แพรทับทิม (นวลนาง เดอะซีรีส์ ร้ายเพราะรัก) (ลิซ)

                                ข้อตกลง

ร่างโปร่งบางสะดุดตาคนเยื้องย่างออกมาจากลิฟต์ที่เพิ่ง

เปิดออก รองเท้าสันเข็มสิแดงสดตัดกับผิวขาวอมชมพูของเจ้าของร่าง

เดินไปตามทางซึ่งลาดด้วยพรมเนื้อหนาสีทอง ลักษณะการเดินของเธอ

ดูจะไม่ลังเลกับสิงที่เธอได้เลือกแล้ว ทว่าสิหน้า...กลับไม่ได้มีความมั่นใจ เหมือนกับท่าทางเลย

แพรทับทิมเลือกที^,จะสวมแว่นดำอันใหญ่ปกปิดใบหน้า และ

ปล่อยผมตัดอ่อนๆ ยาวเกือบถึงบั้นเอวลงมาบังใบหน้าส่วนหนึ่งเอาไว้ นางแบบคนสวยเหลียวซ้ายแลขวาอย่างรอบคอบก่อนดึงคีย์การ์ดขึ้นมา

เปิดประตู

แม้ห้องนี้จะไม่ใช่ห้องขนาดใหญ่ที่สุดของคอนโดฯ หรูริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา ทว่ามันก็ยังกว้างขวางเมือเทียบกับห้องที่เธออาศัยอยู่ ณ

ปัจจุบัน เมือก้าวเข้ามาภายในห้อง สิงแรกที่แพรทับทิมเฟ้นก็คือวิว

ภายนอกซึ่งเป็นแสงไฟระยิบระยับจากอาคารอื่นๆ ตัดกับท้องฟ้าดำมืด

ไร้แสงเดือน

หญิงสาวควานหาสวิตช์ไฟซึ่งมั่นใจว่าคงไม่ได้อยู่ลึกลับซับซ้อน นัก และก็พบสวิตช์ข้างประตูนั่นเอง

เมื่อไฟภายในห้องสว่างขึ้น เงาจากภายนอกก็ลบเลือนหายไป

ทว่าสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้ากลับทำให้ดวงตาของแพรทับทิมเบิกกว้าง

ขึ้นแล้วเหลียวมองรอบกายอย่างตื่นตา

ห้องขนาดร้อยกว่าตารางเมตรนี้ได้รับการตกแต่งให้กลายเป็น

ห้องแบบญี่ปุ่นแปลกตาอย่างยิ่ง เพราะเมื่อเดินเข้ามาจากส่วนที่จัดเป็น

ชั้นวางรองเท้าและที่สวมรองเท้าแล้ว เบื้องหน้าก็คือสะพานเล็กๆ และ

สวนซึ่งจัดแบบญี่ปุ่น

สีเขียวของต้นไม้ เลียงน้ำไหล ทำให้ใจสงบ แพรทับทิมต้อง

ยอมรับว่าเจ้าของห้องมีรสนิยมมาก เขาสื่อความหมายที่ต้องการได้เด่น

ชัด ตัดโลกภายนอกออกจากโลกส่วนตัว โดยมีสะ'พานเล็กๆ แห่งนี้เป็น

ตัวแบ่งเขตสินะ

หญิงสาวถอดแว่นกันแดดอันโตออกจากใบหน้าแล้วเดินเข้าไป

สำรวจภายในห้องอย่างใคร่รู้ เลียงรองเท้าล้นสูงดังก๊อกๆ เป็นจังหวะ

ยามเมื่อมันสัมผัสกับพื้นไม้มันปลาบที่ปูเป็นทางยาว นำสายตาของแขก

ไปยังห้องรับแขกซึ่งมีระเบียงกว้างสามารถเปิดออกไปชมบรรยากาศ

ริมฝั่งแม่นํ้าได้

ความประหลาดใจมาเยือนหญิงสาวอีกครั้งเมื่อเดินมาจนสุดพื้น

ห้องซึ่งปูด้วยไม้ ห้องรับแขกนี้จัดเป็นแบบญี่ปูนร่วมสมัย พื้นห้องปูด้วย

เสื่อแบบญี่ป่น มีเบาะนั่งที่ดูท่าจะนุ่มนิ่มและโทรทัศน์เครื่องใหญ่เป็น

เครื่องเรือนเด่นอยู่ทางซ้ายมือ ส่วนฝังขวาตรงข้ามกันนั้นแม้จะมีประตู

ปิดอยู่ ทว่าประตูซึ่งเป็นกระจกก็ใสจนสามารถมองทะลุเข้าไปด้านใน

เห็นครัวฝรั่งเล็กๆ ซึ่งตกแต่งด้วยไม้เนื้อแข็งลีเข้มและโต๊ะทานอาหารที่มี

เก้าอี้นั่งอยู่สองตัว

ท่อนขายาวเรียวภายใต้กระโปรงสีครีมทรงสอบสั้นเหนือเข่าหยุด

มองห้องรับแขกแปลกตาไม่นานก็เดินตรงไปตามทางที่ตัดให้เลี้ยวไปทาง ซ้ายมือ ก้าวไปแค่ไม่กี่ก้าวเธอก็พบห้องน้ำที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าของ

ห้องคงลงทุนไปกับมันมาก

พื้นที่ในส่วนของห้องน้าจัดตกแต่งแบบสวนหินญี่ปุ่น พ้นจาก

ประตูห้องน้าไปทางเดินไม่ใช่ไม้อีกแล้ว แต่เป็นหินสีดำแผ่นใหญ่สลับกับ

กรวดเม็ดเล็กสีขาวที่ปูเอาไว้เป็นทางยาวจากประตูห้องน้าไปล่จากุซชี

สุดหรูซึ่งอยู่ติดกับหน้าต่างบานใหญ่เต็มผนังฝังหนึ่ง

กำลังมองสำรวจห้องน้าอยู่ดีๆ ประตูบานเลือนแบบญี่ปุ่นซึ่งอยู่

ตรงข้ามกับประตูไม้ที่เธอยืนอยู่ก็เลื่อนออก แพรทับทิมสะดุ้งสุดตัวพร้อม อุทานออกมาเบาๆ

“ขอโทษ ผมทำให้คุณตกใจรึเปล่า” ประโยคที่พูดออกมาไม่ใช่ ภาษาไทย แต่เป็นภาษาอังกฤษสำเนียงอเมริกันของผู้ชายซึ่งอยู่ในชุด

เสื้อคลุมแบบญี่ปุ่น

แพรทับทิมกำแว่นกันแดดที่อยู่ในมือแน่นพร้อมก้าวถอยหลังไป

จนแผ่นหลังติดกับกำแพงห้องน้า ก่อนพยายามล่งยิ้มให้เจ้าของห้อง

อย่างเป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

“ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ ฉันตกใจนิดหน่อยเท่านั้นเองเพราะไม่คิดว่า

คุณจะอยู่ในห้อง ก็...เห็นปิดไฟเงียบเชียว” แพรทับทิมตอบเป็นภาษา

อังกฤษเช่นเดียวกับผู้ที่เพิงขอโทษเธอ แต่สำเนียงของเธอเหมือนคนไทย

ที่มาหัดพูดภาษาอังกฤษเมื่อโตแล้ว ไม่ได้สำเนียงดีตังเช่นเขาหรอก

ที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะแม้เธอจะเรียกตัวเองว่านักเรียนนอก แต่ก็ไป เรียนต่อที่อเมริกาหลังจากสอบเอ็นทรานซ์ไม่ติด เมื่อไปอยู่ไกลบ้าน ก็

เลือกอยู่ในกลุ่มเพื่อนๆ ชาวไทย พูดกันแต่ภาษา¹ไทยเสียเป็นส่วน'ใหญ่

เวลาเรียนก็ไปบ้างไม่ไปบ้าง จนไม่จบอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมาสักอย่าง ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องลำบากขายร่างกายหากินแบบนี้หรอก!

มาถึงตอนนี้ แพรทับทิมจึงเพิ่งรู้ซึ้งถึงคำสอนของพ่อที่ว่า ‘สมบัติ

เพียงอย่างเดียวที่พ่อจะให้ลูกๆ ได้ก็คือความรู้ เรียนให้สูงๆ นะลูก อยาก

เรียนอะไร พ่อสนับสนุนเต็มที่’

หากเธอฟังคำสั่งสอนของพ่อ ไม่เอาแต่เที่ยวเตร่ไร้สาระ เธอก็คง ไม่ตกตาถึงขนาดนี้!

รอยยิ้มของบุรุษผิวขาวอมชมพูทำให้ใบหน้าที่เคร่งขรีมเป็นนิตย์

นั้นดูอ่อนโยนลง ไม่น่าเกรงขามดังเช่นทุกครั้งที่แพรทับทิมได้พบกับเขา

ทว่าแม้เขาจะยิ้ม...แพรทับทิมก็ยังเห็นรอยยิ้มนั้นคล้ายเสือร้ายยามแยก

เขี้ยวมากกว่า

ใช่! คำว่าเสือร้ายคงเป็นคำเปรียบเปรยที่เหมาะสมกับ โคจิมะ

ไทจิ เหลือเกิน

ชื่อของบุรุษผู้นี้อาจจะไม่คุ้นหูคนไทยมากนัก เพราะเขาเป็นคน

ญี่ปุนที่ไม่เคยเหยียบย่างเข้าเมืองไทยมาก่อน แต่ถ้าพูดถึงชื่อ ‘KAO’

แล้ว แพรทับทิมเชื่อว่าคงไม่มีสาวคนไหนในประเทศไทย ไม่สิ...คงไม่มี

สาวคนไหนในแถบเอเชียที่จะไม่รู้จักเครื่องสำอางแบรนด์ดังแบรนด์นี้

โคจิมะ ไทจิ คือบุรุษที่เข้ามาสืบทอดกิจการต่อจากบิดาที่เป็น

ผู้บุกเบิก บุรุษวัยสามสิบสองใช้เวลาเกือบเจ็ดปีจึงดันสินค้าของเขาขึ้น

ติดตลาดบนไค้ และเมื่อสองปีที^,แล้วเขาก็เปิดไลน์ใหม่ให้แก่คะโอะโดย

เน้นกลุ่มเป้าหมายเป็นสาวๆ วัยแรกแย้ม และทันทีที่สินค้าออกวางขาย

ก็เรียกได้ว่าดังระเบิดที่ญี่ปุ่นในทันที จากนั้นชื่อของ โคจิมะ ไทจิ ก็ก้าว

ขึ้นสู่ทำเนียบนักธุรกิจที่ต้องจับตามอง เป็นพิเศษ

แพรทับทิมรู้จักกับหนุ่มที^,ได้รับฉายาว่าเสือขาวเมื่อตอนเธอไปทำ อัลบั้มเฉพาะกิจที่ญี่ปุ่น พอดีอัคนีเพื่อนเธอรู้จักกับนายโคจิมะคนนี้ เธอ

จึงได้พบเขาในแบบไม่เป็นทางการ ณ สระว่ายน้ำของโรงแรมที^,เธอและ

คณะพักอยู่

นางแบบสาวยังจำวันนั้น วันที่ เขาและเธอพบกันเป็นครั้งแรกได้ดี ทันทีที่เห็นดวงตายาวเรียวมองเธอตรงๆ แพรทับทิมก็รู้สึกสะบัดร้อน สะบัดหนาวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาหลายปีแล้ว

ด้วยความที^,เป็นคนสวยมาตั้งแต่เกิด หญิงสาวจึงคุ้นกับการ