Love Innocent พลิกรักล๊อกหัวใจนายวายร้ายจอมโหด

บทนำ

ตึกๆๆ

“ที่ร้ากกก ขอโทษนะ อย่าทิ้งเค้าไปได้มั้ย สัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้วจริงๆ”

“ไม่! ฉันโดนทำร้ายมามากเกินไปละ คนนะไม่ใช่ควาย ให้โอกาสนายมาก็เยอะ วันนี้พอกันที ฉันจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว”

“โธ่! อย่าพูดอย่างนี้สิ เค้ารักเธอมากนะ ที่ร้ากกก”

ฮึ! ไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่เกาะแข้งเกาะขาฉันพัลวันเป็นแมงกะพรุนพ่นไฟคนนี้ก็คือแฟนเก่าของฉันเองค่ะ ที่ต้องใช้คำว่า ‘เก่า’ (เน้นเสียง) เพราะฉันเพิ่งบอกเลิกเขาไปเมื่อหนึ่งนาทีสามสิบสี่วินาทีกับอีกยี่สิบเสี้ยววินาทีที่แล้ว

อ๊ะ! ตอนนี้เป็นหนึ่งนาทีสามสิบห้าวินาทีแล้วล่ะ

ช่างมันเถอะ! ประเด็นก็คือฉันทนพฤติกรรมยอดแย่ของเขาไม่ไหวจริงๆ วันๆ เอาแต่นั่งเล่นเกม ไม่สนใจไยดีฉันเหมือนเมื่อก่อน นัดกันไว้ก็ไม่เคยมาตรงเวลา เลตไม่ต่ำกว่าหนึ่งชั่วโมงทุกครั้ง เรื่องผู้หญิงก็มีเข้ามาพัวพันอีนุงตุงนังไม่ได้ขาด พอฉันจับได้ก็อ้างว่าเป็นเพราะฉันไม่ยอมมีอะไรกับเขา ทำให้เขาต้องไประบายกับคนอื่น

ชิ! งั้นก็ไประบายให้พอเลยไป๊ ฉันไม่ใช่ส้วมสาธารณะนะยะ!!!

“พิวลิป!!! ฉันสัญญาว่าจะดีกับเธอให้มากกว่านี้ และจะคอยดูแลเอาใจใส่เธอคนเดียว ไม่ยุ่งกับใครอีกแล้ว นะๆๆ ฮือๆๆ”

โอ๊ย! น่าอายจริงๆ คนมองใหญ่แล้ว ใครใช้ให้เขาเอาหน้ามาซุกขาอ่อนฉันแล้วร้องห่มร้องไห้เหมือนเด็กอดนมแม่แบบนี้ล่ะเนี่ย

“ไม่ต้องมาร้องไห้อ้อนวอนฉันเลยนะ! นายบอกว่าจะทำตัวให้ดีขึ้นเป็นร้อยๆ ครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ สุดท้ายก็เป็นแบบเดิมทุกที คบกับนายสองเดือนก็เหมือนเลี้ยงเห็บหมา ไร้ค่า เสียเวลาเป็นที่สุด!”

“เรายังไม่เคยจูบกันเลยนะพิวลิป เธอจะทิ้งฉันไปจริงๆ เหรอ”

“นั่นเป็นเรื่องดีเรื่องเดียวที่ฉันได้จากนาย! จำไว้!”

“เรายังไม่เคยมีอะไรกันด้วยนะ”
“เป็นเรื่องดีเรื่องที่สองที่ต้องขอบใจนายเป็นอย่างยิ่ง!!!”

ฉันสะบัดหน้าพรืดใส่เขา แต่มันคงจะรุนแรงไปหน่อย เพราะว่า...

ปั้ก!!!

อ๊ากกก...จมูก...จมูกฉันจะหักมั้ยเนี่ย หน้าฉันกระแทกเข้ากับอะไรฟะ เจ็บชะมัด

“เฮ้! เดินระวังหน่อยสิ”

หวา ฉันเดินชนคนเหรอเนี่ย น่ากลัวจัง แข็งปั๋งเชียว (หน้าท้องน่ะ) ผู้ชายคนนี้สวมแว่นตากันแดดสีดำ หน้าตาดี สะอาดสะอ้านแต่ดูมีอิทธิพลน่าเกรงขามอย่างประหลาด สงสัยจะเป็นพวกแก๊งอันธพาลแถวนี้แน่ๆ ยิ่งมีชุกชุมอยู่ด้วย

“ขะ...ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ”

ฉันก้มหน้าก้มตาจะรีบเดินผ่านเขาไปให้เร็วที่สุด แต่อยู่ดีๆ เขาก็คว้าข้อมือฉันไว้

“เดี๋ยวก่อน!”

“หา! คะ?”

ฉันหันไปมองหน้าเขา พอดีกับที่มีผ้าผืนเล็กๆ สีขาวปะทะเข้ามาที่ใบหน้าฉันพอดิบพอดี

อุ๊บ

อะ...อะไรกันเนี่ย ฉันหายใจไม่ออกนะ ใครก็ได้ช่วยด้วย

ยะ...แย่แล้ว อะไรกันเนี่ย!!!

เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองถูกมัดอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เป็นห้องเล็กๆ เงียบๆ ดูวังเวงน่ากลัว

มันเกิดอะไรขึ้นกับช้านนน

“ฟื้นแล้วเหรอ”

อ๋า ไอ้ผู้ชายคนนั้น! คนที่มีกล้ามหน้าท้องปึ๋งปั๋งที่ฉันเดินชนไปเมื่อกี้นี่นา ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ เขาจับฉันไว้เหรอ จับมาทำไม เดินชนแค่นี้ถึงกับจะฆ่ากันเลยเรอะ โลกนี้ช่างโหดร้ายยย

โหดร้ายเหลือเกินนน

“นะ...นาย นายจับตัวฉันมาทำไม ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเดินชนนะ ฉันก็แค่...”

“หุบปากน่า!”

แง...อย่าดุเค้าเซ่

เขาถอดแว่นตาดำออกมาแขวนไว้ตรงอกเสื้อแล้วใช้สายตาคมเข้มนั่นมองฉันอย่างกับจะประเมินค่าอะไรสักอย่าง

“เธอมีความสัมพันธ์อะไรกับไอ้ผู้ชายคนที่ร้องห่มร้องไห้จนน่าอายนั่น”

หะ...หา

“ไม่นะ! ไม่! เราไม่เคยมีเพศสัมพันธ์กัน ไม่เชื่อถามเขาดูก็ได้ แม้แต่จูบก็ยังไม่เคยเลย”
“ฉันหมายถึงความสัมพันธ์ คือพวกเธอเกี่ยวข้องเป็นอะไรกันน่ะ!”

อ๋อ...ตกใจหมด

“เขาเป็นแฟนเก่าฉันเอง แต่ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ เอ๊ะ! หรือเขาไปติดหนี้พนันบอลพวกนายเอาไว้ล่ะ กรี๊ดดด ฉันไม่เกี่ยวน้า เราเลิกกันแล้ว นายต้องไปทวงเขาเอง ฉันไม่มีจ่ายให้พวกนายหรอก”

“ฮ่ะๆ ฉันไม่ได้มาทวงหนี้หรอก แต่แค่มีงานให้เธอทำ”

“งะ...งาน?”

“เพื่อแลกกับชีวิตของแฟนเก่าเธอ!”

“หา! หมายความว่ายังไงกันน่ะ นี่นายจับตัวเขาไว้เหรอ”

“ใช่!

“แต่ฉันเลิกกับเขาแล้วนะ เราไม่ได้เกี่ยวข้องกันแล้ว เขาจะเป็นยังไงก็เรื่องของเขาสิ ฉันไม่เกี่ยวด้วยหรอก! อยากทำอะไรก็เชิญ!!!”

“งั้นเหรอ” นายหน้าท้องแข็งเลิกคิ้วพลางยิ้มกวนประสาท “ก็ได้ ถ้าเธอไม่ทำ วันพรุ่งนี้ฉันจะส่งศพของไอ้หมอนั่นคืนไปให้เธอที่บ้าน ฝากจัดงานศพให้มันด้วยนะ”

แว้ก...ส่งมาทำซากอะร้ายยย บ้านคนนะเฟ้ยไม่ใช่วัดดอน

หนูไม่ใช่สัปเหร่อนะคะ

เขาก้มลงมากระซิบข้างหูฉันอีก

“แล้วก็อย่าลืมจดบันทึกไว้ด้วยล่ะว่า...มันตายเพราะเธอ!”

กรี๊ดดด ขู่กันทำมายยย เอาบาปมายัดเยียดให้ฉันอีกต่างหาก แค่นี้ยังบาปกันไม่พอเหรอชีวิต แงๆๆ

“จะ...ใจเย็นสิ ฉันกลัวไปหมดแล้วนะ นายจะให้ฉันทำอะไรล่ะ บอกมาสิ อย่าสร้างเวรสร้างกรรมต่อกันเลย นะๆๆ ฆ่าคนตายไม่สนุกหรอก”

เขาคลี่ยิ้มนิดๆ อย่างพอใจก่อนจะล้วงรูปใบหนึ่งออกมา

“งานของเธอก็คือ...ทำยังไงก็ได้ให้ผู้ชายคนนี้ร้องไห้!!!”

หะ...หา...ร้องไห้!!!

เขายื่นรูปใบนั้นมาตรงหน้าฉัน

อุ๊ย! ว้าย กรี๊ด ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น นี่คนหรือเทพบุตรกันเนี่ย ทำไมหล่อจังเลย หล่ออย่างไม่น่าให้อภัย หล่อจนหัวใจสั่นไหวแบบไม่มีแรงจะรังแกให้เขาร้องไห้ หล่อจนหัวใจไม่เหลือที่ว่างให้ใคร หล่อจนมองเห็นพี่โดมเป็นคนขี้เหร่ไปได้ง่ายๆ

“เขาคือคาเธย์ หัวหน้าแก๊งเรดคิส!!!”

หล่อจน...จน...

หา! ว่าไงนะ!

แก๊งเรดคิส! ไอ้แก๊งสารเลวที่ชอบรังแกผู้หญิง ชอบหาเรื่องตีรันฟันแทง เปิดบ่อนการพนัน แข่งรถซิ่ง ทำทุกอย่างที่เรียกว่าเลวครบสูตร และมักจะออกอาละวาดเวลากลางคืนแก๊งนั้นใช่มั้ย!

ผู้ชายคนนี้เองน่ะเหรอที่เป็นหัวหน้า...กรี๊ดดดด

“เธอคงจะรู้จักสินะ”

“รู้จักดีเลยแหละ เพื่อนฉันเคยโดนคนของไอ้พวกแก๊งนี้ลวนลามด้วย ดีนะที่พี่ชายเขามาช่วยไว้ทัน พวกมันน่ากลัวมากเลยอ่ะ แต่ฉันไม่เคยรู้เลยว่าคนไหนคือหัวหน้าแก๊ง เพิ่งรู้วันนี้นี่เอง”

อันที่จริงไม่ค่อยอยากรู้เท่าไหร่หรอก

“อืม...ฉันชื่อทาร์ซ เป็นมือขวาของหัวหน้าแก๊งเดธ ดราก้อน พวกเราสองแก๊งเป็นคู่ปรับกัน เมื่อก่อนหัวหน้าแก๊งเรดคิสไม่ใช่คาเธย์ แต่เป็นเคธิส พี่ชายของมัน ตอนนี้เคธิสตายไปแล้ว และในอีกสองอาทิตย์ข้างหน้า แก๊งเรดคิสก็จะมีการเลือกหัวหน้าแก๊งคนใหม่ และไอ้คาเธย์ก็กำลังจะกลับมาเข้าร่วมการคัดเลือกครั้งนี้ด้วย ฉันก็เลยอยากได้ภาพเหตุการณ์ที่ไอ้คาเธย์ร้องไห้เพื่อเอาไปประจานให้พวกลูกน้องของมันหมดความเชื่อถือและไม่มีใครยอมเลือกมันเป็นหัวหน้าแก๊ง ถ้าแก๊งนั้นไม่มีคนเก่งๆ อย่างไอ้คาเธย์มันก็ไม่ต่างอะไรกับอนุบาลหมีน้อยหรอก!!!”

บ้าเรอะ! นักเรียนอนุบาลที่ไหนจะหนวดเฟิ้ม หน้าตาเหมือนนักฆ่าร้อยศพอย่างอันธพาลพวกนั้นกันล่ะ เปรียบเทียบน่ารักเกินไปแล้ว

โอ๊ย! เขาคิดได้ยังไงกัน จะทำให้หัวหน้าแก๊งร้องไห้เนี่ยนะ สั่งให้ฉันนั่งเครื่องบินไปฆ่าตัดตอนบารัค โออาม่ายังง่ายกว่าเลย

ทาร์ซเดินอ้อมไปแก้เชือกที่มัดมือของฉันออก (แต่ขาฉันยังถูกมัดเป็นแหนมอยู่) จากนั้นเขาก็ส่งวัตถุสีเงินอันเล็กที่มีประกายวิบวับให้

“นี่คืออุปกรณ์ที่เธอต้องใช้”

ฉันเอื้อมมือไปรับอย่างงงๆ

“ต่างหูงั้นเหรอ”

“ใช่! นี่เป็นต่างหูแบบพิเศษที่ฉันสั่งทำขึ้นมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ ภายในเพชรเม็ดนี้จะซ่อนกล้องขนาดจิ๋วเอาไว้ด้วย เพียงแค่กดปุ่มที่แป้นทางด้านหลัง มันก็จะสามารถบันทึกภาพได้ทุกเหตุการณ์ ดังนั้นถ้าเธอทำให้เป้าหมายร้องไห้ได้ ต่างหูเพชรเม็ดนี้ก็จะบันทึกภาพเอาไว้เป็นหลักฐานได้ทั้งหมด”

“แล้วจะดูภาพยังไงล่ะ”

“เครื่องนี้ไง” เขาชูเครื่องมือสีดำๆ อันเล็กที่มีรูกลมๆ อยู่ทางด้านบนให้ฉันดู “ใส่ชิปจากต่างหูลงไปในช่องนี้ แล้วเอาสายไปเสียบต่อเข้ากับทีวี จากนั้นก็ใช้งานได้ตามปกติเหมือนเครื่องเล่นดีวีดีทั่วไป”

โอ๊ะ! แก๊งอันธพาลทำเรื่องไฮเทคแบบนี้ได้ด้วย ฉันตื่นเต้นนะ

“เอ่อ...คือว่ามันเจ๋งเป็นบ้าเลย ไอ้เครื่องนี้เนี่ย ฮ่ะๆ แต่ฉันว่าเรื่องที่จะทำให้เขาร้องไห้น่ะเป็นไปไม่ได้หรอกม้างงง เชื่อฉันสิ มันยากเกินไปสำหรับคนใจโฉดประเภทนั้น”

“ไม่ยากหรอกน่า เธอยังทำให้ไอ้หมอนั่นร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรได้เลย”

“โอ๊ย! อีตานั่นใจเสาะจะตายชัก แค่เข็มสะกิดส้นเท้าก็น้ำตาไหลพรากแล้ว ฉันขอเลิกกับเขาสิบครั้ง เขาก็ร้องไห้แบบนี้ทุกครั้งน่ะแหละ! แต่คาเธย์เขาเป็นถึงหัวหน้าแก๊งอันธพาลเชียวนะ! ต่อมน้ำตายังใช้การได้อยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้”

“ไม่มคำว่าเป็นไปไม่ได้อีกต่อไปแล้ว สาวน้อย”

กริ๊ก!

แว้ก อะ...อะไรกันเนี่ย อยู่ดีๆ เขาก็ควักปืนขึ้นมาจ่อที่หัวฉัน

นี่ถึงกับจะฆ่าจะแกงกันเลยเรอะ!

ฉันอยากร้องไห้แทนคาเธย์แล้วอ่ะ ขอร้องแทนเลยได้มั้ย แถมน้ำตาให้อีกสามโอ่งเอาไว้อาบแทนน้ำเลยด้วย ฮือๆๆ

“ใจเย็นๆ ก่อนสิ...แหม เรื่องแบบนี้มันต้องค่อยๆ ตัดสินใจ อย่าเพิ่งรีบร้อน มันมีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้มั้ยล่ะ ทางเลือกอื่นที่ไม่ต้องทำให้เขาร้องไห้น่ะ”

“ฉันมีทางเลือกให้เธอแค่สองทางเท่านั้น”

โอ...ขอบคุณที่ยังอุตส่าห์มีทางเลือกให้ บางทีโลกก็ไม่ได้โหดร้ายกับฉันมากไปนักหรอกเนอะ

“ทำ! เพื่อให้เธอกับแฟนเก่ารอด และไม่ทำ! โดนยิงตายคาที่ทั้งคู่เลือกเอา!!!”

1

ตามล่าไอ้หัวหน้าแก๊ง

กรรมตามสนองฉันแล้ว

ไม่น่าไปทำให้อีตาแฟนเก่าสุดใจเสาะร้องห่มร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดซะขนาดนั้นเลยอ่ะ คราวนี้ฉันเลยเป็นฝ่ายโดนซะเองเลย เวรแท้ๆ!

โอ๊ย! ไม่รู้จะร้องไห้เป็นภาษาอะไรที่อยู่ดีๆ ก็ต้องมารับชะตากรรมแบบนี้ แถมเรื่องนี้ยังต้องเป็นความลับสุดยอด บอกใครไม่ได้เลยแม้แต่คนเดียว แม้กระทั่งหัวหน้าแก๊งเดธ ดราก้อนอะไรนั่นก็ยังไม่รู้เลยนะเนี่ย แล้วฉันจะไปปรึกษาหารือกับใครได้ล่ะ

เฮ้อ...หัวเดียวกระเทียบเจียวลีบของแท้

เอาล่ะ! แต่เพื่อความปลอดภัยของชีวิตตัวเองและแฟนเก่างี่เง่านั่น (ป่านนี้ตายไปหรือยังก็ไม่รู้) ฉันก็คงจะต้องทำตามคำสั่งของอีตาหน้าท้องแข็งปั๋งนั่นน่ะแหละ แต่นี่ฉันยังไม่มีข้อมูลของคาเธย์เลยสักอย่าง

เอ...ถ้าเขาต้องเจอกับสิ่งที่ตัวเองกลัวก็อาจจะร้องไห้ได้นะ

ว่าแต่เขากลัวอะไรล่ะ!

สงสัยต้องโทรไปถามทาร์ซก่อน

ตู๊ดๆๆ

ฉันกดเบอร์มือถือที่ทาร์ซให้ไว้แล้วกดโทรออก ไม่นานเขาก็รับสาย

(ว่าไง!)

โอย...แค่รับโทรศัพท์ยังทำเสียงดุ เค้ากลัวนะ

“คือว่าฉันอยากรู้ข้อมูลของหัวหน้าแก๊งเรดคิสสักหน่อยน่ะ”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)