มนตร์รักข้างกองฟาง (สะมะเรีย)

                                   พลตรี สันติสุข ศรีบ้านทุ่ง

 

                หลังจากพันตรีสันติสุขรักษาตัวจนอาการดีขึ้น แม้ยังไม่หายดี

แต่เขาก็ต้องรีบออกจากโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด จะมัวนอนแช่รักษาตัว

อยู่ไม่ได้ เพราะเขามีภารกิจยิ่งใหญ่ที่ต้องจัดการ นั่นก็คือการไปง้องอน

ภรรยาทั้งห้าคน บัดนี้เขาสำนึกผิดแล้ว เขาได้เห็นว่าภรรยาเสียใจกับ

การกระทำของเขามากขนาดไหน

พันตรีสันติสุขตัดสินใจไปหาดาวเรือง ภรรยาที่ตบแต่งตาม

กฎหมาย โชคดีเหลือเกินที่ดาวเรืองมีน้ำใจประเสริฐราวกับแม่พระ เธอให้

อภัยเขาทั้งยังอนุญาตให้เขาพาภรรยาคนอื่นๆ เข้ามาอยู่ร่วมอาณาเขต

หากว่าภรรยาเหล่านั้นยอม กระนั้นเขากลับโดนพ่อตาซึ่งเป็นผู้บังคับ-

บัญชาเรียกเข้าไปตักเตือน แต่ท่านนายพลจำต้องปล่อยเขาไป เพราะ

บุตรสาวท่านไม่ติดใจเอาเรื่อง ซ้ำยังสงสารภรรยาอีกสี่คนของเขาอีกด้วย

เรียบร้อยไปหนึ่งเหลืออีกสี่ พันตรีหนุ่มขับรถมาจอดที่หน้าบ้านสวน

ในจังหวัดอ่างทองด้วยใจตุ๊มๆ ต้อมๆ วันนี้เขาสวมเสื้อเกราะและกระจับ

เหล็กไว้ด้านในเพื่อป้องกันตัวหากว่ามะเฟืองจะหยิบปืนขึ้นมาไล่ยิงเขา

อีกครั้ง ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้าน มองเห็นมะเฟืองนั่งหันหลังถักเปียให้

ลูกสาวคนโตอยู่ จึงเอ่ยเรียกชื่อเธอ...

“แม่เฟื่อง”

“พ่อจ๋า พ่อมาแล้ว”

เมื่อได้ยินเสียงบิดา มะนาวก็ผละจากมารดา แล้วโผเข้ากอดท่าน

เอาไว้แน่น มะปรางที่กำลังนอนอยู่ตื่นขึ้นด้วยท่าทางงัวเงีย แต่เมื่อเห็นว่า

ใครมาก็รีบวิ่งไปกอดบิดาด้วยความดีใจ

“คิดถึงพ่อจ๋าจังเลย แม่จ๋าบอกว่าพ่อจ๋าจะไม่มาหาเราอีกแล้ว

มะปรางเสียใจค่ะ” เด็กหญิงมะปรางพูดไปตามประสาซื่อ ก่อนหัวเราะคิก

เมื่อบิดาหอมแก้มตนฟอดใหญ่

“อ้าว! พ่อสันหายดีแล้วเรอะ” พ่อตาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

มองลูกเขยตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า แต่เมื่อเห็นสภาพลูกเขยเขาก็ไม่อยาก

จะซ้ำเติมมากไปกว่านี้ อย่างไรเสียผู้ชายมากรักคนนี้ก็เป็นบิดาของหลาน

รัก เขาไม่อยากให้หลานกำพร้าพ่อ ถึงพ่อมันจะแย่สักแค่ไหนก็ตาม...

“มะนาว มะปรางไปกับตาดีกว่า ไปซื้อขนมกัน” เขาเปิดโอกาสให้

มะเฟืองได้คุยกับพันตรีสันติสุข ด้วยรู้ดีว่าบุตรสาวของตนนั้นยังรักสามีอยู่

เต็มหัวใจ อย่างน้อยก็ควรได้คุยได้ปรับความเข้าใจกัน ส่วนเส้นทางรัก

ข้างหน้าจะครองรักเป็นสามีภรรยากันต่อไป หรือจะทำหน้าที่แค่พ่อแม่ที่ดี

ของลูกก็สุดแล้วแต่จะตัดสินใจ เพราะเขาเลี้ยงมะเฟืองให้มีอิสระทางความ

คิดและการตัดสินใจได้อย่างเต็มที่ ไม่คิดก้าวก่ายปัญหาครอบครัวของ

บุตรสาวหากว่าเธอไม่ร้องขอความช่วยเหลือ

“ไปค่ะ” เด็กหญิงทั้งสองเมื่อได้ยินคำว่าขนมก็ตาโตแล้ววิ่งตาม

คุณตาไปอย่างรวดเร็ว สันติสุขจึงได้มีโอกาสอยู่กับมะเฟืองตามลำพัง เธอ

นั่งหันหลังให้เขา ไม่ได้หันมามองหน้าหรือขับไสไล่ส่งอย่างที่เขานึกกลัว

“ทำไมถึงบอกลูกแบบนั้น” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจน

มะเฟืองถึงกับน้ำตาซึม

“ก็ฉันยิงพี่ ฉันเกือบจะฆ่าพี่ด้วยซ้ำ ฉันเลยคิดว่าพี่คงไม่มาหาฉัน

กับลูกอีกแล้ว” มะเฟืองทำใจแล้วว่าเธอกับสามีคงสิ้นสุดกันเพียงเท่านี้

เพราะการที่เขาไม่เอาผิดที่เธอยิงเขา เธอไม่ต้องติดคุกและได้กลับมากอด

ลูกๆ เธอก็คิดว่านี่เป็นการให้อภัยครั้งสุดท้ายที่เขาจะมีให้เธอ อีกอย่าง

ภรรยาเขามีตั้งมากมาย แต่ละคนล้วนสวยระดับนางงามทั้งนั้น เขาคง

ไม่มาสนใจผู้หญิงที่คิดจะฆ่าสามีตัวเองอย่างเธอ

“พี่ไม่เคยโกรธที่แม่เฟื่องยิงพี่ เพราะพี่รู้ตัวว่าพี่ทำเลวกับแม่เฟื่อง

และเมียของพี่ทุกคน ที่พี่มาวันนี้ก็เพื่อที่จะมาขอโทษและขอโอกาส อยาก

ให้แม่เฟื่องให้โอกาสพี่เป็นสามีและพ่อที่ดีของหนูมะนาวและหนูมะปราง

อีกครั้ง พี่สัญญาว่าจะเลิกเจ้าชู้” พันตรีสันติสุขเห็นว่าภรรยาใจอ่อนลง

แล้วจึงเดินเข้าไปหาแล้ววางมือลงบนไหล่ของภรรยา แต่เมื่อเธอหันมา...

“เฮ้ย!” พันตรีสันติสุขตกใจจนผงะถอยกรูดไปไกลเมื่อเห็นมะเฟือง

ถือมีดอยู่ในมือ หญิงสาวเห็นดังนั้นก็หัวเราะชอบใจก่อนจะยื่นมือไปหยิบ

มะม่วงจากตะกร้ามาถือไว้

“ฉันจะปอกมะม่วงสุกให้พี่ ของโปรดพี่ไม่ใช่เหรอจ๊ะ”

“เอ่อ...เรื่องมะม่วงเอาไว้ก่อน มะเฟืองช่วยวางมีดก่อนได้มั้ยจ๊ะ นะ

คนดี...ช่วงนี้พี่หัวใจอ่อนแอ” พันตรีสันติสุขยกมือทั้งสองข้างขึ้นแล้วสาวเท้า

เข้าหาภรรยาคนที่สองอย่างระมัดระวังตัว มะเฟืองวางมีดลงแล้วหันมา

ยิ้มให้เขา เท่านั้นละชายหนุ่มก็ถอนหายใจโล่งอกแล้วตรงเข้ากอดภรรยา

สาวเอาไว้แน่น

“พี่ขอบคุณนะแม่เฟื่องที่ยอมให้อภัยพี่”

“ยังจ้ะ” มะเฟืองยิ้มเย็น ท่าทางสำนึกผิดที่ยิงสามีเมื่อครู่หายวับ

ไปกับตา พันตรีหนุ่มเสียวสันหลังวาบเมื่อเห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์ของภรรยา

“ฉันหายโกรธพี่แล้วแต่ยังเหลือความโกรธตกค้างอยู่อีกนิดหน่อย ถ้าฉัน

ได้ระบายความโกรธตรงนี้ออกไปเราคงกลับมารักกันได้เหมือนเดิม”

“เอ่อ...อะไรเหรอจ๊ะแม่เฟื่อง” ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างพยายาม

ทำใจดีสู้แม่เสือสาว

“หันหลังสิจ๊ะ”

“หวังว่าแม่เฟื่องคงไม่ยิงหรือเอามีดมากะซวกไส้พี่หรอกนะจ๊ะ”

พันตรีสันติสุขถามด้วยใบหน้าซีดเผือด ก่อนจะยอมหันหลังแต่โดยดี ‘เอาวะ!

เป็นไงเป็นกัน จะง้อเมียมันก็ต้องอดทนกันสักหน่อย’

“ฉันขอระบายอีกทีเดียวเท่านั้นละพี่ ฉันกับพี่จะได้ไม่ต้องค้างคา

ใจต่อกันอีก” มะเฟืองยิ้มเย็นก่อนจะเดินถอยหลังไปหลายก้าว แล้ววิ่ง

เข้าหาสามีด้วยความเร็ว ก่อนจะกระโดดถีบขาคู่เข้ากลางหลังสามีเต็มรัก

“อ๊าก!” พันตรี สันติสุข ศรีบ้านทุ่ง ถลาไปกอดเสาบ้านด้วยความ

เจ็บจุก มองเห็นดาวลอยไปมาอยู่รอบๆ ตัว แต่ก็ยังหันมายิ้มให้ภรรยา

สุดที่รักได้ “เราดีกันแล้วนะแม่เฟื่อง”

“จ้ะพี่สัน” มะเฟืองเดินเข้ามาหอมแก้มสามีฟอดใหญ่ ก่อนจะจูง

สามีขึ้นบ้านเพื่อไปประคบรอยช้ำที่กลางหลัง...

เสร็จสิ้นจากการง้องอนภรรยาขาโหด เขาก็ต้องตามง้องอนปราณี

แรกทีเดียวเขาได้เสียกับเธอโดยไม่ผ่านการเห็นชอบของผู้ใหญ่ ดังนั้นเมื่อ

ความลับที่เขาซุกภรรยาเอาไว้อีกเพียบถูกเปิดเผย พ่อตาเกือบจะยิงเขา

ทิ้ง แถมยังขังเขาไว้ในกรงสุนัข แต่ปราณีทนไม่ไหวจึงขัดคำสั่งพ่อ พาเขา

หนีและมาอยู่ที่บางยี่สุ่น กว่าจะผ่านมาได้ก็แทบเอาชีวิตไม่รอด

แต่ความโชคร้ายยังมีความโชคดี ทอฝ้ายเป็นสาวอ่อนหวาน

ประหนึ่งผ้าพับไว้ เขาปวดหัวใจที่เห็นเธอร้องไห้ปานจะขาดใจ ได้แต่

ก่นด่าความเลวของตัวเอง ยิ่งเธอไม่ด่า ไม่ว่า ไม่ทุบตีเขา เขายิ่งรู้สึกผิด

มากขึ้นอีกหลายเท่าตัว แต่ท้ายที่สุดเธอก็ยอมย้ายมาอยู่ที่บางยี่สุ่นเพราะ

เห็นแก่ลูกๆ และเหตุผลสำคัญก็คือเธอยังรักเขาอยู่เต็มหัวใจ

ส่วนคนสุดท้ายคือตะวันฉาย หญิงสาวอ่อนหวานแต่ใจแข็ง กว่า

เขาจะได้ไปงอนง้อหญิงสาวก็ล่วงเลยไปครึ่งปี ด้วยงานราชการที่ค่อนข้าง

มาก อีกทั้งเขาต้องง้อภรรยาทีละคนด้วยความยากลำบาก เมื่อมาถึงคน

สุดท้ายจึงกลายเป็นงานหิน เพราะมันหินจริงๆ เมื่อพ่อตายื่นคำขาดให้

เขาไปขุดทองที่จันทบุรีให้ได้น้ำหนักตามที่กำหนดภายในสองสัปดาห์ เขา

สะบักสะบอม มือแตกเลือดซิบ ร่างกายผอมซูบ แต่ท้ายที่สุดเขาก็ทำได้

ตะวันฉายจึงยอมใจอ่อน ย้ายเข้ามาอยู่ในอาณาเขตตระกูลศรีบ้านทุ่ง เป็น

ครอบครัวใหญ่ที่มีภรรยาถึงห้าคน และมีบุตรสาวถึงสิบสองคนจนได้รับ

การขนานนามว่านางสิบสองแห่งบางยี่สุ่น

น่าเสียดายที่ชวัลเสียชีวิตไปตั้งแต่ยังหนุ่ม เขาเสียชีวิตอย่าง

มีเกียรติด้วยการเป็นทหารไปปฏิบัติหน้าที่ที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้

โชคร้ายที่เขาโดนระเบิดจนเสียชีวิต

ส่วนลูกสาวอีกคนที่เสียชีวิตไปอย่างน่าเศร้าก็คือมิลิน เธอถูกผู้ชาย

ใจร้ายหลอกลวง หญิงสาวปิดบังครอบครัวเอาไว้ว่าท้อง แฟนหนุ่มของ

เธอซื้อยาหมอเถื่อนมาให้เธอกินเพื่อที่จะทำแท้ง แต่โชคร้ายที่เธอตกเลือด

จนถึงแก่ชีวิต

และนั่นทำให้พลตรี สันติสุข ศรีบ้านทุ่ง เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

กับการเสียบุตรสาวคนโตไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ เขาเฝ้าหวงแหนและ

ไม่ไว้ใจผู้ชายคนไหนทั้งนั้น เฝ้าประคบประหงมบุตรสาวราวกับไข่ในหิน

อย่าได้มีใครกล้ามากระตุกหนวดเสือด้วยการจีบลูกสาวของท่านนายพล

เป็นอันขาด เพราะเขานี่แหละจะกำจัดพวกเหลือบไรที่มาเกาะแกะลูกสาว

ด้วยปืนลูกซองคู่ใจ

นายพลยิ้มจนหนวดกระดกก่อนจะตั้งใจขัดปืนอย่างมีความสุข

ลางสังหรณ์บอกว่าปืนนี้จะได้ดื่มเลือดหนุ่มๆ ที่มาจีบบุตรสาวของเขา

ในไม่ช้า...

 

“พ่อมานั่งอยู่ตรงนี้นี่เอง ไปแต่งตัวเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันไป

งานบวชลูกชายผู้ใหญ่ปั้น” ดาวเรือง ภรรยาคนแรกแต่งกายด้วยชุด

ผ้าไหมปักธงชัยสีตองอ่อน รวบผมไว้ด้านหลังเปิดให้เห็นใบหน้างดงามที่

กาลเวลาไม่อาจพรากความงามไปจากเธอได้ นั่นเพราะเธอเกิดและเติบโต

มาในครอบครัวที่ฐานะดี เมื่อมีสามีเธอก็ไม่เคยทำงานหนักเพราะพลตรี

สันติสุขเองก็ร่ำรวย จึงกลายเป็นเงินต่อเงินยิ่งมั่งคั่งและมั่นคง

                แต่เธอไม่ใช่คนประมาท เพราะหลังจากรู้ว่าสามีแอบมีภรรยาซุกไว้

อีกสี่คน เธอก็หันหน้าเข้าวัด ศึกษาพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า และ

หาโอกาสฟังธรรม ให้ทาน รักษาศีลเจริญภาวนาอยู่เนืองๆ

“ลูกชายตาปั้นบวชวันนี้เหรอแม่ พ่อลืมไปเสียสนิทเลย”

พลตรีสันติสุขละจากการขัดถูปืนก่อนจะเก็บเข้าตู้ เขาสะสมปืนเป็น

งานอดิเรก มีปืนไม่ต่ำกว่ายี่สิบกระบอก เวลาว่างเขามักนั่งขัดปืนโดยจะ

ย้ายที่นั่งขัดไปเรื่อยๆ เพื่อสอดส่องดูแลความปลอดภัยของบ้านไปในตัว

“ใช่ค่ะ ตอนนี้อีกสี่คนแต่งตัวพร้อมหมดแล้ว เหลือแต่พ่อนั่นแหละ”

“ถ้าอย่างนั้นแม่รอพ่อเดี๋ยวนะ พ่อขอเปลี่ยนชุดหล่อเสียหน่อย”

พลตรีสันติสุขก้าวฉับๆ เข้าไปในห้องนอนด้วยท่าทางกระชุ่มกระชวย

เพราะถ้ามีงานบุญ งานบวช งานแต่งที่ไหน เขาจะต้องควงภรรยาสาวสวย

ถึงห้าคนไปร่วมงาน

แน่นอนว่าพวกผู้ชายในงานต่างมองมายังเขาและภรรยาด้วยความ

ริษยา ซึ่งนั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลก เพราะ

นอกจากเขาจะมีภรรยาสวยระดับนางงามแล้ว เขายังมีบุตรสาวแสนสวย

ความงามของพวกเธอลือกันไปข้ามจังหวัด ทุกคนต่างรู้จักบ้านนางสิบสอง

แห่งบางยี่สุ่นด้วยกันทั้งนั้น

“มาแล้วจ้ะเมียจ๋า” พลตรีสันติสุขสวมเสื้อผ้าไหมสีปีกแมลงทับ

ตัวโปรด ที่เอวคาดผ้าขาวม้าสีเข้ม จัดแต่งทรงผมและหนวดด้วยน้ำยา

จัดแต่งทรงผมจนเข้าทรง ก่อนจะเดินอาดๆ มาหาภรรยาสุดที่รักซึ่งยืนรอ

อยู่ที่รถกันหมดแล้ว

 เขามองไปยังปราณี...เธอสวมชุดผ้าไหมยกดอกลำพูนสีเหลืองนวล

เกล้าผมขึ้นสูงแล้วแต่งหน้าได้อย่างสมวัย ร่างเธอท้วมกว่าตอนเป็นสาว

เล็กน้อย ข้างกันคือทอฝ้ายที่มีดีกรีนางงามรับประกันความสวย เธอสวม

ชุดลูกไม้ฝรั่งเศสสีฟ้าครามและเกล้าผมครึ่งศีรษะ แล้วม้วนส่วนที่เหลือ

เป็นลอน เธอส่งยิ้มหวานมาให้เขา จะหาใครยิ้มได้หวานอย่างทอฝ้ายคง

ไม่มีอีกแล้ว

ถัดไปคือภรรยาคนสุดท้าย ใบหน้าเธอโค้งมนได้รูป ดวงตากลมโต

จมูกเล็ก มือเท้านุ่มนิ่มเพราะไม่เคยทำงานหนักด้วยเป็นถึงบุตรสาวนาย

ช่างทองชื่อดัง เธอสวมชุดผ้าไหมอิตาลีสีกะปิ ม้วนผมหยิกเป็นลอนแล้ว

ปล่อยสยาย

ส่วนที่ยืนอยู่ท้ายรถตู้คือภรรยาคนที่สอง ไม่ใช่ใครที่ไหน มะเฟือง

สุดโหดที่เคยคิดจะทำลายเจ้าโลกของเขานั่นเอง วันนี้เธอสวมกระโปรงดู

แปลกตาไปจากทุกวันที่มักสวมกางเกงยีน ชุดกระโปรงสีน้ำตาลอ่อน

ตัดเย็บด้วยผ้าไหมกาบบัว รวบผมเป็นมวยไว้ด้านหลัง ใบหน้าสวยดุและ

มีดวงตาที่ทำให้คนรอบข้างรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ

แน่นอนว่าเสื้อผ้าทั้งหมดเป็นฝีมือการตัดเย็บของทอฝ้ายซึ่งเปิดร้าน

ตัดเสื้ออยู่ที่ตลาดนั่นเอง ภรรยาของเขาทั้งห้าคนไม่เคยทำให้เขาขายหน้า

ด้วยรูปร่างหน้าตา กิริยามารยาท การแต่งตัว การวางตัว ทุกอย่างสมบูรณ์

แบบ เขาหน้าบานอย่างมีความสุขทุกครั้งที่ได้เดินควงพวกเธอออกงาน

ก็บอกแล้วไงเล่า...ว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีความสุขและน่าอิจฉาที่สุด

ในโลก

“ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันแห่นาคเข้าโบสถ์” ดาวเรืองหันมา

บอกทุกคนก่อนจะก้าวเข้าไปในรถ โดยมีคมเดชคนขับรถประจำตำแหน่ง

รออยู่ก่อนแล้ว

พลตรีสันติสุขมีรถตู้ถึงสองคันด้วยกัน เพราะมิอาจยัดภรรยาและ

บุตรสาวเข้าไปในรถกระบะหรือรถยนต์สี่ประตูได้หมด เขาเคยเสนออยาก

ซื้อรถบัสแต่ถูกภรรยาท้วงว่ามันดูเยอะเกินไป จึงลงท้ายด้วยการซื้อรถตู้

สองคันแทน

“แล้วลูกสาวเราล่ะ ไปกันหรือยัง”

“ไปแล้วจ้ะ มะนาวเอารถกระบะไป พาหนูรัน มะปราง มะตูม และ

เจ้าวาดไปล่วงหน้า เห็นว่าจะไปช่วยเสิร์ฟอาหารในงาน” มะเฟืองตอบ

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)