Ring! Ring! ชุลมนวุ่นรัก สายรัก(ลับ)พิเศษ

 

 

 

ก็ใช้มารยาหญิงล้านเล่มเกวียน ยาว่าล้านเล่มเกวียนจริงๆ                         เพราะ

ฉันมีสารพัดเทคนิคที่จะทำให้เจ้าของเบอร์ทั้งชายและหญิงตกหลุมพราง และยอมขายเบอร์ให้ฉันมานักต่อนักแล้ว และนั่นทำให้เพื่อนๆ ในบริษัท เรียกฉันว่าน้องตอ                (คงไม่ต้องให้บอกหรอกนะว่าทำไมพวกเพื่อนๆ

ถึงเรียกฉันแบบนี้ แง-)

ในบริษัทฉันถือเป็นมือวางอันดับหนึ่งในการเจรจาขอซื้อเบอร์ไม่มี เจ้าของเบอร์คนไหนไม่ยอมขายเบอร์ให้ฉัน อาจจะมีพลาดไปบ้างแต่ก็ ถือว่าไม่มากสักเท่าไหร่เมื่อเทียบกับเพื่อนๆ คนอื่นที่มักจะทำงานพลาด มากกว่า'จะสำแจ

และทุกครั้งที่มีใครในบริษัทเจรจาขอซื้อเบอร์ไม่สำเร็จ บริษัทก็ จะล่งฉันไปแทนเพราะมั่นใจในความสามารถ (การตอ...) ของฉัน -_-๐ ส่วนเหตุผลที่ฉันทำงานสำเร็จทุกครั้งคงไม่ต้องให้บอกแล้วล่ะนะว่าทำไม = () = '

บริษัทพยายามจะตื๊อให้ฉันดร็อปเรียนชั่วคราวแล้วมาทำงานนี้แบบ เต็มเวลา แต่ฉันก็ตอบปฏิเสธไปและขอทำเฉพาะวันที่ไม่มีเรียนหรือหลัง เลิกเรียนเท่านั่น เพราะฉันรู้ดีว่าการศึกษาสำคัญยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด แล้วที่ ฉันมาทำงานนี้ก็เพราะฉันต้องการเงินมาจ่ายค่าหน่วยกิต ไม่ได้จะเอาไป ช็อปปิงหรือเอาไปใช้ฟุ่มเฟือยอะไร เพราะฉันรู้ดี'ว่าการ'ใช้เงินฟุ่มเฟือยมัน จะล่งผลเสียยังไงต่ออนาคตของฉัน

หลายปีก่อนครอบครัวของฉันจัดได้ว่าอยู่ในขั้นมีอันจะกินเลยทีเดียว ทว่าก็เหม่อนโชคซะตากลั่นแกล้งเมื่อจู่ๆ บริษัทรับเหมาก่อสร้างของพ่อฉัน ก็เกิดมีปัญหาขาดสภาพคล่องทางการเงิน เนื่องจากภาวะการชะลอคัวทาง เศรษฐกิจของประเทศทำให้ฉันต้องมาตกอยู่ในสภาพคุณหนูตกยากอย่าง หลีกเลี่ยงไม่ได้ TOT

พ่อแม่ของฉันตัดสินใจย้ายไปอยู่ต่างประเทศเพื่อหางานทำและ หลบหนี้ไปในคัว =0 =

ส่วนฉัน (ซึ่งเป็นลูกสาวคนเดียวของครอบครัว) ก็ต้องออกไปหางาน พิเศษทำหลังเลิกเรียนเพื่อหาเงินมาจ่ายค่าเทอมที่เทียบได้กับเงินเดือนของ

นักศึกษาจบใหม่รวมกันสักหกเดือน -_-A เนื่องจากมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียน เป็นมหาวิทยาลัย เอกซนที่มีซื่อ เสียงและได้รับการยอมรับเป็นอย่างมาก ไม่แพ้มหาวิทยาลัยดังๆ ของรัฐบาล ฉะนั้นค่าเทอมก็ย่อมต้องแพงเป็น ธรรมดา...

...เท่านั้นไม่พอ ฉันยังต้องทำเรื่องขอโอนหน่วยกิตจากคณะวิศวะฯ 12               คอมพิวเตอร์ไปอยู่คณะวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์แทนเพื่อลดโหลดในการ

จ่ายค่าเทอม (คณะวิทยาศาสตร์ค่าเทอมมันถูกกว่าวิศวะฯ อ่ะนะ T^AT) อีกด้วย ทั้งๆ ที่ฉันเองใฝ่ฝันอยากจะเรียนวิศวะมาตั้งแต่เด็กๆ อยากจะเป็น โปรแกรมเมอร์อนาคตไกลและสร้างผลงานโด่งดังไปทั่วโลกแบบบิลล์ เกตส์ (เพ้อเจ้อไปทั้ย =0 = ) แต่ถึงตอนนี้...ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันฝัน เอาไว้จะไม่เป็นไปดังหวังลักเท่าไหร่ เพราะดูเหมือนว่าฉันจะมีแววได้ดี เพราะความสามารถ'ในการสตรอเบอรี่มากกว่าความสามารถทางด้าน คอมพิวเตอร์อ่ะนะ T^AT

ปัจจุบันฉันยังคงใช้ชีวิตตามปกติเหมือนวัยรุ่นทั่วไป ตื่นนอน กินข้าว เช้าห้องเลกเซอร์ ทำงานพิเศษ กลับบ้าน ดูทีวี เล่นเน็ต เช้านอน ส่วน วันเสาร์อาทิตย์ก็ออกไปเจอลูกค้าและหาทางทำยอดขาย (เบอร์โทรศัพท์) ให้ได้มากที่สุด อาจจะมืนัดเพื่อนที่คณะไปดูหนังบ้างนิดหน่อยถ้าฉันไม่มี นัดกับลูกค้า

วนเวียนอยู่อย่างนี้ซาแล้วซํ้าเล่า ไม่มีอะไรแปลกใหม่เลยลักนิด

(• • )*

จนกระทั่ง...

สองวันที่ผ่านมานี้ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น กับชีวิตของฉัน

เรื่องมันมีอยู่ว่า...

วันก่อน...มีอีเมลแปลกประหลาดล่งมาหาฉัน โดยเชียนบอกเป็น ทำนองว่าจะขอนัดเจอฉันเพื่อว่าจ้างให้ไปทำงานพิเศษงานหนึ่ง และไม่บอก รายละเอียดเลยลักนิดว่างานที่ว่านั่นมันคืองานอะไร

มีงานพิเศษจะให้เธอทำ ถ้าเธอตกลง เรานัดเจอกันได้เลย
ติดต่อฉันได้ที่อีเมลนี้ตลอด 24 ชั่วโมง
[email protected]. fh

วันต่อมา...ก็มีซองจดหมายสีทองมาสอดอยู่ที่หน้าประตูบ้านเช่า ของฉัน และนั่นทำให้ฉันแทบจะเป็นลมคาซองจดหมายสีทองนั้น เพราะ ข้อความในจดหมายระบุมาว่า...

เงินก้อนแรกสำหรับการเริ่มด้นที่ดีระหว่างเรา
หวังว่าเราจะได้ร่วมงานกันเร็วๆ นี้
[email protected]. fh

"0_0!"

ที่ฉันช็อกไม่ใช่เพราะข้อความนั่นหรอกนะ แต่เป็นเพราะไอ้เช็ค เงินสดหนึ่งแสนบาท! ที่แนบมาพร้อมกับจดหมายลึกลับนี่ต่างหาก

ให้ตายเถอะ- เงินแสนนี่ฉันต้องใช้เวลาหลายเดือนเลยนะกว่าจะ หาได้ ><ว<

จริงอยู่ว่าฉันสามารถขายเบอร์สวยให้กับพวกเศรษฐีได้ในราคาสูงลิ่ว แต่ต้องอย่าลืมว่าฉันได้ทำสัญญาตกลงกับทางบริษัทเอาไว้ว่าฉันจะได้รับ ส่วนแบ่งจากการขายเบอร์เพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์เท่านั่น YOY

นั่นเท่ากับว่าถ้าฉันขายเบอร์ให้เศรษฐีได้หนึ่งล้าน ฉันก็จะได้ส่วน แบ่งเพียงแค่หนึ่งหมื่น

แล้วเบอร์เบอร์หนึ่งกว่าฉันจะไปเจรจาขอซื้อจากเจ้าของเบอร์มาขาย ต่อให้ลูกค้าได้ บางทีต้องใช้เวลาเป็นเดือนๆ

โอย- เหมือนจะง่ายแต่จริงๆ แล้วมันไม่ง่ายเลยนะเนี่ย----------------- TWT

ฉันซักจะสงสัยซะแล้วสีว่าไอ้งานพิเศษที่ว่านั่นมันคืองานอะไร อ๋า- หรือว่าจะเป็นงานอย่างว่า 0_0H!

งานพิเศษที่ต้องใช้เรือนร่างอันแสนสะโอดสะองเหมือนนางละเวง

เข้าช่วยในการหลอกล่อเงินออกจากกระเป๋าลูกค้า 0_0H! โอว- ม่ายยย             

ทำแบบนี้มันดูถูกกันเกินไปแล้วนะไอ้เสี่ยตัณหากลับ!!!

คิดว่าฉันจะยอมเอาเรือนร่างอันสวยสดงดงามเหมือนดอกลิลสี่แรกแย้ม ของฉันไปแลกกับเงินแสนของแกงั้นเรอะ! แบบนี้มันหยามกันชัดๆ เลย!

และเมื่อดูจากข้อความในจดหมายนั่นแล้ว ฉันก็รู้สึกได้เลยว่า 'ไอ้^, เจ้าของอีเมล [email protected] นี่จะต้องเป็นผู้ชาย และต้องเป็นผู้ชายแก่คราวก๋ง!      ที่ชอบกินเด็กเป็นกิจวัตรอย่างไม่ต้อง

สงสัย =0=

ว่าแต่...เขาไปเอาที่อยู่กับอีเมลฉันมาจากไหนกันเนี่ย โฮก- อย่าบอกนะว่าเขาสะกดรอยตามฉันมานานแล้ว! 0_0 คิดได้ตังนั่นฉันก็รีบเดินไปลงกลอนประตูกับหน้าต่างทุกบานในบ้าน เหมือนพวกที่ป่วยเป็นโรควิตกจริตอยู่ตลอดเวลา และยังไม่ทันที่ฉันจะได้ ไปนั่งสงบสติอารมณ์ เสียง'โทรศัพท์มือถือของฉันก็ตังขึ้น -J3

พร้อมกับหน้าจอที่ไม่ปรากฏหมายเลขใดๆ เลย ขึ้นแต่เพียงว่า private number

อะไรกันเนี่ย มีการ¹ซ่อนเบอร์ไม่'ให้'ฉันรู้'ว่าเป็น'ไคร'โทรมาด้วยงั้นเรอะ ฉันว่าเรื่องนี้มันชักจะทะแม่งๆ แล้วนะเนี่ย >()<!

-J3

-J3

-J3

เสียงโทรศัพท์ตังซํ้าติดๆ กันอีกสามครั้งจนฉันเริ่มกลัวกับการโทรจิก ไม่ยอมเลิกราแบบนี้ -J3 -J3 -J3

โอย- อะไรของเขาเนี่ย โทรจิกอย่างกับเวลาจับได้ว่าแฟนมีกิ๊กยังไง

 

(โปรดติตตามต่อในฉบับเต็ม)