Rose, Rose, I Love You (Cookie)

หงเหมยกุย หายใจไม่ออก

ตัวเธอแข็งที่อไปหมด แต่ความรู้สึกกลับเฉียบไวมาก เป็นพิเศษ เธอรับรูได้ว่าผู้ชายคนนั้นกำลังยืนอยู่ด้านหลัง ห่างออกไปไม่ถึงยี่สิบเซนติเมตร

เขาสูดลมหายใจเข้าสึกอย่างเชื่องช้า ตามด้วยปล่อย ลมหายใจรดเส้นผมของเธอเบาๆ กลิ่นอายความเป็นชาย ที่ชวนให้รู้สึกแปลกหน้าแต่กลับสร้างความคุ้นเคยอย่าง ประหลาดของเขาลอยอบอวลอยู่ในพื้นที่เล็กแคบแห่งนี้ เธอรับรูได้ว่าสายตาร้อนแรงกำลังมองสำรวจไล่จากล่าคอ ลาดไหล่ลงไปตามแผ่นหลังของเธอ...

เส้นขนในรูชุมขนลุกชันขึ้นมา เธอควบคุมสีหน้า

ตัวเองอย่างสุดความสามารถ พยายามรักษาสีหน้าเรียบเฉย ไร้ความรู้สึกต่อไป ไม่ยอมปล่อย¹ให้ความตื้นเต้นตึงเครียด เผยออกมาท่ามกลางสายตาของเขา

ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วเธอกำลังตื้นตระหนก จนอยากกรีดร้องออกมา

ต่อให้หงเหมยกุยนอนหลับฝืนไปก็ไม่คิดว่าจะได้ พบเจอกับผู้ชายคนนี้อีกครั้ง และยิ่งไม่คิดว่าจะต้องพบกับ เขาในสถานที่และสถานการณ์แบบนี้

ลิฟต์กำลังเคลื่อนตัวขึ้นไปอย่างช้าๆ ตัวเลขเรืองแสง ด้านบนขยับเพิ่มขึ้นทีละชั้น

เธอสูดลมหายใจเข้าลึก เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพลาง เหลือบหางตามองประตูลิฟต์ตรงหน้าที่เป็นมันเงาดุจ กระจก...

สวรรค์!

โอ๊ะ สวรรค์!

หงเหมยกุยกรีดร้องอยู่ในใจ ก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว เขามองเธอ!

เขากำลังมองเธออยู่!

ท่าไงดีๆ เขาจะจำเธอได้ไหม เธอตื่นตระหนกจนเหงื่อเย็นไหลซึมแผ่นหลัง กอด กุงกระดาษที่ใส่ผลส้มสดๆ จนเต็มถุงแน่น ใบหน้าเล็ก

ก้มตํ่าจนแทบชิดทรวงอกขาวอวบอิ่มประดุจลูกพีชสุกปลั่ง หวานฉํ่าที่ซ่อนอยู่ภายใต้ชุดออกกำลังกาย ดวงตาเบื้องหลัง เลนส์สายตาสั้นหลุบลงมองปลายนิ้วเท้าสะอาดสวยงามที่ โผล่พ้นรองเท้าแตะพลาสติกสีแดงของตัวเอง

เปลวเพลิงแห่งความหวังค่อยๆ ลุกโชนขึ้นในใจ บางทีเขาอาจจะจำเธอไม่ได้ เพราะคืนนั้นเธอ 'แต่งองค์ทรงเครื่องแบบจัดเต็ม' แต่ตอนนี้แค่ออกไปซื้อส้มที่เมื่อกี้ลืมซื้อเท่านั้น นอกจาก ไม่ได้แต่งหน้าแล้วยังสวมแว่นสายตา เส้นผมสีดำสนิทที่ม้วน เป็นลอนคลื่นถูกมัดเป็นหางม้าอย่างง่ายๆ ชุดออกกำลังกาย ที่สวมใส่ก็เหม็นกลิ่นบุหรี่และเปื้อนคราบกาแฟ กระทั่ง เสื้อนอกที่คว้ามาสวมอย่างลวกๆ ก่อนออกจากบ้านก็ยับย่น ไปทั่งตัว

สภาพโทรมๆ แบบนี้คงแตกต่างกับ 'สภาพ' ใน คืนนั้นอย่างสิ้นเชิง อีกอย่างเครื่องดื่มแอลกอฮอล์จำนวน มากในคืนนั้นก็ส่งผลกระทบต่อสติสัมปชัญญะของเธอ บางทีอาจส่งผลกระทบต่อความทรงจำของเขาด้วยก็เป็นได้ ไฟตัวเลขเลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆ ได้โปรดเถอะ ได้โปรด อย่าให้เขาจำได้เลย เธอแอบตะโกนอยู่ในใจ ได้โปรดเถอะ...

ติ๊ง!

ไฟหยุดที่เลข '7' ประตูลิฟต์แหวกเปิด หงเหมยกุย รีบร้อนก้าวเท้ากึ่งกระโดดออกไปอย่างรวดเร็ว

ทว่าเธอเพิ่งจะก้าวเท้าออกไปก็ถูกยึดแขนไว้แน่น เรี่ยวแรงมหาศาลที่เกาะกุมแขนทำให้เธอขยับไปไหนไม่ได้ อย่าว่าแต่จะหลบหนีเลย ไม่-จริง-น่า!

เธอหน้าซีดเผือด ค่อยๆ หันกลับไปมองอุ้งมือ หยาบใหญ่สีแทนของเพศชายที่เกาะกุมแขน ผ่านไปอีก หลายวินาทีกว่าเธอจะรวบรวมความกล้าเงยขึ้นมองใบหน้า ของชายคนนั้นอย่างช้าๆ

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายประดับด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร แต่ตรงกลางนัยน์ตาสีดำกลับมิเปลวเพลิงลุกโชน

เขาค่อยๆ ก้มหน้าลงจนซีดใบหน้าเธอแล้วเอ่ยด้วย น้ำเสียงเนิบๆ ว่า "คุณสวมเสื้อผ้าแล้วผมเกือบจำไม่ได้แน่ะ" ในที่สุดหงเหมยกุยก็ทนต่อไปไม่ไหว เธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาแล้วสูดลมหายใจ เข้าปอดลึกก่อนอ้าปาก

ปล่อยเสียงกรีดร้องลั่น

บทที่ 1

เวลากลางดึกตัวเมืองที่อึกทึกครึกครื้นค่อยๆ เงียบสงบลง ค้างคาวตัวหนึ่งพยายามกระพือปีกบินวนเวียน อยู่รอบไฟถนน จากนั้นบินโฉบเข้าไปในตรอกมืดๆ ระหว่าง อาคารใหญ่

ทัน¹ใดนั้นก็เห็นเงาดำขนาดใหญ่ลอยออกมาจาก ตรอกมืดนั้น

จางจื้อหยางที่เดินผ่านมาพอดีหยุดชะงักฝีเท้าด้วย ความประหลาดใจ เขาหรี่ตามองและเห็นชายร่างใหญ่ ลอยอยู่ในอากาศเหมือนโดนใครจับโยนหรือเตะออกมาจาก ตรอกมืดๆ

ชายร่างใหญ่ลอยมาชนกับถังขยะเสียงดังสนั่น ฝาเหล็กลอยหวือออกไป เศษขยะหกกระจายไปทั่วตามด้วย