หนังสือชุด สายลับจับแอ๊บ : จับหัวใจคุณชาย (โต๊...โต)

                ทางเดินที่ทอดไปสู่แท่นพิธีหน้าบาทหลวงนั้นทำให้ผู้หญิง

คนหนึ่งมีอีกหนึ่งวันที่สำคัญที่สุดในชีวิต นั่นก็คือวันแต่งงาน การแต่งงาน

และพิธีการที่เพิ่งจะได้สัมผัสเป็นครั้งแรกของชีวิตทำให้แพรพิณตื่นเต้น

พรมสีแดงที่หล่อนย่างเท้าแต่ละก้าวลงไปเหมือนจะกำหนดชะตาชีวิตว่า

ต่อไปนี้หล่อนจะไม่มีวันเดินเพียงลำพังบนหนทางที่อ้างว้างอีกต่อไป...

เพราะผู้ชายตรงหน้า

                กวิน เป็นชายหนุ่มรูปหล่อ เขาเป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนหล่อน

ที่บังเอิญได้รู้จักกันในงานเลี้ยงสังสรรค์งานหนึ่ง หล่อนสะดุดตาที่รูปร่าง

หน้าตา ประกอบกับการเอาอกเอาใจ รู้ใจหล่อนยิ่งกว่าเพื่อนผู้หญิงด้วยกัน

สิ่งเหล่านี้ทำให้แพรพิณเปิดใจรับเขาเข้ามาในชีวิตอย่างง่ายดาย ความรัก

ทำให้หล่อนยอมยกให้เขาเป็นช้างเท้าหน้า กวินเอาใจเก่ง และช่างสรรหา

วิธีการต่างๆ มาเซอร์ไพรส์หล่อนอยู่เสมอ โลกของความรักทำให้แพรพิณ

มีความสุข และตัดสินใจรับคำขอแต่งงานของเขาทันทีที่กวินเซอร์ไพรส์

หล่อนด้วยการเหินฟ้าไปขอแต่งงานถึงใต้ต้นซากุระแดนปลาดิบ

                แพรพิณจำสายตาทุกคู่ซึ่งจับจ้องมาที่หล่อนเป็นจุดเดียวได้ เสียง

ดนตรีที่คลอเบาๆ รับกับท่วงจังหวะการเดินของร่างโปร่งระหงที่ต้องแบก

ชุดแต่งงานอันหรูหราและหนักเอาการ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อความอลังการของ

วันสำคัญที่สุดในชีวิตที่ผู้หญิงทุกคนปรารถนาที่จะมีเพียงแค่ครั้งเดียว

หล่อนจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความจงรักภักดี ยามที่เขา

เอื้อนเอ่ยรับคำกับบาทหลวงว่าจะดูแลหล่อน รักหล่อน และจะอยู่

เคียงข้างหล่อนทั้งยามสุขและยามทุกข์ ช่างเป็นช่วงเวลาที่มหัศจรรย์ที่สุด

ในชีวิต

                “คุณแพรพิณ คุณจะรับผู้ชายคนนี้เป็นสามีหรือไม่”

                “รับฮ่ะ” เสียงแหลมเล็กปนจริตดังแทรกขึ้น แพรพิณยังนึกว่าเพราะ

ความตื่นเต้นจึงทำให้เสียงของหล่อนเพี้ยนไป แต่เสียงนั้นกลับดังขึ้นมาอีก

และครั้งนี้เจ้าของเสียงก็เดินฉับๆ เข้ามาที่แท่นพิธี เท่ากับบอกว่านี่คือ

เรื่องจริง

                “รับฮ่ะ ฉันขอรับผู้ชายคนนี้เป็นสามี และขอประกาศให้คนทั้งโลก

ได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้คือผัวของฉันเพียงคนเดียวฮ่ะ” สิ้นคำประกาศก้อง ผู้ชาย

นะยะเจ้าของเสียงก็ตรงเข้าคว้าแขนของกวินเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

ท่ามกลางเสียงฮือฮาจากคนทั้งโบสถ์ทันที

                “นี่ไม่ใช่เวลาจะมาเซอร์ไพรส์แพรนะคะ” หล่อนตรงเข้าไปกระซิบ

ถามว่าที่สามีตามนิสัยที่เขาชอบสร้างเรื่องเซอร์ไพรส์ แต่ครั้งนี้แพรพิณ

คิดว่ามันมากเกินไป และแน่นอนว่า...หล่อนไม่ขำ

                “นี่ไม่ใช่เซอร์ไพรส์! นี่คือเรื่องจริง!” ผู้ชายอ้อนแอ้นหน้าตาดีผ่าน

การเจียระไนจากร้านเป๊ะเว่อร์ทั้งหลายที่เข้ามาทำลายพิธีของหล่อนชิง

ตอบแทน “แล้วมันก็ถึงเวลาแล้วด้วยที่ชะนีหน้าโง่อย่างแกจะได้รู้ความจริง

เสียที บอกเขาไปสิคะพี่วินว่าเบบี๋เป็นอะไรกับพี่”

                ‘เบบี๋? นี่มันอะไรกัน! ผู้ชายคนนี้ใช้คำแทนตัวเองว่าเบบี๋ มันเป็น

คำคำเดียวกับที่กวินชอบเรียกฉันไม่ใช่หรือ ฉันเป็นเบบี๋ของเขา...แล้วนี่ใคร

เขาเป็นเบบี๋ของใคร’ แพรพิณตั้งคำถามในใจ

                “พอเถอะ บี๋ พี่ขอละ ก็ไหนว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วยังไงล่ะ แล้วจะ

มาอาละวาดที่นี่ทำไม”

                “กรี๊ดดด! ใช่ คุยกันรู้เรื่องแล้ว แต่เอาเข้าจริงเบบี๋ก็ทำใจไม่ได้ เบบี๋

ทนนอนหนาวคนเดียวไม่ได้ พี่รู้ไหมว่ามันทรมานจิตใจแค่ไหนที่รู้ว่าผัว

ตัวเองกำลังจะเข้าพิธีแต่งงานกับอีนังชะนีหน้าเห็ดนี่ แล้วคืนนี้พี่ก็ต้องทำ

กับมันอย่างที่พี่เคยทำกับเบบี๋ กรี๊ดดด!” คนที่เรียกตัวเองว่าเบบี๋เต้นเร่าๆ

พลางฟูมฟายอยู่บนแท่นพิธี

                “คุณกวิน นี่มันเรื่องอะไรกัน ผู้ชายคนนี้เป็นใคร แล้วคุณเป็น...เป็น

ผัวเขาอย่างที่เขาว่าอย่างนั้นหรือ หรือว่าเป็นเซอร์ไพรส์ บอกแพรมาสิคะ

ว่ามันเป็นเรื่องเซอร์ไพรส์ของคุณ”

                “มันไม่ใช่เรื่องเซอร์ไพรส์! เอ๊ะ! อีนี่! สมองหมาปัญญาควายหรือไง

ถึงได้ฟังไม่รู้เรื่อง งั้นก็ตั้งใจฟังใหม่ให้ดีๆ ก็แล้วกัน รวมทั้งคนอื่นๆ ที่อยู่

ในที่นี้ด้วยนะฮะ ว่าฉันนี่แหละคือเมียของพี่วิน!”

                “มันเป็นไปได้ยังไง” แพรพิณมองหน้าว่าที่สามีกับเบบี๋ตัวน้อยสลับ

กันไปมาอย่างไม่เข้าใจ

                “ทำไมจะเป็นไปไม่ได้! แกคิดหรือว่าชะนีอย่างแกจะทำให้เขาเลิก

เป็นเกย์ได้ ชะนีหน้าโง่อย่างแกมีดีกว่าฉันอย่างเดียวก็คือแกมันรวยเท่านั้น

แหละ จะบอกความจริงให้ว่าที่พี่วินเขาตามจีบแกก็เพราะแกมันรวย รวย

แต่โง่ยังไงล่ะ นังชะนีไม่มีสมอง! เขาหวังในความสุขสบาย แกจะเป็น

ตู้เอทีเอ็มให้เขา ส่วนฉัน ฉันนี่แหละคือคนที่ทำให้พี่วินมีความสุขทั้งกาย

ทั้งใจอย่างแท้จริง ใช่ไหมฮะผัวขา”

                “จริงหรือคะ คุณกวิน ที่เขาพูดมาทั้งหมดนี่มันคือความจริงหรือคะ”

                “เฮอะ! จนป่านนี้แกยังมีหน้าสะเออะมาถามอีกหรือว่าจริงหรือ

ไม่จริง แกนี่ช่างโง่ได้คงเส้นคงวาเสียจริงจริ๊ง ฉันไม่แปลกใจหรอกนะที่

พี่วินจับแกได้จนถึงขั้นจะแต่งงานกัน ก็เพราะแกมันโง่อย่างนี้นี่เอง”

                 “หยุดนะ สมมาตย์!” ว่าที่เจ้าบ่าวของหล่อนแกะมือของผู้ชายที่

เขาเรียกว่าสมมาตย์ออก

                “กรี๊ดดด! ก็บอกแล้วว่าอย่าเรียกสมมาตย์ เรียกเบบี๋ เบบี๋ของพี่...

 จำไม่ได้หรือ”

                “พี่จะเรียกเธอว่าสมมาตย์ ถ้าเธอไม่หยุดโวยวายแล้วออกไปจาก

ที่นี่”

                “ไม่! เบบี๋ไม่ออก และเบบี๋ก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าไม่มีผัวของเบบี๋

ไปด้วย”

                “หยุดทำอะไรโง่ๆ อย่างนี้เสียที เป็นเพราะเธอทีเดียวที่ทำให้พี่ชวด

โอกาสทุกๆ อย่าง เธอมันโง่! โง่ยิ่งกว่านังชะนีหน้าวอกที่ยืนอยู่นี่เสียอีก”

                “กรี๊ดดด!” สมมาตย์ปิดหู กรีดร้องเสียงดัง และกระทืบเท้าเร่าๆ

พลางชี้หน้าแพรพิณมือไม้สั่น

                “แก...แกเป็นต้นเหตุให้ฉันถูกพี่วินด่า อีชะนีหน้าด้าน! แย่งผัวเขา

แล้วยังมาทำให้ผัวเมียเขาต้องทะเลาะกัน แกมันหน้าด้านไม่มียางอาย

ฉันหมั่นไส้แกมานานแล้ว วันนี้ขอตบอีชะนีหน้าเห็ดให้หนำใจสักทีเถอะ”

                “อย่านะ! คนที่สมควรถูกตบคือเธอต่างหาก ที่มาทำให้ความหวัง

ของพี่ต้องพังทลาย เธอมันโง่รู้ไหม พี่กำลังจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่หล่อนมี

เพื่อเราจะได้เสพสุขกันอย่างสบาย แต่ทุกอย่างก็ต้องพังลงเพราะอารมณ์

ของเธอเพียงคนเดียว เธอมันโง่ๆๆๆ โคตรโง่เลยรู้มั้ย” กวินเอาตัวเข้าขวาง

แล้วยื้อยุดฉุดมือของคู่ขาไว้ ยิ่งทำให้สมมาตย์เต้นเร่าๆ และร้องกรี๊ดๆ หนัก

ขึ้นกว่าเดิม

                “มันเกิดอะไรขึ้น แพร” นภิส พี่สาวของหล่อนตั้งคำถามเมื่อได้สติ

จากเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน “ตกลงผู้ชายคนนี้เป็นเมียของคุณกวินหรือ

โอย! อกอีแป้นจะแตก มันเป็นไปได้ยังไงกัน”

                “นั่นน่ะสิคะ นึกไม่ถึงว่ามันเป็นไปได้ยังไง แต่มันก็เป็นไปแล้วค่ะ”

แพรพิณทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดอาลัยตายอยาก หล่อนอับอายขายหน้า

ภาพกวินลากตัวคู่ขาหน้าสวยออกไปจากพิธีแต่งงานยังติดตาหล่อน เสียง

พึมพำที่ฟังไม่ได้ศัพท์ และสายตาของแขกที่มาร่วมงานจ้องมองหล่อน

อย่างสมเพชเวทนา แพรพิณปิดหน้าก่อนจะกรีดร้องออกมาจนสุดเสียง

                “ไม่จริงงง! มันไม่จริงงง!”

            ร่างโปร่งระหงในชุดนอนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อผุดลุกขึ้นนั่ง มัน

เป็นฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่แพรพิณไม่อาจลบออกไปได้จนกว่าหล่อนจะได้

แก้แค้นไอ้คุณกวินของหล่อน ภาพของหล่อนกับเขาในวันแต่งงาน และ

ภาพที่คู่ขาของเขาโผล่มาทวงสิทธิ์เป็นฝันร้ายที่ไม่อาจลืมเลือน หน็อยแน่!

แกล้งแอ๊บแมน มาดดี วจีไพเราะ บุคลิกเป็นหนุ่มผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วมา

หลอกหล่อนได้ มันน่าเจ็บใจนักที่หล่อนเสียรู้ให้แก่เกย์ที่เห็นแก่ตัว

                หล่อนสลัดผ้าห่มออก แล้วลุกขึ้นไปยืนที่หน้ากระจก รูปร่างหน้าตา

ที่ใครเห็นก็มักจะมองจนเหลียวหลังอย่างหล่อนนี่นะหรือจะมาถูกเกย์ หลอก

แต่หล่อนก็ยังขอบคุณโชคชะตาและฟ้าดินที่ทำให้เรื่องแดงขึ้นมา เสียก่อน

ไม่อย่างนั้นหน้าอกตูมๆ ที่ แองเจลินา โจลี ยังค้อนจะต้องเกิด

มาเสียชาติคุณโนตมที่ต้องมืออีแอบแทนชายชาติทหารอกสามศอก

                แพรพิณสลัดความคิดที่ขุ่นมัวออก หล่อนหมุนตัวซ้ายขวาอยู่หน้า

กระจกด้วยความภูมิใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเอง แล้วเชิดหน้ายิ้มสู้เพื่อ

เริ่มต้นชีวิตใหม่ในวัยยี่สิบแปดปี หล่อนจะทำทุกวิถีทางที่จะกระชากหน้ากาก

ของผู้ชายแอ๊บแมน และจะอุทิศชีวิตที่เหลือต่อไปนี้ปกป้องศักดิ์ศรีของชะนี

ที่น่าสงสาร ไม่ให้ตกเป็นเหยื่อของเกย์บางคน หล่อนจะตั้งตัวเป็นศัตรู

คู่กัดกับมนุษย์ผู้ชายทุกคนที่คิดจะหวังผลเอาชะนีบังหน้า มันถึงเวลาแล้ว

 ที่หล่อนจะกอบกู้ศักดิ์ศรีของหล่อนกลับคืนมา หล่อนจะไม่ยอมให้ผู้ชาย

หน้าไหนมายืนด่าหล่อนว่าเป็นชะนีหน้าโง่อีกต่อไป หล่อนจะไม่หลงใหล

ได้ปลื้มไปกับมนุษย์ผู้ชายหน้าไหนอีก เพราะหล่อนตั้งปณิธานตั้งแต่วัน

นั้นแล้วว่า...หล่อนจะอยู่เป็นโสดให้ผู้ชายเสียดายเล่น...ใครจะทำไม ชะนี

หน้าใสหุ่นดีมีฐานะอย่างหล่อนไม่มีสิทธิ์จะคิดเช่นนี้ได้เชียวหรือ!

                                                               2

                เช้าวันจันทร์ มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังที่แพรพิณทำงานอยู่

คึกคักไปด้วยนักศึกษาชายหญิงรวมทั้งบุคลากรของมหาวิทยาลัยที่ต่าง

พากันเดินอย่างเร่งรีบไปตามภารกิจและจุดหมายปลายทางที่แตกต่างกัน

ภาพดังกล่าวเป็นภาพที่แพรพิณเห็นจนชินตา หล่อนยักไหล่หลิ่วตาให้แก่

ลมฟ้าอากาศที่นำพาความสดชื่นมาให้ แล้วก็เปิดเพลง I Will Survive

ดังสนั่น พลางเปิดหลังคารถเมื่อเบนซ์สปอร์ตสีตะกั่วของหล่อนเลี้ยวเข้าสู่

รั้วมหาวิทยาลัย การได้เห็นนักศึกษารูปหล่อบางคนที่เผลอตัวแสดงอาการ

แต๋วแตกออกมาเมื่อได้ยินเสียงเพลงอันกลายเป็นเพลงมาร์ชประจำใจของ

มวลหมู่มนุษยชาติเหล่าชายรักชายแล้ว แพรพิณก็สะใจยิ่งนัก มันเป็น

เทคนิคเล็กๆ น้อยๆ ที่หล่อนเอาไว้คอยจับผิดกระทาชายนายนะยะทั้งหลาย

ที่ช่วยทำให้เช้าวันเริ่มต้นสัปดาห์มีชีวิตชีวา และเพิ่มความกระชุ่มกระชวย

ให้แก่ภารกิจของหล่อนทั้งงานราษฎร์และงานหลวง

                หากความรู้สึกกระชุ่มกระชวยเบิกบานสำราญใจก็ต้องหมดลงเมื่อ

รถปอร์เชของศัตรูคู่อาฆาตเข้าซองมาจอดอยู่เคียงข้าง แล้วร่างสูงเพรียว

ของผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งก็ก้าวลงมาจากรถ ‘มาแล้ว ไอ้รถปอร์เช

มือสอง เชอะ!’ หล่อนเบ้ปากค่อนขอดอยู่ในใจ

                “วันนี้สงสัยจะโชคดีทั้งวันเพราะเจ้าสมชายของผมได้มีวาสนามา

จอดเคียงข้างน้องสมหญิงของคุณแพร” ชยุตถอดแว่นกันแดดสีดำออก

เผยให้เห็นนัยน์ตาขี้เล่นที่ทอประกายแวววับอย่างหนุ่มอารมณ์ดีเป็นนิตย์

เอ่ยปากทักทายร่างโปร่งระหงที่เชิดหน้าวางท่าปั้นปึ่งอย่างอัตโนมัติ

                “แต่ฉันว่าน่าจะเป็นวันซวยของฉันมากกว่าค่ะ” ปากจิ้มลิ้มตอบ

อย่างไม่เกรงใจ

                “อย่าพูดคำว่าซวยแต่เช้าสิครับ คุณแพร คนโบราณเขาถือนะ

ที่บ้านผมนี่ห้ามเลย ห้ามพูดคำว่าซวยหรือไอ้ห่าไอ้เหวแต่เช้า เพราะมัน

จะทำให้วันนั้นทั้งวันเป็นวันซวยของเรา”

                “งั้นคุณก็คงซวยไปแล้วแหละ เพราะคุณพูดไอ้สองคำนั้นออกมาแล้ว”

                “ถึงจะซวยก็ยอมครับ ถ้าแลกกับการมาแล้วได้พบหน้าคุณแพร”

                “เชอะ!” แพรพิณสะบัดหน้าพลางส่งเสียงเชอะออกไปเบาๆ แล้ว

สะพายกระเป๋าคู่ใจใบโตหันหลังเดินฉับๆ ไปอย่างมั่นใจ ปล่อยให้อีกฝ่าย

ยืนมองบั้นท้ายดินระเบิดของหล่อนด้วยความพอใจ

            แพรพิณเดินบ่นพึมพำอย่างหัวเสียไปตามทางเดินที่มุ่งสู่

อาคารสำนักงาน เป็นเพราะไวน์ขวดนั้นขวดเดียวแท้ๆ ที่ทำให้หล่อนมี

วันคืนอันอัปยศกับมนุษย์ผู้ชายหน้าทะเล้นอย่างชยุต แล้วเขาก็มักจะยียวน

กวนประสาทหล่อนเพราะคิดว่าตัวเองถือแต้มเหนือกว่าจากเหตุการณ์

ในวันนั้น มันเกิดขึ้นเพราะหล่อนอกหักยับเยิน และอะไรก็ไม่ร้ายเท่ากับ

ผู้หญิงที่รูปสวยรวยทรัพย์อย่างหล่อนจะเสียหน้าและเสียศักดิ์ศรีที่สุดที่ถูก

เกย์อย่างกวินหลอกได้ หลังการอบรมสัมมนาที่ยกโขยงไปจัดกันที่ริมทะเล

หัวหิน มหาวิทยาลัยก็จัดงานเลี้ยงปิดการอบรมขึ้น แม้จะเป็นงานเล็กๆ

แต่ก็เต็มไปด้วยความสนุกสนาน ในบรรยากาศริมทะเลที่สุดแสนจะ

โรแมนติก

                หล่อนจำได้ว่าชยุตเป็นฝ่ายจ้องมองหล่อนตลอดเวลาตั้งแต่เข้ารับ

การอบรมแล้ว เขาเพียรพยายามจะเข้ามาตีสนิทและพูดคุยด้วย แต่หล่อน

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)