สาวม้าหมุนกับหนุ่มเจ็ตโคสเตอร์ (Cookie)

จดหมายรักถึงใจเธอ

1

ถึงคุณผู้เป็นสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ

ฤดูกาลเปลี่ยนเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว

สายลมที่โชยพัดเป็นระยะเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ

ทว่าเมื่อได้อยู่ข้างกายคุณ สายลมนั้นก็อบอุ่นราวกับเป็นสายลมฤดูใบไม้ผลิเสมอ

ใบหน้าของคุณราวกับมีแสงอันอบอุ่นของดวงอาทิตย์ฤดูใบไม้ผลิสาดส่อง

มันช่วยให้รอบตัวคุณสงบลงได้มากแค่ไหน คุณรู้บ้างไหมนะ

ทุกครั้งที่คุณหัวเราะ หัวใจฉันก็หมุนวนดังม้าหมุน...

...หืม? หัวใจหมุนวนอย่างนั้นเหรอ

ฉันวางปากกาที่กำแน่นมานานลงแล้วหยิบกระดาษเขียนรายงานที่ยังเขียนค้างไว้ขึ้นมาดู ก่อนจะลองอ่านทวนตั้งแต่ต้นอีกครั้ง

...อืม รู้สึกทะแม่งๆ นิดหน่อยแฮะ แต่คำว่าม้าหมุนเนี่ย มันน่ารักออกจะตาย ไม่อยากทิ้งไปเลยน้า...

หลังจากกลุ้มใจอยู่พักหนึ่ง กระดาษรายงานก็ถูกฉีกออกแล้วขยำเป็นก้อนโยนทิ้งไปด้านหลัง ตรงนั้นคงมีกระดาษก้อนกลมๆ แบบเดียวกันอยู่ไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่เป็นแน่

ข้อดีของการอยู่คนเดียวก็คือไม่ว่าจะปล่อยให้ห้องรกสักแค่ไหนก็ไม่มีใครมาโกรธ ค่อยเก็บกวาดทำความสะอาดเอาตอนที่ตัวเองทนไม่ไหวแล้วก็ยังได้ แหม...แต่พวกขยะสดก็ต้องทิ้งให้เรียบร้อยอยู่แล้วล่ะน่า...

ฉันหันหน้ากลับมาที่กระดาษรายงาน แล้วคว้าปากกาขึ้นมาอีกครั้ง

เพราะเป็นจดหมายรัก ถ้าหากใช้คำพูดตรงไปตรงมาเลยอาจจะดีกว่า...แต่แบบนั้นมันก็ออกจะน่าอายอยู่นิดๆ น้า...อีกอย่างแค่คำว่า ‘ชอบนะ’ หรือ ‘กรุณาคบกับฉันเถอะ’ ฉันก็รู้สึกว่ามันยังไม่พอ ถ้าเขียนแบบนั้นก็ไม่ต่างจากจดหมายของผู้หญิงคนอื่นๆ อีกมากมายน่ะสิ ต้องสื่อออกไปให้ได้ว่ามีแต่ความรู้สึกจากฉันเท่านั้นที่พิเศษกว่าใคร ไม่อย่างนั้นการลงทุนเขียนจดหมายทั้งที่อยู่ในยุคนี้แล้วก็ไม่มีความหมายอะไรเลย

ฉันหลับตา นึกถึงภาพใบหน้าของคนคนนั้น ภาพใบหน้าอ่อนโยนราวกับดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิ

สายลมฤดูใบไม้ผลิของฉัน...ของฉันคนเดียว

คนที่ทำให้ฉัน โทมะ โยริโกะต้องมานั่งทึ้งหัวตัวเองพลางเขียนจดหมายรักอยู่ตอนนี้คือคุณทาเคชิตะ ฮารุกิที่อายุมากกว่าฉันสี่ปี อยู่ในแผนกประชาสัมพันธ์ของบริษัทเดียวกัน

ฉันเพิ่งเริ่มชอบเขามาไม่นานโดยที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยสนใจมาก่อน ฝ่ายนั้นหน้าตาดีและดูใจดี รูปร่างสูงโปร่งมีรอยยิ้มอ่อนโยนเสมอ เป็นเหมือนฤดูใบไม้ผลิสมชื่อ รอบตัวเขามีแต่สาวๆ มากมายตลอดเวลาราวกับแฟนคลับที่ห้อมล้อมไอดอล

ตอนแรกฉันก็คิดแค่ว่า ‘มีหนุ่มเพอร์เฟ็กต์แบบนี้อยู่ด้วย’ เท่านั้น ไม่ว่าอยู่บริษัทไหนๆ ก็ต้องมีคนที่เป็นเหมือนกับไอดอลอยู่สักคนนั่นแหละ แค่ได้มองก็พอใจแล้ว ไม่เคยคาดหวังอะไรมากไปกว่านั้น ทั้งที่เคยคิดไว้เพียงแค่นั้นจริงๆ

ทว่าความรู้สึกของฉันกลับเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา

ในวันที่อากาศร้อนจัดของฤดูร้อนเมื่อหลายเดือนก่อน ฉันซึ่งออกไปข้างนอกตามที่รุ่นพี่อิจิโนะเสะซึ่งเป็นหัวหน้าโดยตรงสั่งมาเดินโผเผฝ่าความร้อนราวกับจะต้มให้สุกจนกระทั่งกลับมาถึงบริษัทในที่สุด ตอนที่กำลังรอลิฟต์อยู่นั่นเอง ต้นคอก็ถูกอะไรเย็นๆ แตะเข้า ทำเอาฉันร้องลั่นแล้วกระโดดหนีอย่างไม่รู้ตัว

“อ๊ะ...ขอโทษ เย็นเกินไปเหรอ”

พอหันหลังกลับไปอย่างตกใจก็พบคุณทาเคชิตะยืนอยู่ ใบหน้ายังเกลื่อนรอยยิ้ม ในมือถือขวดน้ำพลาสติกเอาไว้

“เห็นเธอดูท่าทางร้อนมาก เลยคิดว่าจะช่วยทำให้เย็นลงหน่อยน่ะ”
พอมองรอยยิ้มเขินๆ บนใบหน้าของคนที่พูดออกตัวแล้ว หัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ

“ออกไปข้างนอกทั้งร้อนๆ แบบนี้คงเหนื่อยแย่สินะ”

อีกฝ่ายพูดแบบนั้นก่อนจะส่งขวดน้ำเย็นในมือให้ฉันแล้วเดินจากไป

และฉันก็มองตามโดยลืมแม้แต่จะกะพริบตา จนแผ่นหลังนั้นลับสายตาไป

แก้มฉันร้อนผ่าว เป็นเพราะความร้อนหรือเพราะคนที่เหมือนกับเจ้าชายที่มายืนอยู่ตรงหน้าเมื่อกี้นี้กันแน่ก็บอกไม่ถูก แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันมั่นใจก็คือในชั่วพริบตานั้น ตัวฉันได้ตกหลุมรักไปเรียบร้อยแล้ว

ตั้งแต่เกิดมายี่สิบห้าปีจนถึงช่วงเวลานั้น ฉันเคยมีแฟนแค่คนเดียว แต่ก็คบหากันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ตอนที่เป็นแฟนกับคนคนนั้น ฉันไม่เคยตื่นเต้นใจสั่นอย่างนี้เลย ในตอนนั้นฉันคิดว่าเป็นเพราะขาดูเป็นคนง่ายๆ สบายๆ หรือไม่ก็เป็นความรู้สึกแบบเวลาที่เราไปชอบคนดังราวกับไอดอลเสียอีก

แต่ว่าหลังจากนั้นมาชีวิตประจำวันของฉันก็หมกมุ่นอยู่กับคุณทาเคชิตะ ไม่ว่าจะหลับหรือตื่นก็สลัดเรื่องของเขาออกไปจากหัวไม่ได้ ความที่อยากเห็นหน้าเขา ทุกเช้าฉันจึงไปรวมอยู่กับแฟนคลับตรงหน้าประตูทางเข้าล็อบบี้

ที่น่าเจ็บใจก็คือในบรรดาแฟนคลับ ฉันเป็นสมาชิกหน้าใหม่ ดังนั้นจึงไม่สามารถข้ามหน้าข้ามตาไปยืนด้านหน้าของพวกแฟนคลับรุ่นแรกได้ (นี่มันอะไรกันเนี่ย) พูดตามตรงก็คือฉันได้แต่กระโดดหย็องแหย็งชะเง้อชะแง้อยู่วงนอกสุด แค่ได้เห็นหน้าก็ถือว่าโชคดีแล้ว

เพราะรอบตัวคุณทาเคชิตะเป็นแบบนี้เสมอ ฉันจึงแทบไม่เคยได้เข้าใกล้ตัวจริงสักครั้ง วันนั้นในหน้าร้อน ฉันบังเอิญอยู่ตรงนั้นคนเดียว มานึกดูตอนนี้แล้วก็ราวกับเป็นปาฏิหาริย์เพียงเสี้ยววินาที ถ้าตอนนั้นได้สารภาพรักออกไปเสียก็ดีหรอก

ในเมื่อสารภาพทันทีหลังจากที่ตกหลุมรักไม่ได้ อย่างน้อยถ้าได้อยู่ในแผนกเดียวกันก็ยังดี...แต่ฉันดันอยู่ฝ่ายขาย ส่วนเขาอยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ซะนี่

อา...คุณทาเคชิตะ คุณทาเคชิตะ ทำไมคุณถึงไปอยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์น้า ทั้งๆ ที่เขาออกจะเหมากับฝ่ายขายมากกว่าคนหน้าบูดยิ้มยากอย่างรุ่นพี่อิจิโนะเสะตั้งไม่รู้กี่สิบเท่า

ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจขั้นเด็ดขาด ถ้าหากว่ายังอยู่ในหมู่แฟนคลับ (?) ไปแบบนี้ก็คงหวังให้อะไรๆ คืบหน้าไม่ได้แน่ ไม่อยากจบลงโดยที่ยังเป็นเพียงหนึ่งในกลุ่มที่กรี๊ดกร๊าดรุมล้อมเขา ฉันควรจะทำอะไรดีเพื่อจะได้โดดเด่นออกมาจากกลุ่ม ภาพความทรงจำถึงตัวฉันควรจะเป็นอะไร ฉันคิดอยู่หลายตลบ แล้วก็ได้ข้อสรุปเพียงหนึ่งเดียว นั่นก็คือการเขียนจดหมายรัก

ในยุคที่อีเมลแพร่หลายแบบนี้ เพื่อจะสร้างสิ่งเล็กๆ แต่กระทบใจได้มากมาย จดหมายคือวิธีที่น่าจะได้ผล โชคดีที่ฉันเป็นคนชอบขีดๆ เขียนๆ อยู่แล้ว ตอนประถม บทกลอนของฉันได้รับคำชมเชยจากครูใหญ่เวลาเข้าแถว

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)