เจ้าสาวพยศรัก (แก้วชวาลา) (ปกแข็ง)

บทนำ

                                     

ชายในฝัน

 

รถคันสีดำมันปลาบแล่นเลียบไปตามถนนโรยกรวดภายใน

บ้านไร่ผกากรองเสียงรถที่ดังกระหึ่มแต่นุ่มหูนั้นทำให้โสภิดาสาวน้อย

หน้าใสวัยย่างยี่สิบปีที่กำลังหยอกเย้าอยู่กับสุนัขตัวโปรดของตนชะงัก

ดวงหน้ารูปหัวใจประกอบด้วยเครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มได้สัดส่วน

มองไปยังถนนเล็กๆทางเข้าสู่บ้านใหญ่ไร่ผกากรองด้วยสายตาสงสัยจัด

ก่อนจะหันกลับมามองเจ้าหมาขนฟูตัวโตพอๆกับคิงคองของตน

อีกครั้ง

“ใครกันนะสิงโตขับรถเข้ามาในบ้านไร่ของเราแปลกจังเนอะ

เจ้าว่าไหมร้อยวันพันปีไร่ผกากรองไม่เห็นจะมีแขกหลงเข้ามาสักคน

แหมรถสวยซะด้วยสิเหมือนคันที่กำลังโฆษณาอยู่ในทีวีตอนนี้เลยนะ”

เสียงหวานใสหลุดออกมาจากริมฝีปากบางรูปกระจับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

สีชมพูระเรื่อสาวน้อยโสภิดาก้มหน้าลงมองสุนัขตัวโตยิ้มๆเจ้าสิงโต

สุนัขตัวโปรดของโสภิดาที่ดูแล้วจะตัวโตยิ่งกว่าเจ้านายร่างบอบบาง

ของมันเสียอีกสาวน้อยละความสนใจจากมันอีกครั้งมองกลับไปยัง

บ้านของตนอีกทีก่อนจะหันมาหาเจ้าสิงโตใหม่

“ไปกันได้แล้วสิงโตเข้าบ้านกันเถอะนะพวกเรา”

หญิงสาวบอกสุนัขเพื่อนยากร่างบางลุกขึ้นพร้อมกระตุกเชือก

บังคับให้เจ้าสิงโตเดินตามร่างน้อยเซนิดๆเมื่อเจ้าสุนัขตัวโปรดขืนร่าง

อย่างดื้อดึงไม่เชื่อฟังเจ้านายตัวน้อยของมันเอาเสียเลย

“ไปสิงโตเข้าบ้านเดี๋ยวนี้อย่าให้น้องดาต้องมีโมโหนะ”

สาวน้อยโสภิดาเรียกสุนัขเสียงขุ่นพร้อมกระตุกเชือกอีกหน

แต่ไม่เป็นผลเมื่อเจ้าสิงโตของโสภิดาเห่าเสียงขรม

“โอ๊ยตายแล้วตายแล้วสิงโตบ้าบ้าที่สุดเลยรู้ไหมทำไมถึง

ได้โง่อย่างนี้นะหยุดเดี๋ยวนี้เชียวสิงโตเล่นเห่าเสียงดังลั่นบ้านแบบนี้

ประเดี๋ยวคุณลุงขจรเดชได้ยินเข้าก็จะโมโหดุน้องดาให้เอาสิงโต

ออกไปจากไร่ผกากรองอีกหรอกไม่อยากอยู่กับน้องดาแล้วหรือยังไงนะ

ถึงได้เอะอะทำเสียงดังรบกวนคุณลุงแบบนี้”

โสภิดาทั้งดุทั้งปรามใส่สุนัขของตนเป็นชุดๆดวงตากลมโต

ถลึงตามองหมาตัวใหญ่ขึงขังทำเอาเจ้าขนฟูตัวโตที่มีนามว่าสิงโต

จ๋อยสนิทมันหยุดเห่าทันทีพร้อมครางหงิงๆค่อยๆนั่งหมอบลง

พินอบพิเทาเจ้านายหญิงวัยกระเตาะอย่างหมาที่เริ่มรู้จักสถานะของ

ตัวเองดี

“ฉลาดนะเราพูดอะไรก็รู้เรื่องไปหมดเข้าใจง่ายที่สุดแสนรู้

แบบนี้ไงสิงโตฉันถึงรักเจ้าที่สุดเลย”

โสภิดาบอกหมาของตนสักพักก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอีกครั้ง

หันกลับไปมองรถคันหรูที่จอดสนิทตรงหน้าบ้านด้วยสายตาสนใจใคร่รู้

อีกที

“ใครมากันนะ”เปรยเบาๆ“สิงโตดูสิไอ้รถคันโตๆสีดำๆที่เขา

 

 

 

 

 

 

ขับมาน่ะสิงโตรู้ไหมว่ามันราคาเป็นล้านๆทีเดียวนะคนที่มาเยี่ยม

บ้านเราวันนี้จะต้องรวยมากๆแน่ๆเลย”

โสภิดาเอ่ยแล้วหันไปมองเจ้าสิงโตแต่ก็ไม่ได้อะไรจากมัน

นอกจากลูกตาสีเหลืองทองของสิงโตที่กลอกกลิ้งมองโสภิดาและ

หางที่กระดิกไปมาแสดงให้เห็นว่ามันเบิกบานสำราญใจแค่ไหน

เมื่อได้นอนอยู่บนผืนหญ้านุ่มๆเย็นๆแบบนี้

“เขามากันกี่คนกันนะสิงโตแล้วมาทำอะไรกัน?”

โสภิดายังคงชวนหมาคู่ใจคุยหลังจากนั้นสาวน้อยก็เดินไป

หามุมแอบดูแขกของบ้านไร่ให้ถนัดๆพอได้ทำเลเหมาะเหม็งแล้ว

จึงชะเง้อคอดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ออกมาสักทีสิชะเง้อคอรอดูจนเมื่อยไปหมดแล้วนะหรือ

เขาเห็นว่าไร่ผกากรองของน้องดาบ้านนอกเกินไปไม่สมเกียรติ

สมศักดิ์ศรีที่พวกเศรษฐีขับรถหรูๆจะลงมาเหยียบ”โสภิดาบ่นลุ้นๆ

รอดูแขกผู้มาเยือนแขกที่ร้อยวันพันปีไม่เคยมีสักคน

“เฮ้อ! พิลึกคนจริงเชียวคนอะไรก็ไม่รู้ถึงบ้านแล้วก็ยังไม่ยอม

ลงมาสักทีปล่อยให้น้องดาชะเง้อคอรอดูอยู่ได้เนี่ยน้องดาเมื่อยคอ

ไปหมดแล้วนะเฮ้อ!”

โสภิดาบ่นดวงตากลมโตมองไปยังรถคันหรูเขม็งและเพียง

ประตูรถเปิดออกมาเท่านั้นร่างบางก็นิ่งขึงไปสาวน้อยจ้องผู้ที่ลงมา

จากรถตาเป๋งความรู้สึกยามนี้เหมือนกับโลกที่เคยสงบนิ่งมาแสนนาน

ของตนโดนเขย่าอย่างรุนแรงทีเดียวเหมือนมีไฟฟ้าช็อตเหมือนพื้นที่

ยืนอยู่กำลังโคลงเคลงเหมือนโลกทั้งโลกเอียงกระเท่เร่จนโสภิดาต้อง

รีบจับต้นไม้ใหญ่ที่ซ่อนตัวเอาไว้ให้แน่น

“เขาชื่ออะไรนะ?”

คำถามแรกหลุดออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มโสภิดา

สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนจะจ้องไปยังผู้ที่ก้าวลงมาจากรถจริงจัง

จ้องชนิดตาไม่กะพริบและไม่ยอมให้เขาคลาดไปไหนเลยทีเดียว

 

 

 

 

 

ร่างสูงเพรียวของผู้ชายที่ทำให้โสภิดามีปฏิกิริยาผิดปกติ

แต่แรกเห็นนั้นลงมาจากรถในชุดสูทหรูหราผมหยักศกน้อยๆของเขา

ถูกหวีเสยขึ้นรับกับจมูกโด่งขึ้นสันตรงและคิ้วหนาๆกับริมฝีปาก

หยักลึกได้รูปพอดิบพอดี

“ใครกันนะสิงโตทำไมถึงได้หล่อจังหล่อยิ่งกว่าพวกพระเอก

ในทีวีเสียอีกแน่ะเท่แล้วก็ภูมิฐานมากๆด้วย”สาวน้อยเอ่ยคิ้วขมวด

เป็นปมยุ่งเหยิง

“เอ๊ะแต่ว่าคุณลุงขจรเดชมีคนรู้จักเป็นเศรษฐีใหญ่แบบนี้

ด้วยเหรอไหนคุณลุงชอบบอกกับน้องดาว่าคุณลุงเป็นคนจนเลี้ยง

น้องดามาจนเงินไม่มีจะเหลือแล้วแถมเพื่อนฝูงก็ยังไม่อยากจะคบหา

ด้วยอีกแล้วนี่อะไรเศรษฐีคนนี้มาจากไหนกันนะแปลกจัง!”

โสภิดาเปรยเบาๆด้วยความสงสัยจัดมองบุรุษตัวสูงมากๆ

แล้วก็หล่อมากๆสนใจใคร่รู้เป็นพิเศษ

“ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้มาดยังกับเจ้าชายเลยแฮะหล่อกว่าพวก

คุณพระเอกทั้งหลายในละครตอนดึกๆที่ป้าวรรณกับชมพู่ชอบดู

เสียอีกแน่ะ”

สาวน้อยเปรยริมฝีปากสีชมพูคลี่ยิ้มน้อยๆดวงตากลมโต

เปล่งประกายซุกซนเมื่อคิดว่าหากจับบุรุษแปลกหน้าหล่อบาดตา

คนนี้แต่งชุดเจ้าชายจากที่สง่างามอยู่แล้วคงทำให้บรรดาสาวๆ

ต้องใจละลายไปเลยทีเดียวคนอะไรไม่รู้หน้าตาก็ดีรูปร่างก็ดีแถม

ลักษณะการเดินเหินยังสง่างามเท่อย่าบอกใครเชียว

สาวน้อยกำลังคิดเพลินๆก็ต้องรีบหลบแฝงเร้นกาย

กับต้นไม้ใหญ่ที่ใช้กำบังอยู่เมื่อจู่ๆเจ้าของคิ้วเข้มๆดวงตาคมๆดัน

กวาดสายตามองมาทางตนเอาดื้อๆเขากวาดสายตามาเพียงแวบเดียว

เท่านั้นแล้วก็ไม่สนใจอีกเลยดวงหน้าคมคายหันกลับไปยังบ้านใหญ่

กลางไร่ผกากรองซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นคฤหาสน์หรูหราแต่ปัจจุบันนั้น

กลับทรุดโทรมราวกับบ้านร้างไม่เหลือร่องรอยของความรุ่งเรืองในอดีต

 

 

 

 

 

 

 

ให้เห็นอีกเลย

ลุงของโสภิดาไม่คิดจะซ่อมแซมบ้านหลังนี้แล้วป้าวรรณเคย

ขอเงินมาบูรณะบ้านในบางจุดแต่คุณลุงก็เสียงแข็งใส่ว่าคุณลุงไม่มี

เงินจะให้สักแดงเดียวเพราะเอาเงินมาเลี้ยงดูโสภิดาจนหมดแล้ว

พอป้าวรรณอ้างถึงความจำเป็นมากเข้าลุงของโสภิดาก็โมโหพร้อม

ขู่ว่าจะไล่ออกป้าวรรณก็เลยไม่กล้าเซ้าซี้อีกเพราะลุงของโสภิดาเคย

ไล่คนใช้ออกไป 7-8 คนแล้วในระยะสองสามปีหลังๆมานี้

โสภิดาหยุดคิดเรื่องภายในบ้านไร่ที่แสนจะจำเจและน่าเบื่อ

ของตนเสียเรียวคิ้วขมวดเข้าหากันอีกครั้งเมื่อภาพใบหน้าของ

บุรุษร่างสูงคมเข้มยังตราตรึงอยู่ในมโนภาพอย่างไม่รู้ลืมเจ้าสิงโตที่

ตามโสภิดามาดูชายแปลกหน้าใกล้ๆค่อยๆงับลงมาที่กระโปรงครึๆ

สีมอๆของสาวน้อยมันพยายามเรียกร้องแกมบังคับให้โสภิดา

กลับไปสนใจมันสาวน้อยจึงหันไปเอ็ดเจ้าสุนัขตัวโปรดเสียงขุ่น

“อยู่เฉยๆสิสิงโตไม่รู้กาลเทศะเอาเสียเลยเพิ่งชมว่าเป็น

หมาแสนรู้ไปหยกๆแท้ๆอย่ามารบกวนน้องดาจะได้ไหมไม่เห็นหรือไง

ว่าตอนนี้น้องดากำลังสืบราชการลับอยู่นะไม่อยากรู้แล้วหรือยังไงล่ะ

ว่าผู้ชายคนนั้นเขามาบ้านไร่ของเราทำไมกันนั่นดูสิเห็นไหมว่า

ป้าวรรณออกมารับหน้าเขาแล้วโน่นๆ”

โสภิดาบอกกับสุนัขคู่ใจเมื่อป้าวรรณแม่บ้านสุดโหดที่ยอม

ให้แต่คุณลุงขจรเดชของโสภิดาเพียงคนเดียวเท่านั้นโผล่หน้าออกมา

ต้อนรับสุภาพบุรุษสุดหล่อด้วยท่าทางสุภาพสุดๆซึ่งกิริยาแบบนี้ใช่ว่า

จะมีให้เห็นบ่อยนักเพราะป้าวรรณชอบดุชอบเอ็ดคนอื่นเขาไปทั่ว

วันๆไม่เคยจะยิ้มหรือพูดดีกับใคร

“เขาเป็นใครกันนะเจ้าสิงโตทำไมป้าวรรณจะต้องทำท่า

อย่างกับว่าเขาเป็นพระราชาแบบนั้นด้วยล่ะเฮ้อ! น้องดาไม่เห็นจะ

เข้าใจเลยสักนิดร้อยวันพันปีน้องดาไม่เห็นป้าวรรณจะทำหน้าตา

รับแขกใส่ใครสักคนเหมือนที่กำลังทำกับผู้ชายคนนั้นเลยดูๆไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

เขาน่าสนใจมากเลยใช่ไหมล่ะสิงโต”

‘ผู้ชายคนนี้ต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆเลยถึงได้ทำให้ป้าวรรณ

จอมโหดของพวกเราอ่อนน้อมถ่อมตนกับเขาได้มากมายขนาดนี้

สุดยอดไปเลยคุณคนเก่ง! น้องดาชอบคุณจัง!’

สาวน้อยคิดชื่นชมในใจดวงตากลมโตเฝ้าสังเกตการณ์ไม่

เลิกรากระทั่งทุกคนหายเข้าไปในบ้านกันหมดแล้วนั่นแหละโสภิดา

จึงหันกลับไปมองเจ้าสิงโตที่อ้าปากแลบลิ้นแผล็บๆอยู่ใกล้ๆเจ้าหมา

ตัวโตแหงนหน้ามองโสภิดาสายตาฉงนใจจัดเลยถูกสาวน้อยย่น

จมูกโด่งรั้นใส่

“มาทำหน้าหมางงใส่น้องดาอยู่ได้เจ้าสิงโตไปกลับเข้าบ้าน

กันเถอะพวกเรา”

โสภิดาเอ่ยพร้อมกระตุกเชือกพาสุนัขตัวโตอ้อมไปทางด้านหลัง

ทางลัดเข้าสู่ห้องพักของโสภิดาเองโสภิดามักกลับเข้าห้องของตน

ประตูนี้เสมอสาเหตุเพราะสาวน้อยไม่ค่อยอยากจะเผชิญหน้ากับ

ป้าวรรณจอมเฮี้ยบซึ่งเป็นแม่บ้านใหญ่ของไร่ผกากรองเท่าใดนัก