บ่วงพราน (ลิซ)

รถยนต์สีน้ำเงินกลางเก่ากลางใหม่คันนั้นแล่นมาด้วยความ

เร็วสูง แต่ใจผู้อยู่หลังพวงมาลัยกลับมุ่งหน้าไปถึงจุดหมายเร็วกว่ารถ

เสียอีก

นางมารร้ายในสายตาชาวบ้านร้านตลาด นักแสดงสาวสวยยวน

อารมณ์ชาย หญิงสาวผู้มีนามว่าศิริกานดา เหยียบคันเร่งแทบมิดหลัง

วางสายโทรศัพท์

‘น้องดาจ๋า น้องดาช่วยพี่พลด้วย น้องดาต้องช่วยพี่เขานะ!’

เสียงร่ำไห้ละล่ำละลักของมารดาบอกให้หญิงสาวรู้ว่าสพลพี่ชาย

ของเธอคงไปก่อเรื่องอะไรเอาไว้อีกเป็นแน่

หญิงสาวเหยียบคันเร่งแรงขึ้นอีกเมื่อนึกถึงเรื่องเดือดร้อนของ

พี่ชาย

‘ฮึ! ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอก คงเป็นเรื่องเงินอีกตามเคย’

ศิริกานดาขบริมฝีปากล่างแน่น ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ไอ้โต๊ะพนันฟุตบอล

มันจะหายสาบสูญไปจากเมืองไทยเสียที พี่ชายของเธอจะได้กลับมาเป็น

ผู้เป็นคนกับเขาบ้าง

สพล พี่ชายคนเดียวของเธอเพิ่งอายุยี่สิบแปด รูปร่างหน้าตาจัดว่า

ดูดี แน่ละ เขาอาจจะไม่ได้หล่อถึงขั้นพระเอกหนัง แต่ก็หล่อพอที่สาวๆ

จะหว่านเสน่ห์ให้ไม่ขาด

การศึกษาล่ะ...เธอก็เป็นธุระจัดการให้พี่ชายแสนจะหัวดีผู้นี้ได้

ร่ำเรียนจนจบปริญญาโทด้านการตลาดจากมหาวิทยาลัยชั้นเยี่ยมแห่ง

หนึ่งในเมืองไทย

ส่วนการงาน...ก็เธออีกนั่นละ ที่ฝากพี่ชายคนนี้เข้าทำงานกับแฟน

ของเพื่อนสนิท เงินเดือนเกือบๆ สองหมื่นน่าจะทำให้พี่พลมีเงินพอกิน

พอใช้ได้สบาย ถ้าเพียงแต่...เขาจะไม่ติดการพนัน

ศิริกานดาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...และทำไม พี่ชายถึงได้ติดมันงอมแงม

เธอรู้แต่เพียงว่าเธอต้องควักเงินจ่ายหนี้แทนพี่เธอไปร่วมหลักล้านแล้ว

หวนนึกถึงเรื่องเดือดร้อนที่พี่ชายนำมาให้เธอไม่ขาด น้ำตาก็คลอเบ้า

จนหญิงสาวต้องหักพวงมาลัยจอดรถข้างทางแล้วซบหน้าลงกับพวงมาลัย

‘พี่พลนะพี่พล ทั้งที่ดาบอกก็แล้ว เตือนแล้ว ขอร้องก็แล้ว ว่าให้

เลิกเล่นพนันบอลเสียที ทำไมนะ...ทำไมเรื่องแค่นี้พี่ก็ทำให้ดาไม่ได้

‘แล้วนี่ดาจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายเขา พี่ก็รู้ว่าพักนี้ดาไม่ค่อยมีงาน

เงินเก็บที่มีอยู่ก็ต้องเอาไว้ผ่อนบ้านผ่อนรถ ผ่อนข้าวของฟุ่มเฟือยที่แม่

เห็นว่ามันแสนจะจำเป็น แล้วที่เหลือก็ต้องเก็บสำรองไว้ตอนที่ดาไม่มี

งานอีก

‘ทำไม! ทำไมพี่พลถึงได้เห็นแก่ตัว เห็นแก่ความสนุกของตัวเอง

เพียงแค่คนเดียว ทำไมพี่ไม่เห็นถึงความทุกข์ของดาบ้าง’ หญิงสาวสะอื้น

ด้วยรู้ดีว่าไม่มีคำตอบให้แก่คำถามที่อยู่ในใจเหล่านี้หรอก

“น้องดา! ดาลูก ช่วยพี่เขาด้วยนะ น้องดาต้องช่วยพี่พล

นะลูก”

แค่ย่างเท้าก้าวแรกเข้าบ้าน ยังไม่ทันได้นั่งพักให้หายเหนื่อย แม่ก็

เข้ามาเกาะแขนเธอเขย่าเร่าๆ ขอร้องทั้งน้ำตา

แม่ก็เป็นแบบนี้ทุกที ปกติเธอจะไปไหนหรือกลับเมื่อไหร่แม่ไม่เคย

สนใจ ไม่เคยห่วงใยเอาใจใส่เธอนานแล้ว นาน...เท่าๆ กับวันที่เธอตัดสินใจ

ถ่ายแบบชุดว่ายน้ำขึ้นปกหนังสือเล่มแรกนั่นแหละ

แต่พอเวลาลูกชายคนโปรดของแม่มีปัญหาทีไร ดูเหมือนศิริกานดา

คนนี้จะกลายร่างเป็นนางฟ้า เอ...หรือจะบอกว่าเป็นเครื่องเอทีเอ็มดี

เพราะเมื่อแม่มาร้องห่มร้องไห้กอดเธอปุ๊บ เธอก็เป็นต้องคายเงินออกมา

ช่วยพี่ชายตัวดีปั๊บ

ส่วนเจ้าตัวต้นเรื่องละหรือ ศิริกานดาเหลียวมองพี่ชายของเธอ

สพลนั่งไหล่ห่อคอตก ยกมือสองข้างกุมศีรษะอยู่ที่โซฟาหนังสีแดงตัวสวย

จากอิตาลี โซฟาแพงระยับซึ่งแม่เพิ่งซื้อมาแล้วให้เธอเป็นคนผ่อนเมื่อ

ไม่นานนี้เอง

“คราวนี้เท่าไหร่คะ” เธอถามเสียงเบาก่อนจะดึงสมุดเช็คขึ้นมา

จากกระเป๋าถือ

สพลเงยหน้ามองน้องสาว ดวงตาก่ำแดงราวกับผ่านการร้องไห้

มาเป็นเวลานาน ทำเอาศิริกานดาใจหายแวบ ท่าทางแบบนี้ คราวนี้คง

ไม่ต่ำกว่าแสนแน่นอน!

“พี่ขอโทษนะจ๊ะน้องดา พี่...”

ศิริกานดาเบื่อเหลือเกิน เบื่อคำแก้ตัวข้างๆ คูๆ ของพี่ชาย เธอจดจำ

คำแก้ตัวของเขาได้ทุกข้อ ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะจำเสียด้วยซ้ำ เธอจึงตัดบทด้วย

การถามย้ำว่า

“เท่าไหร่คะ”

สพลหน้าซีดเผือดก่อนจะพูดน้ำเสียงแหบพร่า

“...ห้าล้าน”

นางแบบสาวอ้าปากค้าง 5 ล้าน? 5 ล้านอย่างนั้นเหรอ! เป็นไป

ไม่ได้ ถึงสพลจะติดพนันบอล แต่อย่างมากก็เสียแค่หลักหมื่นหลักแสน

ไม่มีใครให้คนไม่มีเครดิตแบบเขาเล่นเป็นล้านๆ หรอก

เมื่อคิดได้หญิงสาวก็ส่ายหน้ายิ้มขื่น

“นี่มันรายการแอบถ่ายดาราใช่ไหมคะ โธ่ ทำเอาดาใจหายหมด

เอาละค่ะเลิกอำดาได้แล้วละ ไหนคะกล้องอยู่ไหนคะ” ศิริกานดา

หัวเราะพลางเหลียวซ้ายแลขวาหากล้องจนแม่ต้องเดินเข้ามาเขย่าแขน

เธอทั้งน้ำตา

“เรื่องจริงจ้ะน้องดา พี่พลเขาพลาดไปแล้ว”

พอฟังคำยืนยันจบแข้งขาของหญิงสาวก็อ่อนยวบขึ้นมาเสียเฉยๆ

จนต้องทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

‘ห้าล้าน! ห้าล้านงั้นเหรอ’

อยู่ๆ ศิริกานดาก็หัวเราะเสียงดังลั่น เธอหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง

คล้ายกำลังขำเต็มที่ แต่...มีอะไรให้ขำกัน...

“พี่ขอโทษนะจ๊ะน้องดา แต่พี่สาบานเลย ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย

แล้วที่พี่จะรบกวนน้องดา พี่เข็ดแล้ว คราวนี้เข็ดจริงๆ”

ศิริกานดามองพี่ชายคนเดียวของเธอแล้วแค่นยิ้ม ยิ้มเยาะให้

ชะตาชีวิตที่บัดซบสิ้นดี!

“พี่พลสาบานแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว เคยนับบ้างรึเปล่าคะ”

ชายหนุ่มหน้าซีดเผือดกว่าเดิม

“แต่คราวนี้พี่สาบานจริงๆ นะน้องดา พี่จะไม่เล่นมันอีกแล้ว

จริงๆ”

“พนันบอลอีกรึเปล่าคะ”

“...ใช่”

“หนี้นอกระบบใช่ไหมคะ”

สพลมองน้องสาวหน้าตาตื่น

“น้องดาถามทำไม น้องดาคงไม่ได้คิดจะ...”

“ดารู้จักนักข่าวหลายคน ดาจี้ให้เขาทำเรื่องนี้ได้ ถ้าเจ้าหนี้ของพี่

ถูกจับ เราก็ไม่ต้องใช้หนี้”

“น้องดาเป็นบ้าไปแล้วเหรอ!” สพลทำหน้าสยดสยองกับความคิด

ของน้องสาว “ขืนทำแบบนั้นแล้วพวกมันรู้ ทั้งพี่ ทั้งน้องดาคง...คงต้อง

ตายแน่ๆ!”

ศิริกานดามองพี่ชายดุๆ

“ก็เราจะไปให้มันรู้ทำไมล่ะคะ ดาไม่ได้โง่นี่ แล้วอีกอย่าง เรามี

ทางเลือกที่ไหน ถ้าไม่บอกตำรวจให้ไปจับพวกมัน ดาจะเอาเงินที่ไหนไป

ใช้หนี้ที่พี่ก่อไว้ พี่พลคิดว่าเรายังร่ำรวยเป็นเศรษฐีอยู่เหรอคะ!”

ข่าวการบุกจับกุมโต๊ะพนันบอลรายใหญ่เป็นข่าวดังเกรียว

กราวทางหน้าหนังสือพิมพ์เพียงวันสองวันแล้วก็เงียบหาย สพลลางาน

หมกตัวอยู่แต่ในบ้านด้วยกลัวเฮียเจ้าของโต๊ะบอลจะรู้ว่าเขาเป็นตัวการ

ที่ทำให้มีการตรวจค้นและบุกทลายโต๊ะพนันบอลแหล่งใหญ่ที่สุดใน

กรุงเทพฯ

หลายวันผ่านไป เมื่อได้เห็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาเดินคอตกเข้าห้องขัง

ไปจากข่าวในทีวี และไม่มีใครโทร. มาจิกมาขู่ให้เขาจ่ายเงินทั้งต้นทั้งดอก

อีก สพลก็คลายความกลัวจนกล้าพอจะออกไปทำงานไปใช้ชีวิตตามเดิม

ทุกอย่างดูปกติจนกระทั่งเย็นวันหนึ่ง หลังเลิกงานสพลเดินออกมา

ขึ้นรถเมล์ มันช่างน่าหงุดหงิดและไม่สะดวกสบายอย่างที่สุดที่คนอย่าง

เขาต้องมายืนตากแดดเบียดเพื่อนพนักงานอีกกว่า 20 คนที่ป้ายรถเมล์

หน้าบริษัท ทว่าจะทำอย่างไรได้ เขาขายรถยนต์คู่ชีพใช้หนี้ไปเมื่อปีที่แล้ว

น้องสาวก็ไม่ยอมซื้อรถคันใหม่ให้เสียทีแม้ว่าเขาจะอ้อนวอนแค่ไหน

ก็ตาม

ต้องให้แม่ออกโรงอ้อนวอน เท่านั้นละน้องสาวจอมงกก็ให้รถ

ญี่ปุ่นเก่าๆ มาใช้ ไอ้แก่คันนั้นสามวันดีสี่วันไข้ บทจะเสียก็เสียเอาดื้อๆ

แถมไม่มีแอร์ เร่งก็ไม่ขึ้น ขัดใจคนนิยมขับแต่รถยุโรปอย่างเขาเหลือเกิน

แต่เมื่อไม่มีทางเลือกเขาก็จำต้องขับ และวันนี้มันก็กวนอารมณ์เขาแต่เช้า

เพราะดันสตาร์ตไม่ติด

                สพลยืนมองรถเมล์ผ่านไปคันแล้วคันเล่า แต่ละคันมีผู้โดยสาร

แน่นขนัด เขาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เมื่อต้องมายืนรอรถเมล์แบบนี้

เขาถึงได้คิดถึงความสะดวกสบายของไอ้แก่ที่เขาก่นด่าอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ขณะกำลังรอรถเมล์อยู่เพลินๆ จู่ๆ รถตู้สีดำติดฟิล์มกรองแสงดำทึบ

ทั้งคันก็ปราดมาจอดหน้าเขา ชายหนุ่มร่างยักษ์สองคนสวมแว่นดำลง

จากรถตรงดิ่งมาคล้องแขนเขาจากด้านหลังแล้วหิ้วปีกเข้าไปในรถตู้คันนั้น

อย่างง่ายดายและรวดเร็ว ไม่เปิดช่องให้เขาได้ร้องขอความช่วยเหลือเลย

สักวินาทีเดียว

แผ่นหลังเพิ่งแตะฟูกนิ่มๆ ได้ไม่ถึงสิบนาที โทรศัพท์มือถือ

ที่วางอยู่หัวเตียงก็กรีดเสียงร้องดังลั่น หญิงสาวควานมือไปกดโทรศัพท์

ทั้งที่ยังหลับตาก่อนจะกรอกเสียงลงไป

“ค่ะ ศิริกานดาค่ะ”

เสียงร้องโหยหวนน่าขนลุกดังผ่านหูโทรศัพท์ทำเอาหญิงสาวรีบลุก

นั่งเบิกตากว้างตกใจ จากนั้นเสียงพูดทุ้มต่ำของผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น

“สวัสดีครับคุณศิริกานดา ผมเป๋ คุณคงไม่รู้จักผมหรอกครับ แต่

ผมเป็นเจ้าหนี้ของพี่ชายคุณ เอ...หรือผมควรจะแนะนำตัวว่า ผมนี่แหละ

เจ้าของโต๊ะบอลที่คุณกระซิบตำรวจให้มาจับดี”

แม้หญิงสาวจะไม่เคยได้พูดคุยหรือรู้จักหน้าตาคนชื่อเป๋นี่มาก่อน

แต่เพียงแค่เขาแนะนำตัวตรงๆ ก็ทำเอาเธอขนลุกซู่ สัญชาตญาณเตือนภัย

ว่า...ผู้ชายคนนี้อันตราย!

“คุณพูดเรื่องอะไรน่ะ ฉันไม่เห็นจะเข้าใจ” ศิริกานดานึกดีใจ

เหลือเกินที่บังคับน้ำเสียงตอบกลับให้ไม่สั่นเครือได้ ทั้งๆ ที่ในใจตอนนี้

เต้นระรัว ด้วยไม่รู้ว่าเจ้าของโต๊ะบอลคนนี้รู้เบอร์เธอได้อย่างไร แล้ว

โทร. มาหาเธอกลางดึกทำไม

ปลายสายหัวเราะตอบมาว่า

“เอาเถอะครับ ไม่เข้าใจก็ไม่ว่ากัน แต่...เรื่องหนี้ห้าล้าน ตอนนี้

มันขึ้นมาเป็นสิบล้านแล้วนะครับ ฐานที่คุณทำให้กิจการของผมเสียหาย

ย่อยยับ”

“จะบ้าเรอะ! หนี้บ้าบออะไรกัน ฉันไม่เคยเป็นหนี้ใคร”

“อ้อ...นี่แสดงว่าพี่ชายของคุณยังไม่ได้บอกคุณอย่างนั้นใช่รึเปล่า

ครับ อืม...ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าไอ้พี่ชายของคุณนี่มันโกหกผมน่ะสิ

ใช่ไหม!” ประโยคสุดท้ายฟังดุดันจนน่าขนหัวลุกก่อนจะมีเสียงร้อง

โหยหวนราวกับเจ็บปวดเจียนตายดังลอดมาตามสายอีกครั้ง

ศิริกานดารู้สึกตัวเย็นเฉียบเมื่อได้ยินปลายสายเอ่ยประโยคต่อมา

“ฉันเกลียดคนโกหกที่สุด ไอ้ดาบ มึงจัดการมันได้เลย”

“ดา! น้องดาช่วยพี่ด้วย”

เสียงพี่ชายกรีดร้องลั่นทำเอาศิริกานดามือไม้อ่อน นี่พี่พลอยู่กับ

ไอ้พวกนั้นอย่างนั้นเหรอ แล้ว...แล้ว...ไอ้ที่ว่าจัดการได้เลยนี่มันหมายความ

ว่ายังไง!

“เดี๋ยวๆ นี่...นี่พวกแกจับพี่ฉันเอาไว้งั้นเหรอ” หญิงสาวรีบถาม

ปากคอสั่น

ไม่มีคำตอบจากปลายสาย แต่เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่ยังคง

ดังลอดมาอย่างต่อเนื่องน่าจะเป็นคำตอบที่ดีเสียยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

“โอ๊ะ ผมขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณต้องมาได้ยินอะไรที่...

ไม่ค่อยเสนาะหูแบบนี้”

“ปล่อยพี่ชายฉัน! แล้วฉันจะใช้เงินให้คุณ” ศิริกานดากัดฟันกรอด

และดูเหมือนว่าจะได้ผล เพราะอีกฝ่ายหัวเราะร่วน

“ดีครับ พูดง่ายๆ แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย”

ศิริกานดานั่งกระวนกระวายอยู่ในร้านอาหารข้างๆ สตูดิโอ

อัดรายการ Talk with me ครู่ใหญ่ กว่าพิธีกรหนุ่มรูปหล่อจะเดินโปรยยิ้ม

                (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)