เจ้านายสุดซ่า เลขาฯ สุดแสบ

ฝันประหลาด

 

                “พวกดารานี่ชอบทำตัวแปลกๆ เนอะ มีแฟนก็บอกว่าเป็นแค่

เพื่อน ทั้งที่มีรูปกอดกันกลมอย่างกับข้าวต้มมัดอัดในกระป๋อง ไม่รู้จะโกหก

ไปเพื่ออะไร พอมีคลิปหลุดออกมาก็ทำเป็นหน้าบางออกมาร้องห่มร้องไห้

ยังกับญาติผู้ใหญ่เสีย สะตอได้โล่จริงๆ เล้ย...เฮ้อ โลกนี้คือมายา” ปฏิญพัทธ์

หรือไผ่พูดถึงข่าวซุบซิบดาราที่ตนเสพติดอย่างระอา

“มันก็ต้องสร้างภาพกันนิดหนึ่งแหละน่า ก็เขาเป็นคนของประชาชน

นี่” ฝนทิพย์ซึ่งละสายตาจากอาหารตรงหน้าแสดงความคิดเห็น

“มันก็จริงอย่างที่พี่ฝนพูดเนอะ ดาราก็ต้องแสดงให้คนเชื่อถือใน

บทบาท อีกอย่างมันก็เป็นสิทธิส่วนบุคคลด้วย” ปฏิญพัทธ์พูดจบก็ก้มหน้า

ก้มตาจกต่อนปลาร้าขึ้นมาฉีกอย่างเมามัน ก่อนจะส่งเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ย

อย่างเอร็ดอร่อย

“เอ่อ...พี่น้องเป็นอะไร ทำไมวันนี้ไม่พูดไม่จาเลย” ปฏิญพัทธ์ถามขึ้น

หลังจากสังเกตเห็นความผิดปกติของพี่สาวนอกไส้สุดที่รัก

ปฏิญพัทธ์กับการะบุหนิงหรือพี่น้องของไผ่ หรือยายน้องของเพื่อนๆ

พักอยู่บ้านเดียวกัน ทั้งคู่สนิทสนมรักใคร่กันเหมือนพี่น้องแท้ๆ ทั้งสอง

รู้จักกันตั้งแต่ยังทำงานอยู่ที่หัวหินเมื่อประมาณเจ็ดปีที่แล้ว ความจริงแล้ว

ปฏิญพัทธ์อายุเท่าการะบุหนิงแต่อ่อนเดือนกว่า ทว่าเขาก็ชอบทำเนียนเรียกพี่

โดยคนอยากเป็นน้องชี้แจงเหตุผลกับการะบุหนิงว่าเวลามีหนุ่มๆ มาจีบจะได้

ออกหน้าว่า ‘ผมหวงพี่สาว ถ้าจะจีบก็ต้องผ่านผมไปก่อน’ แต่เหตุผลจริงๆ

น่ะคือหากเจอหนุ่มหล่อ เขาจะจับรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัวก่อนเลย

แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ไม่สำคัญเท่าทั้งสองคนที่รักกันมากชนิดที่ว่าไม่มี

อะไรมาทำให้คนทั้งคู่แตกคอกันได้ แม้แต่ผู้ชาย (หล่อมาก) ก็ตาม

“ไม่มีอะไร พี่แค่รู้สึกใจหวิวๆ เหมือนว่าจะเสียอะไรบางอย่างไปน่ะ

เมื่อคืนฝันไม่ค่อยดี” การะบุหนิงตอบ หน้าตาหม่นหมอง ท่าทางวิตกกังวล

“ฝันว่าอะไรเหรอน้อง” วัชรีซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ถามอย่างใคร่รู้

“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ฝันแปลกๆ น่ะ” หญิงสาวตอบแบบไม่เต็ม

เสียงนัก ทำให้ทุกคนหยุดทุกกิจกรรม ไม่ว่าจะเป็นแกะ (ปูเค็ม) ฉีก (ต่อน

ปลาร้า) จก (ข้าวเหนียว) และเหล่ (หนุ่มหล่อ) กิจกรรมสุดท้ายคงไม่ต้องบอก

ก็รู้ว่าใครกำลังกระทำ

“ไม่จริงอะพี่น้อง ถ้าไม่มีอะไรทำไมสีหน้าไม่ดีเลย” ปฏิญพัทธ์

แย้งขึ้น ขณะที่ยังจับจ้องโต๊ะตรงข้ามซึ่งมีสาวสวยแต่งตัวเปรี้ยวเยี่ยวราด

นั่งเคียงข้างหนุ่มหล่อลากไส้ไม่วางตา

“ก็...เอ่อ...” การะบุหนิงอึกอักเพราะไม่รู้จะเล่าอย่างไร ก็มันน่าอาย

น้อยเสียที่ไหนที่ดันฝันแบบนั้น

“ก็อะไร” พี่ฝนของน้องๆ คาดคั้น เมื่อรวมกับสายตาอยากรู้สุดๆ ของ

วัชรีและปฏิญพัทธ์ที่หันกลับมาให้ความสนใจเธออีกครั้งหลังจากหนุ่มหล่อ

โต๊ะตรงข้ามจากไปแล้ว ทำให้การะบุหนิงจำต้องเล่าให้ฟัง

“หนูฝันว่าปล้ำ ผู้ชาย” การะบุหนิงตอบเสียงแผ่วพร้อมก้มหน้างุด

“หา!” ทั้งสามคนอุทานพร้อมกัน เพราะคิดไม่ถึงว่าสาวโสดและสด

อย่างการะบุหนิงจะฝันพิเรนทร์ได้ขนาดนี้

หลังจากอึ้งไปคนละสิบวินาที วัชรีซึ่งได้สติก่อนเพื่อนก็รีบซักไซ้ด้วย

ความอยากรู้สุดชีวิต

“รีบเล่ามาเร็วๆ เลยนะยายน้องว่ามันเป็นยังไงกันแน่ ตกลงปล้ำไป

ถึงไหน”

“หนูฝันว่านอนอยู่ดีๆ ก็มีงูเลื้อยเข้ามาหา พอลืมตาตื่นงูตัวนั้นก็กลาย

เป็นผู้ชายหน้าตาหล่อมาก...ขอย้ำ ว่าหล่อมาก พยายามจะดึงหนูไปที่ไหน

สักแห่ง ตอนนั้นหนูรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว หนูก็เลยดึงผู้ชายคนนั้นเข้ามา

หาแล้วก็...” เธอเว้นจังหวะหายใจนิดหนึ่ง

“แล้วอะไร” ฝนทิพย์ถาม เธอตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนชม บัวขาว ป.

ประมุข ชกรายการไทยไฟต์รอบชิงชนะเลิศอีก

“แล้วหนูก็จูบผู้ชายคนนั้นอะค่ะ” การะบุหนิงตอบขณะใช้ส้อมเขี่ย

ลาบเป็ดในจานไปมา

“ฮู้ย...ก็แค่จูบเอง ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลยยายน้อง ใครๆ เขาก็

เคยฝันแบบนั้นกัน พี่ยังเคยเลย” วัชรีบอกด้วยน้ำ เสียงผิดหวัง เพราะคิดว่า

เรื่องจะตื่นเต้นมากกว่านี้

“ก็ถ้ามันแค่นั้นก็ดีน่ะสิพี่รี่” การะบุหนิงบอกเสียงดัง

“แล้วยังไงอีกล่ะ รีบๆ บอกมาซี่” วัชรีรู้สึกหมดอารมณ์สุดๆ

“ก็...หนูไม่ได้แค่จูบนะ แต่ยังไซ้ซอกคอ เม้มหัวนม ขบสะดือเบาๆ

แถมยังขึ้นคร่อมแล้วปล้ำ เขาทั้งคืนจนเขาถามว่า...”

“ว่า?” ทุกคนพร้อมใจกันถาม

“ทำไมฟ้ามันเหลืองจังอ่า...แล้วหนูก็ตกใจตื่น” การะบุหนิงเล่าจบ

ก็ก้มหน้าก้มตา ‘โซ้ย’ ขาไก่ซูเปอร์อย่างเมามัน ปล่อยให้สมาชิกร่วมโต๊ะ

นั่งอ้าปากตาค้างเหมือนโดนสาปอยู่อย่างนั้น

ปฏิญพัทธ์เรียกสติกลับมาได้เร็วกว่าเพื่อน

“พี่น้องจำหน้าผู้ชายคนนั้นได้หรือเปล่า”

“ใคร” การะบุหนิงขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินคำถามของน้องชาย

“ก็ผู้ชายในฝันไง” ปฏิญพัทธ์ตอบ

“มันมืดมองไม่ค่อยชัด อีกอย่างพี่ก็มัวแต่ปะ...เอ่อ ทำอย่างอื่นอยู่

เลยไม่ได้สังเกต”

            “อ้าว ไหนบอกว่าหล่อมากไง” ฝนทิพย์แย้งขึ้นหลังจากวิญญาณ

กลับเข้าร่างแล้ว (ช็อกจนวิญญาณหลุดออกจากร่าง)

“มันก็ถูก ความรู้สึกหนูบอกว่าอย่างนั้น แต่จะให้บรรยายหน้าตา

หนูก็นึกไม่ออกเหมือนกันนี่”

“เฮ้อ...เสียดายจัง” ปฏิญพัทธ์ถอนหายใจอย่างแรง บอกให้รู้ว่า

เสียดายมากเพียงใด

“มีอะไรน่าเสียดายนักหนาฮะ นังไผ่สี” วัชรีถามด้วยความหมั่นไส้

ท่าทางอยากรู้ของชายไม่จริงหญิงไม่ใช่

“ก็เสียดายที่พี่น้องจำหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ ไม่อย่างนั้นไผ่จะได้ลอง

สเกตช์ภาพแล้วเอาไปหาในเน็ต เผื่อว่าจะเจอคนหน้าคล้ายกัน คราวนี้ละ

พี่น้องจะได้ลงจากคานทองเอื้ออาทรเสียที ฮ่าๆ” แม้จะบอกวัชรี แต่กลับหัน

มาทำหน้าล้อเลียนพี่สาวคนสวยของตน การะบุหนิงจึงต้องออกโรงปกป้อง

ตัวเอง

“อะไรไผ่ พี่อยู่แบบนี้ก็ไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไรนี่” เธอพูดด้วยน้ำเสียง

จริงจัง แต่ในใจกลับรู้สึกขัดแย้ง

“คนอย่างพี่ มีทองเท่าหัวไม่ต้องมีผัวก็ได้มั้ง” การะบุหนิงสำทับด้วย

ประโยคเด็ด เพื่อปิดประตูเคหสถานแห่งบ้านคานทองที่เธอ (ไม่) ปองมาสู่...

แต่ถูกยัดเยียดให้เป็นฐานที่มั่นโดยไม่รู้ตัว

“เอ้า! งั้นดื่มฉลองให้แก่นางสาวการะบุหนิง คนโสดผู้ยิ่งยง เชียส”

ฝนทิพย์ยกแก้วน้ำ อัดลมขึ้นชู ทำให้คนที่เหลือต้องยกแก้วตาม

‘เฮ้อ...โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่อย่างนี้มันเหงาเกินไป ฮือๆๆ’

การะบุหนิงคร่ำ ครวญอยู่ในใจ

 

                                                 2

                                           รักแรกพบ

 

ภาคิไนยกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนดอกไม้ข้างโรงแรมซึ่งจัดแต่ง

อย่างสวยงาม โรงแรมแห่งนี้เน้นด้านการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม ด้วยความที่

เจ้าของโรงแรมเป็นคนท้องที่ อีกทั้งยังใช้ชีวิตแบบพอเพียง ทั้งที่ติดหนึ่งใน

สิบเศรษฐีที่รวยที่สุดในประเทศ ด้านหลังโรงแรมติดกับภูเขา ทางโรงแรมจึง

 มีกิจกรรมหลากหลายให้นักท่องเที่ยวที่สนใจการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ใช้

บริการ เช่น ดูนก ชมไม้ เล่นน้ำตก ไปจนถึงปีนเขาซึ่งกำลังได้รับความนิยม

อยู่ตอนนี้

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังเพลิดเพลินอยู่กับการชมนกชมไม้ ตาก็

เหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ เพียงแวบแรกที่เห็นภาคิไนยก็

สามารถเก็บรายละเอียดของผู้หญิงคนนั้นได้อย่างครบถ้วน

เธอสวย แต่ไม่ได้สวยแบบที่ทำให้เหลียวหลังมอง ออกแนวน่ารัก

มากกว่า ผมยาวถูกมุ่นเป็นมวยที่กลางศีรษะมองเห็นไรผมที่ท้ายทอย ผิว

ขาวอมเหลือง สูงเพรียว ขาเรียวยาว เอวคอดและมีส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน

แต่หน้าอกและสะโพกเล็กไปนิดหนึ่งในความคิดชายหนุ่ม หากกระทำการ

อันรุนแรง เขาก็เกรงว่าเธอจะหักกลาง แต่มันก็พอดีกับรูปร่างเธอแล้ว เพราะ

ถ้าใหญ่กว่านี้เจ้าตัวคงไม่สามารถประคองตัวให้เดินปกติได้

ยิ่งมองชายหนุ่มก็ยิ่งถูกใจ แต่ก่อนที่ความคิดจะเตลิด เขาก็ต้อง

ยกมือเพื่อปิดหูทั้งสองข้าง เมื่อสาวเจ้าตั้งท่าจะกรีดร้องออกมา ดูจากท่าทาง

แล้ว เสียงที่ออกมาน่าจะมีอานุภาพทำลายล้างสูงถึงสูงมาก

เอาแล้วไง เธอเริ่มแหก เอ๊ย อ้าปากและเปล่งเสียงออกมาแบบ...เงียบ

“เฮ้ย!” ภาคิไนยร้องออกมาด้วยความอึ้ง แล้วก้าวยาวๆ เข้าไปหา

ร่างบางอย่างรวดเร็ว

“อัดอั้นตันใจขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เขาถามอย่างล้อเลียนปนขำ

ยังผลให้คนถูกถามหันขวับมามองจนคอแทบเคล็ดว่าใครกล้าทำเสียงกวน

อวัยวะเบื้องต่ำ ขนาดนี้ แต่พอเธอเห็นว่าเป็นลูกค้าของโรงแรมก็รีบปรับสีหน้า

เป็นมิตรเฉกเช่นพนักงานบริการพึงกระทำ

“ขอประทานโทษค่ะที่รบกวนคุณ” เธอบอกเสียงหวาน แต่ภายใน

เดือดปุดๆ เพราะอารมณ์ยังค้างอยู่และต้องการการระบาย

“ไม่ได้รบกวนอะไรนี่ครับ น่ารักดีออก” เขาบอกเสียงนุ่ม แต่นัยน์ตา

เต็มไปด้วยแววขบขัน เมื่อหญิงสาวทำหน้างุนงงเหมือนจะมีคำถามว่าน่ารัก

ตรงไหน

“ว่าแต่ใครทำอะไรให้คุณขุ่นเคืองใจได้ถึงเพียงนี้กันนะ” ชายหนุ่ม

ถามต่อ

“ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ ดิฉันเพียงแค่ออกมาซ้อมกรี๊ด เพื่อเตรียมไปดู

คอนเสิร์ตเท่านั้นค่ะ” เหตุผลโง่ๆ ถูกยกมากล่าวอ้างได้อย่างสุภาพ (เหรอ)

“แต่ผมว่า...”

ยังไม่ทันที่ภาคิไนยจะกล่าวจบ เสียงโหวกเหวกก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน

“พี่น้อง อยู่นี่เอง รีบเข้าไปข้างในเร็วเข้า มิสเตอร์หวังโวยวายใหญ่

แล้ว” จาริญาสาวหน้าใสวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาบอกรุ่นพี่ตน

“อ้าว แล้วพี่ฝนไปไหนล่ะ ทำไมไม่ไปตามมาจัดการ” การะบุหนิง

ถามถึงฝนทิพย์หัวหน้าแผนกของตน และเป็นคนรับผิดชอบคณะทัวร์ของ

มิสเตอร์หวังมาตั้งแต่ต้น

“พี่ฝนก็อยู่นั่นแหละ แต่เอาไม่อยู่แล้ว” หญิงสาวบอกเสียงแผ่ว ทำ

หน้าแหยเหมือนถูกบังคับให้กินยาขม เมื่อนึกถึงตอนที่มิสเตอร์หวังชี้หน้าด่า

ฝนทิพย์กับพนักงานต้อนรับที่หน้าเคาน์เตอร์ต้อนรับเสียจนน้ำ ตาคลอเบ้า

ผู้ชายบ้าอะไรก็ไม่รู้ปากจัด แถมด่าได้สามภาษาอีกต่างหาก ทั้งไทย จีนและ

อังกฤษ

“พี่น้องรีบเข้าไปดีกว่าก่อนที่มิสเตอร์หวังจะอาละวาดมากไปกว่านี้”

จาริญาบอกอย่างร้อนรน เมื่อเสียงด่าดังแว่วมาจากด้านในโรงแรม

“ได้ เดี๋ยวพี่เข้าไปจัด (หนัก) การเอง” การะบุหนิงพูดช้าๆ ชัดๆ แล้ว

เดินไปอย่างรวดเร็ว

ภาคิไนยขมวดคิ้วด้วยสงสัยประโยคที่ว่า ‘พี่ฝนเอาไม่อยู่แล้ว’

ก่อนจะรีบก้าวยาวๆ ตามการะบุหนิงไป

“ไอ้หวังเฉา หม่าฮั่น เดี๋ยวแกได้เจอเดชนางพญาแห่งสำนักพีอาร์แล้ว

จะรู้สึก งานนี้ศพไม่สวยแน่ๆ” จาริญาเอ่ยด้วยความสะใจ

 

“ขอประทานโทษค่ะ มิสเตอร์หวัง” การะบุหนิงพูดน้ำเสียงเหี้ยม

ขณะทำหน้าเรียบเฉย

มิสเตอร์หวังถึงกับสะดุ้งเฮือก เมื่อรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมา

จากน้ำ เสียงของหญิงสาวสวยที่เพิ่งมาใหม่

“มีอะไรให้ดิฉันรับใช้ไหมคะ” หญิงสาวถามต่อ แววตาดุดันอย่างเห็น

ได้ชัด

“ผมไม่พอใจการบริการของพวกคุณ ทำไมไม่เป็นไปตามที่เราตกลง

กันไว้” มิสเตอร์หวังทำใจดีสู้เสือ (สาว) แต่เสียงสั่นชอบกล

“ทางโรงแรมทำตามข้อตกลงในสัญญาค่ะ สามารถตรวจสอบได้

ทุกเรื่อง มิสเตอร์หวังคิดว่าทางเราทำผิดสัญญาตรงไหนเหรอคะ ช่วยกรุณา

บอกให้คนฉลาดน้อยอย่างดิฉันทราบหน่อยได้ไหมคะ เพื่อจะได้แก้ไขได้

ตรงจุด” การะบุหนิงกล่าวเสียงเรียบ

“ผมต้องได้ห้องพักฟรีพร้อมอาหารเช้าสามห้อง ถ้าผมนำลูกทัวร์มา

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)