Love me again รักร้ายในสายรุ้ง (ปกใหม่)

ความเดิมตอนที่แล้ว

แล้วรักของพระเอกหน้ามนก็สุขสม

รื่นภิรมย์กับผู้หมวดสตรีศรี

เหลือแต่คู่รักทรมานที่สุดในปฐพี

รักจะร้ายหรือดีต้องลุ้นกัน

ตอนต้น

บทนำ

ด้วยมีจำนวนสมาชิกในบ้านมากถึงสามสิบชีวิต บ้านของอาเตี่ยซึ่งเป็นตึกขนาดสามห้องครึ่งจึงเน้นความสูงมากถึงสี่ชั้นเพื่อให้เพียงพอต่อการแบ่งพื้นที่สำหรับสมาชิกทุกคนในบ้านที่ยังคงใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันภายในรั้วอาณาเจตโรงน้ำแข็ง ‘จึงเจริญกิจการ’ อันเป็นธุรกิจกงสีของครอบครัว

เริ่มจากชั้นล่าง คือส่วนของห้องทำงาน ทุกวันเสมียนของโรงน้ำแข็ง อาเตี่ย แม่ อาเฮียทั้งหลาย รวมถึงพี่สะใภ้ของเธออีกสองคนจะนั่งทำงานที่โต๊ะของตัวเองภายในห้องกระจกเปิดโล่งไร้ฉากกั้น ไม่มีโอกาสแอบหลับหรืออู้งาน เพราะอาเตี่ยจะคอยเดินตรวจตราการทำงานของลูกๆ ตลอดเวลา ควบคุมทุกระบบชนิดที่ไม่มีใครกล้ากระดิกตัวไปไหน

ชั้นสองแบ่งเป็นห้องนอนของอาเตี่ยกับแม่ และซอยห้องเล็กๆ เป็นของลูกชายสามคน ชั้นสามแบ่งเป็นห้องของลูกสาวอีกสามคนและลูกชายสองคน ส่วนชั้นที่สี่ซึ่งเป็นชั้นสุดท้ายคือห้องนอนของลูกอีกสามคนซึ่งมีอยู่สามห้อง พร้อมกับห้องบรรพบุรุษหนึ่งห้องใหญ่

แต่หลังจากบรรดาลูกสาวเริ่มทยอยแต่งงานออกไปอยู่กับสามี ส่วนที่เป็นห้องนอนของลูกสาวทั้งหลายก็เริ่มว่างเปล่า คงเหลือเพียงห้องของรุ้งตะวันกับเรืองรตีเท่านั้น คนแรกเป็นลูกสาวที่ยังไม่ยอมแต่งงานออกไปสักที ส่วนอีกคนยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยชั้นปีสุดท้าย

เทียนเล่มเล็กๆ ที่ถูกจุดก่อให้เกิดเงาวูบไหว ยิ่งผู้ถือเทียนเล่มนั้นขยับเดินขึ้นบันได เงาซึ่งทาบผนังก็ดูทะมึนน่ากลัว

“นี่อาเจ๊รุ้งตะวัน” เจ้าของศีรษะดำๆ ซึ่งก้มๆ เงยๆ อยู่กับโทรศัพท์เคลื่อนที่ราคาแพงทันสมัยเพราะกำลังคุยออนไลน์กับเพื่อนผ่านหน้าจอเล็กๆ เอ่ยถาม “อาเจ๊รู้ไหมว่าทำไมบ้านเราไฟดับ เพื่อนอั๊วบีบีมาบอกว่ากรุงเทพฯ ไฟฟ้าไม่ค่อยดับหรอกนะ”
“เห็นว่ารถเครนเกี่ยวสายไฟอะไรนี่ล่ะ”
“นานไหมกว่าไฟจะมา อั๊วไม่ชอบอยู่ที่มืดๆ เลย”

“ไม่รู้สิ แต่เรามีเทียน แล้วนี่ก็บ้านของเรา ลื้อจะกลัวอะไร” รุ้งตะวันเดินนำน้องสาวขึ้นบันได

ณ ตอนนี้ ถ้าไม่นับบรรดาอาเจ๊ที่แต่งงานออกไปเป็นสะใภ้ตระกูลอื่น ทุกคนก็ถือว่ารุ้งตะวันนั้นเป็นอาเจ๊ใหญ่ของครอบครัว คอยทำหน้าที่ดูแลน้องสาวอีกคนที่เหลือซึ่งเดินเกาะหลังเธอแน่นในตอนนี้

“อาเจ๊ไม่รู้อะไร” ดาวประจำคณะผู้ภูมิใจในความน่ารักแบบอาหมวยอินเตอร์ของตนกระซิบกระซาบ “ห้องนอนของอั๊วกับห้องนอนของอาเจ๊อยู่ตรงข้ามห้องบรรพบุรุษเลยนะ แล้วอาม่าของพวกเราก็กลัวความมืดจะตายไป สมัยพวกเราเด็กๆ เวลาไฟดับอาม่าชอบเรียกพวกเราไปนั่งเป็นเพื่อน อาเจ๊จำไม่ได้เหรอ”

“อาเรืองรตี ลื้อพูดอะไรน่ะ” รุ้งตะวันชักกลัวบ้าง “อาม่าอยู่สวรรค์ ลื้ออย่าซี้ซั้วพูด”

“อาเจ๊รุ้งตะวัน” น้องสาวตัวดีกระตุกชายเสื้อเธอแรงๆ “จนกว่าไฟจะมา อั๊วขออยู่ในห้องอาเจ๊ด้วยนะ”

“งั้นเราลงไปอยู่ข้างล่างกับทุกคนแล้วกัน” รุ้งตะวันกลืนน้ำลายที่ชักฝืดคอ ยัยน้องสาวตัวแสบยังจะกล้าพูดออกมาอีก รู้ทั้งรู้ว่าเธอก็กลัวผีเหมือนกัน “ไปนั่งกับทุกคนที่โต๊ะกินข้าว อยู่กันเยอะๆ ครึกครื้น ไม่ต้องกลัวอาม่าออกมาจากรูปด้วย”

“ไม่ได้นะ!” เรืองรตีร้องเสียงหลง “ไม่ได้เด็ดขาดเลย!”

“ทำไมล่ะ”

คนจุดเรื่องลึกลับของบรรพบุรุษป้องปากกระซิบ “อั๊วเพิ่งไปกรีดตา ถ้าอาเตี่ยรู้เข้าอั๊วตายแน่!”

“ไฮ้! ลื้อทำตาสองชั้นมาเหรอ!!!”

“โหย สมัยนี้ใครๆ เขาก็ทำกัน หมอย้ำแล้วย้ำอีกว่าแผลเล็กมาก เดี๋ยวเดียวก็หาย” เรืองรตียิ้มภูมิใจ “นี่อั๊วก็ทำมาจะครบสามอาทิตย์แล้ว ยังไม่มีใครจับได้เลย แถมตอนนี้อั๊วก็เริ่มกลับมาแต่งหน้าได้บ้างแล้วด้วย อีกไม่นานอาเตี่ยก็จะชินกับตาสองชั้นของอั๊วไปเอง”

“นี่ลื้อคิดจะหลบหน้าอาเตี่ยจนกว่าแผลจะหายดีใช่ไหม” มิน่าล่ะแม่น้องสาวตัวดีซึ่งใส่แต่คอนแทกเลนส์หมู่นี้ถึงได้ยอมสวมแว่นตา

“ก็คงอย่างนั้นแหละ น่านะอาเจ๊ เราสองคนอยู่ด้วยกันในห้องคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง”

“มั้งงั้นเหรอ” รุ้งตะวันมองหน้าน้องสาว ดึงยัยตัวดีเข้ามาใกล้ ถ้าอาม่าออกมาจากรูปถ่ายล่ะก็... อั๊วจะโยนลื้อไปให้อาม่าเลย ไม่เชื่อก็คอยดู!”

แสงจากเปลวเทียนยังคงสว่างนวล ขณะที่น้องสาวของเธอตั้งหน้าตั้งตาแชตออนไลน์กับเพื่อนในกลุ่มของเจ้าตัวผ่านโทรศัพท์เคลื่อนที่เครื่องเล็กราคาแพง รุ้งตะวันซึ่งใช้เพียงแค่โทรศัพท์มือถือเก่าแสนเก่าด้วยไม่สนใจเทคโนโลยีเท่าใดนักถอนหายใจ

“อาเจ๊เบื่อเหรอ”

ดูเหมือนเสียงถอนหายใจของเธอจะดึงสมาธิจากเรืองรตีได้ เด็กสาวซึ่งเหลือเวลาอีกแค่เทอมเดียวก็จะเรียนจบก้าวสู่ความเป็นผู้ใหญ่ในโลกของการทำงานวางเจ้าเครื่องเล็กๆ ที่เจ้าตัวก้มหน้าจิ้มตัวอักษรไม่หยุดมือลง

“งั้นเราคุยกันก็ได้นะ”

“แหม อั๊วนึกว่าลื้อจะเอาแต่คุยกับเพื่อนลื้อซะอีก”

“โธ่ ก็คุยไปงั้นแหละ คนจะได้รู้ไงว่าดาวคณะอย่างอั๊วที่ทั้งสวยทั้งน่ารักนั้นมีความทันสมัยขนาดไหน ที่คุยๆ ก็แค่พวกผู้ชายที่มาขอแลกพินบีบีทั้งนั้น ไม่มีอะไรพิเศษหรอก”

“พินบีบีอะไรของลื้อน่ะ”

“อ้าว อาเจ๊ไม่รู้จักเหรอ” เรืองรตีตกใจ “มันเป็นโปรแกรมแชตผ่านโทรศัพท์มือถือไง มือถือแบล็กเบอรี่น่ะอาเจ๊”

เมื่อเห็นรุ้งตะวันยังไม่เข้าใจ เรืองรตีจึงดึงพี่สาวให้มานอนข้างๆ

“อาเจ๊ควรจะตามสมัยบ้างนะ การเรียนรู้เทคโนโลยีจะช่วยให้เราไม่ตกยุค ที่สำคัญ...” เรืองรตีเอียงหน้ามาบอกอย่างภูมิใจ “แม้เครื่องจะแพงไปหน่อย แต่ถือแล้วเก๋ อั๊วก็ว่าคุ้ม”

“ลื้อชักใช้เงินมือเติบแล้วนะ” รุ้งตะวันติง “ทำตา ซื้อโทรศัพท์ใหม่ ยังไม่รวมเครื่องสำอางอีกพะเรอเกวียน”

“แหม...อั๊วเป็นดาวคณะนะอาเจ๊ อั๊วก็ต้องสวยให้สมกับตำแหน่งที่ได้รับสิ” น้องสาวของเธอย่นจมูก “อีกอย่างนะ อั๊วไม่ได้เกิดมาน่ารักเหมือนอาเจ๊นี่นา”

“อั๊วเนี่ยนะน่ารักมาตั้งแต่เกิด” รุ้งตะวันหัวเราะขัน “ลื้อเอาสีข้างเข้าถูกอีกแล้วนะอาเรืองรตี”

“อาเจ๊ของอั๊วช่างไม่รู้อะไรเลย” เรืองรตีจ้องหน้าพี่สาว “อาเจ๊รู้ตัวไหมว่าตาของอาเจ๊โค้งเหมือนกับสายรุ้ง อาเตี่ยน่ะเวลาครึ้มใจก็ชอบพูดว่าที่ตั้งชื่ออาเจ๊ว่ารุ้งตะวันก็เพราะตาอาเจ๊โค้งเหมือนแนวรุ้ง ผิวหรือก็ผ่องเหมือนแสงตะวัน ยังไม่นับเวลาอาเตี่ยเม้าท์กับอาเจ็กนะ อาเตี่ยคอยนำเสนออาเจ๊อยู่ตลอดเวลา บอกว่าพิศดีๆ ตาอาเจ๊ใสแจ๋วเหมือนหยดน้ำค้าง ยิ้มแต่ละครั้งปากกระจับของอาเจ๊ก็น่ารัก แย้มอวดฟันบ่งบอกว่าเป็นคนจริงใจ”

“จริงน่ะ” รุ้งตะวันนิ่วหน้า

“จริงสิ อาเตี่ยคอยเชียร์อาเจ๊ให้อาเจ๊กเอาไปพิจารณา เผื่อจะเคลิ้มส่งลูกชายของเขามาจีบอาเจ๊ไง”

“อาเตี่ยชอบพูดเกินจรง” น่าขายหน้าที่สุด ต่อไปเธอจะมองหน้าอาเจ๊กเพื่อนอาเตี่ยได้ยังไงล่ะ!

“เกินจริงที่ไหน” เรืองรตีค้อนขวับ “จมูกอาเจ๊โด่งจนน่าอิจฉา เป็นสันตรงสวยจะตายไป ขนตาก็งอนพอๆ กับอั๊ว ไหนลองยิ้มซิ”

“ยิ้มทำไมล่ะ” แปลกคน จู่ๆ ก็เปลี่ยนหัวเรื่องซะอย่างนั้น “คุยกันเรื่องหน้าอั๊ว ไม่เห็นเกี่ยวกับยิ้มเลย”
“เอาน่า ยิ้มหน่อย”

รุ้งตะวันยิ้มให้

“แม่คุณ! ดูสิ รอยยิ้มอาเจ๊น่ารักกว่าอั๊วอีก เห็นแล้วรู้สึกเหมือนอาเจ๊จริงใจสุดๆ เลยล่ะ ไม่ได้การแล้ว อั๊วต้องพยายามยิ้มแล้วให้ดูมีคางแหลมเรียวพร้อมกับอวดฟันให้ได้แปดซี่เหมือนอาเจ๊บ้าง”

“ก็ลื้อไม่มีคาง เวลายิ้มมันจะเห็นคางได้ยังไง”

“ไม่รู้ล่ะ อาเจ๊ยิ้มน่ารักมากเลย แล้วดูสิ ยิ้มทีตาก็ยิ้มด้วย โค้งน่ารัก ไม่ต้องทำศัลยกรรมก็สวยได้ ไหนยังจะผมของอาเจ๊อีก” เรืองรตีจับผมพี่สาว “นิ่มสุดๆ นี่ถ้าแต่งตัวเสียหน่อย อั๊วไม่ยอมให้อาเจ๊ไปเหยียบมหาวิทยาลัยของอั๊วแน่ อั๊วคงทนไม่ได้ถ้าเพื่อนๆ จะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอาเจ๊สวยกว่าอั๊ว!”

“อั๊วว่าอั๊วเพี้ยนแล้วนะ แต่ลื้อชักจะประสาทยิ่งกว่าอั๊ว” รุ้งตะวัน

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)