๆ วัน

หลังจากเดินบนพรมแดงมาจนถึงประตูทางเข้าแล้ว หญิงสาว เจ้าหน้าที่ฝ่ายบริการก็ยื่นหนังสือพิมพ์และนิตยสารรายวันของแอคีตาลีให้ ฉันเหมือนเซ่นทุกๆ วัน ยกเว้นเฉพาะวันที่ไม่ได้มาที่นี่ หนังสือพิมพ์และ นิตยสารรายวันจะถูกส่งไปให้ที่บ้าน

"เตอะ วีเมนสำหรับวันนี้ค่ะ" เธอยื่นนิตยสารเล่มหนึ่งมาพลางยิ้ม

ให้ฉัน

"ขอบใจจ้ะ" ฉันรับไปแล้วก็ก้าวเดินฉับๆ ต่อ การบริการทุกอย่าง'ในแอคีตาลีไร้ที่ติในทุกๆ ด้าน ด้วยเพราะเป็น มหาวิทยาลัยเดียวในประเทศที่มีค่าหน่วย

กิตแพง และมีค่าสนับสนุนกับ ค่าบำรุงสถาบันแพงกว่าค่าหน่วยกิตถึงสิบสองเท่า

เอาล่ะ มาดู The Women ของวันนี้กัน! แน่นอนว่าคอลัมน์แรกที่ ฉันจะเปิดก็คือ 'ซุบซิบ Her' คราวนี้เป็นคิวของยัยพาดา ดูซิ'ว่าหล่อน'จะ พูดถึงฉันว่ายังไง แต่ก่อนจะเปิดไปที่คอลัมน์ดังกล่าว ฉันก็เหลือบไปเห็น สถูปพิเศษที่พาดหราอยู่บนหน้าปกเข้าเลียก่อน

‘มารียาฟาดหลุยส์วิตตองตัดปีกนางฟ้า ร่อนเช็คปลิวติดหน้า^,

โอ้พร ะเจ้า...มันฮอตจริงๆ ด้วย!! ><ว<

ฉันหยุดเดินก่อนจะตั้งใจอ่านสกู๊ปที่ว่านั้น

 

 

'เจอมารียาที่ไหนมีเรื่องที่นั่น Per Sempre สะเทือน คราวนี้ แม่นางมารเปิดศึกใหญ่ ฟาดพาดานางท้าปีสองด้วยหลุยส์วิตตองจนลงไป กองกับพื้น ลั่นกลางภัตตาคาร กล้ายุ่งกับคนของคนอื่นก็ต้องกล้ารับกรรม พร้อมจบท้ายแรงๆ ด้วยการร่อนเช็คปลิวติดหน้า บอกเผื่อค่าเสียโฉม ด้าน นางท้าประกาศลั่นแจ้งความแล้วฐานทำร้ายร่างกาย เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ ยัน ผู้ชายเป็นของเธอก่อน^,

หน็อย! ใครเชื่อหล่อนก็ไปกินหญ้าเถอะ!!

ฉันเงื้อมือขึ้นหมายจะปานิตยสาร'ในมือ'ไป^[1]ไกลๆ เผื่อว่าจะคลาย อารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านนี้ได้ แต่ก็ฉุกคิดได้ซะก่อนว่ายังไม่ได้อ่านคอลัมน์ ซุบซิบ Her ว่าแล้วก็เปิดไปที่หน้าประจำในทันที

'The Women : คุณคิด'ว่าเหตุการณครั้งนี้:รุนแรงเกินไปมั้ยสำหรับ

คุณ

Padaa : ฉันไม่ชินกับโลกปาเถื่อนของผู้หญิงคนนี้เลยค่ะ (ซับนี้ๆตา)' กร๊าซซซซซซซซซ!!

ฉันทนนั่งนั่นต่อไปไม่ไหวแล้วนะ!! อกฉันจะแตกเป็นเสี่ยงๆ คนอะไร สตรอเบอรี่ได้ทุกสภาพอากาศ!! วันนี้ยัยพาดาอยากจะโดนซาแนลฟาดปาก แน่ๆ ก’?ดๆๆ ฉันคั่งแค้นจนเกินควบคุมได้แล้ว!

พลั่ก!

ฉันปานิตยสารในมือไปติดฝาผนังด้วยอุณหภูมิของอารมณ์โกรธที่ กำลังพุ่งสูงปรี๊ด ขณะนั่นเองที่หญิงสาวสองสามคนก็วิ่งกรูเข้ามาทางฉัน มองจากเสื้อก็พอจะรู้แล้วว่าเป็นคนจาก The Women แน่ๆ เอาล่ะ ตอนนี้ฉันต้องสงบสติอารมณ์ไว้ให้ได้มากที่สุด!

"คุณมารียาคะ รบกวนตอบคำถามสำหรับคอลัมน์ซุบซิบเฮอร์วันพรุ่งนี้ ด้วยค่ะ"

"ได้เสมอค่ะ AA" ฉันว่าพลางยิ้มให้

 

 

"คุณคิดยังไงกับการที่คุณพาดาออกมาตอบโต้ว่าเธอคบกับคุณมาร์ค ก่อนคะ"

"ดูท่าทางคนบางคนไม่อยากจะจบที่หลุยส์วิตตอง" ฉันว่าแล้วแสยะ ยิ้มให้ทุกๆ คนเห็น

อึ...ดี! ยิ่งยั่วโมโหกันฉันยิ่งชอบ อยากรู้นักว่าหล่อนจะทนอยู่ในคราบ นางเอกไต้นานสักแค่ไหน!

Fashion History Class

เวลาส่วนใหญ่ของฉันหมดไปในแฟชั่นฮอลส์ เพราะฉันเลือกเรียน วิชาแฟชั่นเป็นวิชาเอก มีบ้างที่ต้องไปสปอร์ตฮอลส์เพราะต้องไปเรียน วิชาการกีฬาที่สนใจหนึ่งอย่าง และในขณะนี้ฉันก็นั่งอยู่ในห้องเรียนวิชา ประวิติศาสตร์แฟชั่น ซึ่งเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีเพดานเป็นทรงโดมสูง ขึ้น'ไป ทุกๆ คนกำลังตั้งใจฟังการบรรยาย แต่ใจของฉันลอยออกไปตบยัย พาดาถึงที่แล้ว -_-A

"เมย์บี เธออ่านเตอะ วีเมนของวันนี้หรือยัง"

ฉันว่าพลางใช้แขนสะกิดเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เมย์บีคือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในคลาสนี้ เธอเป็นนักเรียนทุนของ แอคีตาลี หรืออาจพูดได้ว่าเธอเป็นห้าเปอร์เซ็นต์ที่แอคีตาลีหวงแหนมากๆ เรื่องฐานะทางบ้านหรือการศึกษาก่อนหน้านี้ของเธอ ฉันไม่ได้รู้อะไรมาก นัก เพราะว่าฉันสนิทกับเธอเพียงแค่ผิวเผินเท่านั่น แต่ก็พอจะรู้มาว่าเธอ ไม่ใช่ไฮโชมาจากไหนแน่ๆ

และตามความเข้าใจของฉันแล้ว ฉันคิดว่าเธอเป็นเพื่อนลับๆ ที่ฉัน คบด้วยเฉพาะในคลาสนี้เท่านั่น

"ฉันไม่ค่อยได้ติดตามเตอะ วีเมนจ้ะ"

"เธอควรอ่านนะ นั่งบ้านั่นว่าฉันมาตรงๆ ยังไม่เจ็บใจเท่ากับการที่ หล่อนสตรอเบอรี่ลงสื่ออ่ะ T_T"

"ใจเย็นๆ น่า เรื่องของพาดาอีกแล้วเหรอ" เธอถามเสียงเบา "แน่นอน! แม่นางเอกนั่นกำลังทำให้เส้นเลือดในสมองของฉันแตก!!" ¹

"จะ...จ้ะ ^AA;; ใจเย็นๆ ก่อนน้า"

"เมย์บี! ฉันอยากได้คำแนะนำจากเธอ ถึงแม้เธออาจจะดูเรียบๆ เฉยๆ แต่บางทีเธออาจจะมีคำแนะนำที่ดีให้ฉันก็ได้" ฉันว่าพลางสบตาเธอด้วย สายตาที่เจ้าเล่ห์แล้วยิ้มให้

"คำแนะนำเรื่องอะไรเหรอ"

"ก็การรับมือกับยัยนางฟ้าจอมปลอมนั่น'โง!!"

"เออ..."

"บอกฉันสิเมย์บี บอกฉัน T^ATH"

"ฉันคิดว่าเธอเป็นคนที่รับมือเก่งมากๆ แล้วนะ"

"ใช่! ฉันเก่ง! แต่บางครั้งมันก็เสียการควบคุมเหมือนกันนะ T^AT ฉัน ไม่ได้ประสาทเหมือนยัยนั่นนี่นา ถึงทำท่าพร้อมสู้อยู่ตลอดเวลา เป็นพวก ชอบหาเรื่อง ชอบแกว่งเท้าให้งูกัด (-*-) โรคจิต!"

"งั้นลองแบบนี้ดูมั้^,ย...ฝ่ายนั่นเขาเสแสร้งมา เราก็เสแสร้งกลับ บางครั้งการกระทำอย่างตรงไปตรงมาก็ไม่ได้ผลสักเท่าไหร่นะ"

"นั่นน่ะสิ!!"

"ฉันก็คิดได้เท่านี้แหละจ้ะ ^AA;;"

เธอว่าพลางยิ้มให้ฉัน ทุกครั้งที่เมย์บีอยู่กับฉัน เธอจะชอบท่าตัวเล็กๆ พูดน้อย เกรงใจฉัน แล้ว¹ฉันก็ดูออกว่าเธอมักเอาใจ'ใส่กับความรู้สึกฉันเสมอ เพราะคุยกับเธอทีไร ฉันก็มักจะวีนเรื่องคนอื่นให้เธอฟังอยู่เรื่อย อาจจะ เพราะเหตุนี้ก็ได้ที่ท่าให้ฉันคิดว่าเธอเกรงกลัวความร้ายกาจของฉันอยู่ลึกๆ "ท่าเป็นพูดไป!! มันเป็นคำแนะนำที่เข้าท่ามากเลยล่ะ!!"

"เหรอ ^AA ดีใจจังที่ฉันพอช่วยอะไรเธอได้"

"ขอบใจมากนะเมย์บี ขนาดฉันดูร้ายในสายตาใครๆ แต่เธอก็ยังเข้า ข้างฉัน"

"ไม่เป็นไรจ้ะ ^AA;;"

"เอาล่ะ ฉันไม่รบกวนเธอแล้ว เธอฟังอาจารย์ต่อเถอะ ขอบใจมาก

เลยนะที่เป็นเพื่อนคุยกับฉัน เรื่องยัยพาดานั่นท่าให้ฉันหงูดหงิดจนต้อง ระบายมันออกมาตอนนี้น่ะ T_T"

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)