Game Hunter ลักพาหัวใจคุณชายตัวร้าย

1

"จ่ายมาเจ็ดพัน!"

สิ้นเดือนเหมือนสิ้นใจ แล้วเวรกรรมอะไรฉันถึงต้องมาเจอตาลุงแก่ๆ ตะคอกทวงค่าเช่าห้องอย่างกับเจ้าหนี้มาเฟียตั้งแต่ไก่โห่ด้วยเนี่ย ฉันโบกมือพลางหาวหวอด ค่าเช่าห้องรูหนูเนื้อที่เท่าแมวดิ้นตายนี่เดือนละสองพัน ฉันค้างแค่สามเดือนไม่ถึงเจ็ดพันซะหน่อย =_=

"โหย ลุงคิดผิดหรือเปล่า แค่หกพันต่างหาก"

"ที่เหลือมันดอกเบี้ยอีหนู เล่นค้างค่าเช่าตั้งสามเดือน ไม่ตะเพิดไล่ไปตั้งแต่เดือนแรกก็นับว่าเมตตามากแล้ว" ตาลุงขี้ตืดบ่นยืดยาว แบมือทวงเงินซึ่งๆ หน้า เค็มซะ -O-

ทั้งเนื้อทั้งตัวฉันมีอยู่สามร้อย สังเกตจากสีหน้าท่าทางของตาลุงแล้ว คิดว่าคงไม่มีทางผัดผ่อนไปได้อีกแน่ ข้างหลังเขามีชายหนุ่มรูปร่างกำยำสองคนที่เตรียมพร้อมจะโยนฉันออกจากอพาร์ตเมนต์ทุกเมื่อ

ฉันจำใจควักเงินทั้งหมดที่มียื่นให้ตาลุงเจ้าของห้องเช่าไป เขาหรี่ตามองธนบัตรสีแดงสามใบด้วยแววตาฉงนฉงายก่อนแปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งแล้วปัดธนบัตรสามใบนั้นกระจายว่อน ฮึ่ย!

ฉันรีบคุกเข่าลงเขย่าขาที่เต็มไปด้วยขนรุงรังเพื่อขอความเมตตาจากอีตาลุง

"คุณลุงขา อย่าไล่หนูไปเลยนะ หนูไม่มีที่ไปจริงๆ แล้วหนูก็ไม่มีเงินด้วย กระซิกๆ"

ฉันแสร้งบีบน้ำตาให้มันไหลพรากอาบแก้มเหมือนนางเอกละคร เขาปัดมือฉันออกจากหน้าแข้งราวกับฉันเป็นเห็บหมัด หน็อย ตาลุงนี่

"ก็ได้ ฉันจะให้เวลาสามวัน หาเงินมาจ่ายหรือไม่ก็เก็บของย้ายออกไปซะ!"

พูดจบตาลุงก็ย้ายก้นอ้วนๆ กับลูกน้องอีกสองคนจากไป ทิ้งให้ฉันทึ้งผมตัวเองอย่างคิดหาทางออก บ้าแล้ว! เวลาแค่สามวันฉันจะหาเงินตั้งเจ็ดพันมาจากไหนได้ นอกซะจาก...ไม่ ฉันจะไม่กลับไปง้อผู้ชายคนนั้นเด็ดขาด แล้วทุกอย่างนี่ก็เป็นเพราะเขา...คุณชายตัวดี!

เมื่อสามเดือนก่อน

'ไปแต่งตัวได้แล้วน้องหญิง¹

น้ำเสียงวางอำนาจดังมาจากชายหนุ่มร่างสูงสวมสูทดำ ผมตัดสั้นหวีเสยไปข้างหลัง ด้วยนิสัยเจ้าระเบียบจึงทำให้เขาดูเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว

'แต่งตัวไปไหนคะพี่ชาย’

ฉันขมวดคิ้วถามพี่ชายคนเดียวที่อายุมากกว่าห้าปี เขาเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงและเนื้อหอมที่สุดในแวดวงไฮโซขณะนี้ พวกคุณหญิงคุณนายทั้งหลายแหล่ต่างเสนอตัวลูกสาวให้เขาพิจารณาเป็นทิวแถว แต่พี่ชายไม่สนใจใครสักคน เขาเป็นคนช่างเลือกและเรื่องมากสุดๆ หรือไม่ก็เป็นเกย์

'ไปงานเลี้ยงบริษัท ฉลองที่เราประมูลโปรเจ็กต็ใหญ่มาได้'

'หญิงไม่อยากไป' ฉันสะบัดหน้าพรืดก้มลงเล่นเกมกดในมือต่อ

'หญิง^,

พี่ชายเรียกชื่อฉันอย่างสะกดอารมณ์ เขาเป็นคนชอบควบคุม ภายใต้การปกครองของเขา ทุกคนจะต้องอยู่ในโอวาทเสมอ แต่ฉันไม่...

จะว่าไปที่มาของชื่อหญิงก็ตลกดีเหมือนกัน แม่ฉันซึ่งเติบโตมาจากตระกูลผู้ดีเก่าใฝ่ฝันว่าจะแต่งงานกับคนมีเชื้อสายประมาณว่าอยากเป็นหม่อมนั่นแหละ แต่เผอิญว่าพ่อฉันไม่มีคุณสมบัติที่ว่าแถมนามสกุลก็ไม่ดัง อาชีพประจำตระกูลก็คือคนขายนํ้าเต้าหู้ แต่พอมาถึงรุ่นพ่อ หลังจากที่ท่านเรียนจบสาขาวิศวกรรมศาสตร์ก็ทำการปฏิวัติคว่ำหม้อนํ้าเต้าหู้ หันเหมาเปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้างจนประสบความสำเร็จ ร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐีหน้าใหม่ขึ้นมา

พ่อกับแม่พบรักกันในงานเลี้ยงแห่งหนึ่ง และแม่ได้ปลอบใจตัวเองอย่างรวดเร็วว่ามีเชื้อสายก็ไม่สู้รวยล้นฟัา แม่จึงตกลงแต่งงานกับพ่อ ท่านทั้งสองรักกันมาก ต่อมาพี่กับฉันก็เกิดมา ท่านเลยตั้งชื่อให้ว่าชายกับหญิง เหมือนเป็นการตอบสนองความใฝ่ฝันในซอกหลืบหัวใจ เพี่อท่านจะได้เรียกเราทั้งสองว่าลูกชายกับลูกหญิง ดูไฮโซโก้เก๋เล็กน้อย

'พี่ชายก็รู้ว่าบังคับหญิงไม่ได้ อย่าเสียเวลาเกลี่ยกล่อมเลยค่ะ'

'ทำไมถึงดื้อนักนะ ต่อไปบริษัทก็ต้องเป็นของหญิงครึ่งหนึ่ง ไม่ว่าหญิงจะสนใจหรือไม่'

ฉันไม่สนสักนิด ฉันเกลียดมันเลยด้วยซํ้า เพราะไอ้บริษัทบ้านี่พรากพ่อกับแม่ไปจากเรา ความทรงจำวันหายนะยังติดตรึงอยู่ในห้วงคำนึงอย่างแจ่มชัด พ่อกับแม่มาปลุกฉันที่ห้องและบอกว่าจะขึ้นเครื่องบินไปเซ็นสัญญาที่ญี่ปุ่น พวกท่านบอกว่าจะไปวันเดียวกลับ แต่พ่อกับแม่ผิดสัญญา พวกท่านไม่ได้กลับมา...ตลอดกาล เครื่องบินตก ผู้โดยสารเสียชีวิตทั้งลำ จนกระทั่งวันนี้ฉันก็ยังอยากให้มันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย ทว่ามันคือความจริงที่ฉันต้องยอมรับแม้ใจจะแตกสลายก็ตาม

'หรือหญิงปฏิเสธว่าเงินที่กินที่ใช้อยู่ทุกวันนี้ไม่ได้มาจากบริษัทของพ่อ'

'ใช่ หญิงไม่ปฏิเสธ แต่ถ้าหญิงมีงานทำก็จะไม่ขอเงินพี่ชายแม้แต่สลึงเดียว!'

ดูเหมือนพี่ชายจะชอบย้ำเตือนอยู่เสมอว่าต่อไปฉันต้องสืบทอดตำแหน่งรองประธาน ช่วยเขาบริหารบริษัทที่ฉันอยากให้มันล้มละลายไปซะ ตั้งแต่จำความได้ฉันก็เห็นพ่อทำงานหนักจนไม่มีเวลาให้ครอบครัว ฉันเห็นความเหงาในดวงตาแม่ พี่ชาย และแม้แต่ตัวฉันเองในกระจกเงา

พวกเราทั้งสี่ไม่ค่อยได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากนัก แม่ใช้เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตออกงานสังคม พี่ชายก็อายุห่างกับฉันเกินกว่าจะสนิทกันแบบเพื่อน ฉันอยากให้ครอบครัวเราเป็นคนขายนาเต้าหู้มากกว่าเป็นเจ้าของ อาณาจักรรับเหมาก่อสร้างรายใหญ่อันดับต้นๆ ของประเทศ อยากมี ครอบครัวที่มีความสุข แต่ความมั่งคั่งให้ใต้เพียงความอ้างว้าง

'คุณหนูอย่างเธอจะทำอะไรได้นอกจากผลาญเงินไปวันๆ’

ฉันโยนเกมกดลงพื้นและลุกขึ้นยืนทันใด เขาหาว่าฉันทำตัวไร้ประโยชน์ผลาญเงินไปวันๆ งั้นเรอะ ทั้งที่ฉันทำตัวตรงกันข้ามกับบรรดาคุณหนูลูกเศรษฐีแทบทุกทาง ฉันไม่ซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมเพราะมันใส่แล้วคัน เอ๊ย มันแพง แม้ฉันจะสอบไม่ติดมหาวิทยาลัยของรัฐ แต่ก็พยายามสอบชิงทุนเอกชนจนได้ ถึงตอนนี้ฉันยังไม่แน่ใจว่าในอนาคตอยากจะทำอะไร แต่การผลาญเงินไปวันๆ ไม่ใช่พฤติกรรมของฉันแน่

'พี่ชายเอาอะไรมาวัดว่าหญิงผลาญเงินไปวันๆ’

'ก็หญิงเอาแต่นอนเล่นเกมกดแทนที่จะไปศึกษางานที่บริษัทบ้าง บริษัทของเรา'

เขาย้ำในตอนท้ายสร้างความเบื่อหน่ายระคายหูเป็นอย่างยิ่ง

'จะให้บอกอีกกี่ครั้งว่าหญิงไม่สนใจบริษัทของพี่ชาย'

ฉันเน้นว่าบริษัทเป็นของเขาเต็มที่ ไม่ใช่ของเราอย่างที่เขาพร่ำกรอกหูฉันเช้าสายบ่ายเย็น

'แล้วอะไรล่ะที่หญิงสนใจ'

อะไรที่ฉันสนใจเหรอ...ฉันยังไม่รู้เลย คณะบริหารฯ ที่เรียนอยู่ทุกวันนี้ก็เป็นมติเห็นชอบจากพ่อแม่และพี่ชายโดยไม่ถามความคิดเห็นของฉัน ฉันไม่ได้อยากเรียนบริหารเพี่อมาสานต่องานบริษัทอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ รู้ว่าตัวเองชอบอะไรหรืออยากมีอาชีพใดในอนาคต จะว่าไปฉันก็ไม่ต่างอะไรกับคนหลงทาง

'คนเราต้องมีจุดมุ่งหมายนะหญิง^, เขาพูดราวกับรู้ความคิดฉัน เซ็งจิตค่ะพี่น้อง

'หญิงมีก็แล้วกัน พี่ชายไม่ต้องมายุ่งหรอก'

ฉันโต้อย่างปกน้องตนเอง การที่เขาไม่มีความฝันไม่ได้หมายความว่าเขาจะมาบงการชีวิตฉันได้นี่ พี่ชายเกิดมาเพี่อสานต่อบริษัทวรเดชกรุ๊ปของพ่อ เขาเดินบนเส้นทางที่พ่อแม่ปูไว้ ต่างกับฉันที่ดื้อไม่ยอมพวกท่าน ฉันมักปฏิเสธไม่ตามพ่อไปบริษัทเมื่อท่านชวน ไม่ติดสอยห้อยตามแม่ไปออกงานสังคมแสนน่าเบื่อที่เต็มไปด้วยพวกไฮโซลวงโลกใส่หน้ากากเข้าหากัน ต่อหน้าทำเป็นพูดดีแต่ลับหลังนินทาว่าร้ายนํ้าลายแตกฟอง

‘งั้นบอกพี่สิ' เขายิ้มอย่างใจเย็นจนน่าหมั่นไส้

'ก็ได้! หญิงยอมรับว่าหญิงไม่มีจุดมุ่งหมาย ไม่มีความฝัน แต่หญิงกำลังค้นหามันอยู่' เสียงฉันดังในตอนแรกและแผ่วลงตอนปลาย เพราะฉันไม่มั่นใจว่าจะค้นหาความฝันนั้นเจอมั้ย เฮ้อ

'ระหว่างที่หญิงค้นหา พี่อยากให้เธอเรียนรู้งานที่บริษัทไปพลางๆ ก่อน'

'ม่าย ไม่เอาเด็ดขาด' ฉันส่ายหัวดิก

'ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่ผิดไปจากที่พี่ว่า คุณหนูผลาญเงินไปวันๆ'

'พี่ชาย!' นี่เขากะจะบีบไม่ให้ฉันเหลืออากาศหายใจเลยหรือไง

'พี่รู้ว่าหญิงเป็นคนมีเหตุผล เก็บไปทบทวนแล้วกัน'

เขาบอกก่อนหมุนตัวจากไป ฉันไม่ชอบให้เรื่องค้างคา ฉันจะจบมันในวันนี้แหละ

'หญิงไม่ทบทวนให้เสียเวลาหรอก หญิงจะเดินตามทางของหญิง นับจากนี้หญิงจะไม่ขอเงินพี่ชายใช้แม้แต่บาทเดียว!'

ทันทีที่ฉันประกาศจบ พี่ชายก็หันกลับมาหัวเราะก๊ากอย่างฉุดไม่ อยู่ เขาไม่คิดว่าฉันจะทำได้ใช่มั้ย

'ไม่ใช่ว่าพี่ดูถูกนะ เธอเป็นคุณหนูลูกเศรษฐีมีบัญชีใช้จ่ายเป็นของตัวเอง เธอแทบไม่ต้องขอเงินพี่อยู่แล้ว'

'หญิงจะไม่แตะต้องเงินในบัญชี¹

ฉันโพล่งออกไปโดยไม่ยั้งคิด เอ...ถ้าไม่แตะต้องเงินในบัญชีแล้ว ฉันจะเอาเงินที่ไหนมาใช้จ่ายล่ะ ให้แบมือขอเงินจากพี่ชายก็ตัดไปได้เลย

'แล้วไง^’ เขายักไหล่แบบไม่ค่อยเชื่อ

'หญิงจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกด้วย!'

นี่คือความปรารถนาของฉัน ถ้าย้ายออกไปอยู่ข้างนอก ฉันก็จะมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่ต้องอยู่ภายใต้การบงการของพี่ชาย ไม่ต้องรับผิดชอบบริษัทของพ่อ ไม่ต้องตระเวนออกงานสังคมเพี่อประชาสัมพันธ์ธุรกิจของตระกูล ไม่ต้องทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวฉัน

'หา!' พี่ชายร้องลั่นบ้านจนหัวหน้าพ่อบ้านถลันเข้ามา

'มีอะไรครับคุณชายใหญ่' ลุงพิชิตละล่ำละลักถาม

'หญิงน่ะสิ บอกว่าจะย้ายไปอยู่ข้างนอก'

'โอ๊ยตาย ไม่ได้นะครับคุณหนูหญิง!'

หัวหน้าพ่อบ้านวัยหกสิบเศษยกมือขึ้นทาบอกนัยว่าไม่อยากเชื่อ เขาเป็นคนเดียวในบ้านที่เรียกฉันว่าคุณหนูหญิง แทนที่จะเรียกคุณหนู หรือคุณหญิงแบบคนอื่นๆ และเรียกพี่ชายว่าคุณชายใหญ่ ทั้งๆ ที่แค่คุณชายจะสั้นกว่า ลุงพิชิตเคยชี้แจงอย่างภาคภูมิใจว่าเขาเป็นหัวหน้าพ่อบ้าน ดังนั้นเขาจึงสมควรใช้สรรพนามที่ต่างออกไป ฉันล่ะงงกับแกจริงๆ

'หญิงตัดสินใจแล้ว ใครก็ห้ามไม่ได้ เอางี้มั้ยคะ ถ้าหญิงพิสูจน์ว่าออกไปใช้ชีวิตโดยไม่นำเงินติดตัวไปสักบาทเป็นเวลาสามเดือน ไม่สิ ครึ่งปีดีกว่า ภายในครึ่งปี ถ้าหญิงอยู่ได้ พี่ชายจะต้องไม่บังคับอะไรหญิงอีก ไม่ว่าจะเรื่องบริษัทหรือการดำเนินชีวิต ตกลงมั้ยคะ'

ฉันยื่นข้อตกลงที่อาจเปลี่ยนชีวิตไปตลอดกาล แต่ฉันอยากลองใช้ชีวิตด้วยตัวเองสักครั้ง ไม่ว่ามันจะยากลำบากแค่ไหนฉันก็อยากลองดูสักตั้ง ต่อให้ต้องกินข้าวคลุกน้ำปลาก็ยอม!

พี่ชายเงียบไปอย่างครุ่นคิด ส่วนลุงพิชิตทำท่าลมจับ แม้ฉันจะอายุยี่สิบแล้วแต่เขาก็ยังเห็นว่าฉันเป็นคุณหนูตัวเล็กๆ อยู่เช่นเดิม        

'ก็ได้^,

พี่ชายยื่นมือออกมา ฉันเดินเข้าไปจับมือเขา เป็นอันว่าตกลงตามนี้

'ไม่นะครับ คุณชายใหญ่ คุณหนูหญิง!'

ลุงพิชิตมองหน้าฉันสลับกับพี่ชายพลางตบอกตัวเองแรงๆ และพร่ำพูดว่าอยากจะเป็นลม แม่บ้านสามคนกรูออกมาจากครัวช่วยพยุงแกไว้

'อย่าห่วงหญิงเลยค่ะลุง หญิงอยู่ได้สบายมาก' ฉันฉีกยิ้ม ไม่รู้ว่าพยายามปลอบใจลุงพิชิตหรือตัวเองกันแน่

'แต่พี่ไม่คิดอย่างนั้นน้องรัก เธอจะซมซานกลับมาภายในสามวัน ช้าสุดก็หนึ่งอาทิตย์ อ้อ แล้วเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วยนะ ถ้าเธออยากติดดินให้ถึงที่สุดล่ะก็ ทำให้มันสุดๆ ไปเลย ความลับแตกเมื่อไหร่กลับ บ้านทันที'

พี่ชายทำนายยิ้มๆ แถมเพิ่มเงื่อนไขให้ยุ่งยากอีก อยากให้ฉันแพ้สิท่า คอยดูเถอะ แล้วเขาจะรู้ว่าตัวเองคิดผิด!

สามเดือนผ่านมาแล้ว และฉันได้พิสูจน์ให้พี่ชายเห็นว่าฉันอยู่รอดมาได้โดยไม่ต้องพึ่งเงินของใคร ฉันทำงานหาเงินตัวเป็นเกลียวพร้อมกับเรียนไปด้วย ตลอดเวลาสามเดือน ลุงพิชิตคอยมาเกลี้ยกล่อมให้ฉันกลับบ้านแทบทุกวัน ตอนที่มาเห็นสภาพห้องเช่าของฉัน เขาก็ตาค้างลมจับเกือบจะในทันที เขาไม่เคยเรียกมันว่าห้องเลย แต่เรียกว่ารูแทน =_=

รูที่มีมูลค่าถึงเจ็ดพัน ฮือๆๆ TOT ฉันจะหาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าเช่าห้องล่ะเนี่ย ภายในสามวันฉันไม่มีทางหาเงินมาได้อยู่แล้ว หลังเลิกเรียนฉันก็ทำงานพิเศษที่ร้านอาหารจีนตั้งแต่ห้าโมงถึงสามทุ่ม ได้ค่าแรงวันละร้อยห้าสิบ แค่พอกินไปวันๆ เท่านั้น ฉันถึงได้ค้างค่าเช่ามาสามเดือนเพราะไม่มีปัปญญาจ่ายเขาไงล่ะ

พักเรื่องหนี้สินไว้ก่อนแล้วรีบอาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าไปมหาวิทยาลัยดีกว่า วันนี้มีเรียนตอนแปดโมง มื้อเช้าของฉันคือข้าวไข่เจียว สามเดือนที่ผ่านมาอาหารหลักของฉันคือไข่ ไข่ และไข่ หน้าฉันรีเป็นรูปไข่ไม่ต้อง

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)