รักต้องรุก (Cookie)

บทที่ 1

 

ปึ้ง!

โรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้เวยเซิ่งสาขาไทเป เวลาเก้าโมงสี่สิบแปดนาทีของเช้าวันหยุดสุดสัปดาห์ เสียงกระทบของของหนักดังขึ้นหนึ่งครั้งก่อนเห็นร่างผู้ชายคนหนึ่งลอยละลิ่วไปหลายเมตร แล้วตกลงถึงพื้นตามด้วยเสียงครางในลำคอ หลังจากนั้นก็ขดตัวไม่ขยับเขยื้อนอีก ได้ยินแต่เสียงครวญที่ขาดๆ หายๆ

“เอ๋? เอ่อ เกรล นายไม่เป็นไรใช่ไหม” ดาเรีย ซ่ง ย่อตัวลงนั่งยองๆ ข้างชายหนุ่มแล้วใช้นิ้วชี้จิ้มที่ไหล่ของเขา แต่ก็เผลอเผยรอยยิ้มที่มุมปาก

“ดา...เรีย...ซ่ง!” เกรล ติงขบกรามแน่นแล้วปล่อยคำพูดออกมาทีละคำ เงยหน้าถลึงตาใส่เธออย่างดุๆ “นี่เป็นการกระทำที่ปฏิบัติต่อเพื่อนรักตั้งแต่เด็กอย่างนั้นหรือ เสียดายที่ฉันลงเครื่องบินปุ๊บ ยังไม่ทันกลับบ้านก็แบกสัมภาระมาหาเธอที่นี่ เธอจต้อนรับฉันอย่างนี้หรือ”

สัมภาระ? ดาเรียเหลือบมองเป้เดินทางที่เขาทิ้งไว้ข้างผนัง อุตส่าห์มาตั้งไกลจากอเมริกา ของแค่นี้ก็เรียกว่าสัมภาระงั้นหรือ

“ก็แค่ซ้อมมือกันเล็กน้อยนี่นา” เธอพยุงเขาขึ้นมานั่งพิงผนัง เหยียดปากแบบดูถูก “ฝีมือสู้ไม่ได้แล้วจะโทษใครล่ะ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าแค่ไม่กี่ปีนายก็เปลี่ยนเป็นคนอ่อนแอขนาดนี้”

“เธอนะเธอ มีความสำนึกของลูกผู้หญิงสักนิดหนึ่งหรือเปล่า” เขามองเธอด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความรู้สึก ‘ไม่ได้ดั่งใจเลย’ ดูซิ ตัดผมสั้นซะยิ่งกว่าผมเขาอีก ร่างกายก็แบนราบ กล้ามเนื้อแข็งแรง ถ้าไม่เพราะทรวดทรงองค์เอวที่ยังพอนับว่าอรชรได้รูปอยู่บ้าง จะมีตรงไหนเหมือนผู้หญิงกัน แต่ทั้งที่เป็นแบบนั้นเขาก็ยังถูกใจเธอ ช่างอนาถแท้

“ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายสักหน่อย” เธอเถียงอย่างมั่นอกมั่นใจ “อีกอย่างฉันก็ถือว่าออมมือแล้วนะ ถ้าให้อาจารย์...ลุงติงรู้ว่าหลายปีที่ผ่านมานายไม่ได้พัฒนาฝีมือเลย นายคงได้เจอดีแน่” การเรียนเปรียบเสมือนพายเรือทวนน้ำ ถ้าไม่พยายามก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆ ก็จะถอยหลังทันที ทำไมแค่นี้ก็ไม่เข้าใจ

“เธอ...” เกรลโกรธจนพูดไม่ออก แต่ก็เถียงไม่ได้ อาจารย์ของเธอก็เป็นพ่อของเขา โรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้เวยซิ่งสาจาใหญ่ที่ไถจง ปัจจุบันให้อาของเขาดูแลอยู่ เนื่องจากว่าทั้งสองคนพูดได้ว่าเติบโตมาจากโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้ เธอที่ขณะนี้ทำงานอยู่ที่ไทเปก็เลยมีกุญแจของโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้เวยเซิ่งอีกหนึ่งชุด ในช่วงวันหยุดและช่วงที่โรงเรียนปิด เธอก็จะมาช่วยอาจารย์อาตรวจดูสักหน่อย แล้วถือโอกาสฝึกซ้อมร่างกายไปด้วย

“เฮ้อ ต้องส่งนายไปโรงพยาบาลไหม” ดาเรียกะพริบตาแล้วแกล้งถาม

“ไม่...ต้อง...แล้ว!” เกรลปล่อยคำพูดหลุดรอดไรฟันทีละคำ ส่งโรงพยาบาล? แค่นี้เธอยังรู้สึกว่าเขาขายหน้าไม่พอหรือไง ยังดีนะที่วันนี้โรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้หยุด ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย อาก็กลับบ้านที่ไถจงไปแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงจะอับอายมากกว่านี้

“อ้อ” เธอได้แต่พยักหน้ารับแล้วนั่งขัดสมาธิตรงหน้าเขา “จริงสิ นายรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่นี่”

“วันหยุดนอกจากเธอจะมาโรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้แล้วยังจะไปไหนได้ หรือเธอจะมีนัดกับแฟน” เขาเหล่เธอแบบดูถูกหนึ่งทีพลางพูดจาดูหมิ่นเต็มประดา

“นายหมายความว่ายังไง” ดาเรียถลึงตาใส่ เธอถูกไอ้หมอนี่หยามน้ำหน้าซะแล้ว “นายหมายความว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะมีผู้ชายมานัดเดตฉันใช่ไหม”

“ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นแล้วเธอมีไหมล่ะ”

“ฉัน...” เธอหยุดชะงัก พูดไม่ออก

“ไม่มีใช่ไหมล่ะ” เขาหัวเราะเยาะเธออย่างใจร้าย

“เชอะ นายคิดว่าไม่มีคนมาจีบฉันรึไง เป็นฉันที่ไม่เอาเองต่างหาก” ดาเรียส่งเสียงฮึอย่างไม่เห็นด้วย ผู้ชายพวกนั้นอ่อนเกินไป ไม่เข้าตาเธอเลยสักคน

“เธอก็โม้ต่อไปเถอะ”

“ฉันไม่ได้โม้ จะบอกให้ ตัวฉันตอนนี้กำลังมาแรง มีหนุ่มที่มีการศึกษาสูง รายได้สูง รูปร่างสูงคนหนึ่งขยันมาตามจีบ ฉันบอกแล้วไง  ฉันไม่เอาเองต่างหาก” เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างภูมิใจพร้อมกับวางท่าอย่างโอ้อวด

เกรลเหลือบมองเธอทีหนึ่ง แววตาซ่อนเร้นอะไรบางอย่าง

“เธอภูมิใจมากใช่ไหม” เขาเลิกคิ้วขึ้น ถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

ดาเรียหยุดชะงักจากอาการกระดี๊กระด๊าที่แสร้งทำมาเมื่อสักครู่ สีหน้ากลายเป็นห่อเหี่ยวในทันทีทันใด

“ไม่เลยสักนิด ไอ้หมอนั่นเป็นมนุษย์ต่างดาวชัดๆ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ชอบทำเป็นรู้ดี คิดไปเอง และพูดเองเออเอง แถมข้างตัวเขาก็มีผู้หญิงที่เหมือนมนุษย์ต่างดาวที่ไม่มีเหตุผลอยู่คนหนึ่ง ชอบทำตัวน่าสงสารเวลามองมาที่ฉัน ทุกครั้งที่พูดด้วยต้องทำเป็นน้ำตาจะร่วงก่อน แล้วบอกว่าฉันเป็นคนใจดีอย่างนี้ สวยงามอย่างนั้น อย่ามาพรากพวกเขาออกจากกันเลย...เชอะ ใช่ว่าเธอจะไม่เคยเห็น ตอนฉันปฏิเสธผู้ชายคนนั้นอย่างไม่มีเยื่อใย ฉันรำคาญพวกเขาจะตายอยู่แล้ว” ดาเรียพูดไปพลางแสดงสีหน้าที่ทนไม่ไหวออกมา

“ลุงซ่ง ป้าซ่ง แล้วก็แดโรว์ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรือ” เกรลขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูจากบ้านสกุลซ่งที่มีพ่อแม่หวงลูกสาวบวกกับพี่ชายหวงน้องสาวอย่างนั้น ไม่น่าให้ผู้ชายประเภทนี้เข้าใกล้เธอได้ ซึ่งนี่ก็คือเหตุผลที่ก่อนหน้านี้เขากล้าอยู่ที่อเมริกา ไม่ได้เฝ้าเธออยู่ที่ไต้หวัน ยกเว้นว่าเธอจะไม่ได้บอกคนในบ้าน

“เรื่องอย่างนี้ฉันจัดการเองได้ ไม่ต้องให้พวกเขาถ่อจากไถจงมาที่นี่หรอก” เธอเบะปาก กำหมัดทั้งสองข้าง ขบกรามแน่นแล้วพูดต่อว่า “ฉันตัดสินใจแล้ว ถ้าเขายังตามตื๊อไม่เลิก ฉันก็จะคลุมกระสอบแล้วซ้อมเขาในซอยเปลี่ยวซะ ฉันกับเขาอยู่กันคนละโลก

เกรลได้ยินแล้วพยักหน้า “จะทำเมื่อไหร่อย่าลืมเรียกฉันไปด้วย” มุมปากเขาเลิกขึ้นหนึ่งที บังอาจมาเจ๊าะแจ๊ะกับผู้หญิงของเขา ไม่ทำให้ไอ้หมอนั่นหลาบจำสักหน่อยได้ยังไง ส่วนผลกรรมที่ไอ้หมอนั่นได้รับนั้นก็คงไม่ต่างจากผู้ชายคนอื่นๆ ที่เคยมาจีบเธอก่อนหน้านี้...

“ฮ่าๆ อย่างนี้สิเพื่อนแท้ ถึงเวลาถ้านายยังอยู่ ฉันเรียกนายแน่” ดาเรียตบบ่าของเขาอย่างแรง “จริงสิ ทำไมกลับมาเวลานี้ แล้วคิดจะอยู่นานแค่ไหน”

“ไม่ไปแล้ว” เกรลเหลือบตามองเธอทีหนึ่ง ลุกขึ้นมาขยับแข้งขยับขา รู้สึกปวดทื่อๆ บ้างตามตัวแต่ก็เป็นแค่อาการเจ็บภายนอก อย่างที่ว่า หนึ่งเพราะเธอออมมือไว้จริงๆ ส่วนสองน่ะเหรอ แน่นอนว่าเพราะเขาสงวนกำลังไว้ จงใจแกล้งแพ้เธอ

“หา? ไม่ไปแล้ว? แล้วงานที่ได้เงินปีละเป็นล้านดอลลาร์ล่ะ” เธอเงยหน้ามองเขาอย่างตะลึง

“ลาออกแล้ว” เขาพูดแบบไม่แยแส ในเมื่อเขาก็ทำตามข้อกำหนดของบริษัท ยื่นใบลาออกล่วงหน้าสองเดือน เมื่อถึงกำหนดเวลาก็ไป ถึงแม้ว่าบอสจะไม่ได้อนุมัติ บอกแต่เพียงว่าให้ลาพักยาวแถมเป็นวันลาที่ได้รับเงินเดือนด้วยก็ตาม

“ลาออกแล้ว!” เธอตะโกนออกไปอย่างตะลึงงัน

“อืม ลาออกแล้ว” เขาพยักหน้าด้วยสีหน้านิ่งๆ “เธอจะกลับรึยัง”

“อ้อ จวนแล้ว...เดี๋ยว อย่าเพิ่งเปลี่ยนหัวข้อสิ ทำไมถึงลาออกล่ะ งานดีขนาดนั้นลาออกมาเสียดายน่าดูเลย มันเกิดอะรขึ้นเหรอ” ดาเรียซักไซ้ไล่เลียงต่อ

“เธอไม่อยากให้ฉันกลับมาหรือ” เกรลจ้องมองเธออย่างจริงจัง

ดาเรียชะงัก “นี่ไม่เกี่ยวกับอยากให้กลับมาหรือเปล่ามั้ง”

“ฉันอยากกลับมา จะไม่ให้ลาออกได้ยังไง หรือว่าเธอคิดว่าฉันหางานที่ดีกว่านั้นในไต้หวันไม่ได้ ต้องจากบ้านจากเมืองเพื่องานนั้นตลอดชีวิต?” น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้นเล็กน้อย

เธออ้าปากหวอ สักพักหนึ่งถึงหายจากอาการตะลึง พอรู้ตัวก็กระโดดลุกขึ้นมาอย่างโมโห ชกใส่เขาทันที “เกรล นายหมายความว่ายังไง ฉันเป็นห่วงนาย ทำไมนายต้องใส่ร่ายฉันอย่างนั้น ฉันเคยพูดคำพูดพวกนั้นที่ไหน นายน้อยอกน้อยใจอะไรกันนักกันหนา”

เขายกมือรับกำปั้นของเธอ ฝ่ามือกำมือของเธอไว้ “ดาเรีย เธออย่าพูดไม่กี่ประโยคก็ลงมืออย่างนี้สิ”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)