Old Miss Diary บันทึกนี้มีรัก เล่ม 02

"วันที่ 14 เดือนนี้เป็นวันวาเลนไทน์ คงรู้กันแล้วใช่มั้ยว่าทีมของเราจะ ออกอากาศสดเป็น special edition รายการอื่นๆ ก็คงจะพูดคุยเกี่ยวกับ วันวาเลนไทน์เหมือนกัน เพราะฉะนั้นรายการของเราต้องทำให้แตกต่างออกไป" ฮยอนอู มีจา และจียองกำลังอยู่ระหว่างการประชุมอย่างหน้าดำคราเคร่ง กับโปรเจ็กต์หินชิ้นนี้

"วาเลนไทน์เป็นวันที่ใครๆ ก็รู้จักกันดือยู่แล้ว เพราะฉะนั้นการที่เราจะ หาเรื่องที่พิเศษๆ ไม่ให้ซากับใครไม่ใช่เรื่องง่ายเลย"

"ดังนั้นเราต้องเชิญแขกมา จะได้เป็นการประซาสัมพันธ์ไปด้วย"

ฮยอนอูพูดพลางส่งสายตาไปที่มีจากับจียอง "งั้นก็ต้องเป็นคนที่ดังๆ ด้วยสินะ ใครดีล่ะ"

"เรนไง!"

สองสาวโพล่งขึ้นมาพร้อมกัน มีจาพยายาม¹ไม่สบตากับฮยอนอู ถึงจะ เข้าไปใกล้ๆ ก็แสร้งทำหน้าร่าเริงเอาไว้พลางฉีกยิ้มจนเห็นไรพัน

ฮยอนอูเห็นทำทางของมีจาก็หัวเราะคิก มีจาและจียองทำหน้าเคลิ้มฝัน ประหนึ่งได้เจอเรนไปแล้ว

"กรี๊ด!!!"

ยูนอาที่นั่งอยู่บนโซฟากรีดร้องด้วยความตื่นเต้นหลังฟังสองสาวโม้ "จริงเหรอ เรนจะมาจริงๆ น่ะเหรอ"

"อี๋ม! เขาจะมาจริงๆ!" ทั้งสามจ้องตากัน "กรี๊ดๆๆๆ!!!"

แล้วสามสาวก็กระโดดตัวลอยพร้อมกับส่งเสียงกรี๊ดลั่น และทำสงคราม ปาหมอนใส่กัน

"ดีจังเลย ถ้าเรนมาออกรายการ พวกเธอก็ต้องได้คุยกันอย่างสนิทสนม ด้วย'ใช่มั้ย"

แววตาของยูนอาเต็มไปด้วยความอิจฉา

"ถ้างั้น! ต่อไปฉันก็ทักเขาว่า hi! หรือไม่ก็ hello! ก็ได้น่ะสิ"

"บางทีอาจจะได้แลกเบอร์กัน แล้วก็..."

"ดื่มชากัน"

"ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง"

"ไม่แน่อาจจะได้ตกเป็นข่าวด้วยกันก็ได้"

มีจาและจียองกรี๊ดกร๊าดช่วยกันเสริมคนละประโยคสองประโยคอย่าง สนุกสนาน

"วันที่เรนมาออกอากาศฉันไปด้วยได้มั้ย" ยูนอามองเพื่อนทั้งสองอย่าง สนอกสนใจพลางส่งสายตาวิงวอนสุดฤทธิ์

"อืม จะมาก็ได้!" มีจาตอบอย่างเห็นใจ

"จริงเหรอๆๆๆ¹¹ ยูนอากระโดดขึ้นลงเหมือนเด็กๆ ได้ของถูกใจ

"แค่คิดว่าจะได้เจอเรนก็ใจเต้นแล้ว" จียองเองก็รู้สึกเหมือนฝันที่จะได้

พบเขา

"นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่จะได้เจอดาราแล้วใจเต้นเหมือนมีรถดับเพลิงวิ่ง ผ่านขนาดนี้!" มีจาเอามือทาบลงบนหน้าอก "สุดยอด คิดได้ไงเนี่ย รถดับเพลิง!"

ยูนอากับจียองยกมือขึ้นทาบหน้าอกดูบ้าง

"คิดเรื่องที่จะสัมภาษณ์ไว้บ้างแล้วใช่มั้ย" ฮยอนอูถามมีจา "ก็ว่าจะเจาะประเด็นวันวาเลนไทน์ในแบบส่วนตั๊วส่วนตัวของเรนน่ะค่ะ^,, มีจาพูดพลางจดโน้ตลงไปด้วย

"แต่ถ้าคำถามส่วนตัวเกินไปก็อาจทำให้เสียความรู้สึกได้นะ ลองเขียน เนื้อหาที่จะสัมภาษณ์มาให้ดูก่อน แล้วค่อยมาลงความเห็นกัน"

มีจาพยักหน้ารับ

ในคาเฟ่ มีจากำลังขะมักเขม้นเขียนอะไรบางอย่างลงสมุดโน้ต จียอง กับยูนอาเดินเข้าไปมองใบหน้าเคร่งเครียดนั้น^,ใกล้ๆ

"ถ้าเราถามอายุเค้าไปแล้วโดนถามกลับมาล่ะ เอาไงดี" มีจาเงยหน้า ขึ้นมาถามจียองกับยูนอา

"อายุเหรอ เป็นคำถามที่แทงใจจริงๆ"

จียองทำทำครุ่นคิดแล้วก็พยักหน้าหงึกหงัก แต่กังไม่ทันได้ตอบอะไร มีจาก็ตอบเองเสร็จสรรพ

"ก็บอกไปว่าสามสิบนั้นแหละเนอะ^,,

"นี่หล่อน!" ยูนอากับจียองมองด้วยสายตาเหยียดหยาม "หล่อนคิดว่าเรนอายุเท่า¹ไหร่กันยะ เค้าเกิดปี 82 ก็หมายความว่าเค้า เพิ่งจะยี่สิบสี่เท่านั้นเองนะยะ คิดดูสิ สามสิบกับยี่สิบสี่เนี่ยนะ"

"อืม...งั้นยี่สิบห้าเป็น¹ไง"

"นั้นก็เว่อร์ สักประมาณยี่สิบแปดดีกว่า อายุมากกว่าสี่ปีกำลังโอเคเลย เนอะ ให้อยู่ในช่วงยี่สิบเหมือนกันนี่แหละดี^,, ยูนอาเสนอบ้าง เพราะเห็นแล้วว่า เพื่อนสองคนของเธอคงจะคิดไม่ตกไปอีกนาน

"โอเค! ยี่สิบแปดก็ยี่สิบแปด ว่าแต่แล้วพวกเราจะดูเหมือนสาวอายุ ยี่สิบแปดมั้ยเนี่ย^,,

มีจาเห็นด้วยกับข้อเสนอของยูนอา แตกกังไม่วายกังวลอยู่ "เหมือนสิ! เหมือน" ยูนอากับจียองยีนกันเสียงหนักแน่นพลางรีบพยักหน้า โดยพร้อมเพรียงกัน

"เรื่องอายุเรียบร้อยแล้ว" มีจาเขียนเลข 28 ลงในสมุดโน้ต

"งั้นต่อไป...อืม...สเป็คของเรนต้องเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ ใจดี อยู่ด้วย

แล้วสบายใจ"

จียองขีดเส้นใต้บทสัมภาษณ์ของเรนที่ลงในนิตยสาร "ใจดี มีเสน่ห์ อยู่ด้วยแล้วสบายใจเหรอ ก็ต้องมีจาน่ะสิ" ได้ยินแล้ว มีจาอารมณ์ดีขึ้นมาทันที

"นี่ แต่ว่าไอ้ที่ลงในนั้นก็เป็นแค่บทสัมภาษณ์เท่านั้นเองแหละน่า สำหรับ ชายหนุ่มวัยยี่สิบสี่ มันต้องสาวสวยเซ็กซี่" ยูนอาพูดพลางพยักหน้าอย่างมั่นใจ "ใช่ เด้าเพิ่งจะยี่สิบสี่ งั้นพวกเราก็แปลงร่างเป็นพี่สาวสุดเซ็กซี่กันดีกว่า" มีจารีบจดรายละเอียดลงไปในสมุด

"แล้วเราจะถามพวกงานอดิเรกอะไรแบบนั้นมั้ย¹¹ จียองหวั่นว่าคำถาม จะน้อยเกินไปจึงลองเสนอความเห็นบ้าง

"งานอดิเรกเหรอ ไม่รู้เหมือนกัน อืม...คิดเผื่อไว้ด้วยดีกว่า"

ยูนอาและจียองพยักหน้าตามคำพูดของมีจา

มีจากำลังนั่งห่อช็อกโกแลตอยู่บนเตียงนอนอย่างตั้งใจ

"จีฮยอนอู! ฉันให้เพราะสงสารนายหรอกนะ!"

เรื่องเมื่อตอนกลางวันลอยขึ้นมาในหัว รุ่นพี่เห็นช็อกโกแลตที่โผล่ออก มาจากกระเป๋า ด้วยความตกใจ มีจาเลยบอกไปว่าเป็นของที่จะให้ฮยอนอู ถึง แม้ว่าจะไม¹มีอะไรเกิดขึ้น แต่เรื่องนี้ก็ยังคอยรบกวนจิตใจเธออยู่ดี

"เอาน่า ทำไปแล้วนี่ แต่ถ้ารุ่นพี่เอาไปบอกตาบ้านั้นล่ะ ทำไงดี โอ๊ย!! ไม่รู้ๆ แล้ว"

เฮ้อ ยังไงก็ดูเหมือนจะปล่อยให้เลยตามเลยไม่ได้สินะเนี่ย "นิสัยอย่างรุ่นพี่ต้องบอกโปรดิวเซอร์จีไปแล้วแน่ๆ ว่าเราจะให้ช็อกโกแลต งั้นโปรดิวเซอร์จี นี่ของนาย เอาไปซะ"

ไม่ได้อยากจะให้เลย ทำไมต้องมาทำแบบนี้ด้วยน้า มีจาถอนหายใจ แล้วเร่งมือห่อช็อกโกแลตต่อ

ฮยอนอูกวาดสายตาดูนุ่นดูนี่'ใน'ห้างสรรพสินค้า เลือกของไปหัวเราะไป เหมือนคนที่กำลังดีใจอะไรมากๆ และมาหยุดยืนยิ้มกริ่มอยู่หน้าร้านเสื้อผ้าหรู ร้านหนึ่งคนเดียว

"ผมซื้อของมาให้เป็นการตอบแทนเรื่องช็อกโกแลต" แบบนี้ธรรมดาเกินไป "ผมทนเป็นหนี้คุณไม่ได้หรอก" แบบนี้ไม่ดีแน่ "พอดีผ่านไปเจอก็เลยซื้อมาฝาก" อันนี้เข้าท่าแฮะ เขาอังคงยืนยิ้มแป้นคนเดียวเหมือนคนบ้า เมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตากับ พนักงานขายเข้า ฮยอนอูก็ตกใจหันขวับไปอีกทางทันที

และตอนนั้นเองที่สายตาของเขาไปสะดุดเข้ากับชุดที่สวยมากชุดหนึ่งซึ่ง ถูกแขวนโชว์เอาไว้ไนตูโชว์ในหัวของเขาลองจินตนาการถึงมีจาที่สวมชุดสวย นี้ขึ้นมาทันที

"ขอชุดนี้ครับ!" ฮยอนอูบอกพนักงานพร้อมกับซื้ไปที่ชุดนั้น "ไซส์ของคุณผู้หญิงที่จะใส่ประมาณไหนคะ"

ฮยอนอูพยายามนึกก่อนจะบอกพร้อมท่ามือตามความสูงและขนาดเอว ที่เคยสัมผัสมา

"เอ่อ เธอสูงประมาณนี้! แล้วเอวก็ประมาณนี้ครับ!"

"ถึงจะบอกอย่างนั้นก็เถอะค่ะ แต่ว่า..." พนักงานทำหน้าลำบากใจ ไม่น้อยเพราะอยากได้ขนาดที่พอดี เพื่อที่จะได้มั่นใจว่าชุดที่เธอขายจะสามารถ ใส่ได้จริงและพอดี

ฮยอนอูอ่านสคริปต์ในมือพลางแอบมองมีจาไปด้วย ความสูงไม่ค่อยเป็น ปัญหาเท่าไหร่ แต่ขนาดเอวนี่สิ ถ้าพอดีก็โอเคเลย "คุณมีจาเอวเท่า¹ไหร่ครับ"

อยู่ๆ ฮยอนอูก็ถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ท่าเอาคนถูกถามถึงกับตกใจ เพราะคาดไม่ถึงว่าคนอย่างฮยอนอูจะถามอะไรแบบนี้ได้ "ทะ...ทำไมเหรอคะ"

"หมู่นี้คุณดูผอมลงน่ะครับ"

"จริงเหรอคะ ฉันเอว 24 ค่ะ!" ได้ยินคนซมว่าผอมมีจาก็ยิ้มซะปากแทบ ฉีกถึงรูหู

"อืม...24 เหรอ!"

ฮยอนอูจ้องไปที่เอวของมีจาพร้อมกับพยักหน้า แต่มีจาร้อนตัว คิดว่า

ฮยอนอูรู้^,ว่าโกหกจึงบ่นอู้อี้

"แต่หมู่นี้ดูเหมือน'น่าจะประมาณ 25 ได้ล่ะมั้ง"

"25 เหรอครับ" เขาจ้องไปที่เอวเธออีกครั้ง ชักจะไม่แน่ใจ

"ก็ได้ๆๆ ฉันโกหกไปแค่นิดเดียวเอง! ความจริงฉันเอว 27 ค่ะ 27!"

ในที่ลุดมีจาก็โพล่งความจริงออกมาแล้วเดินกระฟัดกระเพียดออกจาก ห้องซ้อมไป ปล่อยให้ฮยอนอูเอ๋อไปพักหนึ่งก่อนจะเข้าใจอาการนั้น

แต่เอาเถอะ ตอนนี้ยังไงเขาก็รู้แล้วล่ะนะ มีจาเอว 27 นี่เอง ฮยอนอู นั่งยิ้มคนเดียวอีกแล้ว

ใบหน้าของมีจาและจียองเต็มไปด้วยความตื่นเต้น วันนี้พวกเธอจะได้เจอ เรนแล้ว

ตอนนั้นเองฮยอนอูถือถุงที่ใส่ชุดสวยชุดนั้นเข้ามา ขณะที่กวาดสายตา ไปรอบๆ ก็เห็นกล่องช็อกโกแลตโผล่ออกมาจากกระเป๋าถือของมีจา รอยยิ้ม ผุดขึ้นมาบนริมผี!ปากของเขาทันที ในที่สุดเรนก็มาถึง "พี่! ไม¹ได้เจอกันนานเลยนะ"

เรนทักทายฮยอนอูด้วยความดีใจ

"มาแล้วเหรอ รู้จักกันไว้ซะสิ นี่คุณเชมีจา ดีเจของรายการเรา"

ฮยอนอูผายมือไปทางมีจา

"สวัสดีค่ะ! เซมี'จา ดีเจโอลมิสไดอารี่ค่ะ ถึงจะทำรายการโอลมิสไดอารี่ แต่อายุก็ไม่ได้มากขนาดนั้นนะคะ ฉันอายุยี่สิบแปดเท่านั้นเอง"

มีจาเบาเสียงตอนบอกอายุแล้วค่อยๆ เหลือบไปมองฮยอนอู "ครับ! สวัสดีครับ!" เรนทักทายด้วยทำทางสบายๆ "พี่! แนะน่าฉันด้วยสิคะ"

จียองที่ยืนอยู่ข้างๆ หักหลังมีจาโดยการเรียกเธอว่าพี่หน้าตาเฉย "นี่คิมจียอง วิศวกรของเราค่ะ!"

มีจาส่งสายตาอำมหิตไปยังจียองในขณะที่แนะน่าให้รู้จักกับเรน "ยังไม¹ได้ทานอะไรมาใช่นั้ยคะ งั้นเราออกไปกินข้าวเย็นแล้วคุยเรื่องที่

จะออกอากาศกันไปด้วยดีมั้ย"

 

มีจาทำท่าจะพาเรนออกไปจริงๆ

 

"จะ1ไปกินอะไรก่อนออกอากาศห้านาทีเนี่ยนะ"

 

ฮยอนอูตกใจกับคำซักซวนของมีจาจึงรีบทักท้วงเสียงดัง

 

"แหม รู้แล้วล่ะน่า! ใครจะไปไหนกัน" มีจาหน้างอนั่งลงบนเก้าอี้ตามเดิม

 

"จีฮุน* เดี๋ยวทำตามที่อธิบายให้ฟังนะ"

 

เรนพยักหน้าพลางยิ้มให้ฮยอนอูและตั้งใจฟังคำอธิบาย มีจากับจียองไม่สามารถละลายตาจากเรนได้เลย ขณะที่ทั้งคู่กำลัง เคลิบเคลิ้มกันอยู่นั่น มือถือของมีจาก็ดังขึ้น มีจาถอดแบตเตอรี่ออกโดยที่ยัง ไม่ทันดูด้วยซํ้าว่าใครโทรมา และมือถือของจียองก็ดังตามมาติดๆ และเธอก็ ปิดเครื่องไปเลยเซ่นเดียวกัน

 

ยูนอายืนกระทืบเท้า'อึดฮัดอยู่หน้าสถานี โดยมีพนักงานรักษาความ ปลอดภัยยืนเฝ้าอยู่ด้วย

 

"รับหรือยังครับ" ร.ป.ภ. ผู้เคร่งครัดในหน้าที่ถามอย่างสุภาพ "พวกเค้าไม่รับโทรศัพท์น่ะค่ะ,, ยูนอาบอกตามจริง "ถ้าติดต่อไม่ได้ก็เข้าไปไม่ได้ครับ" ร.ป.ภ. บอกอย่างเด็ดขาด "ยัยพวกบ้าเอ๊ย!"

 

ยูนอาได้แต่บ่นๆๆ อย่างซัดใจ แล้วเธอก็คิดแผนการบางอย่างขึ้นมาได้ จึงหยิบนามบัตรออกมายื่นให้เขาด้วยทำทางเป็นงานเป็นการ "ฉันโอยูนอาเป็นดีไซเนอร์ตกแต่งภายในค่ะ"

 

พนักงาน ร.ป.ภ. ยังคงมองยูนอาด้วยสีหน้าเรียบเฉย "เอ่อ...รู้ใช่มั้ยคะ'ว่าวันนี้เรนมาออกอากาศ ฉันมาตกแต่งภายในห้องอัด ที่เรนจะใช้ออกอากาศค่ะ!"

 

ตอนนี้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม เธอต้องเข้าไปข้างในให้ได้

"ถ้าไม่ได้รับอนุญาตยังไงก็เข้าไปไม่ได้ครับ!"

 

ยูนอาคอตกลงทันที ตอนนี้เธออยากจะร้องไห้จริง ๆ

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)