จำเลยสิเน่หา (แก้วชวาลา) (ซีรีส์ชุด หัวใจสีน้ำเงิน) (ปกใหม่)

บทนำ

 

ภายในตึกสีขาวสะอาดโอ่อ่าตระการตาและนำสมัยที่สุด

เจ้าของเรือนร่างโปร่งบางกำลังก้าวไปข้างหน้าด้วยฝีเท้าที่ไม่ค่อยมั่นคง

นักดวงหน้าเรียวยาวรูปไข่อันประกอบด้วยเครื่องหน้างามได้สัดส่วน

ก้มต่ำลงใช้ความคิดอย่างหนักหน้าผากกลมมนและปลายจมูกโด่งงาม

มีเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดออกมาดวงตากลมโตที่ล้อมรอบด้วยขนตายาวงอน

เจือแววหวานเล็กน้อยนั้นฉายประกายงุนงงสับสน

‘ท่านหญิงศรีมาลารับสั่งให้เธอเข้าเฝ้าด้วยเหตุใดกันนะ?’

เจ้าของร่างแน่งน้อยผิวนวลลออถามตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า

สุดท้ายก็บอกกับตนเองว่า

‘ไม่น่าจะมีกิจธุระอันใดได้ร้อยวันพันปีท่านหญิงศรีมาลาผู้สูงส่ง

ไม่เคยรับสั่งด้วยเลยสักคำเดียวไม่มีๆยังไงก็ไม่มีกิจธุระอันใดแน่แท้

ทีเดียว’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ขาเรียวงามก้าวไปตามพื้นกระเบื้องขัดเงาวับบิวตีจิวเวลรี

เป็นร้านขายเครื่องประดับซึ่งเป็นที่นิยมกันมากในแวดวงชั้นสูงและ

บรรดาชาวต่างชาติมีสาขาในประเทศไทยครอบคลุมไปทั่วทุกสารทิศ

หนำซ้ำยังมีกิจการอยู่ที่ต่างประเทศอีกด้วยเช่นสวิตเซอร์แลนด์

ไนจีเรียอเมริกาตัวเธอเองนั้นเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นานจึงไม่รู้

อะไรเลยนอกจากข้อมูลพื้นๆของบริษัท

บิวตีจิวเวลรีก่อตั้งโดยหม่อมเจ้าหญิงศรีมาลาหัสดินเดชปัจจุบัน

ทรงเกษียณแล้วมีม.ร.ว.รชตะหัสดินเดชรับช่วงแทนคุณชายรชตะ

เป็นโอรสองค์โตของหม่อมเจ้าหญิงศรีมาลาราชสกุลดั่งเดิมของท่านคือ

วรรณสุวรรณเมื่อท่านหญิงเสกสมรสกับหม่อมเจ้าพงศกรหัสดินเดช

จึงจำต้องเปลี่ยนราชสกุลโดยปริยายท่านหญิงศรีมาลาในวัย 81 ชันษา

ผู้ทรงปลดระวางหน้าที่การงานทุกอย่างลงแล้ววันนี้มาปรากฏองค์ที่นี่

ทำไม?

ยิ่งใกล้ห้องทรงงานพนิดาก็ยิ่งเครียดคิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหา

กันจนเป็นปมยุ่งเหยิงแม้ว่าใบหน้างามจะเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งความ

กังวลมีร่องรอยของคำถามมากมายแต่กระนั้นความงามอันชวนให้

สตรีคนแล้วคนเล่าริษยาก็ยังไม่จางหายไปจากใบหน้านวลเนียนแต่น้อย

เลยงามดุจดั่งดาวพราวแสงแม้จะอยู่ในชุดกระโปรงเรียบง่ายสีพื้นๆ

ก็ตาม

“อ๋อ...มาแล้วหรือ?”

เสียงคุณนิภาเลขาฯประจำองค์ของท่านหญิงผู้สูงศักดิ์ทักขึ้น

ร่างบางขยับถอยห่างจากประตูหน้าห้องทรงงานโดยอัตโนมัติเรือนผม

ดำขลับดุจท้องทะเลยามรัตติกาลที่กำลังหยอกล้อกับแสงศศิธรนั้น

ส่องประกายเงาระยับเมื่อเจ้าของเรือนผมนุ่มสลวยเคลื่อนไหวศีรษะ

หันไปมองที่มาของเสียงซึ่งนั่งเยื้องห่างออกมาจากห้องทรงงานไม่

มากนัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูระเรื่อของพนิดาเม้มเข้าหากัน

แน่นเมื่อเลขาฯประจำองค์ของท่านหญิงที่ขึ้นชื่อว่าเฮี้ยบและมี

ประสิทธิภาพสูงมองลอดแว่นมายังเธอด้วยสายตาตำหนิ

“เฮ้อ! นานมากเลยนะกว่าที่เธอจะมาถึงได้” เลขาฯวัยกลางคน

ถอนใจพลางส่ายศีรษะไปมา

“อะไรกันเป็นแค่พนักงานบัญชีระดับปลายแถวแต่กลับให้

ชนชั้นระดับเจ้านายรอตั้งหลายสิบนาที”

เสียงหมิ่นพร้อมสายตาติเตียนและการกวาดตาสำรวจไปทั่ว

เรือนร่างของเธอทำให้พนิดาต้องเชิดหน้าขึ้นเสียงหวานใสตอบโต้

กลับไปขึ้นจมูก

“ดิฉันเพิ่งทราบค่ะว่ามีรับสั่งให้เข้าเฝ้าพอดิฉันได้รับแจ้งข่าว

ก็รีบมาทันทีแน่ใจว่าตัวเองไม่ได้โอ้เอ้หรือถ่วงเวลาพอที่ใครจะมาตำหนิ

ติฉินได้”

กล่าวออกไปแล้วก็ลอบถอนใจเมื่อเห็นเลขาฯประจำองค์

ท่านหญิงมองมาตาลุกต่อมาก็ทำปากขมุบขมิบใส่ตนหญิงสาวทำใจ

แล้วคิดเสียว่าอีกฝ่ายกำลังให้พรเธออยู่

“รอเดี๋ยว”

เสียงทักนั้นทำให้ร่างบางที่กำลังขยับกายเตรียมจะเข้าเฝ้าชะงัก

“เธอช่วยแต่งตัวให้มันสุภาพกว่านี้หน่อยได้ไหมเผื่อว่าบางที

มันอาจจะลบล้างการกระทำที่เลวๆของเธอได้บ้างแล้วฉันจะไป

กราบทูลท่านหญิงศรีมาลาเดี๋ยวนี้แหละว่าเธอพร้อมจะเข้าเฝ้าแล้ว”

เลขาฯเอ่ยพร้อมส่งสายตาหยามหยันมาให้ก่อนจะกระตุก

มุมปากใส่กันอย่างเยาะๆ

“คนเรานี่มันก็แปลกจริงๆเลยนะรู้หน้าแต่กลับไม่รู้ใจเขาเอา

เสียเลยไอ้บางคนนี่เห็นหน้าตาสวยๆซื่อๆใสๆแต่ใจกลับสกปรก

ยิ่งกว่าน้ำคร่ำเสียอีก”

 

 

 

 

 

 

จบคำพูดกระแทกแดกดันมีผลให้คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นพนิดา

เริ่มเห็นลางร้ายขึ้นมาตงิดๆริมฝีปากสีชมพูเผยอออกเล็กน้อยหมายจะ

ถามออกไปว่าที่ทรงเรียกให้เธอมาเข้าเฝ้านี้มันเรื่องอะไรกันแน่แต่แล้ว

กลับถูกเลขาฯเจ้าของแว่นตาโตถลึงตาใส่พูดเสียงลอดไรฟัน

“ไม่ต้องมาถามอะไรกับฉันสักคำเดียวเชียวนะแม่ตัวดี

ประเดี๋ยวเธอก็รู้เองนั่นแหละมันเป็นหน้าที่ของท่านหญิงที่จะต้อง

จัดการกับพวกหน้าซื่อใจคดอย่างเธอ”

“หน้าซื่อใจคดหรือ?”

พนิดาทวนคำนี้ด้วยความงุนงงดวงตากลมโตเบิ่งกว้างเธอ

ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเหตุใดตนถึงได้ถูกประณามหยามเหยียดถึงขนาดนี้

หันไปจ้องคุณนิภาเลขาฯประจำองค์ของท่านหญิงนิ่งเห็นอีกฝ่าย

บิดปากหยามหยันใส่ก่อนจะยืนยันกลับมาเสียงหนักๆ

“ใช่! หน้าซื่อใจคดแถมมือยังสกปรกโสมมอีกต่างหาก”

พอโดนหยามซึ่งๆหน้าด้วยสายตาเหยียดๆมากเข้าหญิงสาว

ก็ชักโมโหชักสีหน้าใส่อีกฝ่ายกลับไปบ้างไม่คิดจะเกรงใจอีกก็อะไรล่ะ

ด่าเอาๆคำก็หน้าซื่อสองคำก็ใจคด

“ตกลงนี่มันอะไรกันนักหนาคะคุณเลขาฯดูเหมือนว่าตอนนี้

ดิฉันกำลังตกเป็นจำเลยด้วยเรื่องอะไรสักอย่างหนึ่งให้คุณถากถางเล่น”

หญิงสาวโวยจ้องเลขาฯที่เชิดหน้าใส่ตนอย่างบึ้งตึง

“ให้ตายสิ! ดิฉันถูกด่าเสียหายทั้งที่ตัวเองยังไม่รู้ตัวสักนิด

ว่าไปทำความเสียหายอะไรมากันแน่ไหนคุณช่วยบอกหน่อยสิคะว่า

ไอ้ข้อหาที่ดิฉันเองกำลังเผชิญอยู่นี้มันคืออะไรกันแน่?”

เอ่ยไปแค่นั้นก็สะอึกเมื่อเลขาฯหัวเราะฮึๆใส่ก่อนตอบกลับมา

เสียงมะนาวไม่มีน้ำ

“มันไม่ใช่ธุระของฉันนี่นะที่จะแหวกหญ้าให้งูตื่นจริงไหมล่ะ?”

ถ้อยคำพร้อมสายตาดูถูกทำให้หญิงสาวผงะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีฉันเห็นว่าผู้ร้ายหน้าสวยอย่างเธอไม่ควรมีเวลาคิดหรือ

สร้างเรื่องตลบตะแลงต่อพักตร์ท่านหญิงศรีมาลาอีกแม้แต่นาทีเดียว

วันนี้มันไม่ใช่วันของเธออีกแล้วล่ะพนิดาขอให้เตรียมตัวรับกรรมที่

เธอก่อไว้ซะ!”

คำพูดเน้นหนักพร้อมสายตาหยามเหยียดทำให้พนิดาถึงกับ

ตัวสั่นเทิ้มกำหมัดเข้าหากันแน่นสะดุ้งโหยงเมื่อเล็บแหลมบางของตน

จิกเข้าไปในอุ้งมือตัวเองเมื่อตัวเองถูกมองอย่างดูถูกมากเข้าหญิงสาว

จึงเชิดหน้าขึ้นเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงท้าทายดวงตาคู่สวยแข็งกล้าไม่

หวาดหวั่น

“เชิญเลยค่ะเชิญคุณไปกราบทูลท่านหญิงได้เลยว่าดิฉันมา

เข้าเฝ้าแล้วอะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไปดิฉันมั่นใจว่าไม่เคยทำอะไรผิด

แน่นอนแม้ดิฉันจะไม่ร่ำรวยนักแต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่าผู้ร้ายพอ

ดิฉันนอนกับดินกินกับทรายได้ไม่คิดจะเอาของของใครมาเป็นของ

ตัวเองสักครั้งเพราะว่าหัวใจของฉันมีเกียรติยศพอ”

“หัวใจมีเกียรติยศ!”

เสียงสูงทวนกลับมาพร้อมสายตาหยามหมิ่นจนคนฟังต้อง

ข่มใจกัดฟันกรอด

“อืมหืมมมม์หัวใจมีเกียรติยศช่างเป็นคำพูดเลิศหรูเสนาะหู

มากเชียวนะแต่น่าเสียดายที่มันหลุดออกมาจากปากหัวขโมยสาวอย่าง

เธอได้ยินแล้วนอกจากที่จะไม่ศรัทธายังเพิ่มความรู้สึกสมเพชให้อีก

ต่างหาก”

“หัวขโมยหรือคะหัวขโมยอะไร” พนิดาเสียงสูงตกใจเมื่อถูก

ย้ำคำเดิมๆมากขึ้น

“ดิฉันไม่ใช่หัวขโมยไม่คิดจะเป็นขโมยแล้วก็ไม่คิดจะ

ครอบครองของของคนอื่นด้วย”

หญิงสาวสวนกลับกำมือเข้าหากันแน่นดวงตาคู่สวยประสาน

 

 

 

 

 

 

 

 

กับดวงตาเลขาฯของท่านหญิงศรีมาลานิ่งได้ยินเสียงถอนใจอย่าง

อิดหนา

“เอาเถอะนะแม่คนบริสุทธิ์” เลขาฯประชดแดกดัน “พอแล้ว

ล่ะฉันเองก็ไม่อยากเสวนากับพวกจิตใจคิดคดมากเท่าไรหรอกประเดี๋ยว

ความชั่วร้ายมันจะกระโดดเข้ามาเกาะให้ตัวฉันเองต้องพลอยมัวหมอง

ไปด้วยฉันจะเข้าไปกราบทูลท่านหญิงให้ว่าเธอมาแล้วหลีกทางด้วย!”

เลขาฯต่อความกับพนิดาเป็นครั้งสุดท้ายก็เดินจากไปทันที

ทิ้งให้หญิงสาวต้องยืนกระสับกระส่ายวิตกจริตอยู่เพียงลำพัง

“นี่มันอะไรกันแน่มีอะไรเกิดขึ้นกับเรางั้นหรือ?”

หญิงสาวพึมพำสั่นระริกไปทั้งร่างดูเหมือนว่าเธอจะตกเป็น

จำเลยด้วยข้อหาอะไรสักอย่างแต่พนิดาก็มั่นใจเหลือเกินว่าตั้งแต่เกิด

มานั้นเธอยังไม่เคยทำสิ่งใดที่เฉียดคำว่าชั่วร้ายหรือจนตรอกถึงขั้นต้อง

เป็นขโมยสักครั้งเดียว

‘ฉันไม่ผิดไม่เคยทำผิดใครก็ตามจะมากล่าวหาหรือป้ายสีอะไร

ให้ฉันไม่ได้ทั้งนั้น’

พนิดาบอกกับตัวเองค่อยๆสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆยืนสงบ

นิ่งรอคอยให้เลขาฯออกมา

 

ประตูห้องทรงงานเปิดกว้างออกอีกครั้งเพียงไม่นานคุณนิภา

เลขาฯประจำองค์ของท่านหญิงก็ปรากฏกายเบื้องหน้าเธอผู้อาวุโสวัย

กว่ามองตนด้วยสายตาเยาะหยันเชิดหน้าใส่อย่างไว้ตัว

“ท่านหญิงรับสั่งให้เธอเข้าเฝ้าได้เดี๋ยวนี้เลยเชิญ”

เลขาฯเอ่ยพร้อมเบี่ยงกายหลีกทางให้หญิงสาวเม้มปากเข้าหา

กันระงับใจไม่ตอบโต้เมื่อถูกอีกฝ่ายส่งสายตาเป็นอริมาให้ไม่เลิกรา

“แล้วคุณจะเสียใจที่ทำมารยาททรามๆใส่ฉันแบบนี้คุณต้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เสียใจและขอโทษที่ตราหน้าฉันว่าเป็นขโมยขอโทษที่ด่ากันอย่าง

หยาบคายดิฉันจะรายงานท่านหญิงให้ทรงทราบถึงการกระทำของคุณ”

“เชิญพนิดาถ้าเธอทำได้ก็รีบทำเสียก่อนที่เธอจะต้องระเห็จไป

อยู่ในคุก”

ได้ยินประโยคนั้นเข้าหญิงสาวก็ถึงกับสะอึกค่อยๆก้มหน้า

ลงต่ำเอ่ยเสียงเบา

“คุกหรือ? ไม่มีทาง! นี่มันต้องเป็นเรื่องตลกที่สุดเท่าที่ฉันเคย

พบมาเดี๋ยวเราก็จะรู้ว่ามันมีอะไรสักอย่างที่ทำให้เกิดการเข้าใจผิดกัน

ขึ้นยังไงฉันก็ยืนยันว่าตัวเองคือผู้บริสุทธิ์!”

“เอาไปแก้ตัวกับท่านหญิงเองเถอะแต่ฉันว่าไม่นะเพราะเธอ

คือโจรพวกเราจับเธอได้คาหนังคาเขา”

“โจร! จับฉันได้คาหนังคาเขา!” หญิงสาวทวนคำนั้นริมฝีปาก

สั่นระริกเห็นเลขาฯพยักหน้าให้แล้วผลักประตูส่งสัญญาณเตือนให้

เธอก้าวเข้าไป

“รีบไปเข้าเฝ้าได้แล้วอีกสามสิบนาทีท่านหญิงจะเสด็จกลับวัง

เพื่อพักผ่อนท่านหญิงเสด็จมาจัดการเรื่องของเธอด้วยองค์เองโดยเฉพาะ

เชียวนะพนิดา” เลขาฯกล่าวแล้วหัวเราะฮึๆบิดปากเยาะ

“แต่ฉันกลับไม่ชอบใจเลยแฮะให้ตายสิ! ฉันอยากให้เป็น

คุณชายรชตะจัดการเธอเองเสียมากกว่าเพราะถ้าหากว่าเป็นคุณชายรชตะ

ลงเล่นงานแล้วละก็เธอเละแน่พนิดา”

พนิดาเม้มปากแน่นกับคำขู่เธอพอได้ยินเหมือนกันว่าโอรส

องค์โตของท่านหญิงศรีมาลานั้นเหี้ยมและเด็ดขาดขนาดไหนคุณนิภา

ส่ายศีรษะให้เธออย่างระอา

“ไม่มีประโยชน์ที่เธอจะถ่วงเวลาหลีกลี้หนีปัญหาอีกต่อไปแล้ว

คนผิดมันก็คือคนผิดอยู่วันยังค่ำนั่นแหละขึ้นชื่อว่าสีดำแล้วน่ะนะจะ

เอามาซักฟอกยังไงมันก็ไม่เป็นขาวไปได้หรอกจ้ะฉันจะกลับไปทำงาน

 

 

 

 

 

 

 

 

ของตัวเองแล้วเชิญเธอเข้าเฝ้าได้เลย!”

เลขาฯกล่าวเท่านั้นก็เดินเชิดหน้าจากไปทิ้งให้พนิดายืนนิ่งอยู่

ตรงประตูหน้าห้องทรงงานด้วยความสับสนว้าวุ่นสูดลมหายใจเข้าปอด

ลึกๆค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องทรงงานด้วยบ่าตั้งหลังตรงแม้ใจจริงแล้ว

จะรู้สึกไม่ต่างจากหมูที่กำลังก้าวขึ้นเขียงเลยสักนิดเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ภายในห้องที่ติดแอร์เย็นฉ่ำพนิดาหยุดนิ่งราวกับถูกตรึงไว้กับที่

หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นเมื่อพบว่าท่านหญิงศรีมาลามิได้รับสั่งให้เธอมา

เข้าเฝ้าเพียงคนเดียวภายในห้องทรงงานโอ่อ่ายังมีพนักงานบัญชีแผนก

เดียวกันกับเธอนั่งอยู่ด้วยสำคัญที่สุดคือพี่นุชรีหัวหน้าแผนกวัยละอ่อน

ของเธอกำลังนั่งหน้าตาเคร่งเครียดอยู่ตรงเบื้องพักตร์ของท่านหญิง

ศรีมาลา

ทันทีที่ขาของเธอก้าวไปยืนอยู่กลางห้องทรงงานพนักงาน

ทุกคนในห้องต่างพร้อมใจกันมองมาที่เธอด้วยสายตากล่าวหาเพียง

แวบเดียวเท่านั้นที่หญิงสาวประสานสายตากับนุชรีหัวหน้าแผนก

คนสวยเห็นอีกฝ่ายส่งสายตากังวลเห็นใจมาให้พนิดาสูดลมหายใจ

เข้าปอดลึกๆหน้ายังคงเชิดบ่ายังคงตั้งไม่แสดงให้ใครเห็นว่าไหวหวั่น

รู้แน่แล้วว่าตนกำลังตกที่นั่งลำบาก