Playboy Helper มือขวาวายร้ายจอมทะเล้น

บทนำ

เป๋าหมายกำลัง'ใกล้เข้ามาแล้ว...อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียวเท่านั้น เอาล่ะ...ใจเย็นเข้าไว้ฟูฟอง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ บ..บ ฟืดดด

ฮ่า­

นั่นไง มาแล้ว!

พึ่บ!

ฉันกระโดดเข้าไปขวางหน้ากลุ่มนักศึกษาชายที่มีอยู่ประมาณห้าหก คนเห็นจะได้ พวกเขาสะดุ้งและผงะไปเล็กน้อยกับการปรากฏตัวของผู้หญิง แปลกหน้าอย่างฉันที่โผล่ออกมาจากซอกกำแพง

"เฮ้ย เล่นบ้าอะไรของเธอเนี่ย เห็นมหา^,ลัยเป็นโรงเรียนอนุบาล หรือไง" ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า'ฉัน^,พูดขึ้น ระยะห่างของเราแทบจะเรียก ได้ว่าไม่มีเลยก็ว่าได้ (บางทีฉันคงกะระยะตอนกระโดดช้าไปนิดหนึ่ง) ฉัน จึงเดินถอยหลังออกมาสองสามก้าวเพื่อจะได้มองหน้าเขาได้อย่างถนัดตา อ่า...หล่ออ่ะ... >_< เขามีเส้นผมสีเข้มทอประกายน้ำเงินนิดๆ แววตา เหมือน^,พวกเจ้าเล่ห์และ'ขี้เล่น"ไนบางเวลา คิ้วเข้มๆ ขมวดเข้าหากันจนยุ่งเหยิง จมูกโด่งเป็นสันทำให้ใบหน้าของเขายิ่งทวีความหล่อมากขึ้นไปอีก ริม'ฝีปาก

แ©

ที่ทำเพียงกระตุกยิ้มเล็กๆ ก็สามารถทำให้ผู้หญิงคล้อยตามได้...คนอะไร หล่อเหลือกินเหลือใช้จริงๆ แถมยัง...เป็นผู้ชายที่มีหน้าตาเหมือน 'คนคนนั้น^, จนแทบจะนึกว่าเป็นคนเดียวกันเสียอีก

"นี่เธอ...หรือว่าอยากจะสารภาพรักหมอนี่กันล่ะ อ่าๆ^,, เพื่อนของ ผู้ชายผมสีเข้มทอประกายนํ้าเงินนิดๆ ถามฉันพลางยิ้มอย่างสนุกสนานกับ เพื่อนๆ ที่เหลือ

"หน้าตาสวยดี น่าสนนะเว้ย แกว่าไงวะดีลเลอร์" คุณผู้ชายหัวสีนํ้าตาล เกือบจะล้มผลักไหล่เพื่อนของเขา

งั้นเหรอ หมอนี่ซื่อ 'ดีลเลอร์^, เหรอ

"นี่ๆ บอกไว้ก่อนนะเธอ หมอนี่น่ะมันโคตรเจ้าชู้เลย เดี๋ยวนํ้าตา เช็ดหัวเข่านะครับ AA เปลี่ยนมาเป็นฉันแทนมั้ย" เพื่อนเขาเตือน

"ถ้าหมอนี่ได้เธอแล้ว เธอจะมาเรียกร้องขอค่าเสียหายทีหลัง มัน ไม่รับผิดชอบนะบอกไว้ก่อน อ่าๆๆ ล่าสุดก็เป็นยัยนํ้าผึ้ง ดาวคณะนิเทศ ซะด้วยนะที่โดนทิ้งน่ะ^,,

"เฮ้ย หุบปากได้แล้ว" เจ้าตัวที่กำลังโดนเพื่อนๆ เอาเรื่องนิสัยมา ขายอย่างสนุกปากก็หันไปแหวใส่ทันที

ฉันกวาดสายตาไล่มองเพื่อนๆ ของเขาที่ยืนหัวเราะกันคิกคักชอบใจ ที่ได้กลั่นแกล้งเพื่อนตัวเองจนครบทุกคน ก็พอจะสรุปได้แล้วว่าเขาคนนี้ เป็นผู้ชายประเภทไหน แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่แคร์หรอก เพราะฉันตัดสินใจ แล้ว

"เธอ..." เหมือนเขาจะ'พูดอะไรกับฉัน

"ไปกับฉันได้มั้ย" ฉันเอื้อมมือไปจับมือของผู้ชายตรงหน้าอย่าง ถือวิสาสะ ก่อนจะล่งสายตาเว้าวอนไปให้ "ไปไหน"

"..." ฉันเงียบไปอึดใจหนึ่งแล้วพยายามจะรวบรวมความกล้าพูด ประโยคต่อไปออกไปให้ได้ "บะ...บ้านฉัน >_<///"

"บ้านเธอ?"

 

"ใช่ ไปที่บ้านของฉัน ไปกันแค่สองคน ฉัน...กับนาย"

 

"เฮ้ เธอได้ยินที่เพื่อนฉันพูดหรือเปล่า" เขาถามกลับ "ได้ยินสิ แต่...ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากจะให้นายไปกับฉันไหได้...อย่างน้อย ก็ขอแค่วันนี้ลักวันหนึ่งก็ยังดี ได้หรือเปล่า"

"โอ้!ห...ใจกล้าไม่เบา ท่าทางจะเป็นสาวไฟแรงน่าดู" เสียงเพื่อนๆ ของเขาดังแทรก'ขึ้นมาอีกครั้ง แต่ฉันไม่ได้หันไปมอง เพราะฉันสนใจผู้ชาย คนนี้มากกว่า

ใบหน้าคมเข้มแสยะยิ้มที่มฺมปาก

"เธอเสนอมาเองนะ หึ" เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเชยคางฉันขึ้น แล้วฝังจมูกลงมาที่แก้มของฉันเบาๆ อ่า...ฉันทำมันลงไปแล้วจริงๆ

1

อดีต

ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน

ในวันที่ฝนตกลงมาอย่างหนัก ฉันได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่างด้วย ความรู้สึกไม่สบายใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ในมือกำโทรศัพท์มือถือไว้ แน่นจนเครื่องแทบจะแหลกคามืออยู่แล้ว 'ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก...มือถือก็ปิด!^,

ฉันพึมพำออกมาอย่างกระวนกระวายและยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมขมับ 'คุณฟองใจเย็นๆ ก่อนสิคะ ฝนตกอาจจะทำให้รถติดก็ได้นะคะ' แม่บ้านพูดขึ้นมา ทั้งๆ ที่สีหน้าของเธอเองก็ไม่ค่อยสู้ดีเหมือนกัน แตกยัง พยายามจะพูดเพื่อให้ฉันสบายใจ

'ต่อให้รถติดแค่ไหนก็เถอะ! แต่น่ามันตีหนึ่งแล้วนะ! ปกติสี่ทุ่มน้อง ก็กลับถึงบ้านแล้ว นึ่มันจะไม่นานเกินไปหน่อยเหรอ! โทรไปที่เรียนพิเศษ เขาก็บอกว่านักเรียนกลับไปหมดตั้งนานแล้ว! โทรไปหาเพื่อนน้องคนไหน ก็บอกว่าไม่ได้อยู่ด้วย! ให้ตายเถอะ! ยัยนั่นมัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหนกันแน่ นะ!!!' ฉันหันไปตะคอกโวยวายใส่แม่บ้านอย่างหัวเสีย

 

น้องสาวของฉันที่ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ ปกติทุกวันศุกร์ จะมีเรียนพิเศษต่อหลังเลิกเรียนเสมอ เลิกเรียนก็สามทุ่มกว่าๆ แต่ฉันก็ ไม่ได้ว่าอะไรเพราะยังไงแฟนของยัยนั่นก็มักจะมาส่งที่บ้านเป็นประจำอยู่ แล้ว เอ๊ะ เดี๋ยวนะ...แฟนเหรอ...นี่ฉันลืมไปได้ยังไง! ฉันยังไม่ไดโทรไปหา หมอนั่นเลยนี่!

ทันทีที่นึกชั้นมาได้ก็เกิดความหวังในใจชั้นมา บางทีน้องสาวของฉัน อาจจะอยู่กับแฟนเธอก็ได้ ฉันรีบยกโทรศัพท์มือถือชั้นกดหาเบอร์ของการ์เน็ต ทันที

ตรู๊ด...ตรู๊ด...ตรู๊ด...

(ว่าไงครับพี่ฟอง) ปลายสายกรอกเสียงเข้ามา 'การ์เน็ต! ตอนนี้หอมฟังอยู่กับนายหรือเปล่า^,

(ฟังเหรอ...อ้าว วันนี้ฟังไม่ได้บอกพี่เหรอครับว่าผมไม่ว่างไปรับเพราะ ติดธุระกับที่บ้าน...เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าตอนนี้ยัยนั่นยังไม่ได้กลับบ้าน!!!) ปลายสายเปลี่ยนจากน้ำเสียงนุ่มๆ สบายๆ เป็นตะคอกใส่ฉันแทน นั่นทำให้ ฉันรู้ทันทีว่าหอมฟังไม่ได้อยู่กับการ์เน็ต

ถ้างั้นแล้ว...เธอไปอยู่ที่ไหนกันแน่'ฟัง...เธอทำให้พี่ไม่สบายใจเลย

นะ...

กริ๊งงง...กริ๊งงง...กริ๊งงง...

'คุณฟองคะ โทรศัพท์บ้านด้งค่ะ อาจจะเป็นคุณฟังก็ได้นะคะ' แม่บ้าน

บอก

เป็นหอมฟังเหรอ...ปกติยัยนั่นไม่เคยโทรเข้าบ้านนี่ แต่ช่างเถอะ! มัน ใช่เวลาจะมาคิดเล็กคิดน้อยซะที่ไหนล่ะ

'แค่นี้ก่อนนะการ์เน็ต ไว้เดี๋ยวพี่จะโทรกลับไปอีกที' ฉันบอกก่อนจะ กดตัดสายแล้ววิ่งไปยังเครื่องโทรศัพท์บ้าน ยกหูรับสายทันที 'ฮัลโหล!!!' (สวัสดีครับ นั่นใช่บ้านของคุณฟังฟ้า นิรนันทราหรือเปล่าครับ) เสียงของชายวัยกลางคน...?

'ใช่ค่ะ...ฉันเป็นพี่สาวของเด็กคนนั่นเอง ไม่ทราบว่าคุณ...'

(ผมโทรมาจากโรงพยาบาลนะครับ)

 

'ระ...โรงพยาบาล <ว_๐! น้องสาวฉันเป็นอะไรเหรอคะ!^,

(ตอนนี้หมอกำลังตรวจร่างกายเธออยู่น่ะครับ ผมพบเธอนอนสลบอยู่ แถวๆ ริมทางสวนสาธารณะน่ะ ส่วนสาเหตุที่หมดสติไป...ผมว่ามาฟังที่ โรงพยาบาลดีกว่าครับ ยังไงก็ฝากบอกคุณพ่อคุณแม่ของคุณด้วยแล้วกัน ว่าให้มาที่โรงพยาบาล...) ปลายสายบอกซื่อโรงพยาบาลให้ฉันรู้ก่อนจะ วางสายไป

'คุณฟองคะ^, แม่บ้านส่งเสียงเรียกฉัน 'อึ?'

'ใช่คุณฟังหรือเปล่าคะ'

'หอมฟัง...ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลน่ะ'

'เอ?^,

'นั่นแหละ ยังไงฟองขอตัวก่อนแล้วกัน'

ฉันบอกก่อนจะรีบเดินไปที่หน้าบ้านเพื่อสตาร์ตรถทันที เฮ้อ...ให้ตายเถอะยัยฟัง...ขออย่าให้เป็นอะไรไปเลยนะ ถ้าเธอเป็น อะไรไป พื่คงไม่เหลือใครอีกแล้ว...พระเจ้าคะ...ได้โปรดคุ้มครองสมาซิกเพียง คนเดียวที่เหลืออยู่ในครอบครัวของลูกด้วยเถอะค่ะ

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ฉันก็รีบตรงไปยังห้องพักผู้ป่วยรวมทันที เพราะ ก่อนหน้าที่ฉันจะออกจากบ้าน ทางโรงพยาบาลได้โทรมาที่บ้านอีกครั้งและ บอกว่าตรวจร่างกายน้องฉันเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พักรักษาตัวอยู่ที่ห้อง ผู้ป่วยรวม

ฉันหันซ้ายหันขวาก่อนจะเห็นร่างบางที่คุ้นตานอนหลับใหลอยู่บน เตียงซึ่งไม่ห่างจากจุดที่ฉันยืนอยู่มากนัก ข้างเตียงนั่นมีตำรวจยืนอยู่ด้วย 'ฉันเป็นพี่สาวของเด็กคนนี้ค่ะ! เกิดอะไรนั้นกับน้องสาวฉันเหรอคะ แล้วตอนนี้เธอปลอดภัยหรือยัง!' ฉันเดินเข้าไปบอกคุณตำรวจอย่างหน้าตาตื่น พร้อมกับจับแขนเขาไว้แน่น พลันนํ้าตาก็ไหลออกมา

ใจเย็นก่อนนะครับ...แล้วนี่ผู้ปกครองของคุณไม่ได้มาด้วยเหรอ' 'ฉันนี่แหละเป็นผู้ปกครองของเธอค่ะ' ฉันว่าพลางปาดคราบนํ้าตา

ออก

'อ๋อ ครบ...'

'ช่วยบอกทีเถอะค่ะ ทำไมน้องสาวฉันถึงมาอยู่ในสภาพนี้'

'คือว่า...' เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง 'ผมพบน้องของคุณขณะที่เธอถูก ชายคนหนึ่งทำมิดีมิร้าย...'

'มะ...หมายความว่ายังไงคะ คุณหมายถึง...น้องสาวของฉันถูก... ข่ม...ขืน...เหรอคะ' ฉันปากคอสั่นและพยายามกลั้นใจพูดประโยคที่ คาดไม่ถึงนั่นออกไปด้วยน้ำเสียงที่แห้งผาก ในหัวสมองเหมือนจะขาวโพลน ไปชั่วขณะ

'ไม่ต้องห่วงครับ...น้องสาวของคุณยังไม่โดนทำเรื่องแบบนั่น เพราะ ผมบังเอิญผ่านไปเจอเข้าพอดี หมอนั่นมันก็เลยหยุดการกระทำดังกล่าวแล้ว วิ่งหนีไป'

'หนีไป? นี่หมายความว่าคุณจับมันไม่ได้?'

'ขอโทษจริงๆ ครับ แต่ตอนนั่นมีผมเพียงคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์ และน้องสาวของคุณก็บาดแผลตามเนื้อตัวอยู่หลายแห่ง ผมเลยต้องรีบ นำตัวเธอมาล่งโรงพยาบาลก่อน'

ฉันละสายตาจากคุณตำรวจ มองไปยังร่างที่นอนแน่นึ่งอยู่บนเตียง พลางยื่นมือไปลูบหัวน้องสาวคนสำคัญที่ฉันหวงและห่วงมากกว่าชีวิตของ ตัวเองอย่างเอ็นดู

'เธอยังไม่โดนทำเรื่องแบบนั่นจริงๆ ใช่มั้ยคะ' ฉันถามเสียงอ่อย 'ครับ...แน่นอนว่ายัง'

'ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณตำรวจมากนะคะที่ช่วยเธอไว้ได้ทัน' ฉันบอก พร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองหน้า

ถ้าหากเธอโดนทำเรื่องแบบนั่นลงไปแล้ว เธอจะต้องเกลียดตัวเอง แน่ๆ โซคดีจริงๆ ที่คุณตำรวจนายนี้ไปช่วยเธอไว้ได้ทันนะหอมฟัง...ฉันบอก กับน้องสาวในใจพร้อมระบายยิ้มอย่างสบายใจออกมาบางๆ แต่ถึงอย่างไร น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุดเหมือนเดิม ไม่รู้ว่ามันไหลออกมาเพราะฉันโล่งใจหรือ

 

เพราะอะไรกันแน่

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

บทนำ

เป๋าหมายกำลัง'ใกล้เข้ามาแล้ว...อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียวเท่านั้น เอาล่ะ...ใจเย็นเข้าไว้ฟูฟอง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ บ..บ ฟืดดด

ฮ่า­

นั่นไง มาแล้ว!

พึ่บ!

ฉันกระโดดเข้าไปขวางหน้ากลุ่มนักศึกษาชายที่มีอยู่ประมาณห้าหก คนเห็นจะได้ พวกเขาสะดุ้งและผงะไปเล็กน้อยกับการปรากฏตัวของผู้หญิง แปลกหน้าอย่างฉันที่โผล่ออกมาจากซอกกำแพง

"เฮ้ย เล่นบ้าอะไรของเธอเนี่ย เห็นมหา^,ลัยเป็นโรงเรียนอนุบาล หรือไง" ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า'ฉัน^,พูดขึ้น ระยะห่างของเราแทบจะเรียก ได้ว่าไม่มีเลยก็ว่าได้ (บางทีฉันคงกะระยะตอนกระโดดช้าไปนิดหนึ่ง) ฉัน จึงเดินถอยหลังออกมาสองสามก้าวเพื่อจะได้มองหน้าเขาได้อย่างถนัดตา อ่า...หล่ออ่ะ... >_< เขามีเส้นผมสีเข้มทอประกายน้ำเงินนิดๆ แววตา เหมือน^,พวกเจ้าเล่ห์และ'ขี้เล่น"ไนบางเวลา คิ้วเข้มๆ ขมวดเข้าหากันจนยุ่งเหยิง จมูกโด่งเป็นสันทำให้ใบหน้าของเขายิ่งทวีความหล่อมากขึ้นไปอีก ริม'ฝีปาก

แ©

ที่ทำเพียงกระตุกยิ้มเล็กๆ ก็สามารถทำให้ผู้หญิงคล้อยตามได้...คนอะไร หล่อเหลือกินเหลือใช้จริงๆ แถมยัง...เป็นผู้ชายที่มีหน้าตาเหมือน 'คนคนนั้น^, จนแทบจะนึกว่าเป็นคนเดียวกันเสียอีก

"นี่เธอ...หรือว่าอยากจะสารภาพรักหมอนี่กันล่ะ อ่าๆ^,, เพื่อนของ ผู้ชายผมสีเข้มทอประกายนํ้าเงินนิดๆ ถามฉันพลางยิ้มอย่างสนุกสนานกับ เพื่อนๆ ที่เหลือ

"หน้าตาสวยดี น่าสนนะเว้ย แกว่าไงวะดีลเลอร์" คุณผู้ชายหัวสีนํ้าตาล เกือบจะล้มผลักไหล่เพื่อนของเขา

งั้นเหรอ หมอนี่ซื่อ 'ดีลเลอร์^, เหรอ

"นี่ๆ บอกไว้ก่อนนะเธอ หมอนี่น่ะมันโคตรเจ้าชู้เลย เดี๋ยวนํ้าตา เช็ดหัวเข่านะครับ AA เปลี่ยนมาเป็นฉันแทนมั้ย" เพื่อนเขาเตือน

"ถ้าหมอนี่ได้เธอแล้ว เธอจะมาเรียกร้องขอค่าเสียหายทีหลัง มัน ไม่รับผิดชอบนะบอกไว้ก่อน อ่าๆๆ ล่าสุดก็เป็นยัยนํ้าผึ้ง ดาวคณะนิเทศ ซะด้วยนะที่โดนทิ้งน่ะ^,,

"เฮ้ย หุบปากได้แล้ว" เจ้าตัวที่กำลังโดนเพื่อนๆ เอาเรื่องนิสัยมา ขายอย่างสนุกปากก็หันไปแหวใส่ทันที

ฉันกวาดสายตาไล่มองเพื่อนๆ ของเขาที่ยืนหัวเราะกันคิกคักชอบใจ ที่ได้กลั่นแกล้งเพื่อนตัวเองจนครบทุกคน ก็พอจะสรุปได้แล้วว่าเขาคนนี้ เป็นผู้ชายประเภทไหน แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่แคร์หรอก เพราะฉันตัดสินใจ แล้ว

"เธอ..." เหมือนเขาจะ'พูดอะไรกับฉัน

"ไปกับฉันได้มั้ย" ฉันเอื้อมมือไปจับมือของผู้ชายตรงหน้าอย่าง ถือวิสาสะ ก่อนจะล่งสายตาเว้าวอนไปให้ "ไปไหน"

"..." ฉันเงียบไปอึดใจหนึ่งแล้วพยายามจะรวบรวมความกล้าพูด ประโยคต่อไปออกไปให้ได้ "บะ...บ้านฉัน >_<///"

"บ้านเธอ?"

"ใช่ ไปที่บ้านของฉัน ไปกันแค่สองคน ฉัน...กับนาย"

 

"เฮ้ เธอได้ยินที่เพื่อนฉันพูดหรือเปล่า" เขาถามกลับ "ได้ยินสิ แต่...ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากจะให้นายไปกับฉันไหได้...อย่างน้อย ก็ขอแค่วันนี้ลักวันหนึ่งก็ยังดี ได้หรือเปล่า"

"โอ้!ห...ใจกล้าไม่เบา ท่าทางจะเป็นสาวไฟแรงน่าดู" เสียงเพื่อนๆ ของเขาดังแทรก'ขึ้นมาอีกครั้ง แต่ฉันไม่ได้หันไปมอง เพราะฉันสนใจผู้ชาย คนนี้มากกว่า

ใบหน้าคมเข้มแสยะยิ้มที่มฺมปาก

"เธอเสนอมาเองนะ หึ" เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเชยคางฉันขึ้น แล้วฝังจมูกลงมาที่แก้มของฉันเบาๆ อ่า...ฉันทำมันลงไปแล้วจริงๆ

1

อดีต

ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน

ในวันที่ฝนตกลงมาอย่างหนัก ฉันได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่างด้วย ความรู้สึกไม่สบายใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ในมือกำโทรศัพท์มือถือไว้ แน่นจนเครื่องแทบจะแหลกคามืออยู่แล้ว 'ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก...มือถือก็ปิด!^,

ฉันพึมพำออกมาอย่างกระวนกระวายและยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมขมับ 'คุณฟองใจเย็นๆ ก่อนสิคะ ฝนตกอาจจะทำให้รถติดก็ได้นะคะ' แม่บ้านพูดขึ้นมา ทั้งๆ ที่สีหน้าของเธอเองก็ไม่ค่อยสู้ดีเหมือนกัน แตกยัง พยายามจะพูดเพื่อให้ฉันสบายใจ

'ต่อให้รถติดแค่ไหนก็เถอะ! แต่น่ามันตีหนึ่งแล้วนะ! ปกติสี่ทุ่มน้อง ก็กลับถึงบ้านแล้ว นึ่มันจะไม่นานเกินไปหน่อยเหรอ! โทรไปที่เรียนพิเศษ เขาก็บอกว่านักเรียนกลับไปหมดตั้งนานแล้ว! โทรไปหาเพื่อนน้องคนไหน ก็บอกว่าไม่ได้อยู่ด้วย! ให้ตายเถอะ! ยัยนั่นมัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหนกันแน่ นะ!!!' ฉันหันไปตะคอกโวยวายใส่แม่บ้านอย่างหัวเสีย

 

น้องสาวของฉันที่ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ ปกติทุกวันศุกร์ จะมีเรียนพิเศษต่อหลังเลิกเรียนเสมอ เลิกเรียนก็สามทุ่มกว่าๆ แต่ฉันก็ ไม่ได้ว่าอะไรเพราะยังไงแฟนของยัยนั่นก็มักจะมาส่งที่บ้านเป็นประจำอยู่ แล้ว เอ๊ะ เดี๋ยวนะ...แฟนเหรอ...นี่ฉันลืมไปได้ยังไง! ฉันยังไม่ไดโทรไปหา หมอนั่นเลยนี่!

ทันทีที่นึกชั้นมาได้ก็เกิดความหวังในใจชั้นมา บางทีน้องสาวของฉัน อาจจะอยู่กับแฟนเธอก็ได้ ฉันรีบยกโทรศัพท์มือถือชั้นกดหาเบอร์ของการ์เน็ต ทันที

ตรู๊ด...ตรู๊ด...ตรู๊ด...

(ว่าไงครับพี่ฟอง) ปลายสายกรอกเสียงเข้ามา 'การ์เน็ต! ตอนนี้หอมฟังอยู่กับนายหรือเปล่า^,

(ฟังเหรอ...อ้าว วันนี้ฟังไม่ได้บอกพี่เหรอครับว่าผมไม่ว่างไปรับเพราะ ติดธุระกับที่บ้าน...เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าตอนนี้ยัยนั่นยังไม่ได้กลับบ้าน!!!) ปลายสายเปลี่ยนจากน้ำเสียงนุ่มๆ สบายๆ เป็นตะคอกใส่ฉันแทน นั่นทำให้ ฉันรู้ทันทีว่าหอมฟังไม่ได้อยู่กับการ์เน็ต

ถ้างั้นแล้ว...เธอไปอยู่ที่ไหนกันแน่'ฟัง...เธอทำให้พี่ไม่สบายใจเลย

นะ...

กริ๊งงง...กริ๊งงง...กริ๊งงง...

'คุณฟองคะ โทรศัพท์บ้านด้งค่ะ อาจจะเป็นคุณฟังก็ได้นะคะ' แม่บ้าน

บอก

เป็นหอมฟังเหรอ...ปกติยัยนั่นไม่เคยโทรเข้าบ้านนี่ แต่ช่างเถอะ! มัน ใช่เวลาจะมาคิดเล็กคิดน้อยซะที่ไหนล่ะ

'แค่นี้ก่อนนะการ์เน็ต ไว้เดี๋ยวพี่จะโทรกลับไปอีกที' ฉันบอกก่อนจะ กดตัดสายแล้ววิ่งไปยังเครื่องโทรศัพท์บ้าน ยกหูรับสายทันที 'ฮัลโหล!!!' (สวัสดีครับ นั่นใช่บ้านของคุณฟังฟ้า นิรนันทราหรือเปล่าครับ) เสียงของชายวัยกลางคน...?

'ใช่ค่ะ...ฉันเป็นพี่สาวของเด็กคนนั่นเอง ไม่ทราบว่าคุณ...'

(ผมโทรมาจากโรงพยาบาลนะครับ)

'ระ...โรงพยาบาล <ว_๐! น้องสาวฉันเป็นอะไรเหรอคะ!^,

(ตอนนี้หมอกำลังตรวจร่างกายเธออยู่น่ะครับ ผมพบเธอนอนสลบอยู่ แถวๆ ริมทางสวนสาธารณะน่ะ ส่วนสาเหตุที่หมดสติไป...ผมว่ามาฟังที่ โรงพยาบาลดีกว่าครับ ยังไงก็ฝากบอกคุณพ่อคุณแม่ของคุณด้วยแล้วกัน ว่าให้มาที่โรงพยาบาล...) ปลายสายบอกซื่อโรงพยาบาลให้ฉันรู้ก่อนจะ วางสายไป

'คุณฟองคะ^, แม่บ้านส่งเสียงเรียกฉัน 'อึ?'

'ใช่คุณฟังหรือเปล่าคะ'

'หอมฟัง...ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลน่ะ'

'เอ?^,

'นั่นแหละ ยังไงฟองขอตัวก่อนแล้วกัน'

ฉันบอกก่อนจะรีบเดินไปที่หน้าบ้านเพื่อสตาร์ตรถทันที เฮ้อ...ให้ตายเถอะยัยฟัง...ขออย่าให้เป็นอะไรไปเลยนะ ถ้าเธอเป็น อะไรไป พื่คงไม่เหลือใครอีกแล้ว...พระเจ้าคะ...ได้โปรดคุ้มครองสมาซิกเพียง คนเดียวที่เหลืออยู่ในครอบครัวของลูกด้วยเถอะค่ะ

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ฉันก็รีบตรงไปยังห้องพักผู้ป่วยรวมทันที เพราะ ก่อนหน้าที่ฉันจะออกจากบ้าน ทางโรงพยาบาลได้โทรมาที่บ้านอีกครั้งและ บอกว่าตรวจร่างกายน้องฉันเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พักรักษาตัวอยู่ที่ห้อง ผู้ป่วยรวม

ฉันหันซ้ายหันขวาก่อนจะเห็นร่างบางที่คุ้นตานอนหลับใหลอยู่บน เตียงซึ่งไม่ห่างจากจุดที่ฉันยืนอยู่มากนัก ข้างเตียงนั่นมีตำรวจยืนอยู่ด้วย 'ฉันเป็นพี่สาวของเด็กคนนี้ค่ะ! เกิดอะไรนั้นกับน้องสาวฉันเหรอคะ แล้วตอนนี้เธอปลอดภัยหรือยัง!' ฉันเดินเข้าไปบอกคุณตำรวจอย่างหน้าตาตื่น พร้อมกับจับแขนเขาไว้แน่น พลันนํ้าตาก็ไหลออกมา

ใจเย็นก่อนนะครับ...แล้วนี่ผู้ปกครองของคุณไม่ได้มาด้วยเหรอ' 'ฉันนี่แหละเป็นผู้ปกครองของเธอค่ะ' ฉันว่าพลางปาดคราบนํ้าตา

 

 

ออก

'อ๋อ ครบ...'

'ช่วยบอกทีเถอะค่ะ ทำไมน้องสาวฉันถึงมาอยู่ในสภาพนี้'

'คือว่า...' เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง 'ผมพบน้องของคุณขณะที่เธอถูก ชายคนหนึ่งทำมิดีมิร้าย...'

'มะ...หมายความว่ายังไงคะ คุณหมายถึง...น้องสาวของฉันถูก... ข่ม...ขืน...เหรอคะ' ฉันปากคอสั่นและพยายามกลั้นใจพูดประโยคที่ คาดไม่ถึงนั่นออกไปด้วยน้ำเสียงที่แห้งผาก ในหัวสมองเหมือนจะขาวโพลน ไปชั่วขณะ

'ไม่ต้องห่วงครับ...น้องสาวของคุณยังไม่โดนทำเรื่องแบบนั่น เพราะ ผมบังเอิญผ่านไปเจอเข้าพอดี หมอนั่นมันก็เลยหยุดการกระทำดังกล่าวแล้ว วิ่งหนีไป'

'หนีไป? นี่หมายความว่าคุณจับมันไม่ได้?'

'ขอโทษจริงๆ ครับ แต่ตอนนั่นมีผมเพียงคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์ และน้องสาวของคุณก็บาดแผลตามเนื้อตัวอยู่หลายแห่ง ผมเลยต้องรีบ นำตัวเธอมาล่งโรงพยาบาลก่อน'

ฉันละสายตาจากคุณตำรวจ มองไปยังร่างที่นอนแน่นึ่งอยู่บนเตียง พลางยื่นมือไปลูบหัวน้องสาวคนสำคัญที่ฉันหวงและห่วงมากกว่าชีวิตของ ตัวเองอย่างเอ็นดู

'เธอยังไม่โดนทำเรื่องแบบนั่นจริงๆ ใช่มั้ยคะ' ฉันถามเสียงอ่อย 'ครับ...แน่นอนว่ายัง'

'ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณตำรวจมากนะคะที่ช่วยเธอไว้ได้ทัน' ฉันบอก พร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองหน้า

ถ้าหากเธอโดนทำเรื่องแบบนั่นลงไปแล้ว เธอจะต้องเกลียดตัวเอง แน่ๆ โซคดีจริงๆ ที่คุณตำรวจนายนี้ไปช่วยเธอไว้ได้ทันนะหอมฟัง...ฉันบอก กับน้องสาวในใจพร้อมระบายยิ้มอย่างสบายใจออกมาบางๆ แต่ถึงอย่างไร น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุดเหมือนเดิม ไม่รู้ว่ามันไหลออกมาเพราะฉันโล่งใจหรือ

 

เพราะอะไรกันแน่

 

(โปรดติดตามต่อในฉบับเต็ม)

 

{C}

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

บทนำ

เป๋าหมายกำลัง'ใกล้เข้ามาแล้ว...อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียวเท่านั้น เอาล่ะ...ใจเย็นเข้าไว้ฟูฟอง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ บ..บ ฟืดดด

ฮ่า­

นั่นไง มาแล้ว!

พึ่บ!

ฉันกระโดดเข้าไปขวางหน้ากลุ่มนักศึกษาชายที่มีอยู่ประมาณห้าหก คนเห็นจะได้ พวกเขาสะดุ้งและผงะไปเล็กน้อยกับการปรากฏตัวของผู้หญิง แปลกหน้าอย่างฉันที่โผล่ออกมาจากซอกกำแพง

"เฮ้ย เล่นบ้าอะไรของเธอเนี่ย เห็นมหา^,ลัยเป็นโรงเรียนอนุบาล หรือไง" ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า'ฉัน^,พูดขึ้น ระยะห่างของเราแทบจะเรียก ได้ว่าไม่มีเลยก็ว่าได้ (บางทีฉันคงกะระยะตอนกระโดดช้าไปนิดหนึ่ง) ฉัน จึงเดินถอยหลังออกมาสองสามก้าวเพื่อจะได้มองหน้าเขาได้อย่างถนัดตา อ่า...หล่ออ่ะ... >_< เขามีเส้นผมสีเข้มทอประกายน้ำเงินนิดๆ แววตา เหมือน^,พวกเจ้าเล่ห์และ'ขี้เล่น"ไนบางเวลา คิ้วเข้มๆ ขมวดเข้าหากันจนยุ่งเหยิง จมูกโด่งเป็นสันทำให้ใบหน้าของเขายิ่งทวีความหล่อมากขึ้นไปอีก ริม'ฝีปาก

แ©

ที่ทำเพียงกระตุกยิ้มเล็กๆ ก็สามารถทำให้ผู้หญิงคล้อยตามได้...คนอะไร หล่อเหลือกินเหลือใช้จริงๆ แถมยัง...เป็นผู้ชายที่มีหน้าตาเหมือน 'คนคนนั้น^, จนแทบจะนึกว่าเป็นคนเดียวกันเสียอีก

"นี่เธอ...หรือว่าอยากจะสารภาพรักหมอนี่กันล่ะ อ่าๆ^,, เพื่อนของ ผู้ชายผมสีเข้มทอประกายนํ้าเงินนิดๆ ถามฉันพลางยิ้มอย่างสนุกสนานกับ เพื่อนๆ ที่เหลือ

"หน้าตาสวยดี น่าสนนะเว้ย แกว่าไงวะดีลเลอร์" คุณผู้ชายหัวสีนํ้าตาล เกือบจะล้มผลักไหล่เพื่อนของเขา

งั้นเหรอ หมอนี่ซื่อ 'ดีลเลอร์^, เหรอ

"นี่ๆ บอกไว้ก่อนนะเธอ หมอนี่น่ะมันโคตรเจ้าชู้เลย เดี๋ยวนํ้าตา เช็ดหัวเข่านะครับ AA เปลี่ยนมาเป็นฉันแทนมั้ย" เพื่อนเขาเตือน

"ถ้าหมอนี่ได้เธอแล้ว เธอจะมาเรียกร้องขอค่าเสียหายทีหลัง มัน ไม่รับผิดชอบนะบอกไว้ก่อน อ่าๆๆ ล่าสุดก็เป็นยัยนํ้าผึ้ง ดาวคณะนิเทศ ซะด้วยนะที่โดนทิ้งน่ะ^,,

"เฮ้ย หุบปากได้แล้ว" เจ้าตัวที่กำลังโดนเพื่อนๆ เอาเรื่องนิสัยมา ขายอย่างสนุกปากก็หันไปแหวใส่ทันที

ฉันกวาดสายตาไล่มองเพื่อนๆ ของเขาที่ยืนหัวเราะกันคิกคักชอบใจ ที่ได้กลั่นแกล้งเพื่อนตัวเองจนครบทุกคน ก็พอจะสรุปได้แล้วว่าเขาคนนี้ เป็นผู้ชายประเภทไหน แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่แคร์หรอก เพราะฉันตัดสินใจ แล้ว

"เธอ..." เหมือนเขาจะ'พูดอะไรกับฉัน

"ไปกับฉันได้มั้ย" ฉันเอื้อมมือไปจับมือของผู้ชายตรงหน้าอย่าง ถือวิสาสะ ก่อนจะล่งสายตาเว้าวอนไปให้ "ไปไหน"

"..." ฉันเงียบไปอึดใจหนึ่งแล้วพยายามจะรวบรวมความกล้าพูด ประโยคต่อไปออกไปให้ได้ "บะ...บ้านฉัน >_<///"

"บ้านเธอ?"

"ใช่ ไปที่บ้านของฉัน ไปกันแค่สองคน ฉัน...กับนาย"

 

"เฮ้ เธอได้ยินที่เพื่อนฉันพูดหรือเปล่า" เขาถามกลับ "ได้ยินสิ แต่...ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากจะให้นายไปกับฉันไหได้...อย่างน้อย ก็ขอแค่วันนี้ลักวันหนึ่งก็ยังดี ได้หรือเปล่า"

"โอ้!ห...ใจกล้าไม่เบา ท่าทางจะเป็นสาวไฟแรงน่าดู" เสียงเพื่อนๆ ของเขาดังแทรก'ขึ้นมาอีกครั้ง แต่ฉันไม่ได้หันไปมอง เพราะฉันสนใจผู้ชาย คนนี้มากกว่า

ใบหน้าคมเข้มแสยะยิ้มที่มฺมปาก

"เธอเสนอมาเองนะ หึ" เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเชยคางฉันขึ้น แล้วฝังจมูกลงมาที่แก้มของฉันเบาๆ อ่า...ฉันทำมันลงไปแล้วจริงๆ

1

อดีต

ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน

ในวันที่ฝนตกลงมาอย่างหนัก ฉันได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่างด้วย ความรู้สึกไม่สบายใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ในมือกำโทรศัพท์มือถือไว้ แน่นจนเครื่องแทบจะแหลกคามืออยู่แล้ว 'ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก...มือถือก็ปิด!^,

ฉันพึมพำออกมาอย่างกระวนกระวายและยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมขมับ 'คุณฟองใจเย็นๆ ก่อนสิคะ ฝนตกอาจจะทำให้รถติดก็ได้นะคะ' แม่บ้านพูดขึ้นมา ทั้งๆ ที่สีหน้าของเธอเองก็ไม่ค่อยสู้ดีเหมือนกัน แตกยัง พยายามจะพูดเพื่อให้ฉันสบายใจ

'ต่อให้รถติดแค่ไหนก็เถอะ! แต่น่ามันตีหนึ่งแล้วนะ! ปกติสี่ทุ่มน้อง ก็กลับถึงบ้านแล้ว นึ่มันจะไม่นานเกินไปหน่อยเหรอ! โทรไปที่เรียนพิเศษ เขาก็บอกว่านักเรียนกลับไปหมดตั้งนานแล้ว! โทรไปหาเพื่อนน้องคนไหน ก็บอกว่าไม่ได้อยู่ด้วย! ให้ตายเถอะ! ยัยนั่นมัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหนกันแน่ นะ!!!' ฉันหันไปตะคอกโวยวายใส่แม่บ้านอย่างหัวเสีย

 

น้องสาวของฉันที่ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ ปกติทุกวันศุกร์ จะมีเรียนพิเศษต่อหลังเลิกเรียนเสมอ เลิกเรียนก็สามทุ่มกว่าๆ แต่ฉันก็ ไม่ได้ว่าอะไรเพราะยังไงแฟนของยัยนั่นก็มักจะมาส่งที่บ้านเป็นประจำอยู่ แล้ว เอ๊ะ เดี๋ยวนะ...แฟนเหรอ...นี่ฉันลืมไปได้ยังไง! ฉันยังไม่ไดโทรไปหา หมอนั่นเลยนี่!

ทันทีที่นึกชั้นมาได้ก็เกิดความหวังในใจชั้นมา บางทีน้องสาวของฉัน อาจจะอยู่กับแฟนเธอก็ได้ ฉันรีบยกโทรศัพท์มือถือชั้นกดหาเบอร์ของการ์เน็ต ทันที

ตรู๊ด...ตรู๊ด...ตรู๊ด...

(ว่าไงครับพี่ฟอง) ปลายสายกรอกเสียงเข้ามา 'การ์เน็ต! ตอนนี้หอมฟังอยู่กับนายหรือเปล่า^,

(ฟังเหรอ...อ้าว วันนี้ฟังไม่ได้บอกพี่เหรอครับว่าผมไม่ว่างไปรับเพราะ ติดธุระกับที่บ้าน...เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าตอนนี้ยัยนั่นยังไม่ได้กลับบ้าน!!!) ปลายสายเปลี่ยนจากน้ำเสียงนุ่มๆ สบายๆ เป็นตะคอกใส่ฉันแทน นั่นทำให้ ฉันรู้ทันทีว่าหอมฟังไม่ได้อยู่กับการ์เน็ต

ถ้างั้นแล้ว...เธอไปอยู่ที่ไหนกันแน่'ฟัง...เธอทำให้พี่ไม่สบายใจเลย

นะ...

กริ๊งงง...กริ๊งงง...กริ๊งงง...

'คุณฟองคะ โทรศัพท์บ้านด้งค่ะ อาจจะเป็นคุณฟังก็ได้นะคะ' แม่บ้าน

บอก

เป็นหอมฟังเหรอ...ปกติยัยนั่นไม่เคยโทรเข้าบ้านนี่ แต่ช่างเถอะ! มัน ใช่เวลาจะมาคิดเล็กคิดน้อยซะที่ไหนล่ะ

'แค่นี้ก่อนนะการ์เน็ต ไว้เดี๋ยวพี่จะโทรกลับไปอีกที' ฉันบอกก่อนจะ กดตัดสายแล้ววิ่งไปยังเครื่องโทรศัพท์บ้าน ยกหูรับสายทันที 'ฮัลโหล!!!' (สวัสดีครับ นั่นใช่บ้านของคุณฟังฟ้า นิรนันทราหรือเปล่าครับ) เสียงของชายวัยกลางคน...?

'ใช่ค่ะ...ฉันเป็นพี่สาวของเด็กคนนั่นเอง ไม่ทราบว่าคุณ...'

(ผมโทรมาจากโรงพยาบาลนะครับ)

{C}

บทนำ

เป๋าหมายกำลัง'ใกล้เข้ามาแล้ว...อีกนิดเดียว...อีกนิดเดียวเท่านั้น เอาล่ะ...ใจเย็นเข้าไว้ฟูฟอง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ U..U ฟืดดด

ฮ่า­

นั้นไง มาแล้ว!

พึ่บ!

ฉันกระโดดเข้าไปขวางหน้ากลุ่มนักศึกษาชายที่มีอยู่ประมาณห้าหก คนเห็นจะได้ พวกเขาสะดุ้งและผงะไปเล็กน้อยกับการปรากฏตัวของผู้หญิง แปลกหน้าอย่างฉันที่โผล่ออกมาจากซอกกำแพง

"เฮ้ย เล่นบ้าอะไรของเธอเนี่ย เห็นมหา^,ลัยเป็นโรงเรียนอนุบาล หรือไง" ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า'ฉัน^,พูดขึ้น ระยะห่างของเราแทบจะเรียก ได้ว่าไม่มีเลยก็ว่าได้ (บางทีฉันคงกะระยะตอนกระโดดช้าไปนิดหนึ่ง) ฉัน จึงเดินถอยหลังออกมาสองสามก้าวเพื่อจะได้มองหน้าเขาได้อย่างถนัดตา อ่า...หล่ออ่ะ... >_< เขามีเส้นผมสีเข้มทอประกายน้ำเงินนิดๆ แววตา เหมือน^,พวกเจ้าเล่ห์และ'ขี้เล่น"ไนบางเวลา คิ้วเข้มๆ ขมวดเข้าหากันจนยุ่งเหยิง จมูกโด่งเป็นสันทำให้ใบหน้าของเขายิ่งทวีความหล่อมากขึ้นไปอีก ริมฝีปาก

ที่ทำเพียงกระตุกยิ้มเล็กๆ ก็สามารถทำให้ผู้หญิงคล้อยตามได้...คนอะไร หล่อเหลือกินเหลือใช้จริงๆ แถมยัง...เป็นผู้ชายที่มีหน้าตาเหมือน 'คนคนนั้น^, จนแทบจะนึกว่าเป็นคนเดียวกันเสียอีก

"นี่เธอ...หรือว่าอยากจะสารภาพรักหมอนี่กันล่ะ อ่าๆ^,, เพื่อนของ ผู้ชายผมสีเข้มทอประกายนํ้าเงินนิดๆ ถามฉันพลางยิ้มอย่างสนุกสนานกับ เพื่อนๆ ที่เหลือ

"หน้าตาสวยดี น่าสนนะเว้ย แกว่าไงวะดีลเลอร์" คุณผู้ชายหัวสีนํ้าตาล เกือบจะล้มผลักไหล่เพื่อนของเขา

งั้นเหรอ หมอนี่ซื่อ 'ดีลเลอร์^, เหรอ

"นี่ๆ บอกไว้ก่อนนะเธอ หมอนี่น่ะมันโคตรเจ้าชู้เลย เดี๋ยวนํ้าตา เช็ดหัวเข่านะครับ AA เปลี่ยนมาเป็นฉันแทนมั้ย" เพื่อนเขาเตือน

"ถ้าหมอนี่ได้เธอแล้ว เธอจะมาเรียกร้องขอค่าเสียหายทีหลัง มัน ไม่รับผิดชอบนะบอกไว้ก่อน อ่าๆๆ ล่าสุดก็เป็นยัยนํ้าผึ้ง ดาวคณะนิเทศ ซะด้วยนะที่โดนทิ้งน่ะ^,,

"เฮ้ย หุบปากได้แล้ว" เจ้าตัวที่กำลังโดนเพื่อนๆ เอาเรื่องนิสัยมา ขายอย่างสนุกปากก็หันไปแหวใส่ทันที

ฉันกวาดสายตาไล่มองเพื่อนๆ ของเขาที่ยืนหัวเราะกันคิกคักชอบใจ ที่ได้กลั่นแกล้งเพื่อนตัวเองจนครบทุกคน ก็พอจะสรุปได้แล้วว่าเขาคนนี้ เป็นผู้ชายประเภทไหน แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่แคร์หรอก เพราะฉันตัดสินใจ แล้ว

"เธอ..." เหมือนเขาจะ'พูดอะไรกับฉัน

"ไปกับฉันได้มั้ย" ฉันเอื้อมมือไปจับมือของผู้ชายตรงหน้าอย่าง ถือวิสาสะ ก่อนจะล่งสายตาเว้าวอนไปให้ "ไปไหน"

"..." ฉันเงียบไปอึดใจหนึ่งแล้วพยายามจะรวบรวมความกล้าพูด ประโยคต่อไปออกไปให้ได้ "บะ...บ้านฉัน >_<///"

"บ้านเธอ?"

"ใช่ ไปที่บ้านของฉัน ไปกันแค่สองคน ฉัน...กับนาย"

"เอ้ เธอได้ยินที่เพื่อนฉันพูดหรือเปล่า" เขาถามกลับ "ได้ยินสิ แต่...ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากจะให้นายไปกับฉันไหได้...อย่างน้อย ก็ขอแค่วันนี้ลักวันหนึ่งก็ยังดี ได้หรือเปล่า"

"โอ้โห...ใจกล้าไม่เบา ท่าทางจะเป็นสาวไฟแรงน่าดู" เสียงเพื่อนๆ ของเขาดังแทรกขึ้นมาอีกครั้ง แต่ฉันไม่ได้หันไปมอง เพราะฉันสนใจผู้ชาย คนนี้มากกว่า

ใบหน้าคมเข้มแสยะยิ้มที่มุมปาก

"เธอเสนอมาเองนะ หึ" เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเชยคางฉันขึ้น แล้วฝังจมูกลงมาที่แก้มของฉันเบาๆ อ่า...ฉันทำมันลงไปแล้วจริงๆ

1

อดีต

ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน

ในวันที่ฝนตกลงมาอย่างหนัก ฉันได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่างด้วย ความรู้สึกไม่สบายใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ในมือกำโทรศัพท์มือถือไว้ แน่นจนเครื่องแทบจะแหลกคามืออยู่แล้ว 'ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก...มือถือก็ปิด!^,

ฉันพึมพำออกมาอย่างกระวนกระวายและยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมขมับ 'คุณฟองใจเย็นๆ ก่อนสิคะ ฝนตกอาจจะทำให้รถติดก็ได้นะคะ' แม่บ้านพูดยิ้นมา ทั้งๆ ที่สีหน้าของเธอเองก็ไม่ค่อยสู้ดีเหมือนกัน แตกยัง พยายามจะพูดเพื่อให้ฉันสบายใจ

'ต่อให้รถติดแค่ไหนก็เถอะ! แต่นี่มันตีหนึ่งแล้วนะ! ปกติสี่ทุ่มน้อง ก็กลับถึงบ้านแล้ว นึ่มันจะไม่นานเกินไปหน่อยเหรอ! โทรไปที่เรียนพิเศษ เขาก็บอกว่านักเรียนกลับไปหมดตั้งนานแล้ว! โทรไปหาเพื่อนน้องคนไหน ก็บอกว่าไม่ได้อยู่ด้วย! ให้ตายเถอะ! ยัยนั่นมัวไปทำอะไรอยู่ที่ไหนกันแน่ นะ!!!' ฉันหันไปตะคอกโวยวายใส่แม่บ้านอย่างหัวเสีย

น้องสาวของฉันที่ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ ปกติทุกวันศุกร์ จะมีเรียนพิเศษต่อหลังเลิกเรียนเสมอ เลิกเรียนก็สามทุ่มกว่าๆ แต่ฉันก็ ไม่ได้ว่าอะไรเพราะยังไงแฟนของยัยนั่นก็มักจะมาส่งที่บ้านเป็นประจำอยู่ แล้ว เอ๊ะ เดี๋ยวนะ...แฟนเหรอ...นี่ฉันลืมไปได้ยังไง! ฉันยังไม่ไดโทรไปหา หมอนั่นเลยนี่!

ทันทีที่นึกชั้นมาได้ก็เกิดความหวังในใจชั้นมา บางทีน้องสาวของฉัน อาจจะอยู่กับแฟนเธอก็ได้ ฉันรีบยกโทรศัพท์มือถือชั้นกดหาเบอร์ของการ์เน็ต ทันที

ตรู๊ด...ตรู๊ด...ตรู๊ด...

(ว่าไงครับพี่ฟอง) ปลายสายกรอกเสียงเข้ามา 'การ์เน็ต! ตอนนี้หอมฟังอยู่กับนายหรือเปล่า^,

(ฟังเหรอ...อ้าว วันนี้ฟังไม่ได้บอกพี่เหรอครับว่าผมไม่ว่างไปรับเพราะ ติดธุระกับที่บ้าน...เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าตอนนี้ยัยนั่นยังไม่ได้กลับบ้าน!!!) ปลายสายเปลี่ยนจากน้ำเสียงนุ่มๆ สบายๆ เป็นตะคอกใส่ฉันแทน นั่นทำให้ ฉันรู้ทันทีว่าหอมฟังไม่ได้อยู่กับการ์เน็ต

ถ้างั้นแล้ว...เธอไปอยู่ที่ไหนกันแน่'ฟัง...เธอทำให้พี่ไม่สบายใจเลย

นะ...

กริ๊งงง...กริ๊งงง...กริ๊งงง...

'คุณฟองคะ โทรศัพท์บ้านด้งค่ะ อาจจะเป็นคุณฟังก็ได้นะคะ' แม่บ้าน

บอก

เป็นหอมฟังเหรอ...ปกติยัยนั่นไม่เคยโทรเข้าบ้านนี่ แต่ช่างเถอะ! มัน ใช่เวลาจะมาคิดเล็กคิดน้อยซะที่ไหนล่ะ

'แค่นี้ก่อนนะการ์เน็ต ไว้เดี๋ยวพี่จะโทรกลับไปอีกที' ฉันบอกก่อนจะ กดตัดสายแล้ววิ่งไปยังเครื่องโทรศัพท์บ้าน ยกหูรับสายทันที 'ฮัลโหล!!!' (สวัสดีครับ นั่นใช่บ้านของคุณฟังฟ้า นิรนันทราหรือเปล่าครับ) เสียงของชายวัยกลางคน...?

'ใช่ค่ะ...ฉันเป็นพี่สาวของเด็กคนนั่นเอง ไม่ทราบว่าคุณ...'

(ผมโทรมาจากโรงพยาบาลนะครับ)

'ระ...โรงพยาบาล <ว_๐! น้องสาวฉันเป็นอะไรเหรอคะ!^,

(ตอนนี้หมอกำลังตรวจร่างกายเธออยู่น่ะครับ ผมพบเธอนอนสลบอยู่ แถวๆ ริมทางสวนสาธารณะน่ะ ส่วนสาเหตุที่หมดสติไป...ผมว่ามาฟังที่ โรงพยาบาลดีกว่าครับ ยังไงก็ฝากบอกคุณพ่อคุณแม่ของคุณด้วยแล้วกัน ว่าให้มาที่โรงพยาบาล...) ปลายสายบอกซื่อโรงพยาบาลให้ฉันรู้ก่อนจะ วางสายไป

'คุณฟองคะ^, แม่บ้านส่งเสียงเรียกฉัน 'อึ?'

'ใช่คุณฟังหรือเปล่าคะ'

'หอมฟุ้ง...ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลน่ะ'

'เอ๋?^,

'นั่นแหละ ยังไงฟองขอตัวก่อนแล้วกัน'

ฉันบอกก่อนจะรีบเดินไปที่หน้าบ้านเพื่อสตาร์ตรถทันที เอ้อ...ให้ตายเถอะยัยฟัง...ขออย่าให้เป็นอะไรไปเลยนะ ถ้าเธอเป็น อะไรไป พี่คงไม่เหลือใครอีกแล้ว...พระเจ้าคะ...ได้โปรดคุ้มครองสมาซิกเพียง คนเดียวที่เหลืออยู่ในครอบครัวของลูกด้วยเถอะค่ะ

เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ฉันก็รีบตรงไปยังห้องพักผู้ป่วยรวมทันที เพราะ ก่อนหน้าที่ฉันจะออกจากบ้าน ทางโรงพยาบาลได้โทรมาที่บ้านอีกครั้งและ บอกว่าตรวจร่างกายน้องฉันเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พักรักษาตัวอยู่ที่ห้อง ผู้ป่วยรวม

ฉันหันซ้ายหันขวาก่อนจะเห็นร่างบางที่คุ้นตานอนหลับใหลอยู่บน เตียงซึ่งไม่ห่างจากจุดที่ฉันยืนอยู่มากนัก ข้างเตียงนั่นมีตำรวจยืนอยู่ด้วย 'ฉันเป็นพี่สาวของเด็กคนนี้ค่ะ! เกิดอะไรนั้นกับน้องสาวฉันเหรอคะ แล้วตอนนี้เธอปลอดภัยหรือยัง!' ฉันเดินเข้าไปบอกคุณตำรวจอย่างหน้าตาตื่น พร้อมกับจับแขนเขาไว้แน่น พลันนํ้าตาก็ไหลออกมา

ใจเย็นก่อนนะครับ...แล้วนี่ผู้ปกครองของคุณไม่ได้มาด้วยเหรอ' 'ฉันนี่หละเป็นผู้ปกครองของเธอค่ะ' ฉันว่าพลางปาดคราบนํ้าตา

ออก

'อ๋อ ครับ...'

'ช่วยบอกทีเถอะค่ะ ทำไมน้องสาวฉันถึงมาอยู่ในสภาพนี้'

'คือว่า...' เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง 'ผมพบน้องของคุณขณะที่เธอถูก ชายคนหนึ่งทำมิดีมิร้าย...'

'มะ...หมายความว่ายังไงคะ คุณหมายถึง...น้องสาวของฉันถูก... ข่ม...ขืน...เหรอคะ' ฉันปากคอสั่นและพยายามกลั้นใจพูดประโยคที่ คาดไม่ถึงนั่นออกไปด้วยน้ำเสียงที่แห้งผาก ในหัวสมองเหมือนจะขาวโพลน ไปชั่วขณะ

'ไม่ต้องห่วงครับ...น้องสาวของคุณยังไม่โดนทำเรื่องแบบนั่น เพราะ ผมบังเอิญผ่านไปเจอเข้าพอดี หมอนั่นมันก็เลยหยุดการกระทำดังกล่าวแล้ว วิ่งหนีไป'

'หนีไป? นี่หมายความว่าคุณจับมันไม่ได้?'

'ขอโทษจริงๆ ครับ แต่ตอนนั่นมีผมเพียงคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์ และน้องสาวของคุณก็มีบาดแผลตามเนื้อตัวอยู่หลายแห่ง ผมเลยต้องรีบ นำตัวเธอมาล่งโรงพยาบาลก่อน'

ฉันละสายตาจากคุณตำรวจ มองไปยังร่างที่นอนแน่นึ่งอยู่บนเตียง พลางยื่นมือไปลูบหัวน้องสาวคนสำคัญที่ฉันหวงและห่วงมากกว่าชีวิตของ ตัวเองอย่างเอ็นดู

'เธอยังไม่โดนทำเรื่องแบบนั่นจริงๆ ใช่มั้ยคะ' ฉันถามเสียงอ่อย 'ครับ...แน่นอนว่ายัง'

'ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณตำรวจมากนะคะที่ช่วยเธอไว้ได้ทัน' ฉันบอก พร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองหน้า

ถ้าหากเธอโดนทำเรื่องแบบนั่นลงไปแล้ว เธอจะต้องเกลียดตัวเอง แน่ๆ โซคดีจริงๆ ที่คุณตำรวจนายนี้ไปช่วยเธอไว้ได้ทันนะหอมฟัง...ฉันบอก กับน้องสาวในใจพร้อมระบายยิ้มอย่างสบายใจออกมาบางๆ แต่ถึงอย่างไร น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุดเหมือนเดิม ไม่รู้ว่ามันไหลออกมาเพราะฉันโล่งใจหรือ

เพราะอะไรกันแน่ 

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็ม)