บ้านลับๆฉบับรักๆ (ฮยอนโกอุน)

Prologue

 

ภายในห้องประชุมอันกว้างขวาง พวกผู้ชายผมสั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว คลุมทับด้วยสูทสีดำกำลังยืนเรียงสองแถว ผู้ชายผมขาวที่นั่งอยู่หลังโต๊ะโยนซองเอกสารเสียงดัง ‘ตุ้บ’ ความโกลาหลเล็กๆ จึงเกิดขึ้น

“บอสกำลังล้อผมเล่นเหรอครับ”

“แกเห็นว่าฉันล้อเล่นงั้นเหรอ ฉันขอประกาศ ถ้าพวกแกคนใดคนหนึ่งสามารถคว้าสิทธิ์ในที่ดินผืนนั้นได้ก่อนก็จะเป็นผู้สืบทอดกรุ๊ปของเรา”

“พ่อ!”

ครั้งนี้เสียงเรียกที่แสดงถึงความสัมพันธ์ทางสายเลือดดังออกมาจากปากของหัวหน้าผู้เย็นชา ใช่แล้ว หัวหน้าคือลูกชายของบอส ทายาทอันดับหนึ่งของยางอึนกรุ๊ป

“ทำไม่ได้งั้นเหรอ งั้นก็ถอนตัวซะ”

คำสั่งของบอสนอกจากจะทำให้ลูกชายของตัวเองสั่นไหวแล้ว ยังทำให้บรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาสั่นไหวตามไปด้วย

ไม่รู้ว่าบอสคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำให้องค์กรโกลาหลเช่นนี้

หัวหน้าอึ้งกับเรื่องที่คาดเดาไม่ถึง ไม่มีใครกังขาเรื่องที่เขาจะกลายมาเป็นบอสคนใหม่ขององค์กร เป็นทายาทคนใหม่ของกรุ๊ป แต่ตอนนี้พ่อกำลังให้บททดสอบแก่เขา

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ แต่พ่อจะให้ผมกับหมอนั่นเริ่มต้นจากจุดเดียวกันเหรอครับ”

“ถึงยังไงแกก็ได้เปรียบอยู่แล้ว เพราะแกเป็นลูกฉัน”

พ่อเพิ่งรู้สึกตัวหรือว่าเขาเป็นลูก แต่ก็สายไปแล้วเขาจะต้องเอาชีวิตและองค์กรมาแขวนไว้กับเศษที่ดินไร้ค่า หากสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดๆ ก็คือศักดิ์ศรี เขาไม่อยากเสียสิ่งที่เขามีให้กับคู่แข่งที่ไม่รู้ว่าจะเข้ามาแทรกแซงตอนไหน

“ที่ดินนั่นก็เป็นที่ดินของบอสด้วยเหรอครับ”
“เมื่อก่อนเคยเป็น เพราะอย่างนั้นฉันถึงสั่งให้แกเอากลับคืนมายังไงล่ะ”

“เข้าใจแล้วครับ ถ้าผมเอาที่ดินผืนนั้นกลับมาได้ พ่อจะต้องปลดเกษียณนะครับ”

บอสยักไหล่ บอสเป็นคนที่ถึงแม้จะไม่จบการศึกษาสูงๆ แต่ก็มีอำนาจน่าเกรงขามมาก การบีบบังคับที่น่ากลัวของบอสทำให้หัวหน้าถึงกับดิ้นไม่หลุด

หัวหน้าหยิบซองเอกสารที่บอสโยนให้ขึ้นมาแล้วลุกขึ้น โลกนี้เหมือนจิ๊กซอว์ขนาดใหญ่ ถ้าจิ๊กซอว์หายไปสักชิ้นก็ต้องหามันกลับคืนมาให้ได้ด้วยความอดทนและสติปัญญา และเขาก็เป็นผู้ชายที่มีความอดทนและฉลาดหลักแหลม

 

บทที่ 1

โชคชะตาที่เลวร้าย

 

ถ้าบนโลกนี้มีรักแรกพบ ก็เป็นไปได้ที่จะมีการเกลียดแรกพบด้วยเหมือนกัน

ถ้าเราได้พบคนที่สามารถทำให้เรารักแทบคลั่งก็ถือว่าเป็นโชคดีของชีวิต แต่ถ้าต้องเจอกับคนที่เกลียดเข้าไส้ล่ะ จะทำยังไง และถ้าเราจะต้องเจอกับคนที่เราเกลียดมาเป็นสิบปีล่ะ... แค่คิดก็สยองแล้ว แต่มันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบนโลกจริงๆ

ลีโดคยองเป็นผู้หญิงที่โชคดีมาตั้งแต่เกิด พ่อเป็นหมอ แม่เป็นเภสัชกร ฐานะทางบ้านจึงค่อนข้างดี และเธอก็เป็นคนสมองดี สอบได้คะแนนดีมาโดยตลอด แถมรูปร่างหน้าตายังสะสวยอีกด้วย ผมที่รวบไปด้านหลังเข้ากันดีกับใบหน้าเรียวเล็ก ดวงตาสีดำกลมโต ขนตางอนยาว เปลือกตาสองชั้น รูปร่างหน้าตาของเธอดูยังไงก็ไม่เหมือนคนอายุสามสิบ แม้ว่าปกติเธอจะเป็นคนนิ่งๆ สีหน้าราบเรียบเย็นชาราวกับน้ำแข็ง หากรอยยิ้มหวานๆ ของเธอที่ปรากฏให้เห็นเป็นบางครั้งก็งดงามถึงขนาดที่ทำให้ผู้คนพากันเหลียวหลังกลับมามอง แต่ไม่ว่าเธอจะสมบูรณ์แบบและเพียบพร้อมขนาดไหน เธอกลับไม่มี ‘โชคเรื่องผู้ชาย’

ฉันจะต้องเป็นโสดไปจนตายเหรอเนี่ย ฉันก็อยากมีความรักเหมือนกันนะ

“เอ่อ...ขอโทษ”

โดคยองเพิ่งเข้าใจคำว่า ‘ขอโทษ’ มันช่างเบาบางและไร้ซึ่งความรับผิดชอบเสียจริงๆ เธอบีบแก้วเครื่องดื่มแน่น รู้สึกเหมือนถูกเพื่อนสนิทที่สุดตบจนหน้าคะมำ รู้สึกเหมือนถูกผู้หญิงที่ขี้เหร่กว่าตบจนล้มคว่ำ

เกิดเรื่องแบบนี้กับฉันได้ยังไงกัน

คำขอโทษที่ออกมาจากปากของผู้ชายหน้าไม่อายที่นั่งอยู่ข้างๆ ผู้หญิงที่กำลังก้มหน้านิ่งนั้นทำให้โดคยองรู้สึกเพลียจนไม่มีแรงแม้แต่จะโกรธ

“โดคยอง เขาไม่ได้ทำอะไรผิดนะ มันก็แค่...”

สองคนนี้ช่างหน้าไม่อายเสียจริงๆ ไม่ได้ทำอะไรผิดงั้นเหรอ ถ้าผู้หญิงไร้จิตสำนึกที่แย่งแฟนเพื่อนกับผู้ชายที่ยุ่งกับเพื่อนของแฟนไม่ได้ทำอะไรผิด โลกนี้ทั้งโลกก็ไม่มีคนเลวแล้วล่ะ ฉันจะไม่ให้อภัยพวกเธอเด็ดขาด

เพื่อนสาวเงยหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาขึ้นมา แต่โดคยองจ้องมองเธออย่างเย็นชา พยายามสะกดอารมณ์ของตัวเองที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ

เอาล่ะๆ ลีโดคยอง เธอเก่งจะตาย เธอต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วคิดว่าทำยังถึงจะทำให้คนพวกนี้สำนึก

“คุณอยู่เฉยๆ นะ ผมจะพูดเอง คุณโดคยองครับ เรื่องนี้เป็นความผิดของผมคนเดียว ถ้าจะด่าก็ด่าผมคนเดียวเถอะ หรือไม่ก็...”

“หรือไม่ก็อะไรคะ หรือจะให้ฉันช่วยป่าวประกาศบอกเพื่อนบ้านหรือเพื่อนร่วมรุ่น คนจะได้รู้กันทั่วๆ อ๊ะ คุณพยองจินคะ ชีวิตที่โรงพยาบาลมันสบายไปรึเปล่าคะ ฉันรู้จักคนที่โรงพยาบาลเยอะนะคะ”

สีหน้าของคู่รักสารเลวซีดเผือดตามที่โดคยองตั้งใจไว้

ฮึ สำนึกผิดกันแล้วเหรอ

ผู้ชายที่เมื่อยี่สิบนาทีก่อนยังเป็นแฟนของเธอนั้นเป็นลูกศิษย์ของพ่อเธอ ส่วนผู้หญิงคนนี้เคยเป็นเพื่อนที่เธอรักมากที่สุด

ยกสุดท้ายเริ่มต้นขึ้นแล้ว ฉันไม่มีวันยอมให้ตัวเองถูกผู้ชายสารเลวแบบนี้ทิ้งหรอก

“โดคยอง เธอเป็นคนสวยนะ มีผู้ชายตั้งมากมายชอบเธอ”

“ใช่ครับคุณโดคยอง ลืมผู้ชายอย่างผมแล้วไปชอบผู้ชายที่ดีกว่าผมเถอะครับ”

ใช่ ฉันสวย แต่ไม่เคยมีโชคเรื่องผู้ชายเลย นานๆ ครั้งจะมีผู้ชายหลงเข้ามาในชีวิต แต่ก็เป็นผู้ชายที่คุณภาพต่ำเหมือนกับนาย

สีหน้าที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งของโดคยองทำให้เพื่อนสาวเริ่มคร่ำครวญ ส่วนฝ่ายชายก็ทำหน้าขมขื่น เมื่อเริ่มรู้สึกถึงสายตาของผู้คนรอบข้างที่จับจ้องมา โดคยองก็เปิดปากพูดต่อ

“มันก็แน่นอนอยู่แล้ว คิดว่าฉันอยากแต่งงานกับผู้ชายไม่เอาไหนที่มีแค่ใบประกาศฯ แพทย์ใบเดียวงั้นเหรอคะคุณพยองจิน”

คำว่า ‘ผู้ชายไม่เอาไหน’ ทำให้เขาถึงกับสะอึก

ฮึ ไม่ว่าจะพูดอะไรฉันก็ตอกกับไปได้เสมอนั่นล่ะ เพราะฉันผ่านเรื่องราวแบบนี้มาเยอะ

โดคยองจำไม่ได้ว่าเธอถูกผู้ชายทิ้งมาแล้วกี่คน

“ในบรรดาผู้ชายที่ตามจีบฉัน ก็มีคุณพยองจินนี่แหละค่ะที่ห่วยที่สุด ฉันยอมคบด้วยเพราะเห็นแก่หน้าพ่อ...แต่เมื่อเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ก็ดีค่ะ ฉันจะได้ไม่หนักใจ”

“คุณโดคยอง คือว่า...”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)