Dark Land มิติข้ามหัวใจยัยสโนว์ไวท์กับเจ้าชายนิทรา (CRAZE)

1

 

แสงแดดกำลังแผดเผาผมสีน้ำตาลของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนเคารพธงชาติอยู่หน้าโรงเรียน สายลมและแสงแดดกำลังร่ายรำอยู่รอบๆ ตัวเธอ ชุดนักเรียนแขนยาวสีขาว กระโปรงลายสกอตสีดำสลับแดงกับถุงเท้าและรองเท้าสีดำเงาวับต้องกับแสงแดดยิ่งนัก

โอ้โห! ฉันไม่นึกเลยว่าชีวิตฉันจะเก่งการใช้ภาษาไทยขนาดนี้ ฉันบรรยายเจ๋งมั้ยคะท่านผู้โช้ม! แต่ตอนนี้ก่อนจะเจ๋ง แนคิดว่าฉันจะเจ๊งก่อน การมาสายรอบที่สองหมื่นแปดพันสามร้อยยี่สิบเจ็ดนี่มันทำให้ชีวิตฉันตกต่ำลงไปอย่างยิ่งยวด โอ้ ชีวิตมีอะไรตั้งเยอะแยะ มีเกิดแก่เจ็บตายคล้ายๆ กัน ป๋าแอ๊ด คาราบาวขา หนูขอยืมเพลงมาร้องสักหน่อยนะคะ เพราะตอนนี้หนูกำลังจะตายค่ะ

“ว่าไงจ๊ะคุณโสรยา ประภาศรี มาสายอีกแล้วใช่มั้ย แล้วคราวนี้อะไรอีกเนี่ย! โรงเรียนที่ไหนให้ใส่ถุงเท้าสีดำกัน!”

โอ้! ที่หนูมาสายเพราะหนูกำลังตามหาคุณหฤทธิ์ค่ะ จะบ้าเหรอ! หนูไม่ใช่โสรยาในจำเลยรักนะ แล้วก็ถูกอีกนั่นแหละ ไม่มีโรงเรียนไหนเขาให้ใส่ถุงเท้าสีดำมากันหรอกค่ะ แต่หนูมีเหตุผลส่วนตั๊ว ส่วนตัว

“อาจารย์ขา หนูเดินตกท่ออีกแล้วค่ะ”
“หา! อีกแล้วเหรอ...เอ่อ...อืม! ครูเชื่อเธอแล้วล่ะ กลิ่นมาก่อนตัวอีก ยังไงก็เปลี่ยนถุงเท้าที่ห้องปกครองซะไป อย่าลืมล้างเท้าด้วยนะ เช็ดรองเท้าด้วย เดี๋ยวเท้าเน่า ได้ข่าวว่าเธอเป็นเล็บขบนี่ รีบไปเถอะ”

อ่ะ...เอ่อ การเป็นเล็บขบของหนูนี่มันดังไปทั่วโรงเรียนเลยเหรอคะอาจารย์ ฉันเดินขากะเผลกๆ ลัดเลาะไปตามสนามเพื่อไปยังห้องปกครองซึ่งอยู่ไกลสุดขอบจักรวาล แล้วถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจะช่วยเหลือทันมั้ยเนี่ย

ฉันมันเป็นคนสุดแสนจะธรรมแต่ดันเจอเรื่องไม่ธรรมดาก็คือการตกท่ออย่างมีชั้นเชิง ตกมันได้ทุกวัน ไม่รู้จะตกอะไรนักหนา เบื่อจริงๆ คนอื่นไม่ยักตก มีฉันตกอยู่คนเดียว ชีวิตอับเฉาจริงเชียว

 

พอฉันเปลี่ยนถุงเท้าที่ห้องปกครองเสร็จก็เดินเข้าห้องเรียนมาอย่างเบื่อหน่าย การบ้านก็ยังไม่เสร็จ ฉันไม่ใช่คนโง่นะคะ แค่ไม่ฉลาด ฉันไม่ใช่คนขี้เกียจด้วย แค่ไอยากทำ และฉันก็ไม่ใช่คนซุ่มซ่าม แค่เดินไม่ระวัง โอ้! ชีวิตสุดแสนจะเพอร์เฟกต์

“ว้าวๆ เจ้าแม่ท่อตัวสโนว์เปลี่ยนถุงเท้าซะขาวจั๊วเลยนะจ๊ะ บ้านรวยจริงๆ”

“รวยบ้าอะไรยัยข้าวเหนียว เพิ่งไปเอาของฟรีจากห้องปกครองมา แล้วก็เลิกเรียกฉายาแบบนั้นสักทีเถอะ”

ฉายาสุดแสนจะอัปมงคล แต่ถ้าฟังเฉยๆ แล้วไม่รู้ประวัติมันก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ที่ฉันได้ฉายานี้มาก็เพราะตกท่อเป็นประจำนั่นแหละ และไม่ใช่แค่ท่อธรรมดานะคะ ขนาดท่อมันตัน ฉันยังสามารถตกลงไปได้เลย คิดดูสิ แล้ววันี้ฉันก็ซวยหน่อยที่ตกท่อแถวบ้าน ซึ่งมันเป็นอภิมหึมามหาท่อ ใหญ่อย่างกับวังตะไคร้

“ข้าวสวยย่ะ ไม่ใช่ข้าวเหนียว หน้าตาเป็นหอยมาแบบนี้ การบ้านยังไม่ได้ทำอีกแล้วใช่มั้ย!”

“ฉลาดมาก ยัยข้าวเหนียวมะเหมี่ยวดอง เอาการบ้านมาให้ฉันรีดไถซะดีๆ”

“เออ อย่าลืมไอติมสองถ้วยนะยะ”

“ทวงได้ทวงดีนะแก”

ปากฉันก็บ่นไป แต่มือก็ปั่น อ๋า ลอกการบ้านเร็วท้านรก! ย้าก!

 

กลับบ้านเรา อ่ะชัดๆ  รักรออยู่ จุ๊กกรู้ การเรียนวันนี้แสนสนุกอย่าบอกใคร เป็นวิชาการศึกษานอกสถานที่ ไปที่ไหนเหรอคะ ไปหาพระอินทร์ค่ะ ว้าวๆ สวรรค์สวยชะมัดเลย ฉันได้ไปปรึกษาหารือท่านด้วยว่าเมื่อไหร่ฉันจะมีเนื้องอกเพิ่ม บ้าสิ! เนื้อคู่ต่างหาก และท่านก็บอกว่าฉันจะเจอในไม่ช้า เรียกง่ายๆ ว่าหลับแล้วเพ้อเจ้อค่ะ

การเดินกลับบ้านคนเดียวนี่มันลำบากจริงเชียว ยัยข้าวสารเสกนั่นก็แยกทางกับฉันไปเรียบร้อยแล้ว แล้วนี่สาวสวยน่ารักบอบบางอย่างฉันจะโดนฉุดมั้ยเนี่ย กระซิกๆ

ครืน ครืน

โอ๊ะ! ฉันแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้าก็พบว่ามีเมฆสีดำปกคลุมไปทั่วอย่างนี้มันคือสัญญาณเตือนว่าหิมะจะตกใช่มั้ย อ่ะฮิ้ง เลิกเล่นเถอะ ฉันว่าอีกไม่นานเม็ดฝนก็จะเทลงมาใส่หัวฉันอย่างแน่นอน ฉันเลยชักอาวุธออกมาจากกระเป๋า มันคือร่มคันเล็กน่ารักซึ่งเอาไปแทงใครไม่ได้หรอกค่ะ แต่ก่อนที่ฉันจะเอามันมากางบนหัว ลมกลับพาร่มของฉันปลิวไปทางอื่นซะนี่ ว้าย! ร่มจ๋า ไหนลองหันมายิ้มหน่อยซิ

ฉันวิ่งตามร่มไปโดยไม่คิดชีวิต เพราะร่มคันนี้ยายซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดแท้ๆ ฉันไม่มีพ่อแม่หรอกค่ะ มีแต่ยายเท่านั้น แต่ฉันก็ไม่ได้เศร้าเสียใจหรอกนะคะ เพราะยายก็เปรียบเสมือนเป็นทั้งพ่อและแม่แล้ว

อ๊า! ในที่สุดฉันก็สามารถกระโดดตะครุบร่มมาจนได้ แต่ก่อนที่เท้าจะสัมผัสถึงพื้น ฉันก็รับรู้อะไรอย่างหนึ่งว่าสิ่งที่ฉันจะได้สัมผัสนั้นคือความว่างเปล่า...

พูดง่ายๆ ก็คือ หนูตกท่ออีกแล้วค่า!!!

 

หัวอันหนักอึ้งของฉันกำลังมึนงงไปหมด การลืมตาก็แสนจะยากลำบาก ยายขา อย่าเพิ่งปลุกสโนว์นะคะ กำลังหลับแบบอิ่มเอมเต็มที่เลยล่ะค่ะ ฉันรู้สึกว่าเตียงมันนุ่มกว่าที่เคยเป็นนะเนี่ย สุดยอดไปเลย สงสัยยายจะเอาไปซักชัวร์ๆ สามปีมาแล้วที่ฉันไม่ได้ซักที่นอนทั้งๆ ที่มันเปียกฉี่รวมสิบกว่ารอบก็เถอะ

“ตายหรือยังเนี่ย”

“เอาไม้เขี่ยๆ ดูสิ”

คนนะคะไม่ใช่หมาเน่า จะได้เอาไม้มาเขี่ยกันได้ ฉันรู้สึกถึงการพูดจ้อกแจ้กจอแจอยู่ข้างๆ หู ประมาณสองคนถ้วนด้วยกัน รำคาญชะมัดเลย คนจะนอนยังจะมาบั่นทอนความสุขกันอีก

น้ำเย็นๆ ค่อยๆ ราดลงมาบนหัวฉันอย่างแผ่วเบา ฉันสะบัดหัวอย่างรุนแรง น้ำเย็นขนาดนี้ เอามีดมาแทงกันเลยดีกว่า!

“เฮ้ยๆ ขยับได้ด้วยล่ะ”

เออน่ะสิ คนนะยะ เห็นฉันเป็นตัวอะไรเนี่ย ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาทั้งๆ ที่ยังหลับไม่เต็มตื่นแล้วก็พบว่ามีใครไม่รู้เข้ามาอยู่ในห้องนอนฉันตั้งสองคน ผู้หญิงคน ผู้ชายคน แต่หน้าตาดีทั้งคู่แฮะ แต่เฮ้ย! เข้ามาอยู่ในห้องฉันได้ยังไงกันเนี่ย ยายขาหายไปไหน

“พวกเธอออกไปจากห้องฉันนะ เข้ามาได้ยังไง”

พวกเขาขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับมองหน้าฉัน อะไรกันเนี่ย เห็นห้องฉันเป็นสนามมวยลุมพินีรึไง ถึงมีใครเข้าๆ ออกๆ ก็ได้น่ะ!

“เธอเบิ่งลูกตาดูสิว่านี่ห้องใครกันแน่!”

เมื่อฉันมองไปรอบๆ ห้องก็พบว่ามันเป็นห้องนอนสีดำ กรี๊ด! ใครเอารูปเอสเจของฉันไปไหนเนี่ย อุตส่าห์ติดไว้เต็มห้อง แถมยังมาทาสีห้องฉันใหม่จากสีฟ้าเป็นสีดำซะนี่ อ๊าย ใครกั๊น!

“พวกเธอทำอะไรกับห้องฉันเนี่ย!”

“เธออย่ามามึนได้มั้ย นี่มันห้องเธอซะที่ไหนกันเล่า มันห้องนอนของพวกฉัน”

ผู้ชายที่นั่งข้างๆ ฉันพูดขึ้น พอฉันลองดูดีๆ ก็พบว่า...ให้ตายเถอะ! นี่มันไม่ใช่ห้องของฉันจริงๆ ด้วย แล้วฉันอยู่ที่ไหนล่ะ งงไปหมดแล้วเนี่ย ลองทบทวนดูซิ...ฉันกำลังจะกลับบ้าน แล้วฝนกำลังจะตก ฉันเลยจะกางร่ม แล้วลมก็พัดร่มไป แล้วฉันก็เก็บร่มได้ สรุปแล้วฉัน...

ตกท่อ!!!

“พวกเธอช่วยฉันตอนที่ฉันตกท่องั้นเหรอ”

“ตกท่อตกเท่ออะไรกัน เธอมานอนอยู่หน้าบ้านฉันเนี่ย!”

“บ้านเธองั้นเหรอ!”

ผู้หญิงสวยๆ พูดขึ้นทำให้ฉันตกใจ ฉันจะมานอนหน้าบ้านของพวกเขาได้ยังไงกันเนี่ย ไม่จริ๊ง!

“เอ่อ...งั้นก็ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนคะ”

“ที่นี่คือดาร์กแลนด์ซอยสิบห้า”

“ค่ะๆ แล้วจะต่อรถไปลาดพร้าวยังไงเหรอคะ เฮ้ย! ดาร์กแลนด์ซอยสิบห้าอะไรกัน มันมีที่ไหนเล่า”

“ก็ที่นี่เนี่ยแหละ ดาร์กแลนด์ซอยสิบห้า”

ผู้หญิงสวยคนนั้นพูดขึ้นทำให้ฉันรีบลุกจากเตียงและวิ่งไปที่ประตูหน้าบ้านทันที แล้วฉันก็ได้พบในสิ่งที่ฉันไม่อยากจะเชื่อด้วยสายตาของตัวเอง

รถเปิดประทุนคันดำเงาวับกำลังขับเคลื่อนไปมาอยู่บนท้องฟ้า ตึกรามบ้านช่องถูกทาด้วยสีดำ แด่นเป็นสง่าทั่วไปหมด ท้องฟ้าก็เป็นสีดำเสมือนตอนกลางคืน ผู้คนต่างใส่เสื้อผ้าสีดำ แมวสีดำ ถนนสีดำ หมาสีดำ บ้านสีดำ ตู้โทรศัพท์สีดำ กางเกงในที่ห้อยอยู่บนดาดฟ้าก็สีดำ นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!

เป็นลมดีกว่า...

 

2

 

วันนี้ฉันนอนไปกี่รอบแล้วนะ นับไม่ถ้วนจริงๆ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างยากลำบาก รู้สึกเหมือนมีกลิ่นอะไรหอมๆ โบกไปโบกมาอยู่ใกล้ๆ กับจมูกของฉัน หอมจังเลย รู้สึกดีขึ้นเป็นกอง และพอฉันลืมตาก็เจอคู่ชายหญิงคนเดิมที่กำลังมองหน้าฉันอยู่ อ๊าย! ฉันกำลังฝัน โอ้เย หลับอีกทีก็ตื่นแล้ว ยายปลุกหนูเร็วๆ หน่อยสิคะ โอ๊ย! ทำไงดีเนี่ย มันไม่ตื่นอ่ะ

“เธอตบหน้าตัวเองทำไมเนี่ย ซาดิสต์เหรอ”

“ฮือๆ ฉันฝันใช่มั้ย บอกหน่อยสิ นะๆๆ บอกว่าฉันฝัน”

“เผอิญว่านี่คือเรื่องจริง”

โฮก! คำตอบของผู้ชายตรงหน้าทำร้ายจิตใจฉันมากเลย ฉันมาอยู่ที่ไหนเนี่ย ที่นี่เป็นโลกของอะไรก็ไม่รู้ ฉันอยากกลับบ้าน อยากกลับไปหายาย อยากเจอยัยข้าวสวย คิดถึงโรงเรียน

“เฮ้ย! นี่เธอร้องไห้ทำไมเนี่ย”

ฉันปาดน้ำตาอย่างยากลำบากเพราะมือไม้มันอ่อนระโหยโรยแรงไปหมด แค่ยกขึ้นมาปาดน้ำตา ฉันก็แทบจะเบ่งพลังงานออกมาใช้สักสามร้อยแคลอรี

“ฉะ...ฉัน...อยากกลับบ้าน ฮือๆๆ”

“เธอก็บอกมาสิว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน”

“ฮือๆๆ บ้านฉันอยู่ลาดพร้าว”

“ลาดพ้งลาดพร้าวอะไร ไม่เข้าใจ ไปตามไอ้ไซริสมาดิ๊สไมล์”

“นายกล้าใช้ฉันเหรอทาวน์! ไปตามเองสิ!”

“จ้าๆ”

สองคนนี้ท่าทางจะเป็นคู่รักกัน ฉันมองพวกเขาทะเลาะกันไปมา เป็นคู่รักหรือคู่รบกันแน่เนี่ย มึนงง แต่ตอนนี้ฉันงงกับตัวเองมากกว่า โฮก ฉันอยู่ที่ไหน อ่ะฮึ้ย!

“เธอปัญญาอ่อนหรือเปล่า”

ผู้หญิงที่ชื่อสไมล์ถามฉัน คงใช่นะ ถ้าจำไม่ผิด ชื่อไม่ค่อยเข้ากับหน้าตาที่สวยแต่โหดของเธอเลยสักนิดเดียว แงๆ แล้วยังมาว่าฉันปัญญาอ่อนอีก

“ฉันไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ!”

“งั้นเธอก็กลับบ้านไปสิ”

“ฉันกลับไม่ถูก”

“ปัญญาอ่อนจริงๆ ด้วย”

โฮกกกก ตอกย้ำกันจริงจริ๊ง ถ้าฉันกลับได้ ฉันคงจะกลับไปนานแล้ว แต่ที่นี่มันอยู่หนใดฉันยังไม่รู้เลย โอ๊ย! อยากเป็นลมอีกสักรอบ แต่ถึงเป็นลมอีก ยังไงมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย!

สักพักทาวน์ก็พาผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาในห้อง โฮก หล่อ! เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนระต้นคอ ผิวค่อนข้างสีแทน ดูมีกล้ามเป็นสัดเป็นส่วน จมูกโด่งดังกำแพงเมืองจีน ปากเป็นกระจับได้รูป หล่อ! แต่...ฉันมีเรื่องเครียดกว่านี้เยอะ ฉันอยากกลับบ้าน!!!

“ฉันว่าฉันรู้จักบ้านเธอดีนะ”

เขาคนนั้นพูดขึ้นมา ฮัดช่า โอ้ เลิฟกิ้วมากๆ เลย มาจุ๊บทีซิ

“ที่ที่เธออยู่คงจะเป็นโลกคู่ขนานสินะ”

ละ...โลกคู่ขนาน โลกบ้าโลกบ้าอะไรกันล่ะเนี่ย ยิ่งพูดฉันก็ยิ่งไม่เข้าใจ ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันเรื่อยๆ จนปวดหัว แงๆ ก็อยากกลับบ้าน

“ฉันชื่อไซริส”

“ฉะ...ฉันชื่อสโนว์”

“ฉันจะอธิบายให้เธอฟังง่ายๆ เลยว่าเธอหลุดมิติเข้ามาในดาร์กแลนด์ซึ่งเป็นอีกโลกหนึ่งที่เหมือนกับโลกของเธอ แต่ว่าประตูผ่านมิติมันถูกปิดตายไปตั้งนานแล้วนี่นา เธอเข้ามาได้ยังไง”

เขาบอกว่าจะอธิบายง่ายๆ แต่ยิ่งอธิบายฉันยิ่งเครียด แล้วฉันจะกลับบ้านไปหายายยังไงล่ะเนี่ย บอกฉันที อ่ะฮิ้งๆ

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอ่า ฉันรู้อย่างเดียวว่าอยากกลับบ้าน!!!”

“ตอนนี้มีอยู่วิธีเดียวที่จะกลับได้”

“หา! ไหนนายบอกว่าประตูอะไรนั่นปิดตายไปแล้วไง”

“คนที่ปิดตายก็คือพระราชา และคนที่เปิดได้ก็คือพระราชา”

พระราชาซังกะบ๊วยปิดตายไปแล้ว แล้วฉันมาที่นี่ได้ยังไงล่ะเนี่ยเครือข่ายมันขัดข้องหรือไงหา!

“เธอเอาใบปลิวนี่ไปดูก็แล้วกัน แต่มันคงจะยากสักหน่อย”

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)