Hactor's Story สาวใสตัวดีปิดบัญชีหนุ่มฮอต

...ผมคิดว่าผมคงไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว...

Chapter I

แก๊ง แก๊ง

ฉันได้ยินเสียงอะไรบางอย่างขณะที่กำลังจะเคลิ้มหลับ

แก๊ง แก๊ง

เสียงนั้นยังดังอย่างต่อเนื่องทุกนาทีที่ฉันรู้สึกว่ากำลังจะเผลอหลับไป

แก๊ง แก๊ง

มันยังดังอย่างต่อเนื่องจนกระทั่งตอนนี้

แก๊ง แก๊ง

มีอะไรบางอย่างพุ่งมาชนกระจกหน้าต่างเป็นระยะๆ

แก๊ง แก๊ง

ฉันสะบัดผ้าห่มออกแล้วกระโดดลงจากเตียงเดินไปยังหน้าต่าง ทันทีที่เปิดหน้าต่างออก จรวดกระดาษลำหนึ่งก็พุ่งมาโดนตัวฉัน

วินาทีนั้น...ชีวิตของฉันได้เปลี่ยนไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ...

บทนำ

14.55 น.

ฉันลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก รู้สึกว่าหัวหนักอึ้งอย่างรุนแรง เหมือนใครเอาก้อนหินก้อนใหญ่ๆ มาทับเอาไว้เลย แถมยังปวดจนจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ อีกต่างหาก โอย...เกิดอะไรขึ้นกับฉันเนี่ย ฮือๆ

แล้วฉันก็ใช้พลังทั้งหมดที่มีอยู่ในการดันตัวลุกขึ้นนั่ง อ๋อยยย รู้สึกเวียนหัวอย่างแรง มวนท้องอยากจะอ้วก อุแหวะ อุแหวะ

ให้ตาย ภาพตรงหน้าสั่นเหมือนหัวฉันกำลังส่ายไปมา แล้วก็หมุนๆ เหมือนฉันกำลังหมุนหัวไปมา แต่ที่จริงแล้วฉันไม่ได้ขยับหัวเลยสักนิด โอ๊ย...ทำไมทุกอย่างมันเบลอแบบนี้เนี่ย เอาล่ะ...ต้องตั้งสติ

“ตั้งสติหน่อย!”

ฉันบอกตัวเองพร้อมกับหลับตาลบภาพหมุนๆ นั่นออก แล้วเอามือกุมขมับที่ปวดรวดร้าวไว้สักพักก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง

“อา!”

และพบว่าภาพตรงหน้าแจ่มกว่าเมื่อกี้มาก ดีจัง

แต่เอ๊ะ...นี่มัน...

สิ่งแรกที่ฉันเห็นคือวัตถุประหลาดหน้าตาเหมือนกล้องถ่ายวีดีโอ ไม่ใช่สิ มันคือกล้องถ่ายวีดีโอจริงๆ แถมยังอยู่บนขาตั้งที่ปลายเตียงด้วย นั่นทำให้ฉันสะดุ้งไปเล็กน้อยเหมือนคนโดนไฟช็อต สายตาเริ่มส่ายไปมาอย่างไม่เป็นระบบ

กล้องถ่ายวีดีโอ?

มันมาอยู่ตรงปลายเตียงฉันได้ยังไงกัน ไม่สิ...นี่มันไม่ใช่เตียงฉัน นั่นทำให้รู้สึกช็อกกว่าเดิมสองเท่า ฉันมองผ้าปูเตียงสีขาวสะอาดแล้วยิ่งมั่นใจว่าไม่ใช่เตียงฉันแน่ๆ

แล้วนี่มันที่ไหน อะไร ยังไง

ด้วยความงงกับวิ่งที่อยู่รอบๆ ตัวทำให้สติฉันพร้อมจะแตก แต่ขณะที่กำลังใกล้จะแตก ฉันก็ก้มลงมองสำรวจร่างกายตัวเองและพบว่าไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้น แม้แต่ชุดชั้นในก็ไม่มี

นั่นทำให้ฉันสติแตกทันที เกิดอะไรขึ้นกับฉัน!!! ฮือๆ

ฉันรีบดึงผ้าห่มนวมผืนหนาให้ขึ้นมาคลุมถึงคอ เหลือไว้แค่หัวที่หันไปหันมาสำรวจรอบๆ บริเวณ ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องที่ตกแต่งอย่างมีสไตล์ แต่เป็นสไตล์ที่แปลกประหลาดมาก ฉันรู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนองของคนทั่วๆ ไป

ฉันเหลือบไปเห็นแก้วน้ำที่มีลวดลายพิมพ์เป็นตัวอักษรเหมือนกันสองใบวางอยู่บนชั้น ตัวอักษรนั้นดูเหมือนโลโก้ของอะไรสักอย่าง แล้วยังมีผ้าขนหนูสีขาววางอยู่ในตะกร้าอย่างเรียบร้อย นอกจากนั้น...ยังมี...เอ่อ...กล่องอะไรน่ะ เฮ้ย! กล่องถุงยางอนามัยนี่นา! แถมยังมีตั้งสองกล่องด้วย กรี๊ด...ที่นี่มันดูเหมือน...เหมือน...

“โรงแรม!!”

ใช่...เหมือนโรงแรม

โรงแรมงั้นเหรอ ทำไมฉันมาอยู่ในโรงแรมในสภาพแบบนี้ และยังมีไอ้กล้องบ้านี่ตั้งจังก้าอยู่ตรงหน้าฉันด้วย เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ในหัวเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม (?) คำถาม (?) และคำถาม (?)

คำถามมหาศาลประเดประดังเข้ามาอย่างไม่รู้จบ พร้อมๆ กับอาการมึนหัวที่ชักจะมากขึ้นทุกที แง เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันเนี่ย

และทันใดนั้นเอง...

ครืด

ประตูบานเลื่อนที่เชื่อมต่อกับระเบียงห้องถูกเลื่อนออก ใครคนหนึ่งแหวกม่านสีน้ำตาลเข้ามา สิ่งที่ฉันเห็นคือ...

...เส้นผมสีดำสนิทของเขาที่เป็นประกายเมื่อต้องแสงแดดยามบ่าย...

...ต่อมาคือใบหน้าที่ทำให้ฉันไม่อยากเลื่อนสายตาไปไหนอีก...

...แต่สุดท้ายฉันก็เลื่อนสายตาลงมามองเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่ติดอยู่บนตัวเขา...

และทุกอย่าง โดยเฉพาะอย่างสุดท้ายทำให้ฉันปะติดปะต่อเรื่องราวเองในหัวได้อย่างไม่ยาก

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”

1

สิบวันก่อน

18.20 น.

แสงพระอาทิตย์ยามเย็นฉาบทั้งเมืองให้เป็นสีส้ม และนั่นเป็นภาพที่ฉันไม่อาจลืมได้เลย...

“แต่ว่า...”

คำพูดที่หลุดออกมาจากปากของเขาทำให้น้ำตาฉันไหลลงมาทันที ฉันรีบหันหลังกลับเพื่อซ่อนใบหน้าเปื้อนน้ำตาของตัวเองเอาไว้ ไม่ได้ จะให้เขาเห็นไม่ได้เด็ดขาด

“เมื่อกี้ฉันแค่ล้อเล่นน่ะ ฮะๆ”

ฉันแสร้งพูดออกไปพร้อมกับหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกที่แท้จริง

“แอมแปร์...”

เขาเรียกชื่อฉันด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

“ฉัน...ต้องรีบกลับบ้าน ปะ...ไปก่อนนะ!”

ฉันพูดพร้อมกับเอามือสองข้างปาดน้ำตาที่แก้ม และพอสิ้นประโยคนั้นฉันก็รีบวิ่งออกไปให้เร็วที่สุด วิ่งไปพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย ฮือ...

“เดี๋ยว...แอมแปร์!!! เฮ้!!”

เสียงของคิวบัสตะโกนไล่หลังฉันมา แต่ฉันหยุดไม่ได้ ฉันไม่สามารถหยุดฝีเท้าของตัวเองได้ ให้ตายสิ ฉันทำเรื่องที่ผิดพลาดอย่างมหันต์

“ยัยโง่เอ๊ย!! แอมแปร์...ยัยโง่”

ฉันเอาแต่ก่นด่าตัวเองและวิ่งต่อไปโดยไม่รู้ว่าวิ่งไปที่ไหน สุดท้ายฉันก็มาหยุดอยู่ที่สนามเด็กเล่น

“แอมแปร์!!!”

อ๊ะ! เสียงของคิวบัสนี่ เขาตามฉันมาเหรอ ตามมาทำไมเนี่ย ฮือ...ฉันไม่พร้อมจะเจอหน้านายนะ

ฉันมองซ้ายมองขวาแล้วก็เห็นสไลเดอร์สีสดใสที่ข้างบนเป็นเหมือนป้อมปราการ อา...ถ้าเป็นบนนั้นคิวบัสคงจะไม่เห็น

“ฮึบๆๆ”

ฉันใช้วิชาตัวเบาวิ่งขึ้นทางลาดไปหลบอยู่ในป้อมข้างบนนั้นอย่างรวดเร็ว พอมองลงไปแล้วก็รู้สึกตใจนิดหน่อยว่าเมื่อกี้ทำไปได้ยังไง (แถมบันไดอีกฝั่งก็มี) งี้แหละ...ความรักทำให้คนตาบอด

“แอมแปร์! เธออยู่ไหนน่ะ”

เสียงของคิวบัสตะโกนก้องไปทั่ว ตาบ้าเอ๊ย เดี๋ยวชาวบ้านก็ได้แตกตื่นกันพอดี

“เฮ้อ...”

“แอมแปร์!”

เขาตะโกนเรียกชื่อฉันไปตลอดทาง และแล้วเสียงนั้นก็ค่อยๆ ไกลออกไป เขาผ่านไปแล้ว ฮึก...

“คิวบัส...”

ฉันไม่อยากได้ยินเสียงนาย ไม่อยากเห็นหน้านาย ไม่อยากคิดถึงชื่อนาย ขอฉันทำใจสักพักนะคิวบัส นึกไม่ออกเลยว่าฉันจะมองหน้าเขาอีกครั้งได้ยังไง ความเป็นเพื่อนสิบกว่าปีของเรา ฉันทำลายมันจนหมดสิ้น นี่ฉันบ้าไปแล้วจริงๆ

...ฉันบอกรักเขา...

และนั่นเป็นเรื่องที่โง่ที่สุดในชีวิตที่ฉันเคยทำมา ฉันกับคิวบัสเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก บ้านเราอยู่ติดกันแค่กระโดดข้ามไปก็ถึง พ่อแม่เรารู้จักกันดี และเราก็สนิทสนมกันมาก

แต่ฉันกำลังทำให้เรื่องราวต่อจากนี้พัง เพียงเพราะฉันเพิ่งสารภาพรักกับเขาไปเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

“โง่จริงๆ เลย”

ฉันนั่งร้องไห้อยู่บนสไลเดอร์ตัวนั้นจนกระทั่งดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป

แปะ แปะ

ฉันตบขาตัวเองเป็นการขู่เหล่ายุงที่มาตอมมาเกาะให้บินหนีไป

“เฮ้อ”

ร้องไห้จนเหนื่อย ฉันรู้สึปวดตาไปหมด อ๊า...ตาฉันต้องบวมเป่งแน่เลย ถ้ากลับไปบ้านตอนนี้ล่ะก็...ป๊า ม้า อาม่า อากงต้องซักไม่ยอมหยุดแน่ ทำไงดีล่ะ

“แอมแปร์! ลูกอยู่ไหนน่ะ!”

เสียงม้านี่นา อ๊าย...เสียงม้าจริงๆ ด้วย นอกจากเสียงม้าแล้วยังมีเสียงป๊า อาม่า และอากงอีกต่างหาก กรี๊ดดดด นี่ทุกคนยกโขยงออกมาตามหาฉันกันทำไมเนี่ย

แสงจากไฟฉายส่องไปส่องมาพึ่บพั่บไปหมด โอ๋ยโหยย ทำไงดี

แต่จะว่าไปนี่ก็เป็นโอกาสดีที่จะได้หนีกลับเข้าบ้านแล้วรีบขึ้นนอนโดยไม่ต้องพบหน้าใครเลย โอ้เยี่ยม เอาแบบนี้แหละ ว่าแล้วฉันก็หาโอกาสเหมาะสไลด์ตัวลงมา

พรืดดดดดดดด

จากนั้นก็รีบวิ่งฮึส ฮึส ฮึส ไปถึงหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ย!”

จู่ๆ ฉันก็ชนเข้ากับใครบางคนอย่างจังเมื่อเปิดประตูเข้ามาในบ้าน

“ไง”

คิวบัส ฉันชนเข้ากับหน้าอกของเขาเต็มๆ

“นายมาทำอะไรในบ้านฉันหา”

ฉันถามอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะก้มหน้างุดหลบตา

“ก็ฉันรู้ทันเธอน่ะสิ”

“รู้ทัน?”

“เธอจะกลับบ้านทันทีที่ทุกคนออกจากบ้านไปหมด เพราะไม่อยากให้ใครซักไซ้ว่าทำไมเธอถึงร้องไห้จนตาบวมเป่งเป็นไข่เต่าแบบนี้ จริงไหม"

”ขารู้ทันแผนของฉันเพราะว่าตอนเด็กๆ เวลาจะเข้าบ้านโดยให้เล็ดลอด สายตาของป๊า ม้า อาม่า อากง ฉันจะให้คิวบัสช่วยวางแผนให้ทุกคนออกมาจากบ้านให้หมดด้วยวิธีอะไรสักอย่าง ซึ่งเขาก็ช่วยฉันได้ทุกครั้ง

อย่างงี้แปลว่าเขารู้ว่าฉันมีเหตุลที่จะต้องแอบหลบเข้าบ้านน่ะสิ หรือเขาจะรู้ว่าฉันร้องไห้

“โอ๊ยโหย ดูตาเธอดิ บวมเป่งเป็นไข่ไดโนเสาร์เลย”

“ฉันเกิดไม่ทันเห็นไข่ไดโนเสาร์”

“งั้นไข่เป็ดก็ได้ บวมเหมือนไข่เป็ดเลย ไม่เชื่อก็ส่องกระจกดูดิ”

ชิ้ง

เขายกกระจกส่องหน้าขึ้นมาตรงหน้าฉันอย่างไว ไปคว้ามาจากไหนเนี่ย โอ๊ยโหย...ตาฉันบวมเป่งจริงๆ ด้วย ฮือๆ

“กลับบ้านไปเลยไป”

ฉันไล่เขาก่อนจะเบี่ยงตัวเดินไปที่บันได เตรียมตัวหนีขึ้นไปซ่อนบนห้องนอน แต่ว่าคิวบัสคว้าข้อมือของฉันเอาไว้ก่อน

“เลิกหนีซะที”

เสียงของเขาดูจริงจังขึ้นมา

“ฉันไม่ได้หนีซะหน่อย”

“เมื่อกี้นี้...ฉันตั้งใจจะบอกว่า...”

“ขอโทษนะ ลืมเรื่องวันนี้ไปเถอะ”

“...”

คิวบัสเงียบไป ฉันใช้ช่องว่างตอนนั้นแกะมือของเขาออกจากข้อมือฉัน แล้ววิ่งขึ้นบันไดไป ตึงๆๆ ฉันรู้สึกเหมือนความเงียบวิ่งไล่กวดหลังฉันมา

เมื่อกลับเข้าห้องนอนแล้วฉันก็ร้องไห้ออกมาทันที บ้าจังเลย ทำไมป่านนี้ยังไม่เลิกอีกนะ ฮือๆ ฉันนอนขดตัวอยู่ที่พื้นแล้วร้องไห้ไม่หยุด รู้สึกปวดที่หัวใจจังเลย แล้วฉันก็หลับไปในสภาพนั้น

พอตื่นมาฉันก็พบว่าตัวเองขึ้นมานอนบนเตียงได้ไงไม่รู้ เป็นเพราะเมื่อคืนลืมล็อกห้องป๊าก็เลยอุ้มฉันขึ้นมานอนเหมือนตอนเด็กๆ แน่เลย อ๊า...แบบนี้ความก็แตกสิ

ฉันล้างหน้าเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง และพบว่าทุกคนอยู่กันอย่าง

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)