Dangerous Love หัวใจอันตรายของนายสตรอเบอรี่

บทนำ

 

“เอแคลร์!!”

“เอแคลร์!!”

“หะ..หา?”

ฉันสะดุ้งตื่นหลังจากแอบงีบในห้องเรียนวิชาปรัชญาของรองศาสตราจารย์อริสโตเติล (เนื่องจากอาจารย์หน้าเหมือนอริสโตเติลมาก เด็กในคลาสเลยพากันเรียกแบบนี้) และที่ต้องโงหัวขึ้นมาจากฝันหวานก็เพราะยัยสกายทั้งสะกิดสะเกาทั้งกระทุ้งแถมยังเรียกชื่อฉันอยู่ได้ มันอะไรกันนักกันหนาเนี่ย!!

“เรียกฉันทำไม!!”

ฉันเหล่มองยัยสกายที่ทำท่าเหมือนนั่งไม่ติดเบาะดูลุกลี้ลุกลนพิกล เอ๊ะ ยัยนี่!!

“ก็...ก็...”

ขณะที่ยัยสกายกำลังอ้าปากจะพูด พวกแก๊งผู้ชายหลังห้องก็ส่งเสียงดังขึ้นมาจนฉันต้องหันไปมอง

“เฮ้ย นั่นอะไรวะ!!”

คนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่หน้าต่าง

“เออว่ะ นั่น นั่น นั่น”

ตอนที่ทุกคนในห้องแม้แต่รองศาสตราจารย์อริสโตเติลก็ยังขยับแว่นแล้วหรี่ตามองสิ่งมหัศจรรย์ที่อยู่นอกหน้าต่าง พวกผู้หญิงลุกขึ้นไปยืนออกันเต็มหน้าต่างทำให้ฉันตกอยู่ในเงามืด

“น่ารักจังเลย”

“อะไรกันเนี่ย!!”

“ใครมันทำเรื่องแบบนี้กันวะ”

เสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่ริมหน้าต่างทำให้ฉันเกิดอาการอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาเลยลุกจาที่นั่งแล้วแหวกฝูงชนที่ยืนออกันเพื่อปดูบ้าง บางทีอาจจะเป็นลีฮยอนซองนักร้องเกาหลีลอยอยู่ที่หน้าต่างก็ได้ อ๊าย ฉันเป็นแฟนเพลงของเขานะ

พอแหวกคนี่ยืนอออยู่ริมหน้าต่างได้ ฉันก็เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นที่นอกหน้าต่างนั้น มีบอลลูนสีชมพูขนาดใหญ่ยักษ์ลอยอยู่กลางมหาวิทยาลัย (ตึกมหาวิทยาลัยเป็นรูปตัว U) และที่ทำให้รู้สึกตื่นเต้นไปกว่านั้นเป็นเพราะว่ามีลูกโป่งสีชมพูกับสีขาวลอยขึ้นมาจากข้างล่างอย่างไม่หยุดหย่อน

“ที่บอลลูนนั่นเขียนว่าอะไรน่ะ”

“เอ๊ะ!!”

ฉันมองบอลลูนอีกครั้ง และข้อความบนนั้นก็ทำให้ฉันรู้สึกใจเต้นแรง

 

‘HAPPY ANNIVERSARY
YOO JIHO ECLAIR’

 

“อ๊ะ ดะ...เด็กบ้านั่น! ทำเรื่องน่าอายแบบนี้ได้ยังไงหา!

 

1

 

ฉันรีบพุ่งออกจากห้องเรียนด้วยอุณหภูมิในร่างกายที่ไม่ค่อยปกติ ทั้งอายทั้งโมโหแต่ก็ยิ้มออกมาเป็นระยะเหมือนคนบ้า บางคนอาจจะไม่รู้และไม่เข้าใจ บนบอลลูนยักษ์สีชมพูนั่นคือชื่อฉัน ‘เอแคลร์’ กับ ‘ยูจีโฮ’ เอ่อ จะเรียกเขาว่าไงดีล่ะ แฟนก็แฟน เฮ้อ คิดแล้วมันก็เขินจัง อ๊าย

ในที่สุดฉันก็วิ่งลงมาถึงข้างล่างและพบว่ามีผู้ชายที่ใส่ยูนิฟอร์มไฮสกูลของโรงเรียนนานาชาติ D.I.S. ยืนอยู่เต็มลานด้านล่าง (D.I.S. คือตัวอักษรย่อโรงเรียนของยูจีโฮ) พวกบ้านั่นกำลังปล่อยลูกโป่งกันอย่างตั้งอกตั้งใจ แน่นอนว่าเด็กพวกนั้นเป็นรุ่นน้องของพวกจีโฮอย่างไม่ต้องสงสัย ว่าแต่นายวุ่นวายอยู่ไหนเนี่ย ฉันมองว้ายมองขวาและสุดท้ายก็เจอตัวผู้บงการ

“จีโฮ!!”

ฉันตะโกนเรียกชื่อเขาพร้อมกับจ้ำอ้าวเข้าไปประชิดตัว

“อ๊ะ!! นูนา!!”

สรรพนามที่จีโฮใช้เรียกฉันทำให้คนที่ได้ยินถามทุกทีว่าฉันเปลี่ยนชื่อเป็นหนูนาตั้งแต่เมื่อไร ทีแรกฉันงงอยู่เหมือนกัน ก็เพิ่งมารู้เอาทีหลังว่านูนาเป็นภาษาเกาหลีที่แปลว่าพี่สาว เขาเรียกฉันแบบนี้จนฉันชักจะชินซะแล้ว เหตุผลที่จีโฮใช้ภาษาเกาหลีเพราะเขาเป็นลูกครึ่งไทย-กิมจิ และถึงไม่บอก... คนที่เห็นหน้าเขาก็ฟันธงได้ทันที ขนาดตอนที่ฉันเห็นเขาครั้งแรกยังคิดไปว่าเขาเป็นสมาชิกของวงเคป็อบที่มีจำนวนสมาชิกเยอะๆ สักวง (เอ๊ะ!! นี่ฉันกำลังเผลอชมหรือเปล่าเนี่ย)

“นี่นายกำลังทำบ้าอะไรฮะ!!”

“พี่ลงมาข้างล่างทำไมน่ะ เวลานี้เวลาเรียนไม่ใช่หรือไง!!”

“เอ๊ะ!! เวลานี้ก็เวลาเรียนของนายนะ ฉันต่างหากที่ควรจะถามว่านายแหกรั้วโรงเรียนออกมาได้ยังไงกัน!!”

แถมไม่ใช่แค่คนสองคนหรือแค่แก๊งเขาแก๊งเดียว แต่นี่มันเป็นร้อย เด็ก D.I.S. เป็นร้อยโดดเรียนมายืนปล่อยลูกโป่งอยู่ที่มหาวิทยาลัยฉันเนื่องในโอกาสบ้าบออะไรเนี่ย!!

“พี่สมองเสื่อมหรือไง อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้!!”

“พูดเรื่องอะไรน่ะ!!”

“ผมกำลังจะงอนพี่แล้วนะ!!”

“เชิญ!!”

“อ้อ!! ก่อนจะงอนก็ช่วยทำให้มหาวิทยาลัยฉันกลับสู่ความสงบซะด้วยนะ”

“นูนา”

“อะไร”

“ใจร้าย!!”

“อย่ามาแหกปากแถวนี้นะ คิดว่าตัวเองเป็นเด็กสาบขวบหรือไงกัน”

“ไม่คิดว่ามันใจร้ายไปหน่อยเรอะ”

“อะไรที่ว่าใจร้ายหา”

“ครบรอบสามเดือนของเราแค่นี้ก็จำไม่ได้!! ใจร้ายว่ะ!!”

สามเดือน...สามเดือนแล้วเหรอเนี่ย จะว่าสั้นก็สั้น แต่จะว่ายาวมันก็ยาว ฉันเองยังจำเรื่องแบบนี้ไม่ได้เลย

“เฮ้ย!! กลับ!!”

จีโฮตะโกนสั่งการด้วยใบหน้าบูดบึ้ง จากนั้นก็หันหลังเดินไปโดยไม่มองหน้าฉันสักนิด บ้าชะมัด!! ฉันตีหน้าผากตัวเองทีหนึ่งก่อนจะวิ่งตามหลังเขาไป

“จีโฮ!! รอก่อน!!”

“…”

เขาก้าวฉับๆ พร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดฝีเท้าเลยสักนิด

“นี่!! งอนจริงๆ เหรอ”

“...”

“จีโฮ!!”

“...”

ตึง!!

“อ๊ะ!!”

อยู่ๆ จีโฮก็หยุดเดินกะทันหัน ทำให้ฉันซึ่งก้าวเท้าฉ้บๆ ตามมาเบรกไม่ทันเลยชนเข้ากับแผ่นหลังของเขาอย่างจัง บ้าจริง!! จะหยุดเดินก็ไม่ให้สัญญาณสักนิด

จากนั้นเขาก็หันกลับมาพร้อมกับใบหน้าตึงๆ

“ไม่ได้งอนจริงๆ แต่ผมกำลังงอนมากๆ”

ใบหน้าของจีโฮบ่งบอกว่างอนมากจริงๆ พอเขาทำท่าจะหันหนีไปอีกครั้งฉันก็คว้าเสื้อยูนิฟอร์มสีเทาของเขาเอาไว้

“เดี๋ยวสิ!!”

เขาชะงักฝีเท้าแล้วหันกลับมาด้วยใบหน้าที่ยังตึงอยู่

“คิดว่าฉันจะต้องง้อนายหรือไงยูจีโฮ”

“ก็ต้องเป็นแบบนั้นสิ พี่เป็นฝ่ายจำไม่ได้นี่นา”

“ฟังนะ!!”

“อื้อ ผมกำลังฟัง”

“เรื่องแบบนั้น... ฉันจะไปจำได้ยังไงล่ะ ก็พอครบอาทิตย์หนึ่งนายก็เอาดอกไม้มาให้ ครบเดือนหนึ่งก็มีเป่าเค้ก ครบสองเดือนก็แลกแหวนคู่ ถ้ารู้ว่านายจะนับครบรอบแบบรายเดือนด้วย ฉันจะได้จดเอาไว้”

“...”

เข้าเม้มปากเป็นเส้นตรงโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ

“นายเป็นอะไร”

“เปล่า ช่างมันเถอะ ผมคง...จริงจังมากไป...ก็เท่านั้นเอง”

จีโฮพูดพร้อมกับเกาหัวแกรกๆ แล้วหันไปทางอื่น ฉันเริ่มรู้สึกผิด ที่จริงแล้ว...ฉันสินะที่เป็นฝ่ายผิด รู้สึกเหมือนกับว่าที่ฉันให้เขามันน้อยเกินไป เทียบกับความใส่ใจที่จีโฮมีให้ฉันแล้วยิ่งทำให้รู้สึกเศร้าใจ

“ไม่มีคำว่ามากไปหรอกจีโฮ ฉันต่างหากล่ะที่ใส่ใจความรู้สึกของนายน้อยเกินไป”

“นี่เรามายืนพูดเรื่องอะไรกันล่ะเนี่ย”

“อ๊ะ!! นั่นสินะ”

“งั้นเลิกเรียนไปกินไอติมกันเหอะ อากาศร้อนเป็นบ้า!!”

“ไอติมเหรอ”

“iberry แล้วกัน ใกล้โรงเรียนเธอดี”

“นี่นายเรียกฉันว่าเธอเรอะ!!! อีกอย่างฉันเรียนมหาวิทยาลัยแล้วนะ ไม่ใช่โรงเรียน!!!”

“เออ ก็เรียนเหมือนกันแหละน่า!!”

“ไม่เหมือนซักหน่อย!!”

“ไม่เหมือนก็ไม่เหมือน”

“สี่โมงแล้วกัน”

“โอเค งั้น...ผมไปล่ะนะ”

ว่าแล้วจีโฮก็หันหลังเดินไปที่ประตู ฉันยืนมองตามรอจนกว่าเขาจะออกนอกประตูมหาวิทยาลัยไป แต่พอจีโฮเดินไปหยุดที่หน้าประตู เขาก็หันกลับมา

“นูนา!!”

เสียงตะโกนของจีโฮทำให้ฉันรู้สึกเคอะเขินเล็กน้อย อะไรกันอีกล่ะเนี่ย

“อะไรของนายฮะ!!”

ฉันตะโกนกลับไปบ้าง เพราะเขายืนอยู่ตรงหน้าประตูแน่ะ

“ลืมไปว่าเอาของมาให้”

“ฮะ!!”

“รับให้ดีนะ!!”

เขาพูดก่อนจะทำอะไรบางอย่างออกมาจากด้านหลัง ฉันชะเง้อมอง กลัวว่าจะมีอะไรพิสดารตามมา ก็ตอนนี้ดูเหมือนว่าทุกคนในมหาวิทยาลัยกำลังจับจ้องเราสองคนอยู่ น่าอายจริงๆ แล้วจีโฮก็เอามือที่กำไว้ที่ปากก่อนจะเขวี้ยงมา

“รับเร็ว!!”

“หา?”

ฉันตาลีตาเหลือกมองหาอาหารที่เขาโยนมา แต่ก็พบเพียงอากาศ

“ตาแตกหมดแล้ว ทำไมไม่ยอมรับ!!”

ฉันก้มลงมองที่พื้นอย่างลนลาน แต่ก็ไม่เห็นอะไร

“บ้าหรือเปล่า นายโยนอะไรมา ไม่เห็นมีเลย”

“งั้นเอาใหม่ รับให้ดีล่ะ”

จีโฮพูดพร้อมกับทำท่าส่งจูบมาให้ฉัน ว้ากกกกกก!! ทำบ้าอะไรเนี่ย ฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังแว่วมา บ้าชะมัด!! ทำอะไรของนายเนี่ย ฉันเต้นผางๆ อย่างร้อนใจ นายวุ่นวายนี่คิดจะทำให้ฉันขายหน้าสินะ ดีล่ะ!!

ฉันทำหน้าเบิกบานกระโดดรับจูบจากจีโฮ จากนั้นก็ปาลงพื้นแล้วกระโดดเหยียบ นี่แน่ๆ โฮ่ๆ รู้สึกตัวโตขึ้นมาทันที

“ใจร้ายยยยย”

จีโฮเอามือขยี้ตาทำท่าร้องไห้แล้ววิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว ฮ่าๆ นายวุ่นวายนี่! ฉันยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี จากนั้นก็เดินกลับขึ้นตึกเพื่อไปเรียนต่อ แต่รู้สึกว่าทุกคนจะให้ความสนใจกับเรื่องของฉันซะเหลือเกิน น่าอายจัง ตอนเดินขึ้นมาก็มีเสียงซุบซิบนินทา แต่ประสาทหูอย่างฉันไม่มีทางปล่อยให้เล็ดลอดไปได้หรอก

“ดีจังเลยนะมีแฟนเด็กๆ เนี่ย ฉันอยากมีบ้างจังเลย”

“แถมยังหล่อน่ารักซะด้วยนะ ฮึ่ย!! ทำไมฉันไม่มีอย่างนั้นบ้าง”

“ถ้าได้คนหล่อแบบนั้นเป็นแฟน ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาด”

“ว่าแต่เขาเหมือนนักร้องเกาหลีจัง”

“วงที่มีคนเยอะๆ ที่เธอกรี๊ดน่ะเหรอ”

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)