คมทัณฑ์พิศวาส (สังขยาชาเย็น)

 

กว่าจะเรียนจบก็กระท่อนกระแท่นเหลือเกิน หล่อนพยายามจะขอคืนดีแต่

เอเธนส์หนีกลับชุมพรบ้านเกิดและไม่สามารถติดต่อได้ เมื่อคิดว่าจะตามไป

ชุมพรเพื่อปรับความเข้าใจกับเขาอีกครั้ง เขาก็ฝากเพื่อนมาบอกว่าไม่ต้องการ

พบ ถ้าหล่อนไปหาเขา เขาจะฆ่าตัวตาย

ญาณีหัวใจสลายไม่เป็นอันทำอะไร ครอบครัวจึงส่งไปเรียนต่อที่

อเมริกาเพื่อเปิดโลกใหม่ ญาณีทำใจและเริ่มด้นชีวิตใหม่ หล่อนได้พบวิกรม

หนุ่มไทยผู้ไปเรียนต่อที่นั่น ด้วยความเป็นคนไทยทำให้ทั้งสองช่วยเหลือซึ่ง

กันและกัน วิกรมเป็นคนอบอุ่นอ่อนโยนจนหัวใจด้านชาของญาณีไหวยวบ

และในที่สุดภาพของเอเธนส์เริ่มเลือนราง หล่อนรับรักวิกรมและดูใจกันมา

ร่วมสองปี เมื่อเรียนจบก็กลับมาเมืองไทย วิกรมแนะนำหล่อนให้รู้จักกับ ครอบครัวเขาอย่างเป็นทางการ ก่อนจะสู่ขอญาณีและเตรียมพิธีแต่งงานซึ่ง

จะมีขึ้นในสัปดาห์หน้า

แต่แล้ว...จู่ๆ ก็เหมือนฟ้าผ่าลงมา ทั้งที่หล่อนกำลังจะลบเลือนภาพ

เอเธนสไปอย่างถาวร แต่เขากลับส่งจดหมายมาขอนัดพบเพื่อคุยเรื่องของ

‘เรา’ หากเพียงเขาจะติดต่อมาเร็วกว่านี้ หล่อนคงจะยินดีไม่น้อย แต่นี่...

หล่อนกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายที่รักและดีกับหล่อนเสมอมา

ทำไม...ทำไม

“จดหมายมาเมื่อไหร่” ยาตราถามน้องสาว

“วันนี้” ญาณีตอบพลางปาดน้ำตาที่¹ไม่เหือดแห้งสักที

“วิวรู้เรื่องหรือยัง” พี่สาวหมายถึงวิกรม ญาณีส่ายหน้า

“หญิงไม่อยากให้วิวรู้เรื่องนี้ เขาจะไม่สบายใจ” ญาณี'ว่า ตอนนี้...

วิกรมคือคนที่หล่อนแคร่'ที่สุด ถามว่ารักไหม...ใช่ หล่อนรักวิกรม เอเธนส์

เป็นแค่ภาพจางๆ ที่หล่อนรอวันลบเขาไปจากใจเท่านั้น

“แล้วนี่เขาจะให้เราไปพบเขาที่ไหน” ยาตราถามพลางพลิกกระดาษ

หาข้อความอื่นๆ เผื่อว่าจะมีบอกสถานที่นัดพบ เพราะในจดหมายนั้น

มีเพียงข้อความขอนัด ไม่ได้บอกสถานที่นัดพบ

ญาณีช่วยพี่สาวด้นหาด้วยการเปิดดูในชองขาวที่บรรจุกระดาษ

จดหมายนั้น จึงพบเศษกระดาษใบเล็กที่ตกลงมาเมื่อหล่อนเขย่า

กระดาษแผ่นเล็กระบุวัน เวลา และสถานที่ไว้ชัดเจน

“พี่จะไปพบเขาเอง” ยาตราเอ่ยออกมาในที่สุด ก่อนจะประคอง

น้องสาวลุกนั่งบนโซฟาด้วยกัน

“อะไรนะพี่หยง” ญาณีมองหน้าพี่สาวอย่างไม่เข้าใจ

“พี่จะไปพบเขาเอง หญิงไม่ต้องเป็นห่วงนะ พี่จะบอกเขาให้เข้าใจว่า

หญิงกำลังจะแต่งงาน”

“แต่...”

“พี่ไม่สนใจว่าเอเธนส์จะอยากพบหญิงเรื่องอะไร แต่ตอนนี้หญิง

กำลังจะแต่งงานกับวิว หญิงควรจะจบเรื่องระหว่างตัวเองกับเอเธนส์ได้แล้ว

เว้นแต่ว่าหญิงยังรักเอเธนส์”

“ไม่นะพี่หยง หญิงรักวิว” ญาณรีบบอก หล่อนไม่ได้ร้อนตัวแต่แค่

ยืนยัน “ถึงเมื่อก่อนหญิงจะรักเขามาก แต่ตอนนี้หญิงรักวิวคนเดียว ไม่ใช่

เพราะวิวรักหญิง แต่หญิงก็รักวิวด้วย”

“ดีแล้วละ” ยาตรายิ้มบางๆ อย่างวางใจ “ถ้าอย่างนั้นหญิงก็ไม่ต้อง

ห่วงนะ วันศุกร์พี่จะไปพบเขาเอง จะบอกให้เขาเข้าใจ และถ้าเขามีสปิริต

พอ พี่ว่าเขาจะต้องมาร่วมงานแต่งงานของหญิง”

ญาณีเม้มปาก ก้มหน้านิ่ง หล่อนไม่นั่นใจนัก เอเธนส์ไม่ใช่ผู้ชาย

หนักแน่นเข้มแข็ง เขาเป็นเพียงผู้ชายที่อ่อนโยน อ่อนไหวและหัวใจเปราะบาง เท่านั้น

“อย่ากังวลเลยนะ พี่จะพาเอเธนส์มางานแต่งงานของหญิงกับวิวให้ได้

พี่สัญญา”

ยาตราแต่งตัวสบายๆ ด้วยเสื้อยืด กางเกงยืน ผมยาวหวีเรียบ

สยายเต็มแผ่นหลัง หมุนซ้ายหมุนขวาอยู่หน้ากระจกก่อนจะคว้ากระเป้า

สะพายใบโตคู่ใจมาคล้องไหล่แล้วเดินลงมาจากชั้นบน

เยาวภา มารดาของหล่อนกำลังคุยโทรศัพท์สั่งการหัวหน้าช่างจัด

สวนอยู่ที่โซฟา ยาตราเดินลงมานั่งข้างๆ แม่ ฟังท่านสั่งงาน

ครอบครัวของหล่อนทำธุรกิจรับจัดสวนตามบ้าน ร้าน หรือบริษัท

ต่างๆ ซึ่งเป็นกิจการที่ดนัย พ่อของหล่อนทำไว้ตั้งแต่ยังหนุ่ม โดยมีแม่ของ

หล่อนเป็นผู้ช่วยตั้งแต่ยังสาว ทั้งสองพบรักกันจนแต่งงานและมีลูกสาวสอง

คนคือยาตรากับญาณีอายุห่างกัน 2 ปี ดนัยยังคงรับจัดสวนมาเรื่อยๆ จน

กิจการขยายใหญ่เริ่มเป็นที่รู้จัก ก่อนจะลาโลกไปด้วยโรคประจำตัว เยาวภา

จึงสานงานต่อสามี ส่วนยาตรากับญาณีก็มุ่งนั่นเรียนเพื่อจบมาช่วยงาน มารดา

ยาตราเรียนบริหารเพราะชอบชี้นิ้วสั่ง ตามคำค่อนขอดของมารดา

เมื่อจบก็มาช่วยมารดาบริหารกิจการตั้งแต่การทำงานจนถึงลูกน้องทุกคน บางครั้งก็ไปลงมือร่วมกับบรรดาลูกน้องด้วยอย่างชำนาญ เพราะหล่อนโต

มากับการปลูกฝังของบิดา ขณะที่ญาณีจบบัญชีมาเพื่อดูแลรายรับรายจ่าย

ของกิจการและกำลังเรียนรู้งานด้านบริหารจากยาตราเพราะญาณีมีใจรัก

ดอกไม้และต้นไม้ไม่ต่างจากพี่สาว เยาวภาปลื้มและภูมิใจในตัวลูกสาว

ทั้งสอง โดยเฉพาะตอนนี้ญาณีกำลังจะเป็นฝังเป็นฝา หลังจากที่เคยจมอยู่

กับความทุกข์เรื่องความรักเมื่อสองปีก่อน ค่อยทำให้เยาวภาคลายกังวล

ไปได้ เหลือแต่ยาตราที่ยังลอยไปลอยมาไม่ยอมลงเอยกับหนุ่มหน้าไหน

สักทีตั้งแต่เลิกกับคนรักเก่ามาได้สองปีแล้วเช่นกัน

“แม่อย่าทำหน้าเครียดสิ เดี๋ยวตีนกาขึ้นเต็มหน้าไม่รู้ด้วย” ยาตรา

แชวมารดาหลังจากท่านวางโทรศัพท์

“ไม่ให้เครียดได้ไง ก็คนงานชุดใหม่ที่รับเข้ามาน่ะสิ ไปทำสวนที่บ้านคุณหญิงดารากรแล้วเก็บพวกปุยกลับมาไม่หมด หมาคุณหญิงท่านลากปุ๋ย มาเล่นชะเลอะเทอะเต็มบ้าน” เยาวภาว่า

“อ้าว ก็ต้องโทษหมาของคุณหญิงที่ชนสิคะแม่” ยาตราว่า กลับโดน มารดาค้อนขวับ “เอาละๆ แต่แม่ก็บอกลุงคมแล้วนี่คะว่าให้คนงานไปเก็บ

ปุ๋ยกลับมา”

“เจ้าคมน่ะก็ตัวตี ขี้หลงขี้ลืม” น้ำเสียงมารดาติดหงุดหงิดนิดหน่อย

“เดี๋ยวหยงไปข้างนอก จะแวะเข้าออฟฟิซเตือนลุงคมให้ก็ได้ จะคอย

คุมจนลุงคมขนคนออกไปเลยดีไหมคะแม่”

“แล้วนี่เราจะออกไปไหนล่ะเนี่ย” มารดาถาม

“ก็ไปพบเอเธนสไงคะ” ยาตราตอบ

“จะไม่เกิดเรื่องอะไรนะ หยง” เยาวภาถอนหายใจ “แม่รู้สึกกังวล

แล้วก็ไม่ค่อยสบายใจยังไงไม่รู้”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ อย่าคิดมากเลยนะ เท่าที่หญิงเล่าน่ะ เอเธนส์

ไม่ใช่คนป่าเถื่อนอะไร แล้วที่หยงเคยพบตอนสมัยที่เขาคบกับหญิง หยงว่า

เขาก็สุภาพนะคะแม่”

“แต่ไม่ได้อ่านข่าวหรือไง บางทีความรักก็ทำให้คนเปลี่ยนไปและ ทำได้ทุกอย่างนะหยง” มารดาว่า

“หยงไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ที่ที่ไปก็เป็นโรงแรมมีชื่อเสียง คนเยอะ

ระบบความปลอดภัยเป็นเลิศ อีกอย่างลูกแม่เนี่ย...คาราเต้สายดำนะ อย่า

ห่วงเลย” ยาตรายิ้มเป็นเชิงโอ้อวดทั้งที่หล่อนไม่ได้ราเรียนศิลปะการต่อสู้

ขั้นสูงมาอย่างที่ปากว่า แค่มีทักษะเล็กน้อยเท่านั้นเอง

แม้ผู้เป็นแม่จะไม่ค่อยวางใจ แต่ก็ยอมให้ลูกสาวคนโตออกไปพบกับ

อีกฝ่ายตามนัด อย่างน้อยก็ยังดีกว่าให้ลูกสาวคนเล็กของนางไปเอง ญาณี

เป็นคนอ่อนแอและอ่อนไหว หากไปพบกับเอเธนส์เองอาจจะทำให้เกิดเรื่อง

ใหญ่ก็เป็นได้ งานแต่งงานตระเตรียมมาจนจะมีขึ้นอีกไม่กี่วันจะล้มเลิก

ไม่ได้ ไม่ใช่เพราะนางกลัวเสียหน้า แต่ว่าเป็นความสุขของลูกสาวต่างหาก

ญาณีจะต้องกลับไปอยู่ในภาวะสับสนอีก นางไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น

หากเป็นยาตราไปพบนางจึงค่อนข้างวางใจมากกว่า เพราะลูกสาวคนโต

ของนางเป็นคนตรง ฉะฉานและทันคน หากเอเธนส์เล่นไม่ชื่อ นางคิดว่า

ยาตราเอาตัวรอดได้

ยาตราจับรถไปยงออฟพิซเพื่อยํ้าลุงคม ผู้จัดการทีมจัดสวนที่

ทำงานร่วมกันมาข้านานตั้งแต่สมัยที่บิดาหล่อนยังมีชีวิตอยู่ตามที่รับปาก

มารดาไว้ หญิงสาวรอจนลุงคมรวบรวมลูกน้องและเตรียมตัวเดินทางจึง

วางใจ ตอนแรกหล่อนตั้งใจจะขับรถไปยังโรงแรมที่นัดหมายด้วยตัวเอง

ทว่าจู่ๆ รถเกิดสตาร์ตไม่ติด ยาตราพลิกป้ายวันที่ที่คล้องไว้ดูจึงรู้ว่าตนเอง

ไม่ได้เอารถเข้าไปตรวจเซ็กสภาพเกินกำหนดไปหลายเดือนแล้ว หญิงสาว

ลงจากรถมาเรียกลุงคม

“มีอะไรหรือครับคุณหยง” ลุงคมเดินมาหาหล่อน

“รถหยงสตาร์ตไม่ติดน่ะลุง เดี๋ยวถ้าลุงกลับมาให้ใครเอาไปเซ็กให้

ทีนะ แล้วก็เอาไปจอดที่บ้านเลย นี่...กุญแจ” หล่อนบอกพลางยื่นกุญแจ

ให้ลุงคมรับไว้

สุดท้ายยาตราจึงเดินออกมาเรียกรถแท็กซี่ เพียงไม่นานก็ถึงโรงแรม

นัดพบ หญิงสาวหยิบกระดาษแผ่นเล็กออกมาจากกระเป้าขณะลงจากรถ

แท็กซี่ ในกระดาษแผ่นเล็กนั้น นอกจากบอกสถานที¹ วันและเวลาของการ

นัดพบไว้แล้ว ยังบอกรายละเอียดเพิ่มเติมว่าหากไปถึงแล้วให้แจ้งพนักงาน

ที่เคาน์เตอร์

“มาพบคุณเอกสิทธิค่ะ”

พนักงานด้นข้อมูลก่อนถาม “คุณญาณใช่¹ไหมคะ”

“เอ่อ...ค่ะ” ยาตราตัดสินใจโกหกเพราะไม่แน่ใจว่าถ้าพูดความจริง

แล้วหล่อนจะได้พบกับอีกฝ่าย

“คุณเอกสิทธิ์บอกว่าถ้าคุณญาณีมาถึงแล้วให้ขึ้นไปพบที่ห้อง 1414

ค่ะ”

ยาตราขมวดคิ้ว เอเธนส์นัดน้องสาวหล่อนไปพบที่ห้องตามลำพัง งั้น'หรือ หล่อนเริ่มไม่ไว้วางใจจึงเอ่ยถามพนักงานสาว

“คุณเอกสิทธิ์พักคนเดียวหรือเปล่าคะ หรือว่ามีคนอื่นด้วย”

“ค่ะ พักคนเดียว”

ยาตราพยักหน้า ก่อนจะเดินไปกดลิฟต์เพื่อไปยังชั้นที่กำหนด ขณะที่ พนักงานสาวตรงเคาน์เตอร์ก็รีบกดโทรศัพท์ขึ้นไปยังห้องพัก 1414 ตาม คำสั่งที่ได้รับก่อนหน้า

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)