หมอเทวดาขี้แย

รีวิวจากบรรณาธิการ batorastore.com

หมอเทวดาขี้แย

ผู้เขียน – จี้ชิว

ผู้แปล – พริกหอม

เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องสุดท้ายในชุด วิวาห์บุปผางาม กล่าวถึง อวิ๋นญื่อชู หนึ่งในสามบุปผาประหลาดแห่งหยางโจวเจ้าของฉายา ‘หมอเทวดาเจ้าน้ำตา’ ที่ชอบร้องไห้เป็นชีวิติจิตใจ กำลังถูกครอบครัวกดดันให้แต่งงานกับคู่หมั้น เมื่อไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนรัก อย่าง ตู้ยายา กับโม่อิ๋งฮวน ก็ไม่คิดจะยื่นมือช่วยเหลือ แล้วมีหรือที่ สุดท้ายจึงปลอมตัวเป็นขอทานน้อยหนีออกจากบ้านมา จนได้พบเข้ากับ หลิงโป๋อวิ๋น โอรสองค์ที่เก้าของจักรพรรดิ ที่นิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจตนเอง หลังจากได้รู้ว่านางเป็นหญิง จึงรับเข้ามาเป็นผู้หญิงของเขาอีกคน เรื่องยุ่งๆบวกกับความรักที่สามารถเปลี่ยนผู้ชายที่เย็นชาในเรื่องความรักให้กลายเป็นคนที่รักผู้หญิงคนหนึ่งสุดหัวใจจะจบลงแบบไหน เมื่อหญิงสาวมีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว

หลังจากอ่านจบ ก็สนุกใช้ได้เนื้อเรื่องดำเนินได้เร็วไม่เยิ่นเย้อจนเกินไป สำนวนการแปลไหลลื่น มีมุกตลกสอดแทรกสลับกับฉากหวานกุ๊กกิ๊กกำลังพอดีๆ แต่กลับรู้สึกเอือมระอาในตัว อวิ๋นญื่อชู เอามากๆ เพราะนางร้องไห้ตลอดเรื่อง ดีใจก็ร้อง เสียใจก็ร้อง กลัวก็ร้อง โกรธก็ร้อง ซาบซึ้งก้ร้อง เรียกว่าร้องได้ทุกสถานการณ์ ถ้าน้ำตามันไหลท่วมได้คงท่วมหนักไม่ต่างจากน้ำท่วมกรุงเทพฯสมัยปีพ.ศ. 2554 แน่ๆ และว่ากันตามจริง ผู้ชายน้อยคนที่จะชอบผู้หญิงขี้แยเจ้าน้ำตา ออกไปทางรำคาญด้วยซ้ำ แต่เพื่อตัดปัญหาเรื่องนี้ออกไปคนเขียนจึงยกนางเอกให้เป็นถึง สามบุปผาประหลาดแห่งหยางโจว นั่นคือนางมีความสวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เวลาร้องไห้ก็ยิ่งดูน่ารักน่าสงสารเข้าไปอีก อีกทั้งญื่อชูยังเป็น หมอเทวดา ที่สามารถรักษาโรคได้แทบทุกชนิด (ในเรื่องบอกว่าเป็นสนใจในด้านนี้อยู่แล้วจึงศึกษาเรื่องนี้ด้วยตัวเอง) ทำให้ไม่ดูเป็นผู้หญิงขี้แยไปวันๆ จึงขอชมว่าคุณจี้ชิวที่เป็นคนเขียนได้เสริมรายละเอียดเหล่านี้เพิ่มเข้าไป เพื่อเปลี่ยน ความน่ารำคาญ นี้ ให้กลายเป็น เสน่ห์ ของญื่อชูได้อย่างน่าอ่านมากๆ ส่วนตัวคิดว่าการที่นางเอกชอบร้องไห้ อาจเป็นเพราะนางเอกเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวมากกว่าคนอื่นๆเท่านั้น สังเกตได้ว่ามีบางครั้งที่ตัวนางพยายามจะหยุดร้องไห้ แต่เมื่ออารมณ์ความรู้สึกมันมา น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง อย่างที่ ชมพู่ อารยา จากเรื่อง คุณนายโฮ เคยกล่าวไว้ “มันเป็นฟิลลิ่ง” ซึ่งอารมณ์แบบนี้คงมีในตัวผู้หญิงทุกคนน่ะแหละ

ด้าน หลิงโป๋อวิ๋น คงมีคนสงสัยแน่ๆว่าผู้ชายแบบนี้ไปหลงรักผู้หญิงขี้แยแบบนางเอกได้ยังไงกัน ถ้าจะให้ตอบแทนก็คงเป็นเพราะ “ความแปลก” ของนางเอกนั่นเอง โป๋อวิ๋นเคยเจอแต่สาวๆที่คอยวิ่งตามเอาอกเอาใจเขา ทำตามคำสั่งเขาทุกอย่าง (เพราะผู้หญิงเหล่านั้นจักรพรรดิที่เป็นพระบิดาเป็นคนพระราชทานลงมา ไม่รับก็ไม่ได้) แต่ญื่อชูเป็นคนแรกที่กล้าขัดคำสั่งเขา ต่อล้อต่อเถียงเขา มันจึงเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ที่คนอย่างเขาไม่เคยพบเจอมาก่อน ยิ่งคนเขียนส่งผู้หญิงอีกคนที่ชื่อ สุ่ยหลิงหลง หนึ่งในนางบำเรอในตำหนัก มาเปรียบเทียบ ญื่อชูแม้จะเจ้าน้ำตาแต่ก็ร่าเริงแจ่มใส เฉลียวฉลาด และใสซื่อ ในขณะเดียวกัน หลิงหลงถูกส่งมาเป็นนางบำเรอของพระเอก ซึ่งตอนนี้พระเอกก็ไม่ได้รักหรือสนใจไยดีแล้ว ในตัวของนางจึงมีท่าทีหดหู่ สิ้นหวัง เศร้าสร้อย เมื่อเทียบกันแล้วโป๋อวิ๋นจะหลงรักใครมากกว่า ระหว่างผู้หญิงที่แม้จะเจ้าน้ำตา แต่ก็มีบางมุมที่สดใสน่ารัก กับผู้หญิงที่มีแต่ความหดหู่หม่นหมอง