รอยทรายใต้ดาว (พิมพ์ซ้ำ เปลี่ยนปก)

“การิม เรื่องที่ไปสืบมาได้เรื่องแล้วหรือยัง”

“ยัง...ครับชีค”

“อะไร? สองเดือนแล้วยังไม่ได้เรื่องอีกหรือไง” ชีคบาซาเรล ฮาดา อัลซาฮิม

ซีคหนุ่มวัยสามสิบสามแห่งรัฐฮาดากา ตะคอกคนสนิทเสียงดังด้วยความโมโห

ที่ดั่งงานแล้วไม่ได้ดั่งใจเหมือนเช่นทุกครั้ง

“ขออภัยด้วยครับซีค ทางเราพยายามอย่างเต็มที่แล้วครับ คาดว่าอีกไม่

เกินสามวันคงได้เบาะแสครับ”

“ฉันต้องการข้อมูลทั้งหมดภายในวันพรุ่งนี้การิม ทำยังไงก็ได้แต่ข้อมูล

ทั้งหมดต้องได้ในวันพรุ่งนี้ ไม่งั้นก็ไล่ออกให้หมดแล้วหาคนใหม่มาทำแทน แค่หา

ข้อมูลของผู้หญิงคนเดียวยังทำไม่ได้ก็ไม่ต้องไปทำอะไรทั้งนั้น” ซีคบาซาเรลพูด

 ด้วยแรงอารมณ์โมโหอย่างมากที่เรื่องทั้งหมดไม่เป็นไปตามที่ต้องการ

“ครับชีค ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวนะครับ”

“อืม” ชีคหนุ่มพยักหน้า “ถ้าไม่มีเรื่องด่วนไม่ต้องให้ใครเข้ามา วันนี้ฉัน

อยากอยู่เงียบๆ”

 

 “ครับซีค” การิมรบเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าลำบากใจในความใจร้อน

ของซีคบาซาเรลที่ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

 

รัฐฮาดากาเป็นหนึ่งในรัฐที่รารวยจากการค้านํ้ามันและวัณมณีที่หา

ยากมูลค่าสูง คนในรัฐฮาดากาไม่มีใครที่ไม่รู้จักชีคบาซาเรล ฮาดา อัลซาฮิม ซีค

หนุ่มที่ได้ชื่อว่ารํ่ารวยที่สดในรัฐ รวมทั้งเป็นผู้กุมอำนาจเศรษฐกิจตัวจริงของรัฐ

ฮาดากาเกือบทั้งหมด นั่นคือการเป็นหนึ่งในเจ้าของธุรกิจการค้านํ้ามันรายใหญ่

รายหนึ่งของโลก ส่งออกอัญมณีที่หายากต่างๆ นอกจากนี้ยังรวมถึงธุรกิจการ

สื่อสารโทรคมนาคมที่ครอบคลุมพื้นที่เกือบทั้งหมดของรัฐฮาดากา และด้วยวัย

เพียงสามสิบสามทำให้ซีคบาซาเรล ฮาดา อัลซาฮิม กลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มโสด

คนตังผู้ทรงอิทธิพล ด้วยความเป็นนักธุรกิจแถวหน้าที่ต้องคุมกิจการมากมาย

ทำให้ซีคบาซาเรลเป็นคนรวดเร็วฉับไว เมือต้องการสิงใดจะต้องได้ตามนั้นเสมอ

เพราะเหตุนี้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงทำให้ชีคหนุ่มหัวเสียเป็นอย่างมาก ตลอดระยะ

 เวลาสองเดือนที่ผ่านมาไม่มีความคืบหน้าของข้อมูลที่เขาต้องการ มีเพียงแต่ชื่อ

ของหญิงสาว “นิดา เวกพารา” และเด็กอิกคนหนึ่งเท่านั้นที่เป็นความต้องการ

อย่างด่วนที่สุดในตอนนี้

 

เช้าวันต่อมา การิมเดินเช้ามาในห้องทำงานพร้อมวับซองเอกสาร

ในมืออย่างโล่งอกที่ข้อมูลมาทันเวลาที่ต้องการพอดิบพอดี ต่างกับชีคบาซาเรล

ฮาดา อัลซาฮิม ที่กำลังนั่งอ่านรายงานผลการดำเนินธุรกิจการค้าน้ำมันอย่าง

เคร่งเครียด คนใกล้ชิดทุกคนที¹ได้ทำงานร่วมกับชีคบาซาเรลต่างรู้ดี เวลาที่ชีค

ทำงานมักไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวาย และเมื่อจำเป็นต้องเข้ามาขัดจังหวะเวลา

การทำงานของชีคบาซาเรล ก็ต้องเตรียมใจรับอารมณ์ของชีคที่จะระเบิดได้ตลอด

เวลาเมื่อไม่ได้ดั่งใจหรือได้ในสิงที่ต้องการ

“ชีคครับ” เสียงของการิมทำให้ชีคบาซาเรลละสายตาจากเอกสารที่กำลัง

 พิจารณาอยู่

“ว่าไง ได้เรื่องมั้ย” ดวงตาสิน้ำตาลจ้องการิมเขม็ง

 “ครับ แต่ว่า...” การิมทำท่าอึกอักไม่กล้าตอบ

 “มีอะไรก็ว่ามาเร็วๆ”

“เราทราบเรื่องของคุณนิดา เวกพารา แล้วครับ แต่ว่าตอนนี้เธอเสียชีวิต

 แล้วครับชีค”

ชีคบาซาเรลนิ่งเงียบไปในทันที “แล้วเด็กล่ะ อยู่ไหม”

“น่าจะอยู่ครับชีค” การมก้มหน้าตอบ ไม่กล้ามองหน้าชีค รู้ดีว่าเวลาชีค

 บาซาเรลไม่พอใจน่ากลัวขนาดไหน

“หมายความว่ายังไงน่าจะอยู่”ชีคหนุ่มคำรามในลำคอกึ่งตะคอก เริ่มออก

 อาการไม่พอใจ

“คือ คุณนิดาเธอคลอดลูกออกมาแล้วเสียชีวิต ส¹วนเด็กมีคนมารับไป

เลี้ยงครับ”

“เด็กผู้ชายหรือผู้หญิง ใครรับไปเลี้ยง”

“เด็กผู้ชายครับ แต่ว่าคนที่รับไปเลี้ยงทางเรายังหาข้อมูลไม่ได้ ข้อมูลส่วน

นี้มันเป็นความลับทางราชการครับชีค” การิมพูดด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น แล้วชีค

จะรู้มั้ยเนี่ย กว่าเขาจะหาข้อมูลแค่ส่วนนี้มาได้มันยากเย็นขนาดไหนต้องควานหาคน

 เหมือนงมเข็มในมหาสมุทร เขาต้องเข้าไปสืบหาทุกโรงพยาบาลทั่วประเทศไทย

 ทีละโรง กว่าจะได้ข้อมูลส่วนนี้มาก็กินเวลาเกือบสองเดือน โชคยังช่วยที่เมื่อวาน

 ได้'ข้อมูลมาพอดี ไม่งั้นงานนี้ไม่ใครก็ใครต้องซวยแน่ เวลาชีคบาซาเรลโกรธ

 มันน่ากลัวขนาดไหนใครๆ ก็รู้ดี

“งั้นก็ไปหาให้ได้ก่อนที^,ฉันจะไปประเทศไทย”ชีคบาซาเรลก้มลงอ่านเอกสาร

ในมือต่อเหมือนได้ลังงานที่ต้องการไปเรียบร้อยแล้ว และทุกอย่างต้องเป็นไป

ตามคำลัง

“ชีคจะไปวันไหนครับ” การิมลอบยิ้มอย่างโล่งอก ตอนนี้มีงานเข้ามา

 มากมาย กว่าชีคจะไปคงอีกนาน

“พรุ่งนี้ ขอข้อมูลก่อนขึ้นเครื่อง จะได้อ่านก่อนถึงเมืองไทย แล้วเตรียม

เครื่องบินให้ด้วย แค่นี้แหละ ไปได้” ชีคบาซาเรลไม่แม้แต่จะมองหน้าการีมในขณะ

ที่พูด ตาทั้งสองข้างไล่อ่านเอกสารไปเรื่อย ๆ และเมื่อพูดเสร็จก็พยักหน้าให้การิม

ออกไปได้ เสมือนว่าเป็นคำลังให้ทำงานที่แสนง่ายดายจนการีมถึงกับอึ้ง

เมื่อตั้งตัวได้แล้วการีมก็แทบจะวิ่งออกมาจากห้องพร้อมกดมือถือสั่งงาน

ต่อทันที “เฮ้ย เอาข้อมูลด่วนเลย ภายในสามชั่วโมง หาให้ได้ว่าใครรับเด็กไปเลี้ยง

เอาแบบละเอียดที่สุด ต้องหาให้ได้ไม่งั้นเตรียมตัวหางานใหม่ทุกคน” ใช่ ! ทุกคน

 รวมทั้งตัวเขาเองด้วย

 

วันรุ่งขึ้น ณ สนามบินส่วนตัวบริเวณด้านหลังคฤหาสน์ตระกูลอัลซาฮิม

การิมกำลังถือซองเอกสารสีน้ำตาลอยู่ในมือด้วยท่าทางโล่งใจ โดยมีคนสนิทใน

ชุดดำเกือบสิบคนที่ยืนเรียงรายกันอยู่ในบริเวณใกล้เคียง ทุกคนต่างกำลังรอคอย

ชีคบาซาเรล ฮาดา อัลซาฮิม เพื่อเดินทางไปยังประเทศไทย ลักพักชีคบาซาเรล

ก็มาถึง การิมได้ยื่นซองสีน้ำตาลให้ชีคบาซาเรลที่มองเขาอย่างพอใจ

เมื่อขึ้นมานั่งบนเครื่องบินเรียบร้อยแล้วชีคบาซาเรลจึงเริ่มอ่านรายละเอียด

 แล้วออกคำลังกับการิม “ไปได้”

“ออกเดินทางได้” การิมบอกนักบิน

เมื่อเครื่องบินรุ่นใหม่ล่าสุดมูลค่าหลายพันล้านที่มีตราสัญลักษณ์ประจำ

ตระกูลอัลซาฮิมติดอยู่บนตัวเครื่องทะยานสิฟากฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชีคบาซาเรล

ก็หยิบรูปในซองสีน้ำตาลซึ่งเป็นรูปของเด็กชายหน้าตาน่ารักออกมาดู แล้วไล่

อ่านรายละเอียดต่างๆ

เด็กชายต้นข้าว เทพาพิทักษ์อายุ 3 ขวบ 6 เดือน ชื่อเล่นว่า ต้น มารดาชื่อ

นางสาวนิดา เวกพารา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูกบุญธรรมของ นางสาวรีริน เทพาพิทักษ์

อายุ 23 ปี บิดาไม่ปรากฏรายชื่อ ...............

‘เหมือนพ่อตอนเด็กจริง ๆ’

หลังจากอ่านประวัติของเด็กชายต้นข้าวจบ ชีคบาซาเรลก็หยิบประวัติแม่

คนใหม่ของเด็กมาอ่านต่อ

นางสาวรีริน เทพาพิทักษ์ อายุ 23 ปี ส^,วนสูง 168 เซนติเมตร ลัดสิวน 34-­

24-35 ผิวขาว จบการศึกษาระตับปริญญาตรีโดยเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย ฐานะ

ทางการเงินไม่ค่อยดีนัก ทำงานเป็นนักเขียนรายได้ไม่แน่ไม่นอน บ้านเช่าอยู่ที่.......

ชีคบาซาเรลไล่อ่านรายละเอียดต่างๆไปเรื่อยจนมาถึง สถานภาพ...โสด...

เขากระตุกยิ้มที่มุมปาก มองไปที่รูปหญิงสาว ‘ตาสวย หน้าหวาน หุ่นดี’ สามคำ

นี้ที่ชีคหนุ่มคิดในใจ ก่อนจะพิจารณามองดูรูปสองแม่ลูกต่อไปอย่างพิงพอใจ โดย

เฉพาะรูปคนตาสวยรูปนั้น

 

“แม่ครับ” เด็กชายตัวน้อยวิ่งมาพร้อมกบโผเข้ากอดหญิงสาวที่ถูก

เรียกว่าแม่อย่างแรง

“วันนี้น้องต้นซนหรือเปล่าคะคุณครู” หญิงสาวเอ่ยถามผู้เป็นครูประจำ

 ชั้นที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องเรียน หลังจากที่หอมแก้มข้างซ้ายและขวาของลูกชาย

 เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“ไม่ค่ะ วันนี้น้องต้นเป็นเด็กดี ไม่ซนเท่าไหร่ วันนี้คุณแม่มารับก่อนเลิก

เรียน^,หรอคะ”

“ค่ะ วันนี้ต้องขออนุญาตทางโรงเรียนกลับก่อนเวลาเลิกเรียนค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้ไม่มีอะไรแล้ว เหลือแค่ให้เด็กๆ วาดรูปเท่านั้นเอง”

“ขอบคุณค่ะ”

หลังออกมาจากโรงเรียน สองแม่ลูกพากันมาที่วัดแห่งหนึ่งย่านชานเมือง

โดยที่หญิงสาวได้แวะซื้อดอกไม้ธูปเทียนที่ตลาดก่อนเดินเข้ามาในวัดที่ไม่ไกล

 จากตลาดมากนัก แล้วมาหยุดที่หน้าโกศของหญิงสาวคนหนึ่ง

“น้องต้นครับ ไหว้แม่ดาก่อนลูก แล้วบอกแม่ดาด้วยนะครับว่าน้องต้นจะ

เป็นเด็กดี จะตั้งใจเรียนหนังสือ” ผู้เป็นแม่บอกน้องต้นพร้อมยื่นธูปให้เด็กน้อย

 หนึ่งดอก

“แม่ดาครับ น้องต้นจะเป็นเด็กดี จะตั้งใจเรียนหนังสือ จะเชื่อฟังแม่ริน ไม่

ทำให้แม่ดาและแม่รินผิดหวังครับ” เด็กชายตัวน้อยพูดตาม และเพิ่มคำพูดอีก

นิดหน่อยตามที่ตัวเองเคยพูดและจำได้ เพราะตั้งแต่จำความได้ เขาเคยมาที่นี่

บ่อยครั้ง แม้ครั้งแรกๆ จะไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากนัก แต่ครั้นมาบ่อยเข้าเด็กชาย

 จึงจำได้ดีว่าต้องทำยัง¹ไงบ้างเมื่อแม่รินพามาที่นี่

หญิงสาวที่น้องต้นเรียกว่าแม่รินยิ้มให้เด็กชายตัวน้อยที่เป็นดั่งดวงใจของ

เธอ ‘ดาไม่ต้องห่วงลูกนะ รับรองรินจะรักและดูแลน้องต้นให้ดีที่สุด’

สองคนแม่ลูกใช้เวลาอยู่ในวัดด้วยกันจนเย็น “วันนี้เราไปกินข้าวนอก

บ้านกันดีกว่า กินอะไรดี แม่ให้น้องต้นเสือก”

เด็กชายใช้ความคิดอย่างหนัก ‘กินอาไรดีน้า เคเอฟซีก็อยากกิน เอ็มเค

ลูกชิ้นก็น่ากิน พิซซาก็ไม่ได้กินนานแล้ว เสือกไม่ถูกแฮะ’

รีรินมองน้องต้นแล้วอดขำไม่ได้ นี่ลูกชายเธอคิดหนักถึงขนาดยืนกอดอก

กลอกตาไปมาเหมือนใช้ความคิดหนักขนาดนี้เลยหรือ ‘ไปติดท่าทางใครมาเนี่ย’