Razana ศึกกู้อาณาจักรแห่งเทพ ภาค 1 ความลับที่รอวันเปิดเผย

บทนำ

ตูม!

เสียงระเบิดดังเลื่อนลั่น ลั่นสะท้านไปทั้งท้องนภาและพื้นพสุธา ยอด ปราสาทสูงที่เคยตั้งตระหง่านงดงาม ยามนี้เหลือเพียงซากปรักหักพัง ท้องฟ้า สว่างสดใสถูกกลืนกินด้วยเมฆดำทะมึน แสงอาทิตย์ถูกบดบัง กลิ่นคาวเลือด ลอยคละคลุ้งน่าสะอิดสะเอียน เสียงดาบปะทะดาบ เสียงลูกธนูแหวกอากาศ เสียงบริกรรมคาถาสลับกับเสียงตะโกนโหวกเหวกลั่งการ

"ด้านมันไว้! อย่าให้มันผ่านเข้ามาได้"

เบื้องล่างบนพื้นธรณีหน้าปราสาทรังหลวงคือการสู้รบระหว่างมนุษย์ ผู้ใช้เวทและปีศาจผู้มีพลังแข็งแกร่ง โดยที่มนุษย์มีพันธมิตรคอยช่วยเหลือ ทั้งเอลฟ์ผู้มีพลังแห่งการรักษา ก็อบสินผู้มีพลังทำลายล้างมหาศาล คนแคระ ผู้เข้ยา'ชาญการใช้อาวุธยุทโธปกรณ์ และพราย เผ่าพันธุที่มีสายเลือดข้องเกี่ยว กับเทพ

แต่มหาสงครามครั้งนี้ไม่ได้มีสีวนเกี่ยวข้องกับทั้งท้าเผ่าพันธุเลย หรือ อาจจะเกี่ยวก็ได้ในเมื่อมหาสงครามครั้งนี้เป็นการรับระหว่างเทพและปีศาจ!

โดยที่ฝ่ายปีศาจเป็นฝ่ายยกทัพมาโจมตีก่อน จุดประสงค์เพี่อจะยึดครอง อาณาจักรราชาน่า อาณาจักรแห่งเทพ และนี่ก็คือจุดประสงค์ที่ทำให้ทั้งห้า เผ่าพันธุ์ต้องเข้าร่วมสงครามนี้...

...เทพ...เผ่าพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ที่สูงส่งกว่าเผ่าพันธุ์ใดๆ เผ่าพันธุ์ที่มีพลัง มากกว่าทุกเผ่าพันธุ์ ปกครองด้วยเทพสูงสุดคือผู้ดำรงตำแหน่งมหาเทพ มหาเทพเป็นตำแหน่งที่สืบทอดทางสายเลือด ทายาทของมหาเทพองค์ก่อน ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายก็จะต้องขึ้นดำรงตำแหน่งนี้ต่อไป ส่วนในกรณีที่ มีหลายคนก็จะเสือกคนที่มีความสามารถ มีพลัง มีความรับผิดชอบที่สุด โดย มหาเทพจะเป็นผู้เสือก คนที่ไม่ได้รับเสือกก็จะดำรงตำแหน่งเดิมคือเจ้าชาย และเจ้าหญิงเทพ...

...พราย...เผ่าพันธุ์ที่มีสายเลือดใกล้ชิดกับเทพมากที่สุด เป็นเทพแต่ ไม่ใช้เลือดบริสุทธิ์ มีเพียงส่วนเดียวหรือเลียวเดียวเท่านั้นที่เป็นเลือดเทพ ที่เหลือก็แล้วแต่ว่าจะมีสายเลือดเผ่าใดผสมอยู่ พูดถึงพลัง โดยมากพราย จะมีพลังในการควบคุมธาตุ ส่วน^,น้อยที่มีพลัง'ในการ'ใช้เวทมนตร์

พรายมีกษัตริย์เป็นผู้ปกครอง แต่อย่างไรเสียเมื่อมีบรรพบุรุษเป็นเทพ อาณาจักรชาเมเลีย อาณาจักรแห่งพราย จึงถือว่ามีอำนาจแค่ส่วนเดียว การ ตัดสินใจส่วนใหญ่จึงต้องขึ้นอยู่กับอาณาจักรราชาน่า โดยมีมหาเทพเป็นผู้ ตัดสิน แต่ชาเมเลียก็ไม่เคยร้องขออำนาจในการตัดสินหรือปกครอง ไม่เคย คิดกบฏหรือต้องการเป็นอิสระจากอำนาจของราชาน่าและมหาเทพ ไม่ว่าจะ เป็นกษัตริย์หรือชาวพรายทั้งอาณาจักร...

...เอลฟ์...เผ่าพันธุ์ที่ไม่ชอบข้องเกี่ยวกับเผ่าพันธุ์อื่น แต่มักจะเป็น เผ่าพันธุ์แรกที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือไม่ว่าเผ่าพันธุ์ใดจะเดือดร้อน สำหรับเอลพี เทพคือเผ่าพันธุ์ที่สูงส่งและควรให้เกียรติ เอลพีมีพลังแห่งการรักษาเยียวยา มีเวทมนตร์ชนิดหนึ่งที่ไม่ว่าจะใกล้ตายแค่ไหนก็สามารถรักษาให้รอดได้ เอลพี ปกครองโดยกษัตริย์ มีสภาสูงสุดบริหารประเทศ...

...ก็อบลิน...เผ่าพันธุ์ที่นับวันยิ่งลดน้อยลงเรื่อยๆ แต่ก่อนก็อบลินมีมาก พอๆ กับมนุษย์ แต่เนื่องจากก็อบลินเป็นเผ่าพันธุ์ที่เมื่อแรกคลอดนั้นจะ เปราะบางและอ่อนแอ ทำให้ทารกที่เพิ่งคลอดมีเปอร์เซ็นต์รอดน้อยมาก ก็อบลินมีพลังในการทำลายล้างมหาศาล แค่การระเบิดพลังเพียงครั้งเดียว ก็มีวงกว้างหลายกิโลเมตร ก็อบลินปกครองด้วยสภาสูงสุดซึ่งขึ้นตรงต่อ องค์จักรพรรดิ...

...คนแคระ...เผ่าพันธุ์ที่เชี่ยวชาญในการผลิตและใช้อาวุธยุทโธปกรณ์ ไม่ว่าจะเป็นดาบ ธนู หอก ขวาน แล้ โซ่^, มีดลัน หรือเรียกได้ว่าอาวุธทุก ชนิด คนแคระเป็นเผ่าพันธุ์ที่ให้ความช่วยเหลือกับทุกเผ่าพันธุ์ ถึงแม้คนแคระ จะเป็นพวกทีไม่ชอบสุงสิงกับใคร อาลัยอยู่ในป่าเขา แต่พวกเขาก็เป็นเผ่าพันธุ์ ที่จริงใจ

คนแคระมีกฎที่ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดคือห้ามพูดโกหก ต้อง พูดแต่ความจริง ถ้าพวกเขาไม่ต้องการบอกอะไร พวกเขาจะเงียบ ไม่ยอม ที่จะปริปากแม้แต่ค่าเดียว หรือถ้าหากพวกท่านต้องการความลับจากพวกเขา ล่ะก็...บอกได้ค่าเดียวเลยว่าฆ่าพวกเขาชะยังจะง่ายกว่า...

...มนุษย์...เผ่าพันธุ์ที่ใกล้ชิดสนิทสนมกับเทพรองจากพราย มนุษย์ผู้ ใช้เวท เผ่าพันธุ์ที่มีทั้งความดีและความชั่วอยู่ในตัว มีความอ่อนโยน ความ แข็งกร้าว ความเข้มแข็ง ความอ่อนแอ ความโลภ การให้ ความเห็นแก่ตัว ความเห็นแก่ส่วนรวม ทุกสิ่งทุกอย่างหลอมรวมกันออกมาเป็นมนุษย์ ไม่มี มนุษย์คนใดที่มีแต่ความดีในตัว และไม่มีมนุษย์คนใดที่มีแต่ความชั่วในตัว ทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีทั้งดีและร้าย หากมีลบก็ต้องมีบวก มีแสงสว่างย่อมมี ความมีด มีขาวคู่กับดำ...

ในเมื่อกล่าวถึงเผ่าพันธุ์เทพและเผ่าพันธุ์อื่นไปแล้ว ถ้าจะไม่พูดถึง เผ่าพันธุ์นี้ก็คงไม่ได้...

...วอลคิวรี่...เผ่าพันธุ์ที่เป็นราวกับเงาตามตัวเทพ เทพทุกองค์จะมี วอลคิวรี่หนึ่งตนเป็นผู้พิทักษ์ประจำตัว แต่สำหรับมหาเทพและเจ้าหญิงเจ้าชาย เทพที่ดำรงตำแหน่งรัชทายาทจะมีวอลคิวรี่เก้าตนเป็นผู้พิทักษ์ วอลคิวรี่ใช้

ได้ทั้งเวทมนตร์และการควบคุมธาตุทั้งสี่ในโลก

วอลคิวรี่เป็นเผ่าพันธุ์ที่มีอายุยืนยาว บ้างก็เป็นหลายร้อยปี บ้างก็ยาว เป็นพันปี แต่เทพจะมีอายุขัยเท่ากับมนุษย์ เมื่อสิ้นลมหายใจแล้วก็จะต้อง ขึ้นไป เป็นเทพบนสรวงสวรรค์ ส่วนวอลคิวรี่ที่ เป็นผู้พิทักษ์นั้นก็จะต้องรอให้ ถูกเลือกในวาระต่อไปว่าจะได้เป็นผู้พิทักษ์ของเทพองค์ใด

เทพเมื่อคลอดออกมาจะมีคริสตัลผู้พิทักษ์ติดตัวมาด้วย คริสตัลผู้พิทักษ์ นี้มีไว้เก็บจ้อนวอลคิวรี่ผู้พิทักษ์เวลาต้องออกนอกอาณาจักรหรือปลอมแปลง ตัว วอลคิวรี่ต้องท่าหน้าที่ปกป้องคุ้มครองเทพของตนเองด้วยชีวิต แม้ต้อง ตายก็ต้องปกป้องเทพให้ได้

...และเผ่าพันธุ์สุดท้าย เผ่าพันธุ์ปีศาจ เผ่าพันธุ์ที่ถือกำเนิดมาจาก ความอ้างว้าง โหดร้าย และทรมานในห้วงโลกันตร์ เผ่าพันธุ์ที่ควรจะน่าสงสาร และน่าเห็นใจมากที่สุด ถ้าหากพวกเขาไม่ได้มีจิตใจที่โหยหา ทะเยอทะยาน ต้องการความยิ่งใหญ่ ต้องการอำนาจ ปีศาจมีจอมปีศาจเป็นผู้น่าและ ปกครอง ปีศาจบางตนนั้นอาศัยอยู่ในที่ที่มีความอ้างว้าง โหดร้าย และทรมาน อยู่ในที่ที่มีผู้คนมีจิตใจใฝ่ตา อาศัยร่างของพวกเขาเพื่อสิงสถิตและใช้ความชั่ว เหล่านั้นเป็นกำลังของตน...

อ๊ะ! ข้าว่าข้านอกเรื่องเกินไปแล้วนะ เรากลับมาเข้าเรื่องกันดีกว่า... มหาสงครามชิงอาณาจักรราชาน่าดำเนินต่อไปยาวนานเป็นเวลาร่วมปีเศษ ส่วนผลของสงครามนั้นหรือ คำตอบคือ...

...การฟายแพ้ยับเยินของฝ่ายเทพและพันธมิตร ราชาน่าถูกยืดครอง...

...มีผู้คนมากมายต่างตั้งคำถามว่าเหตุใดมหาเทพผู้ยิ่งใหญ่ถึงฟายแพ้ เพียงแค่จอมปีศาจ...

...แต่คำถามนี้ยังเป็นคำถามที่ไม่มีผู้ใดสามารถตอบได้...

แต่สิ่งที่ทุกคนตระหนักดีคือถ้าไม่ได้องค์มหา เทพ ป่านนี้อาณาจักรอื่น ก็คงถูกยึดครองเช่นกัน ก่อนจะสิ้นลม พระองค์ได้ได้พลังทั้งหมดกางเขต อาคมผนึกอาณาจักรทั้งอาณาจักรไวไม่ให้จอมปีศาจถ้าวออกไปจากอาณาจักร พระองค์ได้กางเขตอาคมไว้พร้อมกับพันธุ์สัญญาที่จอมปีศาจต้องปฏิบัติตาม ด้วยเหตุนี้ทุกเผ่าพันธุ์จึงเป็นหนี้บุญคุณองค์มหาเทพ และเพื่อเป็นการตอบแทน บุญคุณใหญ่หลวงครั้งนี้ ทุกเผ่าพันธุ์จึงเตรียมกำลังไว้เพื่อรอให้วันนั้นมาถึง วันที่จะกู้อาณาจักรแห่งเทพคืน...

นี้คือเรื่องเมื่อสิบห้าปีก่อน อาณาจักรราชาน่าถูกยึดครองโดยจอมปีศาจ ประวัติศาสตร์ที่ไม่อาจ เปลี่ยนแปลงได้ แต่ประวัติศาสตร์หน้าใหม่กำลังจะได้ จารึกถึงมหาสงครามที่กำลังจะบังเกิดขึ้น...

...มหาสงครามกู้อาณาจักรแห่งเทพ...

บทที่ 1

ความเปลี่ยนแปลง

แสงอาทิตย์แรกของวันใหม่สาดส่องขับไล่ราตรีให้ถอยหนี เสียงนกน้อย ร้องรับแสงสุริยาแต่ก็มิอาจปลุกผู้ที่อยู่บนเตียงสีเสาซึ่งกำลังอยู่ในห้วงนิทรา ให้ตื่นมารับความยินดีในเข้าวันเกิดของตนไม่ ดูเหมือนทั้งเสียงนกและเสียง เครื่องยนต์รถจะไม่สามารถปลุกผู้ที่หลับใหลให้ตื่นจากภวังค์ได้นอกเสียจาก เสียง...

กริ๊ง-

แต่ดูเหมือนผลจะเป็นเซ่นเดิม...จนแล้วจนรอด...

ห้านาทีผ่านไป

"เมส่า! ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ก็ปิดบ้างสิลูก นี่ก็เจ็ดโมงแล้ว ทำไมไม่ลุก ไปอาบนาอีก เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก" เสียงของหญิงวัยกลางคนที่เคาะ ประตูตะโกนบอก

แต่ผลก็คือ...เหมือนเดิม...

"เมส่า! ตื่นได้แล้ว" หญิงวัยกลางคนตะโกนอีกครั้งเมื่อเห็นว่าครั้งแรก ไม่เป็นผล

"ค่า ค่า ตื่นแล้วค่า" เสียงหวานงัวเงียของเด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียง

ตอบกลับพร้อมกับเอื้อมมือไปปิดเสียงนาฬิกาปลุกที่อยู่บนโต๊ะเล็กหัวเตียง ดันตัวขึ้นนั่งก่อนจะใช้ความพยายามลากสังขารอันอ่อนล้าลงมาจากเตียง เด็กสาวเดินโซเซไปคว้าผ้าเด็ดตัวในตู้เสือผ้าแล้วเดินตรงไปยังห้องนํ้า แต่ก็... ปัง!!!

"โอ๊ย! ไอ้ประตูบ้า มาขวางทางทำไมเนี่ย!" เธอร้องเสียงหลงเมื่อเดิน ไม่ระวังชนเข้ากับประตูห้องนํ้าอย่างจัง ทำเอาความง่วงในตอนแรกหายวับ ไปกับสายลม ตาลว่างขึ้นมาทันที เธอใช้มือกุมหน้าผากที่ตอนนี้แดงเถือก และคาดว่าอีกไม่นานจะกลายเป็นสีคลํ้าและบวมปูด

"อะไรอีกล่ะลูก เดินชนเองยังมีหน้ามาว่าประตูอีก อายุสิบห้าแล้ว นะเรา" เสียงหัวเราะดังมาจากห้องอาหารชั้นล่างทำให้เมล่าหัวเสียขึ้นอีก เธอ เดินเอามือกุมหน้าผากและใช้เท้าสะกิด (เอ่อ...เรียกว่าถีบจะดิกว่า) ประตู ห้องน้ำเข้าไปก่อนจะปิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

"หน้าผากสวยๆ ของฉันจะเป็นอะไรไหมเนี้ย¹¹ เด็กสาวบ่นอุบรบแล้ว เดินไปหน้ากระจก ภาพที่สะท้อนกลับมาเป็นภาพของเมล่า แดแฟนคาร์ส เด็กสาวหน้าตาสะสวย ปากบางสีชมพูเรื่อ คิ้วโก่งได้รูป จมูกเป็นลันเข้ากัน ได้'ดีกับรูปหน้า แล้วยิ่งเพิ่มความโดดเด่นให้กับใบหน้าเกลี้ยงเกลาด้วยดวงตา สีน้ำตาลกลมโตและผมสีเดียวกันกับดวงตาที่ตรงสลวยถึงกลางหลัง แต่ ตอนนี้ทั้งสองอย่างกลับกลายเป็นสีทอง!!!

เมล่าเบิกตากว้างเมื่อเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก เธอขยี้ตาแล้ว สางเส้นผมขึ้นมาดูสลับกับมองสีตาของตัวเอง...

"แม่ขา!!!" เธอร้องเสียงหลงแล้วรีบวิ่งออกจากห้องน้ำ เปิดประตูห้อง ตรงดิ่งลงไปชั้นล่าง เข้าไปในห้องอาหารที่คิดว่าแม่ของเธอจะอยู่

"มีอะไรลูก ร้องเสียงดัง..." แล้วหญิงวัยกลางคนก็ต้องชะงักกลางคัน เมื่อเห็นสีตาและสีผมของลูกสาว

"แม่คะ ทำไมเป็นแบบนี้ หนูไม่ได้ทำอะไรมัน..." ผู้เป็นแม่ยกมือขึ้น ห้ามก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาลูกสาวที่กำลังตื่นตระหนกอยู่

"เมล่าใจเย็นๆ ลูก นั่งลงก่อน" นางจับไหล่ลูกสาวแล้วกดลงให้นั่งบน

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)