ปีกรักห่มฝัน (วัตตรา)

ภายในศูนย์การแสดงงานศิลปะซึ่งตั้งอยู่บนถนนสายที่สามหรือเติร์ด

สตรีทชองนครซานฟรานซิสโกนั้นมีเสียงปรบมือดังขึ้นอย่างกึกก้องไม่ขาดสาย

เพื่อแสดงความยินดีกับผู้ที่ได้รับรางวัลชนะเลิศการประกรดออกแบบเฟอร์นิ-

เจอร์นานาชาติยอดเยี่ยมประจำปีในสาขาต่าง ๆ  โดยงานนี้มีบริษัทเอกซนผู้

ผลิตเฟอร์นิเจอร์ยี่ห้อด้งชองโลกหลายแห่งร่วมกันจัดขึ้น

แล้วในที่สุดการประกาศรายชื่อผู้รับรางวัลพิเศษเป็นการส่งท้ายการจัดงาน

ในครั้งนี้ก็มาถึง ผู้ที่ลุ้นรางวัลนี้ มิใช่บรรดานักออกแบบมืออาชีพทั้งหลาย หาก

แต่ เป็นนักเรียนและนักศึกษาผู้มีความคิดสร้างสรรค์ในการออกแบบเฟอร์นิเจอร์

สำหรับท้องนั่งเล่นโดยเฉพาะ ผู้จัดงานมีวัตถุประสงค์เพื่อมอบโอกาสที่ดีให้กับนัก

ศึกษาที่กำลังจะจบการศึกษา อันล่ะเป็นหลักฐานสำคัญทางการศึกษาอีกใบหนึ่งให้

บัณฑิตได้ใช้เป็นใบเบิกทางในการก้าวสู่ตำแหน่งหน้าที่การงานในโอกาสต่อไป

ผู้ที่คว้ารางวัลนี้ไปครองนักศึกษาจากภาควิชาการออกแบบผลิตภัณฑ์

ปีสุดท้ายสถาบันศิลปะที่ตั้งอยู่ทางเหนือของนครซานฟรานซิสโกนี่เอง

ผลงานชิ้นเอกที่ได้รับคะแนนสูงลิบลิ่วนั้นมีชื่อว่า ‘Seat 4 2’^๑ หรือ

‘เก้าอี้คู่รัก’ ซึ่งเป็นงานคลปะสมัยใหม่ที่ผสมผสานระหว่างไท้กับผ้าและกลุ่มเส้นใย-

สังเคราะห์เข้าด้วยกันอย่างเรียบง่ายจนกลายเป็นเก้าอี้ทรงเก๋ซึ่งเหมาะสำหรับสอง

คนจะไข้เพื่อนั่งอิงแอบกัน หรือถ้าด้องการใช้เก้าอี้ตัวนี้เป็นเสมือนงานศิลปะสำหรับ

ประดับท้องก็เพียงแต่ปรับแกนพนักพิงกับเบาะที่รองนั่งให้ได้องศาเท่านั้น

มันเป็นเก้าอี้ที่ชายหนุ่มร่างสันทัดผิวคลี่กดวงหน้าคมคายให้ความสนใจตั้งแต่

แรกเห็น แต่...ผลงานการออกแบบที่ได้รับรางวัลชนะเลิศชิ้นนี้ติดป้ายโซล เอาต์

หรือขายไปแล้ว เขาจึงได้แต่ถอนหายใจด้วยความเสียดาย

แต่แล้วชายหนุ่มก็แทบจะลืมลมหายใจไปในทันทีเมื่อหญิงสาวเล้าของผลงาน

ปรากฏตัวชิ้นบนเวที

เธอเป็นหญิงสาวผิวเหลืองลออร่างเล็กแบบบางที่อยู่ในชุดราตรีสิลำสนิทที่

เรียบง่ายหากดูเก๋ไก๋ด้วยการออกแบบเป็นสายไขว้พ้นทบไปมาในช่วงคอเผยให้เห็น

ช่วงลาดไหลเนียนกลมกลึงรับกับลำแขนเรียวเสลาอย่างมีศิลปะ ชายกระโปรงนั้น

สั้นเพียงแค่เช่าของหญิงสาว จึงเผยให้เห็นปลีน่องงดงามได้รูปยามที่เธอก้าวเดินอย่าง

มันใจเพื่อไปรับรางวัลจากประธานบริษัทแห่งหนึ่ง

รอยยิ้มคลี่เหนือรีมฝีเปากสิระเรื่องของเธอไม่ต่างจากแสงตะวันยามรุ่งอรุณที่

สดใสและให้ความหวังจนทำให้แสงไฟนับสิบนับร้อยดวงในท้องนี้มืดหม่นไปในพริบตา ฃ

และเมื่อกรินทร์รู้ตัวอีกทีเขาก็ไปหยุดยืนเบื้องหน้าเธอเสียแล้ว!

หากรอยยิ้มของหญิงสาวกลับส่งผ่านไปยังชายหนุ่มผิวขาวเหลืองรูปร่างสูง

โปร่งที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาแทน

ดอกทิวลิปช่อโตในมือของฝ่ายชายกับดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระทับยิ่ง

กว่าดวงดาวบนผืนฟ้าของหญิงสาวทำให้กรินทร์พอจะเดาความสัมพันธ์ระหว่างคน

ตั้งคู่ไดไม่ยาก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ละความพยายามที่'จะทำความรู้จักกับเธอ

ชายหนุ่มอาศัยทีท่าที่ พาที่สุขุมเยือกเย็นและชิ้นเชิงที่เหนือกว่าเดินเข้าไปหาคนทั้ง

คู่พร้อมกับกล่าวแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอย่างนักธุรกิจ'ระดับประเทศที่มีความ

“ขอโทษนะครีบ ผมขอคุยกับคุณมุกใสหน่อยไดไหมครับ”

เขาจงใจพูดอย่างไม่รู้ไม่ชี้และเลือกที่จะมองข้ามรอยแปลกใจจนเกือบจะเป็น

ไม่พอใจที่ปรากฏในดวงตาคู่เรียวของชายหนุ่มผู้อ่อนวัยกว่า ส่วนหญิงสาวกลับส่ง

ยิ้มอ่อนๆให้เขาอย่างมีอัธยาศัยที่ดี และเอ่ยทักเขาตอบอย่างสนใจว่า

“ตอนแรกดิฉันนึกว่าคุณเป็นเม็กชิกันเสียอีก”

กรีนทรียืมน้อย ๆ เมือได้ยินดังนั้น

ความคมเข้มสะดุดตาทำให้หลายครั้งที่เขาถูกเข้าใจผิดว่ามีเชื้อสายของชาว

อเมริกาใต้ และกรินทร์ก็ไม่รังเกียจความเข้าใจผิดอันนี้ ตราบใดที่มันอังเอื้อประ-

โยชน์ให้เขาอยู่ และในคราวนี้ก็เช่นอัน มันทำให้เขาไดโอกาสต่อบทสนทนากับอีก

ฝ่ายหนึ่งโดยไม่ติดขัด

“มีคนหลายคนบอกผมแบบนั้นเหมือนอัน แต่ผมเป็นคนไทยครับ นี่นาม

บัตรของผม”

เขาตอบพลางส่งนามบัตรแผ่นแข็งที่ออกแบบอย่างเรียบง่ายหากหรูหราในที

ให้กับหญิงสาว

มุกใสก้มมองกระดาษสีขาวงาข้างในมืออย่างสนใจ ขณะที่ชนัยชนม์ยืนล้วง

กระเป๋ากางเกงอย่างเบื่อหน่ายและไม่สนใจจะปรายตามองข้อความในกระดาษแผ่น

นั้นสักนิด แต่แฟนสาวของเขากลับอุทานอย่า^ตื่นเต้นเมื่อเห็นตำแหน่งที่ต่อท้ายชื่อ

ของชายหนุ่ม

“คุณเป็นประธานในกลุ่มฟิเนล่าหรือคะ”

เธอหมายถึงกลุ่มบริษัทโรงแรมและริสอรัตชื่อดังที่มีส่วนแบ่งการตลาดอยู่ใน

อันดับต้น ๆ ของเมืองไทย ขณะเดียวกันคำพูดของมุกใสก็ทำให้ชนัยชนม์ขมวดคิ้ว

คล้ายไม่ชอบใจชื้นมาทันที

เพราะแม้เขาจะเป็นเสมือนแกะตำของตระกูล แต่ชนัยชนม์ก็ไม่ได้โง่งมเสีย

จนไม่รู้ว่ากลุ่มฟิเนล่านั้นเป็นคู่แข่งกับกลุ่มโรงแรมในเครือของครอบครัวเขา

“คุณมีธุระอะไรกันมุกหรอ”

ชนัยชนม์ขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงคล้ายเด็กที่เอาแต่ใจตัวเอง หากกรินทร์ยังคง

ยิ้มอย่างใจเย็น

“ผมทราบว่าคุณมุกใสกำลังจะจบการศึกษาภายในไม่กี่วันนี้ เลยอยากจะ

ถามว่าเธอสนใจที่จะร่วมงานกับผมในฐานะนักออกแบบประจำโรงแรมของผมไหม”

“คงไม่ได้หรอกครับ เพราะผมอับมุกมีแผนที่น่าสนใจกว่านั้น”

ชนัยชนม์ตัดบทเสียงหนักแน่นและฉุดมือหญิงสาวออกไปจากวงสนทนาโดย

ไม่สนใจมารยาทใด ๆ แต่กรินทร์ไม่มีวันยอมละความพยายามง่าย ๆ เขาจึงพูดไล่

หลังคนทั้งคู่ไปว่า

 

 “คุณมุกใสลองเก็บไปคิดดูนะครับ ผมรอคำตอบของคุณเสมอ”

“ไอ้ขี้หลีเอ๊ย!”

ชนัยชนม์คำรามออกมาอย่างฉุนเฉียวระหว่างที่เดินชมงานออกแบบซึ่งชนะ

การประกวดสำหรับใช้ในห้องครัว มุกใสส่ายศีรษะกึ่งเอ็นดูกึ่งเอือมระอาเพื่อนชาย

คนสนิท

“เรื่องอะไรไปว่าเขาแบบนั้น เขาก็แค่ชวนมุกไปทำงานด้วย’’

“แล้วทำไมมันไม่ไปชวนไอ้วนดำปีเดล่ะ มาชวนมุกทำไม’

ชายหนุ่มแย่งและพาดพิงไปถึงฝรั่งผิวดำรูปร่างใหญ่ที่ได้รับรางวัลการออกแบบ

ตกแต่งภายในยอดเยี่ยมประจำปีมาครอง          นี้

“ก็เขาคงเห็น'ว่าเราเป็นคนไทยเหมือนกันมั้ง มุกใสสรุปอย่างคนที่มองโลก

ในแง่ดี และเมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งท่าจะต่อเถียง เธอก็โบกมือใส่หน้าเขา แล้ว

พูดว่า

“พอเถอะ เลิกพูดเรื่องเขาเสียที่เบื่อแล้ว ทีนี้กุ้งจะบอกมุกได้หรือยัง

ว่ารางวัลที่กังจะให้มุกที่มุกได้ที่หนึ่งในงานวันนี้คืออะไร’’

หน้าของชนัยชนม์ค่อยคลายความบึ้งตึ้งลงและดวงตาของเขาก็เริ่มเปล่งประ-

กายระยับแต่ลึกลับในทีขณะล้องมองลึกในดวงตาคู่สวยที่มีกรอบขนตาล้อมหนาของ

มุกใส

“เอาไว้บอกตอนที่เราไปดินเนอร์ด้วยกันคืนนี้ดิกว่า”

มุกใสนิ่วหน้านิดหนึ่งขณะกล่าวเสียงอ่อนว่า

“คืนนี้คงไม่ได้หรอก  เพราะเขามีเลี้ยงฉลองให้กับผู้ที่ได้รับรางวัลน่ะ”

คำตอบของเธอให้ดวงหน้าชายหนุ่มเปลี่ยนไปในทันทีตามประสาคนที่มี

อารมณ์อ่อนไหว มุกใสจึงบีบมืออีกฝ่ายหนึ่งคล้ายให้คำสัญญาว่า

“ เอาไว้คืนมะรืนนี้แล้วกันนะ”

“มุกรู้ไหมว่าโมซาร์ทไม่ได้จองได้ง่าย ๆ นะ นี่ผมต้องใช้เส้นเสียเกือบตายกว่า

จะได้โต๊ะสำหรับเราสองคนในคืนนี้’’

ชายหนุ่มโอดเพราะร้านอาหารที่เขาตั้งใจจะพาหญิงสาวไปฉลองสำหรับโอกาส

พิเศษในคาคืนนี้ถูกจัดเป็นหนึ่งในสิบของห้องอาหารที่โรแมนดิกที่สุดของนครชาน-

ฟรานซิสโกเลยทีเดียว คิวจองโต๊ะสำหรับเข้ารับประทานอาหารที่นี่ตองจองกันนาน

ล่วงหน้าไม่ตากว่าสองเดือน

แต่มุกใสกลับส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย

“ถ้าคิดจะเลี้ยงมุกน่ะ แค่อาหารจีนที่ไชน่าทาวน์ก็พอจ้ะ ไม่ต้องถึงร้าน

โมชาร์ทหรอก ทั้งแพงทั้งยุ่งยาก...เอาไว้แลัวมุกจะโทรนัดกักทีนะวันที่ว่าง ๆ

และปลอดโปร่งหน่อย”

คำตอบของหญิงสาวทำให้ชนัยชนม์อดหัวเราะไม่ได้ เขาแกล้งโค้งต่ำให้เธอ

แล้วกล่าวว่า

“ขอรับคุณนาย เพื่อคุณนายกระผมจะประหยัดเพื่ออนาคต ของเรา และจะ

รอวันที่คุณนายสะดวกที่สุดนะครับ”

คนฟังแก้มแดงจัดอย่างที่เคยเป็นเช่นนี้ทุกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดมีนัยถึงอนาคต

ที่จะมีร่วมกันของชายหนุ่ม เธอจึงหยิกหมับเข้าที่ต้นแขนเขาอย่างเขิน ๆ แล้ว^,บ่น'ว่า

“ทะลึ่งแล้ว อนาคตของมุกก็ของกุ้งของกุ้งก็ของกุ้งสิ ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย”

“เดี๋ยวก็รู้ว่าอนาคตของเราสองคนจะเกี่ยวกันหรือเปล่า”

ชายหนุ่มพูดอย่างท้าทายก่อนจะชวนอีกฝ่ายดูงานศิลปะชิ้นต่อไปอย่างอารมณ์

ดีโดยไม่รู้เลยว่าคำตอบของคำถามที่เขาเพิ่งทั้งขึ้นนั้นไปกันคนละทิศละทางกับสิ่งที่

เขาต้องการอย่างน่าใจหาย เมื่อในใจของมุกใสเริ่มมีเรื่องนามบัตร^,ของหนุ่มคนนั้น

เข้ามาให้คิด          

โทรศัพท์มือถือของมุกใสดังเป็นจังหวะเพลงของศิลปินที่เธอชื่นชอบอยู่

หลายครั้งกว่าหญิงสาวยอมเงยหน้าชิ้นจากงานออกแบบที่ทำอยู่เพื่อเหลือบไป

มองตัวเลขที่โชว์บนหน้าจอ แล้วก็ต้องพบกับความแปลกใจเมื่อเห็นว่าเบอร์โทรศัพท์

ที่โทร.เข้ามานั้นเป็นหมายเลขยาวเหยียดจากเมืองไทย

ความสังหรณ์ใจผุดชิ้นทันที

นี่ไม่ใช่เวลาปกติที่นายชัยยศผู้เป็นพ่อจะโทรศัพท์หาเธอ!

ปลายนิ้วของเธอจึงสนระริกขณะกดรับสาย

เสียงที่เธอได้ยินผ่านหูโทรศัพท์ก็คือเสียงอู้ลี้ของนางวิมลแม่บ้านใหญ่ ก่อน

จะกลายเป็นเสียงสะอึกสะอื้นในที่สฺด

มุกใสทั้งดุและปลอบให้ฝ่ายนั้นพูดสิงทีเธอรอฟ้งด้วยความหวาดหวั่นออกมา

จนสำเร็จ

คำพูดของนางทำให้หญิงสาวได้รับรู้ว่าบริษัทส่งออกของนายชัยยศผู้เป็นพ่อ

กำลังถูกฟ้องล้มละลายเพราะขาดทุนย่อยยับมากว่าครึ่งปีแล้ว แต่เอื้องนี้ยังไม่ร้าย

แรงเท่ากับการที่พ่อของเธอโดนความเครียดรุมเร้าเล่นงานจนเส้นโลหิตแตกในสมอง

เมื่อสัปดาห์ก่อน!

“แล้วทำไมอาเพิ่งบอกหนู ล้าอาบอกเร็วกว่านี้หนูก็จะได้กลับบ้าน แล้วพ่อ

ก็จะไดไม่ต้องเครียดมากถึงขั้นล้มเจ็บแบบนี้” มุกใสกลั้นสะอื้นตัดพ้ออีกฝ่าย

“คุณชัยยศท่านขออาเอาไว้...ท่านบอกว่าหนูกำลังจะสอบเลยไม่อยากให้กลุ้ม

ใจ ท่านอยากเห็นหนูได้รับปริญญา” นางตอบและร้องไห้ไปด้วย แล้วอธิบายต่อ

อีกว่า

“นี่อาเห็นว่าท่านอาการไม่ดีขึ้นเลย ก็เลยอยากบอกให้หนูรู้ อาอยากให้

ท่านได้เห็นหนูอีกสักครั้ง”

ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าหามุกใสราวกับคลื่นใหญ่ ๆ หลายลูกที่โหมชัดเข้าสู่

ฝั่ง

เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอมัวแต่หมกมุ่นอยู่กับการท่าผลงานเพื่อส่งเข้า

ประกวดและการท่างานขั้นสุดท้ายส่งอาจารย์จนไม่ค่อยได้ดีดต่อกับทางบ้าน และ

แม้จะคุยกับนายชัยยศบ้างแต่เธอก็ไม่ได้ระแคะระคายถึงวิกฤติการณ์ทางธุรกิจของ

ผู้เป็นบิดาเลย

มุกใสกำโทรศัพท์แน่นจนมันแทบจะแหลกคามือขณะบอกผู้ที่อยู่ปลายสายว่า

“อาบอกพ่อด้วยนะคะ ว่าให้รอหนูด้วย หนูจะรีบกลับไปให้เร็วที่สุด”

หญิงสาวไหคำมนสัญญาและเพิกเฉยกับสัญญาณสายข้อนของชนัยชนม์ที่

เรียกเข้ามา

ถึงแม้ว่าเธอจะวางโทรศัพท์กับทางเมืองไทยไปนานแล้วแต่มุกใสก็ยังไม่ยอม

โทร.ไปหาเพื่อนชายคนสนิท แต่เธอกลับหยิบกรอบรูปที่ใส่รูปคู่ของเขากับเธอขั้น

มาดูอย่างครุ่นคิดขณะเดียวกันสายลมด้นฤดูใบไม้ผลิที่พัดเข้ามาในห้องก็ทำให้กระดาษ

 

แข็งเล็ก ๆ แผ่นหนึ่งที่เธอวางไว้บนโต๊ะทำงานปลิวตกลงไปที่พื้น หญิงสาวก้มลงเก็บ

แล้วก็พบว่ามันคือนามบัตรของกรินทร์ ปุณณภิรมย์นั่นเอง!

 

เสียงกระดิ่งรถรางที่วิ่งอยู่บนถนนพาวซึ่งตัดกับถนนบุชดังแว่วเข้ามาใน

คาเฟ่หรูหราสไตล์ยุโรปแห่งนี้ เหมือนมันต้องการจะปลุกให้ชนัยชนม์กับมุกใสหลุด

จากภวังค์ความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างอาหารคามื้อนี้ มื้อที่ควรเป็นมื้อแห่งความสุข

และการเฉลิมฉลองตังที่ฝ่ายที่เป็นเล้ามือตั้งใจ แต่คนทั้งคู่กลับนิ่งเงียบด้วยเรื่อง

ราวในใจนั้นมากมายเกินกว่าจะคุยหยอกล้อกันอย่างที่เคยเป็น

ชนัยชนม์เป็นฝ่ายยิ้มเก้อ ๆ ให้หญิงสาวตรงหน้า ขณะที่มุกใสกะพริบ

ตาถี่ ๆ ด้วยความงงงันเล็กน้อยคล้ายเพิ่งรู้สึกตัวเองอยู่ที่ไหน

หลังจากที่มองสบตากันอย่างลังเลอยู่ชั่วครู่ทั้งสองก็กล่าวออกมาเกือบจะ พร้อมกันว่า

“ผมมีอะไรจะบอกมุก”

“มุกมีอะไรจะบอกกุ้ง”

แล้วชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายหัวเราะเบา ๆ ออกมาก่อนขณะที่หญิงสาวกลับยิ้ม

เจื่อนๆแทน

ความตื่นเต้นทำให้ชนัยชนม์มองเห็นใบหน้าที่ซีดเผือดมากกว่าปกติของ

เพื่อนสาวคนสนิทและไม่สะดุดใจกับทีท่าเกือบจะเป็นเศร้าสร้อย'ของเธอ

“ถ้าอย่างนั้นมุกพูดก่อนดีมั้ย” ชนัยชนม์เสนอ

มุกใสลงเลอยู่ชั่วขณะก่อนจะพยักหน้ารับ น้ำลายในปากมีรสขมปร่าเสียจน

หญิงสาวแทบไม่รู้ว่าเธอเปล่งเสียงพูดไปได้อย่างไร

“มุกขอเลิกกับกุ้ง”

ชายหนุ่มมองหน้าเธออย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่เขายังคงผืนหัวเราะ

ขณะพูดว่า

“นี่มุกล้อเล่นใช่ไหม หรือว่ามันเป็นวันเอพริลฟูลเดย์

 

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)