Perfect Match แฟนฉัน รับประกันความเพอร์เฟ็กต์ (ชุด Ugly Duckling)

ฉันเคยคิดว่าตัวเองเป็นเด็กผู้หญิงที่โซคดีที่สุดในโลก ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่คนทั่วๆ ไปฝันอยากมี อยากได้ หรืออยากเป็น ฉันก็มีเพียบพร้อมไป หมดเสียทุกอย่าง เริ่มจากฉันเกิดในตระกูลเศรษฐีพันล้าน ร่ำรวยเงินทอง ชนิดที่ว่านอนกระดิกเท้าเฉยๆ ก็มีกินมีใช้ไปถึงชาติหน้า แล้วไหนพ่อแม่ ของฉันจะเป็นคนใหญ่คนโตในสังคม มีอำนาจ'ใหญ่เป๋งชนิดที่'ใครๆ ก็พา กันเกรงใจสุดขีด ตระกูลฉันจึงไม่ใช่แค่เศรษฐีรวยๆ ไร้ซื่อ แต่กลับเพียบพร้อม ไปด้วยยศถาบรรดาศักดิ์ ถ้าเปรียบฐานะทางบ้านฉันกับตำแหน่งในบริษัท ขายตรงล่ะก็...ครอบครัวฉันคงอยู่ระดับเพชรมงกุฎพระราชาขั้นสามอะไร เทือกนั้นไปเลย

ส่วนหน้าตาของฉัน...อืม บอกยังไงดีล่ะ พูดแล้วจะหาว่าเว่อร์

อ่ะ ยกตัวอย่างเล็กๆ

'จูเนียร์น่ารักจังเลยยย'

'มายก็อดดด คุณหนูบ้านไหนนะ ทำไมถึงได้น่ารักได้ขนาดนี้'

‘นางฟ้าตกสวรรค์แน่ๆ'

'เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอใครสวยเท่านี้! คนจริงๆ หรือเปล่า!'

หยุด! อย่าเพิ่งเบ้ปากค่ะทุกท่าน อ่านให้จบบทนำซะก่อนแล้วคุณค่อย ตัดสินใจว่าจะอ่านเรื่องราวของฉันต่อมั้ย ขอเอาทองสิบบาทเป็นประกันว่า นี้ไม่ใช่บันทึกกิ๊กก๊อกของยัยพวกคุณหนูอี้อวดแน่ๆ มันมีจุดหักมุมค่ะ จุดใหญ่เสียด้วย! แต่ขอทวนให้เข้าใจตรงกันก่อนนะคะว่าฉันคือเด็กผู้หญิง วัยสิบแปดที่หน้าตาสวยมาก โคตรอภิมหารวย ตระกูลตัง การศึกษาดี มีคุณธรรม (มั้ง) นำสังคม (นำไปทางไหนยังไม่รู้

ฉันเรียนอยู่โรงเรียนนานาซาติที่มีค่าเทอมเหยียบล้านต่อปี ตลอด สิบแปดปีฉันใช้ชีวิตอย่างหรูหรา เลิศเลอ เก๋ไก๋ไปวันๆ กับเหล่าเพื่อนสาว ที่อยู่ในระดับสังคมเดียวกัน แล้วกลุ่มของฉันนะมีแต่คนสวยๆ ประหนึ่ง ว่าได้รวบรวมแต่ละคนจากเวทีประกวดนางงามจักรวาลมางั้นล่ะ คือเดิน ไปไหนทีผู้ชายต้องเอี้ยวมองกันให้คอแทบเคล็ด แต่ละคนสวยกิ๊ง ขาวโบ๊ะ ผอมสสิมสุดๆ

ก็จะไม่เป็นแบบนั้นได้ยังไงล่ะ ในเมื่อทุกคนเข้าออกสถาบันเสริม ความงามมากกว่าโรงเรียนอีก

อย่าหาว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ การเป็นคุณหนูพันล้านมันมีไม่กี่ เรื่องให้ต้องกังวลหรือสนใจนี่นา อย่างเรื่องเรียน...เหอะ ก็เรียนกันไปงั้นๆ ให้จบตามมาตรฐานสังคม เป็นหน้าเป็นตาให้ที่บ้านต่างหาก ยังไงก็มี เงินกินเงินใช้อยู่แล้ว ไม่ต้องดิ้นรนเอาเกรดหรูๆ ไปสมัครงานที่ไหน สักหน่อย ซื่อเสียง เกียรติศักดิ์ก็ล้นพ้นจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไรแล้ว มาคิดๆ ดูแล้วเรื่องเดียวที่ต้องกังวลก็คือสภาพหนังหน้าและรูปร่างหรือเปล่าคะ ไหนๆ ก็เกิดมารวยทั้งที จะปล่อยให้ตัวเองโทรมเป็นศพแบบซอมนี้ ในชีรื่ส์ Walking Dead ก็ยังไงอยู่ เพื่อนฉันถึงกับกล่าวเอาไว้ว่า...

‘เกิดมารวยแต่หน้าไม่สวย สู้ยอมตายไปซะยังดีกว่า!!!'

เพราะฉะนั้นสำหรับกลุ่มคนอย่างพวกเรา ศัลยกรรมตกแต่งใบหน้า จึงเหมือนเป็นเรื่องธรรมด๊า ธรรมดา คนรอบตัวฉันล้วนแต่ไปฉีดนั้น เติมนี่ ทุบคาง เหลาโหนกแก้ม บลาๆๆ จนสวยเช้งวับอย่างกับไปตายแล้ว เกิด'ใหม่เนี่ย จะแพงแค่ไหน เสี่ยงตายแค่ไหน ไฮโซไม่กลัวค่ะ อย่างที่ บอกว่ายอมตายดีกว่าอยู่อย่างขี้เหร่! โซคดีที่ฉันเกิดมาหน้าตาดีอยู่แล้วเลย

ไม่ต้องไปทำจมูก ทำตา หรืออะไรเพิ่มเติมแบบคนอื่น ฉันรู้ว่าตัวเอง ทั้งสวย น่ารักประหนึ่งนางฟ้าตกจากสวรรค์ (ไม่ได้เอาหน้าลงน่ะค่ะ เลย สวย              ตั้งแต่เล็กจนโตฉันเป็นคนถือพาน เป็นดรัมเมเยอร์ เป็น

เชียร์ลีดเดอร์ เป็นนางรำ เป็นนางนพมาศ เป็นดาวโรงเรียน คือเป็นทุกๆ อย่างนั่นล่ะที่เขาคัดจากหน้าตาและรูปร่าง ฉันจึงมั่นใจว่าฉันสวยแบบ ธรรมชาติ หน้าฉันนั่นของแท้ แต่ทว่า...

‘ฉันว่าแก้มแกเยอะไปนิดนึงนะจูเนียร์ มันดูกลมๆ ชอบกล'

‘ทำไมอ่ะโอปอล์ หน้าฉันใหญ่เหรอ

‘ก็นิดนึงอ่ะ แกดูหน้าฉันสิ หลังไปทุบ เอ๊ย ไปทำมาแล้ว หน้าเล็ก นิดเดียวเอง ><ว< ถ่ายรูปออกมาแล้วโคตรเลิศ'

'อย่าดีกว่า...ฉันว่ามันก็ไม่ได้ใหญ่มั้ง สาวแก้มปองไง'

ฉันบอกอย่างมั่นใจ ฉันสวยอยู่แล้ว ฉันสวย!!! คุณหญิงแม่เคยเล่า ให้ฟังว่าคนที่เกิดมารูปร่างหน้าตาสวยใสในชาตินี้แปลว่าชาติที่แล้วเคย ทำบุญกับพระกับเจ้าด้วยการถวายดอกไม้เป็นเครื่องหมู่บูชา พี่เลี้ยงยัง แซวอยู่เลยว่าฉันคงถวายดอกไม้พันเข่งล่ะมั่งถึงเกิดมาสวยขนาดนี้ แต่ ทว่า...

‘มาดูรูปรวมเร็วทุกคน'

‘ว้ายยย ฉันสวยจัง แต่ เอ่อ...จูเนียร...หน้าแกใหญ่ไปนิดนะ'

‘ไม่ม้างงง

‘ไม่มํ่งแล้วย่ะ แกไม่อยากแก้สักนิดเลยเหรอ กลมอย่างกับล้อรถเมล์' ‘ย่าๆ แกเคยขึ้นรถเมล์ด้วยเหรอยะมายลี่'

‘ไม่ดีกว่ามั่ง ฉันกลัวอ่ะ ฉันไม่กล้าไปให้หมอทุบหน้าอย่างพวกแก

หรอก'

‘บ้า อยากจะสวยก็ต้องสู้ เอา'ง! แกลองไปร้อยไหมดูสิ เลิศนะ ยกกระชับสุดๆ'

'อึ๋ย ฟังดูน่ากลัว'

‘บ้า น่ากลัวที่ไหน ไม่เป็นอันตรายเลยเหอะ เส้นไหมก็จะสลายไป ตามธรรมชาติด้วยนะ แล้วแกจะเห็นความแตกต่างเลยล่ะย่ะ'

'ไม่เอาอ่ะ เจ็บแน่ๆ T..T'

'เขาฉีดยาชาเว้ย แถมทำเสร็จไม่เจ็บเลยสักนิด แม่ฉันไปทำมาเนี่ย กรามหายไปห้านิ้วเสยนะ!!!'

'ใช่ๆๆ ไปทำเหอะ เดี๋ยวหาที่เจ๋งๆ ให้'

'ทำเลยๆ จะได้สวยกว่าเดิมนะ'

ฉันฟังพวกเพื่อนๆ พล่ามอีเรื่องร้อยไหมนี่อยู่ทุกวัน...ทุกวัน!!! บางทีฟังเพลงที่เขาร้องว่า...

'รอได้ไหม^, ฉันกลับได้ยินเป็น 'ไปร้อยไหม^, เลย!!!

แต่ฉันก็ยังไม่คิดจะไปนอนให้หมอเย็บหน้าง่ายๆ หรอกนะ ฉันยัง มั่นใจว่าหน้าตัวเองสวย เล็ก เพอร์เฟิกต์แล้ว!! พี่แม็คแฟนฉันก็บอกว่า มันดีอยู่แล้ว ไม่ต้องทำอะไรเพิ่มสักนิด แค่นี้เขาก็รักฉันจนจะกระอักเลือด ตายอยู่แล้ว สวยกว่านี้เขาคงขาดใจตายแน่ๆ (บางทีฉันก็อยากเห็นว่าพี่แม็ค จะตายจริงๆ หรือเปล่า) แต่พอนานวันเข้า...ไอ้การเจอหน้าเพื่อนแล้วก็ถูก ทักอยู่มั่นล่ะว่าหน้ากลม แก้มย้อยมันทุกวันๆ ความมั่นใจก็ซักจะเริ่ม สั่นคลอนน่ะสิ ไหนจะโดนแซวอยู่ในเฟซปุกมันทุกชั่วโมง

'จูเนียร์ มั่นหน้าหรือพระอาทิตย์ ใหญ่จังเลยจ้า AOA¹ 'หน้าแกกว้างดีนะ แบบว่าแบ่งเป็นหน้าเราได้สามหน้าเลยนะเนี่ย' 'แก้มเยอะเหลือเกินเพื่อนชั้น เอากิ๊บหนีบผ้าดึงไว้หน่อยมั่ย 5555'

แล้ววันหนึ่งฉันก็...กรี้ดดดด!!! =0= ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยย!!!

ฉันสติแตก ตัดสินใจบึ่งรถไปหาหมอในวันนั้นเลย ฉันต้องร้อยไหม เดี๋ยวนี้ ร้อยมันทั้งหน้าไปเลย!!! ฉันทนไม่ได้ที่จะถูกล้อว่าหน้ากว้าง ปานพระอาทิตย์ หรือแก้มย้อยจนต้องเอากิ๊บหนีบผ้าดึงเอาไว้อีกแล้ว และนี่เองคือความผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตฉัน...

ความผิดพลาดที่เปลี่ยนชีวิตฉันจากหน้ามือเป็นหลังส้นเท้า ฉันเป็นเคสหนึ่งในล้านที่มีปฏิกิริยาต่อต้านการร้อยไหม หน้าฉัน ไม่สร้างคอสลาเจนใดๆ อย่างที่มันสมควรจะเป็น

หน้าไม่ตึง แก้มเริ่มหย่อน อันที่จริงไม่ใช่หย่อน แต่กลายเป็นบวม ประหนึ่งอมอึ่งอ่างไว้ในปาก

แถมโซคลองชั้นคือแผลร้อยไหมที่หน้าติดเชื้อจากน้ำประปา!

เชื้อที่คนทั้งประเทศไม่ติด แต่ฉันดันติด! อุเร่!

และภายในอาทิตย์เดียว...ฉันก็กลายเป็น...

นางสาวหน้าผี! โฮ-----

1
ความจริงของโลก

"จูเนียร์ ลูกไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ แม่จะพาลูก¹ไปหาหมอที่ดีที่สุด'ใน ประเทศ จะต้องรักษาหน้าของลูกให้หายให้ใด้ ทุกอย่างจะต้องกลับมาเป็น เหมือนเดิม โฮกกก^,,

เฮ้อ...ฉันลอบถอนหายใจอยู่ใต้ผ้าคลุมอย่างเหนื่อยๆ คุณหญิงแม่ยัง คงรับไม่ได้สินะ...

อันที่จริงฉันเองก็ยังรับไม่ไต้หรอก บ_บ ปกติฉันชอบส่องกระจกมาก เลยนะคะ ก็เวลาเห็นเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่บนนั้นแล้วมันน่าปลาบปลื้มไง คนอะไรซ้วยยย สวยยย คิดมาถึงตรงนี้ฉันก็อยากจะเขกกะโหลกตัวเอง สักร้อยทีที่ไม่เชื่อมั่นในหนังหน้าตัวเอง ดันไปหลงทำตามแรงยุของเพื่อน แล้วเป็นยังไงล่ะ ร้อยไหม...ร้อยจนหน้าเน่าไปแล้วเนี่ย โฮๆๆ TTOTT ตอนนี้กระจกกลายเป็นของแสลง เห็นเมื่อไหร่เป็นต้องวิ่งหนีเหมือนเจอผีก็ ไม่ปาน (ใช่ เหมือนเจอผีจริงๆ T^AT) แค่รู้ว่าเชื้อโรคพวกนั้นอยู่บนหน้า ฉัน กำลังกัดกินโปรตีน เนื้อเยื่อ และเจริญเติบโตอย่างสนุกสนานร่าเริง บนหน้าฉัน มันก็สุดแสนจะปวดร้าวเต็มทนแล้ว

"ไปโรงพยาบาลยันยันกันนะลูก ที่นั่นใครๆ ก็บอกว่าดี แย่แค่ไหน ก็แกใต้ ลูกต้องหายแน่นอน!"

"พอเถอะค่ะคุณหญิงแม่...หมอที่โรงพยาบาลฮีฮีก็บอกชัดเจนแล้ว..."

"ไม่พอ! ยังไงก็ไม่พอ จะให้แม่ทำใจไต้ยังไง...ลูกสาวของแม่...

กลายเป็น...เป็น..."

เป็นผี TT__ TT

ฉันอยากจะปล่อยโฮ แต่พอคิดว่านํ้าตาจะต้องไปโดนตุ่มสิวที่ปูดบวม อย่างกับโดนฝังลูกนิมิตทั่วหน้า ฉันก็กลั้นสะอื้นอึบ! ฉันร้องไห้มาพอแล้ว ร้องไปก็ไม่มีประโยชน์ ยัง'ไงหน้า'ฉันก็¹ไม่ดี'ขึ้นมาหรอก

"ลูกแม่ต้องหาย ลูกต้องกลับมาสวยเหมือนเดิม!"

"ลูกทำใจแล้วล่ะค่ะ...ไปหาหมอกี่คน เขาก็บอกแบบเดียวกันทุกราย"

ฉันบอกอย่างเศร้าๆ เอ่อ! ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีโอกาสหายนะ ยังไม่สิ้นหวัง ขนาดนั้น...เพียงแต่...หมอบอกว่าในตัวฉันตอนนี้มีเซื้อโรคชนิดนี้อยู่เป็น ล้านๆ ตัว ไม่มีวิธีกำจัดมันออกไปได้ในครั้งเดียว (นอกจากตัดหัวทิ้ง) ต้องหมั่นกินยา ค่อยๆ ทำความสะอาดหน้า ฉีดยาฆ่าเชื้อควบคู่กันไปเป็น ระยะเวลา...หนึ่งปี...เอ่อ กะ...ก็แค่หนึ่งปี

โฮกกก! สามร้อยหกสิบห้าวันเซียวนะ!!!

กรี้ดดด TOT ฉันต้องทนเป็นหน้าหนังคางคก ทิ้งตุ่มสิว ตุ่มหนอง ทั่วหน้าอย่างกับคนเป็นโรคห่าตั้งหนึ่งปีเซียวหรือนี่ หมอสิบคนต่างพูดเป็น เสียงเดียวกันว่าไม่สามารถทำอะไรไปมากกว่านี้ เคสของฉันมันหนักเหลือทน แผลจากการร้อยไหมตันไปติดเชื้อจากน้ำประปาทั่วๆ ไปที่ซาวบ้านเขาใช้ กินใช้อาบกันตามปกติ (ก็ไม่มีใครเป็นอะไรทิ้งนั้น) แต่พอมาโดนหน้าที่ เต็มไปด้วยรูเล็กๆ จากการร้อยไหม มันก็ทำปฏิกิริยาอะไรสักอย่างที่คนเป็น หมอเท่านั้นถึงจะอธิบายถูก หน้าฉันก็ติดเชื้อ...เละ...เทะ ถือว่าซวยโคตรๆ เป็นหนึ่งในล้านก็ว่าได้ที่เจอแบบนี้ แง----------------------------------------------------- TTOTT

"แต่แม่ทำใจไม่ได้!!! ถ้าใครเห็นว่าลูกสาวของแม่หน้าตาแบบนี้... แม่จะบอกกับคนอื่นยังไง"

"ก็บอกไปตามความจริงสิคะ...ดีซะอีก คนอื่นจะได้รู้ถึงอันตรายของ การศัลยกรรมอย่างไม่มีสติ"

"กรี้ด นี่ไม่ใช่งานสัมมนาให้ความรู้เรื่องหน้านะลูก! จูเนียร ลูก ไม่เข้าใจเหรอว่าเดือนหน้าจะมีงานฉลองใหญ่ที่บ้านของเรา แล้วแบบนี้... ถ้าใครๆ มาเห็นว่าลูกหน้าตาแบบนี้..."

"งั้นให้ลูกไปซ่อนมั้ยคะ"

"จะซ่อนได้ยังไงล่ะ! คนต้องถามหาลูกแน่ๆ ลูกสาวคนเดียวของแม่ แล้วเมื่อลูกปรากฏตัว...โอ้มายสอร์ดดด- แม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน คนต้อง แตกตื่นแน่ๆ กรี๊ดดด ทำไม ทำมายยย-"

คุณหญิงแม่ครางออกมาอย่างสิ้นหวังแล้วก็สูดยาดมฟืดฟาดไม่หยุด ท่านเหลือบมองมาทางฉันนิดหนึ่ง แต่ก็ทำท่าคล้ายๆ ขนลุกแล้วก็รีบ หันไปมองทางอื่น โอ...แม้แต่คุณหญิงแม่แท้ๆ ยังกลัว¹ฉันเลยเหรอเนี่ย T_T ฉันรู้สึกเศร้าจนบรรยายเป็นภาษาอะไรไม่ออก

ครืนนน-

ฉันหยิบมือถือมาดูแก้ชาใจ ที่หน้าจอมีข้อความแซตในไลน์ขึ้นพึ่บพั่บ ไม่หยุด ฉันคลิกเข้าไปในห้องสนทนารวมกับแก๊งเพื่อนสาว

โอปอล์ : ฉลองเรียนจบไฮสทูลกันพวกเรา แต่งให้เช้งแล้วเจอที่ คลับนัมเบอร์วันที่เดิมมะ

มายลี่ : โอเค้ ได้เลย •สิ้นเจอกันนะยะ ชั้นจะใส่ปราด้าตัวใหม่ไป อวด คริๆ

โยโย¹ : ประชันกับดิออร์ฉันหน่อยเป็นไง ดูซิว่าใครจะแซบกว่ากัน

โอปอล์ : คืนนี้ใครได้เบอร์ผู้ชายเยอะสุด เอารางวัลชะนีส่ากันไป ครองนะ

ฉันอดขำออกมาไม่ไต้กับรางวัลชะนีล่าฝัน เป็นซื่อรางวัลที่จะมอบให้ กับคนที่ล่าผู้ชายในคืนนั้นไต้เยอะที่สุด ถ้าใครชนะก็จะไต้กินฟรีที่ฮ่องกง แล้วก็มีโอกาสไต้เลือกของใน Shop ก่อนเพื่อน! (เรามีกฎว่าจะไม่ซื้อ เสื้อผ้าคอลเล็กชั่นเดียวกันเด็ดขาด ตลกจะตายถ้าใส่มาซํ้ากัน) เออ ลืม บอกไปว่า...ทุกวันอาทิตย์แก๊งคุณหนูพันล้านอย่างพวกฉันจะนั่งเครื่องบิน ไปกินของอร่อยๆ กันที่ฮ่องกงหรือไม่ก็สิงคโปร์กันเป็นประจำ เสร็จจาก นั้นก็ซ็อปปิงให้มันส์จนกระทั่ง'ไม่เหลืออะไร'ให้ซื้อ (แล้วก็ค่อยบินกลับไทย ตอนเย็นตามประสาคนรวย)

  (โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)