Kiss Me, Angel ไขคดีลับ จับคดีรัก

Love is like handing someone a gun,

having them point it at your heart and trusting them

never to pull the trigger

ความรักก็เปรียบเสมือนการส่งปืนให้ใครสักคน

ยอมให้ปากกระบอกปืนจ่อเข้าที่หัวใจ และเชื่อมั่นว่าเขาจะไม่มีวัน

เหนี่ยวไกนั้น

บทนำ

Hello Angel

เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นตามจังหวะการก้าวกับรอยยิ้มบางที่คลี่เหยียดขึ้นบนมุมปากของคนที่เพิ่งเดินเข้ามาถึง ซ้ำยังรู้ตัวดีด้วยว่ามาช้ากว่าเวลานัดหมายไปหน่อย...

เอ่อ...หมายถึง...สามชั่วโมงน่ะนะ

“...จะมีสักครั้งมั้ยที่มาตรงเวลานัดน่ะ” น้ำเสียงหงุดหงิดใจถูกเอ่ยออกจากริมฝีปากเรียบตึงของคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ตามมาด้วยการถอนลมหายใจแผ่วเมื่ออีกฝ่ายที่เพิ่งมาถึงยังคงคลี่ยิ้มหวานไม่สะทกสะท้าน “นั่งลงซะ จะได้เริ่มสักที”

“ก็ได้” คนฟังพยักหน้ารับ ก่อนเดินมาที่เก้าอี้ซึ่งวางอยู่ตรงข้ามขยับมันออกเล็กน้อยแล้วทิ้งตัวลงนั่งในท่าทางสบายสุดๆ “แล้วทำไมผมต้องมาที่นี่ด้วยล่ะ”

“เพราะนายมีภารกิจต้องมาให้ฉันสัมภาษณ์”

“หืม? เปลี่ยนอาชีพไปเป็นนักข่าวแล้วเหรอเนี่ยบอส ได้ข่าวว่าแค่หมั้นเองนี่นา กลัวว่างานจะทับไลน์กันจนต้องรีบเปลี่ยนสายงานก่อนแต่งงานกันแบบนี้เลยเหรอเนี่ย”

“ฉันไม่ได้เปลี่ยนงาน” น้ำเสียงหงุดหงิดชัดเจนขึ้นอีกหน่อย

“อ้าว ก็เห็นบอสบอกว่าจะสัมภาษณ์ ผมก็นึกว่า...”

“เลิกนอกเรื่องสักที เข้าเรื่องได้แล้ว”

“เพราะถูกแซวข่าวดีน่ะเหรอ ฮาวายนี่มันเจ๋งจริงๆ ให้ตายสิ”

“...ช่วยนั่งเงียบๆ แล้วสนใจตอบเฉพาะที่ฉันกำลังจะถามเท่านั้นได้มั้ย... ‘Angel’”

“ก็ได้ ก็ได้ บอสสั่งมา ก็ควรทำตามนี่นา”

ท่าทาง น้ำเสียง ตามด้วยสีหน้าที่หาได้มีความจริงจังไม่นั่นทำเอาคนที่ถูกเรียกว่า ‘บอส’ กลอกตาก่อนพ่นลมหายใจยาวพรืดออกผ่านปลายจมูก ก่อนที่เขาจะขยับตัวจัดเนกไทและท่าทางของตัวเองน้อยๆ เพื่อให้เข้าที่และสะดวกต่อการสัมภาษณ์มากขึ้น จากนั้นก็หยิบซองเอกสารสีน้ำตาลที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาเปิดออก ดึงกระดาษบางๆ สีขาวขึ้นมาอ่านออกเสียง ส่งไปให้คนที่นั่งท่าสบายใจเหลือเกินอยู่ตรงข้าม

“เอาล่ะ...’โปรดบอกสิ่งที่คุณจะไม่มีวันทำมาสามข้อ’ ”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์คลี่บนใบหน้าคนถูกถาม ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมาลดนิ้วชี้และนิ้วโป้งลงจนเหลือเพียงแค่สามนิ้ว แล้วจึงค่อยๆ ลดลงเรื่อยๆ ตามสิ่งที่เอ่ย

“สิ่งที่ผมจะไม่มีวันทำสามประการ...ข้อแรก มาตรงเวลา ข้อสองไม่ซ้อมผู้ต้องหา และข้อสาม เลิกแซวบอส”

“จะตอบให้มันดีๆ ดูเป็นงานเป็นการสักครั้งบ้างได้มั้ยแองเจิล”

“หือ? นี่ผมเป็นงานเป็นการสุดๆ แล้วนะเนี่ย ไม่มีคำตอบอะไรที่ดูจริงจังมากไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ”

“...รวมทั้งข้อสามด้วยเนี่ยนะ”

“รักหรอกจึงหยอกเล่นน่ะนะ”

คนทำหน้าที่เป็นผู้สัมภาษณ์ภอนหายใจพรืด รู้แน่ว่าต่อให้เซ้าซี้จะเอาคำตอบอื่นไปก็เท่านั้น...เจ้าเด็กตรงหน้านี่มันเป็นโรคกวนอารมณ์ไม่เลิกมาแต่ไหนแต่ไร และใช่...ทั้งสามข้อที่เขาตอบมา มันก็เป็นจริงทั้งหมดนั่นแหละ...

Angel…เทวดาผู้มากับรอยยิ้ม...

หากแต่ภายในโหดร้ายใช่เล่น เป็นคนประเภทคาดเดาไม่ได้ และเอาอะไรแน่นอนไม่ได้...โดดงานประจำ ตามตัวไม่ได้ มาสายกว่าเวลานัดเสมอ แถมพอผู้ต้องหาขัดขืนหน่อยก็อัดซะอ่วม รายไหนยอมแพ้แต่โดยดีก็โชคดีไป แต่รายไหนหนีแล้วสู้คืนก็โดนดีซะแทบไม่เหลือสภาพ...

“แล้วตกลงว่ากำหนดการตอนไหนล่ะบอส”

และข้อสาม...สนุกในการแซวเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเองเสมอ

“กำหนดการอะไร”

“ก็..ประมาณว่างานแต่งงานอะไรทำนองนั้น แล้วจัดแบบไหน ใต้สมุทร ไต่ผา บันจี้จัพม์ ตกลงกันว่าชอบแบบโลดโผนกันสักหน่อย หรือเอาแบบง่ายๆ พวกในสวน หรือริมทะเลอะไรทำนองนี้...ผมจะได้เตรียมตัวถูกน่ะ”

“...นี่ไม่อยู่ในคำสัมภาษณ์”

“ก็ผมตอบสัมภาษณ์เสร็จแล้วนี่นะ”

“...งั้นเรื่องพวกนั้นน่ะ เก็บเอาไว้คิดให้ตัวเองเถอะ...ถ้านายเจอคนที่จะรักจริงๆ จังๆ ได้สักทีน่ะนะ”

“โฮ่ มุกนี้ทำเอาจุก”

“จบการสัมภาษณ์แค่นี้แหละ หมดหน้าที่ฉันแล้ว...แล้วค่อยเจอกัน” ผู้สัมภาษณ์เอ่ยแบบตัดบทจบก่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่ง ขยับตัวเดินหนีออกจากห้องซึ่งมีตัวต้นเหตุเสียงแซวออกไปทันใด

ปล่อยทิ้งเอาไว้ก็แต่... ‘Angel’ เทวดาผู้รักสนุก ที่ขยับคลี่ยิ้มกว้างราวกับพึงพอใจต่อผลงานขอตัวเอง

แต่งงานแบบไหนน่ะเหรอ...

เริ่มจากการหาผู้หญิงดีๆ สักคนที่ทำให้หัวใจดวงนี้มันเต้นแรงได้ซะก่อนน่าจะดีกว่าล่ะมั้ง

1

.40 Smith and Wesson

ห้องเลกเชอร์ตกอยู่ในความมืด มีเพียงแสงสว่างหลากสีที่ฉายออกจากเครื่องโปรเจ็กเตอร์ส่องกระทบผืนผ้าใบขนาดใหญ่จนเกิดเป็นภาพนิ่งที่กำลังดึงดูดความสนใจของทุกคนภายในห้อง

“และแล้วก็มาถึงลูกค้าพิเศษก่อนปิดคลาสของเราในวันนี้...” ภาษาอังกฤษติดสำเนียงบ้านเกิดของอาจารย์เดวิดผู้เป็นเจ้าของวิชาดังก้องขึ้น หลังภาพแรกปรากฏขึ้นบนจออยู่ราวเกือบหนึ่งนาที “ชายหนุ่มอายุราวสามสิบต้นๆ...ถูกพบในห้องพักของโรงแรมใจกลางเมือง สภาพในห้องพักยังคงเรียบร้อยดีอย่างที่เห็น...”

ภาพบนจอถูกกดเปลี่ยนอีกครั้ง มันยังคงเป็นภาพของสถานที่เดิมในอีกมุมที่ต่างไปจากภาพแรกเล็กน้อย เผยให้เห็นชายวันราวๆ สามสิบ สวมเสื้อเชิ้ตสีแดงแขนยาว กางเกงยีนขายาว นั่งเอนกายเงยหน้าพาดคออยู่กับพนักเก้าอี้ตัวหนึ่งในห้อง...

“และเผื่อทุกคนไม่เห็น...” จุดสีแดงขนาดเล็กที่เกิดจากพ้อยเตอร์ในมือของศาสตราจารย์เดวิดชี้ไปยังพื้นพรมข้างเก้าอี้ใกล้กับจุดที่มือข้างขวาห้อยลงอย่างไร้เรี่ยวแรง ช่วยให้ทุกคนในห้องสังเกตเห็นอะไรบางอย่างในมือขวาซึ่งคลายออกน้อยๆ ของ ‘ลูกค้า’ ของพวกเรา “เอาล่ะ มีอะไรจะถามผมเพิ่มเติมเกี่ยวกับลูกค้าคนนี้ของเรารึเปล่า”

มือขวาของบรรดานักศึกษาในคลาสต่างยกขึ้นพึ่บพั่บ เมื่อทุกคนต่างรู้ดีว่าหนึ่งคำถามสำหรับศาสตราจารย์คือหนึ่งคำใบ้ที่นำไปสู่คำตอบที่นำมาซึ่งคะแนนเก็บของพวกเขา

“เชิญ” พ้อยเตอร์ในมือศาสตราจารย์ชี้มายังนักศึกษาคนหนึ่งเพื่อเปิดโอกาสให้ได้ถามคำถามแรก และนักศึกษาคนแรกที่ว่านั่นก็คือคนที่นั่งเก๊กท่าขึงขังอยู่ติดกับฉันในเวลานี้

“เอ่อ...ผลการตรวจเลือดพบสารเสพติดมั้ยคะศาสตราจารย์”

“แน่นอนว่าพบ” ศาสตราจารย์พยักหน้าพร้อมคลี่ยิ้มน้อยๆ เป็นเชิงบอกให้รู้ว่าคำถามแรกเริ่มต้นได้ถูกทางแล้ว ก่อนชี้พ้อยเตอร์ในมือไปยังนักศึกษาคนถัดไป และทันใดที่ใบหน้าศาสตราจารย์หันไปทางอื่น...

“แก อาจารย์ยิ้มให้ฉัน เมื่อกี้แกเห็นใช่มั้ยเจส!” คนที่นั่งเก๊กหน้าวิชาการแทบตายอยู่ข้างตัวฉันพลันเปลี่ยนท่าทีมาเป็นดี๊ด๊าเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ

“เออ เห็น” ฉันหันไปพยักหน้าหงึกให้ฟีฟ่า หนึ่งในเพื่อนซี้ที่ถือได้ว่าสนิทที่สุดในคลาส ก่อนยักไหล่ “แต่ได้ข่าวว่าอาจารย์ก็ยิ้มให้ทุกคนที่ถามคำถามอยู่แล้วล่ะน่า”

“โห อะไรเนี่ย ไม่ได้เกิดกำลังใจเลยนะ” ไม่ทำหน้าเบ้เปล่ายังแถมศอกมาให้ ก่อนหันกลับไปเท้าคางมองเหม่อไปทางหน้าห้องอีกหน “เฮ้อออ ให้ตายสิ ทำไมอาจารย์ถึงได้หล่อแบบนี้น้า...”

“นี่ๆ สนใจประเด็นหน่อย” ฉันหยิบชีทเรียนขึ้นตีหัวเพื่อนรักที่เอาแต่จ้องหน้าอาจารย์ได้ไม่เลิกเบาๆ ให้ตายสิ ยัยเพื่อนคนนี้จะเก็บอาการสักนิดนี่ไม่เคยมี ฉันเห็นเวลามีคาบเรียนของศาสตราจารย์เดวิดทีไร วันนั้นต้องสวยพริ้งมาจากบ้าน หน้าผมเป๊ะ ขนตายาวงอนดัดมาอย่างดี แถมยังไม่อยากออกไปเดินเล่นให้ลมพัดเล่นที่ไหนเพราะกลัวผมเสียทรงจนน่าหมั่นไส้

“อะไรเล่า มันก็แค่ความสุขเล็กๆ น้อยๆ น่า” ฟีฟ่าหันมำท่าพึมพำใส่ฉัน “คิดดูสิ อาจารย์อายุยังไม่ถึงสี่สิบด้วยซ้ำไป แต่ได้เป็นระดับศาสตราจารย์แล้วนะ แถมยังหล่อ ล่ำ หุ่นก็ฟิตแอนด์เฟิร์มสุดๆ ทำเอาใจฉันมันลอยละล่อง เฮ้อออ ทำไมอาจารย์ถึงไม่คิดจะหันมาเหลือบมองฉันบ้างน้า ฉันล่ะอยากจะถือป้ายไฟจริงๆ พิมพ์ประมาณว่า ‘Hello! I’m Here’ อะไรแบบนี้...”

“เพ้อเข้าไป” ฉันหันไปหรี่ตาใส่เพื่อนรักที่ออกอาการโอเวอร์มากไปนิด ก่อนยื่นมือไปช่วยปิดปากที่คุณเธออ้าค้างเอาไว้จนน้ำลายแทบหกแถมให้อีกหน่อย “ถ้าอยากให้อาจารย์สนใจจริงๆ ล่ะก็...มันมีวิธีอยู่นะ”

“เห? วิธีอะไร วิธีอะไร”

แหม...ทีนี้ล่ะทำหน้าตาตื่นเชียวนะ

“ก็...” ฉันจงใจลากเสียงยาวนิดหน่อย ก่อนคลี่ยิ้มมุมปากบางๆ “ตอบคำถามให้ได้ไงว่าอะไรคือสาเหตุการตายของคดีนี้”

“ไอ้เจส!”

“อะไรล่ะ รับรองเลยว่าอาจารย์ต้องสนใจแกแน่ๆ แถมไม่ใช่แค่อาจารย์นะ แต่เป็นเพื่อนทั้งคลาสเลยด้วย” ฉันพูดพร้อมแกล้งทำหน้าตาจริงจังแบบสุดๆ และนั่นก็เรียกความหมั่นไส้จากเพื่อนซี้ได้อย่างดีเยี่ยม...ด้วยฝ่ามืออรหันต์

เพียะ!

“แกพูดเหมือนเดาคำตอบได้ง่ายงั้นแหละ เคสแจกคะแนนของอาจารย์มีแต่ล่อหลอกให้ตายใจทั้งนั้น ถามสิบตอบถูกหนึ่งตลอดอ่ะ”

ฟีฟ่าพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปทางหน้าห้องที่ตอนนี้ศาสตราจารย์เดวิดเปลี่ยนภาพที่ฉายอยู่มาเป็นภาพการชันสูตรเบื้องต้นต่างๆ ของ ‘ลูกค้า’ ที่ว่า...

อืม...ลืมบอกไปสินะว่าลูกค้าของเราที่ว่าก็คือ ‘เหยื่อจากการฆาตกรรม’ ไม่ก็ฆ่าตัวตายเองทั้งนั้น...ถ้าลูกค้าฆ่าตัวตายเองก็ไม่มีปัญหาอะไรมากมายนัก แต่ถ้าหากว่าลูกค้าของเราไม่ได้ฆ่าตัวตายแค่ถูกฆาตกรรมแล้วล่ะก็ คนที่ตายไปแล้วไม่อาจจะบอกได้ว่าใครคือฆาตกรที่ฆ่าพวกเขา...ทางเดียวที่จะช่วยบอกแทนถ้อยคำของคนตายได้ก็คือ...

หลักฐานจาก ‘นิติวิทยาศาสตร์’ ...หรือคณะที่พวกเรากำลังตั้งหน้าตั้งตาเรียนจนใกล้จะจบการศึกษาอยู่ในปีนี้แล้วไงล่ะ

“อันนี้ฉันว่าไม่น่าจะยากนะ” ฉันหรี่ตาลงนิดหน่อย ก่อนยกนิ้วขึ้นประเมินความน่าจะเป็นที่เจอ “ห้องไม่มีรอยงัด ผู้ตายนั่งเก้าอี้ มีขวดเบียร์ข้างตัว ผลชันสูตรบอกว่ามีสารเสพติดในร่างกายมากเกินไปและอาจเป็นสาเหตุของการตาย แต่ก็...ยังอุตส่าห์จะมียานอนหลับเข้ามาอีก...อืมมมม มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ”

“แปลก” ฟีฟ่าพยักหน้ารับทันใด “นั่นล่ะ ที่ฉันบอกว่าเคสแจกคะแนนของอาจารย์ใช่หมูซะที่ไหน”

“เอาล่ะ มีใครจะถามอะไรผมอีกมั้ย” เสียงปรบมือดังขึ้นจากทางหน้าห้อง ก่อนที่ศาสตราจารย์สุดหล่อของฟีฟ่าจะเอ่ยต่อ “ถ้าอย่างนั้นผมอาจจะให้พวกคุณลองทายสาเหตุการเสียชีวิตล่ะนะ”

“มีค่ะ” ฉันเอ่ยก่อนรีบยกมือขึ้นสูง

“อ้า มิสแดนตัน เชิญเลย”

“ผู้ตาย เอ่อ...ได้มีการชันสูตรหลอดอาหารรึยังคะ”

รอยยิ้มพอใจบางๆ คลี่ขึ้นที่ใบหน้าของศาสตราจารย์ทันที

“ผลชันสูตรพบดังนี้” ศาสตราจารย์เอ่ยก่อนกดพ้อยเตอร์ที่เชื่อมเข้ากับแล็ปท็อปให้เปลี่ยนภาพบนจอไปเรื่อยๆ จนเป็นภาพการชันสูตรหลอดอาหาร มีภาพหลอดอาหารที่ถูกผ่าเปิดออกตามแนวยาววางอยู่บนถาดสแตนเลส

“เฮ้ รอยแดงนั่นมัน!” ฟีฟ่าร้องขึ้นเบาๆ เมื่อสังเกตเห็นรอยแดงที่ชัดเจนกว่าบริเวณอื่นอยู่ตรงด้านบนของหลอดอาหาร ซึ่งมันเป็นรอยแดงเหมือนกับการกดทับ “ให้ตาย นี่แกคิดแบบที่ฉันคิดอยู่ใช่มั้ยเจส!”

“อาฮะ ฉันว่าฉันก็คิดแบบนั้นนะ” ฉันพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนหันไปส่งยิ้มให้เพื่อน แต่ก่อนที่ฟีฟ่าจะได้โอกาสยกมือขึ้นตอบคำถามที่อาจารย์ต้องการและประสบความสำเร็จในการเรียกความสนใจจากอาจารย์จังๆ สักครั้ง คนในห้องสองสามคนที่เห็นภาพนี้แล้วคิดขึ้นได้ต่างก็รีบยกมือชูสลอนขึ้นแย่งกันเสียก่อน

“ดูเหมือนเราจะได้ผู้ตอบคำถามแล้วสินะ” ศาสตราจารย์เดวิดหัวเราะเบาๆ หากแต่ชี้พ้อยเตอร์นั่นมายังฉันแทนที่จะเป็นคนอื่นที่ยกมือรอ “มิสแดนตัน ในฐานะที่คุณเป็นคนถามถึงคีย์เวิร์ดนี้ ผมให้โอกาสคุณในการตอบก่อนเป็นคนแรก”

ฉันกะพริบตาปริบ งงกับโอกาสที่ตั้งใจจะยกให้เพื่อนโชว์พาวแต่ดันตกเป็นของตัวเอง ก่อนคลี่ยิ้มบางหลังตั้งสติได้เสร็จ เอาเถอะ...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วนี่นะ

“ผลชันสูตรบอกว่ารอบหลอดอาหารส่วนบนมีรอยกดทับเป็นวง บางทีนั่นอาจจะมาจากขวดเบียร์ที่ดื่มอยู่ ผู้ตายไม่ได้ตั้งใจฆ่าตัวตายเอง แต่อาจเป็นการฆาตกรรมจากบุคลที่รู้จักกันดีหรือใกล้ชิด ดูจากการที่ไม่มี

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)