ทรายแสนสิเน่หา (สะมะเรีย)

ความทรงจำในวัยเด็ก

เพียงจันทร์ผสานมือบางเย็นเยียบเข้าไว้ด้วยกัน อีกไม่กี่

นาทีข้างหน้า เธอจะได้พบกับชีคฮัซไซฟาฮ์ คู่หมั้นที่ไม่เคยเห็นหน้า

หรือพูดคุยติดต่อสื่อสารกันมาตลอดสิบห้าปีเต็ม

หญิงสาวนั่งอยู่ในรถยนต์ด้วยท่าทางกระสับกระส่าย แม้ว่า

เครื่องปรับอากาศในรถจะเย็นเฉียบจนต้องห่อไหล่ กระนั้นเหงื่อกลับ

ผุดขึ้นบริเวณไรผมและปลายจมูกรั้น เธอกำลังตื่นเต้นและวิตกกังวล

จนควบคุมตัวเองไม่อยู่ เหลือบตาไปมองพี่ชายซึ่งทำหน้าที่เป็นพลขับ

เพียงแวบเดียวแล้วก้มมองมือตัวเองอย่างกำลังครุ่นคิด

ขอให้แผนการทุกอย่างดำเนินไปด้วยดีด้วยเถิด...

 หญิงสาวเฝ้าภาวนา หากทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอและพี่ชาย

ได้ซักซ้อมไว้กับโจรรับจ้าง นั่นก็หมายความว่าเธอจะเป็นอิสระ

เพียงจันทร์กระชับกระเป๋าสะพายเอาไว้แน่น เธอเบิกเงินสดมา

จำนวนหนึ่ง ตั้งใจว่าระหว่างหลบหนีการแต่งงานในครั้งนี้ เธอจะบินไป

หาเพื่อนสนิทที่กำลังเรียนต่อปริญญาโทที่ยุโรป ไปกิน เที่ยว ชอปปิง

ให้สำเริงสำราญใจ ปล่อยอีตาชีคฮัซไซฟาฮ์ให้ตามหาเจ้าสาวต่อไป

เธอขอยกมือลาติดปีกบินลัดฟ้าไปให้แสนไกล

‘จะได้รู้ฤทธิ์คุณหนูเพียงจันทร์เสียบ้าง’

“แม่ดีใจ ที่สุดท้ายหนูก็ตกลง” นภาเอื้อมมือไปกุมมือบุตรสาว

เอาไว้แน่นแล้วยิ้มอ่อนโยน

เพียงจันทร์ใจหายวูบเมื่อคิดว่าจะต้องจากมารดาไปไกลถึงยุโรป

ช่วงเวลาที่ไม่มีมารดาคอยอยู่ข้างๆ คงทรมานมากทีเดียว

“ท่านชีคฮัซไซฟาฮ์เป็นคนสุภาพอ่อนโยน แม่เชื่อว่าท่านต้อง

ดูแลหนูได้เป็นอย่างดี สองเดือนนับจากนี้ขอให้หนูตั้งใจเรียนรู้ขนบ-

ธรรมเนียมประเพณีและวัฒนธรรมของชาวกัลซาร์ให้ถ่องแท้ เมื่อวัน

แต่งงานมาถึงแม่จะไปหาหนูพร้อมกับคุณพ่อและพี่ชาย”

“ค่ะ คุณแม่”

“นี่สร้อยที่แม่รักมาก แม่ให้หนูใส่ติดตัวเอาไว้ จะได้รู้สึกเหมือน

มีแม่อยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลา” นภาถอดสร้อยทองคำขาวเส้นเล็กประดับจี้

อเมทิสต์รูปหัวใจน้ำงาม แล้วสวมให้บุตรสาวด้วยความรัก

เพียงจันทร์ประนมมือไหว้ขอบคุณ ด้วยจำได้ว่าเธอเห็นสร้อย

เส้นนี้ติดตัวมารดาเสมอตั้งแต่เธอเกิด

“หนูคงคิดถึงคุณแม่ทุกวันเลยค่ะ”

“แม่ก็คิดถึงหนู ไปอยู่ที่นู่นอย่าดื้ออย่าซนนะลูกนะ ท่านชีค

บอกสอนอะไรก็ขอให้ตั้งใจฟัง ทิ้งความเอาแต่ใจและความดื้อรั้นไว้ที่นี่

หนูกำลังจะมีครอบครัวแล้ว ต้องเป็นผู้ใหญ่เสียทีนะลูก” นภาดึง

บุตรสาวเข้ามากอดเอาไว้แน่น ด้วยไม่เคยต้องจากลูกสาวไปไกลถึง

คนละทวีปเช่นนี้

เพียงจันทร์แทบไม่ได้ยินว่ามารดาพูดประโยคสุดท้ายว่าอะไร บ้าง

เมื่อภาพเบื้องหน้าของเธอคือเครื่องบินส่วนตัวของชีคฮัซไซฟาฮ์

จอดตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ทันทีที่เธอก้าวขึ้นไปบนเครื่องบินลำนั้น

เธอจะไม่ได้กลับมาที่เมืองไทยอีก อย่างน้อยๆ ก็สองเดือนเลยทีเดียว

“ลงมาได้แล้วจันทร์” บิดาเป็นคนเดินมาเปิดประตูให้บุตรสาว

ด้วยตนเอง เมื่อเพียงจันทร์เอาแต่นั่งนิ่งไม่มีทีท่าว่าจะลงมาจากรถ

ทั้งที่ชีคฮัซไซฟาฮ์ออกมายืนรออยู่ก่อนแล้ว อีกทั้งยังเดินเข้ามาทักทาย

พลเอกบดินทร์อย่างนอบน้อมเสมือนญาติผู้ใหญ่ที่เคารพรัก โดยไม่มี

ท่าทีว่าจะถือตัวว่าตนเองสูงศักดิ์กว่าเลยแม้แต่น้อย ยิ่งสร้างความปลื้ม

ปีติให้ชายสูงวัยมากขึ้นไปอีก

“จันทร์ พ่อบอกให้ลงมาจากรถ เดี๋ยวนี้” ชายสูงวัยสั่งด้วย

น้ำเสียงแหบต่ำ

ท่ามกลางอาการใจหายใจคว่ำของนภากับอาทิตย์ เพราะกลัวว่า

เพียงจันทร์จะแผลงฤทธิ์ต่อหน้าชีคฮัซไซฟาฮ์ให้ต้องอับอาย

หญิงสาวค่อยๆ ก้าวลงมาจากรถด้วยท่าทางเชื่องช้า ปรายตา

มองชีคหนุ่มเพียงแวบเดียวแล้วยืนนิ่งไม่คิดทักทายอีกฝ่ายก่อน ทั้งที่

เธออายุน้อยกว่าเกือบสิบสามปี

“สวัสดีครับ น้องจันทร์” ชีคฮัซไซฟาฮ์ยื่นมือหมายจะทักทาย

หญิงสาวอย่างชาวตะวันตก ทว่าเพียงจันทร์กลับยกมือขึ้นไหว้ ด้วย

ไม่คิดสัมผัสมือเขาเป็นอันขาด

“สวัสดีค่ะท่านชีคฮัซไซฟาฮ์” หญิงสาวพนมมือไหว้อย่างงดงาม

ที่สุดราวกับต้องการประชดบิดามารดา เธอลอบมองเสี้ยวหน้าของ

ชายหนุ่มเพียงครู่เดียว จึงเห็นว่าซีกหน้าด้านขวาของเขามีรอยแผลเป็น

เหวอะหวะไม่น่ามอง อดคิดไม่ได้ว่าเขาคงหน้าตาดีกว่านี้หากไม่มีรอย

แผลเป็นนั่น

แต่ใช่ว่าเธอจะมองคนแค่เพียงหน้าตา ที่เธอตั้งแง่รังเกียจเขา

ไม่ใช่เพราะแผลเป็นอันแสนอัปลักษณ์บนใบหน้า แต่เธอรังเกียจ

ความใจดำของเขาต่างหากล่ะ

คู่หมั้นงั้นเหรอ น่าขันที่สุด

ด้วยความที่เธอเป็นเด็กสาวช่างฝัน การพบกับชีคหนุ่มใจดี

อ่อนโยน แม้เขาจะมีหน้าตาอัปลักษณ์ไม่ต่างจากเจ้าชายอสูรในนิทาน

วัยเด็กที่เธอชื่นชอบ แต่เธอก็ไม่คิดรังเกียจ ยังคงเฝ้ารอนับวันที่จะได้

พบเขาอีกครั้ง แต่...ปีแล้วปีเล่ากลับไร้วี่แววว่าชีคฮัซไซฟาฮ์จะมาเยือน

เมืองไทย ความน้อยใจ เสียใจ แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ และต่อต้าน

ในที่สุด

เมื่อคิดว่าเขาคงไม่เคยเห็นค่าของเธอซึ่งเป็นคู่หมั้นเลยแม้แต่

น้อย ยิ่งทำให้เธออับอายตัวเองในวัยเด็กที่แสนไร้เดียงสาจนไม่รู้เลยว่า

ชายตรงหน้าที่แสร้งคุยดีกับเธอนั้น ความจริงแล้วเขารังเกียจเธอ แล้ว

นี่อะไรกัน...จะมาเห็นค่าตอนที่หาใครมาแต่งงานด้วยไม่ได้แล้วสินะ

คิดหรือว่าเธอจะยอมเป็นของตาย

เมื่อทักทายเสร็จเธอก็เบือนหน้าหนีเสียดื้อๆ เดินไปยืนข้างพี่ชาย

แล้วกระซิบแผ่วให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน

“แผนการเรียบร้อยแน่นะคะพี่อาทิตย์ ถ้าพลาดละก็จันทร์ต้อง

ตายแน่ๆ เลย” หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันสนิท ดวงตากลมโต

กอปรด้วยแพขนตาหนางามงอนเหลือบมองชีคฮัซไซฟาฮ์ซึ่งกำลัง

ยืนสนทนากับบิดาและมารดาของเธอด้วยสายตาชิงชัง

“เรียบร้อย เรานั่นละอย่ามีพิรุธจนท่านชีคจับได้ก็แล้วกัน ทำให้

แนบเนียนสมบทบาท เพราะถ้าท่านชีครู้ว่าเราวางแผนนี้ขึ้นมาท่าน

คงโกรธมาก และคนที่โกรธมากยิ่งกว่าก็คือคุณพ่อ” อาทิตย์ขู่กลับหวัง

ว่าน้องสาวจะกลัวแล้วคิดเปลี่ยนใจ ทว่าตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาคิดอย่าง

สิ้นเชิง

“ไม่ต้องกลัวค่ะ จันทร์จะแสดงให้สมบทบาทเลย คอยดูสิ”

หญิงสาวเลิกคิ้วอย่างอวดดี ดวงตากลมโตไหวระริกไม่มีวี่แววแห่ง

ความหวาดกลัวหรือประหม่าเลยสักนิด “อิสรภาพอยู่ตรงหน้า จันทร์

จะคว้ามันเอาไว้ให้ได้ พี่อาทิตย์ไม่ต้องห่วงนะคะ จันทร์จะต้องกลับมา

ที่เมืองไทยให้ได้ งานแต่งงานจะต้องเป็นโมฆะ”

อาทิตย์ส่ายหน้าก่อนจะยีผมน้องสาวอย่างเอ็นดู แม้จะหนักใจ

กับความซุกซนของน้องสาว แต่เขาเชื่อว่าเมื่อเธอมีความรัก มันจะ

ทำให้เธอเติบโตราวกับดอกไม้ผลิบานรับแสงอรุณ เมื่อถึงวันนั้น กุหลาบ

ตูมดอกนี้คงอ่อนหวานน่าทะนุถนอม ไม่ใช่แสบ ซ่า ก๋ากั่นเช่นนี้

“จันทร์ ได้เวลาแล้วลูก” นภาเดินมาแตะไหล่บุตรสาว สีหน้า

บ่งชัดว่าทั้งรักทั้งหวงบุตรสาวจนหยาดน้ำใสปริ่มขอบตาพานจะหยาด

หยดลงมาเสียทุกครั้ง เมื่อคิดว่าลูกอาจลำบากเมื่ออยู่ต่างบ้านต่างเมือง

“อย่าดื้ออย่าซน หนูต้องเชื่อฟังท่านชีคนะรู้มั้ย” นภาดึงบุตรสาว

เข้ามากอด ในขณะที่บิดาทำแค่เพียงยื่นมือมาลูบศีรษะบุตรสาวแผ่วเบา

พลเอกบดินทร์เองก็ใจหายไม่แพ้กัน ที่ลูกสาวจำต้องจากบ้าน

เพื่อไปมีครอบครัว มิต่างจากนกที่ต้องโผบินออกจากรังเพื่อไปเผชิญ

กับโลกอันแสนกว้างใหญ่

“หนูรักคุณแม่คุณพ่อนะคะ” เพียงจันทร์สะเทือนใจไม่น้อย

ยี่สิบสองปีที่เธอไม่เคยออกจากอ้อมกอดอบอุ่นนี้เลยสักครั้ง เธอตั้งใจ

ว่านี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่จะต้องอยู่ห่างจากผู้เป็นที่รัก

ทั้งสอง แผนการจะต้องสำเร็จเพื่อที่เธอจะกลับมาซุกอ้อมกอดอบอุ่นนี้

“แม่ก็รักหนูจ้ะ”

“ไปเถอะครับ ได้เวลาแล้ว คุณลุงคุณป้าไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะ

ดูแลน้องจันทร์เป็นอย่างดี” ชีคหนุ่มยื่นมือให้หญิงสาว ทว่าเพียงจันทร์

กลับมองผ่านแล้วเดินนำหน้าเขาไปเสียอย่างนั้น

“ฝากด้วยนะคะท่านชีค” นภาถึงกับน้ำตาซึม พร่ำฝากบุตรสาว

ไว้กับชายหนุ่มไม่ขาดปาก

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลน้องด้วยชีวิตของผม”

เพียงจันทร์ซึ่งเดินนำไปก่อนแล้วอดที่จะแบะปากไม่ได้เมื่อได้ยิน

ถ้อยคำที่หวานจนเลี่ยนของชีคหนุ่ม “จะดูแลด้วยชีวิตของผม พูดมา

ได้ยังไงเชยที่สุดเลย” เธอยักไหล่เล็กน้อยแล้วก้าวขึ้นไปบนเครื่องบิน

ส่วนตัวของชายหนุ่ม เมื่อมองกลับลงมาก็พบว่าครอบครัวของเธอ

กำลังยืนโบกมือส่งเธอด้วยความอาลัยและโล่งใจระคนกัน

เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากบ้านไปจริงๆ เธอก็ถึงกับน้ำตาซึมด้วย

ความใจหาย ได้แต่ปลุกปลอบตัวเองว่าอีกไม่กี่วันเธอก็จะได้กลับบ้าน

แล้ว แผนการของเธอกับพี่ชายจะสำเร็จ ผู้ชายเห็นแก่ตัวที่ชื่อชีคฮัซไซ-

ฟาฮ์จะไปจากชีวิตของเธอตลอดกาล

 

ภายในเครื่องบินส่วนตัว ตกแต่งเรียบหรู งดงามราวกับ

ห้องพักในโรงแรม มีมุมพักผ่อน และบาร์เครื่องดื่มพร้อมแอร์โฮสเตส

สาวสวยคอยดูแลต้อนรับด้วยกิริยาสุภาพนอบน้อม เพียงจันทร์เดิน

สำรวจจนทั่ว จึงพบว่าภายในเครื่องบินแบ่งออกเป็นสี่ห้องนอน และ

ห้องประชุมใหญ่ที่สามารถจุผู้เข้าประชุมได้ไม่ต่ำกว่ายี่สิบคนเลยทีเดียว

เห็นแบบนี้แล้วหญิงสาวอดที่จะกังขาในความรวยของชีคฮัซไซฟาฮ์ไม่ได้

เครื่องบินยังอลังการขนาดนี้ แล้วคฤหาสน์ฟารฮานจะหรูหรา

ใหญ่โตสักเพียงไร หญิงสาวจำได้รางๆ ว่าเธอเคยเห็นนิตยสารชื่อดัง

ขออนุญาตไปถ่ายรูปคฤหาสน์ฟารฮานและขอสัมภาษณ์ชีคคากรนันท์

มารดาของชีคฮัซไซฟาฮ์ ซึ่งเคยเป็นอดีตดารายอดนิยมของเมืองไทย

แต่เพราะทิฐิ ทำให้เธอไม่ได้เปิดอ่าน แค่เพียงเหลือบตามองเมื่อเห็น

เพื่อนๆ พากันพูดถึงก็เท่านั้น

หญิงสาวเดินกลับมานั่งบนเก้าอี้ เมื่อเครื่องบินกำลังจะทะยาน

ขึ้นสู่ท้องฟ้า ไม่กี่อึดใจเธอก็มองเห็นแผ่นดินเกิดของเธออยู่เบื้องล่าง

ทุกอย่างดูเล็กลงราวกับเมืองจำลอง

“น้องจันทร์อยากดื่มอะไรมั้ย”

เพียงจันทร์ไม่ตอบ ยกมือขึ้นกอดอกแล้วหลับตาลงแสร้งหลับไป

เสียดื้อๆ ชีคฮัซไซฟาฮ์ได้แต่ส่ายหน้า ลอบมองหญิงสาวอยู่เงียบๆ

‘ชิ เรียกฉันว่า น้องจันทร์ คิดว่าฉันจะใจอ่อนยวบยาบกับเสียง

นุ่มๆ หรือยังไง ไม่มีทาง’ หญิงสาวเชิดหน้าอย่างถือดี ภายในใจเต็มไป

ด้วยความเคืองขุ่น กัดริมฝีปากล่างอย่างครุ่นคิด แอบคิดแผลงๆ ว่า

จะอาศัยความชุลมุนช่วงที่โจรดักปล้น แกล้งป้องกันตัวเองจากโจรแล้ว

ตีผิดตัว ฟาดผิดไปตีหัวอีตาชีคบ้าสักสองสามทีน่าจะดี

สวยเหมือนตุ๊กตา แต่ก็ดื้อ หยิ่ง และดูท่าว่าคงจะแสบมิใช่น้อย

เลยทีเดียว

ชีคหนุ่มคลี่ยิ้มอย่างนึกขัน แล้วผิวปากอย่างอารมณ์ดี คน

ตัวเล็กหรี่ตามองคนตัวโตที่นั่งไขว้ขากางหนังสือพิมพ์ออกอ่านแล้ว

ยิ่งรู้สึกหมั่นไส้ แม้จะแสร้งหลับแต่ภายในใจนั้นเดือดปุดๆ ราวกับ

กาน้ำร้อนที่กำลังเดือดได้ที่

‘อารมณ์ดีไปเถอะอีตาชีคฮัซไซฟาฮ์ ฉันจะทำให้ท่านจดจำ

ผู้หญิงไทยไปอีกนานแสนนานเลยคอยดู’

หญิงสาวหมายมาด คิดแผนการมากมายในหัว ทว่าครู่เดียว

แบตเตอรี่ในกายของเธอก็หมดลงดื้อๆ หญิงสาวผล็อยหลับไปโดยไม่รู้

ตัว จึงไม่เห็นว่ามีใครบางคนจ้องมองใบหน้าหวานยามหลับของเธอ

อย่างหลงใหล เขาค่อยๆ อุ้มร่างบางเข้าไปในห้องนอนอย่างเบามือ

ด้วยกลัวว่าเธอจะตื่น บรรจงห่มผ้าห่มให้เธออย่างทะนุถนอม ก่อนจะ

สาวเท้ากลับออกไปอย่างแผ่วเบา

“ฝันดีนะครับน้องจันทร์”

เมื่อเสียงประตูห้องปิดลง หญิงสาวก็ลืมตาขึ้นทันที เธอรู้สึก

ร้อนวูบวาบไปทั้งตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าแดงระเรื่อด้วย

เลือดฝาดอย่างสาวแรกรุ่น

ไม่นะ เธอเกลียดผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าเขาจะทำดีกับเธอมากมาย

ขนาดไหน เธอก็จะไม่ยอมใจอ่อนเป็นอันขาด

หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันเป็นเส้นตรง หายใจเข้าออก

แรงๆ ก่อนจะข่มตาหลับ ทว่าสมองกลับคิดวุ่นวายไปต่างๆ นานา กว่า

จะเข้าสู่ห้วงนิทราก็ใช้เวลาร่วมชั่วโมงเลยทีเดียว

แล้วความฝันและความทรงจำก็ย้อนกลับมา พาตัวเธอย้อนกลับ

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)