Blackmail ถ้าไม่เชื่อฟังผมจะรักคุณ

บทนำ

ปวดหัวจัง...

ฉันตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยนัก กลิ่นผู้ชายลอยอบอวลไปทั่วทั้งห้องอย่างน่าแปลก ไม่ใช่กลิ่นน่าเกลียดแต่ก็ไม่ได้น่าพิสมัย ตอนแรกสงสัยว่าฉันคงจะอยู่ห้องพี่ชายตัวเอง ทว่าพอสังเกตเห็นผนังสีน้ำเงินติดกับเฟอร์นิเจอร์สีขาวแล้ว ทำให้รู้เลยว่านี่ไม่ใช่ห้องพี่ชายที่สุดแสนจะขี้เกียจแน่ๆ

แล้วมันที่ไหนคะ!!

แชะ!

แสงแฟลชกระทบกับรูม่านตาทำให้ฉันต้องหลับตาปี๋ และเมื่อลืมตาขึ้นมองก็พบผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้มายืนส่งยิ้มหวานให้ฉัน พร้อมทั้งสะบัดแผ่นกระดาษที่อยู่ในมือไปมาหลังจากถ่ายภาพเสร็จ

“ที่รัก”

“O_O”

“เธอเป็นของฉันแล้ว”

“ไอ้โรคจิต” สัญชาตญาณที่แอบซ่อนอยู่ภายในบอกฉันว่านี่คือเหตุการณ์ที่ไม่ปลอดภัยนัก “ฉันไปเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่กันยะ”

“ตั้งแต่บัดนี้...เป็นต้นไป!”

รูปถ่ายโพลารอยด์จำนวนหลายสิบใบถูกโยนขึ้นเหนือหัวก่อนจะลอยละลิ่วปลิวละล่องไปพร้อมๆ กับสติของฉัน

ฉันถูกแบล็กเมล์!

1

Blackmail

“พี่ทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง”

“พี่ขอโทษนะสาวน้อย พี่ชายคนนี้ผิดไปแล้ว”

“พี่ทำเหมือนฉันเป็นสิ่งของ ยังไงซะฉันก็มีชีวิตจิตใจนะพี่ พี่ไปทำอะไรเอาไว้ถึงต้องประเคนฉันให้กับมันอย่างนั้น!”

พอได้รู้ความจริงบางอย่างฉันก็กลับมาที่บ้านทันที คนที่จับฉันได้บอกว่าพี่แดนไทยไปท้าพนันแข่งมอเตอร์ไซค์แล้วแพ้ แต่ถ้าพี่ฉันชนะก็จะได้เงินก้อนโตเพื่อนำไปจัดปาร์ตี้งานวันเกิด แล้วผลของการพนันขันต่อแบบนั้นมันแน่นอนที่ไหน มอเตอร์ไซค์ก็ยืมเพื่อนมา ปัญญาจะหาเงินไปใช้หนี้ก็ไม่มี สุดท้ายก็เลยเอาฉันไปป๊ะไว้กับหมอนั่นแทน! นี่แหละเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องไปนอนแอ้งแม้งอยู่ในห้องของใครก็ไม่รู้

“ตองหนึ่ง พี่...พี่ขอโทษ!” พี่แดนไทยวิ่งไปหยิบมะละกอมาชี้หน้าตัวเอง “พี่จะเอามะละกอฟาดหัวตัวเอง ถ้าพี่ตาย ฝากพ่อกับแม่ด้วย”

“มะละกอไม่ทำให้พี่ตายหรอก เอานี่ดีกว่า”

ฉันคว้าสากกะเบือที่อยู่ไม่ไกลมือนักส่งให้เขา (เราแอบมาคุยกันในครัวเนื่องจากกลัวพ่อแม่จะได้ยิน)

“ถ้าเอาสากกะเบือตีหัวแล้วไม้ไม่หักอย่าเลิกตี แต่ถ้าไม้หักแล้วพี่ไม่ตายฉันจะอภัยให้”

“แกไม่เอามีดแทงพี่ไปเลยล่ะ”

“แต่สิ่งที่พี่ทำมันยิ่งกว่าเอามีดแทงฉันอีก แหกตาดูนี่เข้า!”

ฉันยื่นรูปถ่ายโพลารอยด์ที่อีตาบ้านั่นฝากเอาไว้ได้หูต่างหน้าแปะเข้าไปที่หน้าพี่แดนไทย

“นะ...นี่มันรูปแกนี่นา”

“ด้วยความโรคจิตของมัน มันถ่ายรูปฉันเก็บเอาไว้เลยเห็นไหม แล้วต่อไปนี้ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

“แกกับมัน...”

“ฉันไม่รู้!”

“แต่ดูจากรูปมันชัวร์อยู่แล้วนี่”

“แต่ฉันไม่มีเอฟเฟ็กต์อะไรเลย”

“ไปตรวจไหม”

“ถ้าตรวจแล้วหมอบอกว่า...ฉัน...ฉัน ไม่ไป ยังไงฉันก็ไม่ไป อย่างน้อยฉันยังโกหกตัวเองได้ว่าไม่เคย”

“แต่รูปมันยืนยันขนาดนี้ พี่จะไปฆ่ามัน!”

“ฆ่า? ถ้าพี่ฆ่ามันได้แต่แรก พี่คงไม่เอาฉันไปประเคนให้มันหรอก ที่ฉันมาหาพี่วันนี้เพื่อจะบอกว่า...ฉันจะตัดพี่ตัดน้องกับพี่นับแต่นี้เป็นต้นไป!”

“โอ้ลัลล้า!”

“นี่พี่ดีใจเรอะ”

“เปล่า มันเป็นคำอุทาน พี่เสียใจจนพูดไม่ออก มันเป็นรูปถ่ายโพลารอยด์แปลว่าไม่มีฟิล์ม ถ้าเราขโมยรูปทั้งหมดมาได้ ทุกอย่างก็เป็นอันจบ ไม่ต้องห่วง พี่จะหาทางช่วยแกเอง”

“ฉันไม่ได้ต้องการรูป แต่ฉันต้องการศักดิ์ศรีของฉันคืน!”

ซวย! ซวย! ซวยมาก! ทำไมฉันถึงเกิดมาอาภัพอย่างนี้นะ

ฉันไม่เคยมีจูบแรก แต่ฉันกลับมี...ครั้งแรกโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ คนอื่นเขามีพี่ชายไว้เพื่อคอยให้คำปรึกษา แต่แนกลับมีพี่ชายไว้เพื่อคอยสร้างปัญหาให้กับฉันโดยเฉพาะ ฉันจะดำเนินชีวิตต่อไปยังไงดี รูปถ่ายอีกไม่รู้กี่ใบยังอยู่กับไอ้บ้านั่นอยู่เลย ไอ้เรื่องจะขโมยน่ะแค่คิดก็ลำบากแล้ว เพราะมันแปลว่าแนต้องเอาตัวเข้าไปพัวพัน

ไม่หรอก...ก็แค่ถ่ายรูป ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้หรอก

เชื่อสิ...ว่าไม่มี

มั้ง?

เพราะว่ามี ‘มั้ง’ ไง ปัญหาถึงได้ยังไม่จบไม่สิ้น! ในเช้าวันต่อมาพอฉันมาถึงที่โรงเรียนปุ๊บ ก็ได้พบกับตัวปัญหาที่เมื่อวานพาฉันไปนอนในห้องนั้นปั๊บ แถมเขายังอยู่ในชุดยูนิฟอร์มแบบเดียวกับฉันเปี๊ยบ เอาเป็นว่าถ้ามีน้ำอยู่ในปากฉัน มันคงพุ่งออกมาเป็นฝอยเหมือนม็ดฝนเทียมไปแล้ว

“นะ...นาย”

“เฮ้โล”

อะ...ไอ้แบล็กเมล์นี่ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!

ฉันไม่รู้จัก

ฉันไม่รู้จัก

ฉันต้องทำเป็นไม่รู้จัก

“ไม่ทักทายสามีของเธอหน่อยเหรอ”

“เฮือก!”

ฉันถึงกับต้องหยุดขาของตัวเองไว้แล้วหันไปมองหน้าเขาตัวสั่นงันงก รู้ไหมคำว่า ‘สามี’ มันกระทบกระเทือนจิตใจแนแค่ไหนน่ะ

“ทักฉันเหรอ”

“แน่นอนสิจ๊ะ ดารืลิ้งก์”

แม้จะพยายามทำเป็นไม่รู้จัก แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะต้องถาม...

“เอาชุดยูนิฟอร์มแบบนี้มาจากไหน”

“ฉันยังเอาตัวเธอมาเป็นของฉันได้ แค่ชุดทำไมจะเอามาไม่ได้ มันร้อนจริงๆ นะชุดแบบนี้ แต่ใส่แล้วดูดี...เอาล่ะ ฉันตัดสินใจแล้ว เรียนที่นี่ดีกว่า”

“ใครเขาให้นายเรียนกัน”

“พ่อฉันไง พ่อฉันทำได้”

“ฉันไม่เชื่อหรอก!’

ฉันไม่รู้ว่าอีตานี่ที่ฉันไม่รู้จักแม้แต่ชื่อจะทำอะไร เขาโทรหาใครสักคนแล้วก็บอกว่า ‘ผมอยากเรียนที่นี่แหละพ่อ ย้ายให้ผมหน่อยนะ แล้วสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี’ จากนั้นก็วางสายแล้วขยิบตาให้ฉันหนึ่งที

“วันนี้มาทักทายเฉยๆ พรุ่งนี้ฉันจะมาเรียน”

“โกหกใช่ไหม คนเรามันไม่ได้ย้ายโรงเรียนกันง่ายๆ หรอก”

“สำหรับพ่อฉัน ขอเพียงแค่ฉันคิดจะเรียนที่นี่ เขาจะทำให้ฉันเข้าเรียนจนได้”

“นายคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน!”

“โอ๊ะ”

“โอ๊ะอะไร”

“จริงๆ เธอต้องการอยากจะรู้ชื่อฉันใช่ไหม ฉันนี่โง่ๆๆ จังเลย” เจ้าตัวเอามือเขกหัวตัวเองแล้วส่ายหน้าเหมือนกับว่าใช้ไม่ได้ “ฉันรู้จักแต่ชื่อเธอ มันไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ ด้วย”

“ฉันไม่ได้อยากรู้จักชื่อนายโว้ย”

“ฉันชื่อเอราวัณ”

“ไม่อยากรู้”

“หนูจะอารูปเราไปแปะบอร์ดนะ”

“สวัสดีต้ะเอราวัณ”

“แล้วเจอกันนะดาร์ลิ้งก์ จุ๊บๆ”

ไอ้คนท่าทางกวนประสาทส่งจูบให้ฉันแล้วก็เดินลัลล้าจากไป โดยมีสายตาของสาวๆ มองตามร่างเขาไปด้วยความหลงใหล ผิดกับฉันที่มองด้วยความโกรธ ชีวิตฉันไม่สงบสุขอีกต่อไปแล้ว

ฉันใช้เทปกาวติดกระดาษที่เขียนชื่อ ‘เอราวัณ’ เอาไว้กับพวงกุญแจรูปพิกกาจู แล้วเอาปากกาจิ้มๆๆๆ ตุ๊กตาต้องคำสาปยังทำให้คนเจ็บปวดทุรนทุรายได้ ฉันเชื่อว่าพวงกุญแจกับแรงอาฆาตแค้นของฉันก็ทำได้เหมือนกัน

“สงสารพวงกุญแจ”

กั้ง เพื่อนสาวที่วิ่งมาทีหลังวางกระเป๋าลงข้างๆ แล้วมองพวงกุญแจรูปพิกาจูที่มีรูพรุนๆ และรอยปากกาน้ำเงินเป็นจุดๆ เหมือนพิกกาจูเป็นอีสุกอีใสตามเนื้อตัว

“ฉันอยากจะฆ่าๆๆๆ”

“ฉันรู้สึกได้ถึงแรงอาฆาตเลยล่ะ ใครไปทำอะไรแกมาเนี่ย”

“ฉันถูกแบล็กเมล์”

“ใคร!”

“ฉันพูดอะไรออกไปเหรอ”

“แกหลุดมาแล้ว เห็นทีไม่เล่าคงจะไม่ได้”

“อย่าบังคับฉัน”

“เล่า!”

ฉันส่งรูปถ่ายโพลารอยด์ตอนที่ตัวเองนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงให้กั้งดู พอเพื่อนสาวเห็นรูปพวกนี้ก็อ้าปากหวอ

“ใครถ่ายให้แก แกตั้งกล้องถ่ายเองเหรอ”

“แกอย่าทำโง่หน่อยได้ไหม หลังจากดูรูปแล้วน่ะ แกไม่เข้าใจคำว่าแบล็กเมล์ในความหมายของฉันเหรอ”

“แล้วใครเป็นคนทำ”

“มันชื่อเอราวัณ เป็นใครมาจากไหนไม่รู้ แต่ฉันรู้แล้วว่ามันกำลังตามรังควานฉัน”

“หมดกันสาวน้อยของฉัน...แล้วไปพลาดท่าได้ยังไง”

“พี่ชายของฉันที่แกเฝ้าหลงใหลมานานไงล่ะ”

“พี่แดนไทยไปเกี่ยวอะไรด้วย หรือเขาทำอะไรแก ม่าย ผิดศีลธรรมที่สุด!”

“เพราะกลัวเพื่อนจะเข้าใจผิดมากไปกว่านี้ ฉันเลยต้องเล่าอย่างพอสังเขป แต่ก็กลัวเพื่อนจะผิดหวังในตัวพี่แดนไทยพอสมควรเพราะว่ายัยกั้งชอบพี่ชายฉันมากๆ ถ้าต้องมาฟังเรื่องนี้เข้าไม่รู้ว่ายัยนี่จะรู้สึกยังไง

“ฉันไม่อยากเกลียดพี่แก แต่...เขาทำให้ฉันเกลียด คิดได้ไง เอาน้องสาวตัวเองปตึ๊งไว้ก่อน แล้วจะเอายังไงต่อ...ไอ้นั่นคงไม่มารังควานแกหรอกมั้ง”

“มันมารังควานฉันตั้งแต่เช้าแล้ว แกมาสายเลยไม่ได้เห็น และเห็นบอกว่าจะย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ด้วย บอกกับฉันเองว่าเจอกันพรุ่งนี้”

“อยากเห็นหน้าเลย”

“ถ้าย้ายมาจริงก็จะได้เห็น”

“นี่ถ้าแฟนคลับรู้เรื่องที่เกเสียของไปแล้ว พวกเขาจะรู้สึกยังไงกันนะ”

“อีบ้า พูดมาได้เสียของ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้ตัวเองสึกหรอเลยนะ...อย่างน้อยฉันก็แอบรู้สึกได้เองว่า...คงไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“ไม่มีเอฟเฟ็กต์ไง”

“เขาจับแกแก้ผ้าถ่ายรูป มีผ้าห่มปิดอยู่อย่างนั้น ฉันไม่เชื่อว่าแค่แก้ผ้าจับมือแล้วบอกรักกันหรอก”

“บอกรักฉันก็ไม่ได้ยินโว้ย! เลิกพูดเสียที ไม่งั้นฉันเตะแกแน่”

“เอานี่! รุ่นพี่มาฝากให้ อ่านซะ”

“อะไรอีก”

“เดิมๆ จดหมายรัก...ฉันบอกให้ส่งเมสเซจไปบอกเขาว่ามันไม่ได้คุณค่าและความหมายที่เพียงพอ”

จดหมายรักแบบเดิมๆ จากใครก็ไม่รู้ส่งมาหาฉันทุกวัน พอแกะอ่านก็พบว่ามีแต่ประโยคเดิมๆ ทว่าฉันก็ให้เกียรติทุกคนด้วยการเก็บเอาไว้ทุกฉบับนะเห็นอย่างนี้

“อืม ขอบใจ”

และเมื่อแกะซองจดหมายก็ได้พบกับสิ่งมหัศจรรย์พันลึก

“แว้ก!!!”

“อะไรๆ”

“ใครฝากให้แกเอาจดหมายซองนี้มาให้ฉัน ทำไมมีรูปนี้ได้!”

หนึ่งในรูปถ่ายโพลารอยด์จำนวนมากมายที่เอราวัณถ่ายเอาไว้ถูกพบในจดหมายซองนี้ด้วย แต่ไม่มีกระดาษเขียนข้อความใดๆเลยนอกจาก

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)