Hello Lady ยัยตัวร้ายแปลงโฉมหัวใจวิ่งไล่จับรัก (มิลค์พลัส)

บทนำ

And They Lived Happily Ever Afrer?

มันเป็นงานเลี้ยงกลางคืนของรุ่นซึ่งถูกจัดขึ้นอย่างดีแทบไม่มีที่ติ

ห้องบอลรูมแสนอลังการของโรงแรมสุดหรู แสงไฟสีนวล เสียงเพลงคลาสสิก เครื่องดื่มหลากสีสัน อาหารชั้นเลิศ หนุ่มสาวในงานหล่อสวยเป็นพิเศษ และแทบทุกสามนาทีเป็นต้องมีใครสักคนยกกล้องขึ้นมาแล้วร้องว่า

‘ยิ้ม!’

ทุกอย่างดีจนเกือบจะไม่มีที่ติจริงๆ ยกเว้นก็แต่...

“ยู้ฮู ใกล้ถึงเวลาที่ทางคณะกรรมการรุ่นของเราจะปิดรับคะแนนโหวตแล้วนะค้า สนุกสนานกับกิจกรรมในค่ำคืนนี้แล้วอย่าลืมหยิบใบโหวตขึ้นมาโหวตเจ้าชายเจ้าหญิงของเรากันด้วยเนอะ โหวตเสร็จแล้วหย่อนลงกล่องรูปมงกุฎสีทองหน้าเวทีทางนี้เลยนะคะ”

“เหลือเวลาอีกสิบห้านาทีคร้าบ โปรดฟังอีกครั้ง...เหลือเวล่อีกสิบห้านาที”

เสียงประกาศจากพิธีกรคู่บนเวทีมีผลให้บรรดาหนุ่มสาวในงานที่กำลังเริงร่าหันมองหน้ากันอย่างจะปรึกษา ที่กำลังกินก็ชะงักช้อน ที่กำลังดื่มก็ชะงักแก้ว

“เจ้าชายเจ้าหญิงนี่คือดาว-เดือนของรุ่นใช่ป่ะ”

“เออใช่...ยังไม่ได้โหวตเลย”

“ไหนๆ เค้าให้โหวตตำแหน่งอะไรบ้าง”

“ฉันเอาใบโหวตไปไหนแล้วนะ อ้อ นี่ๆ เจอแล้วๆ”

And They Lived Happily Ever After

เจ้าชายน้อย : _______________

เจ้าชายขี่ม้าขาว : _______________

เจ้าชายเลือดผสม : _______________

เจ้าชายอสูร : _______________

เจ้าชายกบ : _______________

ตัวอักษรที่พิมพ์อยู่บนกระดาษทำให้หัวคิ้วของใครหลายคนในงานที่เพิ่งหยิบใบโหวตขึ้นมาพลิกอ่านเริ่มวิ่งเข้าหากัน โอเค...จริงอยู่ ธีมของงานไนต์ปาร์ตี้คืนนี้มันคือ ‘Fairy Tale’ ภายใต้คอนเซ็ปต์ ‘Once Upon a Time’ แต่มันก็ไม่ใช่ทุกคนที่จะตีธีมออกมาเป็นเจ้าหญิงเจ้าชายสักหน่อย นั่น...เห็นหนูน้อยหมวกแดงมั้ย ทางนั้นพิน็อกคิโอ ทางโน้นเฮอร์คิวลิสผู้พิชิต อลิซอันวันเดอร์แลนด์ ปีเตอร์แพนกับทิงเกอร์เบลล์

“เจ้าชายเนี่ยน้า เจ้าชายน้อย! เจ้าชายขี่ม้าขาว! เจ้าชายเลือดผสม! เจ้าชายอสูร! เจ้าชายกบ! เจ้าชายกบ! โอ๊ย...ใครคิดโจทย์”

“สารภาพว่าฉันยังจำชื่อเพื่อนผู้ชายได้ไม่ครบเลยด้วยซ้ำ แล้วนั่นเธอโหวตให้ใครน่ะจินนี่...เขียนเอาๆ”

“ฉันก็เลือกเอาจากโต๊ะนั้นไง จำกลุ่มหนุ่มหล่อที่ปีนขึ้นไปชิงธงที่ค่ายรับน้องได้มั้ยล่ะ...”

“อ๊าาา”

แล้วแววตาของสาวๆ ทั้งโต๊ะก็วิบวับเปล่งประกาย ถึงจะเพิ่งเปิดเทอมมาได้แค่เดือนกว่าๆ แต่กิตติศัพท์หนุ่มๆ สี่คนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะนั้นเลื่องลือไปทั่ว พวกเขาเด่นมาตั้งแต่วันแรกพบของเฟรชชี่คณะเศรษฐศาสตร์อินเตอร์เด่นไปหมดทั้งเสื้อผ้าหน้าผม บุคลิกท่าทาง ชื่อเสียงเรียงนาม หรือแม้แต่ความแสบและพลังงานเหลือเฟืออย่างที่ทุกคนต้องทึ่ง

ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าหน้าตาหล่อผิวพรรณดีแบบลูกคุณหนูกันขนาดนั้น...ทั้งสี่หนุ่มนั้นล่ะที่ฟิตจริงอะไรจริงกับการ ‘ชิงธง’ ที่ค่ายรับน้องของรุ่น ทั้งแช่น้ำทะเลเค็มปี๋ ทั้งต้องงัดพลังมาสู้กับรุ่นพี่ ทั้งเกาะไหล่ กอดคอ เกี่ยวขา ขี่หลัง ต่อตัวกันและส่งตัวแทนรุ่นปีนขึ้นไปกระชาก ‘ธงรุ่น’ มาประกาศความเป็นรุ่นของเฟรชชี่น้องใหม่ทั้งหลายได้สำเร็จ

แบบนี้จะไม่ให้ฮอตยังงไหว

“พวกเรามาช่วยกันโหวตดีกว่า มติจะได้เป็นเอกฉันท์”

“โอเค! งั้นเจ้าชายน้อย...หน้าตาหล่อๆ ใสๆ ต้องยกให้อลันเลย”

“ช่ายยยย ส่วนเจ้าชายขี่ม้าขาวก็ต้องเป็นมิกกี้ นุ่มๆ หวานๆ แบบนี้บุคลิกให้มากๆ”

พยักหน้าหงึกหงักเป็นอันว่าเห็นพ้องต้องกัน แล้วสาวๆ ในโต๊ะต่างก็ก้มหน้าก้มตาเขียนชื่อสองหนุ่ม ‘หล่อๆ ใสๆ’ กับ ‘นุ่มๆ หวานๆ’ ที่ว่าลงไปในใบโหวต

“เจ้าชายเลือดผสมล่ะ...”

“เลือดผสมนี่คือยังไงดีล่ะ...หมายถึงพวกลูกครึ่งน่ะเหรอ”

“ดูเหมือนคณะเราจะมีลูกครึ่งคนเดียวนะ...”

“หล่อมากเลยด้วยล่ะ...”

“โอ...ใช่เลย! ลูกคุณเลย!”

“ฉันชอบตาเขาจัง เกิดมาไม่เคยเห็นตาใครสีแบบนี้ อยากจะมองตาเขานานๆ”

“ฉันชอบตาข้างซ้าย”

“ฉันชอบตาข้างขวา”

“ส่วนฉันชอบกวากวา ฉันจะโหวตเขาเป็นเจ้าชายอสูร!”

(...ตัดบทกลับมาสู่ประเด็นได้ดีมาก)

“ใช่เลย! อย่ากวากวาน่ะต้องเจ้าชายอสูร เทหมดใจ ผู้ชายอะไรไม่รู้ดูฮอต”

ว่าแล้วสาวๆ ทั้งโต๊ะก็ก้มหน้าก้มตาเขียนชื่ออีกสองหนุ่มที่ว่าลงไปในใบโหวต ก่อนที่อีกวินาทีต่อมาจะพากันขมวดคิ้วนิ่วหน้า

“เอ่อ...แล้วใครดีล่ะ เจ้าชายกบ”

“ช่างเหอะ ข้ามไปก่อนได้มั้ย”

“เธอดูโจทย์เจ้าหญิงสิ เครียดกว่าเยอะ มีเจ้าหญิงขายกบด้วย”

เจ้าหญิงน้อย : _______________

เจ้าหญิงบนหอคอย : _______________

เจ้าหญิงนิทรา : _______________

เจ้าหญิงผู้เลอโฉม : _______________

เจ้าหญิงขายกบ : _______________

“เอ่อ”

“ใครคิดโจทย์เนี่ย ไม่ทราบว่าเป็นอะไรกับกบ”

“แล้วใครดีละเนี่ย เจ้าหญิงนู้นเจ้าหญิงนี้ เจ้าหญิงผู้เลอโฉมนี่โหวตสำนักพิมพ์แจ่มใสดีมั้ย”

(ฮี่)

แกร๊ก แกร๊ก

ท่ามกลางอาการคิดหนักของบรรดาหนุ่มสาวในห้องจัดเลี้ยง เสียงรองเท้าส้นสูงดังกระทบพื้นซึ่งบ่งบอกการมาถึงของใครบางคนที่เรียกได้ว่าเลตไปสองชั่วโมงหลังกำหนดการลงทะเบียนก็พาร่างบางร่างปรากฏกายขึ้นในความสลัวของแสงไฟ จังหวะการเดินทอดน่องอย่างนั้น...รอยยิ้มที่หว่านไปทั่วห้องบอลรูมอย่างนั้น...

สายตาหนึ่งร้อยสิบแปดคู่พร้อมใจกันจับจ้องไปยังผู้มาใหม่โดยอัตโนมัติ และภาพที่เห็นก็เรียกได้ว่าสะกดสายตาคนมองไว้ได้อย่างง่ายดาย

สาวสวยร่างสูงเพรียวในชุดเดรสชีฟองติดลูกไม้สีขาวเรียบหรู ผมสีน้ำตาลบลอนด์ถูกบรรจงเกล้าขึ้นเป็นช่อ ปล่อยผมยาวเป็นลอนที่เหลือด้านข้างให้พลิ้วเคลียไหล่อย่างอ่อนหวาน ดวงตาสีน้ำตาลคู่โต ขนตางอนยาวเป็นแพ จมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางสีนู้ด สวย...หวาน...แถมมองนานเท่าไหร่ก็ไม่เลี่ยน อาจจะเป็นเพราะร่องรอยขี้เล่นซุกซนเล็กๆ ที่พร่างพราวอยู่ในตากลมโตคู่นั้นก็เป็นได้

ใครบางคนที่ยืนคุมแผงไฟและซาวนด์ในงานอยู่ถึงกับเผลอปิดเพลงไปชั่วขณะ แล้วพอเปิดอกทีก็มือไม้สั่นสติล่องลอยกดเลือกแผ่นผิด จากเสียงดนตรีคลาสสิกเลยกลายเป็นเพลงดังกระหึ่มเปิดตัวสาวสวยของงานอย่างพอดิบพอดีไปซะอย่างนั้น
...ดูเธอจะชอบมันซะด้วยสิ

All eyes on me when I walk in,

(ตอนฉันเดินเข้ามา ดวงตาทุกคู่จับจ้อง)

No question that this girl’s a 10

(ไม่ต้องสงสัยเลยล่ะ ฉันได้คะแนนเต็มสิบแหงๆ)

Don’t hate me ‘cause I’m beautiful

(อย่าเกลียดกันเพราะฉันสวยเลยนะ)

Don’t hate me ‘cause I’m beautiful

(อย่าเกลียดกันเพราะฉันสวยเลยนะ)

ถ้าเธอถือไม้คทา เธอจะเป็นนางฟ้า ถ้าเธอยืนอยู่ตรงหน้ากระจกวิเศษ เสียงจากกระจกจะบอกว่าเธอคือผู้งามเลิศในปฐพี หากแต่คืนนี้เธอสวมมงกุฏเพชรเม็ดงามเปล่งประกาย...ดังนั้นทุกคนจึงมั่นใจว่าเธอเป็นเจ้าหญิง

“โห สวยมากอ่ะเธอ”

“อืม สวยจนเมื่อกี้ฉันเกือบลืมหายใจ”

“เจ้าหญิง...เจ้าหญิงที่สุด...”

“เจ้าหญิงน้อย เจ้าหญิงบนหอคอย เจ้าหญิงผู้เลอโฉม...”

“โหวตให้ทุกตำแหน่งเลยได้มั้ย”

ไวเท่าๆ กับความคิด มือที่จับปากกาอยู่หลายมือพากันเขียนชื่อเจ้าหล่อนลงไปในกระดาษทั้งๆ ที่ยังไม่ละสายตาจากร่างบาง ยิ่งเสียงเพลงประกอบพาไปก็ยิ่งแล้วใหญ่

My walk, my talk, the way I dress

(การเดินเหิน การพูดจา เสื้อผ้าที่ใส่)

It’s not my fault, so please don’t trip

(ไม่ใช่ความผิดอะไรของฉันสักหน่อยนี่นา)

Don’t hate me ‘cause I’m beautiful

(อย่าเกลียดกันเพราะฉันสวยเลยนะ)

Don’t hate me ‘cause I’m beautilful

(อย่าเกลียดกันเพราะฉันสวยเลยนะ)

ถึงเจ้าหล่อนจะดูท่าทางหยิ่งๆ กิจกรรมคณะนี้ก็เบี้ยวไม่ยอมมาร่วมด้วยข้ออ้างเว่อร์ๆ สารพัดสารพันที่จะแจกแจง (ไปอาบน้ำแร่ แช่น้ำพุร้อน สปาอโรม่า นั่งบอลลูนชมพระอาทิตย์ตกดิน) แต่ทุกคนก็ดูเหมือนจะปฏิเสธไม่ได้ว่าเวลาเธอชายตามอง...สี่ห้องหัวใจหนุ่มๆ จะละลาย เวลาเธอยิ้มเพียงนิดหน่อย...นั่นช่างให้ความรู้สึกเหมือนเห็นนางฟ้าแสนหวานลอยลงมาตรงหน้า ดังนั้นถึงจะเล่นตัวนักหนากว่าที่เธอจะยอมปรากฏกาย แต่ชื่อเสียงเรียงนามของเจ้าหล่อนก็เป็นที่จดจำจนแทบจะเรียกได้ว่าขึ้นใจ และยิ่งมันไปพ้องกับชื่อตัวเอกในนิทานวอลท์ดิสนีย์น่ารักชื่อดัง...มันก็แทบจะเป็นชื่อที่ถูกเขียนลงไปบนกระดาษมากที่สุดในค่ำคืนนี้...

เจ้าหญิงน้อย : ทรามวัย

เจ้าหญิงบนหอคอย : ทรามวัย

เจ้าหญิงนิทรา : ทรามวัย

เจ้าหญิงผู้เลอโฉม : ทรามวัย

อืม...เว้นเจ้าหญิงขายกบไว้อย่างก็แล้วกัน

1

It’s the good girls who keep diaries;

The bad girls never have the time.

-Tallulah Bankhead-

(น้องทรามวัย ถึงบ้านรึยังเอ่ยยย)

“เพิ่งถึงเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะพี่เจน”

ฉันเอียงคอใช้ไหล่หนีบโทรศัพท์ให้แนบกับหูระหว่างที่มือทั้งสองข้างสาละวันอยู่กับการคุ้ยกระเป๋าหาคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตูเข้าห้อง ไม่เคยรู้เลยนะว่ากระเป๋าตัวเองมันรกถึงขั้นนี้แล้ว ล้วงไปมุมนี้เจอเงินทอนค่าแท็กซี่ ล้วงไปมุมนั้นเจอกล่องเม็ดอมดับเบิ้ลมิ้นต์ริกลี่ย์ ล้วงไปมุมนู้นเจอกระดาษทิชชูที่ทะลักออกมาจากห่อ ไม่งามเลยฉัน

อา...นี่ไง เจอแล้วล่ะ

ปิ๊บ

(อ่าจ้ะ ดีแล้วล่ะที่ถึงบ้านโดยปลอดภัย แต่ว่า...ที่พี่เจนโทรมาเนี่ย มีเรื่องจะรบกวนอีกนิดหน่อยน่ะน้องทรามวัย)

“อ่า..”

..รบกวนอีกแล้ว กรี๊ด! ฉันแทบจะยกมือขึ้นทึ้งหัวตัวเองระหว่างใช้สองมือและสองแขนออกแรงยกกระเป๋าเดินทางล้อลากใบใหญ่เท่าควาย (ดูไม่งามอีกแล้ว เปลี่ยนเป็นใบใหญ่เท่าหมีแพนด้าจะน่ารักกว่ามั้ย) ที่พนักงานคอนโดฯ ช่วยขนขึ้นลิฟต์มาส่งไว้ให้เข้ามาในห้องแล้วปิดประตูตาม

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)