ดุจทรายใต้ตะวัน (รมย์นลิน)

 

 

ลมร้อนพัดหอบจากทะเลทรายเข้ามาภายในคฤหาสน์หลัง

งามแห่งรัฐนูมานซึ่งล้อมรอบด้วยแมกไม้นานาพันธุ ก่อนหยอกล้อใบไม้

และดอกไม้จนกิ่งก้านไหวเอนแล้วแปรเปลี่ยนมาละไล้เรือนผมสีน้ำตาล

เข้มของหญิงสาวรูปทรงงดงามอรชรอ้อนแอ้น ปลายนิ้วเรียวเสยผมเผ้า

ยุ่งเหยิงของตนให้เข้าที่เข้าทางจนเผยดวงหน้าคมสวยเยี่ยงสตรีอาหรับ

ดวงตาเข้มด้วยคาจาลกรีดโดยรอบรับสันจมูกโค่งและริมฝีปากหยักสวย

สีแดงดุจดั่งกุหลาบงามแห่งดินแดนทะเลทรายให้ชุ่มชื่นสดใสเพียงคลี่

ยิ้ม

มือบางโอบอุ้มหมู่มวลบุปผาขึ้นประคองกอดเสมือนคนรักแล้ว

หมุนตัวจนชายผ้าสีม่วงอ่อนพลิ้วไหวเป็นลอนคลี่นพลางย่างเดินเบาๆ ประหนึ่งนางพญาไปยังศาลาเล็กๆ กลางสวนพฤกษชาติ เสียงพูดคุย จอแจตังแว่วคลอตามสายลมก่อนที่สาวใช้ร่างท้วมคนหนึ่งจะปรี่เข้ามา หาอย่างรวดเร็ว

“ส่งมาให้ฉันช่วยเถอะค่ะ ท่านราเนีย”

“อย่าเลยชาไมราห์ ดอกไม้เพียงแค่นี้'ข้าถือเอง¹ได้”

ราเนียปัดป้องมือของอีกฝ่ายที¹พยายามยื้อแย่งเนื่องจากไม่¹ ต้องการให้ใครมาช่วยในเรื่องเล็กน้อย แม้สาวใช้ผู้นี้จะสนิทสนมเยี่ยงพี่

สาวคนหนึ่งก็ตาม

“ตามใจค่ะ ท่านราเนียดื้อเหลือเกิน” ชาไมราห์ตัดพ้อในความไม่ ถือตนของผู้เป็นนายด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง

“เอาไว้ข้าถือของหนักกว่านี้จะเรียกใช้เจ้าละกัน จริงสิ...เมื่อสักครู่ พูดคุยเสียงดังเหลือเกินเดี๋ยวท่านแม่ฮาดีลได้ยินเข้าจะโดนเอ็ดเอาได้

นะ” หญิงสาวตักเตือนผู้อยู่ใต้บัญชาอย่างเป็นกังวล เนื่องจากท่าน

ฮาดีล ชายาเอกของ ชีคนูมาน อูล่าห์ อดีตชีคผู้^,ปกครองรัฐนูมานหรือ

บิดาของเธอ ค่อนข้างจู้จี้ในเรื่องมรรยาทภายในคฤหาสน์เป็นอย่างมาก

“แหม...ท่านราเนีย จะไม่ให้ส่งเสียงดังได้อย่างไรในเมื่อมีข่าว

ใหญ่ให้พูดถึง”

“ข่าวอะไรกัน?”

สาวใช้คนสนิทรีบส่งหนังสือพิมพ์ประจำรัฐนูมานให้แก่ราเนียซึ่ง

รับไปดูอย่างฉงนสนเท่ห์ แต่แล้วก็ต้องพยักหน้าอย่างเช้าใจเมื่อข่าวนั้น

โด่งดังจริงดังว่า อีกทั้งยังพาดหัวหนังสือพิมพ์ทุกฉบับทั้งสิบรัฐในสหรัฐ

อาหรับฟาเราะห์หาใช่เพียงรัฐนูมานเท่านั้น

รัชทายาทแห่งสหรัฐอาหรับฟาเราะห์! ชีคลีธ โมฮัมหมัด โอรส

องค์โตของชีคยัสชิม โมฮัมหมัด กษัตริย์ผู้ปกครองรัฐยัสชิมและสหรัฐ อาหรับฟาเราะห์ ได้รับการเปิดเผยว่าเป็นรัชทายาทสู่สาธารณชนอย่าง

เป็นทางการโดยแถลงข่าวเมื่อสามเดือนที่ผ่านมา และอีกไม่นานหลัง

จากนี้จะมีการแต่งตั้งเป็นชีคคนใหม่ปกครองรัฐย์สชิมและขึ้นเป็น

กษัตริย์แห่งสหรัฐอาหรับฟาเราะห์

“เป็นอย่างไรคะท่านราเนีย รูปของชีคลีธไม่ว่าจะมองมุมไหนก็

สง่างาม”

ใบหน้าคมสวยส่ายน้อยๆ อย่างระอาเมื่อเห็นชาไมราห์เริ่มละเมอ

ถึงชายในรูป

“ไม่คุยกับเจ้าแล้ว เดี๋ยวดอกไม้ที¹จะนำไปให้ท่านแม่กาเนียเหี่ยว

เฉาพอดี” เธอพูดพลางส่งคืนหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นให้สาวใช้ที่รับไปเพ้อ

พร่ำรำพันอีกครั้งแล้วเดินหนีเข้าตึกหลังเล็กอย่างรวดเร็ว

 

ประตูไม้สีขาวถูกผลักโดยคนร่างบางที่หอบมวลบุปผาเข้ามา

ภายในห้องเล็กๆ แล้วบักลงแจกันดินเผาริมหน้าต่างซึ่งเปิดกว้างรับลม

หญิงสูงวัยในชุดอาบายะห์สีดำเหลียวมองลูกสาวของตนแล้วแย้มริม

ฝีปากไร้การแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง ทว่ายังสวยสดงดงามเยี่ยงสตรี

วัยเยาว์

“ราเนีย...เหตุใดลูกจึงขยันเก็บดอกไม้มาให้แม่ทุกวันอย่างนี้ ดูสิ...

ของเก่ายังไม่ทันโรยราของใหม่ก็มาอีกแล้ว ไม่สงสารพวกมันบ้างหรือ อย่างไร?” ดำถามนั้นไม่ได้แฝงด้วยการตำหนิติเตียนแต่อบอุ่นด้วย

เมตตาซึ่งมีต่อทุกสรรพสิ่งไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ หรือพืชพันธุ ด้วยเหตุนี้

จึงทำให้ท่านกาเนีย มารดาแท้ๆ ผู้มีศักดิ์เป็นชายารองของชีคนูมานเป็น

ที่รักใคร่มากเสียกว่าท่านฮาดีลชายาเอกเสียอีก

“ก็ท่านแม่ไม่ค่อยได้ออกไปช้างนอก ลูกหวังดีจึงเก็บดอกไม้มา

ฝากค่ะ” เธอกล่าวตอบ

“ทำอย่างไรได้...ในเมือแม่ไม่อยากออกไปขวางหูขวางตาท่าน

ฮาดีล เดี๋ยวจะมีเรื่องวุ่นวายให้รำคาญใจเธออีก”

“หากท่านพ่อไม่สิ้น ท่านแม่คงไม่ลำบากอย่างนี้” ราเนียเอ่ย

อย่างน้อยใจในโชคชะตา

แม้ว่าท่านแม่ของเธอจะเป็นแค่ชายารองแต่ท่านพ่อก็รักใคร่เทิด

ทูนเสมอภาคเท่าเทียมกับท่านฮาดีล ทว่าพอสิ้นท่านพ่อเมื่อเดือนก่อน

ชีคอัปดุล โอรสองค์โตซึ่งกำเนิดจากชายาเอกจึงรั้งตำแหน่งชีคปกครอง

รัฐหูมานคน'ใหม่ทันที ทำให้ท่านฮาดีลถือครองอำนาจทั้งหมดร่วมกับ

ลูกชายไม่สนใจใครหน้าไหนและขับไล่ท่านแม่กับเธอให้ลงมาอยู่ที่อาคาร

เล็กๆ ด้านหลัง ส่วนคฤหาสน์หลังใหญ่มีสิทธิเพียงชีคอัปดุล ลูกชาย

คนโต และอัฟรีน ลูกสาวคนเล็กเท่านั้น

“อย่าคิดมากเลยราเนีย สักวันลูกจะสุขสบาย...เพียงแค่ดำเนิน

ชีวิตไปอย่างที่เป็นเท่านั้น” ท่านกาเนียปลอบโยนลูกสาวให้คลายจาก

ความเศร้าหมอง

ราเนียกอดมารดาเอาไว้แน่นแล้วเชื่อมั่นในโชคชะตาต่อไป โดย หาได้รู้เลยว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิต

 

ตะวันลาลับขอบฟ้าไปนานแล้วแต่มื้อเย็นเพิ่งเริ่มต้นขึ้น

ภายในห้องอาหารหรูหราของคฤหาสน์คงมีอาหารชั้นเลิศมากมาย ถึง

กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้มื้อเล็กๆ อันแสนอบอุ่นในตึกหลังด้อยค่า เมื่อบน

โต๊ะเตี้ยมีทั้งตาบูเล่ สลัดผักลับหอมกลิ่นผักชีอิตาลีที่คลุกเคล้าข้าวสาลี

พร้อมปรุงรสด้วยน้ำมะนาวกับน้ำมันมะกอก กัดไปนั้นมี พีทต้า ขนมปัง

ชิ้นเล็กๆ วางเคียง อัมโมท ซุปถั่วชิคพีเคี่ยวเคล้าเมล็ดงา ตบท้ายของ

หวานเป็นอินทผลัมสดๆ หนึ่งช่อ แคนก็เพียงพอสำหรับความต้องการ

“ทั้งที่ท่านกาเนียกับท่านราเนียมีสิทธิ์ในคฤหาสน์ส่วนหนึ่งแท้ๆ

แต่กลับต้องมานั่งกินอาหารในห้องแคบๆ แบบนี้” ชาไมราห์บ่นพึมพำ

พลางหยิบพิทต้าเข้าปาก

“ข้ากับท่านแม่'ชอบที^,นี่มากกว่า แต่ถ้าเด้าไม่ชอบ...เหตุใดจึงไม่¹ ขึ้นไปกินในคฤหาสน์เล่า?” หญิงสาวเอ่ยถาม

“ฉันก็ชอบที่นี่มากกว่าค่ะ ในคฤหาสน์อึดอัดเพราะระเบียบวินัย วุ่นวายไปหมด” สาวใช้ร่างท้วมยังคงบ่นไม่หยุดเช่นเดียวกับกินไม่

ขาดปาก

“ท่านฮาคีลก็เป็นแบบนี้มาแต่ไร...เจ้ายังไม่ชินอีกหรือ?”

 

สตรีสูงวัยหยอกสาวใช้อย่างเอ็นดู

“โอ๊ย ชินไม่ไหวหรอกค่ะ ท่านกาเนีย”

แต่แล้วมื้อเย็นเล็กๆ ก็ต้องชะงักทันที เมื่อเสียงฝีเท้าของใครบาง

คนวิ่งเข้ามาใกล้

“ท่านราเนียคะ...ท่านฮาดีลมีคำสั่งให้เข้าพบี่ ห้องอาหารค่ะ”

สาวใช้คนหนึ่งกล่าวด้วยนํ้าเสียงกระหืดกระหอบเพราะวิ่งมาไกล

ใบหน้าคมสวยเหลียวมองผู้เป็นมารดาอย่างหวาดหวั่นใจ

เนื่องจากตั้งแต่ท่านพ่อสิ้นยังไม่เคยมีครั้งไหนที¹โดนเรียกตัวไปพบ ทว่า

ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธได้อยู่แล้ว

 

แซนเดอเลียร์ทองคำสั่นน้อย ๆ ยามต้องลมแรงจากหน้าต่าง

ระเบียงบานกว้างซึ่งเปิดอ้ารับความเย็นยามคาคืน แต่หาได้เป็น

อุปสรรคเมื่อยังคงส่องสว่างสาดอาหารจานหรูสไตล์ฝรั่งเศสบนโต๊ะ

ตัวยาวที่มีเจ้าของคฤหาสน์นั่งอยู่สามคน

หญิงสูงวัยในชุดอาบายะห์สีคำแต่ไร้ฮิญาบปกปิดเงยใบหน้าที่¹

แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางมองแขกรับเชิญเพียงชั่วครู่ก็ส่งยิ้มหวานให้

ลูกชายซึ่งนั่งตรงตำแหน่งประธาน

“อัปดุล...ราเนียมาแล้ว ลูกช่วยพูดธุระแทนหน่อยนะ!” หล่อนเอ่ย

อย่างไม่แยแส เช่นเดียวกับอัฟรีน หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับราเนีย

อีกคนที่แสร้งไม่สนใจ ทำให้ชายหนุ่มเพียงคนเดียวต้องรับผิดชอบหน้าที่

นี้แทน มือหนายกขึ้นลูบเคราบางๆ บนใบหน้าของตนราวครุ่นคิดหา

คำพูด

“พวกท่านเรียกฉันมาด้วยธุระอะไรคะ?” ราเนียตัดสินใจถามก่อน

“เจ้า...เอ่อ...น้องรู้จักชีคลีธ โมอัมหมัด ใช่หรือไม่?”

สรรพนามแทนตัวเธอช่างแปลกประหลาดกว่าปกติที่เคยเป็น

หากความสงสัยต้องถูกลบทิ้งเมื่อประเด็นคำถามน่าฉงนมากกว่า

“รู้จักค่ะ ชีคลีธ โมอัมหมัด รัชทายาทของสหรัฐอาหรับฟาเราะห์”

“แล้วน้องรู้หรือไม่ว่าการขึ้นครองราชย์ในประเทศของเรามี

ธรรมเนียม คือบุคคลผู้นั้นจำเป็นต้องมีคู่หมั้นเสียก่อนได้รับ

ตำแหน่งกษัตรย์?”

“รู้ค¹ะ เป็นธรรมเนียมดั้งเดิมดั้งแต่สมัยที่ยังไม่ได้ก่อดั้งประเทศ

โดยยึดแบบอย่างมาจากการที่ชีคจะขึ้นเป็นผู้นำเผ่าก็ต้องต่อเมื่อมีคู่หมั้น

หรือคู¹สมรสแล้ว” ราเนียตอบตามที่รู้มาจากคนเฒ่าคนแก่¹ แต่ยังไม่¹ เข้าใจอยู่ดีว่ามันเกี่ยวอะไรกับเธอจึงต้องพูดคุยเรื่องนี้

“ดีที^,น้องรู้...เพราะชีคลีธก็จะไม่สามารถขึ้นครองราชย์หากไร้คู่¹ หมั้นหมายเช่นกัน ท่านแม่ฮาดีลเห็นเป็นเรื่องดีจึงได้ส่งหนังสือแจ้งไปยัง

รัฐยัสชิมว่าต้องการส่งเจ้าไปเป็นคู่หมั้น”

ประหนึ่งสายฟ้าฟาดผ่านร่างของราเนีย คำว่า ‘คู่หมั้น’ ทำให้ทุก อย่างรอบด้านพร่ามัวเลือนราง เช่นเดียวกับสติสัมปชัญญะที่ขาดๆ หายๆ หากไม่ได้เสียงเอ่ยทักของอีกฝ่ายเธอคงหน้ามีดเป็นลมไปแล้ว แน่ๆ

“นี่เป็นเรื่องดีสำหรับน้องเลยนะ อย่าได้คิดว่าเป็นเรื่องเลวร้าย

ขนาดนั้นสิ” ชีคอัปดุลกล่าวเมื่อเห็นสีหน้าน้องสาวต่างมารดาไม่สู้ดีนัก

 “ละ...แล้วเหตุใดจึงต้องเป็นน้อง?” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงสั่น

ระรัว

“น้องก็รู้ว่าสหรัฐอาหรับฟ้าเราะห์ประกอบด้วยสิบรัฐ โดยมีรัฐ

‘

ยัสชิมเป็นเมืองหลวง และมีสองรัฐอารักขาคือรัฐคาฟาห์กับรัฐนูมาน นับ

ว่าชีคยัสชิมมีเมตตาที่ยกย่องรัฐของเรา มาบัดนี้ท่านต้องการสละราช-

สมบัติให้ชีคลีธหากแต่ติดตรงที่ไม่มีคู่หมั้นหมาย นี่จึงเป็นสิ่งเดียวที่จะ

ตอบแทนกลับคืนทั้งยังผูกสัมพันธ์ระหว่างรัฐให้สมานฉันท์ เจ้าจะทำเพื่อ ครอบครัวและชาวเมืองไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

คำพูดของชีคอัปดุลมีน้ำหนักทั้งยังยกเรื่องครอบครัวและความ รับผิดชอบต่อรัฐขึ้นมาจนราเนียหมดหนทาง

“ตำแหน่งธิดาจากชายารองอาจทำให้ใครหลายคนไม่เคารพ

นับถือเจ้า ข้าเองก็เข้าใจและต้องการช่วยจึงได้ส่งเจ้าไปเป็นคู่หมั้นของ

ชีคลีธเพื่อภายภาคหน้าจะได้มีตำแหน่งเป็นถึงราชินี นับว่าเป็นเรื่องดีที่

จะทำให้แม่ของเจ้าภาคภูมิใจมิใช่หรอ?” ท่านฮาดีลสมทบ

“ดูสิ...ท่านแม่กับท่านพี่อุตส่าห์เมตตาหวังดีขนาดนี้เจ้ายังกล้า

ขัดขืนมีนใจอีกอย่างนั้นหรือนี่ หากหนังสือแจ้งยังไม่ถูกส่งข้าคงรับ

ตำแหน่งนี้เลียเอง!” อัฟรีนกล่าวอีกคน

ความหวังดี...ที่เธอไม่เคยต้องการ แล้วจะให้ยินดีรับได้อย่างไร?

 

“มัดมือซกซัด ๆ มือย่างที่ไหนส่งมัวไปเป็นคู่หมั้นโดยไม่บอก

ไม่กล่าวหรือถามความคิดเห็น!” ชาไมราห์โวยวายทันทีที่ทราบเรื่องหลัง

จากผู้เป็นนายกลับมาถึงที่พัก

“ท่านแม่...ลูกจะทำอย่างไรดีคะ?”

ราเนียรู้สึกมีดแปดด้านพลางทรุดลงนอนหนุนตักผู้เป็นมารดา

อย่างเศร้าเสียใจ

“อย่าคิดมากเลยราเนีย นี่อาจเป็นเรื่องดีที่จะได้พานพบประสบ-

การณ์ใหม่ๆ ในชีวิต ถึงไม่ไปวันนี้...สักวันลูกก็จะต้องออกเรือนอยู่ดี”

ท่านกาเนียปลอบโยนพลางลูบศีรษะลูกสาวเบาๆ

“แต่ลูกอยากเลือกคู่ชีวิตด้วยตัวเอง ไม่ใช่มีผู้อื่นมากำหนดให้

อย่างนี้!”

“ท่านฮาศีลคงหวังดี มิเช่นนั้นคงไม่ส่งลูกไปเป็นคู่หมั้นของชีคลีธ ตำแหน่งราชินีหาใช่ว่าใครจะได้เป็นง่ายๆ”

“หากดีจริงดังว่า เหตุใดท่านฮาศีลจึงไม่เลือกอัฟรินไปเป็นคู่หมั้น

ล่ะคะ เพียงแค่นี้ก็ผิดแปลกจนน่าสงสัยแล้ว” สาวใช้คนสนิทโพล่งอย่าง

ค้างคาใจ แต่แล้วก็ต้องหุบปากเงียบเมื่อสตรีสูงวัยล่งสายตาดุดันมาให้

ด้วยเกรงว่าลูกสาวจะทุกข์มากกว่าเดิม

 

 

          (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)