ประธานเล่ห์ร้าย ชุดCrazy Boss (cookie)

บทที่ 1

 

"ลูอิส ตะวันส่องก้นแล้วยังจะนอนอีก ตี่นเดี๋ยวนี้เลย วีร่าลืมเอกสารสำคัญไว้ และต้องใช้ประชุมตอนสิบโมงเช้า เรื่องนี้เร่งด่วนมาก แกต้องเอาเอกสารไปส่งให้เขาเดี๋ยวนี้!"

แองจี้ผู้เป็นแม่เช้ามาเปิดผ้าม่านในห้องอย่างไม่เกรงใจ ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้า แต่แสงอาทิตย์อันแรงกล้าก็สาดส่องเข้ามาในห้องอย่างยากจะหลบเลี่ยง

เซี่ยโย่วลู่คนที่ถูกเรียกว่าลูอิสดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงโดยอัตโนมัติ ทว่าก็ถูกแม่กระชากออกทันใด

"ยังจะห่มผ้าอีก ฉันบอกแกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเรื่องนี้เร่งด่วนมาก แกต้องตื่นเดี๋ยวนี้ แล้วรีบเอาเอกสารไปส่งให้วีร่าซะ อย่าให้เขาเสียงานเสียการเป็นอันขาด ได้ยินไหม ถ้าแกยังไม่ตอบ ฉันจะยืนมันอยู่ตรงนี้แหละ จะเปิดหน้าต่างกว้างๆ เลยด้วยเอ้า"

เฮ้อ... นี่คือแม่บังเกิดเกล้าของเธอจริงๆ เหรอ

"ได้ยินแล้วค่า..." ลูอิสตอบเนือยๆ

เธอเพิ่งจะหลับไปตอนหกโมงเช้า ถึงตอนนี้เพิ่งนอนไปได้แค่สามชั่วโมง นี่แม่เธอจะใจร้ายไปไหมเนี่ย ขอเพียงเป็นเรี่องของวีร่า ต่อให้ต้องบริจาคอวัยวะ แม่ก็คงสั่งให้เธอขึ้นเตียงผ่าตัดโดยไม่พูดพรํ่าทำเพลงแหงๆ

"ฉันให้เวลาแกอีกสิบนาที"

แม่พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไปอย่างสบายอกสบายใจ

"เฮ้อ..." ลูอิสกอดผ้าห่มพลางลุกขึ้นนั่งอย่างเหนี่อยใจ เธอไม่อยากไป แต่ 'กาฝาก' ตกงานอย่างเธอจะมีสิทธิพูดคำว่า 'ไม่อยาก' ด้วยเหรอ

หญิงสาวเรียนจบมาสองปีแล้ว และก็ตกงานมาแล้วสองปีเช่นกัน จึงตระหนักถึงคำว่า 'เดินเตะฝุ่น' ได้เป็นอย่างดี ความจริงในช่วงสองปีมานี้เธอเคยหางานอย่างจริงๆ จังๆ กับเขาอยู่เหมือนกัน แต่ก็ถูกปฏิเสธเป็นประจำ

ครั้นคิดจะเอาอย่างพวกที่ไม่มีความสามารถ แต่อาศัยเส้นสายเข้าไปทำงาน ก็น่าเสียดายที่นามสกุลของเธอไม่ได้ใหญ่โตอะไร เป็นแค่ครอบครัวชาวบ้านที่แสนจะธรรมดา ไม่มีเส้นสายอะไรที่ไหนเลย

หลังจากถูกปฏิเสธบ่อยเข้า เธอจึงเสียความมั่นใจในตัวเองและไม่อยากไปสัมภาษณ์งานขึ้นทุกทีๆ ความรู้สึกกลัวการถูกปฏิเสธมีมากขึ้นเรี่อยๆ แถมยังเริ่มรู้สึกว่าการได้นอนอยู่บ้านเฉยๆ ช่างแสนวิเศษและให้ความรู้สึกปลอดภัยเหลือเกิน

เพราะอย่างนี้ไง ชีวิต 'กาฝาก' ของเธอจึงเริ่มต้นอย่างเป็นทางการเมื่อปีที่แล้ว

หากว่ากันตามจริง เธอเป็น 'กาฝาก' มาสองปีแล้ว แต่เนื่องจากปีแรกเธอยังเปี่ยมไปด้วยอุดมการณ์และความกระตือรือร้น ยังไม่มีความคิดว่าตัวเองจะใช้ชีวิตเป็นกาฝาก ดังนั้นอายุการเป็นกาฝากจึงไม่นับรวมปีแรก แต่เริ่มนับจากปีที่สองของการตกงาน

ผ่านการฝึกปรือมาถึงสามร้อยหกสิบห้าวัน ตอนนี้เรียกได้ว่าเธอเป็นกาฝากระดับมืออาชีพทีเดียว

และเคล็ดลับการเป็นกาฝากของเธอก็คือ

ข้อแรก หนังหน้าต้องหนาเอาเรื่อง จะได้ไม่รู้สึกผิด เวลาที่ต้องนั่งๆ นอนๆ อยู่บ้านเฉยๆ

ข้อสอง หูต้องตึงใช้ได้ จะได้ไม่ได้ยินคนอี่นซุบซิบนินทาตัวเอง

ข้อสาม ต้องขยันขันแข็ง ไม่เกี่ยงงาน และต้องยอมเป็นเบ๊ให้คนในบ้านใช้ไปทำโน่นทีทำนี่ที เพี่อที่คนในบ้านจะได้รู้สึกว่าการเลี้ยงกาฝากไว้สักตัวก็สะดวกสบายดีเหมือนกัน

ข้อสี่ ต้องมีความคิดแง่บวกกับตัวเอง เพี่อจะได้เป็นกาฝากที่มีความสุข ไม่ใช่กาฝากอมทุกข์...

"ลู อิส"

"มาแล้วค่า!"

เธอรีบกระโดดผลุงลงจากเตียงไปล้างหน้าแปรงฟัน จากนั้นเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดกางเกงยีน สวมรองเท้าผ้าใบ ก่อนจะสวมเสื้อวอร์มมีฮู้ดสีขาว และสะพายกระเป๋าเป้ข้างเดียวออกจากห้อง

พอเห็นลูกสาวเดินเข้ามาในห้องรับแขก แองจี้ก็ยื่นเอกสารให้เธอ "เป็นสาวเป็นแส้มาทำท่าซึมกะทือแต่เช้าได้ยังไง ให้มันกระฉับกระเฉงว่องไวหน่อย!"

ลูอิสถอนหายใจพลางมองไปที่ขนมปังกับนมบนโต๊ะอาหาร ดูท่าแม้แต่ข้าวเช้าก็คงไม่ให้เธอกินสินะ

เอาเถอะ กาฝากก็ไม่มีสิทธิ์จะกินให้อิ่มก่อนออกปฏิบัติหน้าที่อยู่แล้วนี่ อีกอย่าง ขนมปังก็ไม่ได้มีขาสักหน่อย ไว้กลับมาค่อยกินก็ได้

จากนั้นแองจี้ก็ยี่นกระติกน้ำเก็บความเย็นให้เธอ "เอ้า เอานี่ไปด้วย น้ำเฉาก๊วยเย็นชื่นใจไม่ใส่นั้าตาล ฉันต้มเองกับมือ"

หญิงสาวรู้สึกซาบซึ้งใจขึ้นมาทันที "แม่..."

"ตอนนี้วีร่าจะต้องยัวะมากแน่ๆ แกเอาเฉาก๊วยนี่ให้เขาดี่มจะได้หายหงุดหงิด"

"แม่อ่ะ" ลูอิสประท้วงด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง ความ ซาบซึ้งใจอันตรธานหายไปในพริบตา

เอาล่ะ เธอเข้าใจแล้ว ในเมี่อจะปฏิบัติภารกิจของกาฝากให้สมบูรณ์แบบก็ต้องสลัดฐานะลูกในไส้ของแม่ออกไปซะ เธอไม่ใช่ลูกสาวของแม่ ไม่ใช่ลูกสาวของแม่แองจี้... ท่องไปร้อยรอบ

"แยกไหนไม่มีไฟแดงก็ซิ่งหน่อย ต้องไปให้ทันก่อนสิบโมง วีร่าบอกว่าวันนี้เขายุ่งมาก ไม่มีเวลาลงมาข้างล่าง แกก็เอาขึ้นไปส่งให้ถึงที่แล้วกัน บอกประชาสัมพันธ์ว่ามาพบคุณวีร่า" แองจี้กำชับอีกครั้ง

ชีวิตของกาฝากช่างไร้ค่าเหลือเกิน! ถึงกับบอกให้เธอชิ่งรถแหกกฎจราจร?!

ลูอิสสวมหมวกกันน็อคก่อนจะขึ้นขี่รถมอเตอร์ไซค์ ขนาดห้าสิบ ซี.ชี. ของแม่เงียบๆ "หนูไปนะคะ!"

เธอเป็นคนไม่มีรายได้ จึงเป็นธรรมดาที่ย่อมไม่มีพาหนะไว้ใช้ขับขี่ไปไหนมาไหนเป็นของตัวเอง... อ้อ มีสิ อย่างหนึ่งที่มีก็คือขาทั้งสองข้างของตัวเองไงล่ะ

พ่อของเธอเสียชีวิตตั้งแต่ตอนเธออยู่ชั้นมัธยมต้น ฝ่ายแม่ไม่มีความรู้ความสามารถทางใดเป็นพิเศษ จึงต้องพึ่งเงินประกันสังคมของพ่อกับเงินชดเชยที่ทางบริษัทจ่ายให้มาเลี้ยงดูเธอกับน้องชายอย่างเขม็ดแขม่

เอ๋? ถ้าเป็นอย่างนี้ กาฝากที่มีความเป็นมืออาชีพสูงสุดในบ้านก็ต้องเป็นแม่ของเธอสินะ! หญิงสาวเพิ่งนึกขึ้นได้

มิน่าล่ะ มาดามแองจี้ถึงได้ทิ้งศักดิ์ศรีของผู้อาวุโสไปพะเน้าพะนอเอาใจแฟนของลูกชายขนาดนี้ ไม่เสียทีที่เป็นถึงกาฝากอาวุโสผู้ทรงคุณวุฒิ หนังหน้าต้องหนาเอาเรื่องจริงๆ ด้วย

น้องชายฝาแฝดของเธอ ดูอี้ไปเรียนต่อที่อเมริกา แม่ของเธอเป็นคนรับผิดชอบค่าเล่าเรียน แต่ค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวันอาศัยวีร่า แฟนของดูอี้เป็นคนจ่ายให้ ดังนั้นมาดามแองจี้จึงคอยปรนนิบัติดูแลแฟนของลูกชายราวกับเธอเป็นแม่สามีก็ไม่ปาน ส่วนว่าที่พี่สามีอย่างเธอก็ต้องตํ่าต้อยกว่าเป็นธรรมดา แฟนน้องชายจะจิกหัวใช้ยังไงก็ได้ แม่ไม่เคยจะปฏิเสธสักคำ

แม้จะผ่านพ้นช่วงเวลาเร่งด่วนไปแล้ว แต่ถนนก็ยังแออัดไปด้วยรถราและผู้คน ตอนนี้พวกมนุษย์เงินเดือนต่างเข้าไปนั่งในออฟฟิศกันหมด เหลือแต่บรรดาแม่บ้านที่ออกมาจ่ายตลาด

พวกป้าๆ ที่มาจ่ายตลาดก็เหลือทนจริงๆ ทำราวกับถนนทั้งสายเป็นของพวกเธองั้นล่ะ อยากจะข้ามเมี่อไรก็ข้ามไม่สนใจไฟแดงไฟเขียวกันเลย

ปีนๆๆ

ข้างหน้าเป็นไฟเขียวชัดๆ แต่กลับมีอาซิ้มคนหนึ่งเดินตัดหน้ารถเธอไป ลูอิสบีบแตรเตือนอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่อาซิ้มก็ทำเป็นหูตึง ยังโชคดีที่เธอหักหลบมาได้อย่างหวุดหวิด

หญิงสาวยังคงอกสั่นขวัญแขวนกับเหตุการณ์เมี่อครู่ที่เธอเกือบขับรถชนอาซิ้ม ทว่าพอเลี้ยวขวาตรงสัญญาณไฟแดงซึ่งเป็นจุดที่ห้ามข้ามถนน กลางถนนซึ่งเป็นที่ที่ไม่ควรมีคนกลับมีคุณยายตัวเล็กๆ ผอมๆ กำลังเดินผ่านไปอยู่

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ลูอิสเบี่ยงรถหลบคุณยาย แต่ทั้งคนทั้งรถกลับพุ่งตรงไปยังเสาไฟฟ้า เธอเบรกรถกะทันหันเพี่อเปลี่ยนทิศทาง ทำให้รถมอเตอร์ไซค์ล้มลงในที่สุด

"เจ็บจัง..." ยายคนนั้นคงไม่เป็นไรใช่ไหม แกจะตกใจหรือเปล่านะ อายุมากขนาดนั้นถ้าตกใจเกินไปอาจช็อกจนเป็นอัมพาตได้...

ลูอิสนอนแบ็บอยู่บนพื้นพลางหรี่ตามองไปทางคุณยายคนเมื่อกี้ และทันเห็นว่ายายแกข้ามถนนไปถึงอีกฟากเรียบร้อยแล้ว แกเบิกตามองเธออย่างตื่นตระหนก จากนั้น

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)