ล้นใจรัก

รักเหมือนโคถึกที่คึกพิโรธ...ความรักเช่นนั้นให้โทษ จะไปโกรธ

โทษรักไม่ได้ ไม่ใช่บุพเพสันนิวาสแน่ไซร้ รักจึงได้แรมรา...

รถประจำทางสีแดงจอดเทียบริมฟุตพาท เสียงเพลงดังมาจาก

ตอนหน้าของรถ หญิงสาวร่างเล็กในชุดเดรสสีหวานก้าวลงจากรถ บุษบา

ใช้มือลูบเนื้อผ้าที่ยับย่นเพราะนั่งเป็นเวลานาน ก่อนจะลากกระเป๋าสีเดียว

กับชุดเข้าไปในศาลาสำหรับนั่งพัก ตรงข้ามเป็นถนนสองเลนที่มุ่งเข้าสู่

หมู่บ้าน ริมทางมีห้องแถวเปิดติดๆ กันหลายคูหา ดวงตาสีฟ้ากวาดมอง

ป้ายบอกทาง

บ้านดงมะเฟือง

เธอรีบอ่านทวนอีกรอบให้แน่ใจ พอรู้ว่าลงผิดที่ก็แทบอยากจะ

กรีดร้อง...เธอต้องการไปหมู่บ้านดงมะไฟต่างหากเล่า เฮือนดอกรักตั้งอยู่

ที่นั่น แต่นี่คนขับส่งเธอลงที่ไหนกันหญิงสาวพยายามคิดทบทวน เธอนั่ง

รถทัวร์จากกรุงเทพฯ ไปลงที่บริษัทขนส่งในตัวจังหวัดตอนเช้าตรู่ แล้ว

ก็หารถประจำทางเพื่อมาหมู่บ้านดงมะไฟ เธอถามคนขับเรียบร้อยแล้ว

ว่ารถผ่านหมู่บ้านดงมะไฟหรือไม่ ชายแก่คนนั้นก็พยักหน้าหงึกๆ

ป้ายบอกชื่ออำเภอตอนรถวิ่งผ่าน ทำให้บุษบามั่นใจว่ามาถูกทาง

แล้ว แต่ลงผิดหมู่บ้าน มะเฟืองมะไฟ เป็นชื่อผลไม้ขึ้นต้นด้วย ‘มะ’

เหมือนกัน หวังว่ามันคงจะอยู่ติดกัน หญิงสาวเหลียวมองรอบตัว แล้ว

หันไปอ่านป้ายตรงทางเข้าหมู่บ้านอีกครั้ง ใกล้กันมีป้ายโฆษณา ป้าย

หาเสียงและป้ายบอกชื่อฟาร์ม

มากบารมีฟาร์ม ท้ายตัวอักษรมีรูปโคพันธุ์ตัวใหญ่ หูยาว

บุษบาตั้งใจเดินข้ามถนนไปถามทางร้านค้าซึ่งอยู่ห่างออกไป

ติดกันมีร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์ เด็กในร้านกำลังบิดคันเร่งเสียงดังระงมทีเดียว

หญิงสาวพาตัวเองออกจากศาลา ชุดและกระเป๋าสีเดียวกันเป็นที่เตะตา

ผู้คนแถวนั้น พวงแก้มนวลแดงก่ำเพราะไอแดด มากไปกว่านั้นเธอกำลัง

อับอาย แน่นอนว่าเดรสสีหวานจากห้องเสื้อชื่อดังของโลกต้องเป็นที่

สะดุดตาผู้คนอย่างแน่นอน ไม่ใช่เพราะราคาค่างวดของมัน แต่เพราะ

ความงาม...มั้ง ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองแม่ค้ากล้วยปิ้งคนหนึ่ง

‘ใช่หรือเปล่านะ’ หญิงสาวรู้สึกกังขาว่าผู้คนมองเธอด้วยสาเหตุใด

 ระหว่าง...งามกับเพี้ยน?!

“คุณป้าคะ...” บุษบาปัดเรื่องชุดออกไปแล้วเดินตรงเข้าไปถาม

หญิงร่างท้วมที่นั่งอยู่หน้าร้านขายของชำ

“ว่าไงนังหนูคนสวย”

คำลงท้ายเล่นเอาคนถามรู้สึกเขิน เธอไม่ได้หลงตัวเองแต่อย่างใด

แต่ไม่คุ้นชินที่มีคนเรียกแบบนี้ ปกติตอนออกงานกับครอบครัว พี่สาวและ

น้องสาวอีกสองคนของเธอมักจะเป็นที่จับตามองมากกว่า บัวสวรรค์

อัญชัน และการะเกด ทั้งสามคนเป็นหญิงเก่ง ทุกคนสานต่อธุรกิจของ

คุณป๋า มีเพียงเธอคนเดียวที่ชอบทำอาหารเหมือนแม่

ครั้งหนึ่งเธอเคยทำงานเป็นเชฟที่โรงแรมในเครือฟาเบรกลาสแต่

ทำได้แค่หนึ่งปีก็มีอันต้องออกเพราะเพื่อนร่วมงานดันปิ๊งเธอและเดินหน้า

จีบดะจนหน้ายับ เอ่อ ที่ว่าหน้ายับ นี่เพราะฝีมือคุณป๋าและน้องชาย

ฝาแฝดสามคนสุดท้อง เพื่อความสงบสุขของคนรอบตัว บุษบาจึงออกมา

อยู่บ้านเป็นเพื่อนแม่และคุณป๋า

เธอเลยกลายเป็นลูกสาวที่ใกล้ชิดแม่กับคุณป๋ามากที่สุด เป็น

อีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ผู้เป็นพ่อออกอาการห่วงเธอจนเกินควร เพราะนี่เป็น

ครั้งแรกในชีวิตที่เธอเดินทางคนเดียว แถมยังขัดคำสั่งไม่ยอมให้รถที่

สนามบินมาส่ง เธออยากเดินทางโดยรถทัวร์ อยากทำตัวติดดินเหมือน

คนอื่นบ้าง ชีวิตที่เพียบพร้อมไปเสียหมด บางครั้งมันก็ดูจืดชืด...

“หมู่บ้านดงมะไฟอยู่ไกลจากที่นี่มั้ยคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเสียง

หวาน

“อ๋อ...#####”

เสียงคุณป้าถูกกลบด้วยเสียงเร่งเครื่องมอเตอร์ไซค์จากร้านซ่อม

ที่อยู่ติดกัน ผู้ชายตัวใหญ่หนวดเครารุงรังกำลังจับจ้องมาที่เธอ หญิงสาว

เห็นมุมปากเขากระตุกขึ้นนิด ก่อนจะหันไปตะโกนโหวกเหวกคุยกับช่าง

“ทางเข้าหมู่บ้านดงมะไฟอยู่ห่างจากที่นี่สามกิโล”

 บุษบาก้มตัวไปฟังหญิงร่างท้วมตะโกนแข่งกับเสียงรถ เธออด

หัวเสียไม่ได้เมื่อรู้สึกว่าอีตายักษ์มีหนวดนั่นกำลังเร่งเครื่องเพื่อกวนโมโห

เธอ

สอบถามทางเสร็จแล้ว หญิงสาวจึงลากกระเป๋าเดินกลับไปยังศาลา

รอรถ เธอมีทางเลือกสองทาง หนึ่งต้องนั่งรอรถโดยสารคันต่อไป เพื่อ

ต่อรถไปยังปากทางเข้าหมู่บ้านดงมะไฟซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่สามกิโล สอง

นั่งรอรถประจำทางเข้าหมู่บ้านดงมะเฟือง ว่าจ้างคนขับให้เลยไปส่งก็ได้

เพราะหมู่บ้านทั้งสองมีพื้นที่ติดกัน ไปมาหาสู่กันได้

เพราะมัวแต่เหม่อ...หญิงสาวจึงเดินข้ามถนนโดยไม่มอง เลย

ไม่เห็นว่าเจ้ารถพ่วงบุโรทั่งกำลังแล่นมาทางนี้ โดยที่เจ้าของรถแหกปาก

ร้องลั่น

“แว้กกก หลบไป๊ /กรี๊ดดด!!!” เสียงโครม! ดังไปทั่วบริเวณ

ผู้คนละแวกนั้นต่างกรูกันมามุง

“นายๆ” ชายร่างสันทัดผิวคล้ำที่นั่งมาด้วยร้องเรียกคนขับ ชายหนุ่ม

กระโดดลงจากตัวพ่วงได้อย่างหวุดหวิด รีบปราดไปยังซากรถพ่วงบุโรทั่ง

ที่พังยับเยิน

บุษบานั่งขาพับขาอ่อนอยู่กลางถนน เธอไม่ได้ถูกรถชนแต่อย่างใด

เนื่องจากเจ้าของรถหักหลบจนเสียหลักไปชนหลักกิโลข้างทาง

“นายคาวีตายแล้ว!!”

ประโยคนั้นทำให้คนแปลกถิ่นซึ่งเป็นตัวต้นเรื่องใจหายวับ หญิงสาว

รีบรุดไปดูผู้ชายหน้าหนวดที่นอนสลบเหมือดใกล้ๆ กับรถพ่วงบุโรทั่ง ที่มี

สภาพตัวรถและส่วนที่พ่วงขาดออกจากกัน

ป้ายทะเบียนแปลกตากระเด็นหลุดออก มันเขียนว่า...

มากบารมีฟาร์ม

หน้าห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลประจำอำเภอ กำลังเกิด

จลาจล บุษบาคิดว่าเรียกแบบนั้นได้เลย เนื่องจากมีชายนับสิบคนเดิน

ขวักไขว่สวนกันไปมาในระยะห้าก้าว สามในสิบหันมาส่งสายตาคาดโทษ

ให้เธอ โดยมีชายคนแรกที่ปราดเข้าไปหานายยักษ์นั่นคอยปราม

“หมอ...นายคาวีเป็นจังได๋!” ทุกคนกรูเข้าไปหาหมอที่เปิดประตู

ออกมา ถามด้วยภาษาท้องถิ่นที่คุ้นกันดี

สีหน้าไม่สู้ดีของหมอทำให้บุษบารีบก้มหน้างุด เรื่องทั้งหมดเป็น

เพราะเธอข้ามถนนไม่ระวังแท้ๆ เลยแต่คำตอบที่หลุดออกจากหมอ

ยิ่งทำให้ตัวเธอชา...

“เป็นอัมพาตครึ่งตัว!!”

หลังจากนั้นทุกอย่างก็ยิ่งโกลาหล บุษบาถูกพาไปยังห้องพัก

คนป่วย หญิงสาวมึนๆ งงๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอมาประเทศไทย

โดยไม่บอกใคร เพราะตั้งใจมาเซอร์ไพรส์ มีเพียงแม่กับคุณป๋าเท่านั้น

ที่รู้ บุษบาไม่กล้าโทร.หาญาติที่พำนักอยู่เฮือนดอกรักในเวลานี้ ถ้าทุกคน

รู้เรื่องนี้เข้า มีหวังตลอดชีวิตนี้เธอคงไม่ได้ไปไหนคนเดียวอีกแน่ๆ หญิงสาว

เดินไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียง จ้องใบหน้าที่มีหนวดเคราปกคลุมอยู่ครึ่งหนึ่ง

ดูน่ากลัวน้อยลงนิดหนึ่ง ยามที่เขาหลับไปเพราะฤทธิ์ยา...

ประตูห้องพักเปิดออกพร้อมกับการปรากฏกายของชายร่างสันทัด

หญิงสาวจำเขาได้ เขาคือคนแรกที่วิ่งหน้าตื่นไปหาผู้ชายที่นอนแบ็บบน

เตียง

“คุณคนสวย” ชายคนนั้นพูดกับบุษบา

“เอ่อ ฉันชื่อเดหลีค่ะ” เธอแนะนำตัวกับเขา

“อ้อครับ คุณเดหลี ส่วนผมชื่อมะกอกครับ” มะกอกพูดจบ ประตู

ห้องก็เปิดออกอีกครั้งโดยไม่เคาะ “นั่นไอ้มะยม น้องชายผมครับ” แนะนำ

ทีเดียวเสร็จสรรพ

บุษบายกมือไหว้ทั้งสอง มองคร่าวๆ ก็พอรู้ว่าทั้งสองอายุมากกว่า

เธอ

“อูย ไม่ต้องไหว้หรอกครับคุณ” มะยมยกมือห้าม ยื่นถุงข้าวกล่อง

ให้เธอ หญิงสาวรับมาวาง แล้วหันไปคุยเรื่องค่าเสียหาย

“เรื่องค่ารักษาฉันขอรับผิดชอบเองนะคะ รับรองจะรักษาให้เจ้านาย

พวกคุณหายขาดเลย” เธอบอกเสียงจริงจัง แน่นอนว่าเธอตั้งใจให้เรื่อง

นี้เป็นความลับ เรื่องเงินไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเธอ แต่เรื่องอุบัติเหตุนี่สิ

หากมีคนในครอบครัวรู้เข้า เท่ากับว่าชีวิตอิสระของเธอจบลงในทันที

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะครับ ไว้นายฟื้นแล้วค่อยคุยอีกที” มะกอก

บอก พร้อมทั้งฝากฝังเจ้านายให้หญิงสาวดูแล

บุษบาได้แต่ทำตาปริบๆ มองประตูที่เปิดปิดอีกครั้ง สองคนนั้นกลับ

ไปแล้ว ทั้งๆ ที่เจ้านายตัวเองนอนเจ็บอยู่บนเตียงแท้ๆ ยังมีหน้าขอตัว กลับฟาร์ม

หญิงสาวถอนหายใจดังเฮือก เดินลากขาไปยังโซฟา เปิดกระเป๋า

หยิบเสื้อผ้าออก ตรงเข้าไปในห้องน้ำด้วยสีหน้ารันทดนิดๆ

นี่อย่างไร...รสชาติของชีวิตที่เธอต้องการ!

คืนนั้นหญิงสาวนอนบนโซฟาในห้องผู้ป่วย ก่อนนอนเธอโทร.

รายงานตัวกับคุณป๋า ตั้งใจจะกุเรื่องหลอกว่าเธอยังอยู่ที่กรุงเทพฯ ครั้น

แล้วคุณป๋าก็โวยวายเรื่องที่พี่สาวเธอหนีไปจากเฮือนดอกรักเข้าเสียก่อน

เลยพลอยทำให้เธอไม่ต้องพูดโกหก บุษบาคุยกับผู้เป็นพ่อสักพักก็ขอตัว

วางสาย เนื่องจากมีอาการเจ็ตแล็กจากการเดินทาง...

เสียงโวยวายโหวกเหวกของผู้คนนับสิบปลุกหญิงสาวให้ตื่น

จากนิทรา มีเสียงห้วนดังแทรกขึ้นท่ามกลางความแตกตื่นของผู้คนที่มา

เยี่ยม นายหน้าหนวดที่นอนบนเตียงฟื้นแล้ว เขากำลังอาละวาดฟาดงวง

ฟาดงากับมะกอกและมะยม

“กูเป็นแบบนี้ได้ยังไง!!” คนนอนใส่เฝือกบนเตียงตวาดลั่นห้อง

“เพราะผู้หญิงคนนั้นไงนาย” ชายคนหนึ่งชี้มาที่เธอ

ตาคมวาววับของนายหนวดหันขวับมาทางเธอทันที บุษบาได้แต่

นั่งหน้าซีด กะพริบตาปริบๆ อย่างไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไร ในขณะที่ลูกตา

ของนายหนวดยังจับจ้องเธอ เสียงลูกน้องของเขาก็ดังเซ็งแซ่ แย่งกันฟ้อง

ว่าที่เขาเป็นแบบนี้เพราะเธอ

“ผู้หญิงคนนี้ต้องรับผิดชอบ” ชายคนเดิมหันไปยุยงเจ้านาย

“ฉันจะรับผิดชอบค่ารักษาทั้งหมดเองค่ะ” ประโยคแรกของเธอ

ในเช้านี้ ทำให้ทุกคนในห้องพากันเงียบกริบ...จากนั้นก็โกลาหลอีกครั้ง

“ได้ไงล่ะ”

“แค่นี้ไม่พอหรอก”

“ผู้หญิงคนนี้ต้องชดใช้”

หลายเสียงประสานเสียงกันม่วนซื่นทีเดียว สาวดอกไม้ก้มหน้า

เมื่อใครคนหนึ่งพูดถึงเรื่องที่เจ้านายพวกเขาเป็นอัมพาต จะเดินไม่ได้อีก

ตลอดชีวิต และแล้วห้องทั้งห้องก็เงียบกริบ...

“หมอบอกว่าถ้านายทำกายภาพบำบัด นายสิเซาอยู่เด้อ” มะกอก

หันไปบอกผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“บ่ๆๆ...กูไม่ทำ!!”

หลังจากนั้นบุษบาก็โดนจับแยกออกมานอกห้อง นายหนวดคาวี

กำลังอาละวาด ทั้งหมอทั้งพยาบาลต้องรุดเข้ามาช่วยห้าม กว่าคนป่วย

จะสงบลงก็ต้องพึ่งยาสลบ สีหน้าหมอและพยาบาลที่เดินออกมาดูวิตก

กังวล ทำให้สาวดอกไม้รู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงกับความร้ายกาจของเขา

ตอนมะกอกพาเธอมารอด้านนอก ก็แนะนำให้เธอรู้จักเจ้านายเขา ผู้ชาย

หน้าดวก เอ๊ย หน้าหนวดมีชื่อว่า ‘คาวี มากบารมี’ เป็นเจ้าของฟาร์มโค

ซึ่งใหญ่ที่สุดในจังหวัดนี้

“เชิญคุณผู้หญิงข้างในครับ” มะยมเปิดประตูห้องให้หญิงสาว

หลังจากที่นายของเขาสงบลงแล้ว

บุษบาเดินจ๋องเข้าไปนั่งตรงโซฟา สายตาหลายสิบคู่จับจ้องมา

ที่เธอ ไม่มีใครยอมพูดอะไร บางคนมองเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตรอย่าง

เปิดเผย หญิงสาวจำได้ว่าหนึ่งในนั้นคือคนที่ต่อว่าเธอ เรื่องเป็นสาเหตุให้

เจ้านายเขาประสบอุบัติเหตุ มะกอกและมะยมก็มีสีหน้าอึดอัดชอบกล

“ฉันจะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดเองค่ะ” เธอพูดออกมาหลังจาก

ปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมอยู่หลายนาที หญิงสาวตั้งใจว่าไม่ว่าอย่างไร

ก็จะรักษานายหนวดคาวีให้หายจนได้ ไม่ว่าจะใช้เงินมากเท่าไร เธอ

ก็ยินดีจะจ่าย

“ตอนนี้มันไม่ได้อยู่ที่เงินอย่างเดียวแล้วครับ คุณผู้หญิง” มะกอก

บอก

            (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)