วอนรักกามเทพ (Cookie)

บทนำ

ทำไมนะ

ทำไมในวันวาเลนไทน์ถึงมีแต่เธอที่ต้องนั่งเหงาอยู่ที่นี่คนเดียว

ใครก็ได้บอกเธอที ทำไมเธอต้องโดดเดี่ยวตลอด

ชาติก่อนเธอทำกรรมอะไรไว้ หรือว่าเธอเป็นตัวอับโชค เวลานี้หัวใจของเธอรู้สึกอ้างว้างเกินไป...

น้ำตาของชีน่า กวนหยดแหมะ เธอคิดถึงเขา อยากมีเขาอยู่ข้างกายในวันวาเลนไทน์วันนี้

ทำไมคนรักมักจะอยู่กับเธอไม่ได้ในวันสำคัญแบบนี้เสมอ วันเวลาแบบนี้จะยาวนานไปถึงเมื่อไหร่กัน

เธอรู้สึกรวดร้าวและเหนื่อยล้า น้ำตาไหลลงมาหยดแล้วหยดล่าขณะนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของร้านกาแฟ กาแฟวันนี้มันช่างขมปร่าผิดปกติ ชีน่าไม่รู้จะจัดการกับความรักยังไง ใจเธอรู้สึกปวดร้าวเหลือเกิน

หญิงสาวเช็ดน้ำตาเบาๆ ตอนนี้เธออยากหาที่สงบห่างจากที่ทำงาน ไม่มีเสียงจ้อกแจ้กจอแจ ไม่ต้องเจอกับคนรู้จักและอยู่คนเดียวอย่างสงบๆ ได้ และร้านกาแฟกรุกระจกแผ่นใหญ่แห่งนี้ก็เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดเพียงหนึ่งเดียว

ความทรมานจากความรักมีแต่ต้องประสบกับตนเองถึงจะรู้รสชาติของมัน หลายวันนี้พอถึงเวลาพักเที่ยงเธอจะออกจากที่ทำงานแล้วหลบมารักษาแผลใจตามลำพังเสมอ

ให้เวลากับตัวเองหนึ่งชั่วโมงเพื่อให้หัวใจได้หยุดพัก พักสักครู่หนึ่งแล้วเธอจะได้สวมหน้ากากไปรับมือกับทุกคนและโลกใบนี้ต่อไป

หญิงสาวมองออกไปนอกผนังกระจกอย่างเหม่อลอย เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ตรงถนนฝั่งตรงข้าม เขาสวมเสื้อเชิ้ตกางเกงยีน หน้าตาหล่อเหลาอย่างที่ต้องเป็นที่ชื่นชอบของบรรดาสาวๆ แน่นอน สังเกตคร่าวๆ แล้วเขาคงสูงอย่างน้อยหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร แถมรูปร่างยังสมบูรณ์แบบอย่างคนที่ออกกำลังกายสม่ำเสมอ

เธอชอบผู้ชายที่ดูแลตัวเอง และผู้ชายคนนี้ก็ให้ความรู้สึกประหนึ่งแสงตะวันอันอบอุ่น หากได้กอดเขาแล้วจะต้องรู้สึกสบายแน่นอน...

การมองผู้ชายคนนั้นทำให้เธอหัวเราะออกมาได้แม้ในยามเจ็บปวดเช่นนี้ ก็ในโลกนี้มีคนั่งยองๆ คุยกับสุนัขอยู่ข้างถนนด้วยหรือ

ทันใดนั้นจู่ๆ เขาก็ตวัดสายตามาราวกับรับรู้ได้ถึงสายตาของเธอ

ชีน่านิ่งงัน สบสายตาอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรีบเบนหลบ ก้มหน้ามองถ้วยกาแฟของตัวเอง...แล้วยกขึ้นมาจิบเบาๆ ผ่านไปครู่ใหญ่ก็อดไม่ได้ที่จะลอบมองไปยังอีกฟากถนนอีกครั้ง

เขายังมองเธออยู่!

ชีน่าอดไม่ได้ที่จะมองไปยังเบื้องหลังของตัวเองด้วยความสงสัย หวังว่าจะเป็นแค่ความเข้าใจผิดของเธอว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้มองเธอ เขาเพียงแต่มองใครสักคนที่อยู่ด้านหลังเธอเท่านั้น

เอ๋? เขายิ้ม นี่เขายิ้มให้ฉันเหรอ ไม่หรอกมั้ง

ชีน่าหันซ้ายหันขวากวาดสายตาไปรอบด้าน นอกจากเธอแล้ว ทุกคนในร้านกาแฟล้วนแต่มีคู่สนทนา มีเพื่อนนั่งรับประทานอาหารด้วย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้ชายคนนั้นด้วยความฉงน

เขากำลังยิ้มให้เธอใช่มั้ย ถึงมันจะดูแปลกๆ แต่ถ้าเธอไม่ตอบรับกลับก็คงจะเสียมารยาท ดังนั้นหญิงสาวจึงยิ้มกลับไปบ้างด้วยสีหน้าขัดเขิน

หืม? เขาโบกมือให้ด้วยท่าทางระริกระรี้อีกแน่ะ มนุษยสัมพันธ์ดีแบบนี้ดูจะบ๊องไปหน่อยรึเปล่า แล้วฉันก็ไม่ได้รู้จักเขาสักหน่อย

แม้ใจจะคิดเช่นนี้ หากหญิงสาวก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจโบกมือกลับไปให้เขาพอเป็นมารยาทอย่างเก้อๆ ในที่สุด

นึกไม่ถึงว่าทันทีที่เธอตอบรับน้ำใจกลับไป อีกฝ่ายจะสาวเท้าจากถนนอีกฟากมาหาเธอ

“หืม เขาคงจะไม่ข้ามมาทางนี้หรอกนะ” หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง รู้สึกประหลาดใจและทำอะไรไม่ถูก ทว่าหลังจากนั้นก็ต้องเบิกตากว้างพร้อมกับความตกใจที่เปลี่ยนเป็นความหวาดผวา

Oh My God! เขาข้ามถนนมาดื้อๆ อย่างนี้เลยเนี่ยนะ ดวงตาคู่นั้นจับจ้องมายังเธอยิ้มๆ โดยไม่มองรถแม้แต่น้อย

พระเจ้า! รถเมล์กำลังพุ่งไปหาเขา สวรรค์! เขามองไม่เห็นหรือไง รีบหลบเร็ว มันจะชนแล้ว!

“กรี๊ด!’

หญิงสาวหวีดร้องเสียงแหลมด้วยความตกใจ รถเมล์ชนผู้ชายคนนั้นต่อหน้าต่อตาเธอ ไม่มีการเบรกแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังขับต่อไปอีกต่างหาก

ชีน่ายกสองมือขึ้นปิดปาก ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็นกับตาตัวเอง ความหนาวเยือกแผ่ซ่านจากแผ่นหลังขึ้นไปถึงศีรษะ ร่างกายสั่นสะท้าน มีคนถูกรถชนต่อหน้าต่อตาเธอ พระเจ้า...เป็นความผิดของเธอเอง เธอไม่ควรโบกมือให้เขา เขา...เขา...

“คุณครับ”

“ว้าย...” หญิงสาวสะดุ้งเฮือก มองพนักงานที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เห็นชัดว่าพนักงานของร้านก็ตกใจเพราะเธอเช่นกัน รวมถึงลูกค้าคนอื่นด้วย สายตาแต่ละคู่ล้วนจับจ้องมาที่เธอด้วยความประหลาดใจเป็นตาเดียว

“มีคนถูกรถเมล์ชน” หญิงสาวอธิบายถึงสาเหตุของอาการผิดปกติและเสียงกรีดร้องของตัวเองอย่างร้อนรน พร้อมกับความกังวลถึงชายที่ถูกรถชนยิ่งทบทวี

“ที่ไหนครับ”

“ตรงนั้น เขาเดินข้ามมาจากอีกฝั่ง จากนั้นรถเมล์ก็พุ่งเข้าไป...” หญิงสาวชี้ไม้ชี้มืออธิบาย คนอื่นๆ พากันหันไปมองทางที่เธอชี้ด้วยความสนใจ

“ที่ไหนครับ ไม่เห็นมีเลย”

“มีสิ ก็ตรง...” หญิงสาวนิ่งอึ้ง เพราะบนถนนไม่มีคนนอนอยู่ ผู้คนและรถราที่อยู่ด้านนอกยังคงสัญจรไปตามปกติ การจราจรคล่องตัว ไม่มีเหตุการณ์ชุลมุนใดๆ ราวกับไม่ได้มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น

หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา พยายามมองหาเอาหน้าแนบกระจก

เขาล่ะ?

เกิดอะไรขึ้น ฉันเห็นเขาเดินมาแน่ๆ ทำไมเขาหายตัวไปล่ะ

หญิงสาวหันหน้ากลับไปจึงพบว่าทุกคนกำลังจ้องมองด้วยสายตาแปลกๆ ราวกับว่าเธอเป็นพวกจิตผิดปกติ หนำซ้ำเธอยังเพิ่งผ่านการร้องไห้มา หน้าตาตอนนี้จึงดูไม่ได้และยิ่งดูเหมือนคนอารมณืไม่ปกติ คนเหล่านั้นถึงได้มองเธอด้วยสายตาแบบนี้

รอยริ้วสีแดงแล่นวาบบนแก้มทั้งสองข้างด้วยความอับอาย ให้ตาย! เวลานี้เธอเพียงแค่อยากจะหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ชีน่าคว้ากระเป๋าสะพาย รีบชำระเงิน แล้วโกยอ้าวออกจากร้านกาแฟราวกับหนีสัตว์ประหลาด

เห็นผีกลางวันแสกๆ! ทำไมถึงซวยขนาดนี้ ฮือๆๆๆ...ต่อไปจะไม่มาที่ร้านนี้อีกแล้ว น่าขายหน้าชะมัดเลย!

บทที่ 1

ผู้ชายเท่ๆ อย่างเขาไม่ควรมายืนเฉยๆ ตรงนี้คนเดียว

โดยเฉพาะในวันวาเลนไทน์อย่างวันนี้ ข้างกายของเขาควรจะถูกห้อมล้อมไปด้วยสาวสวยมากมายที่หลงใหลในตัวเขาถึงจะถูก

วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ มองไปทางไหนก็เห็นแต่คู่รักกะหนุงกะหนิงกันจนน่าขัดตา

ฮาเวิร์ด จั่วถอนหายใจ เมื่อก่อนเพียงแค่เขายืนอยู่บนถนน ผู้หญิงมากมายก็จะหันมามองพลางส่งสายตาชื่นชมให้เขา แต่ตอนนี้ไม่เพียงแต่ไม่มีใครมองเขา ทุกคนยังมองทะลุผ่านตัวเขาอย่างไม่ไยดี

อย่าเข้าใจผิด เขาไม่ใช่ผี และก็ไม่ใช่วิญญาณเร่ร่อน ‘ไม่มีบ้าน’ เขาแค่ ‘ออกมาเดินเล่น’ เท่านั้น

(ติดตามอ่านต่อได้ในฉบับเต็ม)