Princeton’s Girl ตำแหน่งเจ้าของหัวใจยกให้ยัยจอมซ่าส์

 

ลาจากไป

"พอแค่นี้ละกัน ฉันเมื่อยมือละ"

สถิติตบฟรีไม่มีจำกัดหยุดลงที่เจ็ดที คู่แข่งตัวฉกาจของฉันสะบัด ฝ่ามือขวาเล็กน้อยคลายความเมื่อยล้า ฉันยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดเลือดที่ไหลซึม จากมุมปาก แสบชะมัด นี่จะเป็นบทเรียนให้ฉันไม่เที่ยวพูดโดยไม่คิดหน้า คดหลงอก

"ไว้แข่งคราวหน้าเรามาพนันกันอีกนะ AA ฉันไม่ได้ตบใครมันส์มือ ขนาดนี้มานานแล้ว อ่าๆ^,, คู่แข่งหัวเราะเย้ยหยันให้เจ็บจี๊ดไปถึงขั้วหัวใจ พูดแบบนี้คิดว่าฉันจะแข่งแพ้อีกหรือไง ไม่มีวัน¹ซะล่ะ!

"บ๊ายบาย ย้ยขี้แพ้"

คู่แข่งหันหลังเดินจากไป ฉันกำมือแน่น สั่นเทิ้มไปทั้งร่าง ไม่เคย มีใครเรียกฉันว่ายัยขี้แพ้มาก่อน คอยดูเถอะ ฉันจะโยนคำนี้กลับใส่หน้า และเอาเลือดหล่อนมาสังเวยฝ่ามือฉันให้จงได้

"แข่งครั้งหน้าคนที่แพ้จะต้องเป็นเธอ ยัยเรไร!"

โอย เจ็บบบ T_T

1

ยัยฝันร้าย

ฉันซื่อทอฝัน เพื่อนๆ เรียกยัยฝันร้าย แฟนญาติเรียกยัยฝันผวา น้องสาวเรียกยัยพี่ฝันสยอง พ่อแม่เรียกลูกฝันเฟื่อง อาจารย์เรียกแม่ฝัน กลางวัน

เอ้ ช่วยเรียกซื่อฉันให้มันถูกๆ หน่อยเร่! -_-A เห็นฉันบู๊แหลก ไม่เข้ากับซื่อเพราะๆ ที่ฟังดูเป็นสาวหวานอย่างทอฝันเลยพากันแปลงซื่อ เรียกไปต่างๆ นานาตามใจชอบ แต่จะว่าไปสภาพของฉันในตอนนี้ก็ไม่ต่าง กับซื่อไม่เป็นมงคลที่คนรอบข้างตั้งให้เลย ชีวิตฉันกำลังตกอยู่ในฝันร้ายชัดๆ แรกเลย...หน้าฉันบวมปูดเป็นลูกมะนาวดอง

                        ตามด้วย...ฉันไม่อยากกลับบ้านให้แม่เห็นใบหน้าซวนสยอง ฟังแม่

บ่นจนฉันสยิวว่าจะโดนฟาดซํ้า

และสุดท้าย...ฉันไม่มีที่ไป สองอาทิตย์ที่อาศัยเป็นเห็บเกาะอยู่ใน อพาร์ตเมนต์ของปลายฟ้าญาติฉันก็เกรงใจเธอจะแย่อยู่แล้ว คงได้เวลาจรลี เลียที ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่บ้านตัวเอง เพราะแม่ไม่ชอบเอามากๆ ที่ฉัน ขยันหารอยแผลมาฝากไว้ที่ใบหน้าอยู่เป็นนิจ ฉันขี้เกียจฟังเลียงบ่นกับ'โดน ฟาดด้วยไม้แขวนเสื้อเลยหลบมาอาศัยกับปลายฟ้า ตอนที่โทรไปขออนุญาต แม่มาอยู่กับปลายฟ้า แม่ก็ไม่ว่าอะไรเพราะเห็นว่าเป็นญาติกัน แต่ ตอนนี้แม่ซักโทรมาบ่นๆ ว่ารบกวนญาตินานไปแล้ว                                                                             เฮ้อออ ฉัน

ไม่ใช่เด็กมีปัญหานะ แต่ปัญหามัน^,ชอบสะแหล็นมาหา'ฉันอยู่เรื่อย "ข่าวร้าย! ข่าวร้าย!"

นั่นไง ยังไม่ท้นขาดคำ

"ถ้าเป็นข่าวร้ายก็เก็บไว้กับตัวเถอะ เคยได้ยินหรือเปล่าว่าคนที่ชอบ บอกข่าวร้ายจะพบเจอแต่เรื่องร้ายๆ ในชีวิต"

"เหรอ ฉันชอบชีวิตที่มีอุปสรรคขวากหนาม ยิ่งเยอะยิ่งสะใจ มันส์ดี" ยัยนี่มันโรคจิตมาโซคิสต์ -O- "เราถึงเป็นเพื่อนกันได้ไง AA"

ฉันไม่ค่อยแน่ใจว่า'พูดเสียดลียัยเพื่อนรักหรือตัวเองกันแน่ ไอ้เรามัน พวกนิยมความเจ็บปวด เรื่องดีๆ มีแต่บินผ่านไป เหลือทิ้งไว้แต่ความ เลวร้ายเป็นกระนุง

พิงค์ เพื่อนชี้เพื่อนตายของฉัน ตายในที่นี้หมายความตรงตามนั่น ใบหน้าสะสวยตามแบบฉบับนางเอกเกาหลี ผิวขาวตาโตปากแดงของหล่อน ประดับด้วยรอยเขียวซํ้าไม่แพ้ฉัน แต่ของพิงค์ดูดีกว่านิดหน่อยด้วยเมกอัพ ชุดใหญ่ล่งตรงจากเกาหลี ถึงยัยนี่จะบ้าดีเดือดขนาดไหนก็ไม่ละทิ้ง ความรักสวยรักงามประสาผู้หญิง ช่างต่างกับฉันเลียนี่กระไร "จะฟังมั้ยข่าวร้ายน่ะ"

"ว่ามาสิ"

ฉันเอนหลังพิงโซฟาในห้อง'ฝึกซ้อมเทควันโดที่ว่างเปล่าไร้เงานักกีฬา

มหาวิทยาลัย เจ้าพวกนั้น'ขี้เกียจมาซ้อม การแข่งเดือนหน้ามีหวังได้ปิ๋ว ตำแหน่งตัวจริงแน่ๆ กลุ่มของฉันผูกขาดเป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัยเข้า แข่งขันเทควันโดระดับประเทศมาโดยตลอด แต่ไอ้พวกน้องใหม่งี่เง่าที่เพิ่ง เข้ามาชอบก่อเรื่องหายนะไม่เว้นแต่ละวัน โค้ชเซนเลยมีทีท่าจะปั่นใจให้ กลุ่มนายลีวาย ศัตรูคู่อาฆาตกับกลุ่มฉันลงแข่งเป็นตัวจริงแทน คิดแล้วมันเดือดปุดๆ =_=A

"นายบาลตัวแสบไปก่อเรื่องอีกแล้ว คราวนี้ไปประทับรอยฝ่าเท้าด้าน หลังเสื้อขาวสะอาดของเด็กแว่นเรียนดีลูกอาจารย์ต่อยหอย หมอนั่นอ้างว่า เด็กแว่นพูดจาวอนบาทาเขา"

บาลอยู่ปีหนึ่งและเป็นตัวแสบนัมเบอร์วันของชมรมเรา ถ้าไม่นับฉัน น่ะนะ หึๆ

"พูดว่าอะไร"

"พวกรกโลก"

"บาลคงจะทังผิดมั้ง บางทีนายแว่นอาจพูดว่า 'ลืมพกร่ม^, ก็เป็นได้" "อืม นะ  ไม่รู้ล่ะ เรื่องมันก็เกิดไปแล้ว อธิการโกรธจนผมที่

โปะเจลทั้งกระปุกแทบลุกตั้งเลยล่ะ ขู่ว่าจะฟ้องโค้ชเซนให้ปลดพวกเรา ออกจากการแข่งขันแล้วให้เอากลุ่มลีวายเลียบแทน"

"ฉันก็จะเลียบพุงอธิการซะก่อนน่ะสิ -O-A"

"เฮ้ย เอาจริง 0_0"

"เปล่า ถึงจะเสียบก็เสียบไม่เข้าหรอก ชั้นไขมันหนาออกปานนั่น กลุ่มลีวายเพิ่งเข้ามาคัดตัวไม่นาน อย่าหวังจะแซงหน้าพวกเราที่อยู่ มาก่อนเลย ฉันไม่มีทางยอม"

ถ้าฉันอดเป็นตัวแทนเข้าแข่งเทควันโดระดับประเทศก็เท่ากับว่าอด ได้เอาคืนยัยเรไรในนัดล้างตาน่ะสิ ฉันไม่ยอม ><ว<

"แล้วจะทำไง โค้ชเซนโอนเอียงไปทางกลุ่มลีวายค่อนข้างมากแล้วด้วย พวกเราโดนเลียบแน่ๆ T^AT"

"เย็นนี้เรียกกลุ่มประชุมด่วนที่ร้านวัยปา ประกาศภาวะฉุกเฉิน!"

ลับหลังยัยพิงค์ไปไม่ถึงห้านาที กลุ่มตัวขัดแข้งขัดขาก็พากันเดินอาดๆ

เข้ามา

ลีวาย...บุคลิกเงียบขรึมกับท่าทางเย็นซาของเขาและการแยกตัวไป ไม่เข้าร่วมกลุ่มกับฉัน ทำให้กลุ่มของเขากับของฉันแข่งขันกันเป็นตัวแทน มหาวิทยาลัยไปแข่งเทควันโดระดับประเทศเรื่อยมา เรียกว่าญาติดีกัน ไม่ได้นั่นแหละ แมือของหมอนี่'ไม่ธรรมดาเลยล่ะ

แฟรงกี้...ร้ายสุดขั้วหากก็หล่อสุดขีดด้วย (แอบเซ็ง) ผมลีนํ้าตาลไหม้ ที่ซี้ไปคนละทิศคนละทางไปกันได้ดีกับมาดกวนๆ ของเขาประหนึ่งหนูเน่า กับท่อนํ้าทิ้ง แต่ที่เกลียดที่สุดคือหมอนี่ชอบมากะลิ้มกะเหลี่ยฉัน =_= และสุดท้าย ยัยเหมย...ศัตรูคู่แค้นหมายเลขสองของฉัน เราต่าง ไม่ถูกชะตากันตั้งแต่วันรับน้องตอนปีหนึ่งแล้ว แถมยัยนึ่ยังมาอยู่ชมรม เทควันโดเหมือนกันอีก แต่ที่ผ่านมาหล่อนยังไม่เคยเอาชนะฉันได้เลย "นอกจากไม่สวยแล้ว เธอยังขยันทำให้ตัวเองอัปลักษณ์อีกนะ โถๆ^,, กรอด- เฉยไว้ทอฝัน ปล่อยให้ยัยเหมยพล่ามหาวิมานไปคนเดียว กรอดๆ

แผลพวกนี้มาจากนิสัยชอบแล่หาเรื่อง เอ๊ย ชอบช่วยเหลือเพื่อนพ้อง พอดีว่าเพื่อนของเพื่อนพิงค์เกิดไปมีเรื่องอีท่าไหนกับรุ่นพี่ปีสามก็ไม่รู้เลย เจอรุมตุ้บตั้บในห้องนํ้าหญิง ฉันกับพิงค์บังเอิญผ่านไปเลยร่วมด้วยช่วยกัน โดนตุ้บตั้บอีกแรง ยัยรุ่นพี่แรงดีอย่างกับข้างตกมัน หน้าฉันก็เลยลงเอย เยี่ยงนี้แล เจ็บซี้ดๆ แล้วยังไม่นับรวมความเลียหายที่ยัยเรไรก่อไว้อีกนะ TAT

"ฉันต้องการคุยกับเธอเรื่องการแข่งรายการระดับประเทศเดือนหน้า" ลีวายตรงเข้าประเด็น เขาเป็นคนใช้สมองมากกว่าใช้กำลังซึ่งตรงข้ามกับ ฉันโดยลิ้นเซิง           แต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอก ฉันจะเลียตำแหน่งตัวจริงที่

กลุ่มฉันผูกขาดให้กลุ่มของหมอนี่ไปไม่ได้

"ไม่เห็นมีอะไรต้องคุยนี่ ตัวผู้เล่นกำหนดไว้แล้ว ฉัน ธันวา แล้ว ก็บาล"

"เสียใจด้วยเบบี๋ เคยได้ยินมั้ยว่าโลกนี้ไม่มีความแน่นอน AA" แฟรงกี้หัวชี้โด่ชี้เด่สอดขั้นมา

"อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นไอ้แยงกี๋^, -0-"

"ฉันชื่อแฟรงกี้ ถ้าเธอไม่เรียกให้ถูกๆ จะ'โดน'จูบเอานะอันนี่ AA" กร๊าซซซ! ไปตายซะ ไอ้แยงกี้หัวเม่น!

"ก็ลองสิ ฉันจะตบให้ผมเข้าทรงเลย" ฉันขู่ฟ่อ "ฮู่ว ตบจูบ แนวถนัดฉันเลย อ่าๆ^,, เขาหัวเราะร่า -_-A "แฟรงกี้ แกช่วยหุบปากสักนาที ให้ฉันพูดธุระเสร็จแล้วค่อยตบจูบต่อ" ลีวายขัดกี้นอย่างรำคาญ

"ได้ครับคุณเพื่อน" เขารับปากแต่ก็ไม่วายยักคิ้วหลิ่วตาใส่ฉัน ลีวายสาวเท้าเข้ามาขณะที่ฉันนั่งไขว้ขาอยู่บนโซฟา เขาไม่นั่งและ ฉันก็ไม่เชิญ

"โค้ชเซนเปลี่ยนใจให้มีการประลองคัดเลือกตัวแทนกันใหม่"

"เขาเลือกไปแล้ว ฉันไม่ยอม ฉันจะประท้วง ฉันจะก่อม็อบ =<ว=" ฉันสติแตกไปแล้วค่ะพี่น้อง กว่าจะได้เป็นตัวแทน ฉันต้องผ่านอะไร มามากมาย เส้นทางที่อาบไปด้วยเลือด เลือด และเลือด โอ้ว เลือดดด ฉันต้องซ้อมอย่างหนัก พอเหนื่อยก็พักไปร้องคาราโอเกะลังสรรค์ พอเหล้า เข้าปากพรรคพวกก็พาไปก่อเรื่อง และนั่นคือที่มาของการนองเลือด =_= ไม่เกี่ยวทางตรงก็ทางอ้อมล่ะนะ

"เธอจะก่อม็อบเผาบ้านโค้ชก็ช่าง ยังไงพวกฉันก็จะไม่ทิ้งโอกาส" "นายมาเพื่อบอกว่าจะท้าแย่งตำแหน่งตัวแทนจากพวกฉันไปหน้า ด้านๆ น่ะเรอะ^,,

"จะว่าอย่างนั่นก็ได้ แต่ที่หน้าด้านกว่าคือพวกเธอที่เที่ยวก่อเรื่องแล้ว ไม่รับผิดชอบตัวเองด้วยการถอนตัวไปซะ" ยัยเหมยกี้หน้าฉัน ฉันเกลียด เวลาที่ใครมากี้หน้าด่าปาวๆ เนี่ย "เธออยากหาเรื่องหรือไง"

ฉันลุกพรวด ย่างสามขุมเข้าหาคู่แค้นเก่าแก่ ลีวายก้าวมาขวางฉันไว้ "หลบไป อย่ามายุ่งเรื่องของผู้หญิง"

"ขอบคุณที่ปกบ้อง ฉันดูแลตัวเองได้จ้ะลีวาย" ยัยเหมยทำแอ้บแบ๊ว     ซะน่าคลื่นไล้ ถ้าอยู่กันตามลำพัง ยัยนี่ปรี่เข้าใส่ฉันเหมือนกระซู่สติแตก

ไปแล้ว

"จบเรื่องแล้ว ไปเถอะ" ลีวายเดินจากไปพร้อมกับยัยเหมยที่ติดสอย ห้อยตามไปติดๆ

"เอ้ ฉันบอกว่าไม่ยอมไงเล่า!"

ฉันตะโกนไล่หลังสองคนนั่น แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกขนลุกชันที่ท้ายทอย นายแฟรงกี้ยังอยู่นี่หว่า สายตาระยิบระยับที่หมอนี่มองมาทำเอาขนแขน ฉันลุกซู่ซ่าไปหมดเล้ย

"ดูๆ ไปเธอก็น่ารักเหมือนกันนะ"

แหยะ แหวะๆๆ

"ฉันไม่สวยไม่น่ารัก มีแต่กำปั้นน่ะจะเอามั้ย" ฉันชูหมัดหรา "ว้าว ฉันรักความท้าทาย ฉันจะทำให้เธอมาสยบแทบเท้าฉัน มายดาร์ลิ้งก์"

หมอนี่มัน...¹ไม่มีคำบรรยาย "รีบไปก่อนที่ฉันจะเตะโด่งนายดีกว่า แยงกี้งี่เง่า"

"จุ'ๆๆ ความจำสั้นอย่างนี้เดี๋ยวมีจูบสั่งสอน"

อีตาแฟรงกี้กระหยิ่มยิ้มย่องคว้าแขนฉันหมับ ฉัน^,ขยับขา'ขึ้นหมาย จะดีเข่าให้หมอนี่หน้าเขียว แต่เขากลับหมุนตัวพลิ้วหลบมาสวมกอดฉันจาก ข้างหลัง อ๊าก เลียท่า "ปล่อย!"

"ขอจุ๊บก่อนหนึ่งที"

แฟรงกี้โรคจิตโน้มใบหน้าลงมา ในเสี้ยววินาทีก่อนที่จะถูกเขา ล่วงละเมิด ฉันยกแขนขึ้นสูงแล้วถองศอก'ใส่ท้องเขาสุดแรงตังอั้ก แฟรงกี้ ร้องโอ้ก จุกรับประทาน

"ทีหน้าทีหลังอย่ามาแหย็มกับฉัน"

ฉันถอยออกมาชื่นซมผลงาน มองนายแฟรงกี้ตัวงอกุมท้องร้อง โอดครวญด้วยความสะใจ

"ว้า ฉันตกหลุมรักเธอซะแล้วล่ะ มายเลิฟ จุ๊บๆๆ"

ถ้านี่เป็นการ์ตูน ดวงตาของเขาก็จะเป็นรูปหัวใจวิ้งๆ น่าสะอิดสะเอียน

 

          (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)