BHM ช่วยที หยุดรักเจ้าชายปีศาจคนนี้ไม่ได้

บทนำ

เป้าหมายใหม่ของฉันคือผู้หญิงที่กำลังเงยหน้ามองตึกมหาวิทยาลัยเหมือนกับสงสัยใคร่รู้ ดูจากรถที่หล่อนนั่งมารวมไปถึงเสื้อผ้าและวิกผมสีแดงเพลิงของเจ้าหมา =__= มันฟัองว่าผู้หญิงคนนั้นรวยมากและไร้สมองอย่างที่สุด เธอจึงตกเป็นเป้าหมายที่น่าสนใจสำหรับการจะเข้าไปฉกชิงวิ่งราวกระเป๋าที่แนบลำตัวนั่นซึ่งน่าจะมีเงินอยู่ในนั้นไม่น้อย                                                                                    

ใช่แล้ว การที่ฉันเรียกคนตรงหน้าว่า 'เป้าหมาย^, ไม่ได้หมายความว่าจะมาจับผู้ชายแต่อย่างใด ทว่าฉันเล็งเอาไว้แล้วว่าต้องการจะปล้นเธอคนนั้น!!

และฉันคนนี้ก็คือสาวน้อยนักล้วงกระเป๋าที่เก่งที่สุดในไลท์เซนไทน์ มีชื่อจริงว่าเลิฟโพชั่นนัมเบอร์ไนน์!

เอาล่ะ ยัยนั่นกำลังเผลอ ฉันจะใช้โอกาสนี้วิ่งไปคว้ากระเป๋าใบนั้นแล้วหนีหายไปพร้อมกับอากาศธาตุ!! ด้วยความสามารถพิเศษของตัวเอง

ฟึ่บ!

ฉันพุ่งตัวเข้าไปหายัยเด็กรวยนั่นด้วยความเร็วสูง เมื่อคว้าของมาถือไว้ในมือได้แล้วก็รีบวิ่งหนีไปอย่างหน้าชื่นตาบาน ก่อนจะรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ

งั่บ!!

"เฮ้ย >0<"

นังหมาใส่วิกสีแดงนี่กัดเข้าที่ข้อมือฉันเต็มเขี้ยว ฉันหยุดวิ่งแล้วมองหมาที่มืออย่างอึ้งตะลึงลาน ก็จำได้นี่หว่าว่าเมื่อกี้วิ่งไปคว้ากระเป๋า ทำไมมันกลายเป็นหมาได้ล่ะ!!

แกร๊ก!!

ปืนกว่าสิบกระบอกถูกส่องมาที่ฉันพร้อมกันราวกับนัดไว้ พอหันไปมองก็พบว่ามีคนชุดดำมากมายยืนล้อมฉันอยู่

"อะไรเนี่ย"

ตึก...ตึก...

เสียงฝีเท้าที่ย่างกรายเข้ามาใกล้พร้อมกับลมหายใจที่รดอยู่หลังต้นคอทำให้ฉันสะดุ้ง พอหันไปมองก็พบว่าเป็นยัยเด็กสาวคนนั้น ไม่สิ หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงนี่

"เธอตายแน่!"

"O_O"

"กล้าดียังไงมาขโมยสัตว์เลี้ยงคู่ใจของฉัน"

"เข้าใจผิดแล้วมั้งคะ ฉันไม่ได้คิดจะขโมยอะไรสักหน่อย พอดีเห็นว่าเจ้าหมาตัวนี้..."

"เรียกเขาว่าคุณยู่ยี่!!"

"=()= เอ่อ คุณยู่ยี่จะหล่นลงมา ฉันก็เลยรีบวิ่งเข้าไปรับอย่างรวดเร็วเท่านั้นเอง"

รอยยิ้มของเขาเผยขึ้นอย่างสุดแสนจะน่ากลัว

"เธอช่างใจดีจริงๆ ฉันแค่เอากระเป๋าวางไว้บนพื้นแล้วสลับมาอุ้มคุณยู่ยี่ได้แป๊บเดียว เธอก็รีบวิ่งเข้ามาช่วยแล้ว จริงๆ เธอตั้งใจจะขโมย หมาของฉันใช่ไหม!!"

"หา!!"

"เพราะเธอรู้ว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ฉันหวงแหน ก็เลยคิดจะแย่งมันไป

ใช่ไหม!!"

"บ้ากันไปใหญ่แล้ว ฉันจะไปอยากได้หมามาทำพระแสงปืนทำไมกัน"

"เธอจะเอาหมาของฉันไปทำปืนด้วย!!"

"มันเป็นคำอุทานเหอะ แล้วจะอะไรกันนักกันหนา ทำอย่างกับหมามันมีเพชรนิลจินดาน่าขโมยเสียอย่างนั้น"

"โอ๊ะโอ..." ผู้ชายหน้าสวยที่ยังราวีฉันไม่เลิกทำสีหน้าตกใจ "เธอไม่ได้จะขโมยหมา แต่ตั้งใจมาเอาสร้อยคอดวงใจโบเฮเมียไปจากคอของคุณยู่ยี่ด้วย!!"

"ดวงใจโบเฮเมียบ้าบออะไรกัน"

"ก็นี่ไง!"

เจ้าคนหน้าสวยยื่นมือมาจับปลอกคอของคุณยู่ยี่อะไรนั้นให้ฉันดู ก็พบว่ามันเป็นสร้อยที่เต็มไปด้วยแสงระยิบระยับยามกระทบกับแสงแดด แหม มองไปมองมาแล้วดูเหมือนของจริงจังเลยนะ

"ก็แค่ของปลอม เอาเพชรปลอมมาร้อยรวมกันแล้วก็เอาป้ายชื่อมาห้อยแค่นี้ เด่อ"

"มันเป็นเพชรจริงต่างหาก"

"อ่าๆ คนบ้าเท่านั้นแหละที่จะเอาเพชรจริงมาห้อยคอหมา หรือไม่ก็ต้องเป็นพวกรวยจนไม่รู้จะเอาเงินไปทำอะไร เช่นลูกสุลต่าน หรือลูกชายของเจ้าของประเทศนี้นั้นแหละที่ทำได้"

"แหม บังเอิญจริงๆ"

"อะไรอีก -_-"

"ที่ฉันดันเป็นลูกชายของเจ้าของประเทศนี้ แล้วก็มีเงินเหลือกินเหลือใช้เสียด้วย"

"พูดเป็นเล่น ถ้านายเป็นเจ้าชายคนนั้น ฉันก็เป็นเนื้อคู่ตุนาหงันของ เจ้าชายแล้วล่ะ อย่ามาไร้สาระน่า เอาหมาคืนไปเลย!" ฉันโยนหมาให้ไอ้คนประสาทไม่ดีแล้วทำท่าจะชิ่งออกมา แต่ก็ยังถูกพวกคนชุดดำล้อมเอาไว้ "อะไรเนี่ย คุยจบแล้วก็ปล่อยฉันไปได้แล้วสิ"

"แปลว่าฉันได้เจอเนื้อคู่แล้วสินะ"

"บังเอิญว่าฉันคือโบเฮเมีย มกุฎราชกุมารของประเทศนี้ ลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าของประเทศเสียด้วย"

บรรดาคนที่รายล้อมต่างพยักหน้าพร้อมกันเพื่อยืนยันว่าสิ่งที่เจ้าคนหน้าสวยพูดเป็นความจริง แม้ตอนแรกจะไม่ค่อยเชื่อ แต่พอลองสังเกตสังกาดูจากรถและเสื้อผ้าที่ดูแพงระยับของเขาอีกครั้ง รวมทั้งนึกถึงเรื่องข่าวลือที่ว่ามกุฎราชกุมารของประเทศนี้หน้าสวยเหมือนผู้หญิง แถมยังมีหมาคู่ใจที่ชอบใส่วิกเท่านั้นแหละ O_o

"เฮ้ย! =0= ไม่จริงน่า"

"บังเอิญว่า...จริง!"

โอ้...ชีวิตจอมโจรของฉันบรรลัยแล้ว!!

 

1

 

"ออกมาเรียนหนังสือนอกวังเป็นครั้งแรกในชีวิต กลับต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ดูซิว่าเธอทำอะไรลงไป วิชาแรกตามตารางสอนฉันก็ไม่ได้เข้า ฤกษ์ไม่งามยามไม่ดีเพราะเธอ!"

ฉันถูกพาตัวเข้ามาในวังที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไลท์เซนไทน์ จริงๆ ฉันเคยเห็นแต่ในทีวีเท่านั้น ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะได้ก้าวย่างเข้ามาในเขตรั้วนี้ด้วย ให้ตายสิ เขาเป็นเจ้าชายตัวจริงเสียงจริง ฉันไม่รอดแน่ TTATT "เจ้าชายพ่ะย่ะค่ะ"

"พูดบ้าอะไรของเธอ"

"แล้วเขาไม่ได้เรียกกันแบบนี้เหรอ TOT"

"มันลิเกเกินไป แล้วอีกอย่างเธอเป็นผู้หญิงต้องใช้ว่าเพคะ เธอไม่เคยเรียนเรื่องการใช้คำราชาศัพท์อะไรแบบนี้บ้างเลยเหรอ"

"TTOTT พ่ะย่ะค่ะ"

"ยัยโง่"

"TTOTT"

"เป็นคนโง่แล้วยังมาวิ่งราวกระเป๋าอีก"

"ถ้าหม่อมฉันมีการศึกษา หม่อมฉันจะมาเป็นโจรทำไมล่ะ"

"ก็จริงนะ -_- นี่เธอไม่เคยเรียนหนังสือเลยเหรอ"

"เคยนิดหน่อย แค่พออ่านออกเขียนได้ แต่เรื่องเรียนสูงๆ ถึงขั้นใช้ราชาศัพท์ถูกนี่หม่อมฉันยังไปไม่ถึง"

"เธอเรียนจบชั้นอะไรมาเนี่ย ยังมีคนที่ด้อยการศึกษาหลงเหลืออยู่ในประเทศของฉันอีกเหรอ ไหนว่ารัฐบาลชุดนี้ส่งเสริมการศึกษาดีเลิศประเสริฐศรีไม่ใช่หรือไง เธอขี้เกียจเรียนเองมากกว่ามั้ง"

"ไม่จริงนะพ่ะย่ะค่ะท่านเจ้าชาย"

"ทนการใช้ภาษาของเธอไม่ได้จริงๆ เรียกฉันว่า 'นายท่าน^, ก็พอแล้ว ไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์ล่ะ ฟังแล้วระคายหูลงไปถึงลำคอเลย"

"ค่ะ"

"เธอเป็นคนแรกและคนเดียวเชียวนะที่ได้รับสิทธิให้พูดคำสามัญกับฉัน"

"นายท่านใจดีจัง"

"งั้นได้เวลาใจร้ายแล้ว"

"=[]="

"จับยัยนี่ไปฆ่าซะ"

ทหารสองนายเดินมาหิ้วปีกฉันแล้วเตรียมจะลากออกไป แต่ฉันก็สะบัดด้วยแรงทั้งหมดที่มีก่อนจะวิ่งไปเกาะขาเจ้าชายหน้าสวยนี่เอาไว้

"เจ้าชายอย่าท่าอะไรหม่อมฉันเลยนะ หม่อมฉันมันเป็นพวกไร้การศึกษา สมองหมาปัญญาทึบ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง"

"ด่าตัวเองได้โดนใจมาก ไปตายซะ"

"กรี๊ด เพื่อแลกกับการมีชีวิตรอด ให้หม่อมฉันท่าอะไรก็ได้นะเจ้าชาย อย่าฆ่าหม่อมฉันเลย หม่อมฉันยังมีพ่อที่ต้องดูแลนะ ฮือๆๆ TT^TT"

"เธอมีพ่อด้วยเหรอ"

"ฮือๆ"

"ไม่มี"

"แปลว่าพ่อเลี้ยงดูเธอมาคนเดียวสินะ"

"ค่ะ TOT"

"ถ้างั้นต้องเรียกให้มาตายพร้อมกัน โทษฐานที่เลี้ยงลูกให้เป็นโจร ทหาร...ไปตามหาพ่อยัยนี่มาแล้วฆ่าซะ"

"เจ้าช้ายยยยยยยยยยยยยยย" ฉันกอดขาเขาแน่นกว่าเดิม "ได้โปรด อย่าทำอะไรพ่อหม่อมฉันเลยนะคะ เรามีกันอยู่สองคนพ่อลูก อย่าเอาความเลวของหม่อมฉันไปยัดเยียดให้พ่อต้องตายตามหม่อมฉันด้วยเลย"

"อ้อ แปลว่าตอนนี้ยอมตายแล้ว"

"แล้วหม่อมฉันมีทางเลือกอื่นเหรอ อันที่จริงเกิดมาก็ไม่มีทางเลือกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว" ฉันร้องห่มร้องไห้อย่างน้อยใจในชะตาชีวิต

"เกิดมาก็ต้องกินแกลบต่างข้าว (เว่อร์ไว้ก่อน เผื่อได้รับความสงสาร) หนังสือก็เรียนมาน้อย ประเทศนี้คนไม่มีการศึกษาก็เป็นได้แค่ชนชั้นแรงงาน ถ้าไม่ขุดถนนก็ต้องไปแบกปูน แล้วรูปร่างหม่อมฉันมันก็แค่เนี้ย!!"

"ดูจากนมของเธอมันก็แค่นี้จริงๆ"

ฆ่ากันไปเลยเซ่!!

"อาชีพที่ต้องใช้ความคล่องแคล่วว่องไวเหมาะกับเด็กสาวไร้การศึกษา อย่างหม่อมฉันก็มีเพียงอย่างเดียวคือการฉกชิงวิ่งราว เจ้าชายไม่คิดบ้างเหรอว่าหม่อมฉันเองก็ไม่ได้ชอบในอาชีพนี้ แต่ถ้าไม่ทำก็ไม่มีข้าวกิน"

"มันเป็นแค่ข้ออ้างของคนขี้เกียจเท่านั้นแหละ"

"เจ้าชายที่รัก ได้โปรด..."

"ใครเป็นที่รักของเธอกัน" ฉันถูกผลักหน้าจนหงายหลัง ก้นกระแทกพื้นเสียงดังตึง "หยาบคายอย่างนี้ฉันว่าเธอต้องโดนทำมัมมี่ก่อนตายจะดีกว่ามั้งเนี่ย"

"=()= เจ้าชายเป็นผู้มีบุญญาธิการสูงส่ง หน้าตาดี ฐานะดี การศึกษา ดี อะไรก็ดีไปหมด จะดีอีกนิดถ้าจะมีความเมตตาสงสารกันบ้าง ปล่อยหม่อมฉันไปเหอะ จะให้หม่อมฉันเป็นหมูเป็นหมา หรือจะให้หม่อมฉันทำ อะไรก็ยอมทุกอย่าง แต่อย่าสั่งประหารชีวิตหม่อมฉันเลยนะ"

"ไหนว่าไม่ได้เรียนสูง รู้จักคำว่าบุญญาธิการได้ไง"

"จำมาจากละคร"

"ไหนว่าจน เธอมีทีวีดูด้วยเหรอ"

"แวะดูที่ร้านขายของเหอะ หม่อมฉันจนจริงๆ โธ่ อย่าจับผิดกันนักเลย ฮือๆๆ TTOTT"

"เห็นแก่ที่เธอพูดความจริงเกี่ยวกับข้อดีของฉัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบุญญาธิการสูงส่ง หน้าตาดี ฐานะดี การศึกษาดี และนิสัยดีแล้ว"

ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะยะว่าแกนิสัยดีไอ้บ้า!

"ฉันจะเมตตาให้ก็ได้"

"ขอบคุณมากเลยค่ะเจ้าชายของหม่อมฉัน" ฉันรีบตะครุบขาเขาไว้อีกครั้ง ก่อนจะเอาหัวคลอเคลียเหมือนหมาน้อย "หม่อมฉันกลับได้แล้วใช่ไหม *0*"

"เปล่า"

"=[]="

"เธอบอกว่าเพื่อแลกกับการมีชีวิตรอด เธอจะยอมทำทุกอย่าง?"

“...”

"จงมาเป็นหนึ่งในหมูน้อยที่อยู่ในคอกหลังวังของฉันซะ"

"เฮ้ย =() = "

 

2

 

สัตว์เลี้ยง : ถ้าพูดกันถึงความหมายตามหลักสากลทั่วไปนั้นหมายถึง สัตว์ที่ถูกนำมาเลี้ยงเอาไว้ภายใต้การดูแลของเจ้าของซึ่งจะคอยให้น้ำให้ข้าว บางคนเลี้ยงสุนัขเอาไว้เฝัาบ้าน บางคนเลี้ยงแมวเอาไว้จับหนู แต่สมัยนี้ นิยายวัยรุ่นได้ทำให้ความหมายของมันเปลี่ยนไปยังไงน่ะเหรอ

ฉันจะยกตัวอย่างให้ฟังก็แล้วกัน อย่างเช่นว่า...

'เธอเป็นสัตว์เลี้ยงของฉันแล้ว ฮ่าๆๆ^,

ถ้านี่คือนิยายวัยรุ่นแล้วพระเอกพูดประโยคแบบนี้กับนางเอกล่ะก็ บอกได้เลยโดยไม่ต้องเปิดอ่านทั้งเล่มว่า...พระเอกเนี่ยหลงรักนางเอกเข้าให้แล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะให้เธอมาอยู่ใกล้ๆ ตัวเขายังไงดี เลยต้องแกล้งทำเลวใส่เพื่อเรียกร้องความสนใจ หรือถ้าในประโยคนั้นไม่ใช้คำว่าสัตว์เลี้ยงก็มีคำอื่นให้ใช้แทนกันได้ อย่างเช่น...

'เธอต้องมาเป็นทาสรับใช้ของฉัน^,

แล้วพระเอกก็แกล้งนางเอกต่างๆ นานาจนเธอมีความรู้สึกว่าถ้าเมื่อไหร่ที่เขาไม่แกล้ง วันนั้นหัวใจเธอจะร่ำร้อง อะไรเทือกนั้น...

แต่นั่นก็เป็นแค่นิยายวัยรุ่น...ซึ่งฉันคาดหวังมากว่า...สิ่งที่ได้พบเจออยู่ ตอนนี้จะเป็นเหมือนที่คิดไว้ TOT

เพราะว่ายังมีมนุษย์อยู่คนหนึ่งที่สามารถใช้คำว่า 'สัตว์เลี้ยง^, ได้ตรง ตามความหมายในพจนานุกรมทุกเล่มบนโลกใบนี้ เขาคนนั้นก็คือ... โบเฮเมีย ทาเลีย ลีอาห์ มกุฎราชกุมารแห่งไลท์เซนไทน์!!

"นายท่านคิดจะเอาโซ่ล่ามคอฉันไว้จริงๆ เหรอเนี่ย =() = "

"ก็เธอเป็นสัตว์เลี้ยง คิดว่าฉันจะให้อะไรกับเธอนอกจากโซ่"

"แล้วทำไมคุณยู่ยี่ถึงได้สวมสร้อยเพชรล่ะ"

"ก็คุณยู่ยี่เป็นหมาที่เจ้าหญิงต่างเมืองประทานมาให้ ส่วนเธอไม่ใช่หมานะ"

โอ้ ดีจัง...อย่างน้อยฉันก็ยังพอมีความเป็นคนในสายตาเขาอยู่บ้าง...

"เธอคือหมู และต้องกินรำเป็นอาหาร"

"ฮะ? 0_๐"

"สัตว์เลี้ยงก็ต้องกินของให้ถูกสุขลักษณะสิ...นี่ถือว่าฉันปรานีกับเธอมากแล้ว นี่ยังไม่ได้สำเร็จโทษเรื่องที่เธอทำให้ฉันไปเรียนหนังสือวันแรกไม่ทันเลยนะ

สายตาเย็นยะเยือกทำให้ฉันตัวหดลีบเล็กลงเหลือสองนิ้วครึ่ง TTOTT ผู้ชายคนนี้ทำได้จริงๆ เขาเป็นพวกประเภทยืนยันคำพูดของตัวเอง แม้จะฟังดูไม่ค่อยมีเหตุผล แต่ก็สามารถยืนกรานเพื่อให้ได้รับความเชื่อถืออยู่ดี!!

ถึงแม้ว่าฉันจะได้ยินชื่อเสียงของเขามานักต่อนัก แต่ไม่คิดว่าจะได้มาสัมผัสตัวเป็นๆ ของเขากับชีวิตเป็นๆ ของตัวเองเลย เท่าที่เคยได้ยินมา เขากำลังจะขึ้นเป็นเบอร์หนึ่งหากได้ครองราชย์ต่อจากกษัตริย์องค์ปัจจุบัน ทว่าเขากลับไม่ได้รับความเชื่อถือจากประชาชนเลยแม้แต่น้อย คงเป็นเพราะข่าวลือเรื่องความเหี้ยมโหด แล้วก็เรื่องที่เป็นเกย์!

ด้วยความที่หน้าตาเขาเหมือนผู้หญิงด้วยล่ะมั้งเลยยิ่งสนับสนุนให้ คนส่วนใหญ่เชื่อข่าวนี้เป็นที่สุดน่ะ...

ว้าย ตุ๊ดซี่ นิสัยแบบนี้แหละตุ๊ดชัดๆ ทำให้คนกลายเป็นหมูแล้วยังมองด้วยสายตาจิกกัดปานนี้ T^T

ถ้าอยู่ต่อไป ไม่แน่ตัวเองอาจจะต้องตายวันใดวันหนึ่งก็ได้ เขาว่าอยู่กับฮ่องเต้เหมือนอยู่กับเสือ แต่อยู่กับหมอนี่แล้วเหมือนอยู่กับยมทูต คิดจะพรากวิญญาณฉันไปเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ ฉันจะต้องหนี คอยดูสิ!

"หมูน้อย"

"-0- เงอะ"

"ฉันจับพ่อเธอขังเอาไว้ในคุกขี้ไก่กลางเมืองด้วยข้อหานักย่องเบา"

"หา!!"

"จะบอกว่ายังไงดี คือฉันให้คนไปตามตัวพ่อเธอเพื่อจะเอามาเป็นสัตว์เลี้ยงพร้อมๆ กับเธอ หรือพูดให้ถูกก็คือใช้เป็นเครื่องต่อรองกันเธอคิดหนี แล้วบังเอิญว่าคนของฉันไปป๊ะเข้ากับตำรวจที่กำลังจับพ่อเธอขึ้นโรงพักพอดี ฉันก็เลยเพิ่มโทษย่องเบาให้เป็นคดีอุกฉกรรจ์ จำคุกยี่สิบปีไม่รอลงอาญา"

"นายท่าน!! ทำไมทำแบบนี้ล่ะ"

"ถ้าเธอคิดหนี พ่อเธอต้องตายอยู่ในคุกแน่นอน!"

เขาพูดอย่างกับรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ เจ้าชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลย ไม่ฆ่าตอนนี้ แต่ให้ไปอยู่ในที่ที่มีสภาพแย่ๆ ตายก็แย่ และแพ้เด็ก ป.4 ฉัน ไม่มีทางหนีได้เลย

"ทนไม่ไหวจะมาฆ่าฉันเลยก็ได้นะ อ่าๆๆๆๆ ^O^"

เสียงหัวเราะที่แลดูสะใจเสียเหลือเกินนั่นทำให้ฉันรู้สึกอยากจะฆ่าเขา ขึ้นมาอยู่รอมร่อ ถึงแม้ฉันจะเป็นโจรเที่ยวฉกชิงวิ่งราวของของคนอื่นๆ แต่ฉันก็ไม่เคยมีความคิดที่จะฆ่าใคร ทว่าเจ้าชายคนนี้...จะได้รับเกียรตินั่นเป็นคนแรกเลย!!

"ขำจนคอแห้งแล้ว -_-เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ ถ้าอยากแกล้งเมื่อไหร่จะเรียกมาใช้งาน"

"พักผ่อน O_๐ ฉันจะได้มีช่วงเวลาดีๆ แบบนั่นด้วยเหรอ T^T"

"แน่นอน ฉันจัดที่พักเอาไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว ที่นั่นมีกล้องวิดีโอคอยเก็บภาพไม่ว่าเธอจะทำอะไรอยู่"

"กล้องวิดีโอ? O_๐"

"เหมือนพวกรายการเกมโชว์เรียลลิตี้ของเมืองนอกไง หรือไม่เธอก็คิดว่าตัวเองเป็นหลินปิง แพนด้าน้อยที่คนในประเทศไทยเล่าลือนักหนานั่นก็ได้ เขาถึงกับถ่ายทอดสดเพื่อให้คนดูกันเลยนะ นี่ฉันก็ทำแบบนั้นกับเธอบ้าง เธอจะได้ไม่น้อยเนื้อต่ำใจมากนักที่ได้เป็นสัตว์เลี้ยงของฉัน"

"จริงๆ ติดเอาไว้เพราะกลัวฉันคิดจะหนีใช่ไหมล่ะ"

"เธอมีพาสปอร์ตหรือเปล่า"

"มันกินได้ไหมอ่ะ"

"แปลว่าไม่มี ถ้าไม่มีไม่ต้องคิดหนี เพราะประเทศนี้ไม่มีที่ไหนที่ฉันจะตามหาเธอไม่เจอ"

"แล้วถ้าฉันลงไปซ่อนในท่อล่ะ"

"นั่นเป็นที่เดียวที่ฉันจะไม่ลากเธอขึ๋นมาบนบก -_- บางทีถ้าเธอซ่อนอยู่ในท่อไปได้ตลอดชีวิต" เจ้าชายหน้าสวยยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วยิ้มให้อย่างเยือกเย็น และนั่นทำให้หัวใจฉันกระตุกวูบด้วยความรู้สึกแปลกๆ "ฉันอาจจะปล่อยเธอไปก็เป็นได้"

"แต่คนอะไรจะอยู่ในท่อนอกจากแย้เท่านั่นแหละ ฮ่าๆๆ"

"ขอโทษนะ ถึงแม้ฉันจะมีการศึกษาน้อย แต่ฉันอยากจะบอกว่า...แย้

 

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)