Pandora-Z ซ่อนรักไว้เป็นความลับ (ชุด Pandora)

บทนำ

"คุณเมฆกลับมาแล้ว"

"เหรอ"

"จะมาเหรออะไรล่ะ รีบวิ่งไปต้อนรับคุณเมฆสิ เขาเป็นลูกชายคนเล็ก ของบ้านนะวาวา"

"แล้วไงล่ะคะ"

"เราต้องไป ต่อไหไม่ถูกกันยังไงก็ต้องไป!"

แม่ดึงฉันที่กำลังพับเสื้อผ้าอย่างอีเรื่อยเฉื่อยแฉะด้วยอารมณ์ที่ตื่นเต้น สุดขีด ตอนรู้ว่าฉันสอบไต้เกรดเฉลี่ยเกิน 3.5 ไม่เห็นทำหน้าแป้นแล้น อย่างนี้เลย เซ็ง

"แม่ต้องดึงหนูอย่างนี้เลยเหรอ คุณเมฆเขาไม่ใช่ลูกแม่ลักหน่อยนะ

><ว<"

"สำหรับแม่ คุณเมฆสำคัญ

"เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่หนูโคตรไม่ชอบนี้หน้าเขาเลย!"

"เรื่องก็ผ่านมาตั้งสามลี่ปีแล้ว สลายๆ ไปก็ไต้นะไอ้ความเกลียดอะไร นั่น เราโตแล้วนะ"

"ก็เพราะโตเป็นสาวน่ะสิถึงยิ่งต้องเกลียด แม่ไม่รู้อะไรหรอก"

ทุกคนในบ้านมายืนรอต้อนรับรถคันลีดำมันปลาบของพี่โลกันต์ ยาม ที่รถกระทบกับแสงอาทิตย์มันทำให้ทิ่มแทงเข้ามาในตาจนเรติน่าแทบจะ ฉีกขาด และเมื่อรถแล่นมาเทียบที่หน้าบ้าน ประตูรถฝังคนขับและทุกด้าน ก็เปิดออก

ผู้ชายสูงยาวเข่าดี รูปร่างสมส่วนไปทั่วทั้งตัว ผมลี'นาตาลอ่อนที่เกิด จากการทำลีเมื่อต้องกับแสงแดดยิ่งล่องประกายราวกับว่ามันจะเรืองแสง ได้ คุณเมฆในชุดเสื้อเชิ้ตลีดำแบะอกเล็กน้อยมาพร้อมกับกางเกงสแล็กส์ ลีขาวที่ทำให้ผิวของเขายิ่งดูเด่น และทันทีที่พบหน้า "เฮลโล่เอฟวรี่บอดิ้ ดูยูมิสมี?"

เงียบกริบ

"ฉันหมายถึงคิดถึงฉันกันบ้างมั้ย"

"คุณเมฆ!"

แม่ฉันวิ่งโร่น่าหน้าทุกคนไปกอดทูนหัวของตัวเองอย่างคิดถึง นั่น! ฉันเห็นนํ้าตาของแม่หลั่งออกมาด้วย แม่เว่อร์เกินไปแล้ว!

"แล้วเธอล่ะไม่คิดถึงฉันหรือไง"

"ฝันไปเหอะ^,, ฉันเหล่มองคุณเมฆแล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่แยแส

แม้ว่าแม่จะเรียกเท่าไหร่ ฉันก็ไม่ยอมหันไป ตอนนี้ฉันกำลังข่มกลั้นอย่าง เต็มที่โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าฉันเป็นอะไร เอาไว้ให้เหตุการณ์นี้ผ่านพ้นไปก่อน ...ให้มันผ่านพ้นไป "วาวา"

คุณเมฆเดินตามมาติดๆ โดยที่ฉันไม่รู้ว่าเขาใช้เหตุผลอะไรถึงสามารถ หลบเลี่ยงทุกคนที่คิดถึงเขาได้ และเมื่อฉันหันไปเขาก็คว้าแขนฉันแล้ว เหวี่ยงเข้าห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด และทันทีที่เราอยู่ด้วยกันตามลำพังสองคน... "คุณเมฆ!"

หมับ!

ฉันก็โผเข้ากอดเขาในทันที และดูเหมือนว่าคุณเมฆเองก็มีความรู้สึก ไม่ต่างไปจากฉัน ทั่งคิดถึง ทั่งโหยหา เราสองคนเล่นจั๊กจี้กันไปมา สุดท้าย

 

ก็กอดกันแน่นแล้วหัวเราะให้กันและกัน

"จะไม่ให้เวลาหายใจหายคอเลยหรือไงกัน คุณเมฆ"

"ตลอดเวลาที่นั่งเครื่องจนกระทั่งลงมา ฉันก็คิดมาตลอดทางว่าจะทำ ยังไงให้หายคิดถึงเธอดี ยิ่งมาเจอเธอที่'โตขึ้นแถมยังทำหยิ่ง'ใส่ มันเลยอด ไม่ได้ที่จะต้องรีบมาหาในทันที ตอนทำหน้าหยิ่งนี่เธอเซ็กซี่นะ"

"ไม่งั้น'จะสมบทบาทเหรอ ฉันต้องพยายามแค่ไหนที่จะไม่ไปยืนรอ ต้อนรับคุณเมฆที่หน้าบ้านตั้งแต่เมื่อคืน ถ้าไม่กลัวว่าความลับจะแตกน่ะ" "การมีความลับมันตื่นเต้นดีนะ"

"และการ'ไต้มาอยู่'ในห้องที่เหมือนกล่องแบบนี้ก็ตื่นเต้นปนอึดอัดด้วย ถ้าใครเปิดเข้ามา..."

"ความลับของเราก็จะถูกเปิดเผย"

"ทั่งความลับของเรา ทั่งห้องนี้ถูกเปิดไม่ไต้เลยนะเนี่ย^,,

"ไม่ได้น่ะสิ ถ้ากล่องแพนโดร่าเปิดออกแล้วมันจะสนุกไต้ยังไง...จริง

1
คนรักของฉัน

กว่าจะออกจากห้องเก็บของไต้ เราทั่งคู่ก็ต้องรอให้คนนั่นคนนี้ที่ ตามหาคุณเมฆกันทั่วบ้านเดินผ่านไปเสียก่อน และเมื่อกลับออกมาเราสอง คนก็ต้องทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น!

ความสัมพันธ์ของเราคือความลับ และมันก็ยากที่จะเก็บความสับเอา ไว้กับตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณเมฆกลับมาประเทศไทย เราทั่งคู่ คบหากันแบบหลบๆ ซ่อนๆ มาเป็นระยะเวลาหนึ่งปีก่อนที่คุณเมฆจะไป เรียนต่อที่อเมริกา และเมื่อรวมกับเวลาที่เขาไปเรียนจนจบกลับมาอีกสี่ปี มานั่งๆ คำนวณดูแล้วก็แอบนานอยู่เหมือนกันนะเนี่ย ห้าปีที่ไม่มีใครเคย รู้ระแคะระคายเรื่องของเราเลย

'ถ้าเราจะทำแบบนี้กันไปเรื่อยๆ มันก็ต้องเป็นความลับนะ เพราะ ถ้าคนในบ้านรู้เข้า ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจะคิดยังไง^,

'ฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว^,

'แต่ส่วนมากผู้หญิงมักจะมีปัญหาเวลาทำอะไรแบบนี้'นี่ เพราะมัน เหมือนผู้ชายไม่ให้เกียรติ'

'สำหรับฉันแล้วเฉยๆ คิดซะว่าฉันไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป'

นั่นคือข้อตกลงของเราสองคนตอนก่อนจะคบกัน ทุกอย่างจะต้อง เป็นความลับ และแน่นอนว่ามันย่อมมีกฎ...

'ฉันเป็นคนเสนอเรื่องความลับขึ้นมา งั้นฉันให้เธอตั้งกฎเองก็แล้วกัน' 'กฎเหรอ...อืม เอาเป็นถ้ามีบุคคลที่สามรู้เรื่องนี้ ความสัมพันธ์ของ เราต้องยุติลง เพราะมันคง'ไม่ดีแน่ ฉันมันก็แค่เด็กในบ้าน ไม่สมควรจะมา ทำอะไรแบบนี้กับลูกเจ้าของบ้าน'

'ไม่มีปัญหา'

'ก็มีแค่นี้แหละค่ะ ว่าแต่คุณเมฆอยากจะเสริมเรื่องกฎหน่อยมั้ย' 'เอาเป็น...' คุณเมฆมองหน้าฉันเหมือนคิดอะไรอยู่ในใจ 'เราจะไม่ ตามหึงกันและกัน เราจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง แบบนี้เธอเห็นว่าเป็นยังไง' ฉันอึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็พยายามเก็บอาการด้วยการพยักหน้า

(- -)

'ไม่มีปัญหา ถ้ามีการตามหึงหวงหรือแสดงความเป็นเจ้าของเมื่อไหร่ เราจะเลิกกันทันที' ฉันว่า

'เธอนี่ทั่งใจกว้างและเย็นซากว่าที่คิดเยอะเลย'

'ผลประโยชน์เอึ้อคุณเมฆทั่งนั่นเลยนะคะ'

ตั้งแต่นั่นเราก็ยึดกฎนี้กันมาโดยตลอด ฉันไม่เคยถามคุณเมฆว่าตอน อยู่อเมริกาเขายุ่งกับผู้หญิงมากน้อยแค่ไหน และเขาเองก็ไม่เคยถามฉันเลย ว่าฉันมีคนมาจีบหรือกำลังสนใจใคร จริงๆ แล้วมันช่างเป็นความสัมพันธ์

ที่แสนจะเย็นซาเสียเหลือเกิน

แต่...ฉันก็มีความลับอยู่เหมือนกัน...

สิ่งที่ฉันคิดและไม่สามารถบอกกับเขาได้มือยู่อย่างหนึ่งนั่นก็คือ...ฉัน ไม่ใช่คนเย็นซาและฉันเป็นคนคิดมาก ใจร้อน และขี่หงมาก...

และแม้ว่าฉันจะไม่เคยถามว่าตอนคุณเมฆไปอยู่ที่นั่นเขายุ่งกับ ผู้หญิงมากหน้าหลายตาหรือเปล่า แต่ฉันก็พอจะได้ยินจากพี่โลกันต์มาบ้าง ว่าคุณเมฆมีผู้หญิงเยอะเอาการ และฉันที่ได้ซื่อว่าคบกับเขาอยู่กลับไม่ สามารถถามเขาได้ จะแสดงอาการก็ไม่ได้ จะถามกับพี่โลกันต์ตรงๆ ก็ ไม่ได้ เพราะฉันสวมบทบาทว่าฉันเกลียดคุณเมฆ และคุณเมฆเองก็เกลียด ขี่หน้าฉันอยู่ ถ้าเกิดถามอะไรมากไปมันจะกลายเป็นว่า...คนเกลียดกันทำไม สนใจถามถึงกันอย่างนี้ TOT มีมนุษย์คู่ไหนบนโลกเป็นแบบนี้บ้างมั้ยนะ คบกันแบบฉันเนี่ย

"ฉันนึกว่าแกกลับมานี่จะพาแหม่มกลับมาอวดพ่อกับแม่สักคนนะ เนี่ย^,, พี่โลกันต์พูดขึ้นทั้งๆ ที่ข้าวยังเต็มปาก คำถามของเขาทำให้ฉันยืด ตัวตรงแต่ต้องแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้สึกอะไร

"ไอไม่ใช่ยู ได้ทุกเชื้อชาติทุกศาสนา ไม่รู้มายเพ็ตทนเข้าไปได้ยังไง" "แกพูดอะไร"

"ตอนยูไปเยี่ยมไอที่โน่น ยูยังหิ้วแหม่ม..."

"ว้ากๆๆ แกพูดอะไร แกพูดอาร้ายยยยยย^,, พี่โลกันต์ล่งเลียงที่ไม่ใช่ เลียงมนุษย์ออกมาเบรกบทสนทนา พี่เค้กหวานที่นั่งอยู่ข้างๆ กระแทก ซ้อนส้อมแล้วเอื้อมมือไปกระซากคอเสื้อเขา

"แกไปทำอะไรที่อเมริกากันแน่ ไอ้หน้าหล่อ!!"

"แอมจัสคิดดิ้ง ดอนต์บีแม้ดดดไปเลย" คุณเมฆ "แน่นะ''

"แน่ แต่จะให้ดีน่าจะเลิกๆ กับมายบราเธอร์ไปนะ ยูก็รู้ว่าผู้ชายไม่มี ใครดี เอ็กเซ็ปต์มี" คุณเมฆตักกับข้าวให้พี่เค้กหวานอย่างเอาอกเอาใจ "ยังไงซะยูก็เป็นรักแรกของไอนะ แก่กว่าไอไม่กี่ปี ไอรับได้ AA"

รอยยิ้มพิมพ์ใจของคุณเมฆทำให้พี่เค้กหวานเคลิ้มไปราวๆ ห้าวินาที
ก่อนที่พี่โลกันต์จะสาดนํ้าเย็น'โปทางน้อง แต่เขาหลบได้ราวกับ'ฝึกปรือมา กับเฉินหลง

"เล่นอะไรเลอะเทอะนะมายบราเธอร์!"

"แกทำให้บทสนทนามันพังครืน แกกลับมาทำไมเนี่ย!"

"ก็มาร่วมงานแต่งงานของยูไง"

"เฮอะ!"

"และไอก็อยากกลับมาทำอะไรหลายๆ อย่าง"

คุณเมฆมองมาทางฉันแวบหนึ่งแล้วยิ้มให้ก่อนจะกลับเข้าสู่การคุย ต่อ ฉันยืนได้สักพัก คุณเมฆก็กวักมือเรียกให้เข้าไปหาด้วยท่าทางหาเรื่อง

"ขี้'ข้า แอมเธอร์สตี้ เอานามาด¹วน"

ฉัน

"รีบ เทนาสิ ฉันหิว อยู่มากี่ปีแล้วทำไมยังทำอะไรเซื่องข้า ถามจริงๆ เถอะมายบราเธอร์ ยู'จะจ้างยัยนี่ไว้ทำไม อารมณ์เสีย แบดมู้ด!"

ฉันเดินไปรินนํ้าใส่แก้วโดยอ้อมไปยังด้านหลัง คุณเมฆดึงชายเสื้อฉัน ไว้ในมุมที่ไม่มีใครมองเห็นแล้วยัดกระดาษอะไรบางอย่างใส่ในกระเป๋า กางเกงฉัน เดาว่านี่คงจะเป็นการเรียกฉันเข้าไปหา แต่เรียกว่าขี่'ข้านี่มาก ไปหน่อยหรือเปล่ายะพ่อคุณทูนหัว

"พูดจาอะไรอย่างนี้ไอ้คล้าว วา'วา'ไม่'ใช่'ขี้ข้า ซีอิสมายซิสเตอร์นะ" พี่โลกันต์รีบต่อว่า

"ยูพัฒนา'ขึ้น ยูพูดภาษาอังกฤษ <ว_๐"

"ดิสอิสมายปัก" พี่โลกันต์หยิบแก้วน้ำขึ้นมาโชว์แล้วยิ้มอย่างมีเสน่ห์ "อุย"

"อะไร ฉันเรียกไม่ถูกเหรอ"

"ปักแปลว่าหนังสือ" พี่เค้กหวานทำหน้าเอือมระอา "=()= อ้าว จำสลับกับเทเบิล"

"จำสลับยังผิดเลย!!"

ทุกคนเถียงเรื่องคำศัพท์ภาษาอังกฤษกันอย่างเมามันโดยที่ฉันค่อยๆ เดินเฟดออกมาจากห้องแล้วหยิบกระดาษที่คุณเมฆยัดใส่กระเป๋ากางเกง

ขึ้นมาอ่าน

...คืนนี้มาที่ห้องฉันนะ จุ๊บๆ... ทะลึ่งอีกแล้ว...

หมับ!

"อุ๊ย"

จุ๊บ!

คุณเมฆโผล่มาให้ฉันตกใจ พออ้าปากเขาก็ก้มลงมาจุ๊บหนึ่งทีเล่นเอา ฉันตาเหลือก ฉันมารอคุณเมฆที่ห้องนอนของเขาได้สักประมาณสิบนาที แล้ว ออกจะกังวลอยู่สักหน่อยในตอนมา นี่ฉันเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ TTOTT

"ตกใจหมด ทำไมทานข้าวเร็วจัง"

"คิดถึงเธอนะ >_<"

"ปากหมาน^,,

"หวาน

"พูดผิดบ้างอะไรบ้าง" ฉันผลักเขาออกไปนิดหน่อยเพื่อรักษาระยะ ห่างในบรรยากาศแบบนี้ "ยืนห่างๆ กันหน่อยดีกว่า"

"ไม่

"ไม่กลัวคนอื่นเขาเห็นหรือไง"

"นี่มันห้องนอนฉันนะ ใครจะเข้ามา เห็นแล้วจะทำไม"

"เราก็จะเลิกกัน"

คุณเมฆเม้มปากนิดหนึ่งเหมือนขัดใจแล้วก็ยอมก้าวถอยหลังออกไป หนึ่งก้าว ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก นั่นยิ่งทำให้เขาดูอารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิม "ทำไมต้องถอนหายใจด้วย เธอรังเกียจที่ฉันอยู่ใกล้เธอเหรอ"

"เปล่า แต่ฉันกลัวจะมีคนมาเห็นเข้าต่างหาก คุณเมฆนี่เปลี่ยนไป มากเลยนะคะ"

"เปลี่ยนไปยังไง"

"ดูถึงเนื้อถึงตัวจังเลยน่ะสิ ฉันห่างไปไม่ถึงสามนาที เจออีกทีก็เข้า

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)