Camelot No.9 เขียนโน้ตหัวใจไขปริศนารัก

บทนำ

หนึ่งสิ่งที่ใครๆ ก็มักจะบ่นใส่ฉันเสมอคือ...ยอดมนุษย์ขี้ลืม และฉันก็มิสามาถปฏิเสธมันได้ซะด้วยสิ ในเมื่อ...

“น่านะ ลุงยามจ๋า ให้หนูเข้าไปเหอะน่า”

“เฮ้ออออ เห็นว่าเอาบัตรนักเรียนมาให้ดูนะเนี่ย” ลุงยามประจำประตูโรงเรียนถอนหายใจก่อนคืนบัตรนักเรียนประจำโรงเรียน ‘คาเมล็อต’ ให้กับฉัน ก่อนเปิดประตูเล็กของรั้วให้ แต่ไม่วายบ่นต่อท้าย “แล้วอย่าขี้ลืมบ่อยนักล่ะหนู”

นั่นไงล่ะ...ขนาดลุงยามหน้าโรงเรียนยังไม่วายจะใช้คำว่า ‘ขี้ลืม’ มาปั๊มใส่หน้าผากฉันเลย

ถือว่าเป็นโชคดีมากๆ ที่บ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน นั่งรถมาแค่ไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงแล้ว แต่...แฮกๆ ให้ตายสิ...เพราะว่าดันมาเอานอกวันเวลาราชการ ลิฟต์ในอาคารก็เลยไม่เปิด และมันก็ทำให้ฉันต้องลิ้นแทบห้อยถึงพื้นตอนเดินจากชั้นล่างขึ้นมายังชั้นแปด ค่อยยังชั่วที่โทรศัพท์ที่ลืมเอาไว้ใต้โต๊ะรียนยังอยู่ดี ไม่หายไปไหน

หลังจากนั่งอู้แก้เหนื่อย ฉันก็ค่อยๆ เดินกินลมชมวิวลงไปยังชั้นล่าง เพราะไม่จำเป็นต้องรีบอะไรมากมาย อีกอย่างฉันไม่ใช่คนกลัวสิ่งลี้ลับอะไรทำนองนั้นด้วยน่ะนะ โรงเรียนในวันหยุดแบบนี้มันเลยเหมือนสวรรค์ชัดๆ อากาศดีๆ วิวสวยๆ แถมไม่มีเสียงจ้อกแจ้กจอแจวุ่นวาย

หือ?

แต่พอเดินลงมาถึงชั้นห้า ฉันกลับได้ยินเสียงดนตรีเบาๆ ลอยมากับกระแสลม...เสียงนั่นมัน...เสียงเปียโนเหรอ

ฉันพยายามเงี่ยหูฟัง...จะว่าลุงยามเปิดเสียงตามสายก็ไม่น่าจะใช่ แถมฉันไปเงี่ยหูฟังข้างล่างลำโพงก็ไม่ยักได้ยิน แต่มันเหมือนลอยมากับลมมากกว่า...

จริงสิ! ชั้นสามของตึกนี้มีห้องดนตรีนี่นา!

ทันทีที่นึกออกฉันก็รีบวิ่งลงมาตามบันได และมันก็จริงอย่างที่คาดไว้ เมื่อเสียงเปียโนที่ดังแผ่วมาตามลมเมื่อครู่มันค่อยๆ ดังขึ้นจนชัดเจน...

ใช่จริงๆ ด้วย...

ใครบางคนกำลังเล่นเปียโนอยู่ในห้องดนตรี...

ฉันค่อยๆ ก้าวเข้าไปตามเสียงนั่นช้าๆ ก้มหัวลงต่ำ ก่อนแอบมองผ่านกระจกใสบานยาวบนประตูไม้หนาเข้าไปภายในห้อง...

หน้าต่างห้องดนตรีเปิดออก นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เสียงเปียโนหลุดลอดออกมา...เสียดายที่แสงแดดยามสายซึ่งส่องผ่านเข้ามายังบานหน้าต่างทำให้ฉันเห็น ‘คนคนนั้น’ เป็นแค่เงามืดที่มองเห็นใบหน้าได้ไม่ชัดเจนเท่านั้น

ผีเหรอ! ไม่ใช่หรอก...เก็บความคิดนั้นไปเลย...ผีที่ไหนกันจะเล่นเปียโนได้เพราะขนาดนี้กันล่ะ ฉันพยายามมองหาช่องที่จะทำให้มองเห็นคนที่นั่งอยู่หน้าเปียโนนั่นให้ชัดเจนมากขึ้น แต่สงสัยทางที่ดีที่สุดคือ ไม่เปิดประตูเดินเข้าไปเอง ฉันก็ต้องไปปีนหน้าต่างตึกชั้นสามแล้วแอบมองเอา

แย่ชะมัด...ความอยากรู้ไม่เคยปรานีคนอย่างฉันซะด้วยสิ

วะ...เหวอ จู่ๆ โทรศัพท์ในมือที่เงียบอยู่นานก็ร้องดังลั่นจนฉันหัวใจแทบวายยิ่งกว่าผียื่นหน้ามาหลอก

“ใครน่ะ” เสียงตะโกนถามที่ดังจากในห้องปลุกปฏิกิริยาอัตโนมัติของร่างกายทันใด

เหวอ...โดนจับได้แหงๆ

ฉันรีบลุกพรวดพราดก่อนวิ่งหนีลงมายังบันไดชั้นล่างแบบแทบไม่หายใจและไม่ทันรอให้สมองตรึกตรองด้วยซ้ำ...

ใช่เลย...ไม่ทันได้ใช้สมองตรึกตรอง...เพราะถ้าใช้ ฉันคงไม่วิ่งหนีลงมาแน่ๆ

ในเมื่ออยากรู้จะขาดใจ...แล้วฉันจะวิ่งหนีลงมาทำบ้าอะไรเนี่ย

1

แบบนี้มันต้องพิสูจน์!

“พูดใหม่ดิ๊”

“ปลายพู่กันจุ่มสีน้ำเงินที่ยังเยิ้มๆ สะบัดชี้มาที่หน้าฉันจนเอี้ยวหัวหลบหยดสีแทบไม่ทัน

“อะไรอีกล่ะ” ฉันถอนหายใจ ยกมือปัดปลายพู่กันที่ตอนนี้เกือบจะแยงเข้ามาในรูจมูกได้อยู่แล้วออกจนพ้นหน้า แต่ดูเหมือนยัยไหมเพื่อนซี้ยังไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

“ฉันบอกให้แกพูดใหม่ไงเล่าไอ้ยะหยา เมื่อกี้แกกล้าเถียงว่าผีไม่มีจริงเรอะ”

“ก็มันไม่มีจริง”

“มันมีจริงเว้ย แกไม่เจอกับตัวต่างหาก เลยทำมาเป็นไม่เชื่อ”

“มันไม่มีจริง” ฉันเถียงอีกรอบ

“มันจะไม่มีจริงได้ไง โรงเรียนเรามีข่าวตั้งหลายอย่าง ตั้งแต่ผีในห้องน้ำที่เวลาอยากเจอให้เคาะประตูห้องน้ำห้องที่สามถัดจากด้านในสุดแล้วจะมีผีมาหลอก”

“อันนั้นมันตำนานผีหลอกของญี่ปุ่นต่างหาก คุณซาดาโกะอะไรนั่นน่ะ”

“เฮอะ แล้วยังมีกลางคืนให้นับขั้นบันไดตอนขึ้นลง ขั้นจะเพิ่มขึ้น”

“...นั่นก็เจแป๊น เจแปน ฮู้ว พอเหอะน่า” ฉันตอบปัดพลางลงสีในส่วนของตัวเองต่อ ความจริงคาบบ่ายวันนี้ทุกคนต้องมีเรียนนะ แต่เพราะพวกอาจารย์เห็นว่างานนิทรรศการของโรงเรียนใกล้เข้ามาทุกที เพราะงั้นอาจารย์เลยประชุมกันแล้วลงความเห็นให้ยกเลิกคลาสวันนี้ เพื่อให้ทุกห้องได้เตรียมกิจกรรมที่จะทำในวันนิทรรศการโรงเรียนได้เต็มที่ และฉันกับยัยไหมรวมทั้งเพื่อนอีกสี่ห้าคนก็รับหน้าที่ลงสีในฉากที่จะเอาไปใช้ประดับงานของห้องเราในวันนิทรรศการ

...แต่ดูเหมือนเราจะลงสีได้ช้ากว่าที่ควรจะเป็นนิดหน่อย เพราะประเด็น ‘ผีมีหรือไม่มีในโลก’ ที่ฉันกับไหมกำลังเถียงกันอยู่นี่แหละ

“ไม่ๆๆ...ฉันจะไม่ยอมจนกว่าแกจะยอมรับ”

...นั่นไง ดูท่าจะไม่จบประเด็นง่ายๆ ซะด้วยเพื่อนฉัน

“เอางี้” แล้วไหมก็เริ่มต่อ “เรื่องล่าสุดที่ฉันไปฟังมาจากเพื่อนอีกที”

“อะไรล่ะ”

“เปียโน!”

...หือ?

“เปียโนในห้องดนตรีที่ชั้นสามของตึกนี้ วันดีคืนดีมันจะดังขึ้นเป็นเพลงเองโดยที่ไม่มีคนเล่นไงล่ะ มีคนเคยได้ยินหลายคนแล้วเหมือนกันนะยะ”

“เปียโนเหรอ” ฉันครางเบาๆ เมื่อนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมาได้...

และเมื่อครางไปแบบนั้น ยัยไหมที่นั่งหน้าบู้อยู่ก็ร้องเสียงใส ทำตาวาวแววลุกขึ้นทิ้งแปรงพู่กันหันมาเขย่าคอฉันแทนทันใด

“หือ? แกก็เคยได้ยินงั้นเหรอ จริงสิ แกมันพวกขี้ลืม ต้องกลับมาเอาของที่โรงเรียนบ่อยๆ นี่นา แกเคยได้ยินใช่มั้ยยะหยา ตอบฉัน ตอบฉันมา!”

“เออ เคย”

“เห็นมั้ยล่ะ!!”

“แต่ฉันว่ามันไม่ใช่ผีหรอก”

“หมายความว่าไง”

“...ฉันเคยได้ยินนะ แล้วก็เลยย่องไปที่ห้องดนตรี เห็นมีคนเล่นอยู่ข้างใน ไม่ใช่ผีแน่ล่ะ”

“เฮอะ ขี้โม้ ไม่เชื่อหรอก นี่แกพยายามโน้มน้าวฉันอยู่ล่ะสิยะหยา”

“บ้าเหรอ ฉันเห็นจริงๆ ว่ามีคนเล่นอยู่ ปัญหาคือฉันไม่รู้ว่าใคร เพราะแดดมันส่องย้อนแสงเข้ามาพอดี”

“โกหก”

“ฉันจะโกหกให้ได้อะไร รางวัลออสการ์รึไง”

“แกขี้โม้เพื่อจะได้เถียงชนะฉันต่างหาก มาโดนลงโทษซะยัยขี้แพ้”

“เฮ้ย ฉันเปล่าขี้โม้นะ”

ฉันพยายามร้องห้ามยัยเพื่อนจอมโหด แต่สุดท้ายยัยนี่ก็เอาพู่กันแต้มสีน้ำเงินนั่นมาขีดหน้าฉันจนเป็นหนวดบางๆ ที่แก้มข้างละสองเส้นได้อยู่ดี แถมยังหัวเราะร่าหลังได้แก้แค้นสำเร็จอีกต่างหาก

“ฮ่าๆๆๆ โทษฐานที่โกหกฉัน จงเป็นกระต่ายไปซะ”

“ไม่ใช่แมวหรอกเหรอ” ฉันส่องกระจกโอดครวญชนะเปิดกระจกส่องหน้าตัวเอง หน็อยแน่ ยังดีนะที่เป็นสีโปสเตอร์

“กระต่ายย่ะ คิดจะดูถูกฝีมือวาดฉันรึไง เดี๋ยวเอาสีส้มมาวาดเป็นแครอตให้คาบซะหรอก”

“พอๆ” ฉันยกมือห้ามอย่างเจ็บปวด “ฉันจะไปล้างหน้าล่ะ”

“แหม ทำมาจะหนีเลย ระวังให้ดีล่ะ...ห้องน้ำห้องที่สามจากริมสุด ฮูวววว ฮูววว”

...ยังไม่เลิก

ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะไปล้างหน้าที่ห้องน้ำชั้นล่าง แต่เพราะแทบทุกห้องพากันมาทำงานที่ชั้นล่างของตึก ห้องน้ำมันเลยแออัดไปด้วยบรรดาสาวๆ ที่ทั้งมาล้างพู่กัน มาเข้าห้องน้ำ มาเติมลิป และสารพัดมา...เพราะงั้นฉันเลยคิดว่ามาเข้าห้องน้ำที่ชั้นสองน่าจะดีกว่า

หือ?

แต่พอเดินขึ้นบันไดมายังชั้นสอง เสียงเปียโนทำนองคล้ายกับที่เคยฟังมากลับลอยเข้าประสาทหูฉันอีกหนจนต้องรีบกระดิกหูรับ และเมื่อแน่ใจว่ามันคือเสียงเปียโนแน่ๆ ฉันก็คิดแผนปฏิบัติการออกทันใด

...แค่มีหลักฐานยืนยันใช่มั้ย หึๆๆ

ฉันค่อยๆ ย่องขึ้นไปยังชั้นสาม เดินย่องไปตามประหนึ่งตัวเองเป็นนินจาโดยไม่ลืมปิดเสียงโทรศัพท์เอาไว้ก่อน กันเหตุไม่คาดคิดเหมือนคราวก่อนนั้น

และยิ่งขยับตัวใกล้เข้าไป เสียงไพเราะของบทเพลงที่สร้างขึ้นจากเปียโนก็ยิ่งชัดเจนขึ้น และความกระหยิ่มยิ้มย่องของฉันก็ยิ่งเพิ่มขึ้นตามไปด้วย หึๆ ยัยบ้าไหมวาดหน้าฉันเป็นกระต่าย...เพราะงั้นฉันจะแก้แค้นเป็นอะไรดีนะ รอยย่นของยายแก่อายุสักแปดร้อยปีดีมั้ยนะ

ฉันย่องมาถึงหน้าบานประตู ก้มตัวนั่งลงต่ำเพื่อไม่ให้คนด้านในมองเห็น ก่อนควักเอาโทรศัพท์ออกมาหาโปรแกรมบันทึกภาพวีดีโอ เพื่อที่จะเอาไปใช้เป็นหลักฐานให้เพื่อนหัวดื้อจอมโหดต้องอ้าปากค้างยอมรับความจริงบ้าง

แกรก...

หือ? เสียงอะไรแปลกๆ ดังขึ้น และก่อนที่ฉันจะได้ตั้งหลักมันก็...

โครมมมม!!

...ประตูฟาดดั้ง! แอนตาซิลจ่ายเลยสามพัน...แง!

“ตายล่ะ โทษที ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” น้ำเสียงทุ้มต่ำค่อนข้างร้อนรนแบบรู้สึกผิดดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงของใครสักคนที่ทิ้งตัวลงมาสำรวจสภาพฉัน

“ไม่เป็นไรบ้าอะไรล่ะ ดีเท่าไหร่แล้วที่เลือดกำเดาไม่ไหลน่ะ...โอ๊ะ...โอวววว”

ความจริงฉันตั้งใจจะโวยใส่ให้เต็มที่ แต่พอเงยหน้าขึ้นไปประสบพักตร์อีกฝ่ายเท่านั้น คำด่าที่คิดเอาไว้มันก็จางหายไปหมดทันใด คงเหลือแต่อาการตาค้างกับสิ่งที่อยู่ห่างไปแค่เอื้อมมือ

ใช่แน่ๆ ถึงฉันจะไม่ใช่พวกในวงการมากแต่ก็ไม่มีทางจำผิดแน่นอนล่ะ ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวระต้นคอ ดวงตาคมแบบเหยี่ยวสีดำที่ซ่อนเอาไว้ใต้แว่น แล้วยัง...รอยยิ้มใจดีที่สุดยอดอภิมหาภารตะแห่งความดูดีนี่...

“มะ...มาครอส”

ให้ตาย นายนี่คือ ‘มาครอส’ หนึ่งในสิบอันดับหนุ่มฮออตของคาเมล็อตนี่นา!

ตายล่ะ นี่ฉันเจ็บตัวเพราะเขางั้นเหรอ...ฉันควรจะทำไงดีล่ะ แกล้งเจ็บกว่าเดิม เอานิ้วแหย่จมูกให้เลือดกำเดาไหล เรียกร้องความสนใจเป็นค่าเสียหาย หรือว่า...

“จริงๆ เธอควรจะด่าตัวเองมากกว่านะ ว่ามานั่งทำลับๆ ล่อๆ อะไรที่หน้าห้องนี่”

อ้าว เวรกรรม...มาครอสไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกเหรอ

ฉันเงยหน้ามองต้นเสียงที่สำเนียงไม่ค่อยน่าฟังเท่าไหร่ด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กๆ ตั้งใจจะแอบโวยวายใส่ด้วยซ้ำถ้าหมอนี่หน้าตาไม่ดีพอกับการรบกวนเวลาเคลิ้มชั่วครู่ของฉัน

โอ๊ะโอ...แต่หมอนี่...ก็ใช่ย่อยเลยแฮะ ผมสีดำสนิท ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน คิ้วเข้มหนา โครงหน้าคมคายแบบหนุ่มเกาหลีสุดๆ เดี๋ยวก่อน! ฉันว่าฉันจำเขาได้นะ...นายนี่ชื่อ...ชื่อ...

“เอ่อ...โทษที นายชื่ออะไรนะ”

และสุดท้ายฉันก็คิดไม่ออก! น่าอายจริงๆ แล้วดันเผลอถามไปตรงๆ แบบนั้นอีกนะ ดูสายตาหมอนี่ที่มองกลับมาสิ จะฆ่าฉันแล้ววว

“ให้ตายเหอะ..ยัยแมวนี่เด็กนายแหงๆ มาครอส เฮอะ มามุกแปลกๆ จะได้ให้จำได้รึไง คิดตื้นชะมัด”

แล้วอีตาหน้าเกาหลีนี่ก็โน้มตัวลงมายกนิ้วจิ้มใส่หน้าผากฉันจนแทบหงายไปด้านหลัง

ว่าแต่... ‘แมว’ งั้นเหรอ

...ประมวลความจำ...

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)