Friend Relation สัมพันธ์รักกับดักร้าย (TheLittleFinger)

An interpersonal relationship
is an association between two or more people
that may range from fleeting to enduring.
ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล

คือความสัมพันธ์ของบุคคลอย่างน้อยสองคนหรือมากกว่า

ซึ่งสามารถจบลงได้เมื่อถึงเวลา

Third of Relationship
‘Friend'

'บางครั้ง...ความรักที่ฉันแสวงหามาตลอด อาจไม่ใช่อนาคตที่มั่นคง
แต่เป็นการแสดงให้เห็นถึงความสำคัญของอีกฝ่ายต่างหาก'

'บางครั้ง...สิ่งที่จำเป็นสำหรับความรักมันไม่ใช่เพียงแค่อารมณ์ฉาบฉวย
แต่เป็นความพร้อมที่จะก้าวเดินไปด้วยกันต่างหาก'

‘บางครั้ง...ความรักมันไม่จำเป็นต้องทำอะไรที่ยิ่งใหญ่เลย
เพียงแค่สามารถตอบสนองความรู้สึกโหยหาและเติมเต็มกันได้ต่างหาก

บทนำ

เสียงสะท้อนเบาๆ จากการเคลื่อนไหวของผืนนํ้ากว้างตรงหน้าคือสิ่งช่วยยํ้าเตือนว่าขณะนี้เธออยู่ที่ไหน...

ฤดูใบไม้ร่วงกำลังคืบคลานเข้ามาทีละน้อย ลมโชยพัดผ่านสายน้ำ ภูเขา และเหล่าต้นไม้สูงโดยรอบ อุณหภูมิรอบกายเริ่มเย็นลงจนสัมผัสได้ถึงการแปรเปลี่ยนของฤดูกาล หากแต่ในยามนี้เธอกลับไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็นใดๆ เลยแม้แต่น้อย...และเธอเองก็รู้ดีว่าเหตุผลที่เป็นเช่นนั้น ไม่ใช่เพราะแจ็กเก็ตกันหนาวที่ถูกออกแบบมาอย่างดีสำหรับกิจกรรมกลางแจ้งในฤดูหนาวที่เธอกำลังสวมอยู่เพียงอย่างเดียว...หากแต่เป็นเพราะอ้อมแขนและไออุ่นที่เธอได้รับมาจากใครบางคนเมื่อครู่นี้ต่างหาก...

และเธอรู้ดีแก่ใจ...ว่านั่นเป็นสิ่งที่ไม่สมควร...

"คุณไม่เป็นอะไรแน่นะ^,,

แต่ทว่า...น้ำเสียงทุ้มต่ำติดแหบน้อยๆ แสนเซ็กซี่นั่น กับดวงตาสีน้ำตาลทรงเสน่ห์ที่มองจ้องมายังเธออย่างแสนห่วงหา กลับเหมือนสิ่งที่ช่วยเร่งปฏิกิริยาบางอย่างในร่างกายให้ความรู้สึกไหวหวั่นที่พยายามหักห้าม กลับเพิ่มพูนมากยิ่งนี้น

"ไม่ค่ะ คุณต่างหากที่น่าจะเจ็บ"

"ผมไม่เป็นอะไรหรอก บอกแล้วไงว่าผมแข็งแรงพอน่ะ ผมห่วงคุณมากกว่าตัวเองซะอีก ขืนพาคุณมาแล้วปล่อยให้คุณเป็นหวัดหรือบาดเจ็บ ผมคงได้รู้สึกผิดไปตลอดแหงๆ^,,

"ฉันไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอกค่ะ"

อวัยวะที่ถูกซ่อนไว้ลึกภายในอกเต้นไหวรัวถี่ด้วยความหวั่นไหว...

นั่นเป็นอาการที่เธอไม่ชอบใจเอาเสียเลย...หากทว่า...คำพูดของเขากับความห่วงใยที่เขาส่งมายังเธอ ทำให้เธอไม่อาจห้ามอาการพวกนั้นเอาไว้ได้

"แน่สิ คุณสำคัญแน่"

...สิ่งเหล่านั้นช่างมีอิทธิพลต่อหัวใจของเธอเหลือเกิน

"ฉันไม่ได้..."

"คุณสำคัญ"

ยิ่งพยายามซ่อนสายตาลงตาเพื่อปฏิเสธอาการหวั่นไหวที่เกิดขึ้นมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกได้ชัดเจนถึงสิ่งที่เป็นไปในอกมากขึ้นเท่านั้น...โดยเฉพาะเมื่อยามที่ปลายนิ้วเย็นแตะมายังปลายคางของเธออย่างแผ่วเบา

แล้วสิ่งที่เธอไม่อยากให้เกิดและพยายามอย่างยิ่งที่จะฝืนก็พลันเกิดขึ้น...

ให้ตายสิ เธอรู้ดีว่ามันไม่ควรเกิด...มันไม่ควร...

เพียงแต่...สุดท้ายเธอก็ท่าได้แต่เพียงปล่อยให้มันเป็นไป ปล่อยให้มันเกิดขึ้นไปตามส่วนลึกในหัวใจ...ที่เธอเองก็แอบปรารถนาถึงมันอยู่เช่นกัน

และนั่นคือจุดเริ่มต้น...

ใช่...เธอมั่นใจว่านั่นจะต้องเป็น 'ส่วนหนึ่ง^, ของจุดเริ่มต้นทั้งหมด

1

Starting

เสียงของประตูกระจกแบบอัตโนมัติที่ดังขึ้นเบาๆ เรียกให้หญิงวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของร้านเงยขึ้นจากการตรวจภาพสเก็ตช์ในมือมายังฉันพร้อมเผยรอยยิ้มกว้าง

"คุณเกเบรียล"

"ฉันมารับชุดแทนคุณแม่น่ะค่ะคุณฮันนา" ฉันแย้มยิ้มหวานตอบขณะขยับเดินเข้าไปภายในร้าน "พอดีท่านยังยุ่งอยู่กับการเตรียมงานของสมาคม ฉันก็เลยอาสามารับให้แทนน่ะค่ะ^,,

"งานสมาคม? อ้อ จริงสินะคะ งานประจำปีของสมาคมสตรีแห่งเพอร์กินส์จะมีขึ้นวันมะรืนแล้วนี่นา ถ้าอย่างนั้นคงไม่แปลกล่ะค่ะ คุณแอนน์ต้องยุ่งกับการเตรียมงานปีนี้น่าดู ยิ่งปีนี้เธอได้รับเลือกให้เป็นประธานของสมาคมด้วยนี่นา" ฮันนาพยักหน้ายิ้มรับอย่างเข้าใจ ก่อนหันไปสั่งให้พนักงานในร้านเข้าไปนำชุดที่ว่านั้นมาให้ฉัน

ทุกคนในเมืองต่างรู้ดีว่าแอนน์ เดอมาโค แม่ของฉันเป็นผู้หญิงที่งามสง่าและมีระเบียบมากแค่ไหน พูดตรงๆ คือแม่เป็นคนประเภทเพอร์เฟ็กชั่นนิสต์ ดังนั้นจึงไม่มีอะไรที่ท่านจะยอมปล่อยผ่านไปได้ง่ายๆ หากไม่ได้รับการตรวจสอบให้ดีเสียก่อน ความผิดพลาดเพียงเล็กน้อยที่เกิดขึ้นกับงานที่ข้องเกี่ยวกับท่านอาจทำให้ท่านถึงกับลมจับไปเลยก็เป็นได้ และเพราะแบบนั้น...ในปีนี้บรรดาสาวๆ ทุกคนที่เป็นสมาชิกของชมรมสตรีแห่งเพอร์กินส์ซึ่งถึอเป็นชมรมที่มีขนาดใหญ่และมีความสำคัญมากชมรมหนึ่งของเมืองเพอร์กินส์จึงพากันยินยอมพร้อมใจเลือกท่านให้ขึ้นรับตำแหน่งประธานของสมาคม และนั่นล่ะ...ฉันรู้เลยว่าแม่ดีใจมากแค่ไหน การได้เป็นประธานของสมาคมสตรีถือเป็นความฝันอันยิ่งใหญ่อย่างหนึ่งของท่านก็ว่าได้

"ว่าแต่...ดิฉันได้ข่าวว่าปีนี้คุณเกเบรียลจะเป็นคนกล่าวสุนทรพจน์ เพื่อเปิดงานอย่างนั้นใช่มั้ยคะ ยอดไปเลยนะคะนั่น"

"ความจริงฉันแค่ขัดคุณแม่ไม่ได้มากกว่าน่ะค่ะ" ฉันหัวเราะเบาๆ นึกถึงตอนที่แม่พูดกับฉันด้วยสีหน้าค่อนข้างจริงจังเมื่อเกือบเดือนก่อน เรื่องที่ท่านตัดสินใจให้ฉันเป็นหนึ่งในผู้กล่าวสุนทรพจน์ช่วงเปิดงานของงานสมาคมสตรีปีนี้ ตอนนั้นฉันแทบสำลักชาดาร์จีลิงที่กำลังจิบอยู่ด้วยซํ้าไป

"อย่าพยายามถ่อมตัวเลยค่ะคุณเกเบรียล" ฮันนาแย้มยิ้มกว้าง มองฉันด้วยดวงตาเป็นประกายแห่งความชื่นชม "คุณน่ะเป็นบุคคลตัวอย่างของคนในเพอร์กินส์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว คนทั้งเมืองนี้ต่างก็รู้กันดีทั้งนั้นล่ะค่ะ คุณทั้งเรียบร้อย งามสง่า กิริยาวาจาก็ดีเสมอต้นเสมอปลาย เชื่อเถอะค่ะว่าไม่มีใครเหมาะสมกับการเป็นคนกล่าวสุนทรพจน์ให้กับสมาคมสตรีได้ดี เท่าคุณเกเบรียลแล้วล่ะค่ะ"

"อย่ายอแบบนี้กันเลยค่ะ"

"จากใจจริงทั้งนั้นค่ะ" ฮันนายิ้มกว้างอีกหนก่อนผายมือไปยังโซฟาสีขาวสะอาดมุมหนึ่งของร้าน "โปรดนั่งรอก่อนสักครู่นะคะ"

ฉันพยักหน้ารับและเดินไปนั่งรอที่โซฟาตามคำเชิญของฮันนา สายตาเหลือบไปเห็นนิตยสารรายสัปดาห์ที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกใสตรงหน้า จึงหยิบขึ้นมาดูเพื่อคั่นเวลาระหว่างรอ

ครอบครัวลาฟลินประกาศวันหย่าอย่างเป็นทางการแล้ว...อ่านต่อ หน้า 17

ฉันพ่นลมหายใจออกช้าๆ ด้วยความรู้สึกใจหาย หลังเห็นภาพสีขนาดใหญ่ของคู่สามีภรรยาลาฟลินถูกตีพิมพ์อยู่บนหน้าแรกของนิตยสารพร้อมข้อความบางส่วนที่ถูกตัดออกมาเพื่อจูงใจ ชวนให้พลิกเปิดหน้าหนังสือไปยังหน้าที่ระบุเอาไว้เพื่ออ่านเนื้อข่าวเพิ่มเติม

จากประเด็นอื้อฉาวที่ยังไม่จบสิ้นดีของซิลเวีย ลาฟลิน หนึ่งในลูกสาวฝาแฝดคนดังแห่งตระกูลลาฟลินที่มีต่ออีสเตอร์ ไวลด์เดน เพื่อนรัก และเรคเนล แอชฟอร์ด คู่หมั้นของเธอ รวมทั้งข่าวการตั้งครรภ์โดยไม่พึงประสงค์ที่ต่อมาทราบว่าเป็นเพียงอาการปวยจากความเครียดและ โรคกระเพาะนั้น ในตอนแรกครอบครัวลาฟลินกล่าวว่าพวกเขามีแผนจัดแถลงข่าวเพื่อคลายข้อสงสัยทั้งหมด หากแต่ยังไม่ทันถึงกำหนดเวลาจัดงานดี ประเด็นข่าวร้อนก็เกิดขึ้นอีกหน เมื่ออาร์เวนและจอร์แดน คู่สามีภรรยาลาฟลินประกาศยุติความสัมพันธ์ระหว่างกัน โดยมีการกำหนดวันหย่าอย่างเป็นทางการในช่วงสิ้นเดือนนี้ แม้ว่าจะไม่มีเหตุผลที่ชัดเจนในการยุติความสัมพันธ์ดังกล่าวจากทั้งสองฝ่าย แต่ข่าววงในกลับอ้างถึงประเด็นด้านการนอกใจของจอร์แดน ลาฟลิน ผู้เป็นสามี...

ฉันปิดนิตยสารในมือก่อนวางมันกลับลงบนโต๊ะ ความรู้สึกหวั่นไหว และเบื่อหน่ายปะปนอยู่กับความรู้สึกไม่พึงพอใจที่ไม่เคยแสดงออกให้ใครเห็น

เป็นแบบนี้ทุกครา...เรื่องอื้อฉาวไม่เคยเงียบลงได้ง่ายๆ เลย... โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเหล่าผู้คนในเมืองนี้..

"น่าใจหายนะคะ" น้ำเสียงไม่สบายใจดังขึ้นเมื่อฮันนาทิ้งตัวลงนั่งยังโซฟาเดี่ยวที่ตั้งเยื้องไปจากฉันเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะถอนหายใจช้าๆ "ดิฉันเคยคิดว่าทั้งคู่รักกันมากแท้ๆ"

...รักกันมากงั้นเหรอ

ไม่ใช่หรอก...ในฐานะที่ฉันรู้จักครอบครัวลาฟลินมานาน ฉันจึงรู้ดีว่าคำว่า 'รักกันมาก^, นั้นเป็นเพียงแค่ฉากหน้าของครอบครัวลาฟลินเท่านั้น แต่ในความเป็นจริงแล้วมันแสนจะเปราะบางและมืดมน ซํ้ายังพร้อมที่จะแตกหักออกเมื่อใดก็ตามที่ถึงขีดสุด

"นั่นสิคะ" แต่สิ่งที่ฉันทำคือคลี่ยิ้มบางพร้อมพยักหน้ารับไปตามสิ่งที่ฮันนาคิด

"ว่าแต่ว่า...เรื่องระหว่างคุณอีสเตอร์กับคุณซิลเวีย..."

"ฉันไม่ควรพูดเรื่องนั้นหรอกค่ะ" ฉันตอบแทรกขึ้นทันทีเมื่อรู้ดีว่าคำถามนั้นกำลังนำไปสู่หัวข้อสนทนาอะไร "ฉันหวังแค่ว่าอีสเตอร์จะกลับมาในเร็ววันนี้"

"นั่นสินะคะ" ฮันนายิ้มรับแห้งๆ แม้น้ำเสียงที่ฉันเอ่ยออกไปจะแปลกไปกว่าเดิมเพียงแค่เล็กน้อย แต่แน่นอนว่าฮนนาสามารถสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจจางๆ ที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้น...การไวต่อความรู้สึกของลูกค้าถือเป็นทักษะสำคัญที่ผู้เป็นเจ้าของกิจการควรมีเป็นอย่างยิ่ง โดยเฉพาะเมื่อพวกเธอต้องการทำการค้ากับบรรดาลูกค้ามีระดับและพร้อมจะจ่ายเงินใน

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)