Kiss Me, Mister AB สืบลับจับใจละลายรัก

I wanna kiss you

But if I do then I might miss you, babe
It’s complicated and stupid
Got my ass squeezed by sexy cupid
Guess he wants to play, wants to play
A love game, a love game

ฉันอยากจุมพิตคุณจัง

แต่หากทำอย่างนั้นคงไม่วายคิดถึงแต่คุณแน่
มันช่างซับซ้อนและยุ่งเหยิง
ราวกับถูกลูกศรแห่งความรักจากกามเทพปักเข้าใส่
คาดว่าเขาคงต้องการเล่นเกมส่ะมั้ง
เกมแห่งความรักนั้นยังไง

บทนำ

เสียงถอนหายใจเบาๆ ดังลอยมาจากหญิงสาวหุ่นเพรียวสวยซึ่งกำลังเดินยามตามทางเดินอย่างช้าๆ เสียงส้นรองเท้ากระทบกับพื้นผิวที่เหยียบย่างดังกึกกัก

"น่าแปลกใจจริงๆ ที่นายไม่ได้หลับอยู่"

เธอขยับริมฝีปากได้รูปสีแดงสดเอ่ยถ้อยคำที่ไม่รู้ว่าเป็นคำชมหรือคำปะชดให้แก่ชายหนุ่มผมสีนํ้าตาลออกส้มซึ่งนั่งดื่มเครื่องดื่มประเภทโกโก้เย็นรออยู่ก่อน

"นายพร้อมจะให้ฉันสัมภาษณ์รึยัง"

เธอเอ่ยปากอีกครั้ง...หากแต่

ไม่มีการตอบรับหรือปฏิเสธทางคำพูดหรือแม้แต่ใบหน้า แถมใบหน้าของชายหนุ่มที่ถูกตั้งคำถามกลับดูเหมือนจะไม่ได้สนใจอะไรเอาเสียเลยจนชวนให้รู้สึกหงุดหงิด

"นี่ มิสเตอร์เอบี" เธอกระแทกเสียงดังเพิ่มขึ้นเล็กน้อย "ช่วยให้ความสนใจกับฉันหน่อยได้มั้ยหา”

"...ผมไม่มีอารมณ์นี่นา จะเรียกมาทำไมก็ไม่รู้ =_="

เขาตอบเสียงเนือยจนยิ่งชวนให้หงุดหงิดมากขึ้นไปอีก

"ไม่มีอารมณ์ยังไงนายก็ต้องตอบคำถาม"

"อา...น่าเบื่อจังแฮะ" บ่นอุบอิบเบาๆ

แม้นั่นจะเป็นอาการที่ทำให้หญิงสาวผู้ต้องมาสัมภาษณ์อายหัวอย่างระอาใจช้าๆ ก่อนจะตัดสินใจไม่ใส่ใจดึงเอากระดาษที่อยู่ในซองเอกสารซึ่งถือมาด้วยแต่แรกออกดูแทน

"โอเค ดีนะที่คำถามไม่เหมือนกันน่ะ ไม่งั้นฉันได้คลั่งแน่"

เธอพูดพลางถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะอ่านข้อความที่เรียงตัวเพียงบรรทัดเดียวบนกระดาษด้วยเสียงที่ดังมากพอที่จะให้อีกฝ่ายได้ยิน

"ฟังนะ...โปรดบอกสิ่งที่ชอบที่สุดสามอันดับแรกของคุณมา"

อ่านจบก็พับกระดาษนั่นยัดกลับลงไปในซองเอกสารก่อนจะเลิกใส่ใจกับมันอย่างสิ้นเชิง

เริ่มต้นตอบคำถาม

"ของที่ชอบที่สุด..."

คำตอบถูกเว้นค้างเอาไว้ราวกับใช้ความคิด แต่คำตอบนั้นก็ยังคงไม่โผล่มาง่ายๆ จนหญิงสาวต้องใช้ส้นสูงสองนิ้วครึ่งที่ใส่อยู่บรรจงเหยียบเท้าเขาเพื่อเรียกสติกลับคืนให้

"นี่ มันเจ็บนะ =_="

เขาบ่นเบาๆ พลางชักเท้ากลับ ก่อนจะเริ่มต้นตอบคำถามที่ไม่รู้ว่าตอบตามจริงหรือเอาแค่พอผ่านๆ ไปกันแน่

"ของชอบสามอย่าง...นอน นอน แล้วก็...นอน

"ไร้หัวคิดมาก นี่นายไม่คิดจะชอบอย่างอื่นด้วยรึไง"

"ไม่ล่ะ" เขาปฏิเสธก่อนให้เหตุผลต่อ "ของที่รักอย่างอื่น...ยังหาไม่ได้"

"แล้วถ้าหาได้ล่ะ คำตอบก็ต้องเปลี่ยนไปดิ"

"...ก็คงงั้น" พยักหน้าลงรับเบาๆ "แต่เมื่อไหร่...ก็ไม่รู้สินะ^,,

"นั่นสิ^,, หญิงสาวสนับสนุน "...ฉันเองก็อยากเห็นวันนั่นเหมือนกันแหละ มิสเตอร์เอบี"

วันที่คนอย่างมิสเตอร์เอบีผู้มีงานอดิเรกไม่กี่อย่างคือการนอนแล้วก็นอน การจะมีความรักอย่างใครเขา...วันน่าประหลาดใจอย่างนั้นจะมาถึงวันไหนกันนะ

1

The sleeping man on the tree

Group AB Kisses :

อย่าหวังอะไรเลย คาดเดาไม่ได้หรอก

เช้าประจำวันที่จะเรียกว่าสดใสก็ไม่ใช่ จะหม่นหมองก็ไม่เชิง

ฉันนั่งอยู่บนรถยนต์คันหนึ่งซึ่งมีพี่ชายของตัวเองเป็นผู้ขับ และนี่ก็คือเสียงจากพี่ชายฉัน...

"คริส วันนี้ลงที่เติมละกันนะ"

อืม เสียงเพราะดีหรอกนะ แต่ฟังแล้วช่างไม่น่าพิสมัยเอาเสียเลย

"ไหงงี้ล่ะ แล้วพี่ไม่เข้าโรงเรียนรึไง" ฉันหันหน้ากลับไปแย้ง

"พี่มีธุระ กะว่าจะเข้าโรงเรียนตอนคาบสอง"

คาร์ลพี่ชายฉันนิ่งไปนิดหน่อยก่อนจะตอบฉัน เป็นคำตอบที่ไม่น่าให้อภัยเป็นอย่างยิ่ง เอะอะอะไรก็บอกว่ามีธุระได้ตลอดล่ะ ถามแบบนี้ทีไรก็ได้คำตอบว่า 'มีธุระ’ แบบนี้คืนกลับมาได้ทุกที =_=

"เอาไว้เย็นนี้ค่อยเจอกันที่ลานจอดรถที่เดิมแล้วกัน อย่างอนใส่พี่น่าคริส" คาร์ลพูดเหมือนจะพยายามง้องอนฉันอยู่หรอกนะ

แต่ท่าทางที่เขาเริ่มชะลอความเร็วของรถลงแล้วเทียบข้างฟุตบาธริมกำแพงสูงของโรงเรียนก่อนจะจอดสนิทแล้วปลดล็อกประตูรถออกให้พร้อมสำหรับที่จะให้ฉันเปิดแล้วก้าวลงไป...มันไม่ใช่เลยสักนิด

แต่ฉันจะไปแย้งอะไรได้มากเกินไปกว่าปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว แล้วถอนหายใจใส่พี่ชายแรงๆ ก่อนจะบ่นเปรยให้เห็นว่าฉันไม่พอใจนักเฉยๆ

"แล้วพี่ไม่คิดว่าฉันจะมีธุระต้องรีบเข้าเรียนบ้างรึไง ถึงได้ชอบส่งน้องสาวลงที่ข้างกำแพงโรงเรียนและปล่อยให้หาทางเข้าเองได้บ่อยๆ น่ะ"

"เอาน่าคริส เธอก็รู้วิธีเข้าแล้วนี่นา" คาร์ลบอกพร้อมกับยกมือตบหัวฉันเบาๆ สองสามที ก่อนจะเอื้อมมือผ่านตัวฉันมาเปิดประตูรถให้ "ลงไปได้แล้ว เดี๋ยวเข้าเรียนคาบแรกสายหรอก"

...ไม่รู้เป็นหนึ่งในบริการจากพี่ชายหรือการขับไล่ทางอ้อมกันแน่

"แล้วเจอกันละกัน"

สุดท้ายฉันเลยได้แต่ถอนหายใจใส่หน้าพี่ชายอีกหนก่อนจะยอมก้าวขาลงจากรถโดยดี และทันทีที่ลงจากรถเสร็จ ปิดประตูยังไม่ทันสนิทดี คาร์ลก็ออกรถปรื้ดไปอีกหนทันใด แบบแทบไม่ทิ้งฝุ่นไวให้มองเลยทีเดียว

เยี่ยม! ลานจอดรถมีไม่เข้า ประตูโรงเรียนมีไม่จอด แต่ชอบจอดไล่ น้องสาวแท้ๆ ลงรถที่ริมกำแพงโรงเรียน

ฉันถอนหายใจให้กับตัวเองเพราะทำอะไรไม่ได้ สะพายกระเป๋าสีม่วงดำของตัวเองเข้ากับไหล่แล้วเดินเตะฝุ่นไปตามทางข้างกำแพงโรงเรียน ก่อนจะหยุดฝีเท้าลงยังข้างกำแพงจุดหนึ่ง

กำแพงของโรงเรียนทำด้วยหินก็จริงอยู่ แต่จะมีอยู่บางจุดที่ตัวกำแพงกร่อนจนเป็นร่องเข้าไป และเมื่อใดที่มันเป็นร่องหลายจุดตามความสูงของกำแพงขึ้นไปเช่นเดียวกับจุดนี้ มันก็จะง่ายแสนง่ายต่อการปีนเข้า...เสมือนเล่นไต่ผายังไงยังงั้น

และนี่แหละ...ก็คือ 'ประตูทางเข้าโรงเรียน^, ซึ่งพี่ชายที่รักของฉันจัดให้เสมอโดยไม่ต้องรอให้ฉันเอ่ยคำร้องขอใดๆ ในช่วงหลังๆ มานี้

ถ้าจะให้ฉันเดินเลาะข้างกำแพงไปเรื่อยๆ จนถึงทางเข้าหน้าหรือหลังโรงเรียนนะเหรอ...รู้รึเปล่าล่ะว่าคาเมล็อตกว้างแค่ไหนนะ ฉันคงไม่เลือกช้อยส์เดินลากเท้าไปจนถึงทางเข้าหลักที่ประตูโรงเรียนของจริงหรอกนะ สู้ปืนข้ามกำแพงเข้าโรงเรียนเอายังง่ายกว่าเสียอีก

คิดได้แบบนั้นฉันก็จัดการกระชับกระเป๋าตัวเองให้มั่นก่อนจะถอดเสื้อสูทออกมาผูกปิดตรงกระโปรงจีบรอบลายสก็อตสีเทาของตัวเองเอาไว้เพี่อกันโป๊ ก่อนจะถกแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นจากข้อมือนิดหน่อยแล้วเริ่มต้นปีนส่งมือกับเท้าผลัดกันเกาะและไต่ไปตามร่องกร่อนของกำแพงหินที่กร่อนมากขึ้นทุกวี่วันก็เพราะการทำหน้าที่เป็นบันไดให้ฉันไต่นี่แหละ

หลังจากปีนขึ้นจนถึงจุดบนสุดของกำแพง ฉันก็เอื้อมมือพาตัวเองไปยังกิ่งไม้ใหญ่ของต้นไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่งในสวนกว้างที่ถูกใช้เป็นบันไดสำหรับขาลงจากกำแพงสูงสู่พื้นของฉัน...

“...”

ปกติแล้ว...มันเคยเป็นต้นไม้ 'ของฉัน^, แค่คนเดียวนะ

เอ่อ แต่ไหงวันนี้...

ที่ที่เป็นของฉันเสมอกลับมีใครบางคนมาจับจองอยู่ด้วย แถมหมอนี่ไม่ได้มาจับจองธรรมดาประเภทนั่งใต้ต้นไม้ นั่งบนกิ่งไม้เพี่อชมวิวหรือปีนมาแอบใคร...แต่หมอนี่...

ปีนขึ้นมาเพี่อนอนหลับ =_=

...ไม่ได้หลับแบบธรรมดาประเภทนั่งห้อยขาเอาหัวพิงลำต้นอะไรด้วยนะ แต่กลับเป็นนอนหลับเอาตัวพิงลำต้นไว้แล้วหันหน้าออกเหยียดขายาวไปตามกิ่งของต้นไม้ประดุจหลับอยู่บนพื้นหญ้า หรือไม่ก็หลับบนเปลญวน ไม่ใช่ว่ากำลังหลับอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ตามความเป็นจริง

ประหลาดมาก...ไม่กลัวว่าตัวเองจะตกลงไปตอนที่กำลังหลับเพลินๆ บ้างเลยรึไงกันนะ!

และเพราะความอยากรู้อยากเห็นหน้าตาของคนที่นอนได้ประหลาดแบบนั้น ฉันเลยพยายามจะชะโงกหน้าผ่านกิ่งไม้ที่ตัวเองเกาะนั่งอยู่ไปยังกิ่งไม้ใหญ่ที่ถูกจับจองแทนที่นอนของใครบางคนซึ่งอยู่ค่อนข้างตรงข้ามกัน

แต่เป็นเพราะว่าต้นไม้มีลำต้นที่ใหญ่เกินไปนิด ดังนั้นแม้ว่าฉันจะชะโงกจนสุดตัวแทบจะตกอยู่รอมร่อ ฉันก็ไม่ได้ใบหน้าชัดๆ ของผู้ชายคนนั้น นอกเสียจากเสี้ยวหนึ่งของใบหน้าด้านข้างที่เนียนใสกับเส้นผมสน้ำตาลจนเกือบส้ม และยังสังเกตเพิ่มขึ้นได้อีกอย่างว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้อยู่ในชุดของคาเมล็อต หากแต่สวมเสื้อยืดสีเทาอ่อน กางเกงยีนสีซีดจัดแถมยังมีรอยขาดแถวๆ เข่า แล้วก็ตามด้วยรองเท้าสนีกเกอร์สีแดงสดอีกต่างหาก

อืม ใจจริงก็ยิ่งอยากเห็นมากกว่าเดิมอยู่หรอกนะ แต่ว่านี่มันก็ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว มันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าฉันจะโดดคาบแรกเพื่อเอามาพยายามชะโงกดูหน้าผู้ชายบนต้นไม้คนนี้

ตุ้บ!

เพราะงั้นฉันเลยตัดใจให้เลิกสนใจแล้วขยับปีนไต่ลงมายังกิ่งที่ต่ำกว่าอีกเล็กน้อย ก่อนจะกระโดดลงพื้นหญ้าเขียวสดอย่างสวยงาม

“...”

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนอีกนิดหน่อย แต่จากมุมที่อยู่ต่ำกว่าแบบนี้ก็ไม่ได้มีมุมมองชัดเจนอะไรที่ดีเกินไปกว่ามุมซึ่งถูกบังด้วยลำต้นเหมือนตอนแรกเลย...ยังไงฉันก็มองไม่เห็นหน้าผู้ชายปริศนารองเท้าแดงคนนั้นอยู่ดี

แต๊ง...แต๊ง...

เสียงระฆังซึ่งจะต้องดังประจำในเวลาแปดโมงเช้าของทุกวันแว่วเอียงมาตามสายลม ทำให้ฉันรีบก้มมองนาฬิกาข้อมือตัวเองตามปฏิกิริยาอัตโนมัติของร่างกายทันใด ก่อนจะแทบร้องกรี๊ด

"ตายล่ะ แปดโมงแล้ว!"

เลิกเลย...ไม่สงไม่สนมันแล้ว เพราะมัวแต่ชะเง้อดูนั่นแหละ วันนี้เลยได้เข้าเรียนสายเลย เฮ้อออ!

หลังจากผ่านคาบเรียนไปได้สองคาบและย่างเข้าสู่คาบเรียนที่สาม ไอซ์เพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็สะกิดยิกๆ เข้าที่ชายโครงฉัน

"คริส โทรศัพท์ฉันแบตฯ หมด...ยืมของเธอโทรหาพ่อหน่อยได้มั้ย"

“อือ"

ฉันพยักหน้ารับก่อนจะหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมาควานหาโทรศัพท์

แต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ไม่ว่าจะมุมซ้ายมุมขวา จนกระทั่งฉันแทบจะเทของทุกอย่างในกระเป๋าออกมากองรื้อหาบนโต๊ะ ฉันก็ยังไม่เจอโทรศัพท์ของตัวเอง

"หาไม่เจอเหรอ 0_0" ไอซ์ถามพลางทำหน้าตกใจตามฉันไปด้วย

"อือ จำได้ว่าเมื่อเช้าหยิบมาแล้วนะ" ฉันพยักหน้าตอบพร้อมกับพยายามรอค้นของที่อยู่ในกระเป๋าตัวเองใหม่อีกหน แต่จะรื้อมุมไหนมันก็ไม่มีอยู่ดี

ตายล่ะ! แล้วโทรศัพท์ฉันอยู่ไหนล่ะ!! เมื่อเช้าหลังจากที่มันปลุก ฉันจำได้แม่นนะว่าหยิบมันมาหย่อนลงกระเป๋าเอาไว้ก่อนไปอาบนํ้า แล้วมันอยู่ไหนกัน

"เธอได้คุยโทรศัพท์ที่ไหนรึเปล่า" ไอซ์ตั้งข้อสังเกต ทำให้ฉันนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนนึกขึ้นได้ทันใด

จริงด้วยสิ! เมื่อเช้าตอนอยู่ในรถของคาร์ล ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาพ่อที่อเมริกานี่นา

ฟู่...ถ้าอย่างนั้น ตามความน่าจะเป็นแล้วมันก็ต้องอยู่ในเสื้อสูทฉันสินะ

ฉันถอนหายใจโล่งอกก่อนจะหันหลังหยิบเอาสูทสีเทาอ่อนของตัวเองที่แขวนอยู่กับพนักเก้าอี้ทางด้านหลังมาล้วงเข้าไปในกระเป๋าทั้งสองข้าง

ซ้าย และขวา...

กลับมา...ขวา และซ้าย...

แต่ให้ตายสิ หากี่รอบมันก็ยังไม่มีอะไรอีกเหมือนเคย...เวรแล้วสิ

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)