ซ่อนรักซ่อนปรารถนา (ลิซ)

เท้าเธอก้าวเร็วขึ้น เร็วขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบกลายเป็นวิ่งอยู่แล้ว

จิตรกัญญาสั่งตนเองอย่างหนักแน่นว่าอย่าหันกลับไปมองเบื้องหลัง

จงก้าวต่อไป หนีก่อน หนีปัญหาทุกอย่างไปแล้วค่อยกลับมาแก้ไขทีหลัง!

หลายครั้งที่สำนึกของความเป็นลูกทำให้เท้าเธอก้าวช้าลงจนเกือบ หยุด

เกือบหันหลังกลับไปทำในสิ่งที่พ่อบังคับให้เธอทำ ทว่า...เรื่องแรก

และเรื่องเดียวในชีวิตที่พ่อบังคับให้เธอทำตามคำสั่งนี้มันเป็นเรื่องใหญ่

เกินไป ร้ายแรง และสำคัญกับชีวิตทั้งชีวิตของเธอมากจนจิตรกัญญา

ไม่อาจตามใจพ่อได้จริงๆ

แค่คิดถึงเรื่องที่พ่อบังคับจิตใจเธออย่างร้ายกาจแล้วหยาดน้ำใสก็

เอ่อคลอ

ใครๆ ก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าพ่อรักเธอราวกับแก้วตา อะไรที่

จิตรกัญญาต้องการ พ่อไม่เคยปฏิเสธ ไม่ว่ายากเย็นเพียงไร ลำบาก

แค่ไหน ท่านต้องสรรหามาให้ลูกสาวคนเล็กจนได้

แต่ใครเลยจะรู้ว่า การตามใจเธออย่างเต็มเปี่ยมของพ่อนั้นเป็น

การให้ที่หวังผลตอบแทนในภายภาคหน้า

‘พ่อให้เจินเจินทุกอย่าง ไม่เคยมีอะไรที่หนูอยากได้แล้วพ่อไม่ให้

แต่วันนี้พ่อขอ ขอให้หนูตามใจพ่อบ้าง แต่หนูกลับปฏิเสธอย่างนั้นเหรอ

อกตัญญู!’

เสียงกราดเกรี้ยวของพ่อไม่ใช่สิ่งที่คุ้นหูเธอเลย จิตรกัญญาอาจเคย

ได้ยินน้ำเสียงแบบนี้ของพ่อมาบ้างเมื่อพ่อสั่งงานลูกน้อง ดุด่าเมื่อลูกจ้าง

บางคนทำผิด หรือกระทั่งต่อว่าแม่ และตำหนิพี่สาว แต่น้ำเสียงแบบนี้

ข้อกล่าวหารุนแรงร้ายกาจเช่นนี้ ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งพ่อจะนำมาโยนใส่เธอ

เธอที่เป็น...ลูกสาวคนโปรดของพ่อ

จิตรกัญญายกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วหยุดเดินในที่สุด เธอยืนนิ่งอยู่

เกือบนาที ก่อนเหลียวกลับไปมองโรงแรมหรูกลางใจเมืองที่วันนี้จัดงาน

ใหญ่...งานแต่งงานของเธอ

มือเล็กๆ กำแน่น ฟันขาวราวไข่มุกขบริมฝีปาก เธอรู้ดีว่าการที่เลือก

เดินจากมานั้นร้ายแรงขนาดไหน

พ่อต้องโกรธมาก เสียหน้ามาก เพื่อนๆ และคู่ค้าคงจับกลุ่มนินทา

กันสนุกปาก ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า พ่อต้องกลายเป็นตัวตลก ต้อง

รับหน้าเจ้าบ่าว อาจถึงกับต้องก้มหน้าขอโทษ

ภาพพ่อหน้าซีด ก้มศีรษะขอโทษผู้ชายหน้านิ่งที่ชื่อแสนหิรัญคนนั้น

ปรากฏขึ้นในสมอง ภาพนั้นทำให้ลูกที่รักพ่อยิ่งสืบเท้าย้อนกลับไปยัง

โรงแรม

‘เธอไม่อยากกลับไป ไม่! เธอไม่อยากแต่งงานกับผู้ชายที่ชื่อแสนหิรัญ

คนนั้น!’ จิตรกัญญากรีดร้องในใจ น้ำ ตาที่แห้งเหือดไปแล้วพลันเอ่อขึ้นมา

อีก เท้าที่หนักราวหมื่นตันก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า สวนทางกับมนุษย์อื่น

ที่เดินอย่างรีบร้อนจนใครบางคนชนไหล่เธออย่างแรง

จิตรกัญญาเซไปมาและถูกชนอีกหลายครั้งโดยไม่มีคำขอโทษจาก

ผู้ที่เดินผ่านเธอไปอย่างเร็วรี่ ดวงตาเธอเริ่มขังน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ทุกอย่าง

รอบกายหญิงสาวดูเลือนราง แต่อนาคตของเธอกลับแจ่มชัดอยู่ในสมอง

เธอรู้จักกับว่าที่สามีได้ไม่นาน ไม่ถึงสามเดือนกระมัง ไปเดตกันก็

น่าจะเพียงสามครั้ง โดยในแต่ละครั้งก็เป็นการเดตที่จืดชืด น่าอึดอัด

แต่กระนั้นพ่อยังมาบอกว่าคุณแสนหิรัญต้องการแต่งงานกับเธอ

ทีแรกจิตรกัญญางง คิดว่าคำขอแต่งงานของเขาเป็นเพียงการมา

ขอพ่อจีบหรือขอคบกับเธอ เธอมารู้ว่าเข้าใจผิดก็เมื่อฤกษ์แต่งงานถูก

กำหนดขึ้นอย่างรวดเร็ว การ์ด ชุดเจ้าสาว สถานที่แต่งงานเสร็จสรรพ

โดยเธอไม่มีโอกาสร่วมเลือกอะไรเลย

แสนหิรัญ เติมเต็มทรัพย์ ว่าที่สามีเธอนั้นเพียบพร้อมด้วยรูปสมบัติ

และทรัพย์สมบัติ เขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง...ด้านไม่ค่อยดีนัก ใช่ว่าเขา

จะทำธุรกิจผิดกฎหมายหรืออะไร แต่เขาขึ้นชื่อเรื่องความคม เขี้ยว และ

ไม่เคยปรานีศัตรู

ผู้ชายที่แข็งกร้าวเต็มไปด้วยอำนาจแบบนั้นปฏิบัติกับเธอราวกับ

ปฏิบัติต่อคู่ค้า แน่ละ เขาดูแลเธออย่างดี สุภาพ เรียบร้อย เป็นทางการ

ทุกอย่าง แต่ทุกสิ่งที่เขากระทำ มันดูแห้งแล้ง ทำไปตามมารยาท ดวงตา

เขาไม่เคยมีแววหวาน เมื่อมองเธอ เขาแค่มีสีหน้าพึงใจเมื่อเห็นผู้ชายอื่น

มองเขาอย่างอิจฉา เขาทำเหมือนเธอเป็นสินค้าแบรนด์ดังที่คว้ามาประดับ

ข้างกายได้แล้วก็ภูมิใจเหลือเกิน

แล้วเชื่อหรือไม่ ในช่วงเดือนสุดท้ายก่อนแต่งงาน แทนที่ว่าที่สามี

จะมาหาว่าที่ภรรยา มาคุยกุ๊กกิ๊กกันอย่างชื่นบาน หรือปรึกษาเรื่องงาน

แต่งงานที่เป็นงานสำคัญในชีวิตของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง แต่กลับกลายเป็น

ว่า...เขาไม่เคยว่าง เขาต้องทำงาน ชีวิตเขาดูเหมือนมีแต่งานตลอด ขนาด

เธอที่จะแต่งงานเป็นภรรยาของเขาในอีกไม่กี่วันโทร.ไปหายังต้องฝากเรื่อง

ฝากธุระไว้กับเลขาฯ หน้าห้องเลย เขาไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว

มาคุยกับว่าที่ภรรยา!

เธอไม่เข้าใจ ว่าเขาต้องการแต่งงานกับเธอทำไม เขาไม่ได้รักเธอ

ไม่เคยปรารถนาเธอ ไม่เคยมีอารมณ์พิศวาสใดๆ ฉายออกมาจากดวงตา

เย็นชาคู่นั้นเลย

หญิงสาวขนลุกเมื่อคิดถึงสายตาของผู้ชายคนนั้น สายตาเย็นชา

ราวกับไร้ความรู้สึกทำให้เธอเหมือนเป็นเพียงอะไรสักตัวเบื้องหน้าเขา

แล้วยังคำพูดเย็นชา เป็นทางการ ไม่สนใจความคิดของเธออีกล่ะ

‘ทำไมคุณต้องการเลือกทุกอย่างใหม่อีกครั้งในเมื่อผมเลือกให้คุณ

เรียบร้อยแล้ว เชื่อผม ผมเลือกแต่สิ่งที่ดีที่สุดให้คุณทั้งนั้น จากนี้ไปคุณแค่

ทำตามคำสั่งของผม คุณก็จะมีชีวิตสุขสบาย ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องคิด

อะไรทั้งนั้น’

นั่นแหละอนาคตของเธอหากแต่งงานกับผู้ชายชื่อแสนหิรัญ ชีวิตที่

มีสีสันของเธอคงแห้งเหี่ยวเมื่ออยู่กับคนที่ไม่เคยยิ้ม ไม่เคยมีความสุขกับ

ชีวิต ไม่เคยฟังใครนอกจากความต้องการของตนเอง

เพียงแค่คิดถึงชีวิตที่ต้องเป็นช้างเท้าหลังอย่างไม่มีปากมีเสียงแล้ว

จิตรกัญญาก็อยากกรีดร้อง แต่เสียงร้องกรี๊ดๆ ที่เธออยากตะโกนออกมา

กลับติดอยู่ในลำคอ ผู้ที่คิดหนีปัญหา แต่สุดท้ายก็ไปไหนไม่รอด ได้แต่ทิ้ง

ตัวลงนั่งยองๆ บนบาทวิถี ซบหน้าลงกับหัวเข่า ซ่อนน้ำตาไว้ไม่ให้ผู้สัญจร

ไปมาได้เห็น

 

บดินทร์ยืนกอดอกมองผู้หญิงที่นั่งขวางทางชาวบ้านจนโดน

ผู้คนซึ่งเร่งรีบเดินชน

ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบริเวณนี้ เวลานี้ส่วนมากเป็นพนักงาน

บริษัท ทุกคนแต่งหน้าแต่งตัวดี ถือโทรศัพท์มือถือเครื่องบางราคาแพง

และสนใจแต่เครื่องมือสื่อสารในมือตน ไม่มีใครสักคนสนใจผู้หญิงที่นั่ง

ยองๆ ขวางทางอยู่ บางคนเตะเธอแล้วก็ไม่ขอโทษ บางคนชนแล้วยัง

หันมาชักสีหน้าใส่ ทว่าผู้นั่งยองๆ ตรงนั้นดูจะไม่แยแสสายตาหรือแรงกระแทก

ใดๆ เธอยังคงนั่งเอาหน้าซบเข่าอยู่แบบนั้น

ใจจริงบดินทร์ก็อยากรอ อยากรู้นักว่าสุดท้ายแล้วเธอจะตัดสินใจ

อย่างไร หนีไปอย่างที่เขาหวัง หรือเดินกลับไปยังโรงแรม แต่เมื่อมีรถเข็นของ

คันหนึ่งผ่านเขาไปและหยุดลงตรงหน้าคนที่นั่งขวางทางอยู่ ชายหนุ่มก็ทน

ไม่ได้ ต้องเดินตรงเข้าไปหาจิตรกัญญาที่กำลังถูกชายคนนั้นไล่

“นี่ ถอยหน่อย ขอทางหน่อย!” ชายที่เข็นรถขายไส้กรอกปิ้งตะโกน

ใส่ผู้หญิงซึ่งนั่งขวางทางเป็นหนที่สาม และหนนี้เสียงเขาใกล้เคียงการตะคอก

เต็มแก่ จนผู้คนที่เดินผ่านหลายคนเริ่มหยุดเดินและหันมาให้ความสนใจ

กับเหตุการณ์นี้

ก่อนจะเป็นจุดสนใจมากกว่านี้ บดินทร์ก็เดินไปคว้าแขนจิตรกัญญา

แล้วฉุดเธอให้ลุกขึ้น

ตัวเธอเบากว่าที่เขาคิด เบาราวขนนก ดังนั้นเมื่อเขาดึงเธอขึ้นมา

ร่างเล็กก็ราวกับลอยติดมือมาอยู่ในอ้อมอกเขาพร้อมเสียงอุทาน

“เอ๊ะ!”

ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำตานั้นเบิกกว้าง แววตามีทั้งตื่นตกใจ โกรธ

และสุดท้ายจบลงที่ความประหลาดใจ

“พี่บอม”

ทันทีที่เห็นจิตรกัญญาเรียกชื่อเล่นเขาและยิ้มให้ บดินทร์ก็ปล่อยมือ

จากแขนเธอ ก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่งราวกับให้เกียรติ ทั้งที่จริงแล้ว...

เขาขยะแขยงเธอต่างหาก!

จิตรกัญญาเดินตามพี่ชายของเพื่อนไปจนพ้นทาง ทว่าคนเข็นรถ

ขายไส้กรอกกลับไม่รีบเข็นรถจากไป แต่หยุดจ้องมองเธออย่างสนใจ

ใช่สิ ชายคนใดได้เห็นหน้าจิตรกัญญาแล้วไม่สนใจเป็นไม่มี!

บดินทร์ขบกรามแน่น มองใบหน้างดงามราวนางฟ้า แต่จิตใจของเธอนั้นเล่า

หากไม่ใช่แม่มดก็ต้องเป็นนางมารร้าย!

ชายหนุ่มข่มใจ พยายามรักษาสีหน้าไม่ให้ดุดันเกินไปเพราะกลัว

ไก่จะตื่นและกระโจนหนีไปเสียก่อน

“พี่บอมมาที่นี่ได้ยังไงคะ” จิตรกัญญาถามด้วยความสงสัย เพราะ

พี่ชายของเพื่อนคนนี้ไม่เคยเข้ากรุงมาหลายปีแล้ว นัยว่าเบื่อรถติด เบื่อ

ความวุ่นวายของเมืองหลวง เข้ามาทีไรไมเกรนจะขึ้นเสียทุกครั้ง ดังนั้น

เรื่องการติดต่องานภายในกรุงเทพฯ จึงเป็นหน้าที่ของนวินเพื่อนเธอ

มากกว่า

‘เอ๊ะ หรือเขามากับนวิน มางานแต่งงานของเธอใช่รึเปล่า’ หัวใจ

จิตรกัญญาตกลงไปที่ตาตุ่มเมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้

“พี่มาธุระ” เสียงทุ้มพูดห้วนสั้น แต่จิตรกัญญาไม่รู้สึกผิดหูอะไร

เพราะสำหรับเธอ บดินทร์เป็นคนแข็งๆ พูดมะนาวไม่มีน้ำ แบบนี้มาแต่ไหน

แต่ไรแล้ว “ว่าแต่...เจินเถอะ มาทำอะไรที่นี่”

จิตรกัญญายิ้มเฝื่อน ไม่รู้จะตอบอย่างไร ก็พอดีกับมีเสียงผู้หญิง

ขอทางเพื่อเดินผ่านเธอและบดินทร์ หญิงสาวรีบเดินเบี่ยงให้พ้นทาง ซึ่ง

เท่ากับเลี่ยงการตอบคำถามไปได้โดยปริยาย

“ไหนๆ ก็บังเอิญมาเจอกันทั้งที ไปหาอะไรกินกันสักมื้อดีไหม

มาสิ พี่เลี้ยงเอง”

เธอควรรับรู้ว่านี่มันประหลาด การที่พี่ชายเพื่อนซึ่งตลอดหลายปี

ที่ผ่านมาคุยกับเธอนับครั้งได้ชวนไปกินข้าวแบบนี้มิใช่เรื่องปกติสักนิดเดียว

ทว่าพอเขายื่นมือมาจับแขนและดึงเบาๆ ให้เธอก้าวตามไป เธอก็ตามไป

โดยดี ที่เธอยอมง่ายๆ เช่นนั้นอาจเป็นเพราะว่า...เธอต้องการหนีไปจาก

ที่นี่อยู่แล้วก็เป็นได้

นี่คงเป็นสัญญาณจากเทพยดาเบื้องบนกระมัง ท่านส่ง

บดินทร์มาพาเธอหนีไปจากงานแต่งงานที่เธอไม่พึงปรารถนาใช่หรือไม่ เขา

มาช่วยให้การหนีการแต่งงานของเธอครั้งนี้ราบรื่น ทั้งๆ ที่เมื่อครู่ เธอเกือบ

ยอมแพ้ ยอมกลับไปแต่งงานแล้ว

แต่...ทำไมเธอถึงไม่ดีใจเลยนะ

ใบหน้างามสลดลงเมื่อมองเข้าไปในกระเป๋าสะพายที่มีโทรศัพท์

มือถือซึ่งปิดเครื่องแล้วของเธอวางอยู่

จิตรกัญญารู้ว่าป่านนี้ทุกคนคงตามหาเธอกันให้วุ่น รู้ด้วยว่าคนที่

จะโดนพ่อโวยใส่หนักที่สุดต้องเป็นรมย์รุจี พี่สาวเธอ...แต่จะทำอย่างไร

ได้ล่ะ

เสียงถอนหายใจของหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่บนเบาะข้างตัวดังขึ้นเป็น

ครั้งที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ บดินทร์ได้ยินชัดแต่ไม่ใส่ใจ เนื่องจากเธอมีเรื่อง

ให้คิดให้กลุ้ม เขาเองก็มีเรื่องต้องคิดต้องกลุ้มเช่นเดียวกัน

‘นี่เขาพาเธอมาทำไม’...อ้อ เขาไม่ต้องการให้การแต่งงานเกิดขึ้น

อย่างไรเล่า งานแต่งงานระหว่างผู้หญิงใจร้าย กับผู้ชายที่เป็นมือที่สาม

ในชีวิตรักของจิตรกัญญาและนวิน น้องชายเขา...มันต้องพัง เขาถ่อมา

ที่นี่เพื่อทำลายงานแต่งงานนี้ให้แหลกด้วยมือตนเอง เขามาเพื่อระบาย

ความโกรธแทนน้องชายที่น่าสงสารของเขา!

เมื่อคิดถึงน้องชาย มือที่กุมพวงมาลัยรถก็กำแน่น ดวงตาคม

เหลือบมองจิตรกัญญาที่ก้มลงมองกระเป๋าถือบนตัก

เขาไม่รู้หรอกว่าทำไมเธอจึงตามเขามาทั้งๆ ที่เธอทำท่าเหมือนจะ

เดินกลับ เหมือนกลับใจจะขึ้นสะพานลอยเข้าไปในโรงแรมซึ่งมีเจ้าบ่าว

รวยโก้รอเธออยู่แล้ว

นี่ใช่หรือไม่เจ้าสาวที่กลัวฝน ลังเลในนาทีสุดท้ายของงานแต่งงาน

ความลังเลของเธอทำให้น้องชายเขาต้องเจ็บ และกำลังทำให้เจ้าบ่าว

ของเธอต้องอับอาย

ผู้หญิงอะไรแบบนี้ น่ารังเกียจที่สุด!

“พี่บอมคะ”

นั่นไงล่ะ เธอคิดจะเปลี่ยนใจขอให้เขาพากลับโรงแรมแล้วใช่ไหม

“เจิน...จริงๆ...” จิตรกัญญาพยายามเรียบเรียงคำพูด แต่ไม่รู้ทำไม

คนพูดเก่งแบบเธอถึงคิดอะไรไม่ออก พูดอะไรไม่ถูกแบบนี้

“เจินอยากกินอะไรล่ะ” บดินทร์พยายามเปลี่ยนเรื่อง ในขณะที่

จิตรกัญญาก็พูดความในใจของเธอออกมาเหมือนกันว่า

“เจินหนีงานแต่งงานมาค่ะ”

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)